Słów kilka o pracy pisarza

Gdyby praca pisarza wyglądała tak, jak pokazują to w filmach i opisują w pretensjonalnych książkach, siedziałbym przez całe lato w miejscu, w którym teraz jestem i zachowywał się w modelowy, opisany i pokazany w tych produkcjach sposób. Ona jednak tak nie wygląda, wygląda inaczej, ale o tym człowiek mający jakieś plany związane z książkami dowiaduje się na końcu. Tak jak na samym końcu dowiaduje do filozofującego młodzieńca dociera, że pojęcie arche oznacza również, a może i przede wszystkim władzę. Nie władzę, jako sprawczość natury kosmicznej i metafizycznej, jak mi napisał na coryllus.pl jakiś obłąkaniec, ale o władzę polityczną. Ta zaś nie może być sprawowana należycie bez ukrycia swoich rzeczywistych intencji. Jawnie bowiem można sprawować jedynie władzę kapłańską. Z niezrozumienia tej zależności, w sumie prostej, biorą się wszystkie nasze kłopoty. Władza polityczna nie zawsze jednak chce i może współgrać z władzą kapłańską. Powodów jest dość i nie ma potrzeby ich wymieniać. Celem istotnym władzy jest kontrola obiegu pieniądza i pozyskiwania kruszcu. Reszta, łącznie z organizacją produkcji, to są sprawy wtórne, które można załatwić outsourcingiem. Dla przykładu – produkcją tarcz dla hoplitów, zajmował się w Atenach ojciec Lizjasza, metojk i przybłęda, który musiał płacić za pobyt w mieście, ale był wygodny dla lokalnej władzy i nie sprawiał kłopotów. Oczywiście dorobił się, ale dla prawdziwej władzy pieniądze nie mają znaczenia. I o tym mówili filozofowie. Pieniądze szczęścia nie dają i temu podobne formuły, poparte przykładami osobistego, „skromnego” życia nie były nauką dla maluczkich, bo też oni mieli je w nosie, ale dla grup aspirujących do władzy, które przybyły z zewnątrz. Zadaniem zaś pisarza było i formuła ta utrzymała się w czasach nowożytnych, ukrycie początku i istotnych mechanizmów władzy znajdującej się poza religią. Zwykle autorzy poważni, a to znaczy sponsorowani przez poważne organizacje, czynili to odwołując się do grup docelowych przeżywających najsilniejsze emocje, Czyli do młodych kobiet i młodych mężczyzn. Oni też bowiem z natury byli i są nadal najbardziej skłonni do różnych dociekań. Pacyfikuje się ich jednak stosunkowo łatwo poprzez budowanie lojalności wobec grupy, która gromadzi się wokół jakichś treści lub autora. Tak było w starożytnych Atenach i tak jest dzisiaj, kiedy gromada wariatów, nie młodych co prawda, ale silnie aspirujących, czyta na zamku w Ścinawce, na głos w dodatku, wyimki z książki Tokarczukowej zatytułowanej „Empuzjon”, która jest wprost powtórzeniem schematu „Czarodziejskiej góry”, o czym się mówi otwarcie. Nie jest to jednak zarzut, ale walor – proszę o to pani Olga jest nowym Tomaszem Mannem. Po co i do czego potrzebny był Niemcom Tomasz Mann, można się pewnie długo zastanawiać, ale ja obchodziłem zawsze jego książki szerokim łukiem i cieszę się z tego do dziś. Nie wiem więc co tam jest w środku.

Wiem za to co jest w książkach znanego wszystkim i przez wielu podziwianego autora amerykańskiego znanego jako Jack London. Są tam, po większej części, same kłamstwa. Są nawet tacy ludzie, którzy posuwają się do głoszenia, że London nigdy nie był nad rzeką Yukon, a jego marynarskie przygody są wyssane z palca.

Skupmy się jednak na tym, co u Londona jest najważniejsze czyli na pracy. On jest wielkim piewcą pracy, która może być zarówno upokarzająca, jak i wzniosła. Szydziliśmy tu już kiedyś z opisów zawartych w powieści „Martin Eden”. Jest tam bowiem opis życia bohatera, który po całotygodniowej harówce w pralni hotelowej, siada na rower i pędzie 180 km, by zobaczyć się z ukochaną.

Mimo tych oczywistych, łatwo dających się weryfikować bzdur, London był autorem popularnym, szczególnie w krajach komunistycznych, podobnie jak Hemingway, który otwarcie niemal współpracował z KGB. To nie zmieniało jednak nic w ocenie jego twórczości. Kiedy dziś po nią sięgamy, zauważamy jak jest słaba i fatalna. Ile tam jest niepotrzebnej napinki, jakby powiedziała młodzież, i ile zwyczajnych bredni. I najważniejsze – nie mamy pojęcia, jaki jest dziś stosunek zajmujących się literaturą Amerykanów do tych dwóch ancymonów, jawnych komunistów. Podejrzewam, że oni po prostu nie istnieją. Zostali wykreowani na potrzebę chwili, z udziałem jakichś „perskich” agentów i po wykonaniu swojej misji, zostali zapomniani. Ich cienie zaś przez długi czas włóczyły się gdzieś na granicy Tartaru wyjąc wniebogłosy. W końcu znikły.

Postawa dzisiejszych pisarzy polega na naśladowaniu tych autorów, którzy byli niegdyś sponsorowani i wykreowani przez władzę niejawną. I w zasadzie na niczym więcej. Mogą pisać co chcą, nawet jakieś skończone bzdury. To nie ma znaczenia, o ile będą się wywiązywać ze swojego zadania istotnego. To zaś oznacza – z ukrywania zamiarów tej władzy. Na tym polega pisarstwo Twardocha, że próbuje on nam, na zlecenie Niemców, narzucić pewną optykę, całkiem dla nas obcą. To znaczy próbował, bo co robi teraz nie wiemy i nikogo to nie interesuje.

Teraz ważne pytanie – czy władza kapłańska potrzebuje pisarzy? Nie, albowiem ona ma kontakt z Bogiem, lub z bóstwami, jak to było w starożytnej Grecji. Władza kapłańska jest władzą bezpośrednią, która nie potrzebuje uzasadnień, ale hołdów. I władza ta nigdy nie powie – pieniądze szczęścia nie dają. Ona może powiedzieć, że pieniądze nie zapewnią nikomu zbawienia, nie uleczą nikogo i nie zabezpieczą przed śmiercią. O szczęściu nie ma tam w ogóle mowy. Co tydzień, w niedzielę wrzucamy jakiś grosz na tacę, żeby zabezpieczyć potrzeby doczesne Kościoła, które są bardzo realne. Podobnie jak potrzeby wszystkich innych ziemskich instytucji i pojedynczych osób. Postępowanie to, jak inne zabiegi czynione przez kapłanów w związku z pozyskaniem aktywów, były zwykle określane przez pisarzy jako hipokryzja. Istotnym bowiem działaniem pisarzy było demaskowanie i dezawuowanie władzy kapłańskiej. Nie tylko za komuny, ale także w czasach współczesnych. I to jest sprawa poważna, albowiem dotyka arche. Choć przecież owe antykpałańskie wyczyny autorów były zwykle utrzymane w tonie humorystycznym. Podobnie jak wystąpienia niektórych filozofów, takich jak Demokryt, zwany śmiejącym się filozofem.

Podsumujmy więc teraz wszystko i powiedzmy do czego służy pisarz? Do rozprawy z władzą kapłańską i utrzymania w tajemnicy władzy antykapłańskiej, zwanej czasem demokratyczną lub oligarchiczną. Innych funkcji on nie ma, ale ten fakt musi być ukryty, albowiem inaczej nie będzie można werbować autorów. Żeby to nastąpiło i było przeprowadzone z sensem potrzebne jest też tło, czyli cała masa wariatów, takich jak ja, którzy uważali, że można sobie coś tam pisać i z tego żyć, w dodatku nieźle. I tacy ludzie funkcjonują, nie mają oni jednak żadnego znaczenia, nawet jeśli zdobędą jakąś tam popularność. Kto może mi zwrócić uwagę na niekonsekwencje i wskazać, że przecież tamci – wynajęci przez władzę – także nie mają znaczenia. To prawda, zużywają się niesłychanie szybko. Ich cienie jednak są ciągle potrzebne, choćby po to, by uwiarygodnić Tokarczuk.

Czy to się kiedyś skończy? Nie sądzę, albowiem książki istnieją od tysięcy lat i będą istnieć nadal. Są bowiem parawanem za którym kryje się najstarszy konflikt świata – pomiędzy kapłanami gromadzącymi złoto, a politykami, którzy je rozpraszają. I popatrzcie teraz jak dziwnie po takim podsumowaniu wyglądać będzie historia Aleksandra, jednej z najbardziej rozpoznawalnych postaci w dziejach.

Na tym kończę, nie jestem przecież filozofem, a jedynie jednym za autorów stanowiących tło i uzasadnienie dla pisarzy naprawdę wielkich, takich jak Olga Tokarczuk czy Remigiusz Mróz.

Przypominam, że w dniach 5-6 sierpnia odbędzie się w Krakowie, w hotelu Polonia Kiermasz Książki i Sztuki. Na miejscu będzie dwoje artystów z Krakowa – Irena Czusz i Tomasz Bereźnicki, a także pracownia Sztuka Cięcia z Częstochowy. No i wydawnictwo Klinika Języka oczywiście.