Naprawdę nie chciałem być złośliwy

W ostatnim tekście, ale wątek się jakoś sam rozwinął. A nie dość, że rozwinął, to jeszcze przekształcił w dyskusję o tak zwanym przywództwie. Czyli o tym kto rządzi albo rządził w prawicowej blogsferze. Ja mam na to gotową odpowiedź – ten, który się od rządzenia trzyma jak najdalej. To jest wbrew pozorom poważne ryzyko, bo ściąga na takiego osobnika odia i kokieterię różnych grup o natężeniu naprawdę poważnym. My tutaj jesteśmy, dzięki Bogu, całkowicie poza tymi problemami, bo nikt z nas, na szczęście, nie posiada, żadnych charyzmatów, stawiających go wyżej innych. A na pewno nie posiada pełnej ich wersji. Ja na przykład mam samochód terenowy, ale stary. Mam też kapelusz, którego nie noszę, ale to nie jest kapelusz kowbojski, tylko kapelusz ze Skoczowa, który kiedyś sobie kupiłem, namówiony przez kolegę, namiętnie noszącego kapelusze. Strzelby nie mam. Mam tylko sportową szablę, którą czasem wymachuję ku uciesze dzieci. Niektórzy co prawda ze zgromadzonych tu osób mają broń, ale z kolei z samochodami terenowymi gorzej, że o kapeluszach nie wspomnę. Może jako grupa moglibyśmy stworzyć co w rodzaju namiastki ośrodka wpływu na prawicę, ale samodzielnie nikt z nas tego nie dokona. Brakuje nam zwyczajnie zewnętrznych cech przywództwa. No dobra, kończę już z tym…Muszę się wytłumaczyć z tego, że wczoraj nie było tekstu. O 3 wnocy obudziło mnie wycie rutera od internetu. Dźwięk ten oznacza, że nie ma prądu. Nic się z tym nie da zrobić. Nie można tego wyłączyć, ani schować. W czasie takiego kryzysu przykrywam ten ruter starymi kocami i jakoś śpię. I tak było tym razem. Nad ranem miałem wrażenie, że wycie ucichło, ale okazało się, że za dużo tych koców nawaliłem. Wyło dalej, prąd nie wrócił. Już o wpół do czwartej zadzwoniłem do energetyki i zgłosiłem awarię. Potem po raz kolejny o siódmej, o wpół do ósmej, o dziewiątej i tak do jedenastej. Bez skutku. A naprawdę chciałem wrzucić tekst, bo napisałem go specjalnie wieczorem, żeby wyjechać z samego rana. Niestety został na pulpicie i się tam teraz dezaktualizuje. Ja zaś siedzę przed laptopem, całkiem nowym, z którego, nie wiedzieć czemu, nie mogę się zalogować do PGR, żeby tam wrzucić nowy film. No, ale może to i lepiej. Pooglądacie sobie jeszcze trailer komiksu. Ponieważ przejechałem swoim starym, terenowym autem cały kraj, a potem jeszcze piłem piwo, nie mam dziś specjalnie dużo do powiedzenia. Coś jednak rzeknę, na okoliczność maili, które odebrałem wieczorem. Myślę, że nie obejdzie się jednak bez jakichś drastycznych kroków, a to z tego względu, że dyskusje na SN zaczynają dotyczyć samej SN oraz osób roszczących sobie prawo do jakichś charyzmatów przywódczych. Spróbuję więc jeszcze raz rzecz wytłumaczyć. Tu nie obowiązują żadne charyzmaty, jedynym charyzmatem jest ilość merytorycznych komentarzy i ilość odsłon. To wszystko. Ostatnio parasol zaproponował byśmy tę ilość odsłon urealnili, to znaczy, żeby było ich mniej. Nie zgodziłem się, ze względu na to, że wielu osobom odebrałoby to motywację do pisania. Teraz zaś mogą się jeszcze łudzić, że ktoś ich rzeczywiście czyta, albo poprawiać sobie samoocenę podbijaniem tych odsłon. Myślę, że zmienimy ten system. Parasol nie ma czasu, jest zapracowany, ale poproszę go, żeby to przerobił, bo wtedy staniemy w prawdzie. Oczywiście wielu autorów pewnie odejdzie, ale trudno. Wszystko jest lepsze niż dysksuja bosona z bosonem.

Powtórzę jeszcze raz – SN nie powstała po to, byśmy tu siedzieli w wewnętrznym kręgu wtajemniczonych, ale po to, by ekspandować i przyciągać nowych ludzi do tego projektu. Przyciągać, a nie odstraszać…To także jest istotne, stąd będziemy musieli wymyślić jeszcze jakiś sposób na istoty logujące się pod tysiącznymi nickami i rozwalające dyskusje na blogach komenatrzami rzekomo merytorycznymi. No, ale to jest pieśń przyszłości.

Jestem głęboko przekonany, że sukces rynkowy, ale nie tylko rynkowy kryją formuły hybrydowe. Z publicystyką i handlem treścią jest trochę tak, jak z samochodami. Żeby zadawać szyku w mieście treba mieć nową terenówkę. Żeby coś znaczyć w publicystyce prawicowej trzeba mieć hurtownię książek i wydawnictwo. Bo to treść, a nie konie pod wierzch jest materią, która najbardziej interesuje czytelników i to do treści będą się oni odnosić. Modyfikacje zaś treści i nowe ich zastosowania, to jest cały, olbrzymi kosmos, w którym realizować mogą swoje plany wszyscy i każdy ma szansę. Pod warunkiem, rzecz jasna, że będzie traktował te sprawy serio. I tu dochodzimy do sedna. Tak zwani prawicowi publicyści i blogerzy, od samego początku, jak ich pamiętam, mieli nawyk budowania hybryd poronionych, a do tego większość z nich traktowała swoją publicystykę, jako coś, co „robi ich towarzysko”. Nie koniec na tym jednak, najgorsze było i jest nadal to, że wiele osób traktowało przy tym czytelników, jak frajerów, którym nie należy się nic, poza oczywiście codzienną porcją szczęścia, jakie daje czytanie tekstu ich ulubionego autora. To ostatnie wypływało wprost z nieszczerości systemowej, jaka towarzyszyła powstaniu prawicowej blogosfery. Pisałem o tym wielokrotnie, ale jeszcze powtórzę – w sieci nie da się mianować autorytetu. To jest złudzenie, któremu ulegają różni szaleni kapelusznicy. Nie da się tego zrobić, bo trzeba od razu wprowadzać cenzurę. Wystarczy bowiem, że znajdzie się jeden, który uporczywie będzie mówił i pisał coś na przekór i koniec, po autorytetach. Czytelnik bowiem postawiony wobec możliwości wyboru jest całkowicie nieprzewidywalny, każdy powinien o tym pamiętać i od tego, jakże ważnego stwierdzenia zaczyna pisanie swojego codziennego tekstu. – Nie mam żadnego wpływu na czytelnika – to jest dewiza autorów prawdziwych, od której zaczynać powinni oni każdy swój dzień. Każdy zaś tekst powinien być mozolną i coraz doskonalszą próbą zdobycia tego wpływu. Niech wszyscy o tym myślą i nie wpisują tu komentarzy w rodzaju – bo mnie się należy szacunek. Nic się nikomu nie należy z tytułu samego istnienia. Lepiej to zapamiętać. Nic się też nikomu nie należy z tytułu posiadania kapelusza, strzelby i terenowego auta. A teraz idę już na śniadanie.

Zapraszam na www.prawygornyrog.pl