Ulubione zabawki polskich ćwierćinteligentów czyli eskalacja pogardy

Można śmiało rzec, że dzięki wojnie, fali uchodźców i wszystkim problemom jakie się z tym wiążą, my Polacy awansowaliśmy. W dodatku w takiej hierarchii, którą większość z nas uznaje i uważa za powszechnie obowiązującą. To znaczy w hierarchii rozpoznawanej jako pobożna miłość bliźniego swego. Czy jest to wysoki awans, czy tylko o oczko w górę, okaże się wkrótce. Na razie fakt ten pozostaje bezsporny, choć różne mendy próbują go podważyć. Jaka jest podstawa tych czynności? Opiera się ona na uniwersum pojęć stworzonych przez ćwierćinteligentów, wśród których najważniejsza jest pogarda dla Ukraińców. To trzeba powiedzieć wprost – najgorszym kataklizmem dla polskiego ćwierćinteligenta, jest pozbawienie go możliwości wyrażania pogardy dla Ukraińców. On z tego powodu cierpi, zgłasza różne obiekcje i domaga się atencji, a także wyjaśnień oraz recepty na przyszłość, która powróci stan poprzedni. Taką receptę może wypisać tylko doktor Szojgu, a ordynator Putin może wdrożyć leczenie. Nie wiemy tylko ilu polskich ćwierćinteligentów je przeżyje. Oni jednak wierzą, że przetrwają wszyscy, albowiem kolejnym fetyszem ćwierćinteligenta jest pewność siebie. Tę zaś podtrzymują autorytety.

Wczoraj na twitterze, opublikowano zdjęcie, na którym widać było cały sanhedryn ćwierćinteligenckich autorytetów. Siedzieli obok siebie Warzecha, Rola, Lisicki i Sumliński, do tego jeszcze jakieś nierozpoznane przeze mnie osoby. Normalnie, w najlepszej komitywie. I na taki widok polska ćwierćinteligencja reaguje dwojako. Jedna grupa jest szczęśliwa, że wreszcie tylu mądrych ludzi zebrało się w jednym miejscu, by deliberować nad błędami jakie popełnia rząd, a druga płacze albowiem okazało się, że bohater ich mokrych snów, redaktor Lisicki zmienił poglądy i okazał się nie tym człowiekiem, za którego się podawał. Próba wytłumaczenia im, że on zawsze taki był, ale uwiódł ich przekazem dla ćwierćineligentów i tym samym zdemaskował, nie ma sensu, albowiem mają tę charakterystyczną pewność siebie. Ta zaś każe im zadawać bliźnim pytania w rodzaju – proszę wymienić pięć książek, które czytał pan więcej niż raz.

I nikt, zapewniam Was, nikt widząc to zdjęcie i redaktora Sumlińskiego z obnażonymi ramionami nie zadał sobie pytania – gdzie są owe sławne blizny, które powinny zostać na nadgarstkach po próbie samobójczej, dokonanej przez redaktora w kościele na Żoliborzu. To są kwestie na które polski ćwierćinteligent nie zwraca uwagi, albowiem pochłonięty jest afirmacją swoich przyrodzonych braków, które zalewane są roztopionym masłem poglądów różnych ważnych redaktorów. I tylko to się liczy. Każdy kto odrywa ćwierćinteligenta od takiej przygody jest jego najgorszym wrogiem, przeszkadza bowiem w czynnościach życiowych, tak jakby przerywał palenie skręta, albo pobyt w toalecie po dobrym, acz nieco zapychającym obiedzie. Jak wszyscy wiemy trudno się wybacza takie rzeczy, musimy mieć więc trochę zrozumienia dla polskich ćwierćinteligentów.

Jak wskazałem są ich dwa rodzaje. Jeden ciężko wzdycha, albowiem źle zainwestował swoje intelektualne deficyty, a nie jest to żadna sprzeczność, bo poza logiką, w świecie rzeczywistym mogą dziać się rzeczy naprawdę zaskakujące. Takie jak inwestowanie deficytów. Źle zainwestowane deficyty procentują kosztem prawdy. To znaczy łatwiej zgodzić się na wszystko niż przyjąć do wiadomości prawdę. Nawet jeśli ona jest widoczna wyraźnie, tak jak na tym, opisywanym przeze mnie zdjęciu. Drugi rodzaj ćwierćinteligencji to w zasadzie internetowe trole, które oczekują, że będzie się ich karmić coraz to nowymi porcjami powierzchownej grozy. Do mnie na przykład wysyłają wiadomości już dwa boty, jeden pod nazwiskiem Jabłoński, a drugi pod nazwiskiem Rybski. W wiadomościach ich jest to samo, słowo w słowo po prostu, a składają się te wiadomości z treści antyszczepionkowych i z uwag na temat polityki rządu. I myślę sobie, że wielu ludzi traktuje to bardzo serio. Kampania wchodzi więc w nową fazę, która może nas postawić przed wyborami znacznie bardziej drastycznymi niż problem – czy i jak pomagać uchodźcom. I nie wiadomo czy udam nam się awansować kiedy staniemy wobec tych nowych problemów. Może się zdarzyć, że zostaniemy zdegradowani.

W zasadzie codziennie słyszymy o tym, że Rosjanie prowadzą politykę zalewania polskiej przestrzeni medialnej fejnewsami. Informuje nas o tym Stanisław Żaryn, który dziś jest koordynatorem służb, a wcześniej pracował w gazecie Karnowskich. Rozumie więc na czym polega praca dziennikarza i publicysty, jakie są tam warunki, ograniczenia i fory. Może coś przeoczyłem, ale jeszcze ani razu nie ostrzegł nas Stanisław Żaryn przed Warzechą i Lisickim, choć różni ludzie wskazują ich palcami, jako tych, którzy emitują – z premedytacją – właśnie owe sławetne fejknewsy, a do tego jeszcze robią coś znacznie gorszego – starają się uwiarygodnić swoją postawą i doświadczeniem narrację rosyjską. Czy to koordynatorowi służb specjalnych nie przeszkadza? Ja nie wiem, warto go może jednak o to spytać przy jakiejś okazji. I tu dochodzimy do momentu najważniejszego, czyli eskalacji pogardy. Gdyby polski ćwierćinteligent miał pewność, że mowa redaktorów ma charakter ewangeliczny – tak – tak, nie – nie, łatwiej wyzwoliłby się z okowów ćwierćinteligencji. No, ale kiedy widzi on, a może to obserwować codziennie, jak Stanisław Żaryn zwalcza internetowe boty, a jednocześnie jego koledzy z branży dziennikarskiej rozprawiają o upadku wartości zachodnich, który kontestuje – co z tego, że zbrojnie, ale w dobrej przecież wierze – pan Putin, przeżywa wiele rozterek. Jest rozdarty, a jego przyrodzone braki każą mu przyjąć postawę możliwie bezpieczną. Słucha więc tego, co mu się dobrze kojarzy, narkotyzuje się tym wręcz. Stara się nie stawiać pytań, ani nie straszyć nikogo w zakresach innych niż te, które mu podsuwa koordynator służb. Dyskusje pomiędzy redaktorami, którzy przecież za swoje publiczne występy biorą pieniądze, traktuje serio i chce w niej uczestniczyć, powtarzając ich argumenty i całe frazy z ich wypowiedzi na rodzinnych imprezach. I ani przez moment nie pomyśli o tym, by dokładniej przyjrzeć się nadgarstkom redaktora Sumlińskiego. To takie niestosowne przecież, a nawet wulgarne. Jak tak w ogóle można? Przecież musimy spierać się na argumenty. Te zaś pochodzić powinny z najwyższej półki.

Mam nadzieję, że wszyscy widzą w jak głębokiej pogardzie mają nas ci, którzy powinni pilnować polskiej racji stanu i jak bardzo chcą oni, żeby tak naprawdę nic się nie zmieniało. PiS zapewne zwycięży w wyborach, ale czy to spowoduje, że znów awansujemy i dyskusje prowadzone w sferze publicznej nie będą miały charakteru propagandowych ustawek prowadzonych przez całkowicie pewnych siebie agentów? Tego nie byłbym taki pewien.