Blaski i cienie życia autora

Ponieważ wszyscy znają się na pisaniu, podobnie jak na piłce nożne i polityce, pomyślałem, że wstawię tu, jako autor niecertyfikowany i w zasadzie nieistniający, kilka swoich przemyśleń na temat tego zawodu. Jest to bowiem zawód. Wykonuję go z mniejszym lub większym powodzeniem od 25 lat, nie robiąc przy tym nic innego.

Zacznę jednak od takiej deklaracji: nie ma nic bardziej ekscytującego niż pisanie. Możecie mi wierzyć albo nie, ale to jest lepsze niż wszystko. Szczególnie, kiedy ma się pod nosem czytelników i oni od razu reagują. To jest zdecydowany plus tej profesji. Są jednak jeszcze minusy i jest ich o wiele więcej. Pierwszy i najważniejszy minus, o którym nikt wam nie powie, jest taki oto: zawód pisarza, jest odwrotnością zawodu lekarza. Lekarz im więcej umiejętności posiada, im więcej dziwnych maszyn do leczenia potrafi obsłużyć i więcej zabiegów wykonać, tym jest sławniejszy. Z pisarzem jest odwrotnie. Im bardziej się on stara, im wyższy poziom profesjonalizmu osiąga, im głębsza staje się jego znajomość języka i komunikacji, a także sposobów zaciekawienia czytelnika, tym mniejszy wianuszek adoratorów go otacza. Dlaczego? Powodem jest system edukacji, który kształtuje nasze życie oraz wyrastający wprost z niego, niczym kwiatki, popularyzatorzy. Są to ludzie, którzy wierzą w swoją misję i myślą, że sprzedaż po taniości jakichś kawałków większych treści przyczynia się do poszerzenia nie tylko wiedzy ogólnej, ale także wrażliwości. To jest nie do zniesienia. Ludziom tym się – na przykład – zdaje, że książki muszą być tanie, bo wtedy kupi je więcej osób, przeczyta i od tego podniosą się jakieś wskaźniki. To znaczy zwiększy się ilość ludzi podatnych na manipulacje. Bo o to przecież chodzi, a nie o nic innego. Płaczą więc i lamentują, że ciekawe książki są drogie. Przepraszam, ale napisanie ciekawej książki kosztuje sporo wysiłku. Człowiek zaś, który chce pisać naprawdę, a nie zajmować się popularyzacją, podejmuje poważne ryzyko. Poza tym książki wydaje się po to, by zarobili na tym wydawcy przede wszystkim, pośrednicy w sprzedaży i także autorzy. Tak jest zorganizowany rynek. U mnie jest trochę inaczej, ale to niczego nie zmienia. Książek nie wydaje się po to, żeby jacyś ludzie, którym się zdaje, że będą na twitterze polecać różne treści, mieli do nich dostęp po taniości lub wręcz za darmo. Książki wydawane są po to, żeby na nich zarabiać. I teraz ważna rzecz, o której nikt nie myśli, albowiem nikt nie stosuje logiki arystotelesowskiej, za to  uważa, że deklaracje dotyczące dystrybucji książek są autentyczne. Czyli wierzy, że tak zwany wolny dostęp do treści to rzeczywiste ich upowszechnienie. Dziwi się jednak przy tym, że książki dostępne na rynku są coraz droższe, choć zawierają same w zasadzie brednie i emocje. No, a książki, do których chciałby mieć dostęp, wydane 20 lat temu, a jeszcze nie znajdujące się w wolnym zasobie, sięgają cen horrendalnych. Ludzie ufają, że ten podstępny system nie działa jak należy, bo jest w nim błąd dający się łatwo usunąć – poprzez udostępnienie za darmo lub półdarmo wszystkich wydawnictw. Nie wierzy zaś, że to jest system celowo w ten sposób zaprojektowany, dokładnie tak samo jak komunizm, w który różni frajerzy wierzyli, bo zanim go wprowadzono padły różne „szlachetne” deklaracje. Przez co wielu słabych na umyśle ludzi ufało, że można go reformować.

Nie widzą ci biedacy, że ów darmowy dostęp, jest darmowy tylko w sferze deklaracji, bo za darmo, można dostać co najwyżej jakieś rzewne historie sprzed lat, ewentualnie druki partyjne. Samo zaś digitalizowanie treści to nie jest wstęp do ich upowszechnienia, ale do twardej cenzury. Zdigitalizowanie treści nie prowadzi do tego, że jest ona łatwa do uzyskania, ale do tego, że jest ona ukryta. Żeby się do niej dostać trzeba mieć jakieś wtajemniczenia, nikt z ulicy tego nie zrobi. Bo i po co? Proces digitalizowania i ukrywania treści związany jest ściśle z procesem degradacji autorów akademickich. Ci bowiem pozbawiani są praw do swoich treści i sprowadzani do roli sług wykonujących polecenia, których sensu do końca zrozumieć nie sposób. Ich ciężka praca zaś otoczona jest powszechną pogardą. Na rynku za to kreowani są inni autorzy z innego świata. W większości aspirujący do polityki, albo pospolici durnie. Bądź też ludzie eksploatujący suflowane aktualnie emocje ułatwiające sprzedaż propagandy. Z tak zwanych autorów „mądrych”, na rynek dopuszczono kilka ledwie nazwisk i są to wyłącznie nazwiska zagraniczne. Nawet taki prof. Meissner, który ma popularne pogadanki na YT, żeby się wypromować na rynku, musi to robić przez Rożka. No, ale on jest fizykiem, więc zakładam, że jemu akurat specjalnie nie zależy.

Systematyka treści dostępnych czytelnikowi jest więc taka oto: treści ocenzurowane – autorzy zdegradowani, treści dostępne – autorzy zidiociali. Czytelnik zaś poprzez popularyzatorów, którzy nie piszą, a jedynie udają, że to czynią, bawi się w znawcę. I zastanawia się, które z podsuniętych mu czytadeł jest lepsze.

Wróćmy teraz do porównań medycznych. Jeśli pacjentowi powie się, że operację na sercu można wykonać poprzez tętnicę udową, nic on z tego nie zrozumie, ale zaakceptuje fakt, bo wie, że doktorzy kończą jakieś studia, mają sprzęt i robią rzeczy wręcz kosmiczne. Jeśli czytelnikowi prozy patriotyczo-historycznej powie się, że nie ma szans, by formaty w klimacie sienkiewiczowskim zrobiły dziś wrażenie na kimkolwiek, a o sprzedaży ich za granicę to nawet nie ma mowy, popatrzy głupio i stwierdzi, że autor, który mu to mówi, po prostu się nie zna. Chodzi bowiem o to, i do tego nakłaniają czytelnika popularyzatorzy, by ciągle przeżywać te same emocje. To jest jak wiemy niemożliwe, bo emocje się dewaluują. Powstaje w związku z tym szereg studiów rewitalizacji emocji związanych z przeczytaną lub obejrzaną treścią. Z daleka wygląda to, jak zebranie ZSMP. Nikt nie wierzy w serwowane tam treści, ale jest przymus uczestnictwa. Bo nie wiadomo co innego robić? Wszak nie ma dostępu do jakichś nowych, albo ciekawszych treści. No jak to nie ma? Przecież są zdigitalizowane i znajdują się w „wolnym zasobie”. – A kto by tego szukał panie – lepiej zobaczmy co tam słychać u towarzysza Nienackiego. Ewentualnie porozmawiajmy o tym jak Arystoteles ubogacił europejską kulturę, przez co dziś musimy wierzyć Karłowiczowi, wielkiemu erudycie, że jawnie ohydne obrazki wyobrażające Miłosierdzie Boże są skończonymi arcydziełami. Wszak taki znawca nie może się mylić.

Pomiędzy autorem więc, a czytelnikiem mamy nie szereg, ale pajęczynę wręcz ludzi, którzy żerują na pracy jednych i oczekiwaniach drugich. Wszystko zaś zatopione jest w mdłym sosie rzekomo dobrych intencji i szlachetnych nadziei na podniesienie kultury i ogólnego wykształcenia w narodzie. Efekt, jak widzimy, jest odwrotny, zdziczenie i chamstwo narasta. Nie ma mowy, by ludzi raz przekonanych, że wykrzykując jakieś hasła i posługując się wytrychami z zakresu publicystyki i taniej literatury, namówić do elementarnej pokory, która jest początkiem drogi ku samodzielności w myśleniu i działaniu. XIX wieczne złudzenie edukacji mas poprzez dostęp do treści drukowanych umiera na naszych oczach. Informacje zamieniane są na emocje, a te traktowane są jak emblematy i znaki na wojnie.

Do tego można dołożyć jeszcze całkowicie spreparowane dyskusje i spory, które toczą się wokół spraw przez dyskutujących nierozstrzygalnych. I nie mających znaczenia dla słuchaczy. Ich celem jest jedynie to, by uczestnicy tej publicystyki zastąpili zdegradowanych autorów i promowali najbardziej powierzchowne znawstwo, typu – co zrobi Rosja po przegranej wojnie? W tym miejscu warto raz jeszcze przypomnieć, że operacje na sercu wykonuje się dziś bez otwierania klatki piersiowej. Choć może wielu osobom te dwie kwestie wcale się nie skojarzą.

Jak widzimy nie jest lekko, a przypomnę jeszcze tylko, że rynek książki w Polsce to w 90 procentach rynek tytułów obcych. Młodzież w ogóle nie sięga po polskich autorów, a kiedy to czyni natychmiast wpada w łapy specjalistów od tanich emocji i znawców hodowli koni wierzchowych wśród krasnoludów. I tak do chwili kiedy nie trafią na Korwina. Potem jest już tylko gorzej.

Co w takim razie czynić? Powiem tak, nie można prowadzić tego biznesu bez kontaktu z czytelnikiem, opierając się wyłącznie na pośrednikach. To jest nie tyle działanie prowadzące do klęski, co wprost niemożliwe do zrealizowania.

Ponieważ jednak okoliczności nieco ograniczyły możliwość naszych spotkań, zwanych czasem konferencjami i targami, proponuję lekką ich modyfikację. Chodzi o to, by konferencje miały charakter klubowy. To znaczy, by uczestniczyła w nich ograniczona ilość osób, które naprawdę chcą tam być, a nie ci wszyscy, których mi, w pocie czoła uda się namówić na uczestnictwo. Proszę Państwa, oferta rynkowa jest, jak widać powyżej, bardzo szeroka. I nikt nie musi nawet spoglądać w stronę wydawnictwa Klinika Języka, zwłaszcza, że na rynku jest autora tak świetna, jak Elżbieta Cherezińska, która skończyła już z pisaniem średniowiecznego porno i zajęła się klimatami sienkiewiczowskimi, tam poszukując nowych inspiracji i tam zaznaczając swoją niezaprzeczalną przewagę warsztatową. O jakichś szczegółach napiszę może jutro. Planuję bowiem stworzenie całego cyklu tekstów o pracy autora. Wracając do naszych spraw, tylko ci, co naprawdę chcą, powinni brać udział w konferencjach. Ta najbliższa odbędzie się 14 października w pałacu w Ojrzanowie, na zasadach nieco innych niż do tej pory. Zaplanowana ilość uczestników 70 osób.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/udzial-w-7-konferencji-lul/

Po jutrze zaś zaczynają się nasze dwudniowe Targi Książki i Sztuki w grodziskiej Mediatece. Początek w sobotę o 11.00, koniec w niedzielę o 19.00