Ku dziadostwu z impetem

Wczoraj przez cały dzień czytałem książkę Morawskiego o Sacco di Roma. To jest wstrząsająca lektura, ale mam wrażenie, że chyba muszę napisać własną książkę na ten temat, bo to co opisał Morawski jest jedynie zbiorem wątłych sugestii. Brakuje tam kilku jasnych i dobitnych stwierdzeń dotyczących metod prowadzenia polityki przez Habsburgów. A były to metody subtelne i co najważniejsze – samodzielne. Cysorz prowadzi politykę samodzielną, czego mu odjąć nie można. Tego się nijak nie da powiedzieć o Franciszku I, który od upadku Węgier począwszy prowadzi politykę Henryka VIII. No, ale o tym kiedyś może w książce, a niebawem w komiksie. Dziś spędzę cały dzień na przygotowywaniu konspektu do tego dzieła.

Czytałem więc, siedziałem, piłem kawę i łaziłem po pokoju, a po głowie krążyły mi różne myśli, które dziś z rana zostały ubogacone wątkami z tekstu magazyniera. Nie przeczytałem go do końca, bo nie mam czasu, ale doznałem kilku olśnień po pierwszych fragmentach. Zacznę jednak od początku, czyli od tego co napisałem wczoraj, a także od potocznej wiedzy jaką polscy inteligenci z tytułami profesorskimi mają na temat rynku druków zwartych zwanych książkami.

Przekonywał mnie kiedyś profesor fizyki teoretycznej o nicku Eine, że moje książki są do niczego, albowiem się nie sprzedają masowo. Masowo zaś sprzedaje się tandeta, a więc ja – coryllus – powinienem natychmiast zacząć produkować tandetę, a wtedy na pewno zrobię sukces. Jego kolega tak zrobił, pisał książki o wróżkach z cyckami na wierzchu i różnych elfach z mieczami i zarobił mnóstwo forsy. Nic na te słowa nie odpowiedziałem, albowiem było to na samym początku naszej drogi i sam nie wiedziałem jeszcze jak to będzie. Miałem jednak głęboką intuicję dotyczącą mechanizmów rynku, która stawała w poprzek do tego co pisał profesor Eine. Wyszło na moje. Tak zwani inteligenci, lub może lepiej rzec kadra specjalistów z akademii, nie są w stanie zrozumieć rynku i jego globalnego charakteru. To jest całkowicie poza nimi, albowiem oni pieniądze dostają i one są im wydzielane, jak chleb kurom na podwórku. To nawet tak wygląda, jak się dobrze przyjrzeć. Przychodzi patron i zaczyna drobić okruchy, a oni szaleją, jeden drugiego tłucze po łbie, kopie, przewraca, odpycha, dziobie, byle dostać więcej dla siebie. Nie mają biedactwa czasu, żeby rozejrzeć się wokół i cokolwiek zobaczyć. Sprawy zaś mają się tak. Do niedawna wszystko na rynku treści zależało od tego kto kontrolował kanały dystrybucji masowej. Byli to zwykle ludzie na posadach państwowych, realizujący różne, często niepaństwowe zlecenia. Stąd w punktach dystrybucji propagandy, zwanych księgarniami, empikami, matrasami i jak tam jeszcze chcecie znajdowały się różne, często dziwne bardzo rzeczy. Dziś też tak jest, a największym marzeniem ludzi z akademii jest to, by ich publikacje znalazły się w takim właśnie kanale. To jest niemożliwe z istoty, bo masowa dystrybucja przeznaczona jest na propagandę o charakterze globalnym. Na Szczygielskiego mówiąc wprost, któremu Gliński dał order. Dla akademii jest chlebek kruszony przez dobrego gospodarza, czyli różne granty, a także publikacje w niszowych pismach, których nikt nie czyta. Płacone jest to różnie, ale łączy je wszystkie jedno – są to rzeczy powszechnie nieważne. Oni oczywiście myślą inaczej, a jeszcze do tego dostają na to gwarancję, stawia się ich bowiem często na straży różnych państwowych zasobów. A to muzeów, a to instytutów, a to czegoś innego. Nominacje te porządkują hierarchię wewnętrzną i dają im poczucie wyjątkowości. Realnie nie mają znaczenia. Pierwszy z brzegu szeregowy urzędnik z jakimś spec-zleceniem zdewastuje im tę hierarchię.

No, ale państwo i jego zdrajcy poprzebierani za urzędników i postawieni na straży dystrybuowanych treści nie mają dziś monopolu, albowiem jest internet, mamy demokrację i jej pozory muszą być zachowane. Tak więc każdy może sobie wydrążyć własny kanał dystrybucji i coś w nim sprzedawać. Nie jest to łatwe, ale jak uczy nas, nasz własny przykład, możliwe. Nie możemy rzecz jasna liczyć na to, że ktokolwiek cokolwiek o nas napisze, ale za to jesteśmy wolni. To wielka wartość. Jeśli się powtarzam, bardzo przepraszam. Zdarza mi się to naprawdę rzadko. I teraz tak – jeśli ktoś ma do dyspozycji kanał dystrybucji, który kontroluje w całości, może weń wpuścić co chce. Tylko profesorom uniwersytetów wydaje się, że musi to być tandeta. Nie musi wcale. Mogą to być na przykład książki tych profesorów i one tak samo się sprzedadzą jak wszystko inne, albowiem ludzie nie są idiotami. Są ciekawi świata i różnych treści. Łatwość dostępu do informacji poprzez sieć powoduje nie zgłupienie wcale, ale poszukiwanie jeszcze bardziej szczegółowych informacji. I tu jest miejsce na prace specjalistyczne fizyków teoretycznych. Jeśli ktoś mi nie wierzy, niech sobie przypomni, że ja w swój kanał dystrybucji wpuściłem kiedyś serię książek o matematyce, w których były same wzory. Okładki tych książek były skrajnie nieatrakcyjne, a treści dla humanistów zupełnie niezrozumiała, wręcz obmierzła. I to się sprzedawało. Można? Można. Dlaczego więc w masowych kanałach dystrybucji nie ma ciekawych treści? Bo ktoś tego pilnuje. Ktoś stoi na straży dystrybucji tandety i głosami wynajętych, zidiociałych całkowicie profesorów wąskich bardzo specjalizacji udowadnia, że tak właśnie musi być. Nie musi. Naprawdę nie musi. My tego nie robimy. No, ale Kurski i prezydent Duda nagradzający Piekarczyka orderem uważają, że jednak nie, że musi być tandeta, bo ludzie właśnie tego chcą. Zostawmy tandetę, kluczem do rynku jest posiadanie kanałów dystrybucji. To o nie toczy się walka i to one są tu przedmiotem rywalizacji, handlu wymiany, a nie dystrybuowane nimi produkty. Żeby zapewnić sobie dystrybucję odpowiedniej propagandy, wystarczy zrobić Kurskiego prezesem TV, on zrobi oglądalność i wszyscy będą szczęśliwi, nawet profesor Eine. Stąd bierze się też gadanie o niebezpieczeństwach w czyhających w sieci na niewinne duszyczki. Bo jak rozumiem, jeśli policja potrafi zalogować się na portalu randkowym i udawać pilota samolotów pasażerskich, potrafi też bez większego trudu namierzyć wszystkich pedofilów, jak kraj długi i szeroki. Zboczeńcy są niesłychanie naiwni, o czym przekonywał nas dawno temu Vladimir Nabokov w powieści „Lolita”.

Tak już jednak jest, że człowiek nie potrafi funkcjonować bez jakości. Musi mieć coś wartościowego, nawet jeśli będzie to tylko wartość pozorna, uznawana lokalnie. Spece od globalnych rynków o tym wiedzą i jak ognia boją się tego, że ktoś gdzieś zacznie produkować jednoznaczną, nie wymagającą tłumaczeń, ani zbyt silnej promocji jakość. To jest najgorsze co może się zdarzyć z punktu widzenia dystrybutorów globalnej tandety. No, ale jeśli nawet zalejemy cały glob badziewiem zawsze się znajdzie ktoś, kto po cichu coś ulepszy i pokaże kilku sąsiadom swoje dzieło. Wtedy koniec. Mój kolega Czarny należy do takich osób. Zostawić go samego z kawałkiem skóry i kozikiem, a on zaraz zrobi portfel z łapą niedźwiedzia na wierzchu. Bardzo fajny. Dlatego właśnie trzeba uprzedzić takie posunięcia, tak samo jak policja polityczna uprzedza powstanie konspiracji sama ją zakładając i wciągając w jej struktury młodych i naiwnych zboczeńców. Nie można tego zrobić rzecz jasna organizując szkolnictwo artystyczne w starym, dobrym rozumieniu tego słowa, co to to nie. Trzeba dać ludziom możliwość zbierania czegoś, co ma wartość pozorną. Kiedyś pisałem o znaczkach, a pod tekstem magazyniera stalagmit napisał o odznaczeniach. Prócz tego idealnym zastępnikiem jakości jest udział w tajnych i półtajnych stowarzyszeniach. Regulowany zasadami, których nikt nie rozumie, dokładnie takimi samymi, jak obsada stanowisk szefów muzeów, instytutów i różnych naukowych placówek. Wszystko to służy jednemu – likwidacji jakości, nazywanej też w niektórych momentach sztuką i zastąpieniu jej tajemnicą, za którą ma się rzekomo skrywać jakaś hierarchia. Tam się nic nie skrywa. Ja to wiem na pewno, bo wielokrotnie sprawdzałem. Tam stoi profesor Eine ze swoim kolegą od cycatych wróżek i obaj, uśmiechając się krzywo palą papierosy. I niech mi Eine nie tłumaczy, że on w rzeczywistości nie pali, bo to i tak nie ma znaczenia. Można też zająć się dystrybucją tajnych i półtajnych treści i są wydawnictwa, które się w tym specjalizują. Na przykład Armoryka z Sandomierza, która wydała niedawno tegoż właśnie Morawskiego „Sacco di roma”. W najtańszej rzecz jasna, ale jasno wskazującej na pół-tajny charakter tej książki szacie. O tym, by dowiedzieć się, kto jest właścicielem tego wydawnictwa nie możne być mowy. Ja przynajmniej tego nie znalazłem.

Przeglądałem wczoraj różne strony z malarstwem i batalistyką, a wszystko w związku z naszym nowym komiksem. Trafiłem na coś takiego https://www.akg-images.com/archive/Retreat-from-Marignano-2UMDHUD2FLWR.html

To jest dzieło Ferdinanda Hodlera, który zmarł w roku 1918, przedstawiające odwrót piechoty kantonalnej spod Marignano. Była tam wielka bitwa z Francuzami i Szwajcarzy ją przegrali. Więcej niż przegrali, Francuzi ich całkowicie zdewastowali, odrąbując ręce i nogi wielu znakomitym wojakom. No, ale odwrót się udał i wielki artysta – Hodler – tak właśnie ów odwrót spod Marignano przedstawił. Wyobrażacie to sobie? Na początku XX wieku, na zlecenie państwowe, artysta maluje odwrót spod Margignano! Nie jedną z bitew wygranych prze wojska kantonalne, a było ich przecież mnóstwo, nie Winkelrieda czy innego jakiegoś wariata, ale uporządkowany, sensowny, mający solidny propagandowy wydźwięk odwrót spod Marignano. Wyobrażacie sobie, że dziś jakaś państwowa instytucja w Polsce zleca wykonanie dzieła o podobnej tematyce? Mowy nie ma. Wynika to wprost z głębokiego niezrozumienia przez tak zwane czynniki historii własnego kraju i wynika to także z uporczywej, akademickiej rzekł bym, wiary w tandetę. Z impetem ku dziadostwu, tam właśnie zmierzamy i nie widać by ktoś ten pęd powstrzymał. To jest szarża papierowej husarii na piechotę kantonalną z miasta Bern, która nie musi nawet sięgać po topory i berdysze, wystarczą im nożyczki z dziecinnych piórników. Mój kolega, ważny urzędnik państwowy, próbował kiedyś przekonać innych urzędników, że patronem odnawianych relacji z Białorusią powinien zostać Edward Woyniłłowicz, który będzie błogosławionym, a do tego uważany jest przez czynniki państwowe, białoruskie za jednego z twórców niepodległości. A gdzie tam – Kościuszko ma być tym symbolem porozumienia…

A co my tu jeszcze mamy? Oto kolejny obraz https://www.inyourpocket.com/lucerne/bourbaki-panorama_125655v to jest panorama, dziś już się takich nie maluje, bo funkcję panoram spełniają filmy. To jest panorama Bourbaki, znajdująca się w Lucernie, także w Szwajcarii. Widać tam, o nieba, kapitulującą armię francuską, która w strachu przed Prusakami przekracza granicę ze Szwajcarią. Nie ma w tym nawet grama triumfu, ale wszyscy widzą jak zachowują się Szwajcarzy i analizując po kolei każdą scenę, trudno nie pomyśleć, że na kim, jak na kim, ale na nich można polegać. To nie musi być prawdą dzisiaj, ale zarówno Hodler jak i Castres po coś te obrazy namalowali. Po coś też pokazuje się je ludziom do dziś. Po co Kurski zrobił film o wężach w Tomaszowie Mazowieckim, a także po co on płaci Sławkowi Zapale, tego nie domyśliłby się nikt, kto nie zrozumiałby wcześniej, że dystrybucja treści ma charakter globalny, jest sterowana centralnie i tylko bardzo silne organizacje, a także świadome swojej misji, jak Szwajcaria na przykład, czy Izrael mogą tę tendencję przełamać. Organizacje słabsze skazane są na deprawację dokonywaną poprzez przekupywanie lub ogłupianie wysokich urzędników państwowych. Nasza sytuacja jest o tyle tragiczna, że ich już nawet nie trzeba przekupywać ani ogłupiać. Im wystarczy powiedzieć, że są fajni.

Przypominam, że na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl trwa promocja książek i czasopism. Baśń czeska i amerykańska po 10 zł, Baśń III po 15, tak samo Łowcy księży oraz Straż przednia. Nawigatory także po 10, ale ubywa ich w zastraszającym tempie, więc trzeba się spieszyć.