Czy patriarcha Cyryl wpływa na bezpieczeństwo Węgier?

Przepraszam, ale nie mogę się powstrzymać od komentowania bieżączki, która zaczyna przypominać film SF z lat siedemdziesiątych, kiedy to główni bohaterowie na oczach widza zamieniali się w krwiożercze gąsienice. Najpierw jednak zacznę od krótkiego opisy sytuacji, którą można określić jako przekraczanie granic. Jak nas uczyła Zofia Nałkowska – są granice, których przekraczać nie wolno. Każdy ma takie granice i każdy ma różną tolerancję na ich przekraczanie. Ja mam bardzo wielką, a to z tego względu, że bywają sytuację, w których sam nie potrafię się powstrzymać od przekraczania granic, głównie werbalnych i mówię coś, czego potem bardzo długo żałuję. A nie dość tego, w chwili kiedy to mówię, jeszcze się upieram z wielką zaciekłością, że mam rację. Wielu ludzi skrzętnie i pracowicie ukrywa w sobie linie graniczne, za którymi rozciągają się obszary jestestwa, do których nikt nie ma wstępu, albo takie, do których nikt nie chciałby mieć wstępu, nawet gdyby mu płacili. Wielokrotnie się o tym przekonałem.

Zmierzajmy jednak do pointy – po przekroczeniu granic zmienia się w relacjach wszystko. Można to oczywiście próbować odwrócić, ale ilość dobrej woli potrzebna do tej operacji przeważnie znacznie przekracza zgromadzone w człowieku zapasy. I musi upłynąć sporo czasu zanim będzie można podjąć na nowo jakieś negocjacje i porozumienia. Dziś okazało się, że te, jakże złożone, relacje osobiste, można przenieść w skali 1:1 na relacje między narodami, organizacjami i państwami. Oto wynegocjowany wspólnie przez kraje UE szósty pakiet sankcji na Rosje właśnie się zawalił, albowiem jego ustalenia podważyły Węgry, domagając się by nie obejmować sankcjami patriarchy Cyryla. To jest kuriozum, które porównać można jedynie z wyczynem posła z Upity imć Sicińskiego, który pierwszy zerwał sejm wołając – veto! Zasadne jest wobec tego pytanie, jak wygląda teraz lojalność krajów Unii względem siebie, skoro można ją podważyć dla mocno problematycznego dobra jakiegoś starego szamana, który rzuca całkiem nieskuteczne zaklęcia? Orban właśnie udowodnił, że UE jest fikcją. To nie koniec jednak, znalazł bowiem i będzie dalej znajdował gorliwych obrońców w starej Unii, albowiem Węgry to kraj, który został wyznaczony do roli prowadzącego rozpoznanie bojem. Chodzi o to, by stosować możliwie dużo przegięć badając jak daleko można się posunąć zanim Polska i kraje Bałtyckie nie ogłoszą wystąpienia z UE. Jak bowiem inaczej tłumaczyć to kuriozum? Kim jest dla Orbana patriarcha Cyryl?!

Postawa ta zmienia trwale także relacje pomiędzy Polską a Węgrami. Piszę to już kolejny raz, ale wszyscy wiemy o co chodzi i wiemy też, że należy to podkreślać. Sympatia Polski do Węgier była zawsze bezinteresowna. W układzie tym Węgry okazały się być jednak szalenie interesowne. Tak dalece interesowne, jak lafiryndy ze starych francuskich piosenek, które porzucają życie z wrażliwym poetą, by za dwa sznycle wskoczyć do łóżka rzeźnikowi. I to jest oczywiście powód do drwin z poety, ale tylko do chwili, kiedy przychodzi refleksja, że rzeźnik to jest ten facet co za pomocą siekiery odrąbuje głowy cielaczkom. Możemy więc zrobić tylko jedno – życzyć Węgrom miłego wieczoru w towarzystwie istot bliskich im duchowo i przyjąć do wiadomości, że kolejna, nieprzekraczalna granica została przekroczona. Powrotu nie ma.

Jako, że to los nas wyznaczył do ogrywania roli biednego poety, co mieszka w mansardzie i musi męczyć się z lekkomyślnymi kobietami, możemy sformułować w ogólnych zarysach mało realistyczny program narodowy dotyczący postaw wobec tej wojny. Będzie on całkiem przeciwny programowi politycznych realistów, przenikliwych analityków budujących doktrynę na faktach, wyliczeniach i dowodach z pola bitwy. My mówimy inaczej – nie można porozumiewać się z pijanymi rzeźnikami, nawet jeśli obiecują, że każdej niedzieli będzie na obiad wołowy szponder albo karkówka. Nie można uprawiać realizmu politycznego w zamian za jakieś grosze lub wręcz porcje jedzenia, kiedy rzeźnik – podkreślam – pijany, ugania się z siekierą za biegającymi po ulicy dziećmi. Nie można go na siłę przebierać w garnitur i udawać, że już wytrzeźwiał i od tej pory już będzie miły. No chyba, że zamierzamy się do niego przyłączyć. Konstatacja ta powinna uruchomić w naszej głowie wszystkie możliwe alarmy. Powinniśmy też zrozumieć, jak celowa i potrzebna jest w tym momencie postawa jaką reprezentuje minister Błaszczak składając zapytanie ofertowe dotyczące 500 systemów obrony przeciwlotniczej, a także jak ważny jest jego wyjazd do Korei w sprawie zakupu czołgów. Nasz minister reaguje na wyczyny rzeźnika w sposób, o który nikt biednego poety by nie podejrzewał, a Węgrzy zwani do niedawna bratankami, wyrażają gotowość świadczenia wszelkich dlań usług. Nawet nie za to, żeby się uspokoił i nie stwarzał ambarasujących sytuacji, ale za owe wspomniane wcześniej dwa sznycle, które – czego wszyscy są świadomi – można kupić wszędzie. Od nas zaś, od swoich starych przyjaciół Polaków, dostaliby je wręcz za pół darmo, bez konieczności czynienia nikomu upokarzających awansów. To jednak nie wchodzi w grę, albowiem program, który Węgrzy chcą zrealizować wykracza daleko poza ramy nakreślone dzisiejszymi układami. I mimo tego, że wszyscy widzą, jak słabo radzi sobie pijany rzeźnik, Węgrzy przekonani są, że może on trwale zmienić sytuacje w Europie.

Przypomnijmy więc jeszcze raz o co chodzi Węgrom. O zmianę układu jaki przyjęła Europa po traktacie w Trianon. Kto był najważniejszym beneficjentem tego układu? Francja i popierana przez nią Rumunia. Kogo Francja popiera dziś? Putina, to jasne. Czy to oznacza, że skłonna jest do rewizji wspomnianych postanowień, bo jest w tym samym nieformalnym układzie co Węgry? Oczywiście, że nie. Trzeba by było złamać tajny i trwały sojusz Francuzów z Rumunią i Mołdawią. Czy w ogóle się na to zanosi? To absurd, wszyscy o tym wiedzą. Na co więc liczą Węgrzy? Że Putin da im kawałek Ukrainy, a oni powiedzą swoim obywatelom, iż oto dokonała się odbudowa Wielkich Węgier. Czy takie coś można w ogóle nazwać programem politycznym? Rzecz jasna nie. To jest program gangsterski, w dodatku wykonywany bez przekonania. I w zasadzie obliczony na to, że nikt tego Węgrom pamiętał nie będzie. Obawiam się, że my będziemy pamiętać. Wiem, wiem, ambicje Węgrów są wielkie i oni mają w nosie naszą pamiętliwość. Oglądają się tylko na prawdziwie wielkich graczy. Już wcześniej się oglądali i właśnie dlatego są dziś w tym miejscu, w którym są.

Przypomnijmy teraz jak nazywało się państwo, o którego reaktywacji marzą Węgrzy. Czy nie było to czasem królestwo Węgier, lenno św. Piotra? No tak. A jak się nazywa państwo, w którym rządzi Orban? To jest Republika Węgierska. Czy ona ma coś wspólnego z tamtym państwem? Oczywiście, że nie, albowiem tamto państwo prowadziło politykę, raz lepszą, raz gorszą, ale była to jednak polityka. Orban niczego nie prowadzi, nie wyznaczył nawet założeń jakiejkolwiek polityki. Jak każdy oszust chcący wzbogacić się na wojnie, mówi o konieczności zachowania pokoju.

Jaka jest główna relikwia Węgrów? To korona św. Stefana. Gdzie ona jest dzisiaj? W parlamencie. A gdzie znajdowała się w czasach królestwa Węgier? Poprawcie mnie jeśli się mylę, ale chyba w kościele koronacyjnym królów węgierskich w Białogrodzie Dunajskim? Kościół ten został zniszczony przez Turków. Czy ktoś go odbudował? Mam wrażenie, że nie, ale jeśli tak się stało, chętnie przyznam się do błędu. Jeśli jednak nikt tego kościoła nie odbudował, to jak można traktować serio deklaracje Orbana? Szczególnie w chwili kiedy zaczyna on stawać w obronie takiego starego oszusta jak Cyryl. Kiedyś trochę żartem, a trochę nie, napisałem, że w losy Węgier w czasie rewolucji 1848 roku odwrócić mógł tylko car. I tylko pod warunkiem, że wszyscy Węgrzy przeszliby na prawosławie. Tak się jednak nie stało. Wielokrotnie też pisałem o tych momentach w historii Węgier, kiedy otwarcie prowadzili oni politykę zgodną z interesami Bizancjum w Europie Środkowej. Były to czasy bardzo dawne. Czy Orban teraz do nich powraca? To ważne pytanie, ale jest ważniejsze – czy czyni to świadomie? Bo może się okazać, że oto odsłania się przed nami stały i niezmienny trend w polityce Europy Środkowej. Wobec którego musimy przyjąć jakąś postawę. Myślę, że przyjmujemy właściwą. Węgrzy zaś po raz kolejny obudzą się z ręką w nocniku. Ten cały rzeźnik bowiem okaże się na koniec impotentem.