Co sądzicie o Cezarym Pazurze?

Przyznam, że wieszczenie zagłady i powszechnego zniewolenia, które odbywa się we wszystkich prawie, „poważnych” portalach już mnie porządnie znudziło. Musimy zachować jakąś higienę mózgu, bo oszalejemy. Ja, od jakiegoś czasu, słucham sobie podcastów Cezarego Pazury, tych starszych i tych całkiem nowych. I jestem na przemian zadowolony, zdziwiony, a momentami rozczarowany tym co mówi pan Cezary.

Zacznijmy od tego, że zachowuje się on inaczej niż większość społeczności internetowej, która – korzystając z tego, że od przeciwników ideowych dzielą ją mile całe – wyklina, odgraża się, pluje i zapowiada srogą zemstę, a także zagładę tym wszystkim, którzy ośmielają się mieć inne zdanie. Czasami też szydzi w niewyszukany sposób. Cezary Pazura, zapewne dlatego, że jest zawodowym aktorem, potrafi wyrazić swoją niechęć do bliźnich w sposób nie tylko kulturalny, ale także przebiegły. To jest, jak sądzę, wynik doświadczeń aktorskich i garderobianych, czyli stałego przebywania w środowisku ludzi, którzy się nie znoszą i konkurują ze sobą na wszystkich dostępnych im obszarach. No, ale nie mogą przy tym złapać za krzesło i prać się po łbach, nie mogą nawet zapowiedzieć takiej akcji. I to bywa, chyba, dość frustrujące. No, ale jak ktoś kończył szkołę aktorską, nie z taką frustracją sobie poradzi. I Cezary Pazura sobie radzi. Czasem mówi coś takiego, że otwieram usta ze zdumienia i myślę sobie – że też na to nie wpadłem…to i tak można dosrać tym gamoniom! No, ale jest też Cezary Pazura dzieckiem swojej epoki i środowiska, które tu, w naszych okolicach, na blogerskich mokradłach, nie cieszy się dużą estymą.

Wyznam, że nie oglądałem żadnego filmu z Cezarym Pazurą w momencie, kiedy film ten wchodził na ekrany. Niektóre obejrzałem dopiero niedawno, a to dlatego, że moje dziecko je oglądało i tak mu się te filmy podobały, że w co drugim facecie na ulicy widział Pazurę i wołał – ty, ojczul, pa, jaki podobny do Pazury…! Ja na to pukałem się w czoło i mówiłem mu, że to szklarz z Bałtyckiej, którego przecież znamy, a nie żaden Pazura. W dodatku szklarz nosi okulary i ma haczykowaty nos, a Pazura ma płaski i nie ma szkieł. Nic nie pomagało. Dziś mu trochę przeszło, bo ile można się gapić na Cezarego Pazurę, ale za to ja postanowiłem podsłuchać tych podcastów.

Powyżej pewnego poziomu pan Cezary się nie wzbije. To jasne, ale też bezpieczne i mało kłopotliwe. Zdaje on sobie bowiem sprawę z tego, co pani Ewa nazwała tu wczoraj pierwszą zasadą psychologii – wyżej krzyża nie podskoczysz. I on to wie. Ograniczenia te nie są może za bardzo dolegliwe dla jego fanów, ale mnie już trochę dręczą. Kiedy bowiem pan Cezary opowiada o kolejnym swoim koledze aktorze, który jest znakomity, doskonały, profesjonalny i cudowny, a kończy to jakąś pointą, że wcale jednak nie…Już ziewam. Wam się jednak może to spodobać.

Najbardziej mi się spodobało, jak powiedział, że na jeden z jego ślubów, a żenił się trzy razy, matka przyszła w czarnej sukni. Wszyscy się od razu domyślają, o który ślub chodzi, że nie o ten ostatni, z którego pan Cezary ma trójkę dzieci, ani też chyba o ten pierwszy, o którym mało wiadomo. Pomyślałem, że człowiek trzyma dystans i potrafi opowiedzieć swoim fanom o pomyłkach życiowych i błędach w sposób, który różni się od standardowego wylewania pomyj w różnych pudelkach czy kozaczkach. Bo Cezary Pazura ma fanów, jak każdy aktor. I on postanowił o tych fanów zadbać, a zrobił to poprzez podcast. Oczywiście, reklamuje tam perfumy, które produkuje jego żona, ale niby dlaczego ma tego nie robić?

Z gawęd Cezarego Pazury wynika, że najbardziej na świecie chciał o zostać aktorem. I to jest niby jasne, ale ten fakt dociera do nas dopiero, kiedy zobaczmy jaki dorobek ma Cezary Pazura. To jest niesamowite ile tych ról i rólek jest. No, ale jak się chce być aktorem to się gra, jak się chce być pisarzem to się pisze i nie ogląda na nic. Proste. Kłopot w tym, że każdy mniej więcej zdaje sobie sprawę z tego, że to za mało. I konieczne są, żeby grać i żeby pisać, jakieś dodatkowe poświęcenia. Nie wiem na czym dokładnie polegały poświęcenia Cezarego Pazury, ale on ciągle gada o Kwaśniewskim i śmieje się z jego wpadek. W wiki zaś piszą, że w 2000 roku poparł oficjalnie Kwaśniewskiego w wyborach. Piszą też, że potem żałował i dokonywał jakichś ekspiacji publicznych. Normalnie, jak to aktor, najpierw weźmie taki za coś pieniądze, a potem hamletyzuje, że nie chciał…

Zresztą, cóż to jest za grzech, poprzeć Kwaśniewskiego dwadzieścia lat temu? Dziś mamy Kołodziejczaka, Grodzkiego, Tuska i Hołownię…Kwaśniewski przy nich to sympatyczny lamus co i kawał opowie i publicznym beknięciem się za bardzo nie przejmie.

No, ale wracajmy do poświęceń. Z tego, co tam widać w biogramie pana Cezarego brał on może nie wszystkie role jak leci, ale takie, które publiczność mogła zaakceptować jako swoje. I to była dobra strategia, która przyniosła pożądane efekty. Dziś co prawda pan Cezary nie gra już w filmach, a przynajmniej ja nic o tym nie wiem, ale za to może zająć się swoimi wielbicielami, których ma masę. Nie tyle co Stanowski, ale też sporo. I to też jest dobra strategia.

Zainteresowania i sympatię Cezarego Pazury lokowane są w osobach i twórczości, którą my tutaj zwalczamy i z której drwimy. Reklamuje, na przykład, Cezary Pazura, pisarza Żulczyka. Jego książki leżą na stole, w czasie nagrania. To jest środowiskowy przymus, mam wrażenie, że nie opłacony, ale taki dokonywany z uprzejmości, bo pan Cezary rzeczywiście uważa, że Żulczyk to dobry pisarz. Chwali się też znajomościami z innymi aktorami, takimi, co to zostali na naszym blogu może nie wklepani w ziemię, ale na pewno wizerunek ich nieco przemodelowaliśmy. I to jest dla mnie, człowieka bądź co bądź spostrzegawczego, rzecz niepojęta. Siedzi ten Pazura przed kamerą, bez charakteryzacji, pokazuje wszystkim, jak w jednej sekundzie zmienić się z Pazury w Wajdę, z Wajdy w pijaka pod sklepem, z tego pijaka z kolei w pretensjonalnego i aspirującego studenta szkoły teatralnej. I to wszystko na oczach zdumionych widzów. Potem zaś idzie do garderoby i chwali się tam znajomością z Karolakiem. Z Karolakiem!!!!!!!!!? Z człowiekiem, którego nawet jak by pomalowali na różne kolory, to wszystkie dzieci na ulicy wołałby za nim – o, Karolak, Karolak! A nie dość, że z nim, to jeszcze z Jachimkiem!!! I to jest coś, co mnie, kochani, zdumiewa, albowiem po czymś takim otwarcie wątpię, we wszystko co na temat aktorstwa jako zawodu, wykształcenia i umiejętności zaprezentowania siebie, opowiada Cezary Pazura. I myślę też, że gdyby nie ten podcast, który ma tylu subskrybentów, on zwyczajnie, już dawno by zwariował, albo zrobił coś jeszcze gorszego, na przykład rozwiódł się z tą Edytą.

Poprzez niektóre odcinki tego swojego podcastu, Cezary Pazura zaprzecza wtajemniczeniom, o których opowiadał wcześniej i które – jak sugerował – doprowadziły go do miejsca, gdzie jest. To oczywiście nie przeszkadza fanom, ale dla niektórych widzów jest dobrze widoczne i poważnie rozczarowujące.