O odczłowieczaniu, propozycjach pokojowych i umiejętności rozpoznawania zdrajców

Cele polityczne muszą być maksymalnie doprecyzowane. Poza tym, jak to wskazał swego czasu Leon Gambetta, trzeba o nich myśleć zawsze, ale nigdy o tym nie mówić. Żeby nie mówić o polityce i jej celach, trzeba mieć do dyspozycji cały wachlarz istotnych, integrujących społęczeństwo tematów, które podejmują wszyscy i wszyscy o nich rozmawiają. I to one są tą masą tabulettae, która scala naród. Uporczywie wracam tu do tematów francuskich, albowiem historia Francji jest historią pouczającą, przede wszystkim dla nas, ludzi posiadających niegdyś wielkie państwo, które zostało podzielone. Dyskusje o polityce mnożą podziały. Zapewne nie można ich uniknąć, ale trzeba mieć wystarczającą ilość kwestii do omówienia, by podziały te nie były trwałe. We Francji była akademia, Kościół, rewolucja i kontrrewolucja, jedzenie i afera Dreyfusa, która bardziej integrowała naród niż dzieliła, ale trzeba by upłynęło sto lat, żeby to zauważyć. A także sztuka i handel oraz setka innych tematów, ważnych dla Francuzów, o których nie mamy dziś pojęcia. Teraz zostały tylko: piłka nożna, jedzenie i głupie filmy. To mniej, ale na razie zestaw ten ciągle wystarcza do tego, by Francja się nie rozleciała. Nawet jeśli stawiają na jej czele prezydentów kretynów.

Jak jest w Polsce? Polityka jest głównym tematem rozmów, albowiem każdy dureń, który coś tam widział, gdzieś był i jeździł autobusem miejskim po Nowym Jorku, czuje, że musi się wyjęzyczyć na tematy polityczne. One bowiem czynią z niego człowieka. Jest dokładnie na odwrót. Dyskusja na tematy polityczne, na podstawie doniesień z twittera lub przesłuchanych podcastów czyni z człowieka małpę. I to bynajmniej nie tak inteligentną, jak te opisane przez Pierre’a Boulle w powieści „Planeta małp”. Powiedziałbym, że bardziej pawiana z czerwonym tyłkiem, który przechadza się po wybiegu i wydaje mu się, że wygląda jak podsekretarz stanu.

Takich podsekretarzy stanu jest w przestrzeni publicznej przynamniej setka. Wszyscy oni budują wokół siebie hierarchię, a potem dokonują wtajemniczeń. Jakichś inicjacji rodem z wybiegu dla pawianów polegających na tym, że mający przejść próbę adept musi pocałować czerwoną dupę podsekretarza stanu. I jeszcze mu za ten przywilej zapłacić. I ludzie lecą do tego, może nie jak muchy, ale raczej chętnie i bez oporów. Polityka bowiem oznacza dla nich udział w czymś ważniejszym niż ich codzienne życie. Otóż nie ma nic ważniejszego niż Wasze codzienne życie, wygoda, swoboda poruszania się, wzajemne relacje, nawet te kończące się awanturami. Nie ma nic ważniejszego niż cała banalność naszego życia. A już z całą pewnością do ważniejszych kwestii nie należy wojna. Tymczasem każda poważna rozmowa w Polsce rozpoczyna się dziś od wojny, bo każdy pawian uważa, że on właśnie jest w stanie powiedzieć coś absolutnie oryginalnego i głębokiego na temat wojny. Efektem jest skrajna infantylizacja trwającego konfliktu, która tym się charakteryzuje, że niestety trupy wynoszone z sali gdzie trwa panel są prawdziwe. I to jest degradujące, ale nikt nie widzi jak bardzo, albowiem spacer po wybiegu, w pełnym słońcu, z lśniącym, czerwonym tyłkiem, na który gapią się wszyscy, jest najważniejszy. Pokazywali ostatnio jakiś wywiad Mazurka z żołnierzem, który wrócił z wojny. Było to widowisko żenujące, które jednak wszystkie pawiany powitały z entuzjazmem, wyjąc i skacząc z uciechy. Nieszczerość i lekceważenie, jakie Mazurek okazywał swojemu rozmówcy, rzucała się w oczy. Ten z kolei, po swoich traumatycznych przeżyciach, starał się powiedzieć coś, co miałoby głębię i ważyło dużo, a opowiadał takie banały, jak niegdyś Jacek Żakowski, kiedy jeszcze pracował w tygodniku „Na przełaj”. Żołnierz mówił o potworności i brudzie wojny, a także o tym, że zastanawia się czy jest jeszcze człowiekiem. Niesamowite. Wszyscy analitycy w Polsce, którzy nie powąchali nie tylko prochu, ale nawet smaru do konserwacji karabinu, nie mają problemu z tym, że są pawianami, a żołnierz przed kamerą zastanawia się czy jest człowiekiem? Nie chodzi o to, żeby się z tego pana naśmiewać, ale o pewną postawę wobec wojny. Ludzie młodzi, z Polski, jechali tam, na wojnę, w jakimś celu. Niektórzy zginęli, ale za nim to się stało złożyli, często na wizji, różne deklaracje. Nie mogłem ich słuchać, bo były to przemowy infantylne i niepoważne, a przecież szli na śmierć. Pan, który wystąpił u Mazurka, na sam koniec, powiedział, że chętnie wybrałby się do Rosji, żeby tam spotkać się z ludźmi i porozmawiać z nimi, albowiem wtedy odkryłby ponownie swoje człowieczeństwo, czy jakoś podobnie…Nie pamiętam dokładnie, ale rozumiecie o co chodzi. Człowiek ten dostał order za odwagę, męstwo czy coś…Chciałby jednak jeszcze dostać coś w pakiecie. Najpewniej przebaczenie, bo czuje się winny. No, ale jechał tam na własną odpowiedzialność. I tu dochodzimy do sprawy kluczowej – państwo musi motywować żołnierzy tak, by nie czuli takich ciśnień i dylematów. Państwo polskie nie może tego robić wobec ludzi, którzy podejmowali osobiste decyzje i wyruszali na wojnę wyposażeni w zestaw pojęć kompletnie nie a propos sytuacji. Czego się spodziewali? Że nie będzie tam żadnych okropności? Że nie będą one ich dotyczyły? Nie mam pojęcia. Wiem jedno – pokazywanie tych ludzi i prezentowanie ich dylematów to defetyzm. Nie żadne pogłębianie problemów i wskazywanie na nieznane cywilom aspekty wojny. To brednie. Każdy kto obejrzał serial „Kompania braci” wie czym jest wojna i czego może się tam spodziewać. Jeśli na nią wyrusza, a potem czuje się oszukany, niech idzie do psychologa, a nie do telewizji. Kiedy bowiem w sąsiednim państwie trwa konflikt u nas nie ma miejsca na takie postawy. Podobnie jak nie ma miejsca na postawy pacyfistyczne. Nie wiem czy w Rosji pokazują w telewizji jakichś weteranów, którzy mówią o swoich dylematach, ale podejrzewam, że nie. Występują tam za to politycy i publicyści, którzy zajmują się jedną tylko kwestią – odczłowieczaniem wrogów Rosji. Czynią to konsekwentnie, bez wahań i rozterek. Po to właśnie, żeby potem żołnierz rosyjski nie musiał się zastanawiać czy mordując dzieci czyni dobrze czy źle. I czy na wojnie nie stracił czasem swojego człowieczeństwa. On go nie stracił i nie straci na wojnie, ale już w koszarach. Na froncie zaś zjawi się całkowicie przekonany, że misja w której uczestniczy jest sensowna, celowa i ważna, a także nadaje jemu – mięsu armatniemu – większe znaczenie. Jeśli zaś będzie myślał i czuł coś innego, trafi pod sąd, albo kropnie go – za defetyzm właśnie – jego dowódca.

W Polsce zaś trwa dyskusja nad tym, czy powinniśmy się stawiać Rosji. I to w chwili, kiedy wszystkie koniunktury nam sprzyjają, a żadne wojska nie koncentrują się nad granicą. I nic nie wskazuje, że do takiej koncentracji może w ogóle dojść. Tymczasem pawiany biegają jak oszalałe po wybiegu, szczerzą zęby, klepią się po czerwonych tyłkach i warczą jeden na drugiego. Czasem się pobiją, a potem ten pobity piszczy gdzieś w kącie, siedząc na kamieniu i próbuje zwrócić na siebie uwagę. Powtórzę – to nie wojna odbiera nam człowieczeństwo, ale infantylne rozmowy o niej. A także infantylne rozmowy o polityce, o której naprawdę nie musimy mówić. No chyba, że ktoś ma wątpliwości czy jego pupa jest należycie wypolerowana i będzie błyszczeć w słońcu jak należy. Jeśli wojna zjawi się u nas, nie będzie miejsca na żadne dylematy. I nie będzie miejsca na dyskusje. Każdy zaś, kto spróbuje je prowadzić z miejsca zasługiwał będzie na sąd polowy. To co widzimy dziś w Polsce w sferze dyskusji publicznej jest dywersją udającą publicystykę. Każdy z tych durniów analityków i dziennikarzy, zadowolonych jak nie wiem co, powinien się natychmiast zamknąć. Z im większą fachowością się wypowiada, tym głębiej na pawlacz powinien być schowany. Szczególnie dotyczy to wojskowych, bo ich istotna funkcja w tych dyskusjach polega na nadawaniu znaczenia dziennikarzom. A pierzą oni dyrdymały największe.

Teraz wróćmy do początku naszych rozważań. Czy cele polityczne Polski są dziś doprecyzowane? Skąd mam wiedzieć? Nikt przytomny nie będzie przecież wtajemniczał opinii publicznej w takie kwestie. Nikt też nie wtajemniczał Francuzów w drugiej połowie XIX wieku w to, że celem politycznym państwa jest odzyskanie Alzacji i Lotaryngii. Problem wisiał w powietrzu, ale nikt o tym nie mówił. III Republika kwitła i ludzie zajmowali się czym innym niż polityka. Głównie gromadzeniem majątku i inwestycjami.

Po tym właśnie poznać możemy, że nasz dyskurs publiczny to dywersja, w której z głupoty lub powodowani premedytacją, uczestniczą wszyscy. I każdy kogoś udaje. Nie widziałem jeszcze ani jednej autentycznej wypowiedzi na temat wojny. Włączając w to tę wypowiedź żołnierza u Mazurka. Wszystkie te gawędy prowadzą do jednego – do myśli, że nie warto ryzykować, trzeba wywiesić białą flagę i „wygrać pokój”. Bo przecież po tamtej stronie też są ludzie, z którymi można się porozumieć. To jest najcięższe ze złudzeń. I najtrudniej je zrozumieć. Państwo, które serio zabiera się za ekspansję i wierzy w swoją moc, a taka jest właśnie Rosja, na co dowodem jest trwająca od dwóch lat wojna, żeby istnieć, musi przede wszystkim odczłowieczyć swoich wrogów. Jeśli więc liczycie na to, że będziecie się mogli porozumieć z Rosjanami, bo są takimi samymi ludźmi jak Wy, wyjmijcie lód z zamrażarki, owińcie go w ręcznik i połóżcie sobie na głowę. I przestańcie słuchać tych bredni. Już lepiej kupcie sobie voucher do spa, gdzieś gdzie dobrze karmią i wokoło są piękne widoki i wyjedźcie tam na weekend. Nie ma bowiem pewności ile jeszcze potrwa sielanka, w której dane nam jest żyć. I ile pawianów zmawia się właśnie na swoich wybiegach, żeby nam ją zniszczyć. Bo, że takie dogowory trwają, tego jestem pewien. I są one prowadzone po to, byśmy wszyscy stali się jedynie pretekstem do istnienia dla defetystów-publicystów, którzy gotowi są zafundować nam prawdziwie głębokie przeżycia i naprawdę autentyczne emocje. To jest Wasz problem, a nie czy ktoś tam jest jeszcze człowiekiem czy nie.

Ludziom oburzonym na przedstawioną dziś formułę i opis odpowiadam zawczasu – jeśli chcecie zrobić dobry, wstrząsający program z weteranem, posadźcie naprzeciwko niego jakąś dojrzałą emocjonalnie i przytomną dziewczynę, a nie posiwiałego pawiana Mazurka, który drapie się po łbie i skacze po całym studio usiłując zwrócić na siebie uwagę. Jeśli oczywiście już musicie konsumować takie występy, bo nie jest to konieczne.

W czwartek jestem we Wrocławiu, mam wykład przy Ołbińskiej 1 u ojców karmelitów. Tytuł: Rycerze Chrystusa. Prawda, fikcja fałsz. Początek o 17.00, wykład trwa trzy godziny. Możne przyjść każdy, ale trzeba wrzucić coś na tacę.