Wszyscy widzieli zamieszczone tutaj reprodukcje dzieł Felicjana Ropsa. Wszyscy też zrozumieli istotny sens anegdotki, którą o Ropsie opowiedział nam Vollard. Nie wszyscy jednak zdają sobie sprawę, że Rops mógł wykonywać swoje obsceniczne grafiki całkowicie bezkarnie. Vollard nie wspomina ani razu o tym, by ktokolwiek protestował przeciwko treści jego prac, a już o tym by zrobił to jakiś kościelny hierarcha nie mogło być mowy. Hierarchowie przecież trzęśli portkami przed ludźmi, z którym Felicien Rops siadał do stołu i gawędził. Mamy więc uznanego artystę, który nie jest wcale prześladowany i dręczony, który może tworzyć co chce, a tak się składa, że chce jedynie przedstawiać świętych w kontekstach pornograficznych. Ma zagwarantowane bezpieczeństwo i zbyt swoich produktów, nie musi się martwić o przyszłość.
Z niejakim zdziwieniem więc przyjdzie nam przeczytać dalej, we wspomnieniach Vollarda, że zarówno on sam, jak i jego najwięksi podopieczni – Degas, Cezanne i Renoir – byli wielokrotnie zbulwersowani polityką republiki, ciepło odnosili się do Kościoła, a Degas w czasie afery Dreyfusa, wyrzucił z pracowni, gołą już całkiem modelkę, tylko dlatego, że była protestantką, a protestanci razem z Żydami popierali Dreyfusa. Renoir bardzo brzydko wypowiadał się o republice, uważał, że w Hiszpanii jest o wiele lepszy ustrój, nie ma tam republiki, która doprowadza kraj do rozkładu i dewastuje wszystko, od kultury począwszy na przyrodzie ożywionej i nieożywionej kończąc. O tym co mówił Cezanne na temat spraw związanych z polityką i religią nie będę pisał, żeby nie urazić co wrażliwszych czytelników.
Co na to wszystko republika? O, moi mili, jeszcze nie zgadliście? Oto tak zwana pyszna anegdota, Vollard używa takich formuł – pyszna anegdota – i to jest naprawdę niezłe i demaskujące. Vollard był handlarzem i myślał jak handlarz. Wyciskał pieniądze ze wszystkiego i wszystkich dbając przy tym o to, by się za bardzo nie napracować. Od dziś będzie to jeden z moich idoli i wzór do naśladowania. Mając pod ręką tych wszystkich znakomitych malarzy wpadł Ambroży Vollard na dwa genialne pomysły. Po pierwsze poprosił każdego z nich by wykonał dlań coś w jakiejś technice graficznej. Mógł potem to dzieło odbijać w dużej ilości egzemplarzy i sprzedawać, a także wydać w formie albumu. Później zaś zaczął wydawać książki zawierające ilustracje największych sław malarskich ówczesnego Paryża. Coś niezwykłego, prawda? Książki z obrazkami. Działał na dwa fronty, bo wydał na przykład „O naśladowaniu Chrystusa” w bardzo luksusowej edycji i podarował to papieżowi. Wydał także poemat Verlaine’a „Parallèlement „. Niezorientowanym przypominam, że Paul Verlaine to był ten facet, który porzucił żonę dla młodego Artura Rimbaud. Vollard zamierzał wydrukować jego utwór z ilustracjami Bonnarda, a wydrukować go chciał w Drukarni Narodowej. Żeby to zrobić potrzebne było zezwolenie ministra sprawiedliwości. I zobaczcie teraz jak my mamy łatwo, możemy nasze polityczne herezje drukować w drukarni PAN i nikt nie każe nam przedstawiać żadnych zezwoleń. W III republice nie było tak łatwo. Kiedy Vollard już wydrukował swoją książkę, kiedy gładził jej okładkę i przyglądał się świetnym grafikom Bonnarda, zjawił się u niego urzędnik ministerstwa sprawiedliwości i zażądał, by cały nakład Parallèlement „ został odesłany z powrotem do drukarni i tam przemielony. Na drugiej stronie bowiem widniało godło republiki, a na okładce był napis „Na mocy specjalnej decyzji Ministra Sprawiedliwości”. Vollard nie wiedział, że przeciwko dziełu Verlaine’a toczy się postępowanie sądowne o obrazę moralności. Co za pech.
Mamy więc z jednej strony Ropsa i jego obiadki w towarzystwie urzędników z ministerstwa wyznań, a z drugiej tego biednego, oszalałego Verlaine, który stracił głowę dla jakiegoś szczeniaka. Jednego republika żywi i ubiera, a drugiego ciąga po sądach za rzekomo obsceniczne wiersze. A wszystko w tym samym mieście mieniącym się stolicą kulturalną świata.
Oto objawiła się przed nami bardzo ważna i ciekawa cecha rządów republikańskich, ale także myślę, wszelkich innych rządów, które domagają się rozprawy z kołtuństwem, hipokryzją, zakłamaniem i podobnymi im brzydkimi cechami. Nie można mieć żadnych wątpliwości, że opisany tu mechanizm zadziała również i dzisiaj, a ci którzy domagają się pełnej wolności, czy do seksualnej czy jakiejś innej staną się pierwszymi ofiarami przemian. Ich postawa bowiem traktowana będzie serio tylko wtedy kiedy w praktycznym zakresie wspierać będzie nową władzę. Każdy kto pomyli się i niezorientowany weźmie serio różne deklaracje dotyczące swobód szybko zostanie przywołany do porządku.
We wspomnieniach Vollarda mnóstwo jest scen symbolicznych, myślę, że większość to aranżacje, bo autor ma skłonność do urządzania życia w myśl pewnych zasad. Pójdźmy zatem tropem jego myśli i sami stwórzmy podobną aranżację. Oto Vollard oczekuje na przybycie swojego przyjaciela w jego mieszkaniu. Nie wyjawia nam jego nazwiska, ale mówi, że to bliski przyjaciel. Okno jest otwarte i – co za zaskoczenie – zaczynają przez nie wlatywać gołębie, które po kolei, patyk, po patyku, rozpoczynają budowę gniazda na jakimś doniczkowym, egzotycznym kwiatku. Vollard przepędza je i każe służącemu rozsypać trochę ziarna w ogrodzie, by ptaki się czymś zajęły. Kiedy ziarno jest już rozsypane, nie wiadomo skąd wyłażą dwa tłuste szczury, które przepędzają gołębie i zjadają cały poślad. Nieopodal w ogródku Vollard dostrzega jakiegoś staruszka, dziadunio pieczołowicie plewi grządki. Na głowie ma słomkowy kapelusz i odziany jest cały w płócienny strój ogrodnika. Nie widać dokładnie jego twarzy. Kiedy Vollard wychodzi mija owego staruszka i dopiero wtedy zauważa, że to Tygrys – Georges Clemenceau, minister spraw wewnętrznych, minister wojny i dwukrotny premier rządu republiki.
Zdarza się, że cytuje nam Vollard rozmowy malarzy o polityce. Ogólnie rzecz ujmując, ci najwięksi, których nazwiska już wymieniłem, byli zdania, że Tygrys to fatalny polityk. Vollard podaje też uzasadnienie tych ocen, dzięki czemu dowiedzieć się możemy na przykład czym Tygrys zapłacił Anglikom za udział w wojnie przeciwko Niemcom. Nigdy byście nie zgadli, tak współcześnie to brzmi – polami naftowymi w Mosulu. Ho, ho, tak, tak…W każdym ogrodzie muszą być wielkie, tłuste szczury, które zabierają poślad gołębiom, szczególnie takim, próbującym budować gniazda na gałązkach egzotycznych roślin rosnących w domostwach ludzkich…Tak było, jest i będzie.
Bardzo dziękuję wszystkim, którzy przez ostatnie miesiące wspierali ten blog dobrym słowem i nie tylko dobrym słowem. Nie będę wymieniał nikogo z imienia, musicie mi to wybaczyć. Składam po prostu ogólne podziękowania wszystkim. Nie mogę zatrzymać tej zbiórki niestety, bo sytuacja jest trudna, a w przyszłym roku będzie jeszcze trudniejsza. Nie mam też specjalnych oporów, wybaczcie mi to, widząc jak dziennikarskie i publicystyczne sławy, ratują się prosząc o wsparcie czytelników. Jeśli więc ktoś uważa, że można i trzeba wesprzeć moją działalność publicystyczną, będę mu nieskończenie wdzięczny.
Bank Polska Kasa Opieki S.A. O. w Grodzisku Mazowieckim,
ul.Armii Krajowej 16 05-825 Grodzisk Mazowiecki
PL47 1240 6348 1111 0010 5853 0024
PKOPPLPWXXX
Podaję też konto na pay palu:
Przypominam też, że pieniądze pochodzące ze sprzedaży wspomnień księdza Wacława Blizińskiego przeznaczamy na remont kościoła i plebanii w Liskowie, gdzie ksiądz prałat dokonał swojego dzieła, a gdzie obecnie pełni posługę nasz dobry znajomy ksiądz Andrzej Klimek.
Zapraszam też do sklepu FOTO MAG, do księgarni Przy Agorze, do Tarabuka, do antykwariatu Tradovium w Krakowie, do sklepu GUFUŚ w Bielsku Białej i do sklepu HYDRO GAZ w Słupsku i do księgarni Konkret w Grodzisku Mazowieckim.
A widzieliscie wizje pani Agnieszki H o tym, co sie wydarzylo miedzy Paulem a Arturem? Nie umiem sobie wyobrazic kosztow operacji.
https://www.youtube.com/watch?v=-3Uk-pm01_o
Najgorsi są tacy co to ciepło odnoszą się do Kościoła, nie uczestnicząc jednocześnie w jego życiu. To już św. Paweł zauważył, że stronić należy od tych co pobożność zachowali tylko powierzchownie, a wyrzekli się jej siły.
„A wszystko to w miescie mieniacym sie kulturalna stolica swiata”. Podobno w tamtym czasie dopiero aspirowali do bycia stolica, bo w tamtych czasach stolica kultury lezala w Hiszpani. Całe uwczesne malarstwo kopiowało wzory hiszpańskie, a w knajpach grano melodie hiszpańskie i wszystko co hiszpańskie było modne.
Podobno działała też instytucja pod nazwą Salon, gdzie regularnie robiono wystawy i aukcje obrazów ale tylko tych zatwierdzonych przez Urzędnika z ministerstwa. Impresjoniści mieli z nim na pieńku, gdyż żadnego ich obrazu nie dopuszczał (były tam pojedyncze sztuki ale umieszczane w najgorszym miejscu) przez co nikt ich nie kupował. Zaczęli wtedy organizować własne wystawy, na które nikt nie przychodził a krytycy w prasie nieźle po nich jeździli. Kiedy impresjonizm w końcu wygrał, Salon zamknięto i skończono z mecenatem Państwa. Żeby nie było, nie był to wymysł francuski, podobne wystawy były w Anglii, pokazane jest to w filmie „Pan Turner”.
„tak się składa, że chce jedynie przedstawiać świętych w kontekstach pornograficznych.”
Niezbadane są ścieżki „geniuszy” …
„Oto Vollard oczekuje na przybycie swojego przyjaciela w jego mieszkaniu. Nie wyjawia nam jego nazwiska, ale mówi, że to bliski przyjaciel. Okno jest otwarte i – co za zaskoczenie – zaczynają przez nie wlatywać gołębie, które po kolei, patyk, po patyku, rozpoczynają budowę gniazda na jakimś doniczkowym, egzotycznym kwiatku. Vollard przepędza je i każe służącemu rozsypać trochę ziarna w ogrodzie, by ptaki się czymś zajęły. Kiedy ziarno jest już rozsypane, nie wiadomo skąd wyłażą dwa tłuste szczury, które przepędzają gołębie i zjadają cały poślad. Nieopodal w ogródku Vollard dostrzega jakiegoś staruszka, dziadunio pieczołowicie plewi grządki. Na głowie ma słomkowy kapelusz i odziany jest cały w płócienny strój ogrodnika. Nie widać dokładnie jego twarzy. Kiedy Vollard wychodzi mija owego staruszka i dopiero wtedy zauważa, że to Tygrys – Georges Clemenceau, minister spraw wewnętrznych, minister wojny i dwukrotny premier rządu republiki.”
Obraz którego nie powstydziłby się Jacek Malczewski, gdyby miał możliwość tworzenia ruchomych obrazów i zajął się głębiej III Republiką. Nierozłącznie z akapitem o łapówie dla Brytoli za udział w wojnie w postaci pól naftowych w Mosulu. Oba akapity to scenariusz animowanego filmiku wirtualnego.
„Degas, Cezanne i Renoir – byli wielokrotnie zbulwersowani polityką republiki, ciepło odnosili się do Kościoła, a Degas w czasie afery Dreyfusa, wyrzucił z pracowni, gołą już całkiem modelkę, tylko dlatego, że była protestantką, a protestanci razem z Żydami popierali Dreyfusa. Renoir bardzo brzydko wypowiadał się o republice, uważał, że w Hiszpanii jest o wiele lepszy ustrój, nie ma tam republiki, która doprowadza kraj do rozkładu i dewastuje wszystko, od kultury począwszy”
Budujące. Ciekawe tylko, co by się stało z panią Paris, gdyby w towarzystwie zaczęła opowiadać te historyczne anegdoty? Na wszelki wypadek odradzam jej ujawnianie tej wiedzy.
Swoją drogą ciekawe dlaczego znikała w Europie nazwa „minister wojny” zastępowana przez ministra obrony. Dobrze że jeszcze nie „ministra szybkiej ewakuacji”.
To dopiero przed nami
normalne. Zawodowi katolicy. Wybierają sobie perfidnie ścieżkę i próbują zbić kapitał. Czasem jednak brakuje cierpliwości i konsekwencji i wyłażą kopytka i rogi. Jako zawodowi katolicy zaczynali Michalski i Michalik, a to co teraz wyprawiają zbliża ich bardziej do Andrzejka Hadacza niż do publicystyki.
Dlatego jeżeli ktoś próbuje być charyzmatycznym katolikiem i grzmi z wyższością na innych – przepytajcie go z czegoś więcej niż „Ojcze Nasz”
Uff. Z tymi francuskimi impresjonistami to już pomału cały nr Nawigatora by się chyba uzbierał.
„Michalski” to który on, Czaruś? No i co z p. Romusiem G.???
Czaruś, Czaruś. Kuń to insza inszość
Tekst tak na mnie podziałał, jakbym oberwała drzwiami.
Atmosfera w Republice, była sprzyjająca dla pokazywania świętych w ujęciu emocjonalnym, ale jeszcze to nie był ten etap, żeby zaraz było dopuszczalne porzucanie żony dla chłopaczka.
No to Agnieszka H. swoim filmem wskazała, że teraz jest ten etap, może nawet zdobyła jakąś nagrodę filmową ?.
O Koniu to były dwa filmy amerykańskie: serial „Koń który mówi”, i western biograficzny „Człowiek zwany Koniem”
Tygrys w konkursie elegancji kapeluszy i okryć wierzchnich
było jeszcze „Czyż nie dobija się koni” i nie zapominajmy o roli konia (Horse) w „Bonanzie”
I „Koń turyński” Bela Tarra.
Jednak najlepsza była „Nasza szkapa”. Gdy ojciec wracał z roboty to dzieci wciskały jej do pyska skórki od chleba. Konie lubią chleb.
O, moj Boze…
… Panie Magazynierze… zjedli by mnie zywcem !!!
À le, pomimo tego potwornego zaklamania, falszu i obludy podawalam czasami jakies ciekawe zdarzenia zaczerpniete z bloga Gospodarza… i o dziwo… byly one wysluchane w spokoju i z lekka ciekawoscia…
… rzeczywiscie wiedza Gospodarza i ta plynaca z bloga czy z portalu SN – po prostu – PORAZA… zwyczajnie ZWALA Z NOG !!!… jednak ogolnie ludzie maja – elegancko mowiac – bardzo ograniczona wiedze historyczna… wrecz prawie zadna… ten blog i portal to EWENEMENT… bardzo ekskluzywny… wyjatkowy i nadzwyczajny… w towarzystwie ciezko znalezc sobie godnego rozmowce.
Ps.
Dzieki za „Hipolita”… ksiazki sa przewspaniale !!!
Ten Tygrys stylizował się na ubłoconego hreczkosieja, właściciela jednego zadłużonego folwarku.
Stylizacja. Trafiłaś w sedno. Dziś też mamy spryciarzy i demagogów, ale polegają na obcej stylizacji, a Clemenceau był mistrzem wykorzystania patriotyzmu. Do ostatniej kropli krwi Francuza- to moja interpetacja jego słów. Bo on uważał, że we wzajemnym mordowaniu się Francuzi przetrwają Niemców. Co ciekawe, to była takze strategia Niemców w pewnym okresie.
Dla Polski to było w sumie korzystne, bo pokój na Zachodzie oznaczałby Federację krajów podległych Niemcom na Wschodzie.
Churchill był, imho, lepszy nawet. jak bitwa o Anglię stawała się trudna, miał powiedzieć:
Anglia będzie się bronić do ostatniej kropli krwi ostatniego żołnierza. Zaciężnego.
Coś mu się w liczeniu pomyliło, bo Francuzów było mniej niż Niemców. Możliwe, że nieoficjalnie chodziło mu o jak największe straty we francuskiej armii. Z pomocą Anglików też ciężko im szło i dopiero przybycie Amerykanów dało zwycięstwo. Ale wcześniej Niemcy też przeprowadzili skuteczną ofensywę i ostatecznie inwestycja w socjalizm i strajki ich dobiła.
Stworzył Les brigades du Tigre – nowoczesną bezpiekę do walki z dynamitardami ponoć. I niemieckim podstępem:
https://www.youtube.com/watch?v=WysiAXhp2oc
Niemcy też obliczyli. że jest ich więcej i gotowi byli do wzajamnej strategii wykańczania. Ale byli tam generałowie, którzy po sukcesach na Wschodzie, doprowadzili do zmiany strategii i uznali, że tam czekają ich zaszczyty.
Wszystko to wzięło w łeb, dzięki prezydentowi Wilsonowi, który przez lewicę amerykańską jest uważany za najgorszego prezydenta oprócz Trumpa.
Ano Ewenement. Ale ich, pani sąsiadów, przemielili! Przez ten egzystencjalizm i humanizm, jak przez maszynkę. Jewropa jest gotowa do zasiedlenia. Inżynieria społeczna.
Tak…
… moi nie tak dawni sasiedzi, Franki – rzeczywiscie – w zdecydowanej wiekszosci sa juz przemieleni !!!
Przepraszamy, zamieszczanie komentarzy jest chwilowo niemożliwe.