O tajemniczych związkach, których istoty wyjaśnić nie sposób

Czasem bywa tak, że bardzo spójne i logiczne hipotezy opierają się na całkiem fałszywych przesłankach. I mimo tego, iż historia wygląda atrakcyjnie i wszystko się zgadza, jest ona w istocie fałszywa. Tak jest z większością akademickich hipotez dotyczących bliższej i dalszej przeszłości. One bowiem opierają się na fragmentarycznym materiale źródłowym. Owa fragmentaryczność wynika zaś nie z faktu, że materiału nie ma, ale z czegoś całkiem innego. Do pewnych dokumentów badacze z pewnych kręgów nie są dopuszczani. Można jeszcze dorzucić inną hipotezę – nie chce im się szukać. Ktoś powie, że to jest logicznie spójne, ale nie musi być prawdziwe. Fakt, ale mieliśmy tu cały przegląda demaskacji, które wskazywały, że praprzyczyną nauki zwanej filozofią, nie jest przemożna chęć dociekania prawdy o początku wszechświata – jak twierdzi tradycja zwana historią filozofii – ale pieniądze władców Lidii. Mój kolega zainspirowany tymi naszymi dociekaniami,  wymyślił nawet na okoliczność tych dekonstrukcji taką oto formułę:

Korzeń sokratejski zakorzenia myśl w bycie

Za europejską filozofią kryje się tradycja grecka – Arystoteles, za Arystotelesem kryje się Platon, Platona kryje Sokrates. Jest to tak zwany korzeń sokratejski, zwany również epoletem Baumana lub legitką Heideggera. Korzeń sokratejski należy do antropologii i zakorzenia myśl w bycie. Myśl mądrą ale znowu nie aż tak, by kierowała życiem mędrca.

Jeśli ktoś nie rozumie o co chodzi z tą „legitką Heideggera”, niech sprawdzi do jakiej partii ów wybitny myśliciel należał. Ta formuła przenosi nas w inne nieco, niż dotyczące ekonomii, okoliczności tworzenia się filozofii, ale to nie znaczy, że te one są mniej obowiązujące, albo że te wskazane tu, na blogu wcześniej, nie mają znaczenia.

Jak wiemy wskazane wyżej okoliczności towarzyszące narodzinom filozofii nie są przez współczesnych historyków filozofii traktowane serio. Pokładają oni bowiem ufność w deklaracjach, dotyczących zestawu formuł zwanych poglądami. I my, zwiedzeni tą paranauką, także wierzymy, że deklaracje dotyczące najważniejszych dla naszej egzystencji spraw, emitowane przez różnych, rzekomo poważnych ludzi, mają znaczenie. O tym, że jest to nieprawda, możemy przekonać się już dziś o godzinie 10.00. Oto bowiem wtedy odbędzie się debata pomiędzy Tomaszem Lisem, najbardziej profesjonalnym, według generała Jaruzelskiego, dziennikarzem w Polsce, a Janem Pińskim, znanym mistrzem szachowym, autorem „Wywiadu rzeki” z Grzegorzem Braunem. Obaj panowie nie byli do tej pory ze sobą kojarzeni. Tomasz Lis, mający za sobą błyskotliwą karierę, brylował po telewizjach i żył na bogato. Jan Piński zaś uważany był za autora niszowego, choć przez jakiś czas piastował funkcję redaktora naczelnego tygodnika „Uważam Rze”. Ludzi tych nie łączyło nic. I jeśliby ktoś, jeszcze pół roku temu, zasugerował, że mogą oni wystąpić w jakiejś interakcji, wyśmiano by go mówiąc – człowieku, przecież oni mają skrajnie różne poglądy! I w ogóle nie ma mowy, żeby się razem gdzieś spotkali, albowiem ludzie związani ze środowiskiem Lisa w ogóle nie traktują ludzi pokroju Pińskiego jak przedstawicieli tego samego gatunku. Oni są dla nich jakimiś dżdżownicami, które wypełzają na asfalt po deszczu. I niczym więcej.

A jednak! Czy to czasem nie oznacza, że pomiędzy Tomaszem Listem, a Janem Pińskim są jednak jakieś niewidoczne nitki, które sprzęgają ich na stałe i nieodwołalnie? Sytuacja zaś dojrzała do tego, by wreszcie je ujawnić, bo dalsze ich ukrywanie nie ma sensu? Musicie się sami zastanowić czy tak jest i jakoś zakorzenić tę myśl w bycie. https://www.youtube.com/watch?v=eqYd5o2pcWg

Ja w ogóle nie będę dziś niczego demaskował, zacząłem ten tekst od takiego wstępu, bo uznałem, że to jest dobre tło dla moich dalszych rozważań dotyczących odległej bardzo historii i jej dziwnych splotów ze współczesnością.

Na pewno tego nie pamiętacie, ale w latach osiemdziesiątych wyemitowano w TVP serial zatytułowany „Wilhelm Zdobywca”. Był to jeden z lepszych seriali, jakie wówczas pokazano, ale musiał on ustąpić innemu, który większość widzów zapamiętała lepiej – temu o Robin Hoodzie z muzyką zespołu Clannad. Ponoć w tym serialu o Wilhelmie też była dobra muzyka, ale nie miała ona żadnego przełożenia na kulturę popularną. Nikt zaś, szczególnie wśród ludzi młodych, nie oceniał muzyki filmowej inaczej, jak poprzez kontekst popkulturowy. Jak coś jest fajne to musi lecieć w radio albo w Wideotece Szewczyka i tyle. Jak nie leci, to tego nie ma.

Co ciekawe serial o Wilhelmie był kooprodukcją francusko-szwajcarsko-rumuńską. Ja go oglądałem dość uważnie i nie pamiętam, by pokazano tam inny konflikt niż ten pomiędzy księciem Wilhelmem, a królem Haroldem. Wątku norweskiego nie było chyba w ogóle, za to pokazano blond piękność czyli Matyldę z Flandrii, żonę Wilhelma. Sytuacja w Anglii zaś została zarysowana według tego co o niej pisała normańska propaganda. Godwin dławił się kawałkiem chleba przy uczcie, Tostig śmierdział, a Harold zgwałcił Edytę, żonę króla Edwarda Wyznawcy, która zamknęła się potem w klasztorze. Główną osią akcji jest konflikt pomiędzy Wilhelmem a Haroldem. Ten ostatni uważany jest  za legalnego króla Anglii, choć wcale tak nie było i my o tym wiemy. Nie wiemy jednak jak to się stało, że do produkcji serialu o Wilhelmie zaangażowano kinematografię rumuńską. To jest dość zaskakujące. Ja jednak mam pewną sugestię. Otóż istnieją naprawdę tajemnicze związki pomiędzy odległymi czasami i obszarami. One są rzeczywiste i nie da się im zaprzeczyć. Z całą pewnością Rumuni nie zostali zaangażowani do tej produkcji z powodów, które ja uważam za istotne, ale nie ma to znaczenia – reprezentowali tam Europę środkową, która dla historii Anglii tamtego okresu ma znaczenie kluczowe. Tego nie zobaczymy w żadnym filmie ani serialu, albowiem one mają pokazywać bohaterów, którzy promują zachowania całkiem współczesne, czego dowodem i przykładem jest serial „Wikingowie”. On został wyprodukowany – jak lubią pisać recenzenci – z wielką dbałością o szczegóły. To jest jawna brednia, albowiem nie ma żadnej ikonografii, która by owe szczegóły wskazała. Tak więc serial ten jest od początku do końca wymysłem. Większą realnością są już ci Rumuni w dawnej produkcji o Wilhelmie. Ten serial wyprodukowano w roku 1982, z wielkim nakładem kosztów. Są bowiem i kostiumy i wnętrza, a także plener bardzo szeroki. Po klifach maszerują armie, a bitwa pod Hastings przebiega naprawdę dramatycznie. Z jaką intencją, w czasie trwania stanu wojennego w Polsce, w czasie kulminacji zimnowojennych demonstracji i wojny w Afganistanie, angażuje się do mającego symboliczną wymowę serialu, ekipę z Europy wschodniej? Być może czyni się to, bo są tańsi, być może w Rumunii kręcono sceny na zamkach. Nie wiem. Okoliczność ta jednak poprzez samo swoje zaistnienie wskazuje na istotną rolę Wschodu w dziejach królestwa Anglii. Wielcy nieobecni w tej historii, to Edward i Edmund, potomkowie Cedryka, legalni władcy królestwa, synowie Edmunda Żelaznobokiego, których krew popłynęła później w żyłach władców Szkocji, pozostawiając całą magię dziedziczenia praw i władzy, poza Anglią. Tam mamy starcie dwóch uzurpatorów, z których jeden ma nieco lepszą legitymację dla sprawowania władzy, a drugi jedynie coś wymusił na umierającym królu. Papież popiera Wilhelma. Dlaczego nie żyjącego na terenach obecnej Rumunii, a w XII wieku królestwa Węgier Edwarda? Tego do końca nie wiemy, sugestie dotyczące tych wyborów zawiera nowa książka Gabriela Ronaya.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/zaginiony-krol-anglii/

Ich szczegółowy opis znajdzie się na pewno w węgierskim numerze „Szkoły nawigatorów”, która jednak nie ukaże się dopóki nie zbierzemy pieniędzy na wydanie istotnej dla naszych tutejszych przygód intelektualnych książki Richarda Bottlika https://zrzutka.pl/d29kmh?utm_medium=mail&utm_source=postmark&utm_campaign=payment_notification

Związki, bowiem pomiędzy odległymi obszarami i autorami żyjącymi w dalekich krajach, a nie znającymi się wcale, naprawdę istnieją. I wierzę iż nie są zawieszone w próżni.