Baśń jak niedźwiedź

Powtórzmy jeszcze raz: cały istotny przekaz jest w sferze pop. Władza jest albo święta albo tajna, innej nie ma. Wojna propagandowa zaczyna się od podmiany symboli. A teraz do rzeczy.
Uważam, że Borys Akunin jest największym hochsztaplerem na rynku literackim. Jest oszustem aktywnym, opartym o władzę na kremlu, agresywnym i podstępnym. On się zdecydowanie różni od naszej krajowej czeredki, która składa się popychadeł, kretynów jawnych oraz lekko zmitygowanych kamerami, którzy podenerwowani jedynie co jakiś czas ujawniają jak wielki potencjał idiotyzmu w sobie noszą.
Przedwczoraj przeczytałem wywiad z tym Akuninem, który tu streszczę w kilku słowach. Borys Akunin, głosi pochwałę konwencji i w realizowaniu konwencji literackiej widzi misję. To jest baza, z której wyrastają jego kuglarskie sztuczki. Borys Akunin przyznaje, że konwencja oszczędza autorowi czasu i sprawia, że jest on łatwiej przyswajalny przez czytelnika. Ja wiem, że tak jest dlatego właśnie nie korzystam z konwencji tylko tworzę własne. Projekt „Baśń jak niedźwiedź” jest nową konwencją. Akunin zaś realizuje się w kryminałach i czytelnika, który te kryminały pochłania określa mianem „wytrawnego”. Chodzi o to, że ludzie przyzwyczajeni do łykania tych samych obłych sekwencji, łatwo mogą sobie przyswoić napisaną na chybcika książkę Akunina i ogłosić ją rzeczą wybitną. Demaskacje w tym wywiadzie idą dalej. Mówi nam Borys Akunin, że kryminał szwedzki nie sprzedaje się zupełnie w Rosji i to jest efekt tego, że w Rosji za dużo się dzieje, nikt nie może się więc przejmować tym szwindlem lansowanym jako skończona doskonałość. Otóż to jest jedynie pół prawdy. Kryminał szwedzki nie sprzedaje się w Rosji, bo on jest przeznaczony na rynek wewnętrzny, skandynawski, a także na rynki wyjałowione i bierne, takie jak nasz. Rosja zaś realizuje politykę imperialną, no, dziś może para-imperialną i kryminał jako gatunek jest jej do tego bardzo potrzebny. I z tej potrzeby właśnie powstał Borys Akunin – król rosyjskiej powieści stylizowanej. Jemu należy się więc miejsce na rynku wewnętrznym, a nie jakimś Szwedom.
Każdy kryminał, z obszaru tak zwanej klasyki jest elementem inwazji kulturowej. Akunin nie jest tu żadnym wyjątkiem. On tylko, jak głupek się do tego przyznaje. Mówi, że konwencja ułatwia mu pracę. Jasne, że ułatwia. Bierzemy Szerloka Holmsa, zamieniamy go na siostrę Pelagię, zamiast centrum Londynu opisujemy stary, pamiętający Iwana IV monastyr i sze kręci, jak mawiają wydawcy szwedzkich kryminałów. I tak można w nieskończoność. Jest tylko jeden problem, trzeba za to dostawać regularne wynagrodzenia z budżetu. Inaczej się nie da, bo każdy wolny, myślący i poważny autor porzyga się bez tego przy pisaniu tych rewelacji. Nie da rady dociągnąć do końca, a jeśli da, okaże się, że wyszła mu parodia, lepsza niż wszystkie Monthy Pytony razem wzięte.
Na koniec tego wywiadu Akunin zwierza się dziennikarzowi ze swojej miłości do Polski i Polaków, twierdzi też, że Rosjanie kochają Polskę i Polaków, bo kojarzyliśmy się im zawsze z wolnością i zachodem. Ileż razy jak to już słyszałem. A będzie ze czterdzieści. Jak widzę Rosjanina deklarującego miłość do Polski sięgam po szpadę, którą się się trochę nauczyłem posługiwać. Wsadźże więc Pan sobie swoją miłość szanowny panie Akunin w szwedzki kryminał i wyślij to ciupasem na Islandię, okay….
Na koniec jest najlepsze. Akunin mówi, że jest rozczarowany swoimi rodakami, którzy nie protestują przeciwko władzy (tej samej, co zapewnia Akuninowi pozycję na rynku, wysoką sprzedaż i sukces zagraniczny). I na to dziennikarz mówi, że w Polsce ludzie od miesiąca protestują przeciwko władzy. Akunin zaś odpowiada, że wie i że to jest właśnie w Polakach najcudowniejsze, ta odwaga i bezkompromisowość. W dwóch zdaniach, na oczach zdumionego czytelnika Kaczyński zostaje zrównany z Putinem, przez pismaka z WP oraz putinowskiego poputczika. I wszyscy klaszczą, bo są wszak wytrawnymi czytelnikami, rozpoznającymi kody kulturowe oraz konwencje literackie.
Ja wiem, że nikogo nie przekonam do swoich racji, ale mam nadzieję, że nie pojawi się tu nikt, kto będzie kwestionował moje prawo do ich wygłaszania. Jakiś obrońca szwedzkich kryminałów i klasycznych konwencji literackich na przykład. A zresztą, jak się pojawi, wyleci zaraz za drzwi.
Wczoraj toyah przesłał mi fragment wywiadu z Tomaszem Karolakiem, który ukazał się na łamach „Dużego formatu”. Ja się w najśmielszych snach nie spodziewałem, że gazownia zajmie się kiedykolwiek lansowanie parodystów. No, ale wyobraźnia ludzka jest ułomna i rzeczywistość potrafi zakpić z niej w sposób bardzo wyrafinowany. Oto Tomasz Karolak, człowiek wychowany w środowisku wojskowych służb specjalnych, pupil poprzedniej władzy, pobierający pieniądze z budżetu na działalność propagandową, którą realizował, a jakże w klasycznych, komediowych konwencjach teatralnych, pisze prace o św. Stanisławie. Nic nie zmyślam, sami możecie sprawdzić. Kolejny hochsztapler zabiera się za biskupa ze Szczepanowa i zaczyna łgać, łgać i jeszcze raz łgać gorzej niż Łysiak nawet.
Przypomnijmy więc jak to było po kolei. Atak na św. Stanisława rozpoczął się wraz z ustanowieniem w Polsce porządków oświeceniowych. Wcześniej święty nikomu nie przeszkadzał Czacki w liście o Adama Czartoryskiego napisał, że odkrył jakiś dokument, w którym są jawne dowody zdrady świętego. Nikt poza nim tego dokumentu nie widział, ale od tej chwili cała rzesza popularyzatorów historii, agentów, propagandystów realizujących się w klasycznych konwencjach literackich, zaczęła grzebać w żywocie świętego i za każdym razem wychodziło im to samo – zdrajca. Najwięcej na ten temat napisał profesor Wojciechowski, były powstaniec styczniowy przerobiony w austriackim więzieniu na cesarskiego propagandystę. – Łapaj złodzieja – do tego sprowadza się dysertacja Wojciechowskiego zatytułowana „Szklice z XI wieku”. Oto człowiek wynajęty przez Wiedeń do nadania polskiej historii odpowiedniej konwencji i wymiaru, zarzuca biskupowi Stanisławowi współpracę z cesarstwem. Ja się teraz nie będę odnosił do szczegółów tego wywodu, tym bardziej, że 7 stycznia u karmelitów we Wrocławiu mam poświęconą temu zagadnieniu pogadankę, pozostańmy stwierdzeniu faktu. Po Wojciechowskim byli inni, a prawdziwy wysyp paszkwili miał miejsce za komuny. To było jak rytualny pocałunek w sam środek du…py. Każdy, kto chciał zrobić karierę popularyzatora historii musiał napisać, że św. Stanisław to zdrajca. Napisał o tym Bunsch, napisał Łysiak i paru innych. Teraz do tego powracamy, bo stosowną dysertację smaży Karolak. On tego nie czyni sam. Bo wszyscy wiemy, że Karolak to bałwan. Jemu ktoś te koncepty podsuwa i go nakręca. Karolak nie dość, że pisze o biskupie ze Szczepanowa, to jeszcze opowiada, że św. Wojciech chciał się żenić, z jakąś panną w Prusach, ale mu odmówili, on się upierał i przez to zginął. To nie jest, powiadam, wymysł Karolaka, ktoś stoi tam i mu te rewelacje podsuwa. Ja nigdy nie słyszałem tej wersji żywota św. Wojciecha, ale jeśli ktoś ją zna, niech napisze skąd pochodzi.
Karolak wpisuje się w prowadzoną w Polsce walkę z Kościołem, mamy oto przed oczami kolejną jej odsłonę, kolejną próbę oderwania polskiej historii od Rzymu i przyklejenia jej do cesarstwa. Bo za tym stoją Niemcy, jak zwykle zresztą. Nie można mieć co do tego żadnych wątpliwości. Jedyne co uderza w tej próbie, to fakt, że wybrali sobie do tego Karolaka. Oni chyba rzeczywiście uwierzyli w to, ze ten gość jest popularny, ma charyzmat i przez to znakomicie się nadaje do propagowania takich treści.
Karolaka można zlekceważyć, ale przypuszczam, że on będzie z tą swoją gawędą pompowany silnie przez najbliższe miesiące. Warto więc byśmy to obserwowali i wyciągali wnioski.
Konkluzja rozważań Karolaka dotyczących związków Kościoła z Polską jest następująca: musimy sobie jasno powiedzieć, że należymy do małego, podrzędnego narodu. Już Gombrowicz o tym pisał. Położeni jesteśmy bowiem między dwoma wielkimi narodami – Niemcami, a Rosją.
A co jeśli sobie tego nie powiemy? Druty, tortury, obozy, jak napisał poeta. Prawda? O to chodzi? I wysyłają z tym komunikatem durnia, bo na nikogo innego ich nie stać. Niestety będzie tak, że wiele osób mu uwierzy i posłucha co ten gość mówi. Będzie tak, bo cały istotny przekaz jest w sferze pop, a akademia z jej powagą i stuporem służy jedynie temu, by ludzie lepsi niż Karolak siedzieli cicho.
Jak wiecie jestem ostatnio aktywny na fejsbuku i twitterze. Wnioski z mojej tam obecności są ponure. Wszyscy wygodnie żyjący, korzystający z przywilejów i benefitów ludzie, chcą koniecznie dostać palmę męczeńską w związku z tym, że PiS doszedł do władzy. Z kolei „nasi”, komunikują się na tak prymitywnym poziomie, że patrząc na nich sam Karolak by się zawstydził. Tymczasem dopóki nie stworzymy obszaru, na którym będzie się odbywać komunikacja jawna, obszaru, do którego dostęp będzie miał każdy i każdy będzie mógł tam zdobyć pozycję. Obszaru gdzie memy i konwencje propagandowe będą rozbrajane od razu, tamci załatwią nas Akuninem i Karolakiem. A my będziemy mówić: no wiesz, ale to w końcu nie jest takie złe, proza, jak proza, przeczytałem z zainteresowaniem. Karolak zaś może mieć rację, w końcu już profesor Wojciechowski, w swoich szkicach z XI wieku pisał, że św. Stanisław to zdrajca.
Na Akunina szkoda słów. Jeśli idzie o biskupa Stanisława zawsze możemy popatrzeć na mapę. Ona nas nie okłamie. To Bolesław Krzywousty, dziedzic i spadkobierca swojego imiennika, który rozkazał zabić św. Stanisława, podzielił i unieważnił królestwo. I swoją misję przy okazji. Kościół zaś to królestwo odbudował i wzmocnił. To tyle, jeśli idzie o przewagę władzy świeckiej nad duchowną. Ta pierwsza jest jawną fikcją, zza jej pleców bowiem zawsze wygląda krzywa gęba władzy tajnej. To się nie zmienia nigdy.

Zapraszam na stronę www.coryllus.pl

Jak wiemy niepoprawność polityczna w Polsce na dwa ważne aspekty. Pierwszy aspekt dotyczy sprzedaży, a drugi Żydów. Kiedy się je połączy w jedno wyjdzie z tego Leszek Bubel obstawiający niszowe segmenty rynku, gdzie gromadzą się ludzie rozczarowani absolutnie wszystkim i szukający prostych recept. Od dłuższego już czasu, myślę, że może nawet od samego początku tak zwanej transformacji ta cała niepoprawność polityczna jest po prostu pułapką. Ludzie wpadają w nią łatwo, bo rynek treści jest tak sformatowany, że w zasadzie nie można się ustrzec przed taką przygodą. Jeśli dołożymy do tego presję towarzyską, chęć zdobycia poklasku i sławy wtedy mamy już komplet. Mamy klatkę, do której dobrowolnie wchodzą ludzie, którzy, przy odrobinie wysiłku mogliby może coś zrobić ze sobą i otoczeniem, ale mają niestety za słaby charakter, albo są po prostu dręczeni obsesjami. Wśród tych obsesji na pierwszy plan wysuwa się zwykle chęć zarobienia paru groszy na opisywaniu brudnych czynów światowego żydostwa.
Światowe żydostwo przygląda się tym poczynaniom z życzliwym zainteresowaniem i ojcowskim ciepłem w oczach, do czasu do czasu wysyłając na łamy gazowni czy innego periodyku jakiegoś młodego pistoleta, by zawrzał świętym oburzeniem na tradycyjny polski antysemityzm. Nie są to częste wypadki, albowiem utrzymywanie w narodzie zabobonnego lęku przed światowym, albo tylko rodzimym żydowstwem, jest pożyteczną i celową misją. Nikt więc nie zamierza w sposób poważny przeszkadzać takim wypadkom i publikacjom. Nie są one groźne, mają za to wbudowany pewien ważny mechanizm – są autodemaskatorskie i łatwe do wykorzystania. Uczestnicy zaś tych zabaw, nie chcą widzieć tego mechanizmu i we wciąż nowych odsłonach tej misji liczą, że tym razem to już na pewno uda im się zrobić karierę polityczną. Tym razem już z całą pewnością uda im się zdemaskować Żydów, a cały naród, przeczytawszy prawdę ruszy ławą do urn, by głosować właściwie.
Co bardziej przytomni z uczestników tej zabawy zatrzymują się w pół drogi, widząc, że zbyt wiele osób za nimi nie biegnie, myślą sobie wtedy, że z tymi wyborami to jednak skucha, ale może choć parę złotych uda się zarobić, albo urządzić jakąś promocję i sprzedaż. Można oczywiście tulić w sercu takie nadzieje, ale moim zdaniem są one kwintesencją myślenia życzeniowego.
Żeby zilustrować rzecz przykładem posłużę się linkiem, który ktoś wczoraj zamieścił w jednym z komentarzy http://www.sstanislaus.pl/pl/index.php?id=18 To jest strona bractwa św. Stanisława, strona samych szczerych patriotów, którzy chcą zdemaskować wrogów Polski. Wśród nich znajdujemy Ryszarda Filipskiego, jego żonę Lusię Ogińską, a także dwóch biskupów: Stanisława Wielgusa i Bolesława Pylaka. Pan Filipski reklamuje przy okazji swoją antyniemiecką książkę pod tytułem „Krajobraz po Grunwaldzie”. Pan Siwak również promuje swoje publikacje. I ja jestem pełen podziwu dla determinacji tych ludzi, ale wiem też, że ich misja, bez względu na to ilu emerytowanych generałów i admirałów przyciągną do siebie, ilu biskupów rezydentów i patriotycznych poetów przyprowadzą na nic się to nie zda.
Gdybyśmy chcieli określić precyzyjnie jaki jest cel istnienia takich stowarzyszeń, wypadałoby stwierdzić, że to jest pewien rodzaj złudzenia. Ludzie na solidnych związkowych i resortowych emeryturach, plus kilku hierarchów aranżują bunt antysystemowy z Żydem i Niemcem w tle. Nie chciałbym rozczarowywać uczestników tego ruchu, ale myślę, że poza ściśle wyselekcjonowaną publicznością nikogo tam nie przyciągną, a nawet jeśli, to po to jedynie, by go rozczarować. Widzimy bowiem gołym okiem, że jest to armia samych generałów, którzy marzą o tym by prowadzić szarżę na przeważające siły wroga. W dodatku szarżę zwycięską.
Nie pomylę się wielę, jeśli napiszę, że tego rodzaju organizajce to jest po prostu format narzucany różnym środowiskom przez wielkich rynkowych graczy, którzy pozycjonują treści jakie mają być dystrybuowane do serc i głów publiczności. Rzecz jasna sami uczestnicy tego nie dostrzegają, bo są przekonani o swojej całkowitej i bezwzględnej samodzielności. Wystarczy popatrzeć na te mundury i dystynkcje, na te miny zadzierżyste, toż to wręcz panakmicicowa kompania, jakżesz ich o niesamodzielność pomawiać? No, jakoś tak mi wyszło, wybaczcie. Może przez tę książkę Filipskiego, który nie wie jak sądzę, że w rok po Grunwaldzie, Krzyżacy najspokojniej w świecie postawili na polu bitwy kaplicę poświęcoą Ulrichowi von Jungingen.
Żeby nie być posądzonym o niechęć do jednego tylko środowiska, napiszę teraz coś, co wywoła inne posądzenia, o inną niechęć. Oto od jakiegoś czasu obserwuję ukradkiem poczynania Wojciecha Reszczyńskiego, dawnej gwiazdy Teleexpressu. Pan Wojciech próbuje, bezskutecznie moim zdaniem, powiedzieć nam coś interesującego i tym samym przedłużyć swój publicystyczny żywot na łamach periodyków takich jak „Nasz dziennik”. Jeśli mógłbym coś doradzić temu najsławniejszemu i najbardziej niepokornemu z niepokornych dziennikarzy powiedziałbym mu, żeby zdobył się na jedną choćby samodzielną myśl. Żeby się nie podpierał Konecznym czy też innymi całkiem zgranymi kartami i przetartymi kalkami. Uśmiechniecie się po nosem zapewne na takie dictum. On tego nigdy nie zrobi, bo standardy samodzielności i aktywności twórczej w środowisku pana Reszczyńskiego są tak skonstruowane, że w zasadzie o żadnej samodzielności nie ma mowy. Jest tylko wzniosła rekapitulacja jest powiedział czcigodny Jorge w powieści „Imię róży”. A skoro tak, to mamy potwierdzenie, żywe i naoczne, poprzednich twierdzeń zawartych w tym felietonie. Ktoś im ten schemat, ten bunt i to polskie szaleństwo, tę odwagę i sznyt, ten mars i charme narzuca. Jakiś diabeł gra tam do tańca, a im nawet do głowy nie przyjdzie, że mogliby mu połamać skrzypki. – Czyżby światowe żydostwo – zakrzykną niektórzy miłośnicy łatwych demaskacji. No nie wiem. Obstawiałbym raczej Niemców. Oni bowiem są najszczerzej zainteresowani rozprzestrzenianiem się romantycznego, polskiego patriotyzmu. Żeby już za bardzo nie szydzić, powiem wprost, że nie ma to żadnego znaczenia. Nie ma znaczenia kto formatuje rynek treści. Chodzi o to, byśmy produkowali własny, niezależny przekaz i nie dali się wciągać w idiotyczne pułapki. Dlatego jeszcze raz powtórzę – nie papugujcie, nie powtarzajcie treści gdzieś tam zasłyszanych i już przemielonych. – A co robić – spyta bezradny uczestnik dyskursu publicznego. Odpowiedź jest bardzo prosta – zająć się studiowaniem brytyjskich źródeł dotyczących historii Polski i historii Rosji, najlepiej tych niedostępnych w naszym języku i gdzieś tam poukrywanych. Przecież ani gazownia, ani uniwserystet, ani tym bardziej środowiska patriotyczne takie jak bractwo św. Stanisława, nastawione na natychmiastowy sukces i sławę nieprzebrzmiałą tego nie zrobią. To jest poza formatem, a więc w ocenie ich wszystkich nie rokuje, ani na zysk, ani na sukces wyborczy, ani na sławę.
Na koniec anegdota. Mam nadzieję, że dobrze ją powtórzę, bo pamiętam ją z dawnych bardzo czasów. Malarz Paolo Ucello zasłynął z tego, że perspektywa w jego dziełach była wykreślona perfekcyjnie. Wszystko tam grało i dawało fantastyczny efekt. Poza tym, rzecz jasna (i to widzi każdy), że postaci są tam drewniane, efekt ruchu fałszywy, a całość wygląda jak rysunek 12 letniego chłopca, który odkrył dla siebie tylko prawidła rysunku. I było ponoć tak, że do tego Ucello przyszedł Rafael, facet który malował piękne obrazy, pełne natchnionych postaci, które z punktu widzenia poprawności fizykalnej były całkiem do kitu. Takie na przykład tondo Doni, przecież nawet Matka Boża się tak nie wykręci do tyłu, że Jezusa małego podać św. Józfowi. To jest niemożliwe, kręgosłup by jej pękł. Popatrzył Rafael na swojego kolegę Paola Ucello, na te jego precyzyjne wykresy i rzekł: Paolo, Paolo, rzeczy, które robisz przydadzą się tylko ludziom, którzy wykonują intarsje. I tak się stało. A przypominam, że był Paolo Ucello w XV wiecznym malarstwie prawdziwym zjawiskiem, był niepoprawnym rewolucjonistą z prawdziwego zdarzenia, był odkrywcą prawd ukrytych i nowych znaczeń. I proszę jak to się skończyło. A ci nasi nawet na intarsje nie mają szans, bo wszak nie robią w materii, ale w słowie, a tam ważny jest nie efekt, ale ocena. Oni więc – jeśli decydują się na tę działalność – muszą chyba wiedzieć kto ocenia. Inaczej chyba nie zaczynaliby tej swojej misji. A Wy jak myślicie?

Wracam dziś do domu, ładowanie akumulatora jest słabe – 13,6 – 13,8 V. Po oczyszczeniu alternatora trochę się poprawiło, ale to ciągle nie to. No i dalej nie wiemy gdzie jest regulator napięcia. Akumulator jest nowy, może dojedziemy. Przed nami 475 kilometrów.

Zapraszam na stronę www.coryllus.pl. Do sklepu FOTO MAG przy stacji metra Stokłosy i do księgarni Tarabuk przy Browarnej 6 w Warszawie.

Największy obraz Jana Matejki to wcale nie „Bitwa pod Grunwaldem” ale coś zupełnie innego. Płótno przedstawia Joannę D’Arc wjeżdżającą do Reims. Matejko skończył je w roku 1886 i było ono pomyślane jako kolejny obraz budzący ducha narodu. Oto plebejska bohaterka wjeżdża do miasta wyzwolonego od wrogów. Nikt jednak w roku 1886 nie skojarzył Joanny z potrzebą odwojowania Polski i udziałem ludu w tym odwojowaniu. Tak zwani życzliwi odradzali Matejce malowanie kolejnych płócien, gdzie temat byłby daleki od lokalnych, polskich spraw, Stanisław Witkiewicz mądrzył się jak zwykle wytykając autorowi błędy perspektywiczne, zbyt płytki plan i inne rzeczy, które według niego stanowiły o istocie malarstwa. Można rzec, że Joanna została przyjęta z zawstydzeniem. Patrioci jej nie chcieli, bo im się marzył Kościuszko pod Racławicami, którego Matejko namalował w następnym roku, a moderniści w ogóle nie rozumieli o co chodzi, bo chcieli robić kariery teoretyzując lub malując fioletowe jabłka na pomarańczowym talerzu.
Obraz pojechał rzecz jasna na wystawę do Francji, tam został niezauważony, co było raczej oczywiste, ale Matejko się tym nie przejął. Przejęli się za to inni, głównie ci, którym zależało na wprowadzeniu sztuki polskiej na salony. Tak się wtedy mówiło. W rzeczywistości chodziło o wypromowanie jej na jedynym wówczas dynamicznym i głębokim rynku, czyli rynku francuskim. Matejko w tym przeszkadzał, a wielu twierdziło, że wręcz kompromitował polską sztukę. A więcej nawet, on chciał te swoje ramoty darowywać politykom, bo mu się zdawało, że w ten sposób walczy o sprawę polską. Można się dziś z tego śmiać, ale co niby miał robić w XIX wieku malarz historyczny? W dodatku tej klasy i tej pasji co Matejko?
Joannę miała stać się własnością narodu polskiego, a naród ten miał podarować obraz ówczesnemu premierowi Francji. To nie był najszczęśliwszy pomysł, bo właśnie trwał nad Sekwaną spór o to komu należy się Joanna, czy jest ona własnością Kościoła i tak zwanych nacjonalistów, czy może własnością wszystkich Francuzów, w tym socjalistów i masonów. Na domiar złego premierem był wówczas ten pan, który zaczął inwestować w Kanał Panamski. Jego kwestia Joanny obchodziła niewiele lub wcale. No, ale tego Matejko nie mógł wiedzieć. Spór o Joannę był poważny, bo chodziło o to jak będzie ustawiona zwrotnica państwowej i narodowej propagandy, czyli w którą stronę skierowane zostaną budżety. Socjaliści wymyślili, że Joanna jest bohaterką ludową, Francuzką, która została – za swoją patriotyczną postawę – spalona na stosie nie przez Anglików bynajmniej, ale przez przedstawicieli Kościoła Katolickiego. Na taki rozwój narracji nie mogli, rzecz jasna, pozwolić kardynałowie i biskupi francuscy, nie chciał tego również papież. W trwającym od roku 1869 procesie beatyfikacyjnym górę wziął Kościół i pewnego dnia papież powiedział: Joanna należy do nas. I tak zostało. Na szczęście dla nas wszystkich, bo strach pomyśleć co propaganda III republiki zrobiłaby z Joanny.
Jan Matejko nie był raczej świadom tych zawiłości promocyjno-budżetowych, on raczej w swojej prostoduszności chciał zrobić coś dobrego. O szczerości jego intencji świadczyć może fakt, że jakiś czas po wystawieniu Joanny miał zamiar podarować „Wernyhorę” Gladstone’owi, premierowi Wielkiej Brytanii. Zdawało mu się bowiem, że ten w jakimś przemówieniu nawiązuje do sytuacji Polski i wieszczy jej wielką przyszłość, jak Wernyhora zupełnie. Podobnie jak w przypadku Joanny powstrzymano mistrza od tego gestu. Gdyby doszło do takiego eventu, byłoby to niezłe qui pro quo. Stary oszust Gladstone i „Wernyhora” w jego rękach. No i ten uśmiech na twarzy pana premiera….
No, a co z III republiką? W roku 1886 wystawa paryska pełna była dzieł akademików, choć było już dawno po wystąpieniu impresjonistów, a Manet namalował już portret najważniejszego polityka epoki – Georgesa Clemenceau. Ludzie ci (akademicy i politycy) robili znacznie gorsze rzeczy niż Matejko, ale promowano ich. Za to wszystko, mniej więcej, co Witkiewicz zarzucał Matejce. To byli artyści poprawni warsztatowo, ale nie wolni od błędów perspektywicznych, zbyt płytkich planów i takich tam dyrdymałów. Wyżywali się jednak w nie takich jak trzeba tematach. Nikt we Francji nie myślał serio o jakichś rewolucjach w sztuce, poza może wspomnianym tu Clemenceau, który umawiał się na niezobowiązujące pogawędki z Monetem. Tylko głupiemu Witkiewiczowi zdawało się, że odkrył co jest w sztuce najważniejsze i bazując na swoim odkryciu czynił Matejce wymówki.
We Francji promowano w tym czasie rzeźbiarza nazwiskiem Fremiet, autora licznych pomników, w tym paryskiego pomnika Joanny. Miał on opinię realisty, a do jego najbardziej spektakularnych dzieł należy rzeźba wyobrażająca goryla porywającego kobietę. Goryl porywający kobietę?!!!!! To właśnie było w owym czasie nazywane realizmem. Chodzi rzec jasna o poprawne przestawienie postaci, o ile goryla można nazwać postacią, a nie o fakt czy małpa może czy nie może porwać kobietę, w dodatku białą, wypielęgnowaną i czystą. Wygląda to tak, jakby goryl wtargnął do spa, wyciągnął stamtąd Dodę i nie zważając na protestującego Radka Majdana pognał z nią ulicą gdzieś w nieznane. Prawdziwy realizm.
O co mi właściwie chodzi? Mamy oto szereg intencji i szereg znaczeń. Mamy czystą jak łza intencję Matejki i jego potężną osobowość, która nic sobie nie robi z krytyki. Mamy oszalałego Witkiewicza, który miast pilnować swojego zwariowanego syńcia Stasia, wyżywa się w aspiracyjnych, nie mających pokrycia w faktach recenzjach wielkich obrazów. No i mamy Francję, która rzekomo idzie w awangardzie postępu. W tejże Francji lewicowi politycy stają na uszach, żeby zawłaszczyć dla siebie najważniejszy, bynajmniej nie awangardowy, ale historyczny i religijny symbol, malarze i rzeźbiarze realizują poprawne akademickie dzieła, a deputowany Clemenceau koleguje się z umazanym farbą Monetem i myśli o tym, jaki by tu kształt nadać propagandzie państwowej w nadchodzących dekadach, skoro się już z tą Joanną nie udało. Zanim rynek dzieł sztuki, w formach do których wzdychał Witkiewicz rozkręcił się na dobre, zanim postęp zwyciężył, doszło do czegoś jeszcze, czegoś niesłychanie ważnego. Wybuchła mianowicie sprawa Dreyfusa, dzięki niej do polityki powrócili ci wszyscy, których wypchnęła z niej afera panamska. Między innymi wymieniony tu Clemenceau. Afera Dreyfusa, która raz na zawsze położyła kres marzeniom o tym, by republika pogodziła się z Kościołem. Oto bowiem zwolennicy posadzenie Dreyfusa do więzienia spotykali się pod pomnikiem Joanny autorstwa pana, co wyrzeźbił goryla z Dodą pod pachą. Stamtąd wyruszali na miasto wołając, że zdrajca powinien zostać ukarany. I nic już nie mogło być takie jak dawniej.
Jak pamiętacie Dreyfusowi nic się w końcu nie stało, a jego oskarżyciele poumierali wszyscy jak jeden w zagadkowych okolicznościach. Trudno więc nie zapytać, kto w państwie tak pełnym agentów i prowokatorów jak III republika organizował te wiece pod Joanną? I czy czasem nie powinny się one odbywać pod gorylem? Ja na te pytania dziś nie odpowiem. Mogę jedynie zdradzić, co się stało z obrazem Jana Matejki zatytułowanym „Joanna D’Arc wjeżdża do Reims”. Otóż kupił go Edward hrabia Raczyński. Dlaczego to zrobił? Bo uważał, że dzieło jest warte dużych pieniędzy. I nic go nie obchodziły, wyobraźcie sobie, opinie Stanisława Witkiewicza. Obraz ten można dziś oglądać w galerii w Rogalinie, do czego zachęcam.

Teraz kilka uwag dotyczących naszego kramarstwa. Przez cały przedwczorajszy dzień porządkowaliśmy zdewastowany magazyn. Straty są rzecz jasna, dziwne gdyby ich nie było po takim kataklizmie. Stalowy regał zgiął się jak miedziany drucik. Paczki z książkami na jednej kupie, na tym wszystkim ta pogięta stal. Nie zaglądałem do paczek i nie mam zamiaru tego czynić. Niektóre książki są pogniecione inne nie, otwieranie każdej paczki i zliczanie tego nie wchodzi w grę, bo powierzchnia magazynowa jest za mała na takie ekstrawagancje. Najbardziej ucierpiały paczki z trzecim numerem „Szkoły nawigatorów” i „Najlepsze kawałki Coryllusa”, nie za wesoło wygląda też numer drugi SN. Oczywiście nie wszystkie egzemplarze w paczce są pogniecione, ale jak mówię, nie ma możliwości by to rozkładać na kupki i segregować. Ogłaszam więc dodatkową promocję wymuszoną okolicznościami katastroficznymi. Od dziś SN 2 i SN3 sprzedawane będą po 15 złotych za egzemplarz plus koszta wysyłki. To samo z „Najlepszymi kawałkami Coryllusa”. Komu trafi się kwartalnik albo książka ze zgiętą okładką, ten nie będzie za bardzo płakał – sądzę – po 15 złotych, a jak ktoś dostanie nienaruszony egzemplarz będzie miał satysfakcję, że szczęście się doń uśmiechnęło. Egzemplarze całkiem zniszczone, porwane, zdewastowane i brudne nie będę wysyłane do nikogo. Będziemy je sukcesywnie utylizować w miarę rozpakowywania. Nie mogę postąpić inaczej, bo nie chcę wyrzucać książek trochę pogiętych, a sprzedawanie ich po 30 i 25 złotych to gruba nieuczciwość.
Promocja Baśni już się skończyła, ale okazało się, że mamy jeszcze całe pudło audiobooków, ściągnęliśmy je z rynku. Będziemy je sprzedawać w promocyjnej cenie 15 złotych. Ponieważ musimy wyczyścić magazyn zanim wprowadzimy tam nowe produkty zdecydowałem się obniżyć cenę książek „Dzieci peerelu”, „Nigdy nie oszczędzaj na jasnowidzu” i „Dom z mchu i paproci” do 10 złotych za egzemplarz, plus oczywiście koszta wysyłki. Zapraszam na stronę www.coryllus.pl

Temat wychowywania elit nie umarł jednak śmiercią naturalną. A szkoda. Poruszamy go tutaj stale w różnych kontekstach, ale jakoś nikt nie podejmuje dyskusji. Ona – dyskusja pojawia się wtedy jedynie, kiedy to całe wychowanie przebiegać ma według schematu – mistrz-mędrzec opowiada zasłuchanym adeptom jak drzewiej bywało i bierze za to wynagrodzenie. To jest projekcja całkowicie fałszywa, co zostało wielokrotnie udowodnione. I nie zmieni tego opisywana tu szkoła elit w Skierniewicach. Elity się w Polsce wychowuje od dawna, a celem tego wychowania jest ochrona lokalnych interesów różnych mafii. To one są elitami w Polsce i nie ma mowy, żeby chciały się poszerzać poprzez kooptację. No chyba, że jakaś część gangu czuje się nieco wyautowana i szuka sojuszników w innym, wtedy tak, ale owo poszerzanie nie odbywa się poprzez edukację młodzieży. Wychowanie lokalnych elit to zawsze, podkreślam, zawsze cementowanie lokalnego układu władzy i wpływów. Obojętnie czego by się przy tej okazji nie opowiadało. To podkreślanie wyjątkowości przychówku wpływowych ludzi, który trafia do zakładanych przez nich szkół, gdzie wynajęci profesorowie mogą nawet niczego nie uczyć. Mogą sobie coś tam plumkać, ważne, żeby istniał zakład z całą, właściwą takim przedsięwzięciom dekoracją.
Elity prawdziwe wychowuje się dla organizacji o zasięgu światowym. Głównie dla Kościoła. Nie można zaś niestety, a złudzeniem takim żyją mistrzowie ze Skierniewic wychować lokalnych elit opartych o Kościół. I co to w ogóle jest za formuła – oparte o Kościół elity? Kościół ma swoją misję i ona się w zasadniczych punktach różni od misji państwa, a my zdaje się mówimy o elitach państwowych. Państwo zaś dlatego nie jest tożsame z Kościołem, że występować musi wobec innych bytów państwowych, które również Kościołem nie są. No i dlatego, że nie jest powszechne. Formuła współpracy państwa z Kościołem, to jest wielki temat, nie na tę notkę, ani nawet nie na program szkoły liderów w Skierniewicach.
Elity w Polsce wychowywane są od dawna, wychowywane są w opozycji do Kościoła i wychowywane są w sposób tajny i za pomocą mechanizmów tajnych. Tym się właśnie różnią od elit wychowywanych przez Kościół, który zawsze, od chwili kiedy założono pierwszy uniwersytet dawał szansę wszystkim o ile wykazywali się chęciami i pracowitością. Nie można niestety zabierać się za wychowanie elit „opartych o Kościół” dobierając do tego interesu Janusza Korwina Mikke, który jest najbardziej jaskrawym przykładem członka elit tajnych, zadekretowanych nie wiadomo gdzie, który w dodatku zasłynął z wypowiedzi lekko, powiedziałbym, odbiegających od nauki Kościoła. To odbiera temu przedsięwzięciu, mówię ciągle o tych nieszczęsnych Skierniewicach, wiarygodność. Organizatorzy tego jednak nie rozumieją, bo traktują Korwina jak reklamę swojego przedsięwzięcia, a jego deklarację biorą serio. To jest niestety aberracja, którą wciska się młodzieży do głów, jako prawdę. No, ale całe szczęście ta młodzież to jedynie dzieci miejscowych, skierniewickich notabli, którzy muszą sobie podnieść samoocenę przebywając w jednym pomieszczeniu z Korwinem.
Elita nie może być aspiracyjna, a wszystkie te szkoły liderów, tym właśnie są. Zakładami realizującymi złudzenie zawarte w formule – z chłopa król. Tego się zrobić nie da. Z chłopa biskup – tak, z chłopa król – nie. I właśnie dlatego nie można mówić o elitach państwowych opartych o Kościół, bo te Kościół właśnie musi wychować. Powtarzam – Kościół, nie pan doktor Przybył ze Skierniewic. Elity państwowe o jakich wszyscy myślą są oparte o własność nieruchomą, tego jednak nikt głośno nie mówi z obawy, żeby nie wywołać konsternacji środowiskowej, bo nie wiadomo przecież co do kogo tak dokładnie należy w mieście Skierniewice. Elity oparte o zadłużonych gołodupców, których jedynym walorem jest znajomość unijnych przepisów i dostęp do grantów i dotacji to jest mili państwo pomyłka. Elity prawdziwe nie tworzą się w wyniku edukacji, ale w walce. Również o dobra materialne. Płaszczyzna gdzie zahartowane w walce i wyposażone we własność nieruchomą, przynoszącą zyski i dającą niezależność elity spotykają się z Kościołem, jest tym obszarem gdzie powstaje sprawne i dobrze zarządzane państwo. Ono nie musi powstać, ale powstać może. Równie dobrze jednak można wszystko popsuć i zniszczyć, a dzieje się tak wtedy kiedy państwo wchłania Kościół i karmi się jego ciałem i krwią. Ten właśnie wycinek dziejów został nazwany w podręcznikach historii postępem. On się rozpoczął w tak umiłowanym przez doktora Przybyła ze Skierniewic renesansie, kiedy to polska myśl humanistyczna zabłysła pełnym światłem. Czyż nie są to ulubione formuły wychowawców polskich elit? Ależ oczywiście, że są, przeznaczyli oni bowiem dla siebie rolę światłych mędrców, druidów niemal, którzy tę tajemną, a subtelną wiedzę przekazywać będą młodszym i szukają dla siebie w przeszłości jakiegoś dobrego punktu odniesienia. A ten może być tylko jeden, taki jak go tu wymieniłem.
Po cóż więc są te szkoły elit? Ich istotna funkcją jest utrzymywania w dobrej kondycji starego układu i stwarzanie złudzenia, że istnieje jakąś możliwość robienia karier. W sytuacji jaką mamy jedyna inicjatywa edukacyjna, dająca szansę prawdziwą może wyjść od Kościoła. Reszta to mierzwa. Zapomnijcie o tym. Jedyne co możemy robić to gromadzić majątek, wbrew tym wszystkim elitariuszom rozdającym pieniądze rzekomo za darmo, wbrew naciągaczom, którzy chcą nasze dzieci zapisywać do elitarnych szkół. Elitarne szkoły to dobre szkoły państwowe albo kościelne. Innych nie ma.
Możemy jeszcze uczyć sami siebie i innych różnych praktycznych rzeczy. To jest szalenie ważne, żeby dzieci mogły poradzić sobie w życiu same, bez pomocy kolegów z elitarnej szkoły, która ma zasięg mniej niż lokalny. Elitariusze ze Skierniewic nie zrobią kariery w Grodzisku, to im mogę powiedzieć już dziś. I nie ma przy tym znaczenia fakt, że w tutaj żadna elitarna szkoła nie istnieje. Rozumiem, że mierzą wyżej, ale wyżej są inne szkoły elit, znacznie sprawniejsze i mniej ostentacyjne.
Rozmawialiśmy tu ostatnio o komiksach, które też mają związek z tymi całymi elitami, choć może ze Skierniewic sprawa ta nie jawi się aż tak jaskrawo, jak to jest w moim przypadku. No, ale ja mam bliżej do Warszawy (to taki żart, gdyby nie wszyscy zrozumieli). Oto mamy elitę urzędników państwowych, jak najbardziej naszych, o to mamy elitę rysowników i grafików wyżywających się w tematach państwu i Kościołowi z istoty wrogich i mamy tematy, które – w myśl często składanych deklaracji są dla państwa i jego urzędników ważne. Kto ma je realizować? Owi elitarni rysownicy, wyłonieni w wyniku konkursów na najlepszy album i wygódce Lecha Kaczyńskiego. Czy elity, jak najbardziej naszych urzędników cofają się przed zatrudnianiem takich ludzi i powierzaniem im ważnych – w deklaracjach przynajmniej – realizacji? Oczywiście, że nie, nie czynią tak, bo nie znają innych elit posługujących się sprawnie piórkiem. Może więc niech pan doktor Przybył miast opowiadać XVI wiecznej myśli polskiej i Modrzewskim, zainwestuje w wykształcenie dobrych rysowników? Wykształcenie dobrych filmowców jest za drogie, a budżety na filmy są większe niż budżet miasta Skierniewice. Ale od rysowników można zacząć. To jest mały, realny cel, który można zrealizować i nie doznać przy tym frustracji. Czy stać na coś takiego skierniewickie elity? Nie sądzę.
Mimo to zamieszczam tu, całkowicie za darmo, z myślą jedynie o rozpropagowaniu go, inauguracyjny wykład doktora Przybyła. Voila! Oto on.

Rozpoczęliśmy wczoraj sprzedaż wydanego przez IPN komiksu pod tytułem „Wrzesień pułkownika Maczka”. Komiks ten jest pierwszym albumem zawierającym płytę z muzyką autora rysunków Tomasza Bereźnickiego. Uważam, że wobec tej budżetowej nędzy jako mamy to właśnie jest dobra droga. Dystrybucja tego komiksu jest z mojej strony czymś w rodzaju rozpoznania walką. Za miesiąc bowiem debiutujemy z własnym wydawnictwem komiksowym. Na targach w Krakowie sprzedawać będziemy album „Święte królestwo”, który opowiada o upadku Węgier w XVI wieku, o Jakubie Fuggerze, królu Ludwiku II z dynastii Jagiellońskiej, o braciach Hohenzollern i innych znanych Wam motywach z II tomu Baśni jak niedźwiedź. Zrobiliśmy ten komiks ponieważ nie mamy budżetu na film o tych czasach. Komorowski nie da nam za to medalu, bo on nic nie zrozumie z tego komiksu, podobnie jak ci wszyscy „nasi” i nie nasi, poruszający się na poziomie Hansa Klossa i komiksów o Wojewódzkim. I to jest uważam szalenie ważne, żeby nie konkurować z nimi w tych obszarach, które oni uznają za najłatwiejsze i najbardziej zyskowne. Jestem głęboko przekonany, że przyszłość polskiego komiksu to ciężkie, wysokiej jakości albumy, w miarę możliwości z muzyką, pełne autorskich pomysłów, odchodzące od standardowej narracji z dymkami i podziałem na kadry. W tym kierunku będziemy dążyć. Mam nadzieję, że na początku października Tomek Bereźnicki pokaże trailer tego albumu i że ten trailer wyrwie wszystkich z butów.
Na razie Maczek, nowy numer Szkoły nawigatorów gdzie znajduje się fantastyczny tekst Joli Gancarz pod tytułem „Jak powstał Paradis Iudaeorum”, oraz książka Tomasza Antoniego Żaka pod tytułem „Dom za żelazną kurtyną”. Autor jest reżyserem teatralnym, menedżerem i dyrektorem teatru „Nie teraz”. W nowym numerze Szkoły zamieściliśmy obszerny wywiad z nim na temat kondycji współczesnego teatru. Człowiek ten w pełni rozumie i realizuje postulaty, które my tutaj podnosimy codziennie. Wystawia sztuki o żołnierzach wyklętych, o księżach ratujących Żydów podczas wojny i o Wołyniu. Zrobił nawet antyfeministyczne przedstawienie na podstawie tekstów Sylwii Plath. „Dom za żelazną kurtyną” to rzecz o Kresach, w Szkole Nawigatorów, prócz wywiadu z autorem znajduje się także fragment książki. Zapraszam na stronę www.coryllus.pl. No, a teraz jeszcze trailer komiksu o Stanisławie Maczku. 

W swojej nieopisanej naiwności myślałem, że Andrzej Seweryn nadal pracuje w tym wielkim teatrze w Paryżu. Pomyliłem się. Okazało się, że on jest dyrektorem teatru polskiego i to już od dłuższego czasu. I nic wyobraźcie sobie, że o nim nie słychać, tak jak o tym całym Klacie, czy innych dyrektorach. To znaczy nic nie było słychać do niedawna, bo teraz już słychać. Otóż okazało się, że w Teatrze Polskim wystawiać będą, a może już wystawiają sztukę Stanisława Wyspiańskiego zatytułowaną „Bolesław Śmiały”. Przyznaję ze wstydem, że pojęcia nie miałem o tym iż pan Stanisław wysmażył coś takiego, a do tego jeszcze zrobił dokrętkę pod tytułem „Skałka” gdzie głównym bohaterem jest św. Stanisław. Treść obydwu sztuk jest mi nie znana, a przez śnieżyce, które nawiedziły nasz kraj pozostanie nieznana jeszcze przez jakiś czas. I wcale bym się tym nie martwił, ani pewnie bym o tej sztuce nie usłyszał, gdyby nie to, że ją w internecie reklamują. No i myślicie pewnie, że ze względu na tego Bolesława Śmiałego, co zamordował biskupa zdrajcę? Oczywiście, że nie, wcale nie dlatego. Oni tę sztukę reklamują, bo króla gra tam Piotr Cyrwus, czyli znany wszystkim „Rysio z Klanu”. Pomysł jak pomysł, ja się na warsztacie aktorskim nie znam i gry Cyrwusa ocenić nie potrafię, mogę co najwyżej powiedzieć czy mi się podoba czy nie. Nie to jest istotne. Ważne jest, że w sieci piszą o sztuce i Cyrwusie, w kontekstach seksualnych. No i piszą jeszcze, że do niedawna to był taki sobie Rysio z Klanu, a teraz proszę na gołe klaty z jakąś brunetką się trzaska i wszystko w dodatku publicznie. Pokazywali nawet zdjęcia. Cyrwus lata bez koszuli w jakiś skórzanych portkach przytrzymywanych rzemieniem, z taką dziwną opaską na ramieniu, jakby był kapitanem drużyny „Huragan” Potworów, która zawsze derby powiatu radomskiego wygrywa. Ta opaska też jest skórzana i ona go właśnie wyróżnia spośród całej reszty aktorów, którzy są normalnie bez koszul i jak przypuszczam także bez gaci. Żeby było jeszcze bardziej nowatorsko pani, z którą Cyrwus mierzy się na gołe klaty, odziana jest w jakieś zetlałe giezłeczka, ledwo co okrywające ciało. To nie wszystko jednak, bo oni razem przewalają się w jakiejś dziwnej brunatnej substancji, która przylepia im się do pleców i o zgrozo do pośladków. Wygląda to jak podłoże do hodowli dżdżownic kalifornijskich. No i sam Cyrwus bledziuchny niczym personalny ze młyna, razem ze swoją partnerką, właśnie te dżdżownice przypominają kiedy się tak przewalają po scenie.
Na pytanie dziennikarza, dlaczego tak? Wszak mistrz Wyspiański zwykle zostawiał dokładne wytyczne co do scenografii swoich sztuk, dyrektor Seweryn odpowiada: kasy nie ma kochanieńki. I ja się zastanawiam dlaczego w Polskim nie ma tej kasy na scenografię i Cyrwus musi się w ziemi tarzać? Może wszystkie pieniądze dali Klacie na te jego prowokacje i dla Seweryna już nie starczyło? Nic innego nie przychodzi mi do głowy. Przypomina mi się także, kiedy patrzę na tego uwalanego ziemią czy czymś podobnym Cyrwusa, fragment jednego z filmów Monty Pythona. Oto dwaj zbrojni rycerze przemierzają starą, wesołą Anglię udając, że jadą na koniach, a w rzeczywistości tylko tak śmiesznie podskakując, jak to u Monty Pythona. No i mijają w pewnej chwili dwóch kolesi grzebiących w ziemi, w domyśle miejscowych pańszczyźnianych chłopów, co szukają w chłodzie i głodzie jakiegoś kawałka kłącza do pochłonięcia. Obaj są brudni jak nieszczęście i wygłaszają jakieś chamskie, charakterystyczne dla angielskich wieśniaków z XII wieku kwestie. Kiedy widzą tych rycerzy jeden mówi: to król. Na co drugi: po czym poznałeś? A ten pierwszy: bo nie jest obesrany.
Dzięki dyrektorowi Sewerynowi i jego bohaterskiemu zespołowi ten akurat fragment filmu Monty Phytona całkowicie się w naszych okolicznościach zdefraudował. Seweryn, Cyrwus i reszta unieważnili Monty’ego.
Nie jest to jedyny eksperyment artystyczny jaki zauważyłem, oto fundacja im. Ryszarda Kapuścińskiego rozdaje co roku młodym autorom nagrody i stypendia. Zwykle dostają je ci młodzi autorzy, którzy w mniej lub bardziej udany sposób naśladują trendy dominujące w świecie zachodnim. W zeszłym roku dostał to stypendium jakiś młody człowiek, który przeszedł pustynię Atacama piechotą. Niestety nie napisali, czy wzdłuż czy w poprzek, co w przypadku tej akurat pustyni jest dość istotne. Konwencja takich opowieści jest stała i nie zmienia się od momentu, w którym stary oszust i gangster nazwiskiem Stanley odnalazł w dżungli doktora Livingstone’a. No, ale zostawmy ten akurat temat, bo są ważniejsze. Zanim do nich przejdę chcę jeszcze rzec słowo o trendach. Napisał wczoraj nasz nieoceniony Genezyp, że gra na giełdzie przeciw obowiązującym trendom kończy się zwykle masakrą. I ja sobie od razu zadałem pytanie: a jak by to się skończyło na rynku wydawniczym? No i żeby na to pytanie odpowiedzieć musiałem zdefiniować trend. Otóż trend to narzucanie kryteriów oceny czytelnikom. W dojrzałych demokracjach jest to proste jak Cyrwus w roli Bolesława Śmiałego. Mamy domy mediowe, budżety na promocję i leci. I rzeczywiście, jak ktoś się przeciwstawia trendom, to w najlepszym razie ukradną mu pomysł, jak temu facetowi co Harry Pottera napisał i nieopacznie się z tym zdradził. No i potem napisała go raz jeszcze Joan Rowling, bo była do tej roli o wiele lepiej predestynowana. U nas jednak jest inaczej, a to ze względu na wszechobecne złodziejstwo. U nas wielkie wydawnictwa i domy mediowe też chcą kreować trendy i też chcą narzucać czytelnikowi kryteria oceny, ale żeby to zrobić muszą korzystać z jakichś pośredników. Z jakichś, przepraszam za wyrażenie, lokalsów, takich jak ekonomista Rybiński, żona Kapuścińskiego, albo Andrzej Seweryn. Z ludzi, którzy obłaskawią dla wielkich niemały przecież polski rynek. No, ale chciwość wśród lokalsów, ja nie mówię, że akurat wśród tych wymienionych przeze mnie z nazwiska jest tak wielka, że z tych budżetów przeznaczonych na kreowanie trendów, kiedy już one dojadą na pierwszą linię frontu nie zostaje nic. Po prostu nic. Zostaje z nich tyle, żeby można było zorganizować dyskusję panelową i w czasie jej trwania opowiedzieć jak to będzie fajnie kiedy już te trendy zaczną działać i u nas. No więc u nas trendem jest co innego, bo tak zwany ogólny bezwład i chciwość nie pozwalają na to, by zadziałały mechanizmy czynne w dojrzałych demokracjach. U nas trendem jest odkrywanie oczekiwań czytelników. I to właśnie czynimy na tym blogu. I jestem coraz bardziej pewien, że kiedy ktoś spróbuje iść pod prąd, przeciwko tym trendom, które ujawniamy, marny będzie jego koniec. Niebawem zrobimy niewielki krok naprzód, ogłosimy konkurs na komiksy i wtedy się dopiero zacznie. Czekajcie cierpliwie.
Jak trendy rozumieją ludzie przyznający nagrody w fundacji Ryszarda Kapuścińskiego? Otóż oni muszą ściśle współpracować z mediami, z takim Tadeuszem Moszem na przykład, albo z ekonomistą Rybińskim. Po czym ja to poznaję? Otóż w tym roku liczące jedyne 30 tysięcy stypendium Kapuścińskiego otrzymał pisarz nazwiskiem Filip Springer. Pan ów napisał wcześniej książkę „Miedzianka czyli historia znikania”, której jeszcze nie przeczytałem, ale przeczytam, bo zahacza ona o tematy mnie interesujące czyli o górnictwo na Śląsku. To jest – z tego co mi opowiadali – standardowy lament nad dewastacją, której przyczyną jest komunizm, znany z wczesnych książek Pawła Huelle. Co ja piszę? Jakich wczesnych książek? Przecież on nie napisał innych książek poza wczesnymi…no dobra, lećmy dalej.
No i mamy tego Springera co dostał nagrodę. I okazuje się, że on będzie teraz pisał o niedoli Polaków, którzy nie mogą sobie pozwolić na dobro tak podstawowe jak mieszkanie. Muszą się zadłużać, muszą stawać się niewolnikami i ulegać szykanom developerów. Ja bardzo przepraszam, ale skoro ten młody człowiek jest aż tak wrażliwy, chętnie dowiem się na kogo głosował w poprzednich wyborach? I w tych jeszcze wcześniejszych? Zgaduję, że nie na PiS i Jarosława Kaczyńskiego, bo to skończyłoby się strasznie, po prostu strasznie, a wszyscy młodzi ludzie, którzy teraz nie mają mieszkania zostaliby zapewne zamordowani za swoje poglądy. No dobra, nie szydźmy zbyt mocno z młodego pisarza. Chce pisać książkę o developerce, bardzo ładnie. Tyle, że zapowiedź tej książki już stawia go w jednym rzędzie z Cyrwusem co się w nawozie od dżdżownic kalifornijskich tarza. Będzie bowiem Springer opowiadał o tak zwanych zwykłych ludziach. Ok, niech opowiada, moim zdaniem jednak nie to jest w developerce najciekawsze. Nie powiem mu oczywiście co jest tam najistotniejszego, bo to on jest w końcu pisarzem, a ja tylko skromnym blogerem.
Mamy więc po kolei trzy zjawiska: Mosza, który w telewizorze kwestionuje prawo własności nazywając to nową kulturą, Rybińskiego, który w salonie24 robi to samo, a na koniec polskiego pisarza nazwiskiem Springer, który będzie pisał książkę o tym, jak to strasznie jest nie mieć mieszkania. Ciekawe do jakich wniosków dojdzie na koniec. Obstawiam w ciemno, że wnioski będą, wszyscy oni bowiem, od Szczygła począwszy na Springerze kończąc zaopatrują te swoje reportaże we wnioski. I to jest coś fantastycznego. Obstawiam więc, że we wnioskach znajdzie się to samo co w wypowiedzi Mosza i tekście Rybińskiego – lepiej nie mieć nic na własność, bo z tego same kłopoty, lepiej wynajmować i bawić się wesoło w centrach handlowych oraz na spotkaniach z młodymi pisarzami, co reportaże we wnioski zaopatrują.
Nie przejmujmy się jednak tym za bardzo, bo oni nie utrzymają tego trendu, a jeśli ktoś idzie pod prąd trendów prawdziwych, to jak napisał Genezyp w jednym z komentarzy – masakra. Możecie mi też wierzyć, że prawdziwy król nigdy nie pojawi się przed ludem obesrany, jak to się zdarzyło w teatrze prowadzonym przez Seweryna. To jest po prostu niemożliwe.

Na stronie www.coryllus.pl mamy już cztery portrety bohaterów naszego komiksu o bitwie pod Mohaczem. Można tam także kupić poradnik „100 smakołyków dla alergików” autorstwa Patrycji Wnorowskiej, żony naszego kolegi Juliusza. No i oczywiście inne książki i kwartalniki. Jeśli zaś ktoś nie lubi kupować przez internet może wybrać się do sklepu FOTO MAG przy stacji metra Stokłosy, do księgarni Tarabuk przy Browarnej 6 w Warszawie, albo do księgarni wojskowej w Łodzi przy Tuwima 33, lub do księgarni „Latarnik” w Częstochowie przy Łódzkiej 8.
4 lutego zaś, w Gdańsku, w Manhattanie odbędzie się mój wieczór autorski. Początek o godzinie 17.00.