Dlaczego Baśń socjalistyczna jest tytułem chybionym?

Doszliśmy do bardzo, w mojej ocenie, istotnego momentu w naszej wspólnej tutaj przygodzie. Do takiego mianowicie, że ja powinienem wszystkim dziękować, za to, że przychodzą na spotkania ze mną i zaglądają tu na blog, a do tego jeszcze powinienem niektórych przepraszać, za to, że biorąc za przykład ich uwagi dokonałem jakichś szerszych syntez dotyczących poglądów i pobłądzeń Polaków. To jest w mojej ocenie niezwykłe. Oświadczam więc, że nikomu nie będę dziękował i nikogo nie będę przepraszał. Nie ma żadnego przymusu przebywania w moim towarzystwie, co zawsze podkreślałem. Jest całkowita wolność wyboru i każdy może sam decydować czy spędza czas ze mną, czy może woli posłuchać kogoś innego. To jest – takie postawienie sprawy – jedyna uczciwa formuła. Nie mogę też słuchać, a takie głosy dochodzą do mnie, gdzieś z offu, że są jakieś środowiska, które może i zaprosiłby mnie na pogadankę, ale ktoś tam nie chce, komuś się nie podoba, bo wiadomo, że mogę coś chlapnąć, albo już chlapnąłem, albo też nie akceptuję całego garnituru osób, które w projekt są zaangażowane lub też zwróciłem uwagę, że jedna czy dwie osoby z szacownego jakiegoś gremium wykonują publicznie ruchy średnio dla przeciętnego odbiorcy zrozumiałe. Proszę Państwa, nie podsyłajcie mi takich komunikatów. Po prostu mnie nie zapraszajcie. Ja kiedyś, w czasach, gdy Polonia Christiana zapraszała mnie na pogadanki z Grzegorzem Braunem, miałem do takich spraw cierpliwość. Straciłem ją jednak. Dwóch kolegów z Polonii, Piotrek i Arek, na pewno zapraszaliby mnie kiedy tylko nadarzyłaby się jakaś stosowna okazja, bez względu na różnice w poglądach, które występują zawsze. No, ale są też osoby, które mnie tam nie znosiły i nie chciały, żebym bywał. Powodem była moja niejasna sytuacja osobista, czyli brak ślubu kościelnego. Powód ten był dęty, zważywszy na to, jak wówczas wyglądała sytuacja Grzegorza Brauna, o której nigdy nie wspomniałem, dopóki nie zostałem przez tę sytuację zaatakowany. Właściwie wtedy też milczałem, bo cóż to miało niby za znaczenie? Tym mniejsze ma dzisiaj. Uważam, że podnoszenie takich kwestii – bo komuś się z jakichś przyczyn nie podobam – jest formułą fałszywą, służącą tylko temu, by znaleźć wiarygodny dla publiczności pretekst wykluczenia. Dlaczego tak? Otóż dlatego, że tak zwane formuły kontrowersyjne, gwarantujące zainteresowanie publiczności, emocje i jakieś tam zyski, są w Polszcze naszej zmonopolizowane, przez środowisko, które wzajemnie się dobrze rozpoznaje, a które ja rozpoznaję tylko częściowo. Monopol ten został złamany przed laty, w wyniku totalnego zwycięstwa formatu zwanego PO, kiedy to trzeba było otworzyć śluzy i wpuścić na rynek treści jakąś nową krew. Potem znowu te śluzy zamknięto. No i wtedy okazało się, że w tym na pół zarośniętym stawie pełnym zaprzyjaźnionych żabek, kumaków, karasi i wędkarzy, współpracujących w najlepszej zgodzie, leżę jeszcze ja. Jak ten sum Holdegron w bajce o rozbójniku Rumcajsie. Nie da się mnie nie zauważyć. Wierzcie mi, że ja sam chętnie bym zniknął, ale nie ma w okolicy innego akwenu. Pomyślałem, że jak zorganizuję te konferencje, to będę miał swoją przestrzeń, w której zapanują moje zasady. Okazuje się, że nie jest to jednak takie proste, ale kierunek jest dobry i będzie kontynuowany. W pozostałych obszarach aktywności, które wynajmuję, płacąc za to przecież niemałe pieniądze, czuję się coraz dziwniej. Nie rozumiem bowiem dlaczego, po wykonaniu tej monstrualnej pracy, jaka została tu odwalona, muszę jeszcze się z czegoś tłumaczyć? Nie zachowuję się jakoś szczególnie ekstrawagancko, nie wygłupiam się, jestem przewidywalny i opanowany. Dlaczego więc, komentując różne kwestie, mam potem za to przepraszać? Albo się z tego tłumaczyć?

Chcę podkreślić, że nie jest to problem moich osobistych relacji z czytelnikami. To jest problem dotyczący organizacji sprzedaży i pozyskiwania nabywców. I dlatego o tym piszę. Zaraz przejdę do szczegółów.

Dwóch kolegów próbowało podjąć tu dyskusję o zamachu na prezydenta Narutowicza, poprosiłem, żeby przestali i miałem w mojej ocenie dobry powód. Już zaznaczyłem w II tomie Baśni socjalistycznej jak sprawy się miały z tym zamachem, a w tomie III, wręcz wyłożyłem kawę na ławę. Wiem w jakich rejestrach toczą się dyskusje o tym zamachu i nie ma mowy, żebym mnie tam coś zdziwiło. To jest temat ściśle kontrolowany i nawet ci, którym się wydaje, że odkrywają jakieś nieznane lądy, idą po prostu na pasku moderatorów tej dyskusji. Nikomu się tego wytłumaczyć nie da, albowiem propaganda działa tak, że uruchamia osobiste zaangażowanie i chęć wykazania się jakąś aktywnością na wskazanych przez dystrybutorów propagandy kierunkach. W II tomie socjalizmu opisana jest kwestia podziałów politycznych w rodzinach Narutowiczów, Piłsudskich i Szeptyckich, ale nikt tej dyskusji nie podejmuje w sposób taki, jak to zostało tam przeze mnie zaproponowane. Ona jest podejmowana, rzecz jasna, ale w formułach bliskich panu Baliszewskiemu. To znaczy całkowicie przekłamanych. Im więcej zaś nowych, ciekawych szczegółów się pojawia, tym intensywniejszy staje się ten przymus dyskutowania, aż dochodzimy do całkowitego chaosu, w którym nie jesteśmy w stanie rozpoznać kto swój a kto obcy. Podkreślam więc jeszcze raz, to co napisałem wczoraj – istotnym momentem psychologicznym jest w sprawie Narutowicza wskazanie sprawcy moralnego i na dodatek jeszcze usprawiedliwienie sprawcy faktycznego. To się odbywa na naszych oczach. O gen. Hallerze wielu ludzi nie myśli, albo myśli z pogardą, a inni ludzie idą palić świeczki na grobie Niewiadomskiego. I jeszcze czują z nim wspólnotę jakąś. Trudno doprawdy o większe obłąkanie, pogubienie i szał. Zamach na Narutowicza został zorganizowany po to, by był pretekst do wymordowania posłów prawicy. Koniec, kropka. Innego powodu nie było. Nasz problem zaś dziś zasadza się na tym, w jaki sposób nie dopuścić do tego, by z owego ambarasu wyglądającego jak niedoszły zamach stanu, nie wyjęto Daszyńskiego, który – w opinii autorów siedzących głębiej w tematyce – ów zamach stanu odwołał, nazywając go prowokacją. Czy ktoś za tę prowokację odpowiedział? Rzecz jasna nie.

Dyskusja pod wczorajszym tekstem przekonała mnie ostatecznie, że żadnych sensownych omówień tej tematyki nie będzie, albowiem hołd jaki czytelnicy naszych blogów oddają, skierowany jest albo ku wyginanym niczym miękki, cynowy drut, narracjom medialnym, albo ku jakiemuś niepojętemu estetyzmowi, który został przeze mnie gdzieś tam naruszony. Do tego jeszcze doszła próba strolowania notki poprzez wstawienie tam informacji o polskim złocie, które płynie do kraju. Nikt nie odniósł się do tematu, a jeśli próbował to właśnie w ten sposób, który nie może być tu podnoszony.

Proszę Państwa, wielkim nakładem sił i środków wydałem trzy, bardzo kontrowersyjne książki, w których znajduje się mnóstwo tropów i mnóstwo trupów, że tak sobie ponuro zażartuję, które zasługują na uwagę. Nic z tego, dokładnie nic, nie przedostało się do dyskusji na blogach. Wczorajsza zaś próba zorganizowania takiej dyskusji, zakończyła się klęską. Ta trzecia książka, o której mówię, oprócz rzecz jasna dwóch tomów socjalizmu, to autobiografia Ignacego Mościckiego, od której włos się może zjeżyć na głowie. Jest to jedna z najsłabiej sprzedających się książek w naszym sklepie. Dzieje się tak, dlatego, że ja sam, nie mam żadnej możliwości, by zmienić obowiązujące medialne narracje, które organizują hierarchie publiczności na rynku. Jestem za słaby. Mogę tylko, powołując się na artykuły prasowe, wskazywać, że to wszystko nieprawda. Nie wzbudzę tym jednak zainteresowania, albowiem moje treści są poza widmem medialnym, a nawet poza dyskusją u szwagra na imieninach. Nikt się w ich blasku nie ogrzeje i nikt nie zrobi towarzyskiego sukcesu. Ja doskonale rozumiem niechęć do podejmowania różnych tematów w formułach przeze mnie zaproponowanych, ale na litość, nie mogę przecież jeszcze za te formuły przepraszać, tłumaczyć się z nich i pozwalać, żeby się tu ktoś powoływał na Baliszewskiego, bo sobie akurat coś przypomniał i mogą być, wiecie, jajca….Tego po mnie nie oczekujcie.

Gawędy, które proponuje są wadliwe, także z innego powodu. One zaprzeczają sensowności i intensywności widocznych podziałów politycznych, a co za tym idzie wskazują na to, że rzeczywiste podziały są gdzie indziej. Są ukryte i nie mogą być ujawnione. To już jest dla przeciętnego odbiorcy, który marzy o tym tylko, by stanąć po właściwej stronie i poczuć wiatr w husarskich skrzydłach, stanowczo za wiele. Okay, moja odpowiedź na tę postawę jest jedna – zmienimy ofertę. Nie odbędzie się to szybko, bo wydawnictwo jest nawą niesłychanie trudną do manewrowania i ciężką do tego, niczym średniowieczna galera. Zmienimy ją jednak.

Nikt nie będzie czytał książek o socjalizmie, albowiem zawarta w nich ocena faktów, nie zgrywa się z formułą, którą ludziom do wierzenie podsuwają media. I tego dołu ja, autor i wydawca, zasypać nie potrafię. Istnieje jednak poważna obawa, że dół ten zostanie zasypany śmieciami.

Ludzie oczekują czegoś do wierzenia, a nie czegoś, co im wiarę utrudnia. I nic z tym zrobić się nie da. Praktyka rynkowa wskazuje jednak, że nawet treści entuzjastyczne dotyczące historii, budzą zainteresowanie tylko przez moment. Ja próbuję się z tej pułapki wydostać przekładając treści z I tomu Baśni polskich do plików audio. Rozpoczniemy ten projekt po nowym roku. Czy to coś da? Nie wiem. Podejrzewam, a właściwie jestem pewien, iż sprawy na rynku zmierzają w takim oto kierunku – towarem jest autor, a nie książka. To co jest w książce, ma znaczenie trzeciorzędne, albowiem książka jest za gruba żeby ją czytać. Trzeba treści z książek – które służą do tego tylko, by wskazać towar właściwy czyli autorów – przełożyć na dyskusję w mediach. Jak się domyślacie, ja do takiej dyskusji zaproszony nie zostanę. Pozostanie mi więc przełożenie tych treści na aranżacje słowno muzyczne, co też uczynię. Walczyć trzeba do końca. Jeśli zaś idzie o mój występ w Akademii Wnet, powiem tak, jeśliby moje wydawnictwo padło, albo gdybym zrobił serię jakichś głupstw i doprowadził firmę do krachu, nikt nie będzie miał dla mnie krzty współczucia, ani dobrego słowa. Wykazuję się za dużą aktywnością i każdy będzie czekał, aż znów coś wymyślę. O tym jednak, że mam rację, przekonają się wszyscy wkrótce. I to na przykładzie, który wzbudzi współczucie, litość i zainteresowanie wszystkich. Będzie to w momencie, kiedy wydamy kolejną książkę Szymona Modzelewskiego i ona zrobi klapę. Z powodów, które tu wyżej opisałem. Wtedy dopiero będzie płacz i zgrzytanie zębów. Niech mi nikt jednak nie zarzuca wówczas, że to moja wina, bo nie dość, że nic nie zrobiłem, to jeszcze nikogo nie ostrzegłem.

Z książkami jest tak, że kiedy się już je napisze, muszą być wydane. Potem dopiero zaczyna się ambaras. Potem wpływają tu dobre rady i pouczenia, co też należy, albo należało zrobić, żeby było lepiej. Wygląda na to, że aby sprzedać I i II tom socjalizmu powinienem wpuścić tu Dariusza Baliszewskiego. Tak to widzą niektórzy. Niedoczekanie.