O niespodziewanych zwrotach akcji

Obiecywałem sobie, że nic nie napiszę o mundialu. Po wczorajszym jednak meczu Argentyna – Chorwacja zmieniłem zdanie. Ponieważ rzadko oglądam mecze piłkarskie nie do pomyślenia było dla mnie – do wczoraj właśnie – że Argentyna może przegrać z Chorwacją i to w dodatku trzy do jaja. Mam jednak pisać o niespodziewanych zwrotach akcji, oczywiście z mojego własnego punktu widzenia, więc uprzedzam, że dla wielu czytelników nie będą to żadne niespodziewane zwroty, ale same nudy. Chciałem też opowiedzieć raz jeszcze pewną historię, którą opowiadałem tu już kiedyś, a która dotyczy piłki nożnej. Wiele osób jej nie słyszało, więc nie zaszkodzi powtórzyć. No, ale o tych nagłych zwrotach….Pierwsze mistrzostwa jakie świadomie oglądałem to były mistrzostwa z roku 1978 rozgrywane w Argentynie właśnie. Nikt wówczas nie słyszał o piłkarzu nazwiskiem Maradona, który wczoraj w taki widowiskowy sposób obgryzał paznokcie w loży dla vipów. Gwiazdą tamtych mistrzostw był długowłosy facet nazwiskiem Kempes, którego dziś już nikt nie pamięta. Mistrzostwa argentyńskie oglądałem u dziadków, w Nałęczowie, w mieszkaniu, które mieściło się w małym, szarym, kolejowym bloczku, stojącym przy wąskich torach, prowadzących do Opola Lubelskiego. Telewizor, który mieli dziadkowie wywołałby dziś pewnie nawet nie śmiech, a szczere wzruszenie i łzy, tych wszystkich, którzy swoją przygodę z transmisjami mistrzostw zaczynali w tym samym co ja czasie. Dziadek, nieskory do wydawania pieniędzy, kupił mi wtedy breloczek z maskotką mistrzostw, czyli takim chłopcem-gaucho, w wywiniętym do góry kapeluszu. Jak pamiętają fani, Argentyna wygrała te mistrzostwa, w finale grała z Holandią, a Polska, która miała się znaleźć w ścisłej czołówce zajęła piąte miejsce. Po roku 1978 na długo zapomniałem o piłce nożnej i nie interesowałem się nią wcale. I tak, do pamiętnych mistrzostw roku 1982. Sam się wówczas nie spodziewałem, że taka pierdoła jak ja może się zaciekawić sportem tak dynamicznym. No, ale jak pamiętamy psychoza narastała w zasadzie od roku 1981 i mimo stanu wojennego, wszyscy gadali o tych mistrzostwach. Mecz zaś z NRD, który dał Polsce awans do finałów, oglądałem wraz z ojcem, w jakiejś mocno ponurej atmosferze. Była to chyba jesień, wietrzna i chłodna, a na stadionie Śląskim, bo grali chyba na Śląskim, wszystko było takie samo, jak w wyświetlanych później w kinach filmach Piotra Szulkina.

No, ale o tych niespodziewanych zwrotach miało być. Argentyna już była, teraz kolej na Łazukę. Jak pamiętacie piosenkę mundialową w roku 1982 śpiewał najpierw pan Bogdan, a potem takie dzieci, które ułożyły tekst o helikopterze, krowach, bykach i kosmetykach Miraculum. Gdyby mi ktoś powiedział w roku 1982, że będę mieszkał kiedyś w tym samym mieście co pan Bogdan, chyba uciekłbym z krzykiem od takiego proroka. A tu proszę…obaj mieszkamy w Grodzisku, a on ma ten komfort, że mnie nie zna, a ja jego a i owszem.

Mistrzostwa zaczęły się dla mnie od awantury. Moja matka miała różne ciekawe znajomości, na przykład w kiosku Ruchu na stacji i przez to zawsze pierwszy dostawałem do ręki komiksy i inne ciekawe, reglamentowane wydawnictwa. Przed mistrzostwami, KAW wydała specjalną broszurę o piłkarzach i drużynach, którą każdy chciał mieć. I ja powiedziałem kolegom, że na pewno będę ją miał. Artur zaś, dziś już świętej pamięci, zrozumiał, że jemu również to załatwię. To, jak się domyślacie, było niemożliwe, albowiem kupienie takiego śmiecia w tamtych czasach, w małym mieście, gdzieś hen, hen, za Warszawą, graniczyło z cudem. Kiedy więc pokazałem kolegom to cudowne wydawnictwo, ten papier kredowy i ilustracje błyszczące, Artur się obraził i poszedł do domu ze łzami w oczach.

Potem w tygodniku Panorama Śląska, który prenumerowaliśmy, zaczęli publikować zdjęcia drużyn i piłkarzy, każdy mógł je sobie wycinać i wklejać do specjalnego zeszytu. I ja tak właśnie robiłem. Nie wiem po co, ale wszyscy tak robili. No, a potem zbudowaliśmy sobie boisko. Sami. Mieliśmy po 12 – 13 lat i zbudowaliśmy sobie boisko. Przewodził nam co prawda starszy trochę kolega, ale on był tak samo nieświadom konsekwencji pewnych czynów jak my, a może bardziej. Obok miejsca zwanego Księdzową Górką, które nie było ani górką, ani nie miało nic wspólnego z księżmi, był kawał pustej, piaszczystej przestrzeni, porośniętej kępkami suchej trawy, w sam raz nadający się na boisko. I my tam właśnie ustawiliśmy bramki, takie same jak na prawdziwym boisku. Ukradliśmy z lasu sześć sosen, wynieśliśmy je na własnych barkach, męcząc się nieludzko, bo spróbujcie wyciąć, a następnie okorować i przenieść przez niegłębokie co prawda, ale jednak bagna, trzymetrowy sosnowy dyl mając lat 12. Drewno pozyskiwaliśmy w lesie państwowym, w odległości, jakichś dwóch kilometrów od Księdzowej Górki. Aha, ta górka, to taki spłacheć piachu, gdzie wcześniej był koński cmentarz, a nazwę swoją zawdzięcza takiemu gospodarzowi, który miał przezwisko – ksiądz. Za tę kradzież nasi ojcowie mogli pójść na dwa lata do pierdla, ale jakoś nikt się tym nie przejmował. Najważniejsze było boisko. Zrobiliśmy te bramki wreszcie, a wytyczaniem linii nikt się nie przejmował. Tej równej jak stół przestrzeni było akurat tyle ile, w naszym wyobrażeniu, zajmowało pełnowymiarowe boisko. No, a potem oczywiście zaczęliśmy rozgrywki. Ja byłem najgorszym zawodnikiem na całym boisku. Nie martwiło mnie to wcale, kupowałem sobie Panoramę Śląską, wycinałem zdjęcia drużyn i wklejałem je do zeszytu, latałem jak głupi za piłką, której nie mogłem dogonić i cieszyłem się razem z innymi, że Polska wygrywa. Nie zastanawiałem się też, jak to się stało, że w warunkach stanu wojennego, kiedy za byle co można było się przesiedzieć, ta kradzież drewna z państwowego lasu uszła nam na sucho. Dziś myślę, że całe te hiszpańskie mistrzostwa były w przypadku polskiej drużyny jedną wielką ustawką. Coś trzeba było zorganizować, żeby naród się uspokoił i odwrócił oczy od polityki. No i trafiły się mistrzostwa, a pod stołem poszła jakaś większa kasa na te sukcesy. Pamiętacie przecież jak to było z wręczaniem medali po ostatnim meczu z Francją. Działacze dekorowali Francuzów, a Żmuda wręczał medale kolegom. Trudno było o większą demonstrację pogardy. No, ale wszyscy to jakoś łyknęli i komentatorzy tłumaczyli nam, że to dlatego iż zły zachód ma w nosi dobre kraje socjalistyczne. My, dzieci, nie przejmowaliśmy się tym jednak, bo dla nas liczył się sukces Polski. Dziś już nikt nie myśli o takich przewałach, no chyba, że Putin wykupił sobie trzecie miejsce dla swoich. Reszta gra normalnie, a Maradona obgryza paznokietki w loży. To już lepiej by chyba było gdyby zaprosili tego Kempesa, on by się potrafił zachować godniej niż Diego. A może nie…

Teraz ważne ogłoszenie. Ponieważ kwartalnik nasz Szkoła nawigatorów, staje się coraz grubszy i zawiera coraz więcej unikatowych treści, a do tego jeszcze staje się kosztowniejszy w produkcji postanawiam co następuje – jeszcze przez dwa tygodnie można zamawiać prenumeratę w cenie 25 zł za egzemplarz, bez kosztów wysyłki. Tylko przez dwa tygodnie. Potem prenumerata zostanie zawieszona do końca roku 2018, a od stycznia 2019 kwartalnik kosztował będzie 35 zł za egzemplarz. Szkoła nawigatorów ukazuje się już cztery lata, cena nie była przez ten czas zmieniana. Koszta produkcji rosną, a i przydałoby się też zróżnicować honoraria autorów. Jeśli nie zastosujemy tego zabiegu produkcja SN przestanie się opłacać i trzeba będzie kwartalnik zamknąć. Tak więc jeszcze przez dwa tygodnie można zamawiać prenumeratę w cenie 100 zł za 4 numery, potem przerwa do końca roku i zmiana ceny na 140 zł za 4 numery.