Baśń jak niedźwiedź

Proszę Państwa, po uporczywych poszukiwaniach lokalu, którego wynajęcie nie zrujnowałoby nikogo, dzięki pomocy Beaty, trafiłem na zamek w Łęczycy. Rozmawiałem z panią dyrektor, która udostępni nam salę bez opłat, ale musimy zrobić imprezę otwartą dla miejscowych. Oczywiście zgodziłem się, ale i tak zrobimy listę osób uczestniczących, bo statystyki to ważna rzecz. Tak więc na czym stoimy? Spotykamy się 24 maja na zamku w Łęczycy, pomiędzy Łodzią a Kutnem. Odbędzie się tam drugie spotkanie w katakumbach, którego gościem będzie kapitan Tomasz Badowski. Tematem spotkania będzie wojna na Ukrainie. Tytuł  – „Czy powinniśmy bać się wojny?”. Wieczór będzie wyglądał tak, jak ten poprzedni w Ojrzanowie. Będę miał już ze sobą dwie nowe książki. Wstęp jak powiadam jest wolny więc nie będzie żadnego „co łaska”. Zaczynamy o 18.00. Łęczyca to, jak wszyscy pamiętają, miasto, w którym rządził niegdyś diabeł Boruta. Jest tam przepiękny rynek, zamek, w którym mieści się muzeum, dwa kościoły, w tym barokowy klasztor i największa atrakcja ziemi łęczyckiej, romańska kolegiata w Tumie. Czasu na zapisy nie ma wiele, ale wierzę, że Państwo zdecydujesie się wziąć udział w wydarzeniu. Zapraszam

Jakoś tak się składa, że ludzie próbują zachować powagę w sytuacjach, kiedy koniecznie trzeba zrobić jakąś demaskację, albo użyć szyderstwa. I odwrotnie kiedy należy zachować powagę, bo – na przykład – osiągnięto jakiś ważny cel, albo wykonano poważną pracę bezmyślne człowieki zaczynają szydzić.

Jak to już zostało ustalone na tym blogu w okolicach roku 2012 nie można pozbyć się błaznów. To jest trudne i w zasadzie należałoby ich wytruć. Tymczasem nic takiego nie następuje. Błazen ewoluuje i w końcu staje się autorytetem, to jest jego naturalna droga, człowiek zaś poważny i przejęty sprawami poważnymi spychany jest na margines, a w końcu gdzieś tam ginie w zapomnieniu. Najważniejszymi postaciami naszego życia publicznego są klauni i iluzjoniści. Nie potrafimy się bez nich obejść. Jesteśmy w tym gorsi niż dzieci z gimnazjum, które poddają ostracyzmowi pewien typ osobowości, słusznie rozumując, że jest on nie tylko nudny, ale także niebezpieczny. Na przykład postawa wyrażająca się w słowach – a Piotrek, a powiedz co jest gorsze wpaść do wulkanu, czy iść w trampkach na biegun północny? Powoduje natychmiastowe wykluczenie towarzyskie, ale nie wśród dorosłych. Mamy bowiem Zychowicza i on nagminnie proponuje ludziom rozważanie takich problemów, ale nie spotyka go za to ostracyzm i szyderstwo. I to jest niezwykłe. Od wczoraj wszyscy przeżywają zwolnienie Magdaleny Gawin z szefowania Instytutowi Pileckiego. Ja się tym tak bardzo nie podniecam, bo mąż pani Gawin jest jednym z twórców Instytutu Wolności, więc jakoś sobie pani Magda poradzi. No, ale kto został wyznaczony na jej miejsce i kto ją wygryzł? Jej zastępca. Kto go mianował na to stanowisko? Ona sama. Wiedziony niezdrową ciekawością zajrzałem na stronę tego Instytutu. Ten cały Kozłowski, który został dyrektorem zamiast Magdaleny Gawin to jest nic, bo jego z kolei zastępcą, jest Mateusz Werner, syn starego Wernera. Pan Mateusz wraz z tatą, przez kawał czasu torturowali ludność kraju  swoimi występami w telewizji, a były to lata dziewięćdziesiąte. Omawiał wielkie dzieła literatury oraz wybitne filmy. Mateusz Werner, o czym pewnie on sam nie wie, był chyba najczęściej parodiowaną postacią wśród studentów UW. Nawet wśród tych, co go za dobrze nie znali.

O tym, by parodiować jego ojca jakoś nikt nie pomyślał, ale może dziś by się udało. Oto fragment życiorysu Andrzeja Wernera, ojca Mateusza Wernera, który dziś, po zwolnieniu Magdaleny Gawin, pełni w Instytucie Pileckiego funkcję Pełnomocnika Dyrektora do Spraw Programowych.

Po śmierci ojca w wypadku samochodowym (31 sierpnia 1958), przeniósł się wraz z matką i bratem do Warszawy. Rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim (magisterium w 1963). Debiutował na łamach „Twórczości” nr 12/1962 recenzją książki Zbigniewa Nienackiego Worek Judaszów.

Nawet mi się nie chce szukać tej recenzji. No, ale dla równowagi umieszczę tu inny fragment życiorysu Andrzeja Wernera, żeby mnie nikt nie posądził o złe i podstępne intencje:

W 1978 należał do sygnatariuszy deklaracji założycielskiej Towarzystwa Kursów Naukowych i był jego wykładowcą. Publikował w „Biuletynie Informacyjnym KSS „KOR””, „Głosie”, „Krytyce”. W ramach TKN prowadził wykłady Ideowe oblicze polskiego kina. W okresie wydarzeń sierpniowych w 1980 przyłączył się do skierowanego do władz komunistycznych apelu 64 naukowców, literatów i publicystów o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami^[1]. W tym samym roku został członkiem NSZZ „Solidarność”, wchodził w skład Komisji Ekspertów ds. Kultury przy zarządzie Regionu Mazowsze.

Internowany 13 grudnia 1981, osadzony w areszcie śledczym na Białołęce, trafił następnie do Ośrodka Internowania w Jaworzu, skąd został zwolniony 23 grudnia 1981.

Czy możemy zaryzykować hipotezę, że pani Gawin rekrutowała swoich współpracowników spośród ludzi, których znała, ceniła i którym ufała? Myślę, że tak. Jak na tym wyszła? Widzimy gołym okiem. Co możemy sądzić w takim razie o środowisku, które Magdalena Gawin uważała za godne zaufania i oddane sprawie? Że należy je oceniać dokładnie na odwrót – ma ono w dupie sprawę i nie jest godne zaufania. Nowe nominacje w Instytucie Pileckiego prowadzą zaś do likwidacji tej placówki lub jakichś bliżej jeszcze nieokreślonych wynaturzeń.

Z jakiegoś powodu ludzie, którym PiS powierzył ważne instytucje otoczyli się współpracownikami, mającymi szczery zamiar usunąć ich ze stanowisk i przejąć te placówki dla nowej władzy. Czy czasem nie jest tak, że wszyscy prominentni działacze PiS, szczególnie ci dobrze legendowani i stanowiący polityczne drogowskazy, są otoczeni przez dokładnie takich samych sprzedawczyków? Przypuszczam, że tak, ale sprawa ta nie będzie nawet dyskutowana, a co tu jeszcze mówić o jej rozwiązaniu. Otoczenie bowiem prominentnych polityków PiS to ludzie z towarzystwa, którym nie wolno niczego zarzucać. Ani nawet ich oceniać. Mają oni pełne zaufanie swoich patronów, ale służą nie wiadomo komu, co ujawnia się w krytycznych momentach – ku nieopisanemu zdziwieniu – wyborców. Ci bowiem głosując na PiS są przekonani, że partia jest mocna i ma dobre rozeznanie w kwestii kogo i do jakich celów przeznacza.

Na tym tle inaczej nieco wyglądają próby podejmowane przez ministra Macierewicza, polegające na wykreowaniu jakichś młodych ludzi bez obciążeń, którzy zaczęliby robić kariery na tyle wcześnie, żeby się nie ubabrać w jakieś przeszłe afery ciągnące się za niektórymi od wojny. Próby te są oczywiście naiwne i nie mogą się udać, albowiem propagandowa machina opozycji niszczy je z łatwością. Intencje zaś ministra Macierewicza są przekręcane i wyszydzane. Powagę zaś wrogowie PiS zachowują w chwili kiedy, na przykład, Tomasz Piątek, agresywny bardzo i napastliwy autor insyuacji, opowiada w telewizji o swoich uzależnieniach.

Można więc rzec, że architektura polityczna w Polsce wygląda tak: wszyscy wywodzą się z jednego środowiska, ale niektóre z tych osób uważają, że Polska, przynajmniej na razie, nie powinna znikać z mapy. Wszystkie jednak wskazane osoby zajmują się deprawacją elektoratu, już to poprzez prezentowanie mu fałszywych wzorców zachowań i podejrzanych osobistości, już to poprzez demonstracje słabości, zawsze wyszydzaną i słusznie prześladowaną. Ta słabość wynika z przekonania, że istnieje jakaś nadlojalność środowiskowa, inna i ważniejsza niż lojalność wobec elektoratu. Komunikacja z elektoratem odbywa się poprzez autorytety, które same nie wierzą w to co mówią, albo posługują się kodami, których elektorat nie czyta i których nie rozumie. Na przykład literaturą kreowaną przez aparat partyjny w PRL, taką jak ta napisana przez Andrzejewskiego. No, ale też przez innych autorów, którzy – inspirowani przez aparat – stworzyli nową wizję Polski w dekadach powojennych. I to ta wizja jest naprawdę naszym problemem. Nie tworzymy bowiem własnej, z obawy przed szyderstwem, a pokładamy nadzieję i ufność w ludziach, którzy oddają hołdy tej dawniejszej wizji. I z niej po prostu wyrastają w rozumieniu dosłownym i obfitującym w konsekwencje, a także praktycznym. Z nich szydzić nie wolno, bo za nimi stoi tradycja? Jaka? Socjalistyczna i społecznikowska, którą próbują dziś obłaskawiać kolejne pokolenia. Potem zaś dziwią się, że ich najbliższy współpracownik wykopuje ich ze stołka. A był przecież taki zaufany.

Ponoć z prof. Żarynem było jeszcze gorzej, zaprosili go na kawę, a potem wiceminister wręczył mu wymówienie. Jego następcą zaś został Adam Leszczyński, który pisze o niedolach chłopów i chłopek. Instytut Dmowskiego zostanie więc pewnie zlikwidowany. Ja tam za bardzo po nim płakał nie będę, bo sądzę, że prof. Żaryn pozatrudniał tam takich samych zaufanych ludzi, jak Magdalena Gawin.

Poza tym działalność obydwu instytutów nie odbiła się żadnym echem w społeczeństwie. To znaczy nie było ani wydawnictwa, ani wydarzenia, które poruszyłoby masy w sposób jednoznacznie pozytywny i silny, a mogłoby być kojarzone z takimi placówkami. Kto więc rządzi prowincją jeśli nie kreatorzy myśli państwowej z instytucji opłacanych przez podatników? Zychowicz, Bartosiak i reszta, to chyba jasne. Prowadzi nas to spostrzeżenie do kolejnego wniosku, takiego bardziej obezwładniającego – instytucje państwowe służą do integracji środowisk. Im bardziej są patriotyczne, im bardziej ideowe, im więcej misji mają w statutach, tym bardziej służą temu celowi – integracji środowisk. A jakich? No tych samych, z których wywodzi się Andrzej Werner, rozpoczynający karierę od recenzji książki Nienackiego „Worek Judaszów”.

Pora na konkluzję, Dawno, dawno temu stary amerykański komunista Burt Lancaster był lektorem w nakręconym za pieniądze Moskwy filmie dokumentalnym „Nieznana wojna”. Film ten opowiadał o przewagach armii czerwonej i jej chwalebnych zwycięstwach. Całkowicie pomijając, co nie powinno nikogo dziwić, sprawy polskie. Puszczali to w niedzielę po obiedzie. Wielu oglądało, ja także. Powód był prosty – uwiarygadniał to Lancaster, którego znaliśmy z amerykańskich filmów.

Myślę, że nam dzisiaj należy się także taki film – „Nieznana wojna” opowiadający o wojnie, która nieustająco toczy się w Polsce. Raz przybierając postać gwałtownych walk, a raz ponurych podstępów, z którymi nie potrafimy sobie, wychowując w domach kolejne pokolenia, w żaden sposób poradzić.

W przyszły czwartek mam taką pogadankę we Wrocławiu

A i okładka do książki o Janie Kazimierzu już gotowa

Proszę Państwa, książka pod tytułem „Wojna domowa w Polsce” będzie dopiero w następnym tygodniu. Niestety wszystko wlecze się niemożliwie. „Porwanie Jana Kazimierza” zaś będzie dopiero w maju. Dobieram więc jakieś tytuły z rynku, które wydają mi się interesujące. Oto kolejny

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/katolicki-poglad-na-swiat/

Nie wiem co będzie ze spotkaniem w Pabianicach, ale raczej je odwołamy. Nikt nie przyjedzie w środę do Pabianic. Czy spotkanie zaplanowane jako łódzki wieczór w katakumbach w ogóle sie odbędzie przed wakacjami i gdzie, okaże się niebawem. Będę o wszystkim informował

Nikt normalny w Polsce nie traktuje państwowej propagandy, zwanej czasem komunikacją, serio. Każdy bowiem wie, że jest to zestaw frazesów, którym posługuje się władza, żeby coś zasłonić. Nawet jeśli ma najszczersze intencje nie może ona zrezygnować z patriotycznego frazesu. A co powiedzieć o władzy, które nie ma szczerych intencji? Ta występuje w obronie praw i wolności jednostki, którą patriotyczny frazes niszczy. I rzeczywiście można odnieść takie wrażenie. Patriotyczny frazes bowiem odziedziczyliśmy po komunie wraz z całym pakietem narzędzie do jego zastosowania. I to zastosowanie nie różni się niczym od formatu znanego z czasów Jaruzelskiego, choć wielu uważa, że jednak tak. Stąd także – z przywiązania władzy do patriotycznego frazesu zamieniającego się momentami w upokarzającą farsę, bierze się niechęć Polaków do PiS. Myślę tu także, a może przede wszystkim o urzędnikach i w ogóle o tak zwanej budżetówce. Ludziom bowiem prowadzącym własne biznesy, zwisa i powiewa, co tam sobie ten czy inny rząd bierze na sztandary i jakimi sposobami usiłuje się komunikować ze społeczeństwem. Urzędnicy jednak, zmuszani do celebrowania rocznic, pielgrzymek i innych szlachetnych przedsięwzięć podejmowanych w ramach wolnego czasu, dostają w końcu małpiego rozumu i zaczynają sabotować ten rodzaj komunikacji. Potem zaś jest wielkie zdziwienie, że PiS przegrał wybory. Do frazesu patriotycznego dołącza się bowiem frazes religijny. I niech mi wybaczą zaglądający tu duchowni, ale dobrze przecież wszyscy wiemy, że kościoły są  na przeważającym obszarze kraju i tak pełne, zmuszanie więc urzędników do uczestnictwa w obrzędach nie pomaga ani Kościołowi, ani państwu, przeciwnie degraduje Kościół poprzez ten przymus. No, ale komuś zależy żeby tak było. To znaczy nie dziś, bo dziś wielu urzędników odetchnęło z ulgą, po przejęciu władzy przez Tuska, albowiem oddano im czas wolny, na który nie będzie już żadnych zamachów, przynajmniej do momentu, kiedy PiS znów nie wygra wyborów. Do tego zaś może nie dojść szybko, mimo wielu deklaracji, albowiem klęska w jesiennych wyborach była spowodowana między innymi tym, o czym tu piszę – obstrukcją urzędników z nadania pisowskiego, a także podległych im ludzi, powiązanych lokalnymi układami, którzy doszli do wniosku, że już dosyć, a władzę i tak utrzymają, bo szwagier jest w PSL, a Kryśka, koleżanka ze szkoły w KO.

Nie ma sposobu, żeby pozbyć się patriotycznego frazesu, albowiem służy on za zasłonę dla różnych niepięknych przedsięwzięć na samych szczytach władzy. Nikt chyba nie wierzy w to, że Jacek Kurski, szczerze wypowiada te wszystkie patriotyczne banały. To samo z kilkoma innymi, którzy pokazując się na wizji demonstrują kipiący wręcz patriotyzm. Frazes jedynym sposobem komunikacji władz partii z narodem. Nikt jednak jeszcze nie wyjaśnił tym władzom, jak bardzo chybionym.

Wyjaśnijmy teraz na czym polega różnica w zarządzaniu zasobem ludzkim w KO i w PiS. Ci pierwsi mają w nosie obywateli i państwo, bo przyświecają im inne cele. Nie muszą się więc komunikować z nikim, wystarczy, że nie będą się wtrącać w to, co jeden z drugim urzędnik robi po godzinach.  I już jest dobrze. Do tego stwarzają złudzenie podmiotowości jednostki, albowiem dają ludziom możliwość wypowiedzenia własnego zdania. W dodatku w formuje najbardziej chwytliwej, czyli ośmiu gwiazdek. Ktoś powie, że to wulgarna manipulacja. Oczywiście, ale jaka skuteczna. Czy PiS miał jakąś odpowiedź na ten chwyt dżudo? Nie. I nie mógł mieć, albowiem zajmowano się w partii kampanią negatywną i próbowano obrzydzać ludziom Tuska przydługimi gawędami i analizą jego wystąpień, a wszystko w sosie patriotycznego frazesu. Tamci zaś mieli hasło, które uwalniało ich emocje i dla nich – dla tych emocji – wielu gotowych było poświęcić swój prywatny czas wolny, żeby stać na ulicy i wykrzykiwać znane wszystkim hasło. Opamiętanie pewnie przyjdzie na tych ludzi, ale będzie już za późno. PiS zaś nie ma sposobu, żeby odzyskać władzę, karmi nas tylko złudzeniami na ten temat. I czyni to oczywiście w dobrej wierze, bo trzeba dać ludziom nadzieję. Trzeba było nie popełniać szkolnych błędów, to byśmy dziś nie rozmawiali o dawaniu nadziei.

Jest jeszcze jedna funkcja patriotycznego frazesu, o której się mówi mało. Służy on do ukrywania agentów wpływu. Ja tu nie będę się rozwodził nad definicjami opisującymi takich ludzi, ale chodzi o to, by mieć dostęp do serc i umysłów możliwie dużej grupy osób, w dodatku serio zainteresowanych życiem politycznym. Tego nie da się zrobić bez posługiwania się frazesem. Są różne stany skupienia frazesu patriotycznego. I wszystkie one mają właściwości paraliżujące. Betonują narrację i powodują, że łatwo jest oskarżyć każdego, kto się frazesowi przeciwstawia o bunt czy wręcz zdradę, a w najlepszym razie o złe intencje. Równie łatwo jest wmówić tym, którzy frazesowi ulegają, że są szlachetnymi męczennikami za sprawę, co prawda ani razu nie dostali w łeb, ale za to co się nadenerwowali słuchając różnych bzdur w podcastach, to ich. I należy im się przez to szacunek. Na tym mniej więcej polega działanie frazesu patriotycznego zastosowanego przeciwko Polakom przez agentów wpływu. Ludzie stosujący frazes patriotyczny mają – w przeważającej masie przypadków – czarne intencje. Władza jednak, nawet najszlachetniej usposobiona, nie może się go pozbyć, albowiem ona też jest ich ofiarą. I nikt tam nie ma pojęcia jak zbudować uczciwą komunikację. Próbowali coś robić panowie Błaszczak, Horała i Gróbarczyk, ale oni mieli, zdaje się, opinię „technicznych” i przez to znacznie słabszą pozycję. Może z wyjątkiem ministra Błaszczaka. Proponowana przez nich komunikacja rozwijała się wokół konkretów, czyli wokół strategicznych inwestycji. I teraz rzecz dziwna. Na naszym spotkaniu w Ojrzanowie, ktoś z Sali przypomniał, że szef BBN, który wygląda na człowieka więcej niż konkretnego, powiedział w jakimś swoim wystąpieniu, że te najważniejsze inwestycje, o których wszyscy mówili z nadzieją, były za bardzo upolitycznione. Ja, przyznam, od razu głośno powiedziałem, że to chyba pomyłka, bo jak szef BBN może wypowiadać takie frazesy? Ktoś musiał mu tę wypowiedź przygotować, albo się chłop zapędził. Nie ma „nie upolitycznionych” inwestycji tej skali. Jak pokazały wybory samorządowe kładka w Warszawie jest upolityczniona i to jak. A co tu dopiero gadać o gazoporcie czy CPK.

Jest więc – jest podkreślam, a nie – może być – frazes patriotyczny i polityczny znakiem rozpoznawczym, że nie jest dobrze w otoczeniu władza najwyższych.

Tak, jak napisałem są różne stanu skupienia frazesu i do niego zaczynają się czasem kariery polityczne. Najbardziej wyrazistym przykładem jest tu kariera Grzegorza Płaczka, który jest kwintesencją frazesu patriotycznego, w dodatku unowocześnionego, bo nie opowiada o husarii, ale o pandemii. Dodam jeszcze tylko, że za każdym razem frazes łączy się z kokieterią, a czasem z troską o bliźnich. To widać było w przypadku podcastów Płaczka, ale też dobrze widać w wystąpieniach ministra Ławrowa, który zawsze tak mądrze i troskliwie patrzy. Płaczek mówiąc swoim spokojnym głosem – dzień dobry Polko, dzień dobry Polaku – ujął serca wielu ludzi, a jego książka „To się samo komentuje” z dnia na dzień stała się bestsellerem. Jak bowiem nie uwierzyć w młodzieńca tak szlachetnego i otwartego przy tym? Ludzie przecież nie oczekują niczego więcej, jak tego, by ktoś uspokoił ich rozkołysane emocje i przekonał, że stoją po stronie prawdy, dobra i piękna. Do tego właśnie jest potrzebny frazes.

Największymi wrogami frazesu są udokumentowane fakty i konsekwentne działania. One przeszkadzają, a czasem wręcz uniemożliwiają działanie frazesu. Trzeba, jak to powiedział na naszym spotkaniu, pan Antoni, zmierzyć się z rzeczywistością. Ta jednak stawia opór, wymaga szeregu działań, nierzadko trudnych, poznania nowych jakichś umiejętności. Naraża także zawsze człowieka na to, że wpadnie w jakąś pułapkę lub popełni błąd. Tego nigdy nie doświadczy kolporter frazesu. On surfuje gładko na falach wzbudzonych przez władzę, która nie ma innej możliwości w Polsce, jak posługiwanie się frazesem. Nie potrafi tego po prostu. Widzimy to za każdym razem, kiedy dochodzi do prób zmontowania takiej komunikacji. Dlaczego tak jest? Albowiem zbyt wielu ludzi władzy zainteresowanych jest istnieniem frazesu. Kim oni są? This is a question. Wielu po prostu nie rozumie, że można inaczej, albo nie potrafi wyzwolić się ze starych, szkolnych jeszcze formatów. Wielu tak bardzo pogardza wyborcami, że nie mają dla nich nic prócz frazesu. Są także tacy, którzy nie potrafią grać w te różne oddalone od konkretu gry narracyjne i oni chętnie się posłużą frazesem powtarzając go, słowo w słowo, za tymi, co wiedzą lepiej.

Moim zdaniem frazes, powtarzany uporczywie, zdradza podstęp, nieszczerą intencję i zło po prostu. Ludzi zaś posługujących się frazesem należy demaskować w prosty sposób, każąc im wypowiadać coś innego niż tylko frazesy – na przykład wyrazy: soczewica, koło, miele, młyn. Nie dadzą sobie rady. Będą jak słabi aktorzy, którzy z emocji rozumieją tylko tyle, że raz trzeba płakać, a raz się śmiać. Na koniec jeszcze przypomnienie – najgorętsze patriotyczne narracje, zawsze kolportowane są z inicjatywy Niemiec. Sami Niemcy nie rozmawiają o patriotyzmie, to jest temat, który u nich nie istnieje, albowiem wewnętrzna lojalność, którą mają wrośniętą w serca wyklucza takie gawędy. U nas jest inaczej – słaba, nie rozumiejąca ludzi, bądź nielojalna władza, lansuje frazes, by przekonać obywateli do swojego zdecydowania i siły. Jak to się kończy już wszyscy dobrze wiemy. Czas chyba na jakieś zmiany.

Niebawem wygłoszę taką oto pogadankę we Wrocławiu. Może przyjść każdy, ale trzeba wrzucić na tacę.

Ogłoszenia dotyczące dalszych spotkań podam wkrótce. Można się na razie zapisywać na Kielce – spotkanie 28 czerwca w willi Hueta w Kielcach

Właśnie się okazało, że na miejsce prof. Jana Żaryna, który kierował Instytutem Myśli Narodowej im. Dmowskiego i został wczoraj odwołany, przyjdzie Adam Leszczyński z OKO Press. Po raz kolejny już więc zaczyna się pisanie polskiej historii od nowa.

Ja mam jeden podstawowy zarzut do ludzi po tak zwanej naszej stronie, którzy się pisaniem historii zajmowali. Wielu z nich zdawało się, że to takie żarty, a metodologia naukowa to świętość, na którą nikt się nie porwie. Inni zaś, ci bardziej skłonni do popularyzacji wątków historycznych, zajmowali się przez osiem lat autoprezentacją i dzieleniem budżetów pomiędzy godnych i godniejszych. I teraz właśnie wszyscy będziemy ponosić koszty tych postaw. Zwolniono bowiem także panią Gawin z Instytutu Pileckiego i zabawa zaczyna się na całego. Dlaczego ja tak uważam? Ponieważ wszyscy „nasi” w tych wszystkich instytutach zajmowali się tak naprawdę apologetyką i malowaniem ikon wszystkich świętych polskiej niepodległości. Teraz zaś przychodzą ikonoklaści, którzy to pozrywają ze ścian i rzucą w ogień. W ten sposób nie utrwala się tradycji, a na pewno nie utrwala się tradycji świeckiej. Modlić się można do wizerunku św. Andrzeja, ale nie do portretu Dmowskiego czy Piłsudskiego. Módlcie się wszyscy, żeby oni teraz nie zaczęli kręcić filmów w typie „Bitwa warszawska”, ale z odwróconym przesłaniem. Leszczyński, jak to zapowiedziano na stronie OKO Press, ma zastąpić Dmowskiego Narutowiczem. Ciekawe czy Leszczyński wie, że Narutowicz polował z endekami i razem z Hallerem planował budowę dróg wodnych w całej Polsce, żeby stworzyć sieć taniego transportu. Przypuszczam, że nie, a nawet jeśli to są to dla niego sprawy drugorzędne. Istotna będzie propaganda, której mechanizm streściłem w jednym z dzisiejszych twittów. Tak naprawdę gra idzie o to, by przekonać wszystkich, że czynnikiem cywilizującym i kulturotwórczym na polskiej wsi przed odzyskaniem niepodległości był Żyd karczmarz. Dziedzic zaś, wraz z zaborcą, tylko gnębili chłopa i wydzierali mu z rąk wszystko co miało jakąkolwiek wartość. Według Leszczyńskiego i jemu podobnych sytuacja ta została zamrożona i w swoim upiornym stuporze trwa do dziś. Należy więc ją odmrozić i szybko zmienić. Żyd karczmarz, z którym Leszczyński i całe OKO press się utożsamiają musi zintensyfikować działania cywilizacyjno kulturowe, pana dziedzica jakoś zutylizować, a chłopa ucywilizować. Dziedzicami będą ci wszyscy, którzy posiadają cokolwiek, ale nie mogą się opłacić i w ten sposób zabezpieczyć przed procesem cywilizowania, a chłopami najprawdopodobniej emigranci, albo ci Polacy, którzy nie umiejąc niczego domagają się wszystkiego, a przede wszystkim szacunku. Rewolucja nadchodzi i to my jesteśmy jej winni, bo wszystkie pisowskie instytuty i fundacje żyły przez osiem lat złudzeniem, że kraj i naród są po to, żeby oni mogli piastować ważne funkcje w strukturach urzędów zajmujących się kulturą.

Sam nie wiem dlaczego, przypomniał mi się wczoraj Aleksander Rozenfeld, który zmarł w marcu zeszłego roku. Poznałem go osobiście na targach książki w Katowicach, gdzie mieszkał w ostatnich latach przed śmiercią. Przyszedł do nas na stoisko i siedział przez trzy dni opowiadając kawały. Przeszedł ze wszystkimi od razu na ty, przez co zrozumieliśmy, że ma on do wypełnienia jakąś misję i nie siedzi z nami ot tak sobie. Bo i cóż my go mogliśmy obchodzić? Kawały, które opowiadał były takie średnio śmieszne, ale udawaliśmy rozbawienie, żeby starszemu człowiekowi, który ma w dodatku opinię wesołka i zgrywusa, nie było przykro. Trochę nas zmęczył, ale tylko trochę. Kiedy powróciliśmy na te targi w kolejnym roku, on znowu się pojawił i sytuacja się powtórzyła. Może nas po prostu polubił. Ja zapamiętałem jego felietony, które publikował w Gazecie Wyborczej przez krótki czas, a potem przestał. Pewnie dlatego, że miał trudny charakter i lubił dominować. Myśmy mu na to pozwalali, a Michnik i jego ludzie chyba nie. Tak to sobie tłumaczę, choć mogło być przecież inaczej. No i wczoraj zaglądam do jego biogramu na wiki, a tam, jak wół, stoi, że Aleksander Rozenfeld był dziennikarzem Gazety Polskiej. Chyba za czasów Wierzbickiego, który potem został felietonistą muzycznym u Michnika…bo kiedy? Ja GP nie czytam, albowiem uważam, że to nie jest gazeta tylko urągowisko i ubliżanie inteligencji czytelnika, mogę się więc mylić. Najlepsze w życiorysie Aleksandra Rozenfelda było jednak to, że on się ochrzcił w roku 2009. I to w Archikatedrze Gnieźnieńskiej. Miał chłop rozmach, nie ma co…Pisał też poezje. W tych Katowicach wyznał mi, że będąc dziecięciem, przebywał na obozie czerwonego harcerstwa, wraz z Jackiem Kuroniem, w dworze w Radoniach, pięć minut drogi od mojego domu. Mówił o tym z wielkim wzruszeniem. Ach! O jednym byłbym zapomniał. Aleksander Rozenfeld był także doradcą prezydenta w latach 1996 – 2001. Nie mogę sobie przypomnieć, kto był wtedy prezydentem, ale może Wam coś zaświta…

Po co ja piszę dziś akurat takie rzeczy? A sam nie wiem, tak mi się jakoś przypomniało, skojarzyło poetycko, wypłynęło z kiszek umysłu, jak to celnie ujął inny poeta – Jacek Kaczmarski.

Nawet jeśli Aleksandra Rozenfelda nie było w Gazecie Polskiej, kiedy kierował nią Tomasz Sakiewicz, to była tam z pewnością Eliza Michalik. Wszyscy, mniej więcej, kojarzą tę panią, która dziś podaje się za ewangeliczkę reformowaną i stawia zarzuty Zbigniewowi Ziobrze, kiedy ten przebywa w szpitalu. Pani Michalik, o czym trzeba zawsze przypominać, pracowała dla Gościa niedzielnego, a także miała stały felieton w GP, pod tytułem „Kącik homofoba”. Było to coś tak okropnego, nieśmiesznego i dołującego, że trudno zrozumieć kto pozwalał na druk tego badziewia. Zwykle jest tak, że za wszystko odpowiada naczelny. I sam sobie przy tym wystawia świadectwo. Pani Michalik była oskarżana o plagiaty, ale jakoś się z tego wykaraskała, a następnie przeszła – choć może lepiej będzie napisać że dokonała transferu – do mediów postępowych. Środowiska homoseksualne wybaczyły jej obelgi i dziś walczy ona w pierwszej linii sił postępu, o lepsze jutro dla nas wszystkich. I jeszcze jedno, wraz z redaktorem naczelnym GP, Tomaszem Sakiewiczem, napisała książkę o powiązaniach SLD z Samoobroną…zapewne bardzo ciekawą.

I teraz zastanówmy się ilu mamy po tak zwanej naszej stronie dziennikarzy, którzy porzucili służbę u tamtych i ze szczerego przekonania zmienili barwy organizacyjne? Moim zdaniem nie ma takich ludzi. Jeśli ktoś by próbował zrobić coś takiego spotkałby się z jawną wrogością „naszych” albowiem ruch taki zaburzyłby wszystkie najświętsze hierarchie. Czyli wyrwał władzę nad propagandą z rąk tych, którzy utrzymują, że sukcesy PiS to ich zasługa. Powtórzę więc – sukcesy PiS to zasługa wyborców. Nie mediów, bo te, w takim kształcie jaki mamy dzisiaj nie są partii do niczego potrzebne. Służą temu jedynie, by tworzyć struktury, które po wahnięciu koniunktur politycznych będą przejmowane przez tamtych, z całym dobrodziejstwem inwentarza, budżetów, misji i czego tam chcecie. Tylko patroni zostaną zmienieni. Ta strategia jest zabójcza. Im wcześniej to zauważymy tym lepiej. No, ale co ja, pardon, pieprzę? Kto ma to zauważyć, jak wszyscy wierzą w sukcesy Jacka Kurskiego? Tylko w niektórych jego pojawienie się budzi niepokój. Większość uważa, że oto przybył rycerz na białym koniu. To już chyba lepiej było, jak ten Rozenfeld w GP pracował…naprawdę…przynajmniej jakieś kawały opowiadał.

Za dwa tygodnie mam taką oto pogadankę we Wrocławiu. Może przyjść każdy, ale trzeba wrzucić na tacę.

Teraz jeszcze ogłoszenia z wczoraj.

Częściowo z inspiracji własnej, a częściowo Piotera, postanowiłem ściągnąć z rynku takie oto tytuły

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/wojskowosc-slowian-polabskich-tom-i/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/wojskowosc-slowian-polabskich-ii/

Informuję jednocześnie, że książka „Wojna domowa w Polsce” będzie dostępna pod koniec przyszłego tygodnia. Dziś do druku poszła książka zatytułowana „Porwanie królewicza Jana Kazimierza”, a niebawem Hubert pokaże na swojej stronie jej okładkę.

Jeśli chodzi o spotkania w katakumbach sprawy mają się tak. W piątek 12 spotkamy się w pałacu w Ojrzanowie. Przypominam, że impreza jest płatna co łaska. Jeśli chodzi o Łódź i spotkanie z Tomaszem Badowskim, rzecz prezentuje się tak oto: nie da się za sensowną cenę wynająć w maju sali w Łodzi i okolicach. Dzięki jednak współpracy jednej z czytelniczek udało się wynegcjować sensowną cenę za salę w hotelu „Fabryka wełny” w Pabianicach. Sala jest niewielka pomieści 44-50 osób. Termin jednak, na którym mogliśmy sie załapać za niższą cenę to środa 22 maja godzina 18.00. Na zgromadzenie listy osób chętnych do uczestnictwa w wieczorku mamy czas do 6 maja. Będziemy w tych Pabianicach gawędzić o wojnie, ale nie w dobrze znanym stylu internetowych analityków. Tomasz Badowski obiecał mi, że będziemy uspokajać publiczność i wylewać oliwę na fale. Ciekaw jestem ile osób podejmie wyzwanie. Oczywiście nowe książki też będą, a być może jeszcze coś. W dniu 28 czerwca zaplanowałem wieczorek katakumbowy w Kielcach, o godzinie 18, willi Hueta. Zapisy trwają do momentu, aż lista się nie wypełni, bo nikt nie chce od nas zaliczek. Imprezy mają charakter prywatny, wchodzą na nie ludzie zapisani na listach, są one płatne w systemie „co łaska”. Będzie można kupić książki

Poruszyłem tu ostatnio dość ważny wątek. Chodzi o te dodatki historyczne do tygodników i portale  żerujące na różnych sensacjach. Jest to dobry przykład na zilustrowanie zjawiska wygasania koniunktur. Jak pamiętamy, cała fala prawicowej publicystyki, która narodziła się poza meinstreamem miała wplecione w grzywę wątki historyczne. Niektóre znane, inne mniej, a były i takie, które na przeciętnego czytelnika stanowiły pewien szok. Z chaosu, w którym początkowo się unosiły wyewoluowała w końcu struktura podzielona na segmenty i obsługiwana w zasadzie przez samych idiotów. Oni to właśnie wpadli na pomysł, że najlepiej tę historię sprzedawać poprzez autorytet profesorów, albo gołą dupę. I nic innego nie mogło wchodzić w grę. Mój blog, a potem portal SN to były jedyne miejsca w sieci, gdzie poruszano wątki ekonomiczne, gospodarcze w historii, a także szukano inspiracji w literaturze popularnej. Ujmując rzecz najdelikatniej – to się nie przyjęło. Dlaczego? Wszyscy znają odpowiedź – kiedy zaczyna kręcić się jakaś koniunktura, pokusa, żeby zwiększyć jej zasięgi jest nie do zwalczenia. No, a marketing rządzi się swoimi prawami. Ja sam, w nieopisanej swojej głupocie, zacząłem udzielać jakichś wywiadów dziwnym stacjom telewizyjnym i tam opowiadać o swoich histeriach i obsesjach. Po jakimś czasie połapałem się, że ci „wywiadowcy” ni cholery nie kapują o czym ja do nich rozmawiam. No i przestałem to na szczęście czynić. Część tych poronionych pomysłów, przerobionych na jakieś nieprawdopodobne mydło, krąży jednak do dziś po sieci.

O tym, by szukać połączeń pomiędzy propagandą a historią w dobie najnowszej, albo żeby sposób podawania tej historii łączyć z jakimiś technikami manipulacyjnymi nie może być nawet mowy. Powód jest prosty – przekaz musi trafiać do możliwie szerokiej publiczności i musi być sformatowany. Segmentów generujących zainteresowanie jest ledwie kilka. To znaczy jest ich więcej, ale uaktywnienie innych niż dobrze już znane i zestandaryzowane wymaga pracy i nakładów. No, ale tego nikt nie zaryzykuje, skoro można po raz kolejny napisać tekst o orgiach w prasłowiańskim świecie, albo o burdelu, który rzekomo prowadzić miała Maria Konopnicka. Na szczęście lewica przeprowadza właśnie reformę edukacji, po której nikt już nie będzie wiedział kto to Prasłowianie i Konopnicka, a więc metodyka popularyzacji, którą tu zwalczamy sama zdechnie. Jedynym punktem odniesienia w całej historii będzie minister Nowacka, a przyszli popularyzatorzy dziejów najnowszych zastanawiać się będą czy ona też czasem nie prowadziła burdelu.

Ten sposób promowania treści historycznych powoduje, że koniunktura wygasa. Nie ma w niej bowiem nic ciekawego,  a wszystkie inne poza standardowymi, wątki są omijane, albo wręcz wybijane, żeby nie psuć koniunktury. No, ale to właśnie ją psuje…Tego nie zrozumie ktoś, kto inwestuje w dodatek do tygodnika, albo w portal i musi w nim znaleźć przede wszystkim to, co podnieca jego samego czyli seks i przemoc. Powtórzę – takie postępowanie plus książki, o których za chwilę opowiem to gwóźdź do trumny całego, dużego segmentu rynku. Wbijają go zaś profesorowe wyższych uczelni, którzy za wszelką cenę chcą zainteresować studentów i czytelników swoimi przemyśleniami, które są przykrojone tak, by czasem nie zagrozić karierze uczelnianej albo wręcz politycznej prelegenta. To dla nas nawet lepiej, bo poza zainteresowaniem tych durniów pozostają całe olbrzymie obszary znaczeń. No, ale co z tego, kiedy oni wygaszają koniunkturę. Lepiej bowiem, żeby nie było wcale rynku, niż miałby być taki, z którego oni rozumieją tylko trochę. Myślę, że weszliśmy w ostatnią fazę likwidacji koniunktury, która żywiła nas przez piętnaście lat. Lepiej nie będzie, a to z tego względu, że ludzie sprzedający gołe baby w strojach z różnych epok, obrazili się na publiczność, że nie chce ciągle kupować tego samego. Zaczęli od podniesienia cen książek. Zauważyć wręcz można taką zależność – im głupsza książka, szczególnie tłumaczenie, im bardziej fatalny tytuł, tym wyższa cena. Bo w zapowiedzianej treści i w tytule koncentrują się obsesje promotora i uważa on, że to jest wystarczający powód, żeby podnieść tę cenę. Oczywiście, przy masowej dystrybucji przez organizacje sieciowe, ta sprzedaż jeszcze jakoś idzie, ale to są, w mojej ocenie, ostatnie miesiące. Przejrzałem kilka dni temu ofertę Empiku. Znalazłem tam książkę pod tytułem „Łupieżcy imperiów”, której opis wygląda tak:

Rok 1870. Francja doznaje klęski w wojnie z Prusami.
W tym samym czasie młody chłopak, Nicolas d’Assas, przybywa do szkoły madame Froidecoeur. Wkrótce następują dziwne i przerażające wydarzenia, które właścicielka placówki niezwłocznie przypisuje jednej z pensjonarek, zakwaterowanej przez nią potajemnie młodej dziewczynie, która zawarła pakt ze śmiercią.
Jest ona narzędziem w katastrofalnym zamyśle i nie obawia się nikogo oprócz tajemniczych Łupieżców Imperiów. Okazuje się, że Nicolas, nawet o tym nie wiedząc, nosi na ciele znak tej organizacji.
On i jego towarzysze wbrew własnej woli pogrążą się w spisku, którego korzenie sięgają serca zła.
Polskie wydanie Łupieżców Imperiów to integral (zamknięta historia) zawierający wszystkie siedem części oryginalnej serii Voleurs d’Empires: Les Voleurs d’Empires, Fleurs de peau, Un sale métier, Frappe-misère, Chat qui mord, La semaine sanglante oraz Derrière le masque.

Pomińmy milczeniem owo „doznawanie klęski”, zwróćmy uwagę na to, że mamy tu całkowite pomieszanie wątków i brak jakichkolwiek kontekstów poza tym jednym, który osadza nas w czasie wojny z Prusami. Co zresztą nie ma znaczenia, bo można by było umieścić akcję w każdym innym miejscu i czasie, po to, by ględzić przez 400 stron o istocie zła i dziewczynie, co zawarła pakt ze śmiercią, a wszystko po to, by wywoływać wypieki na twarzach pryszczatych nastolatków. Tak to sobie wyobrażamy, ale jest znacznie gorzej. Pryszczate nastolatki nie zaglądają już nawet na porn hub i nikt tak naprawdę nie wie, czym oni się zajmują. Prezentowana tu literatura to towar dla dojrzałych koneserów treści historycznych. Wskazuje na to cena egzemplarza – 166 zł. Jeśli więc ktoś jeszcze raz zwróci mi uwagę, że mam drogie książki, nie dość, że nic już u mnie nie kupi, to jeszcze wyleci z bloga.

Idźmy dalej. Oto powieść „Republika czaszki” raptem 240 stron, co normalnie można huknąć przez niecały miesiąc i nawet się za bardzo nie zmęczyć. Opis jest taki:

Bahamy, 1718 r.

Po zaciętej walce kapitan piratów, Sylla, mając u swego boku kwatermistrza Oliviera de Vannesa i wiernych ludzi, przejmuje angielski statek. Wbrew wszelkim oczekiwaniom, zamiast zmasakrować członków załogi, piraci proponują im, aby się do nich przyłączyli – a to w imię wyznawanych przez nich zasad: wolności, demokracji i braterstwa.

Zostawszy kapitanem zdobytego statku, Olivier de Vannes napotyka na swojej drodze fregatę pod portugalską banderą i wchodzi na jej pokład. Na pierwszy rzut oka okręt wygląda na opuszczony, lecz w rzeczywistości znajdują się na nim zbuntowani czarnoskórzy niewolnicy. Na ich czele stoi zaś… królowa Maryam.

Przetykana fragmentami dziennika pokładowego Oliviera opowieść ta ukazuje dwie odmienne wizje świata: zbuntowanych przeciwko ustalonemu porządkowi piratów i niepodzielnie rządzącej królowej. Na tle tej wspaniałej ludzkiej przygody, zawierającej zapadające w pamięć sceny bitew i wielu perypetii, wyłania się też inteligentna refleksja, która znajduje odbicie w konfliktach społecznych naszych czasów.

W zasadzie po przeczytaniu pierwszego zdania – kapitan piratów przejmuje angielski statek, należałoby to wyrzucić do śmieci, ale to nie jest książka dla nas przecież, a dla konsumentów wyrafinowanych emocji. – A co ja bym zrobił, gdyby piraci napadli na mój angielski statek? – myśli sobie wyrafinowany czytelnik tej prozy.  I serce drży mu z niepokoju. Cena jedyne 120,99

Tutaj macie coś tańszego, w dodatku z ilustracjami. https://www.empik.com/indyjska-wloczega-ayroles-alain-guarnido-juanjo,p1238373993,ksiazka-p Za 160 stron bełkotu o przygodach wyrzuconego z pracy menedżera średniego szczebla pracującego w korporacji sprzedającej jedzenie dla psów, bo do takich chyba adresowana jest ta proza, trzeba zapłacić jedyne 99,99 zł. Taniocha.

Uczciwie trzeba powiedzieć, że nie możemy z czymś takim konkurować. To jest bowiem treść, która gwarantuje podstawowe bezpieczeństwo czytelnikowi. Gwarantuje mu ona mianowicie, że nie będzie musiał myśleć. I za to ludzie gotowi są zapłacić każdą cenę. Niech mnie trochę potrzęsie, tak nie za bardzo, panie literacie, ale żebym tylko nie musiał myśleć. Ile to kosztuje? – 200 zł jedynie – a tak, proszę bardzo, oto gotówka.

Zapytacie, czy prócz emocjonalnej pornografii, coś jeszcze jest w księgarniach? Oczywiście. Można tam znaleźć klasyczną pornografię literacką. „Zwrotnik Raka” Henry’ego Millera kosztuje jedyne 36 zł. Można też znaleźć pornografię świrującą artystycznie, to znaczy taki rodzaj badziewia, który nie może konkurować z prawdziwą rysunkową pornografią, ale jednak to czyni, eksperymentując z formą. To znaczy autor demonstruje swoje braki i uważa, że to jest sztuka. Oto przykład:

https://www.empik.com/zemsta-hrabiego-skarbka-sente-yves-rosinski-grzegorz,p1239667260,ksiazka-p?qa=zemsta%20hrabiego%20skarbka&ac=true

No cóż. Jeszcze trochę powalczymy, bo niełatwo jest wygasić wydawnictwo, które działa z jakimiś tam sukcesami piętnaście lat. Szczególnie kiedy człowiek zaplanował produkty robione „na bogato”, z ilustracjami i treścią dalece niestandardową, jeśli porównać ją z zaprezentowanymi przykładami.

Za dwa tygodnie mam taką oto pogadankę we Wrocławiu. Może przyjść każdy, ale trzeba wrzucić na tacę.

Teraz jeszcze ogłoszenia z wczoraj.

Częściowo z inspiracji własnej, a częściowo Piotera, postanowiłem ściągnąć z rynku takie oto tytuły

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/pod-kazdym-wzgledem-szlachetne-ci-daje-wychowanie-studia-z-dziejow-wychowania-szlachty-w-epoce-staropolskiej/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/wojskowosc-slowian-polabskich-tom-i/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/wojskowosc-slowian-polabskich-ii/

Informuję jednocześnie, że książka „Wojna domowa w Polsce” będzie dostępna pod koniec przyszłego tygodnia. Dziś do druku poszła książka zatytułowana „Porwanie królewicza Jana Kazimierza”, a niebawem Hubert pokaże na swojej stronie jej okładkę.

Jeśli chodzi o spotkania w katakumbach sprawy mają się tak. W piątek 12 spotkamy się w pałacu w Ojrzanowie. Przypominam, że impreza jest płatna co łaska. Jeśli chodzi o Łódź i spotkanie z Tomaszem Badowskim, rzecz prezentuje się tak oto: nie da się za sensowną cenę wynająć w maju sali w Łodzi i okolicach. Dzięki jednak współpracy jednej z czytelniczek udało się wynegcjować sensowną cenę za salę w hotelu „Fabryka wełny” w Pabianicach. Sala jest niewielka pomieści 44-50 osób. Termin jednak, na którym mogliśmy sie załapać za niższą cenę to środa 22 maja godzina 18.00. Na zgromadzenie listy osób chętnych do uczestnictwa w wieczorku mamy czas do 6 maja. Będziemy w tych Pabianicach gawędzić o wojnie, ale nie w dobrze znanym stylu internetowych analityków. Tomasz Badowski obiecał mi, że będziemy uspokajać publiczność i wylewać oliwę na fale. Ciekaw jestem ile osób podejmie wyzwanie. Oczywiście nowe książki też będą, a być może jeszcze coś. W dniu 28 czerwca zaplanowałem wieczorek katakumbowy w Kielcach, o godzinie 18, willi Hueta. Zapisy trwają do momentu, aż lista się nie wypełni, bo nikt nie chce od nas zaliczek. Imprezy mają charakter prywatny, wchodzą na nie ludzie zapisani na listach, są one płatne w systemie „co łaska”. Będzie można kupić książki

Na początek przypomnę, że dawno, dawno temu, kiedy żył jeszcze Niewolnik swoich genów, który zabawiał nas animowanymi rysunkami, w samym apogeum popularności blogów politycznych, ktoś w PiS wpadł na pomysł, żeby skończyć z tą grafomanią, z tym infantylizmem ocen i zrobić wreszcie coś serio. I tak powstał miesięcznik „Na poważnie”. Firmował go prof. Żaryn i Teresa Bochwic (o ile dobrze pamiętam). Widząc tytuł i skład redakcji parsknąłem śmiechem, grzebiąc na zawsze swoje ewentualne szanse współpracy z tym periodykiem. Zamienił się on wkrótce w kwartalnik, a potem – pardon – zdechł, albowiem był zbyt poważny, a ludzie tego nie lubią.

Po co ja to piszę? Zbliżamy się do ogłoszenia oficjalnych wyników wyborów, a PiS znów zaczyna „na poważnie”. Na poważnie wygłasza swoje opinie premier Morawiecki i na poważnie wypowiada się redaktor Sakiewicz. Ten pierwszy mówi, że PiS zwyciężył w wyborach samorządowych dzięki kampanii i merytorycznej debacie, polegającej na sporze na argumenty, a ten drugi mówi, że gdyby taki wynik był w wyborach 15 października, to Tusk nie stworzyłby rządu. To wszystko idzie na poważnie i nikt nawet nie mruga. Widzimy więc jasno, za kogo obaj panowie uważają swoich wyborców i czytelników. Pan Morawiecki sądzi, że jego target to misie koala siedzące na eukaliptusach i leniwie żujące listki tej pięknej rośliny i do nich przemawia, a pan Sakiewicz robi gazetę dla kół gospodyń wiejskich, które raz w tygodniu, porzucając pieczenie ciast i wyszywanie, zabierają się za wróżbiarstwo. Wniosek stąd płynie taki, że pisowskie media i pisowskie gwiazdy politycznego firmamentu są i były dla partii i wyborców obciążeniem, a do tego horrendalnym i niepotrzebnym wydatkiem. Szczególnie dobrze to widać po mediach – im więcej ładuje się pieniędzy w prawicowe media, tym gorzej one wyglądają, tym są słabsze i bardziej niewydolne. Teraz – na zupełne już urągowisko – powołano do życia Kanał Zero, który wyrastając z formatu szyderczego zaczął emitować różne treści „na poważnie”. To jest zapowiedź rychłej klęski. „Na poważnie” w wydaniu Stanowskiego polega na tym, że do wybranych polityków PiS, to znaczy takich, które zaakceptowała mityczna góra, dokłada się jakieś dysfunkcyjne wariatki, a potem wszyscy mówią coś patrząc tępo w ścianę. Powaga tej dyskusji jest problematyczna z tego powodu, że każdy dokładnie wie czym jest ekologizm – nową bolszewią. Porozumiewanie się z nim ma taki sam sens, jak pojedynek na umysły z uzbrojonymi czekistami. I to właśnie mogliśmy oglądać wczoraj w Kanale Zero, gdzie puszczali debatę o zielonym ładzie. Przypominało to, jako żywo, dawno zapomniany program, który lud polski określał mianem „Bredzimy rolnikom”. Idźmy dalej – te wszystkie emitowane „na poważnie” treści nigdy nie będą dość poważne, by zainteresować ludzi, albowiem mają oni dostęp do informacji i potrzebnych im rzeczy poszukają sobie sami. Stanowski więc jest, w mojej, być może błędnej ocenie, zapowiedzią cenzury. No, ale liczę na to, że prędzej sam padnie, niż tę cenzurę wprowadzą. Nie ma w Polsce dyskusji na tyle poważnej, której nie przebiłby jakimś argumentem poseł Braun. Nawet jeśli będzie się kompromitował, to w sytuacji kiedy dojdzie do skoncentrowania emocji, a do tego dążą wszystkie media, to on zawsze będzie miał asa w rękawie. I Stanowski nie ma na to wpływu, albowiem on już wybrał swoją drogę – „na poważnie”. Wczoraj, na przykład, wyemitowano w tym jego kanale korespondencję z Tel Avivu, jej autorką była Maria Wiernikowska. I popatrzcie jak to dobrze, że Irena Dziedzic już nie żyje, bo i ją by pewnie zaprosili do jakiegoś programu, a może nawet reaktywowali talk show „Tele echo”. Czekamy teraz na Baksika i Gąsiorowskiego, którzy – na poważnie – wyjaśnią o co chodziło z tą operacją Most.

Format „na poważnie” służył i służy do tego, by lansować określone postaci, które – wskutek dynamiki rynku mediów i Internetu – znalazły się na aucie. Postaci te, to w większości, kamienie u szyi dla mediów i organizacji je lansujących, ale przy takim systemie finasowania tych mediów, wydaje się, że nie ma to znaczenia. Otóż ma i świadczy o tym każda kolejna inicjatywa typu „na poważnie”. Karnowscy – na poważnie rozpoczęli współpracę z panią Jakubowską, a także z panią Wiernikowską, która miała u nich felieton. Teraz te same osoby promuje Kanał Zero. Skoro sponsorzy zabezpieczają jego istnienie, po cóż się czepiać? Ja się nie czepiam, ale wskazuję, że w tym systemie PiS nigdy nie zdobędzie większej przewagi niż 4-5 procent. Co od razu zostanie przez niepotrzebne pisowskie media ocenione jako oszałamiający sukces. Tak, jak to widzimy teraz. Tymczasem partia robi taki wynik bez kampanii, której nie było i bez mediów. Republiki nie liczę, bo tam pokazywali Gdulę i Senyszynową i widzimy jak to się skończyło dla lewicy.

No, ale może właśnie chodzi o to, żeby zawsze było to ledwie 4-5 procent? Bo gdyby doszło do jakichś poważniejszych przesunięć, co by zrobili ludzie tacy, jak Maria Wiernikowska? Gdzie by się podziali? A tak spektrum opinii prawicowej wyrażanej przez media, obejmuje nie tylko ją, ale także Gdulę i Senyszynową. I szafa gra. Jak widzimy groźby i pokrzykiwania Sienkiewicza i Bodnara nie są wcale takie straszne, a oni sami raczej nie grzeszą konsekwencją. Wąsik i Kamiński wyszli w końcu z więzienia. A tamci ponieśli klęskę w wyborach, więc w kolejnych – ach te wróżby – tak klęska będzie jeszcze większa. Czym się przejmować? Ja się nie przejmuję niczym. Czekam aż w Kanale Zero pokaże się sierżant Jonny Daniels i wszystko wróci do normy sprzed 15 października 2023.

Ktoś zapyta – a powiedz jeszcze szefuniu kim dla ciebie jest ta „mityczna góra”? Czy ja wiem? Może chodzi o „międzynarodowego nr 1”?

Po 4 procentowym zwycięstwie PiS w wyborach samorządowych, które może się zamienić w zwycięstwo 5 procentowe, dobrze już widać, że nic się – w razie powrotu PiS do władzy – nie zmieni. Te same idiotyzmy będą grzane „na poważnie”, media znów kokietować będą lewicę, choć widać gołym okiem, że to jest wbijanie gwoździ do trumny. Powróci Jacek Kurski, seriale o prostytutkach walczących za wolną Polskę i inne atrakcje. Potem zaś kiedy cały ten zestaw znów gdzieś się wygruzi, premier zacznie opowiadać o merytoryce argumentów, które muszą – na poważnie – przynieść partii sukces. Bo powaga w sytuacjach zagrożeń jest najważniejsza i koniecznie trzeba ją zachować.

Wczoraj GW podała, że Lasy Państwowe wykupowały warte miliony reklamy w czołowych, prawicowych periodykach – GP, Sieci, Do rzeczy…I to jest niezwykłe, bo wskazuje gdzie jest ogon, a gdzie pies i który, którym macha. No, ale nie możemy się tym przejmować, bo nie poprawi to naszej sytuacji ani na jotę. Na koniec chciałbym tylko pozdrowić tych wszystkich, którzy wierzą, że zaraz dojdzie do generalnej rozprawy pomiędzy Kanałem Zero a GW, a wszystko to zostało zapowiedziane poprzez dwugodzinną destrukcję jaką Mazurek zafundował ambasadorowi Izraela. Ufajcie siostry i bracia, bo najważniejsze w życiu to mieć marzenia.

Kiedy piętnaście lat temu, po dwóch dekadach czytania GW media zaczęły pisać o czymś więcej niż życie słowackich intelektualistów żydowskiego pochodzenia wlało się w me serce trochę nadziei. Szybko jednak owa nadzieja wyparowała i jej miejsce zajęło szyderstwo. Od dziesięciu lat mniej więcej każda gazeta aspirująca do roli opiniotwórczej i każdy portal z takimi aspiracjami wydają dodatki historyczne. Początki tych dodatków charakteryzował wielki rozmach, ale wkrótce wszystko wyhamowało, a teraz cała ta, na nowo podana historia, zdycha gdzieś na peryferiach zainteresowań czytelniczych. Czemu tak się stało? Zadziałał, jak zawsze, ten sam mechanizm. Redaktorzy, wszyscy jak jeden ludzie z jakiegoś awansu, uznali że są kimś lepszym niż czytelnicy i postanowili dać tym ostatnim rozrywkę na jaką zasługują. Czyli gołą babę z jakimś nakryciu głowy z epoki, ewentualnie coś jeszcze bardziej rozrywkowego czyli rzeźnię, urządzoną gdzieś na polu i nazwaną bitwą pod jakimś miasteczkiem. I to w zasadzie wszystko. Czytelnik, po takiej operacji natychmiast odwrócił się od pisma i poszedł szukać czegoś innego, zaś redaktorzy powiedzieli – nie zrozumiał naszych intencji, podły dureń, a tak się dla niego staraliśmy…Takie rzeczy dzieją się głównie na tak zwanej prawicy. Bo tygodnik „Polityka” mimo iż sprawia wrażenie dogorywającego, stale wypuszcza dodatek historyczny i ten cały niezbędnik inteligenta, starając się, by w tych periodykach była treść inna niż standardowa, czyli starają się ci ludzie, żeby nie pokazywać w swoim piśmie niedźwiedzia Wojtka. To jest syntetyczne ujęcie sprawy i każdy, mam nadzieję, wie o co chodzi. Pisma prawicowe, które zawsze działają na dystansach krótkich, stwarzając ludziom złudzenie, że za chwilę zmienią świat i wszystko stanie się lepsze. Tak się nie dzieje nigdy. Przeciwnie za każdym razem taka inicjatywa kończy się rozsypką i mozolnym zbieraniem z podłogi potłuczonych kawałków. Tymczasem przeciwnik, nawet jeśli osłabnie, ma w terenie dość mocne poparcie, żeby po chwilowym kryzysie zacząć od nowa. Teren jest zajęty, ludzie są przekonani, że paszporty tygodnika „Polityka” to wyznacznik jakości, polemiki nikt nie wszczyna. Czemu? Bo konkurencja uważa, że trzeba stworzyć taki sam mechanizm – to znaczy jakimś badziewiem oszukać ludzi i potem wciskać im śmieci, wmawiając, że to ósmy cud świata. W końcu tamci tak robią i mają sukces. O co więc chodzi? Tymczasem tamci nie działają z taką intencją. Podsumowując – organizacje i wydawnictwa lewicowe, nawet jeśli się między sobą różnią, realizują ten sam, trwały i zostawiający ślad program. Z konkurencją jest odwrotnie. Tam stała jest tylko jednak rzecz – posady redaktorów, którzy – nie może być inaczej – mają jakieś gwarancje. Kto im ich udziela? Wychodzi na to, że lewica, która nie może działać bez przeciwnika, koniecznie upośledzonego, słabego, głupkowatego i nie radzącego sobie z własną pychą. Nie może, bo będzie niewiarygodna i wywoła, samym swoim istnieniem reakcję taką, że się nikt tam nie pozbiera. Nie ma bowiem dziś KBW i UB, żeby powstrzymały one ludzi i ich wściekłość, kiedy propaganda przekroczy pewne granice. A musi je przekroczyć, bo człowiek, nawet żyjący w zdyscyplinowanej organizacji, jest tylko człowiekiem i się przed realizacją swoich obsesji nie powstrzyma. Istotną więc funkcją prawicowych wydawnictw jest dostarczanie pretekstu lewicy. To się okazało gdzieś tak zaraz po roku 2010, kiedy jawną dysfunkcję warsztatową niektórych autorów podniesiono do rangi zasługi. Nie będę tu wskazywał nazwisk, ale każdy sobie dośpiewa o kogo może chodzić. Treści prawicowe, rozumiane w taki sposób przechodziły pewną ewolucję, a ich celem istotnym, prócz wskazanego wyżej, było zdeprecjonowanie autorów z internetu i zawłaszczenie emocji publiczności, której zaproponowano udział w ustawionym wrestlingu. Ktoś powie, że nie ma innego wrestlingu niż ustawiony. Niech i tak będzie, chciałem tylko podkreślić ten wymiar zjawiska.

Dziś na fejsie jakiś komentator zapytał mnie dlaczego nazywam kanał Zero jakimś kanałem. Był wyraźnie oburzony, że oto rozpoczyna się coś wielkiego i naprawdę ważnego, a ja określam to mianem jakiegoś kanału. Co niewątpliwie, w ocenie tego pana, wskazuje, że wchodzę w kapcie Jarosława Kaczyńskiego. Dlaczego akurat tak? Nie mam pojęcia. Wróćmy jednak do meritum. Kanał Zero, którym i tutaj ekscytują się niektórzy jest kolejną odsłoną tego samego przedstawienia, rozgrywającego się na naszych oczach od momentu kiedy pewien autor, nazwiska niestety już nie pamiętam, napisał książkę pod tytułem „Mowa nienawiści”. Była to składająca się z wycinków prasowych praca wskazująca, jak podli są tamci. Ponieważ było po Smoleńsku i napięcie oraz emocje w narodzie były naprawdę ogromne, można było rzeczywiście uwierzyć, że taka publikacja coś znaczy. Kiedy PiS szedł do sukcesu i rządził przez osiem lat, nikt nie wpadł na pomysł, żeby zmienić coś w tym przekazie. A była to konieczność. Komuś bowiem, być może samemu prezesowi, wydawało się, że stały, wysoki diapazon emocji, to jest recepta na sukces wyborczy. Jest dokładnie na odwrót. Strategia publicystyczna prawicy polegała zaś na tym, by pokawałkować te emocje i dla każdej grupy przeznaczyć jakiś kawałek. Dzieciom przydzielono niedźwiedzia Wojtka. Dla trochę starszych dzieci stworzono Bartosiaka i Zychowicza, którzy w pewnym momencie generowali takie emocje, że ciężko było z ich wielbicielami wytrzymać. Nawet jak jeden powiedział, że o jego babci kręcą filmy w Izraelu a drugi wspomniał, że jeździł na wakacje do kibucu, niczego to nie zmieniło, bo wspólne przeżywanie tego co dzieje się na świecie unieważnia wszystkie wątpliwości. Nawet kiedy okazało się, że Bartosiak dokonał plagiatu, w pracy pisanej pod kierownictwem generała Kozieja, wiele to nie zmieniło. Bo cóż to niby jest ten jakiś cały plagiat, kiedy naukowe środowiska nie takie rzeczy mają na sumieniu, a człowiek oskarżający Bartosiaka i ten postępek zniknął gdzieś w ogóle i nie pokazuje się na twitterze. Ponieważ dorastają nowe pokolenia młodzieży, a dotarcie do młodzieży, jest celem głównym propagandy, należało wymyślić nowy format. I w mojej ocenie jest to kanał Zero. Tymczasem ludzie mnie przekonują, że to jest rozwojowe. Nie jest, a poznajemy to po tym, że Stanowski ogłosił chęć utworzenia platformy informacyjno-publicystycznej, czyli nowego salonu24, gdzie kreowane będą nowe hierarchie autorów. W zasadzie powinienem napisać nowe-stare hierarchie autorów. Okazało się bowiem, że może i te pogadanki są fajne, ale potrzebne jest coś poważniejszego. Tutaj mogę się tylko uśmiechnąć. Jak człowiek wyrastający z całego tego bagna szydery i drwin, demaskacji kompromitacji, zaczyna mówić, że potrzebne jest coś poważniejszego, widzę że za jego plecami czai się już legion przeambicjonowanych wariatów, którzy namawiają go, żeby sprzedał im zgromadzoną publiczność. Bo to publiczność jest najważniejsza i to ona jest przedmiotem handlu. I on się na razie waha, ale w końcu się złamie. Nie może być inaczej. Publiczność kanału Zero zostanie sprzedana lub raczej wydana na pastwę poważnych autorów, którzy będą pisać a nie mówić. Będą pisać, bo pisanie nobilituje i można za nie, w całym poważnym świecie, dostawać prestiżowe nagrody. Za gadanie zaś nikt niczego prestiżowego nie wręcza. Co najwyżej jakaś banda baranów, którymi prelegent pogardza, zaśmieje się w jednym czy dwóch momentach. To wszystko. Po roku albo dwóch owi poważni autorzy rozniosą na kopytach, to co sobie tam Stanowski zbudował. No, ale to już nie będzie miało znaczenia, bo otworzą się dlań jakieś nowe możliwości. Publiczność zaś, nowa, poszukująca nowych treści, trafi znów do GW i tygodnika „Polityka”, które dają pewne gwarancje, no i nie lansują szaleństw w podawanej przez siebie treści. Przeciwnie wskazują na obłąkańcze zachowania konkurencji, które koniecznie należy opanować, ale najpierw wyszydzić. Tak więc spokojnie czekajmy na powstanie tej zapowiedzianej platformy, bo nazwiska, które się tam pojawią wskażą nam cel i osoby, zarządzające całym projektem. Po raz kolejny też okaże się, że wojskowi, im wyżsi stopniem, tym słabiej piszą. Nie można im jednak zabronić pisania, bo oni też chcą wystartować w tych zawodach. Jak one się nazywały??? Aha, już pamiętam – wrestling. Miłej niedzieli życzę wszystkim.

Proszę Państwa, wracam dziś do domu z Wrocławia, a jeszcze mam parę spraw do załatwienia tutaj. Tak więc będą tylko ogłoszenia. Jak wszyscy już wiedzą, za tydzień 12 kwietnia, w Ojrzanowie, mamy wieczorek w towarzystwie Piotra Naimskiego. Tematem spotkania będzie bieżąca polityka. Zapisało się 50 osób. Wstęp jest płatny co łaska, o czym przypominam, albowiem to ja jestem organizatorem. Od razu też informuję jak sprawy się mają z innymi wieczorkami katakumbowymi. Próbowałem, bezskutecznie, zorganizować coś w Łodzi lub pod Łodzią, żeby tam zaprosić Tomasza Badowskiego. Ceny w mieście Łodzi i pod Łodzią, w maju, w tygodniu, a gdzie mówić o weekendzie, są zaporowe. Próbowaliśmy w Spale i w Pabianicach, w miejscach, gdzie są sale konferencyjne, napisałem nawet do Domu Literatury w Łodzi, ale nie raczyli odpowiedzieć. Napisałem do ZOO, które wynajmuje sale konfernecyjne – 2000 za trzy godziny bez kawy. Gdzie indziej, łącznie z Pabianicami ceny podobne. To są horrenda. Nie możemy tyle płacić za trzy godziny wynajmu sali dla 40 osób. Jeśli ktoś ma coś na oku w Łodzi, co kosztuje mniej, proszę o kontakt. Terminy piątkowe, sobotnie i niedzielne są w ogóle poblokowane ze względu na komunie. A musi być to maj, bo w czerwcu jest konfernecja. Na koniec czerwca udało mi się ponadto zarezerwować salę w Kielcach po przystępnej cenie, ale cena ta jest niska, albowiem dochodzi do tego obowiązkowy serwis kawowy. Sala pomieści 40 osób. Spotkam się tam z Piotrem Grudzieckim i będziemy gadać, najprawdopodobniej o wyborach, bo będzie już po wszystkich wyborach tegorocznych. Miejscem spotkania będzie Willa Hueta http://willahueta.pl/hotel, termin 28 czerwca godziny 18-21. Wstęp co łaska, ale wszystko razem wychodzi mniej więcej 50 zł od osoby. Jeśli są chętni, zapraszam. Sala pomieści 40 osób. Impreza ma charakter prywatny, wchodzą na nią ludzie z listy. Rozumiem, że Ci, którzy się już zapisali na Kielce przybędą i nie muszę tej listy aktualizować.

Spotkania w Katowicach i Poznaniu przekładam na sierpień, wrzesień. Nie dam rady zorganizować więcej imprez przed wakacjami. Muszę pisać książki i mam jeszcze dwa spotkania we Wrocławiu, w kwietniu. Jedno 25 kwietnia, a drugie 26. To pierwsze jest zamknięte, dla uczestników warsztatów karmelitańskich, a drugie, w piątek otwarte i każdy może przyjść. Tematy podam później.

Co jakiś czas powraca w przestrzeni publicznej kwestia taka: w Polsce istnieją dwa narody, jeden to naród patriotów, a drugi zdrajców. Formuła ta występuje w kilku wariantach i może być modyfikowana. Moim zdaniem jest ona całkowicie fałszywa. Nie ma żadnych dwóch narodów, są tylko okupanci, którzy objęli w posiadanie sektor edukacji i dzierżąc go ręką pewną i twardą kształtują świadomość pokoleń podbitego kraju. Proces ten jest dynamiczny, a zasady jego wdrażania ulegają stale zmianom. Jedna tylko kwestia pozostaje niezmienna – żadne autentyczne, niezmitologizowane relacje pomiędzy organizacjami i jednostkami, które dokonały się w przeszłości, nie mogą ujrzeć światła dziennego i nie mogą być przedmiotem dyskusji. Podstawą schematu edukacji obywatelskiej, politycznej, jak zwał tak zwał, zawsze są podmieniane w każdym pokoleniu, nowe zasady. Ludzie to niby dostrzegają, wskazując, że dawny aparat opresji zamienił się dziś w ekologów, ale nie widzą jak głębokie jest to zjawisko. Właśnie na naszych oczach dokonała się kolejna przemiana systemu, w którym przestało się liczyć to, co było wczoraj, a zaczęło się liczyć coś innego. Co? Patusiarnia, z grubsza rzecz ujmując. Od pół roku mniej więcej, czyli od wyborów mamy do czynienia z totalną patologizacją komunikacji. Na czym to polega? Na coraz bardziej widocznej nieszczerości wszystkich deklarowanych intencji. Szczególnie jest to widoczne w momentach, kiedy wydarzenia drastycznie odbiegają swoją wymową od tychże intencji i deklaracji. O jakich dwóch narodach mówimy, kiedy po wczorajszym ostrzale samochodów z wolontariuszami w Gazie, zarówno Sikorski jak i prezydent Duda wyemitowali komunikaty identycznie beznadziejne? O jakich dwóch narodach mówimy, kiedy ambasador Izraela, urodzony w Moskwie, poucza naszych polityków, a oni nie są w stanie – bardzo grzecznie, ale stanowczo – zwrócić mu uwagi, że jego zachowanie jest cokolwiek niestosowne? Mamy jeden naród i mamy okupantów, którzy żyją tu w najlepsze od roku 1945, przepoczwarzając się co dwie dekady w coś innego. Jesteśmy ofiarami całkowicie fałszywego i spatologizowanego formatu, z którego nie potrafimy wyjść, albowiem cały czas potykamy się o, pardon, odchody świętych krów, które są tak samo święte jak te krowy, które je pozostawiły na środku drogi. I nadal są uświęcane. Nie można nic powiedzieć prezydentowi, bo jest nasz. Nie można zwrócić uwagi na absurdalną bezskuteczność „naszych” mediów i ich beznadziejny koniunkturalizm udający bezkompromisowość. Nie można wskazać, że w zasadzie cała prawica zajmuje się kokietowaniem patusów, albowiem uważa, że taki lans spowoduje iż redaktorzy najświętszych, patriotycznych mediów zyskają władzę absolutną nad szurią. Nawet w sprawach najprostszych nie można powiedzieć prawdy, albowiem od razu uderzać trzeba w tony wzniosłe i dramatyczne. Spojrzałem dziś na to studio, w którym Mazurek przepytywał tego żołnierza, co wrócił z Ukrainy. Mazurek sięga mi do ramienia, a przy nim ten żołnierz z brodą wyglądał jak kurczak. No i pyta się go najbardziej demaskatorski redaktor w kraju – jakie motywy kierowały panem, kiedy jechał pan na Ukrainę? Nie wiadomo co powiedzieć widząc tę sytuację, bo chłop wpakował się w najgorszy kocioł, jaki można sobie wyobrazić, a jego motywacje są widoczne na pierwszy rzut oka. No, ale należy je zmitologizować gawędą o człowieczeństwie. Super, ale to jest właśnie kłamliwa patologizacja, która w dodatku odbiera wojnie znaczenie istotne i staje się defetyzmem. Do tego szalenie atrakcyjnym dla wszystkich młodzieńców realizujących się emocjonalnie w sieci. Z jakiegoś powodu, średnio dziś rozpoznawalnego, cały medialny przekaz zwraca się frontem ku nierozgarniętym, wsobnym środowiskom patologicznych szurów. Mnoży się postawy dwuznaczne, rozbudowuje rzekome, nieistniejące w chwili próby dylematy i skłania widzów do absorbowania nimi umysłu. Przy jednoczesnym, bardzo silnym wskazywaniu, że wojna musi wybuchnąć. Stoją za tym pobudki bardzo egoistyczne, które mam nadzieję zemszczą się na tych, którzy chcą całą tę sytuację wykorzystać. Jeśli dodamy do tego postawy polityków wobec wczorajszych zdarzeń w Gazie, okaże się, że nie sposób w tym galimatiasie odróżnić agenta wpływu od pożytecznego idioty. I to jest chyba cel główny tych zbiegów.

Mam wrażenie, że tak zwane „nasze media” widząc jaka była reakcja na wybryk Grzegorza Brauna w sejmie, postanowiły – na swoją miarę – realizować jego program. Bez takich szaleństw, ale jednak trochę zbliżony. Tymczasem na YT trwa coś w rodzaju kampanii pana Grzegorza, w której uczestniczy cała chyba jego rodzina. Nie ma bowiem dnia, żeby nie wyświetliła mi się albo pogadanka jego ojca Kazimierza na jakieś poważne tematy, albo wspominkowe nagranie Zofii Reklewskiej-Braun – jego matki. Wcześniej tego nie było. Dochodzi do tego, że jakiś dziennikarz z USA przepytuje Kazimierza Brauna czy jego syn jest Żydem. Ten zaś przez dobrą godzinę wskazuje, wymieniając wszystkich chyba przodków, jakich imiona zapamiętał, że o czymś takim nie może być nawet mowy. Jeśli Sakiewicz w sojuszu z Rolą, chcą skorzystać z tej metody, to mogą się srodze zawieść. Nie tylko z powodu swoich własnych przodków, ale także dlatego, że w razie krytyki założeń takiego programu, nie mają ani narzędzi ani osobowości, żeby się tej krytyce przeciwstawić. Poza chęcią przejęcia targetu wpatrzonego w Brauna i innych środowisk, które są, łagodnie rzecz ujmując, bezrefleksyjne, nie ma w ich demonstracjach niczego więcej.

Powtórzę – nie ma żadnych dwóch narodów. I poznajemy to po tym, że nie ma dziś żadnej oferty dla Polaków, którzy wchodzą w życie. Nie było jej także wczoraj. Tak jest z każdym w zasadzie rocznikiem. Nie ma też wtajemniczeń, które łączyłyby pokolenia. Są fałszywe zasługi, dziwaczni kombatanci, jakieś erzatze emocji patriotycznych i hierarchia wartości oparta na emocjonalnych stymulacjach – fajne i ważne jest to, co mocniej kopie w łeb. Żeby te wszystkie horrenda uprawdopodobnić i nadać im jeszcze większe znaczenie, powiela się je w sztuce. Żeby przekonać ludzi do Twardocha realizuje się spektakl operowy z librettem na podstawie jego prozy. Żeby zarobić na zasięgach wariata, ktoś robi musical o Gracjanie Roztockim. Za moment weteran, który był u Mazurka napisze książkę, a następnie będzie ona zekranizowana. A jeśli nie on tego dokona, to ktoś po nim, w czasie przewidywalnym i łatwym do przewidzenia. Ani książka, ani film nie będą nic warte, bo najważniejszym elementem ich treści będzie wskazanie – to nie nasza wojna. Powiedzcie Szwajcarom, że jakaś wojna nie jest ich. Oczywiście, że to nasza wojna. I jasne jest, że musimy być do niej przygotowani. Nie tak jednak, jak to się zdaje promotorom wrażliwości i człowieczeństwa za pięć groszy. Nie tak, jak to się wydaje geostrategom ze zlasowanym mózgiem, którzy zastanawiają się, jaki to kawałek ziemi można oddać i gdzie się wycofać, żeby zyskać lepszą pozycję do kontrataku. Jeśli cokolwiek oddamy jest już po nas. Dlatego żaden z proponowanych dziś opisów wojny i reakcji na nią nie jest, moim zdaniem, adekwatny. A jaki jest?

Wielokrotnie powracaliśmy tu w naszych teoretycznych i niedojrzałych dyskusjach do filmu „Ojciec chrzestny”. Bo tam, w całkowitej przecież fikcji, szukaliśmy odpowiedzi na pewne nurtujące nas pytania. Dotyczyły one głównie zachowań w sytuacjach ekstremalnych. I dziś proponuję, byśmy raz jeszcze wrócili do tego obrazu. Konkretnie zaś do sceny, kiedy Michael Corleone grany przez Ala Pacino, zabija bandytę nazwiskiem Solozzo. Pan ten, niesłychanie bezczelny, przygotował zamach na najważniejszego człowieka w całej powieści i filmie, na Vita Corleone. Należało go zlikwidować, a do tego zadania zgłosił się Michael, uważany przez wszystkich za dzieciaka, który nie ma doświadczenia. Dlaczego? Bo zamiast zajmować się poważnymi sprawami walczył z Japończykami na Pacyfiku. Był na wojnie, która dla wszystkich bohaterów tej historii stanowiła jakiejś miejsce zesłania dla frajerów i gamoni. No i teraz właśnie okazało się, że to Michael, człowiek, który powrócił z tego dziwnego miejsca musi rozwiązać problem naprawdę poważny. I to jest, w mojej skromnej ocenie, właściwie opisana relacja pomiędzy wojną a Polakami anno domini 2024. Można się tym oczywiście nie przejmować i czekać na atak białoruskich czołgów, albo słuchać pogadanek o minach przeciwpiechotnych. Wierzę jednak, że nikt z tu obecnych nie będzie się tym zajmował.

Od wczoraj mamy w sprzedaży nowy numer „Szkoły nawigatorów”. Nie umieściłem wczoraj ceny, więc były trudności z zamówieniem. Dziś, mam nadzieję, wszystko będzie w porządku https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/szkola-nawigatorow-nr-39-poswiecony-szermierce-i-pojedynkom-na-bron-biala/

Od dłuższego czasu, tak ze 150 lat już z okładem, świat zajmuje się nieustającą produkcją tandety. Czyli przedmiotów, które rozpadają się w rękach po czasie nieprzewidywalnym, ale krótkim.. Wobec konstatacji jaką mamy w tytule, należy stwierdzić, że każda próba podniesienia jakości tandety prowadzi do produkcji jeszcze większego szajsu. No chyba, że przeciwko tandecie użyjemy argumentów ostatecznych czyli politycznych i religijnych, których konsekwencją będzie zakaz produkcji tandety. Tak się jednak nie stanie, albowiem zarabia się wyłącznie na produktach niskiej jakości sprzedawanych za wysoką cenę. I ja tu chciałem dziś zaprezentować kilka rodzajów tandety, które ostatnio rzuciły mi się w oczy. Oczywiście jest to subiektywny i osobisty wybór, bo ktoś może przecież myśleć, że to co wskazuję to po kolei ósmy, dziewiąty, dziesiąty i kolejny cud świata.

Oto wczoraj wyświetliły mi się w telefonie informacje o bardzo drogich obrazach, które sprzedaje się za więcej niż milion, albo za kwoty do miliona zbliżone. Bohaterem pierwszego newsa był ten pan https://pl.wikipedia.org/wiki/Piotr_Czajkowski_(malarz)

A drugiego ten: https://pl.wikipedia.org/wiki/Gracjan_Roztocki

Jest między nimi jednak istotna różnica. Ten pierwszy rzeczywiście sprzedaje swoje obrazy, a ten drugi nie ma pojęcia jak to zrobić, ale ktoś odeń kupił te malunki i wystawia je za horrendalne kwoty. Najprawdopodobniej czekając na kogoś, kto musi gdzieś upuścić znaczne kwoty. I pewnie się doczeka, bo czemu nie? Media zaś zrównują obydwu malarzy podając informacje o nich na hot spotach. Po co się tym zajmujemy? Ja osobiście piszę to dlatego, że chciałbym zobaczyć historyka sztuki lub krytyka, który sprzedaży dzieła Roztockiego, uwiarygadnia je przed kamerami i oprowadza zwiedzających po wystawie gdzie te obrazy wiszą. Bez tego bowiem ta twórczość nie będzie wiarygodna, nawet jeśli ktoś zapłaci za nie miliony. Czajkowski już jest wiarygodny, albowiem pełni funkcję profesora w łódzkiej ASP, a maluje w taki oto sposób https://piotrczajkowski.com/#1

Jak wszyscy wiemy podniecanie się tym, że sztuka jest pretensjonalna nie ma sensu, czynimy to wyłącznie po to, by pokazać, że z drogi ku ostatecznej tandecie nie można zjechać, bez decyzji poważnych, czyli narażających na szwank finanse różnych organizacji. A przez to pośrednicy, którzy uwiarygadniają transakcje w obszarze sztuki narażeni się na takie niespodzianki, takie jak Gracjan, którego dzieła za chwilę staną się przedmiotem spekulacji.

Nie wiem, jak to się stało, ale coś mnie skłoniło wczoraj do poszukiwania biogramów tak zwanych młodych pisarek, które dobrze się zapowiadały w latach dziewięćdziesiątych. Jedna z nich dostała Nobla i o niej akurat mówić nie będziemy, ale co z resztą? Człowiek w swojej nieopisanej głupocie wierzył, że pisarz to taki, co pisze. Na przykładzie tych pań widać, że jest dokładnie na odwrót – pisarz może i musi pisać, ale pisarka już wcale nie. No chyba, że chce Nobla i wtedy męczy się lata całe, żeby wydusić z siebie to opus magnum, jak Tokarczukowa. Wszystko po to, by zmusić do pokory wobec dzieła nawet prezesa Kaczyńskiego, który będąc przecież świadom mechanizmów napędzających ten świat, wyznał kiedyś, że próbował przeczytać „Księgi Jakubowe”. Po co? Bo pewnie objętość dzieła go zaintrygowała, no i ten Nobel. Nie widzę innych powodów.

No, ale jak jest z innymi młodymi pisarkami? Taka Magdalena Tulli, w istocie, jak pisze wiki – Maddalena Flavia Tulli, rocznik 1955, napisała raptem 10 książek, a wszystkie razem mają chyba mniejszą objętość niż te całe „Księgi jakubowe”. Ja zapamiętałem, pewnie niedokładnie, ale niech tam, skrót fabuły jednej z nich. Chodzi o to, że główna bohaterka jeździ po mieście tramwajem i boi się z niego wysiąść, albowiem cały teren opanował faszysta Kaczyński i za chwilę zacznie się noc długich noży. Czy jakoś podobnie to szło. Jeśli coś pokręciłem, bardzo przepraszam. Co sprzedaje pani Tulli poprzez swoje książki? Jakieś silnie nieautentyczne emocje, jak sądzę, podkręcone przez pośredników czyli dziennikarzy GW, którzy w latach dziewięćdziesiątych pisali o jej genialności, ale nagrody NIKE nikt jej jakoś nie dał. Może to nawet dobrze świadczy o Magdalenie Tulli. Kto wie?

Absolutną rekordzistką jest Natasza Goerke, rocznik 1960. Napisała pięć książek i zrobiła kilka przekładów. Obecnie mieszka w Nepalu i, jak można wnosić z biogramu, szykuje się do dalszej produkcji opisów swoich przeżyć wewnętrznych, na które już czekają rzesze czytelników. Kiedyś przeczytałem gdzieś, że pisarka ta wyjechała do Argentyny, tam poznała jakiegoś bogatego pana, którego poślubiła, a potem ten pan, mocno od niej starszy, zmarł i zostawił jej majątek. To by wyjaśniało oszczędną bardzo twórczość pani Nataszy, ale kto tam może wiedzieć, jak było naprawdę.

Całkiem już zapomnianą geniuszycą lat dziewięćdziesiątych, która prowadziła w dodatku „Wysokie obcasy” kurs pisania dla panien jest Izabela Filipiak rocznik 1961. Napisała ona dwanaście książek, a wszystkie są, jak i w poprzednich przypadkach, dziełami wybitnymi. Niestety mało osób o nich wie, bo wspomniany tu już faszyzm, który Magdalena Tulli obserwowała z tramwaju, zatriumfował i inne treści są konsumowane przez czytelników. Czy to jakoś przeszkadza młodym pisarkom z lat dziewięćdziesiątych? Najwyraźniej nie, one mają pozycję i lokalną sławę, więc nie muszą się niczym przejmować. To te młodsze mają problem. Wczoraj jakaś sławna pisarka, której nazwiska nie słyszałem wcześniej, wyznała, że pozbawiono ją etatu i teraz nie ma z czego żyć. Nigdy bym nie przypuścił, że pisarki mogą pracować na etatach.

Wszystkie te autorki, próbują nadać swoim dziełom charakter wtajemniczenia; ciekawego lub straszliwego. I w zasadzie nie ma od tej reguły odstępstw. Pomyślałem więc sobie, że chyba jestem głupi wypuszczając ciągle jakieś drogie i najwyraźniej niepotrzebne nikomu tytuły. Trza usiąść spokojnie i napisać coś, co będzie miało podobny charakter, a nie zmęczy mnie wcale, objętością będzie przypominać dzieła Magdaleny Tulli, a ceną „Księgi Jakubowe”. Może się jakiś sponsor nawet trafi? Któż to może wiedzieć…Oto bowiem przed nami ostatnia odsłona tandety, tym razem upolityczniona w sposób otwarty i wcale nie zawoalowany. Wczoraj na niezalezna.pl ukazał się tekst Katarzyny Gójskiej-Hejke, który prof. Cenckiewicz nazwał antypisowskim. A do tego użył w opisie charakterystycznego dla blogerów wyrazu „nasi” pisanego w cudzysłowie…Niesamowite. Oto wspomniany tekst https://niezalezna.pl/polityka/katarzyna-gojska-bylo-osiem-lat-na-rozliczenie-kooperacji-z-rosja/514698

Oto po ośmiu latach kadzenia PiS, po ośmiu latach wyciszania wszelkich krytyk, a także po trzech miesiącach rządów Tuska, pani Hejke wskazuje, na to, o czym cały Internet pisał w zasadzie do roku 2015. Niesamowite. Najbardziej niesamowite jest jednak to, że środowisko niezalezna.pl, w swojej nieopisanej pysze brało udział w pudrowaniu tego trupa, jakim była pisowska kampania wyborcza i uczestniczyło w demonstracji bezsilności całej struktury. Teraz zaś wołają – łapaj złodzieja. Ktoś zapyta dlaczego ja to łączę z pisarkami i malarzami? Bo jest to ten sam sznyt. To samo odkrywanie Ameryki w konserwach, jak się drzewiej mawiało. Ten sam banał i ta sama koniunkturalna bezsilność, demonstrowana w chwili kiedy ma się wszystkie gwarancje na bezkarność. Choć przecież nikt by pani Hejke nie ukarał, gdyby z taką krytyką wystąpiła wcześniej. Tak jak zrobił to choćby prof. Nowak, który też zrobił to za późno.

Zapewne – jak przypuszczam – sytuacja jest na tyle poważna, że wszyscy pokazywani w filmie „Reset” generałowie nie ostoją się w strukturach, w których ich usadzono. Kiedy zaś zostaną zwolnieni niezalezna.pl ogłosi, że to dzięki ich krytyce, której posłuchał nawet Tusk. Obstawiam, że tak właśnie będzie. No, ale poczekajmy….

Wczoraj napisałem tu dość istotne zdanie – nie sposób instalować szpiegów i skrytobójców na dworach, kiedy każdy wygląda tam inaczej. Kreowanie mód jest więc obowiązkiem każdego poważnie myślącego o podboju państwa. Indywidualizm w modzie i zachowaniu mógł być jedynie jednym z wariantów obowiązującego stroju. Nazwa zaś dyktatorzy mody nie jest bynajmniej ironiczna, choć na taką wygląda. Dziś już jednak, na szczęście, kreatorzy i dyktatorzy nie uczestniczą w procesie instalowania agentów na dworach, albowiem jest to niepotrzebne. Każdy ubiera się mniej więcej tak samo i zasady się zmieniły, choć wielu polityków, jak ostatnio pan Wipler, podkreśla jakie marki mają na sobie i ile za nie zapłacili. A wyglądają przy tym, jak lekko posiwiali nauczyciele wychowania technicznego z Parzęczewa Dolnego. Bo nie chodzi już w modzie o to, by błyszczeć, ale by zlewać się z dominującą wszędzie szarością. Wyjątkowość swoją zaś podkreślać za pomocą metki, która ma kojarzyć się z ceną. No, ale kiedyś było inaczej. I to nas prowadzi do następujących wniosków. W chwili kiedy dominuje tak zwany strój narodowy państwo jest bezradne. Bo ci, którzy taki strój noszą są wyłącznie ofiarami politycznej ekspansji, a cała polityka zagraniczna wobec kraju upierającego się przy modzie narodowej, zmierza to tego, by wystrojonych w lokalne kreacje jegomościów wysłać w pole, wprost do szarży na armaty. Pierwszą zatem zasadą, kiedy zaczyna się kreowanie mód, jest zgoda na te kreacje. O ile nie mamy sami odpowiedniej ilości fabryk tekstylnych i zamiaru oraz pieniędzy, by swoją modę kreować gdzie indziej. Jeśli tego nie posiadamy konieczna jest zgoda, czyli przestawienie własnej produkcji na nowe wzory i podbicie stawki poprzez modyfikacje obowiązujących wariantów stroju. To się chyba nie udało w żadnej wchodnioeuropejskiej monarchii, ani w Rosji, ani w Polsce, ani w Turcji. Car Piotr może i był dysfunkcyjnym idiotą, ale ktoś mu dobrze doradził z tymi brodami i strojami bojarów. I nie chodziło bynajmniej o powierzchowne podobieństwo do dworów zagranicznych. Celem tej operacji było uniemożliwienie swobodnego działania szpiegów i skrytobójców, a także umożliwienie sobie instalowania ich na dworach obcych. Rosja nie musiała konkurować w modzie z nikim, car kazał się wszystkim przebrać w nowe ubrania, a potem imperium rozpoczęło swoją przygodę z dyplomacją na wszystkich szczeblach, doszło w niej do mistrzostwa, właśnie dlatego, że w sposób perfekcyjny naśladowało tych, którzy chcieli roztoczyć nad nim dyskretną władzę. Budżety na to pochodziły ze sprzedaży surowców, a nie z koncentracji w rękach władzy przemysłu tekstylnego.

W Polsce szlachta za nic na świecie nie chciała przebierać się w zagraniczne łachy, a kto to czynił ogłaszany był czartem i Niemczykiem. No, ale już z przywódcami szlachty było inaczej. Wspomniany tu wczoraj wojewoda lubelski Adam Tarło nosił się całkiem z cudzoziemska, rozumiejąc, albo tylko przeczuwając, że innej drogi nie ma. Niewiele mu to pomogło, bo nie zrozumiał do czego służy moda, także wojskowa – do ukrywania skrytobójców. Sam zaś nie mógł zainstalować na dworze Czartoryskich swoich agentów, albowiem ci wyglądali, wszyscy jak jeden, niczym chorągiew laudańska z filmu „Potop” Jerzego Hoffmana. Do czego nadawali się ci ludzie? To zawiązywania konfederacji i ruszania w pole, gdzie już czekały na nich czworoboki piechoty saskiej lub rosyjskiej, które rozprawiały się z nimi bardzo brutalnie. Konfederacje zaś, zawsze były zawiązywane w imię obrony wiary i dawnego obyczaju, a także praw. Czego wyrazem był między innymi strój narodowy. I wszystkie jak jedna były inspirowane przez dwory obce promujące unifikację strojów z dopuszczaniem pewnych odmian i wariantów. Szczytem tego procederu były zawiązanie przez Repnina trzech konfederacji – prawosławnej i kalwińskiej w Słucku, luterańskiej w Toruniu oraz katolickiej w Radomiu. Wszystkie one deklarowały chęć obrony praw lub zrównania w prawach szlachty. Dwie pierwsze broniły praw innowierców, a trzecia katolików, a za wszystkimi stał ten sam człowiek – ambasador rosyjski, którego celem była unifikacja mód politycznych. – Chcecie konfederacji? – proszę bardzo, macie aż trzy. Bo różne są proszę Państwa mody, co możemy obserwować również i dzisiaj. Przedstawiciele owych konfederacji, z wyjątkiem może tej zawiązanej w Toruniu, nosili się ze staropolska i nie wyobrażali sobie, że można to zmienić. Więcej – kiedy zaczęły się w kraju tak zwane reformy, pierwszym ich wyrazem była zmiana strojów obozu reform, na kreacje narodowe. Ci co do tej pory chodzili w pludrach i pudrowanych peruczkach, zakładali kontusze, długie buty i konfederatki. Upodabniali się do swoich klientów ze szlacheckich dołów, by bardziej ich przekonać do reform. Cóż warte były te reformy? Tyle ile konfederacja radomska, bo stał za nimi dwór petersburski. O tym się nie wspomina, albo wspomina się rzadko, albowiem jednym z najważniejszych fetyszy w historii rodzimej, jest postać ostatniego króla, który rzekomo chciał dobrze, ale mu nie wyszło. Reformy były prowokacją, zorganizowaną na polecenie i za pieniądze dworów obcych. O czym więc tu gadać?

Po czym poznajemy, że jesteśmy na przegranej pozycji i stajemy się ofiarą manipulacji? Po głupkowatych uporach liderów stronnictw. Nie przekroczą oni za nic pewnych granicy, wyznaczonych w ramach prowokacji politycznej, w której tkwią, albowiem to pozbawi ich rzekomo poparcia dołów. A kto steruje dołami? Niższej rangi agenci, którzy dostali – jakże dla nich obrzydły – rozkaz przebrania się w megierki, kontusze i szarawary. Modą bowiem rządzi hierarchia i trzeba o tym pamiętać. Trzeba też za modą nadążać, albowiem tylko to umożliwia działania dywersyjne na tyłach przeciwnika i tylko to umożliwia jakąkolwiek skuteczność.

I teraz postawmy tu graniczne kamienie. Kiedy okazało się, że tak zwany styl zachodni będzie dominował początkowo w Europie, a potem na całym świecie? Moim zdaniem w Karłowicach, gdzie imperium osmańskie zrezygnowało ze swojej ekspansywnej doktryny i stało się jedną z funkcji polityki mocarstw europejskich. Akty prawne ograniczające import tkanin z Indii nie były ekonomiczną fanaberią jedynie i obroną rynków lokalnych i fabryk w Miluzie. Była to sprawa istotna politycznie, albowiem zalanie rynków tkaninami ze wschodu spowodowałoby, że w centrach europejskiego przemysłu znaleźliby się handlowcy ze wschodu, a z nimi polityka wschodu. Ktoś powie, że to było raczej niemożliwe w XVIII wieku, zapewne, ale pewności nie mamy. Poza tym Turcja nie od razu zeszła ze sceny i nie uczyniła tego dobrowolnie. Można by się – czysto teoretycznie – zastanowić jakiego sojusznika by zyskała, który mógłby zgodzić się na odzianie całego narodu w kreacje wschodnie, a także jaki budżet i skąd pochodzący przeznaczono by na tę zmianę? Nie doszło do tego, choć tkaniny z Indii sprzedawane za pośrednictwem tureckich i żydowskich handlowców zalewały Europę. Nie doszło bo  uruchomiono cały, potężny proces legislacyjny chroniący europejskie rynki.

Wróćmy do Polski i reform. Gdyby były one poważne, Kazimierz Nestor Sapieha nie paradowałby po sejmie w stroju narodowym. Ten strój, wobec istotnych momentów całej intrygi, degradował reformy i cały sejm. Nikt sobie z tego nie zdawał sprawy, albowiem ludzie lekceważą pewne elementy uważając, że są one powierzchowne i obniżają ich rangę jako polityków, mężów stanu i ludzi idei. Jest dokładnie na odwrót – tylko powierzchowne oceny są ważne. I czasem wiedza o tym się przebija, ale nawet jeśli coś takiego zauważymy, nie potrafimy tego zjawiska zinterpretować. W nakręconym przez Wajdę filmie „Bigda idzie”, całkiem idiotycznym obrazie, wskazującym, że Lepper zagraża demokracji, jest scena, kiedy chłopi wybierają się do sejmu. I wszyscy wystroili się w ludowe kreacje, kapoty, czapki, sukmany. Widząc to Mateusz Bigda dostaje szału i każe im się ubrać po miejsku. Jakże słusznie.

Jak to już wskazałem istnieją różne mody. Współcześnie, kiedy wszyscy wyglądają tak samo i trzeba posiadać tajemną wiedzę o metkach, żeby ocenić strój, ważne są inne kwestie. Bliższe nam tutaj. Mam na myśli formaty emitowanych komunikatów. I zastanawiam się, co by było, gdyby na dworze francuskim w XVII wieku kto organizował wieczorki, gdzie straszyłby zebranych wojną. A ktoś inny zbierałby swoich zwolenników i opowiadał im o agentach wpływu czynnych na dworze, ale bez wymieniania nazwisk. Po pierwsze taka komunikacja jest niemożliwa do wyobrażenia, albowiem w miejscu gdzie koncentrowała się władza wszyscy wszystko wiedzieli i zachowywali się stosownie do okoliczności, a także stosownie się odziewali. Tak sytuacja możliwa jest jedynie wtedy kiedy stworzy się ludziom złudzenie uczestnictwa i decydowania o sprawach politycznych. A przy tym chce się wywołać efekt iż poruszane tematy są najważniejsze i każdy musi się wyjęzyczyć w proponowanych zakresach. Wszystko zaś co wystaje ponad proponowane do rozważań kwestie nie ma żadnego znaczenia. A dyskusje zaś moderowane są przez pojawiające się nie wiadomo skąd „autorytety”. Jak myślicie dlaczego kwitnie ten proceder?

Dodam dla ułatwienia, że w czasach, które opisaliśmy w najnowszym numerze nawigatora – już 39, jak ten czas leci – osobnik opowiadający o zagrożeniach związanych z obecnością agentów wpływu, zostałby uznany za kogoś, kto usiłuje odwrócić od siebie wszelkie podejrzenia. Następnie sprowokowano by sytuację, której finalnym efektem były pojedynek, oczywiście nielegalny. I nasz dociekliwy bohater zginąłby w tym pojedynku. Reklama, pokątna rzecz jasna, całego zajścia, dotarłaby do wszystkich uszu, a oficerowie miejscowego garnizonu, ci oczywiście świadomi sytuacji, przyjmowaliby zakłady o to kto wygra, z niespotykanym, do tej pory rozmachem.

Na dziś to tyle. Życzę wszystkim błogosławionych Świąt Zmartwychwstania Pańskiego. Nie ma już miejsc na konferencji. I na spotkanie w Ojrzanowie też w zasadzie nie. Zapisało się 50 osób i wystarczy. Jutro, jak to w Wielką Niedzielę, tekstu nie będzie. Spotykamy się w poniedziałek.