Zawieszam bloga. Czyli o sposobach zrywania z nałogami

Pisaliśmy tu sporo o szermierce, która polega na tym, żeby w możliwie krótkim czasie, za pomocą minimalnych ruchów trafić przeciwnika i zdobyć punkt, bądź wyeliminować go z walki. Wielu ludzi jednak, zaczynając swoją przygodę z szermierką uważa, że należy wykonywać szablą jak najwięcej, jak najbardziej widowiskowych cięć, bo takie zachowanie obserwowali kiedyś w filmach płaszcza i szpady. To nieprawda. Dodam jeszcze tylko, że w medycynie niekonwencjonalnej, takie widowiskowe ruchy rąk nazywane są czarownymi. Mają one przekonać pacjenta i jego rodzinę, że dzieje się coś niezwykłego.

Od wielu już miesięcy mam wrażenie, że wykonuję wyłącznie ruchy czarowne. A przy tym jednak wykonuję też te inne, istotne. Oto tego lata zadziwiłem sam siebie. Nie dość, że zredagowałem i napisałem 20 nowych rozdziałów do książki o filozofach, a wszystko to w okolicznościach, kiedy moje dziecko o mało nie umarło, to jeszcze do tego w dwa tygodnie napisałem książkę o bitwie pod Gniewem, którą ilustruje teraz Hubert. W tym czasie jak gdyby nigdy nic pisałem bloga. I teraz zobaczcie jak wygląda sytuacja. Żeby wydać książkę o filozofach, musiałem dopisać 20 nowych rozdziałów. Dlaczego? Ponieważ gdyby zalazły się tam same opublikowane już rozdziały, nikt by tego nie kupił. Wielokrotnie zadawano mi pytanie – dlaczego nie publikuję felietonów z bloga? I ja zawsze odpowiadałem tak samo – bo nikt ich nie kupi. Wydam pieniądze, zawalę magazyn i będzie to tam stało przez lata. Nie ma to sensu. Dzisiaj nie ma to sensu podwójnie, albowiem nasz blog znalazł się w sferze ruchów czarownych. Nie będę oceniał dlaczego tak się stało, czy przez wojnę i moją postawę wobec niej, czy przez jakieś inne kwestie. To nie ma znaczenia. Dla mnie liczy się wyłącznie to, że zaplanowałem na przyszły rok nieprawdopodobną ilość książek i kwartalników, których produkcja trwa i muszę to albo wypromować i sprzedać, albo zwinąć interes. Postanowiłem to wypromować i sprzedać, a jeszcze do tego zrobić numer, który tu zaraz opiszę. Nie ma sensu, bym pisał co rano nowy tekst na bloga, co czynię od lat czternastu. Nie wpływa to na nic. Podobnie jak na nic nie wpływa wprowadzanie nowych tytułów do sklepu. Mogę też dodać, że równie słabo oddziałuje zapraszanie urzędników najwyższego szczebla, w randzie ministrów, na organizowane przeze mnie konferencje. Wszyscy są już tak znudzeni, że żaden temat nie porusza ich emocji na tyle, by podnieśli brew. Takie sytuacje się zdarzają i są różne sposoby na radzenie sobie z nimi. Na przykład pośdrednicy, którym wysłałem swoje książki do sprzedaży mówią – nic się nie sprzedaje – i od roku nie płacą faktur, a te opiewają na kilkadziesiąt tysięcy złotych. Ja mam swoje zobowiązania, ale nie mogę ziewnąć i powiedzieć – nie sprzedaje się, albowiem moja pozycja wobec moich kontrahentów jest dużo słabsza. Muszę więc zapłacić. A do tego wykonywać ruchy czarowne, które nie przynoszą żadnego efektu. Coś trzeba zmienić. Najłatwiej i najsensowniej jest zrezygnować z ruchów czarownych oraz tych posunięć, które powodują nadmierne obciążenia.

Po doświadczeniach tego lata widzę, że jeśli zamiast pisać tekst na bloga, napiszę go do szuflady, to po miesiącu będę miał 30 tematycznych tekstów, które da się złożyć w książkę. Nigdy wcześniej przez nikogo nie widzianą. Książka o filozofach, nie wiem czy dacie wiarę, ma prawie trzysta stron.

W tym czasie, bo pisanie tekstu na bloga zajmuje mi max 40 minut i o 9.00 jestem już przeważnie po robocie, mogę jeszcze napisać rozdział do książki, którą zilustruje któryś z grafików. Kapujecie? Tym sposobem przy dobrej organizacji po miesiącu mam dwie książki, które idą w parze z kręconymi w mediach społecznościowych koniunkturami, na których pasą się geostratedzy, komentatorzy, Sławomir Koper i różne inne cwaniaki, uważane za myślicieli i pisarzy. A co ja do tej pory robiłem? Pisałem tekst na bloga, który wywoływał jakieś tam zainteresowanie, ale w zasadzie wszyscy byli znudzeni. Piszę te teksty już długo, zaczynam się powtarzać, nie tak często co prawda jak Stanisław Michalkiewicz, ale jednak. Nic ciekawego się tu nie dzieje. Wszyscy się już przyzwyczaili, do tego co się tu podaje i emocje prysły.  I teraz patrzcie – w kraju co roku organizuje się 93 imprezy targowe, których bohaterką główną jest książka. Większość z nich nie nadaje się dla naszego wydawnictwa, ale około 30 imprez targowych pasuje jak najbardziej. A nie uwzględniłem w tym rachunku takich eventów jak rocznica bitwy pod Gniewem, czy turniej rycerski, który się tam odbywa co roku w czerwcu. Nie uwzględniłem też imprez lokalnych, obchodów bitwy pod Grunwaldem, festiwali rolniczych i zjazdów seniorów w uzdrowiskach. Jeśli trzydzieści podzielimy na dwanaście wychodzi dwie i pół imprezy na miesiąc. To jest w sam raz tyle, by zająć się ich objeżdżaniem. A ja sam także przecież organizuję różne wydarzenia.

W tym roku byłem na najgorszych targach ever – w Kędzierzynie Koźlu. Przyprowadzono tam dzieci szkolne i niepełnosprawnych umysłowo z miejscowego ośrodka, którzy uśmiechali się miło i patrzyli każdemu głęboko w oczy. Żaden jednak nie miał portfela. Zarobiłem 750 zł na czysto. To jest dobra dniówka, jeśli wziąć pod uwagę, że miałem tylko pięciu klientów, z którym przegadałem w zasadzie cały dzień. No, ale nie dla takich dniówek człowiek zostaje pisarzem i poświęca życie swoje i swojej rodziny uczestnicząc w szaleństwach, których normalni ludzie nie podjęliby za żadne skarby. Chcę tylko wskazać, że nawet na słabej imprezie, mając interesujące i ładnie wyglądające książki, które nie muszą być elementem politycznej propagandy, nie można właściwie stracić. Potrzebna jest więc zmiana priorytetów. No i jak zwykle stanięcie w prawdzie. Ta zaś wygląda tak: nie mamy szans z rozbuchanymi medialnymi machinami promocji. Takie szanse mieliśmy kiedy partia, na którą głosujemy była słaba i potrzebowała pomocy wszystkich, którzy coś potrafią. Dziś narzędzia medialne promują ludzi, którzy nic nie potrafią, ale wypowiadają się na tematy koniunkturalne i budzące emocje. Jak wiecie w kwestiach tego rodzaju bywam bardzo złośliwy. Muszę więc powiedzieć wprost – nie mamy szans z mistrzami pióra. Nie mamy ich szczególnie wtedy, kiedy używamy do swojej własnej promocji narzędzi nieprofesjonalnych. To znaczy, kiedy gramy jakieś kawałki na fujarce i puszczamy to na kanale YT z myślą o zwiększeniu zasięgów. To jest wyłącznie generowanie kosztów. Jakieś małe szanse mielibyśmy w konkurencji z tymi mistrzami, gdybyśmy emitowali komunikaty nieco bardziej wyraziste i przypominające zawodowstwo. Napisałem więc znów do pana Andrzeja Ciborskiego, który może się zdecyduje coś dla nas zaaranżować w systemie audio i będziemy mogli tego posłuchać. Na razie jednak nie przesądzajmy o niczym, albowiem ustalenia trwają.

Próby nawiązania współpracy z innymi grafikami, z którymi to tej pory nie pracowaliśmy, udały się połowicznie. Nie czuję się jednak na tyle dobrze rozumiany, by z czystym sercem Wam o tym opowiadać. Mam masę projektów w zanadrzu, ale oczekuję też pewnej dynamiki. Wiem oczywiście, że nie każdy jest Tomkiem czy Hubertem, więc czekam cierpliwie. Może coś z tego będzie.

Pora na podziękowania. Chciałbym podziękować wszystkim tym blogerom i komentatorom, którzy pomogli mi w tym roku opanować sytuację w segmencie czasopism. Są one zaplanowane, do każdego zaplanowanego numeru napisany jest przynajmniej jeden tekst. Dziękuję więc Barbarze – Matce Scypiona i Pani Barbarze ze Śląska, dziękuję Robertowi – Bolkowi, który wyszukuje różne rzeczy i próbuje je przysposabiać do druku i Filipowi Ahenobarbusowi, który przygotowuje do druku książkę o ubezpieczeniach morskich w starożytności. Poświęcili oni swój prywatny czas, żeby coś zrobić dla nas, czego ja – w zaistniałej sytuacji zrobić bym w żaden sposób nie mógł. Choć przecież i tak jest jasne, że do każdego numeru „Szkoły nawigatorów” muszę przyłożyć rękę.

Postanawiam co następuje: blog nasz służyć miał do promocji książek i należy mu tę jakość przywrócić. Ja zaś miałem zamiar pisać książki i temu też chciałbym się poświęcić. Miałem też i mam zamiar nadal sprzedawać książki, o czym stale myślę. Wobec tego na blogu ukazywać się będą fragmenty wydanych przeze mnie nowości i archiwaliów. Ja zaś będę zajęty przygotowywaniem niespodzianek na targi. I nie ma doprawdy żadnego przymusu, by ktokolwiek w jakiś sposób zawiedziony lub tylko rozczarowany moją postawą się tam pojawiał. Te nowe tytuły będą na tyle atrakcyjne, że na pewno wzbudzą zainteresowanie. Ponieważ jednak mam różne zobowiązania, chciałbym żeby mi ktoś doradził w kwestii realizacji zobowiązań, które inni mają wobec mnie i które są dość duże. Skądś bowiem te pieniądze muszę wziąć. I bardzo proszę, żeby nikt nie wpłacał mi teraz żadnych ekstra darowizn.

Musimy ograniczyć ruchy czarowne. Prowadzenie bloga po to, by za jego pomocą komentować bieżące wydarzenia i jeszcze do tego promować książki pisane poza blogiem nie ma sensu. Z czegoś musimy zrezygnować, nie możemy też ścigać się z lokomotywami, które obsługują maszyniści wynajęci przez partie polityczne. Ktoś może powiedzieć, że sytuacja uspokoi się i unormuje po wyborach. Jasne. A jak się nie uspokoi i nie unormuje? To co? Wczoraj pomyślałem nawet, że mając takie osiągniecia, jak opisane wyżej, mógłbym się jeszcze, gdzieś tu na wsi, zatrudnić na pół etatu. I miałbym jeszcze czas na pisanie dwóch rozdziałów dziennie. Może tak zrobię. Czas pokaże.

Zaczynamy od jutra. Na blogu, jak co dzień będzie tekst, ale ten, który ja napiszę w czasie, gdy wy będziecie czytać fragmenty wspomnień księdza Borodzicza, pójdzie do szuflady i zostanie wydany drukiem później wraz z innymi tekstami.

Życzę wszystkim miłej niedzieli.