O infantylizacji przekazu

Dorastałem w momencie, kiedy w mediach lansowano najbardziej kakofoniczną, nędzną i pretensjonalną muzykę. Wykonywaną przez słabych, nie umiejących grać i śpiewać wykonawców. Myślę, że to właśnie przez to nigdy się muzyką nie zainteresowałem, choć mam swoje obsesje muzyczne i czasem sobie czegoś tam na YT słucham. Od roku 1981 do dziś w polskiej muzyce rozrywkowej nie zdarzyło się nic godnego uwagi. Po prostu nic. Wszystkie te kawałki były chamską, śpiewaną propagandą, udającą sztukę. Żeby ten fatalny stan jakoś przykryć komuna wymyśliła poezję śpiewaną, która miała swoją gradację, ale i tak wszystko trzymało się na Marku Grechucie i jego interpretacjach, mniej lub bardziej udanych. Dekadę przed moim urodzeniem było lepiej o tyle, że nie emitowano tej straszliwej kakofonii, jaka była lansowana w czasach mojej młodości. No i nie kradziono na chama kawałków zespołom zachodnim, co przecież w dekadzie stanu wojennego powtarzało się często. Nie będę tu wymieniam nazw zespołów, albowiem szkoda mojej i Waszej uwagi na te wykwity. Dekadę przed moim urodzeniem śpiewano proste piosenki przy dźwiękach gitary, czynili to tacy sami protegowani Franka Walickiego, jak później, ale nieco mniej zmanierowani.

Przykład muzyczny pokazuje nam jak różnymi drogami, z zastosowaniem przymusu, bo muzyka to jednak towarzyski przymus, można trafić do serca odbiorcy. I teraz zastanówmy się jak do serc odbiorców trafili ludzie spod znaku ośmiu gwiazdek? Przecież to się nie mogło udać. Przekaz tak infantylny, ubogi, słabo zaaranżowany, pretensjonalny odniósł jednak skutek. Dlaczego? Przyczyną zapewne było osobiste zaangażowanie osób biorących w nim udział, a także złamanie pewnych zasad. Dość sztywnych i nie łamanych w Polsce dotąd. Chodzi o to, że nobliwe panie z uniwersytetu wyszły na ulicę i przy cichym poparciu swoich koleżanek, które na uczelniach pozostały, zaczęły skandować wulgarne hasła. Przez media wrogie PiS zostało to odebrane jako demonstracja wolności i manifestacja sprzeciwu przeciwko rzekomej dyktaturze. Sukces tego przekazu brał się stąd, że ludzie żyjący w informacyjnej bańce od trzydziestu lat, nagle postanowili się zabawić w uciśnioną mniejszość, żeby sprawdzić jak to jest. Ponieważ dyktatury w istocie nie ma, zabawili się nieźle. Naszym kosztem. Także swoim, ale do tego nigdy się nie przyznają, przekroczyli bowiem tę granicę, zza której nie można się już cofnąć.

Niestety polityka to sprawa poważna i nikt nikomu niczego tam nie tłumaczy, przeciwnie każdy zakłada pułapki na przeciwnika. O czym PiS zapomniał, w przemożnym pragnieniu zjednoczenia narodu wokół wspólnych projektów. Takie zjednoczenie mogło się udać komunistom po wojnie, kiedy kraj był w ruinie, to się mogło udać Żydom w Izraelu, to się mogło się udać PiS w Polsce anno domini 2023, ale przy pewnych założeniach, które zlekceważono. Za dobrą mieliśmy sytuację, ludzie zaś, do których PiS adresował swój przekaz byli krańcowo zdeprawowani, ale nie zdawali sobie z tego sprawy. Sfera budżetowa w Polsce, poprzerastana związkami rodzinnymi żyje od trzech dekad w całkowitym dobrobycie i bezpieczeństwie. Ludzie ci nie marzą o niczym, niczego nie chcą i nigdzie się nie wybierają, no może w wakacje na Seszele. Ich najważniejszą misją jest trwanie i wprowadzanie do struktury, którą obsługują swoich dzieci i krewnych. Są także pewni, że to co zostało im dane trwać będzie wiecznie. Wielu z nich jest jeszcze do tego całkowicie pewnych, że wszystko co mają zawdzięczają sobie. Każda zaś rzecz lub projekt, które ułatwiają ich życie, na przykład droga poprowadzona w pobliżu ich domu, należy im się z samego faktu, że istnieją i oddychają. Nigdy chyba w całej historii kraju nie żyła tu tak wielka grupa ludzi, całkowicie i permanentnie nie zaineresowana analizą stanu faktycznego i okoliczności w jakich egzystują. Mówimy o osobach, które nigdy nie szukały pracy, nigdy nie podjęły żadnej aktywności poza rutynową, a do tego solidnie znudzonych oferowaną im rozrywką. Ile można oglądać głupkowate filmy na Netflixie? Nie chcę tu pisać o zdeprawowaniu obyczajowym tych ludzi, bo ono zapewne stanowiłoby wdzięczny obiekt dla pisarza książek o tematyce obyczajowej, ale pewien jestem, że odegrało swoją rolę. I do takiej grupy PiS adresował swój przekaz wołając – chodźcie z nami! Demonstrował przy tym całkowitą bezradność wobec ulicznych prowokatorek, te zaś miały carte blanche na wulgarne okrzyki przez co gwiazdki w liczbie ośmiu nie degradowały ich towarzysko. Gdyby jednak jakiś działacz PiS, albo choćby tylko sympatyk powiedział w towarzystwie tych pań wyraz – dupa, dostałby ostrą reprymendę, a być może nawet któraś zdzieliłaby go w łeb parasolką. Pozostałe zaś zareagowałyby na to oklaskami. Ujmując rzecz bardziej syntetycznie – PiS postawił się w roli ofiary, ale nie zdawał sobie z tego sprawy. Tamci zaś wskazali nie wroga, a ofiarę właśnie. I zaproponowali znudzonym, leniwym, zepsutym cwaniakom udział w całopaleniu. Ofiara zaś z całym naiwnym entuzjazmem wkroczyła na przygotowany stos.

Zasada jest taka – kultura może obronić się przed barbarią, tylko wtedy kiedy uczestniczący w niej ludzie są świadomi swojej wyższości. Czy PiS dał swoim zwolennikom takie poczucie? Nie sądzę. Myśmy je sobie przyznali sami. Kultura, żeby ocaleć musi rozumieć jakie paradygmaty rządzą barbarią. Nikt tego nie analizował. Szczególnie lekko potraktowano udział zdeprawowanych kobiet w kampanii Tuska. A to on był kluczowy. Śmierć syna posłanki Filiks jasno wskazała, że nie ma takiej sytuacji, której oni nie zinterpretowaliby na swoją korzyść, przeciwko partyjnemu w końcu wrogowi. Wszystkie osobiste emocje tych istot były zaprzęgnięte do polityki. Potwierdził to jeszcze atak na marszałek Witek i jej umierającego męża. Już wtedy było wiadomo, że tamci nie żartują i nie zamierzają brać jeńców. Strona zaś, która ma aspiracje i chce reprezentować cywilizację, nie może odpowiadać tymi samymi formatami. No, a właśnie tak się stało i przed wyborami, prócz afery wizowej, nie istniejącej przecież, wszyscy ekscytowali się tym, czy Szafarowicza wyrzucą ze studiów. Telewizja zaś, próbowała trafić do i tak przekonanej publiczności poprzez formaty demaskatorskie. A wszystko w paśmie, którego tamci nie oglądali, a interesowała ona wyłącznie tych i tak przekonanych. Ponieważ w PiS panuje zgubne całkiem przekonanie, że osobisty charyzmat poszczególnych członków partii wystarczy za cały przekaz, mamy to co mamy. Tamci mieli w dupie nasze demaskacje i to jak oni kłamią. Bo dobrze wiedzą jak. My zaś i tak zagłosowalibyśmy za PiS. Zmarnowano czas i pieniądze, a teraz nadchodzi kolejna odsłona tych samych praktyk, tyle, że w innej skali.

Praworządność nazywa się bezprawiem, a bezprawie praworządnością. PiS zaś nie jest w stanie obronić ani siebie, ani nas. Przeciwnie nawołuje byśmy bronili partii. Tyle, że my dziś nie mamy takiej możliwości. Trzeba ogłosić nowe wybory, bo te zostały sfałszowane. Wtedy pójdziemy do urn.

Mamy więc sytuację analogiczną, jak ta po wojnie. I może się zdarzyć, że będzie ona eskalowała w tę samą stronę – w stronę terroru. KO zaś podobnie jak towarzysze Józef Czaplicki i Roman Romkowski, zorganizują nową operację „Cezary”. Pułapka się zamknie i będzie po wszystkim. Komentatorzy zaś, jak to czynią już dziś, będą wołać głośno – to się nie dzieje! To się nie dzieje!

Barbaria i bezprawie zaczynają udawać prawo i kulturę. Te ostatnie zaś podlegają penalizacji i nazywane są bandytyzmem.

Otóż to wszystko dzieje się, w dodatku od dawna – od wojny. I żeby się temu przeciwstawić, trzeba zmienić metody działania, ale na razie nie bardzo jest jak. Na to przyjdzie pora po 11 stycznia. Wyzwanie jakie stoi przed PiS jest bardzo trudne, trzeba wygrać wybory w Warszawie. Tylko w ten sposób można odwrócić los. Na to jednak nikt nie jest gotowy, albowiem wszystkim się zdaje, że to co widzimy to takie przekomarzanie się. Otóż nie, jest poważnie. Do gry wracają dzieci i wnuki starych towarzyszy. I chcą mieć nie tylko władzę polityczną, ale także dzierżyć rząd dusz. Tego zaś nie da się utrzymać bez fizycznej likwidacji wrogów. No i nie da się tego zdobyć za pomocą prostych, dziecinnych wręcz formatów, w które bawią się dziennikarze pisowskich mediów. I nie da się tego zrobić kiedy kultura jest zawłaszczona. Wielu ludzi szydzi, że ministrem od kultury jest teraz pułkownik policji politycznej. Nie bardzo rozumiem gdzie tu jest ten moment do śmiechu? To są bardzo poważne sprawy i one zawsze były poważne, ale ludzie zasłuchani w kakofonię medialną tego nie rozumieją. Nie wiem czy kojarzycie Barbarę Toruńczyk? Wieloletnią redaktor „Zeszytów literackich” pisma uwodzącego wszystkich wioskowych i małomiasteczkowych intelektualistów, formatu przekonującego wątpiących, że kultura, ta prawdziwa, to właśnie okolice tych Zeszytów. Wszak i o Miłoszu tam było, I o Herbercie…A także o Nowaku Jeziorańskim. Ojcem pani Barbary był pułkownik Henryk Toruńczyk, pierwszy dowódca KBW. Co oczywiście nie ma żadnego znaczenia, albowiem dzieci nie dziedziczą wad i wyborów rodziców, są wolne. Tak wolne, jak taczanka na stepie.

Bardzo dziękuję wszystkim, którzy pomagają mi zebrać pieniądze dla Saszy i jego córki Ani, lat dziesięć, codziennie trochę przybywa. Miejmy nadzieję, że do końca stycznia uda się zebrać całość. Jeszcze raz bardzo dziękuję i jeszcze raz proszę tych, którzy chcą i mogą pomóc, by wsparli moje starania.

https://zrzutka.pl/shxp6c?utm_medium=mail&utm_source=postmark&utm_campaign=payment_notification