Baśń jak niedźwiedź

https://patronite.pl/Coryllus?podglad-autora

Trochę się wahałem wczoraj czy umieścić tu taki tytuł, ale ostatecznie się przekonałem, że jednak warto. Skoro Piotr Niemczyk, były szef UOP ma na patronite profil, na którym zbiera pieniądze, by wydawać za nie książki o nauce szpiegostwa, to chyba tytuł ten nikogo nie zbulwersuje. Zacznę jednak od teatru. Rozdawali wczoraj w Zamościu jakieś nagrody za reżyserię spektakli teatralnych. Rozdawała je żona Cezarego Gmyza, a całą imprezę firmował Jacek Kurski. Przemożne pragnienie prezesa TVP, by uchodzić za intelektualistę, wywołuje we mnie dreszcze i kiedy to widzę, jak on się tam męczy na tej scenie usiłując wydusić z siebie jakieś mądre zdania, zaczynam odruchowo dłubać w nosie, a mam też ochotę jeść gołymi rękami bez sztućców. Wszystko po to, by jakoś ten kulturalny stres odreagować. Wręczyli wczoraj główną nagrodę reżyserowi spektaklu, którego tytułu już nie pamiętam. Opowiadał on jednak o tym, jak to ojcowie Paulini ratują Żyda w czasie wojny. Żyd zaś prowadzi z przeorem długie rozmowy o tym, kto jest odpowiedzialny za holocaust – osobiście pan Jezus, czy też chrześcijanie, którzy nie zrozumieli jego przesłania. Takie tam dialogi lecą, sami sprawdźcie. Wskazanie Niemców jako winnych, nie wchodzi już oczywiście w grę, podobnie jak wymówienie nazwiska Hitler. Kontekst cierpienia musi być możliwie szeroki, a to oznacza, że trzeba koniecznie zaangażować w to samego Pana Jezusa. O tym, by wspomnieć słowem, że większość Niemców to protestanci, nie może być mowy, bo nagrody wręcza żona Gmyza, który jest protestantem i mógłby poczuć dyskomfort. Kiedy zaś winą za holocaust obarczy się Zbawiciela i jego wyznawców, nikt się nie obrazi, a Kurski to zrozumie i będzie myślał o sobie, że jest człowiekiem głębokim. Nie wiem, jak kończy się ta sztuka i nie chcę wiedzieć. Jej reżyserem jest – co stanowi drugi, równie istotny element anegdoty – Jacek Raginis Królikiewicz. To jest syn zmarłego przed kilku laty reżysera Grzegorza Królikiewicza, a nazwisko Raginis dodał sobie, po kapitan Raginis był jego pradziadkiem. Wszystkie te okoliczności powodują, że nadałem dzisiejszej notce taki oto tytuł. Mamy tu bowiem, w tym całym zestawie gadżetów, wyraźny rys wróżbiarski. Chodzi o to, że wróż lub wróżka, zanim zacznie wykonywać swoje czynności zawodowe musi się najpierw uwiarygodnić. Można to zrobić na kilka sposobów, ale w opisywanych przypadkach szklana kula i wypchana sowa nic nie pomogą. Potrzebne są inne rekwizyty. No i mamy je tam po kolei – sławnego bohatera, sławnego reżysera, głęboki metafizyczny i religijny kontekst. Pozostaje tylko wyjaśnić czemu służy wróżba. Mniemam iż chodzi o to czym będziemy żyli przez najbliższe dekady i jak kształtowane będą – poprzez kulturę i sztukę – nasze myśli. Każdy widzi jak – Pan Jezus jest odpowiedzialny za holocaust, a chrześcijanie mogą tę informację jedynie zaakceptować. Mam na myśli polskich chrześcijan, bo przecież nie niemieckich, którzy są dobrzy, albowiem oprzytomnieli w porę i porzucili tego zbrodniarza papieża. Każdy kto pamięta spektakle teatru telewizji emitowane za komuny, zauważył, że małymi wyjątkami były to przedstawienia o wymowie optymistycznej, a jeśli nawet nie, to grane na najwyższym poziomie i w zasadzie nie mające nic wspólnego z polityką. Tak, jakby komuna chciała powiedzieć widzom – bawcie się, wszystko będzie dobrze. I rzeczywiście było. To znaczy nie wybuchła żadna wojna.

Teraz mamy coś, na co patrzeć się nie da. Coś, co zostało obudowane gadżetami mającymi patriotyczną wymowę i przez to bezwzględnie wiarygodnymi. Nie wierzysz człowieku w dobre intencje reżysera Raginisa Królilkiewicza? Nie jesteś dobrym patriotą, nie rozumiesz sztuki, nie chcesz dobra Polski. No cóż, ja nie wierzę. Sprawdziłem sobie od razu co tam, dawnymi laty, reżyserował Grzegorz Królikiewicz, postać dość kontrowersyjna i uchodząca za buntownika. Przypomniał mi się też wywiad z tym panem, w którym poruszał on wszystkie możliwe tematy, byle tylko nie mówić o tym, co akurat robi. Wygłaszał też dość dziwaczne tezy dotyczące renesansowej rzeźby w Polsce. Dlaczego to czynił? Prawdopodobnie też chciał coś wywróżyć. Nie mogę tego jednak z całą pewnością stwierdzić po latach. Grzegorz Królikiewicz wyreżyserował też w roku 1981 film pod tytułem Klejnot wolnego sumienia. Opis tego filmu jest cokolwiek zdumiewający. Oto ów Klejnot, to po prostu Konfederacja Warszawska, która dała protestantom swobodę wyznania. Naprawdę jednak zainstalowała w kraju obce agentury i robiła jedność narodu. W filmie protestanci, jak wynika z opisu zabijają katolickie dziecko, a jego ojciec jedzie w związku z tym ze skargą do króla. Nie trafia jednak w dobry moment, bo Zygmunt August umiera, a Zamoyski popiera konfederację. Tak to opisują. Należałoby jednak ten film obejrzeć, albowiem jego rzeczywista wymowa może być inna. Królikiewicz bowiem został pochowany na cmentarzu ewangelicko augsburskim. Filmu nie sposób namierzyć i pewnie nigdy nie dowiemy się o co chodziło w nim naprawdę.

Dlaczego ja włączyłem do tego wszystkiego Mateusza Morawieckiego? Powodów jest kilka. Po pierwsze sytuacja na granicy i zachowanie Łukaszenki, który z całą pewnością ma niemieckie gwarancje i tylko dzięki nim uruchomił ruch bezwizowy z Pakistanem, Afganistanem i Irakiem. Niemcy bowiem wywierają wpływ na politykę amerykańską. Po drugie zachowanie Unii, która nie wypłaca nam pieniędzy, wykręcając się idiotycznymi wymówkami, po trzecie drakońskie kary za elektrownię Turów. Wszystko to, dokładnie tak samo, jak spektakl nagrodzony przez Kurskiego, ma charakter wróżby. Morawiecki nie chce ustąpić i czuje się bezpiecznie, chce pokazać, szczególnie przed wyborami w Niemczech, że Polska jest stabilna i dobrze rządzona. Taka Polska nie jest Niemcom do niczego potrzebna to jasne i zrobią oni wszystko, by wskazać, że są jedynym stabilizatorem sytuacji w środkowej Europie. Tusk zaś na dokładkę, zaczął kokietować wieś. To wygląda śmiesznie, ale moim zdaniem śmieszne nie jest. Ludzie bowiem na wsi chcieliby, żeby ktoś ich docenił i przestał traktować jak istoty z innej planety. To się Tuskowi nie uda, ale jego próby mogą zostać docenione. Wszystkie możliwe granice przekracza OKO Press, które puszcza na fejsie, jakieś sfingowane modlitewne śpiewy, w wykonaniu poprzebieranych za wiejskie kobiety aktorek. Są to niby modlitwy za tych, co umarli w bagnach Supraśli, albowiem zbrodniczy polski rząd nie udzielił im pomocy. I tu dochodzimy do metafizycznego zbioru znaczeń wspólnych z tym, co dzieje się za oknem i spektaklem Raginisa Królikiewicza. Czy te śpiewające kobiety wykonują jakiś, znany z obrzędów pogrzebowych w Kościele Katolickim utwór? Oczywiście, że nie. Nie wiadomo co to za piosenka. Przynajmniej ja nie wiem. Przebrane są, jak to na Podlasiu, za niewiasty miejscowe, w domyśle prawosławne. Czy jest z nimi jakiś prawosławny ksiądz? Rzecz jasna nie. Czym wobec tego jest ta uroczystość? – Wróżebnym teatrem.

W Polsce żywy jest całkiem spory obszar naśladownictw kultury ludowej, a celem tych aranżacji jest oderwanie tej kultury od Kościoła. Taka uwaga na marginesie.

Jeśli mamy więc takie okoliczności, a wybory w Niemczech tuż, tuż, należałoby to wszystko jakoś domknąć. Zaaranżować coś, co jasno pokaże jakie będą priorytety w myśleniu i działaniu politycznym Polaków przez najbliższe lata. I stąd właśnie taki tytuł. Dziwię się, że to nie Piotr Niemczyk napisał taki tekst, ale ja, człowiek nie mający przecież dostępu do istotnych narzędzi poznania w zakresie operacji tajnych, opisujący tylko to jedynie, co sam widzi.

Co w tym czasie dzieje się w kulturze niemieckiej? Opowiem dwie znane już anegdoty, które świadczą, że Niemcy są już na innym poziomie percepcji i tam, na tej wyżynie, za pomocą mrugnięć i uśmiechów, bez jednego słowa, porozumiewają się z Aleksandrem Łukaszenką. Nie wiem czy wszyscy pamiętają scenę z filmu Nasze matki, nasi ojcowie, w której widać spalony czołg T-34 z numerem 102. To było nawet zabawne.

Drugą anegdotę, ktoś tu ostatnio przypomniał. Oto powstał film o Czerwonym Baronie, Manfredzie von Richthoffenie, a jedną z występujących z nim postaci, jest żydowski kolega Manfreda, lotnik, syn bankiera, który bardzo się troszczy o swoje zdrowie i lata w futrze. Zestrzeliwują go oczywiście. Na koniec, w liście płac, pojawia się informacja, że jednak żaden Żyd z Richthoffenem nie latał. Obydwie te anegdoty powinny być przedmiotem głębokich studiów na wszystkich wydziałach reżyserii w Polsce. Można by na ich podstawie kręcić etiudy, a nawet seriale. No, ale żadna z nich nie uruchamia twórczych procesów w głowie prezesa Kurskiego, dlatego właśnie musi on szukać inspiracji gdzie indziej.

Na koniec jak zwykle reklama książek

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-i-2/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-ii/

No i zasygnalizowana wczoraj wrześniowa promocja

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/basn-jak-niedzwiedz-socjalizm-i-smierc-tom-i/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/basn-jak-niedzwiedz-socjalizm-i-smierc-tom-ii/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/miedzy-altransztadem-a-poltawa-stolica-apostolska-wobec-obsady-tronu-polskiego-w-latach-1706-1709/

Siedziałem sobie wczoraj przed telewizorem i z nudów przełączałem kanały. Trafiłem w końcu na serial, który nazywa się Kuchnia. W obsadzie są tam ci co zwykle, a najważniejsze miejsce zajmuje Karolak, który niebawem zamieni Beskid Niski w obszar podporządkowany oddziałowi żołnierzy wyklętych, którego będzie dowódcą. Wcale nie żartuję, posłuchajcie, co Karolak mówi prywatnie, o sprawach poważnych. No, ale dziś nie o tym. Obejrzałem kawałek tego serialu i okazało się, że najśmieszniejszym momentem, jest tam sytuacja, kiedy ktoś rezerwuje stolik dla swojego kolegi na nazwisko sławnego pisarza Zygmunta Miłoszewskiego. Powiem tak, nigdy nie mówię o sobie – pisarz. To znaczy nigdy nie mówiłem, dopóki się nie nawaliłem na ostatnim weselu. Bo to jest niedopuszczalne, no ale natura ludzka jest ułomna. Więcej tego nie zrobię. W serialu dla ludzi kochających seriale, zrobionym – słowo w słowo – na ruskiej licencji, ktoś wstawił Miłoszewskiego. Kto z widzów wciągających to przedstawienie, wie kim jest Miłoszewski? I gdzie tam jest coś śmiesznego? Drugim komediowym momentem w obejrzanym fragmencie był ten, ściągnięty z jakiegoś starego filmu z Michnikowskim, który wzięty zostaje w lokalu za inspektora sanitarnego, albowiem urządzeniem do mierzenia stężenia alkoholu, które posiadł przypadkiem, miesza wódkę w kieliszku. To samo było w serialu z Karolakiem. Oni myślą bowiem, wskazuję na scenarzystów i producentów, że ludzie nie pamiętają tych starych filmów, albo, że będą się śmiali jeszcze raz z tego samego. Nie to jednak jest przedmiotem dzisiejszej krytyki.

Wielokrotnie podkreślałem, że najważniejszą sprawą jest pozyskanie, utrzymanie i kontrolowanie kanałów dystrybucji. Jest to istotne w skali makro i w skali mikro. Kiedy na rynek polski wchodzi jakiś koncern, ma gwarantowaną dystrybucję, a jego produkty automatycznie znajdują się w sklepach i to wynika z umów o charakterze politycznym. Obecność bowiem Coca coli i Pepsi w Polsce to element polityki. Zawsze tak było. Problemem menedżerów jest tylko to, jak zwiększać sprzedaż kosztem innych produktów.

Treść dystrybuowana przez media, także jest elementem polityki, ale polityki środowisk, nie zorganizowanej polityki państwa. Mówimy o tym ciągle. To znaczy, chodzi o to, by wszystkie topowe tematy, topowe licencje i najważniejsze kanały dystrybucji obsiedli ludzie, którzy uważają, że dziedziczą do tego prawo. Nie dziedziczą, wszyscy o tym wiemy. Karolak nie jest żołnierzem wyklętym, to jasne. Nie jest istotne co dystrybuujemy i jaką to ma jakość, ważne, byśmy to czynili za pomocą najważniejszych kanałów, czyli telewizji. I ważne, by wypełnić wszystkie kluczowe miejsca w hierarchiach. Cóż to za hierarchie? Można by je nazwać wyobrażonymi. Bo co to jest za stanowisko – pisarz? Realnie to jest nikt, ktoś kto zarabia na pisaniu i sprzedawaniu książek, a to nie jest ani specjalna frajda, ani za duży zysk. No, ale żyjemy w takim systemie, który pisarza wyniósł wysoko i nie można tej funkcji tak po prostu zostawić. Można ją tylko przejąć, albo zdegradować. Kiedyś, dawno temu, napisałem, że kiedy postkomuna w Polsce zorientuje się, że ludzie nie chcą czytać produkowanych przez nią książek, zamknie rynek i ogłosi, że już czytania nie będzie. Moment ten właśnie się zbliża, a poznajemy to po tym, że nikomu nieznany pisarz Miłoszewski znalazł się w serialu, gdzie główną rolę gra Karolak. A stało się tak dlatego, by ludzie nie zapomnieli o Miłoszewskim, którego i tak mają w nosie.

To co napisałem jest elementem właściwej klasyfikacji zjawisk. Ale unieważnienie rynku książki widać także gdzie indziej. Oto Sumliński Wojciech, człowiek, który nie powinien nigdy w życiu napisać ani jednego zdania, został autorem serii książek niby to sensacyjnych. Nie mam zamiaru opisywać znanych wszystkim perypetii tego pana. Chodzi o to, że po początkowym sukcesie, który przyniosły tym produktom tytuły, bardzo sensacyjne w wymowie i całkowicie nie pokrywające się z treścią, całe przedsięwzięcie oklapło. Wynika to z faktu, że organizacja, która wystawiła Sumlińskiego, nie miała zamiaru kreować rynku, ale wycisnąć zeń ile się da, bez planu na to, co będzie dalej. No i teraz właśnie nadeszło owo „dalej”, a pan Wojtek porzucił pisanie i zabrał się za coś, co nazywa filmami dokumentalnymi, a co jest zwyczajną yutubową pogadanką dla ludożerki. Lepiej bowiem zlikwidować cały segment rynku, unieważnić autora, którego się wykreowało i zostawić tylko gołe komunikaty na nietrwałym nośniku, który dewaluuje się szybciej niż waluta w Zimbabwe niż zrobić coś naprawdę. Czy wyobrażacie sobie, że taką politykę wobec produktu prowadzi na polskim rynku na przykład PEPSI. CO?

No nie, to jasne. Wszystkie te inicjatywy, Karolak, Sumliński, licencje kupowane od Rosjan, polityka IPN inwestującego w gry nie będące grami, o czymś świadczy. My wiemy o czym – o beznadziejnej słabości polskiej polityki wewnętrznej. W zasadzie o braku tej polityki. To są wszystko komunikaty degradujące widza. On raz się przed nimi obroni, a raz nie. Jeśli nie ma nic innego, wciągnie i tę Kuchnię. Złudzeniem jednak jest wiara, że będzie zajadał pierniki zrobione z gówna. Przed tym frykasem ręka widza i czytelnika się cofnie. O czym przekonał się Sumliński.

Polityka propagandowa to szalenie ważna rzecz, ludziom zaś, których poczynania opisuje zdaje się, że skoro cały ciężar poczynań w obszarze soft power i w ogóle wychowania i wykształcenia Polaków, wzięły na siebie przedsiębiorstwa takie jak Netflix, to ludzie, którzy opanowali media państwowe i prywatne, muszą już tylko dbać, by wszystko było tak, jak dawniej. Przypomnijcie sobie Staszka Supłatowicza, który pod koniec życia, żeby utrzymać swoją pozycję jedynego polskiego Indianina, zaczął opowiadać, jak skalpował Niemców Górach Świętokrzyskich. Do tego zmierza cała ta machina, ale się tym nie przejmuje. Bo wszystko przecież zależy od sił, znacznie poważniejszych i nie ma się czym przejmować. Taki serial czy inny, taka książka czy śmaka, kogo to obejdzie?

Popatrzcie teraz co zrobił Łukaszenka, który ani nie czyta książek, ani nie ogląda seriali, nawet rosyjskich. Ogłosił 17 września dniem jedności narodowej i wygłaszając przemówienie do narodu, zrobił minę taką, która zastąpiła nie tysiąc, ale milion słów. Powiedział on nam wszystkim, że może już zrobić co chce, albowiem dostał wszelkie możliwe uwierzytelnienia. Od kogo? To nie jest pytanie do mnie, zapytajcie gwiazdy mediów głównego nurtu: Karolaka, Sumlińskiego, Bartosiaka. Dla prawdziwych geopolityków i wybitnych aktorów piszących prace magisterskie o Świętym Stanisławie, odpowiedź na to pytanie powinna być banalna. Łukaszenka od razu także wskazał na kierunek swojej polityki, to znaczy na Białystok i Wilno, które – według niego – są miastami rdzennie białoruskimi.

Co to jest Białoruś, trzeba zapytać w takim razie? Dla Łukaszenki jest to część Rosji, niesprawiedliwie zagarnięta przez Polaków. A dla Polaków? Znów powtórzę – zapytajcie Karolaka, Sumlińskiego i Bartosiaka, co to jest Białoruś dla Polaków? Niech skończą pieprzyć o wyklętych, o spisku żydowskim, o Rimmlandach i powiedzą wprost – co to jest Białoruś?

Większość z nas wie, co to jest Białoruś. To jest pomysł Edwarda Woyniłłowicza i rodziny Skirmuntów na ocalenie polskiej własności nieruchomej w ramach porządku, który ustalono po I wojnie światowej. Ramy te, dla terenów wschodniej Polski, wymyślił Piłsudski, i uporczywie się ich trzymał. Mam na myśli koncepcję federalistyczną. To był błąd bardzo poważny, bo stworzona przez Polaków Białoruś, została w wymiarze propagandowym przejęta przez komunistów i dziś jest wykorzystywana przeciwko nam. I będzie utrzymywana naszym kosztem, co dwa dni temu powiedział wyraźnie Łukaszenka, a czego nie skomentował żaden polski polityk. Dlaczego nie skomentował? Bo polscy politycy komentują tylko te wydarzenia, które rozumieją, które mogą im podnieść słupki oglądalności i które wskażą im politycy mocarstw sojuszniczych. Oni z kolei zaś ni cholery nie kumają z tej Białorusi i myślą o niej tak, jak o każdym normalnym państwie. Czy Polska ma jakieś narzędzia, by wskazać Łukaszence skąd się wzięła Białoruś? Oczywiście, mamy wydane przez Klinikę Języka dwa tomy wspomnień Edwarda Woyniłłowicza. Dlaczego się o nich nie dyskutuje? Albowiem wydawnictwo Klinika Języka nie ma nic wspólnego z ludźmi roszczącymi sobie prawda do kontroli głównych kanałów dystrybucji. A skoro nie ma, nie może mieć pretensji, że nikt nie mówi o tym Woyniłłowiczu. Po co? Wszystko i tak załatwią Amerykanie i telewizja Biełsat. Popatrzcie raz jeszcze jak uśmiecha się Łukaszenka i jaki jest zadowolony, kiedy mówi – dlaczego nie obroniliście Brześcia i Grodna w 1939 roku? Co może mu odpowiedzieć na takie pytanie Agnieszka Romaszewska Guzy?

Bardzo proszę, by nikt nie bronił w komentarzach Łukaszenki i nie pisał, że ma on jakieś propolskie ciągoty, bo systemu obrony przeciwrakietowej na Białorusi nazywają się Polonez. A także o tym jakie świetne drogi są na Białorusi, bo wystawia sam sobie świadectwo. Ja zaś nie będę tu takich wpisów tolerował.

Postawmy teraz rzecz całą na gruncie polityki regionalnej? Co ma większą wartość w tej polityce – deklaracje Łukaszenki dotyczące 17 września i roszczeń terytorialnych wobec Polski czy patriotyczne produkty IPN? Co ma większą wartość wychowawczą i edukacyjną dla Polaków, Białorusinów, Litwinów, mieszkających na ziemiach byłej już niestety Rzeczpospolitej – deklaracje Łukaszenki czy wystąpienia Sumlińskiego i działania IPN? Ludziom kontrolującym w Polsce dystrybucję treści wydaje się, że najważniejsze jest, żeby widzowie oglądali serial Kuchnia. I nic poza tym, albowiem i tak nic nie rozumieją. No popatrzcie, a Łukaszenka nie zakupił licencji tego serialu, za to ma inne, ciekawsze pomysły na jednoczenie ludzi wokół emisji treści promujących białroruskość. Obojętnie co wyraz ten by dla niego nie oznaczał. Człowiek ten bowiem pokłada głęboką wiarę w swój lud, który uwierzy raczej jemu niż wszystkim programom w telewizji Biełsat.

Czy stan ten można zmienić? Czy można odsunąć tę czeredę małp od kanałów dystrybucji treści? Myślę, że w niewielkim stopniu tak. I ja na pewno spróbuję to zrobić. Być może już niebawem. Nie mam bowiem wyjścia. Jeśli czegoś nie wymyślę, pozostanie mi tylko picie i tłumaczenie ludziom, że jestem pisarzem. To zaś jest gorsze niż występy Sumlińskiego. Czekajmy więc spokojnie i z nadzieją w sercu na dwa planowane od jakiegoś czasu przedsięwzięcia. Nawet jeśli się nie spełnią, posiądziemy dzięki nim bezcenną wiedzę na temat otaczającego nas świata.

Na koniec jak zwykle reklama książek

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-i-2/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-ii/

No i zasygnalizowana wczoraj wrześniowa promocja

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/basn-jak-niedzwiedz-socjalizm-i-smierc-tom-i/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/basn-jak-niedzwiedz-socjalizm-i-smierc-tom-ii/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/miedzy-altransztadem-a-poltawa-stolica-apostolska-wobec-obsady-tronu-polskiego-w-latach-1706-1709/

Wczoraj przez cały dzień różne osoby podsyłały mi nagrania, gdzie biskup Ryś zamienia koncert, na którym bawi się trochę znudzonej młodzieży w mszę świętą. Nie pisałbym o tym, ale podsyłano mi także nagranie, które można było obejrzeć także w telewizji, gdzie widać człowieka profanującego krzyż i bijącego księdza na schodach kościoła. Człowiek ten miał wypikslowaną twarz. Zastanawiam się dlaczego? Dlaczego ktoś chroni tego śmiecia i nie pozwala na to, by mieszkańcy miejscowości, w której on żyje mogli poddać go ostracyzmowi?

Ktoś oczywiście powie, że takie jest prawo, nie można ujawniać bez zgody czyichś danych i wyglądu. No, ale ten facet łamie prawo, zachowuje się skandalicznie, a ujawnienie jego twarzy to jest czyn zwany o znikomej szkodliwości społecznej, jak to się zwykło mawiać. Ludzie zaś, którzy powiedzieliby mu kilka słów od serca spotykając go na ulicy, mieliby trochę satysfakcji i poczucia sprawiedliwości. Nazwisko pobitego księdza znają wszyscy miejscowi, a jak ktoś chce je poznać, łatwo odnajdzie je w sieci. Nazwisko profana i jego twarz pozostają tajemnicą. Wydarzenie to, a także postawa biskupa Rysia skłoniły mnie do takiego oto wyjaśnienia sytuacji, w jakiej znajdują się wierni Kościoła Powszechnego dzisiaj: ich kapłani są towarem. Tym towarem handluje się w mediach, a sprzedawcami są co sprytniejsi i bezwzględniejsi biskupi, intuicyjnie wyczuwający skąd wiatr wieje. Bo przecież żaden z nich nie wyciągnie z okoliczności, które go otaczają wniosku takiego, jak ten mój. Sprzedawcami księży są też dziennikarze mediów katolickich, a także nierzadko sami księża, którzy proponują swoje usługi różnym siłom wygłaszając jakieś kwestie przed kamerą. Nie zamierzam tu załamywać rąk, wieszczyć końca Kościoła i martwić się o to, co się stanie z nami. Chcę opisać ten dziwny stan, w jakim się znaleźliśmy w miarę precyzyjnie, tak by opis pokrywał się z faktami. Księża są na sprzedaż. To jest założenie podstawowe. Media i oświeceni biskupi spędzają ich na plac, gdzie odbywa się handel i wykrzykując różne hasła domagają się, od kapłanów odzewu. Ten musi mieć odpowiednią moc i natężenie, a także przenosić treści, które pozwolą księdzu na znalezienie się w grupie tych, którzy nie zostaną sprzedani i przeznaczeni na medialną rozwałkę. Do emitowania właściwych komunikatów zachęcają księży biskupi, tacy jak biskup Ryś, który – co było do okazania wczoraj – kazał się nazywać ziomkiem od słowa. Nie wiadomo co w takim wypadku powiedzieć. Jak ocenić zagranie tak prymitywne? Może opowiem taką historię. Jedna z moich kuzynek jest zakonnicą, jest starsza ode mnie i uczy religii małe dzieci, w niewielkim miasteczku. Dawno, dawno temu, kiedy ja byłem zbuntowaną młodzieżą, a ona była zwykłą, pochodzącą ze wsi zakonnicą, podróżującą po świecie, rozmawialiśmy o różnych sprawach. Między innymi o tym, jak powinno się formułować komunikaty płynące z ust osób duchownych lub prowadzących życie konsekrowane do młodzieży. Rozmawialiśmy o tym w latach osiemdziesiątych, ale ja tę rozmowę dokładnie pamiętam. Zgodziliśmy się, że najgorsze co może zrobić ksiądz, albo zakonnica, to zniżać się do poziomu młodych ludzi. To nie jest jakiś szczególnie głęboki wniosek, ale ja miałem wtedy ze trzynaście lat i wydawał mi się on niezwykle odkrywczy. Minęło prawie pół wieku i mamy występy biskupa Rysia, który zachowuje się tak, jakby się objadł blekotu. W niezgodzie z zasadami, które rozumieją i czytają wszyscy. Moim zdaniem jest to efektem jakiegoś przymusu. Biskup Ryś i inni biskupi, być może także papież są w sytuacji przymusowej, z której nie widzą wyjścia. Dlatego zachowują się w taki sposób, który wywołuje u myślącej części wiernych jakaś niewesołą refleksję, a u myślącej młodzieży wywołuje przemożne pragnienie ucieczki z Kościoła. To jest element tresury stanu kapłańskiego. Biskup Ryś podsuwa marchewkę, która jest z plastiku niestety, ale tego jeszcze nikt nie wie i każe mówić do siebie – hej ziom. Terlikowski zaś wywija drucianą nahajką i szykuje się, wraz z Hołownią, do naprawdę poważnych czystek w Kościele i objęcia tam, w czyimś imieniu, rzeczywistej władzy. Jest mi trudno, jako człowiekowi ułomnemu duchowo, kłótliwemu, konfliktowemu i wielokrotnie gubiącemu właściwą drogę pisać takie słowa, ale z drugiej strony myślę, że nikt inny ich nie napisze. Na fejsie znów włączyły mi się religijne pogadanki. Jakaś młoda pani opowiada o tym, że serce człowieka może się stopić w zetknięciu z cierpieniem innych, dlatego ważnym doświadczeniem jest wolontariat. Zapewne. Mnie już wiele lat temu, pewna koleżanka tłumaczyła jak pięknym doświadczeniem jest wolontariat i pomoc osobom niepełnosprawnym i głęboko upośledzonym. I ja sobie tę rozmowę zapamiętałem tak samo, jak tę wcześniejszą, z moją kuzynką zakonnicą. Spotkałem bowiem tę koleżankę dużo później, kiedy była już żoną i matką. Powiedziała mi, że nie ma zamiaru rodzić więcej niż jednego dziecka, bo ten porób i wszystko z nim związane jest tak okropne, że brak słów. Tego, które urodziła nie karmiła piersią, albowiem wywoływało to u niej obrzydzenie. Można by tu jeszcze dorzucić kilka historii o ludziach, którzy współczują psom ze schronisk i traktują bliźnich gorzej niż pracownicy schroniska te psy. No, ale dajmy już spokój. Konkluzja tego wywodu jest taka, że właściwą drogę trudno jest rozpoznać. Naprawdę trudno jest rozpoznać, a nie na niby, jak to się wydaje osobom wygłaszającym te pełne współczucia pogadanki. Pułapki bowiem są wszędzie, w ich rozpoznaniu nie pomaga już nawet przypowieść o uchu igielnym i wielbłądzie. Ilość bodźców i komunikatów, jakie kieruje ku nam świat zwiększyła się bowiem o jakieś pięć tysięcy procent w porównaniu z czasami opisywanymi w Ewangeliach. Trudno jest także znaleźć przewodnika, który wskaże drogę właściwą, przyczyna zaś tego stanu jest taka, jak wskazałem w tytule – wszyscy przewodnicy stali się towarem. Ich myśli zaś i postawy są kształtowane przez popyt i podaż, te zaś z kolei kreują media we współpracy z niektórymi hierarchami. Dla pogubionego człowieka nie ma w tym miejsca. No chyba, że jakaś konkurencyjna organizacja poda mu rękę i doceni jego postawę. To się często zdarza. Tym częściej i głośniej słuchać komunikat, że księża są zajęci, zapracowani i jest ich za mało. Jakoś tych protestantów zawsze jest tylu ilu trzeba. Myślę, że księży nie jest za mało, ale gospodarują oni swoim czasem w sposób, który zniechęca do Kościoła ludzi młodych. Przykładem na to jest właśnie biskup Ryś. Kogo dziś stać, na stracenie tylu cennych minut, by przemawiać do gromadki znudzonej młodzieży?

Tytułem podsumowania powtórzę to, o czym wspomniałem wczoraj – nie chodzi o to, by rozmieniać się na drobne i poświęcać swój czas każdej pogubionej owcy z osobna. Chodzi o metodę. Tak którą stosuje biskup Ryś jest zła i prowadzi do katastrofy. Przypomnijcie sobie tych niemieckich wytwórców zabawek z Turyngii, który toczyli obręcz, nie kojarzącą się nikomu z niczym, a kiedy pokroili ją na kawałki okazywało się, że zamieniła się ona w dwadzieścia miniaturowych lwów.

Gdzieś na drodze pomiędzy tą obręczą, a lwami znajdują się pycha i lenistwo. Czyli pani „Moje serce stopi się w zetknięciu z cierpieniem” i pan „Nie mam czasu, muszę sprawdzać zeszyty od religii IV b”. Wytoczenie obręczy zajmowało tym ludziom naprawdę niewiele czasu.

Na koniec jak zwykle reklama książek

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-i-2/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-ii/

No i zasygnalizowana wczoraj wrześniowa promocja

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/basn-jak-niedzwiedz-socjalizm-i-smierc-tom-i/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/basn-jak-niedzwiedz-socjalizm-i-smierc-tom-ii/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/miedzy-altransztadem-a-poltawa-stolica-apostolska-wobec-obsady-tronu-polskiego-w-latach-1706-1709/

Wszyscy dobrze wiemy, co to znaczy, kiedy jakaś organizacja zapowiada potrzebę zmian na świecie w celu uszczęśliwienia ludzkości. Jeśli ktoś nie pamięta, przypominam. Oznacza to masowe mordy, budowę obozów koncentracyjnych, cywilizacyjną zapaść, brak papieru toaletowego i pracę ponad siły bez wynagrodzenia.

Oto właśnie, całkiem niedawno zakończyła się impreza o nazwie Igrzyska wolności, gdzie różni mędrcy zastanawiali się, jak tu jeszcze bardziej uszczęśliwić ludzkość. Ponieważ tak zwani nasi, czyli wszyscy zdeklarowani i bojowi miłośnicy wolności, zajęci byli zwalczaniem ministra zdrowia i jego pupila covida, nikt o tym nie wspomniał. Ja też bym nie wspomniał, gdybym wczoraj nie dostał kilku linków, które – sami popatrzcie – robią wielkie wrażenie.

Oto link reklamujący samo wydarzenie.

https://igrzyskawolnosci.pl/

Proszę zwrócić uwagę na to ilu słuchaczy zgromadziły te igrzyska. Nawet jeśli byłoby ich tylko połowę, należałoby włączyć wszystkie alarmowe dzwonki i zawołać, jak niegdyś Kwaśniewski – wszystkie ręce na pokład. Nic takiego nie nastąpiło, albowiem prawica, zajęta była polemikami z ministrem, a także nagrywaniem konferencji prasowych adresowanych do nikogo i popisywaniem się umiejętnością procedowania nic nie znaczących postanowień, na jakichś wewnątrzorganizacyjnych zebraniach. A tam było prawie tyle osób co w czasie pielgrzymek papieskich. I co? Nikt nie zaczął się zastanawiać, jak tu zorganizować podobną imprezę, ale z odwróconym wektorem? A to przecież nie są pierwsze, ani nie ostatnie Igrzyska wolności.

Teraz link do strony prezentującej główną gwiazdę tegorocznej edycji

https://www.weforum.org/people/yuval-noah-harari

Jak widzimy, pan ten zajmuje się odgrzewaniem kotletów. Tak to trzeba nazwać, ale młodzież zgromadzona wokół tych całych igrzysk tego nie wie, albowiem nie pamięta takich nazwisk jak Alvin Toffler. Można wymieniać także inne, ale ja pamiętam akurat to. Zajmuje się nasz bohater udowadnianiem, że wszyscy jesteśmy zwierzętami, a w historii nie ma sprawiedliwości. Najlepiej więc będzie – do tego prowadzi jego rozumowanie – by każdy pogodził się ze swoim losem i nie podskakiwał. A jaki to będzie los? To już się ustali w trakcie obrad na kolejnych, niejawnych panelach, w czasie następnych igrzysk wolności. Widzimy, że to jest nędza, w dodatku powtarzalna, ale mająca wielkie wsparcie. Stoi za tym gównem Soros, ale także wielkie uniwersytety, a pan Harari, odwiedza w różnych porach takich polityków jak Macron i Makrela. To oczywiście nie musi być prawda, ale nie ma to znaczenia, bo chodzi wszak o to, by zrobić wrażenie na młodzieży.

Pan Harari, a za nim wszyscy inni uczestnicy tej hucpy, czyli Kwaśniewski, Trzaskowski, Gretkowska i Hołownia, domagają się zmiany paradygmatu w myśleniu o historii. To jest interesujące, a ja postaram się teraz wyłożyć na czym polega mechanizm tej pułapki. Ponieważ, wobec gwałtownego rozwoju technologii, a także ujawnienia się w związku z jej rozprzestrzenieniem, wielu indywidualnych, a wcześniej nie bardzo widocznych talentów, ludzie z organizacji, które finansują Igrzyska Wolności, zaczęli tracić wpływy w wielu obszarach. Nie mówię, że akurat w Polsce, bo tu ich pozycja, o czym za chwilę opowiem, wydaje się niezagrożona. No, ale powszechny dostęp do informacji, łatwość pozyskiwania nowych technologii i wrodzone – a tam wrodzone, dane od Boga talenty – niwelują sztuczne, plemienne i organizacyjne podziały, które firmują autorytety z Igrzysk Wolności. Ich pozycja słabnie, a uwaga nowych pokoleń skierowana jest w jakieś inne miejsca. Należy ją więc skoncentrować, na problemach, które lansuje pan Harari. To bowiem, w dłuższej perspektywie doprowadzi do degradacji tych pokoleń i całkowitego ich uzależnienia od takich cwaniaków, jak ci, co płacą panu Harari. Z faktu, że w tym przedsięwzięciu biorą udział, na naszym gruncie, alkoholik, nimfomanka i przygłup, płyną bardzo jasne wnioski. Niestety nie ma komu przypominać, że to są właśnie tacy ludzie, a przez to, że oni tacy są, cała impreza traci na znaczeniu i staje się lokalnym występem objazdowego cyrku, gdzie faceci przebrani za małpy tłumaczą dzieciom iż nie mają one duszy.

Czy ja lekceważę tę imprezę i stojące za nią organizacje? Oczywiście, że nie. Ja traktuję to bardzo serio, ale sam nic nie mogę zrobić. Mogę się tylko pośmiać, co też czynię. Mając pod nosem taki wykwit, wszystkie siły prawicy, powinny walić w to jak w bęben. Niestety one są zajęte wołaniem – keczup, keczup i udawaniem, że mają władzę, od której coś zależy. Grzegorz Braun zaś odbiera telefony w sposób tak profesjonalny i tak dojrzale przemawia do słuchawki, że co niektóre jego wielbicielki pewnie mdleją za każdym razem, jak puszczają sobie to nagranie. Janek Pospieszalski zawoła za chwilę – Hej kto Polak na bagnety. Terlikowski zaś rozpoczął właśnie swoją krucjatę przeciwko pedofilii w Kościele, co czyni – jak mniemam – za pieniądze tych samych organizacji, które będą udowadniać iśmy są zwierzęta i nie mamy co liczyć na sprawiedliwość, szczególnie historyczną. Patrząc na to wszystko zrobiłem wczoraj rzecz, której nie czyniłem do wielu, wielu lat. Włączyłem sobie pogadankę Witolda Gadowskiego. To niezwykłe, jak bardzo może być naiwny człowiek lansujący się na starego wyjadacza, takiego w dodatku, co to był w samym piekle i wykłócał się z diabłem o swoją duszę. Powiedział mianowicie pan Witold, że w Polsce jest mnóstwo organizacji wolnościowych, tworzonych oddolnie, które mają ogromny potencjał, niestety są one podzielone, każda ma swojego lidera, a do tego jeszcze jest masa liderów-indywidualistów, którzy na własną rękę domagają się wolności. I jakby to wszystko tak skupić w jednym ręku, nadać temu pęd i siłę, to by dopiero była w Polszcze wolność, że hej. Nie wiem doprawdy co powiedzieć, bo wielu ludzi patrzy w tego Witolda jak w obrazek i uważa, że emituje ona same ważne i poważne komunikaty. Może więc rzeknę tak – organizacje oddolne propagujące wolność, ekonomiczną, duchową i intelektualną, tworzone są z inspiracji tych samych istot, które filmują igrzyska wolności. One są tanie w utrzymaniu albo wręcz darmowe. Wystarczy wmówić jednemu czy drugiemu durniowi, że jest liderem i że przez działania oddolne trafi do wielkiej polityki. Jeśli on się połapie, że coś jest nie tak, dokłada mu się drugiego lidera, który robi frondę i mamy już dwie organizacje wolnościowe w Pcimiu. Jeśli zaś próbują się one ze sobą porozumieć, na rynku staje trzeci lider-indywidualista, który ma program tak radykalny, że tamtych dwóch wyrywa on po prostu z butów. To jest mechanizm ćwiczony w Polsce od czasów Pomarańczowej alternatywy. Nie wiem więc czy Witold Gadowski demonstruje naiwność czy przeskalowane cwaniactwo, wypowiadając takie kwestie. Celem wszystkich organizacji wolnościowych w Polsce, a także wolnościowców-indywidualistów, jest demonstrowanie, że potrafią oni rozprawiać poważnie na poważne tematy. No i mają wpojoną tę wizję polityki, która każe im cytować ustawy i polemizować z władzą na ich temat. Tamci nie cytują ustaw, mówią, że wszyscy jesteśmy zwierzętami, a sprawiedliwości nie ma. W dodatku na ich działalność przeznaczane są prawdziwe pieniądze, a wolnościowcy odliczają groszaki, żeby im starczyło na bilet z Pcimia do Krakowa, bo muszą jechać busikiem.

Na koniec słów kilka o zmianie paradygmatu. Założyłem wczoraj konto na patronite, nie czuję się dobrze i zajęło mi to masę czasu, teraz czekam na akceptację. Ma być za trzy dni, ale zobaczymy, czy w ogóle będzie. Obejrzałem ten portal i nieco się zdziwiłem. Wszyscy, wliczając w to Orłosia i Jaruzelską, poszukują sponsorów. To jest niezwykłe. Na co im są ci sponsorzy? Żeby mogli nagrywać swoje pogadanki. To jest główny produkt wspierany przez patronite. Czy ten produkt zmienia jakiś paradygmat? Nie. On służy temu jedynie, by definiować przegranych. To jest ulubiony produkt całej prawicy, która uważa, że wystarczy wygłosić z odpowiednią intonacją jakieś kwestie i już – sprawa jest załatwiona. Wszak niczego więcej widz nie oczekuje. Dziś nie, ale nie wiadomo co będzie jutro. Bo jeśli program igrzysk wolności zostanie zrealizowany, to wszyscy staniemy się zwierzętami. I na co komu te pogadanki? Jeśli zaś zwycięży Pan Bóg w Trójcy jedyny, który ześle tu swoje zastępy i pogromi zło, wrócimy znów do studiowania starych, dobrych książek. I pogadanki także nie będą potrzebne.

Trochę żartuję, a trochę nie. Sam nie rozpocznę zbiórki na pogadanki, ale na zmianę jednego, małego paradygmatu. Żeby pokazać, jak to się robi. Nawet jeśli nikogo to nie obejdzie, bo wszyscy będą akurat oglądać nagranie, gdzie liderzy prawicy jadąc rowerami obok kolumny lewicowych czołgów, atakować je będą pompkami i zachęcać jeden drugiego do energiczniejszych działań okrzykami – aleś mu dopieprzył! No, no, teraz do dopiero najadł się wstydu! I podobnymi.

Na koniec jak zwykle reklama książek

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-i-2/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-ii/

No i zasygnalizowana wczoraj wrześniowa promocja

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/basn-jak-niedzwiedz-socjalizm-i-smierc-tom-i/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/basn-jak-niedzwiedz-socjalizm-i-smierc-tom-ii/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/miedzy-altransztadem-a-poltawa-stolica-apostolska-wobec-obsady-tronu-polskiego-w-latach-1706-1709/

Zacznę od tego, że się na dobre rozchorowałem i straciłem głos. Nie odbieram więc telefonów, o czym uprzedzam.

Nie mogę przestać jednak myśleć o tym, co zostało tu opisane wczoraj, czyli o projekcie multimedialnym służącym edukacji patriotycznej młodzieży. Nie ma chyba na to lepszego określenia niż potwarz i upokorzenie. Ludzie dysponujący budżetami, upierający się przy tym, że mają jakieś pojęcie o rynku gier i produktów elektronicznych wypuszczają, nie na rynek nawet, ale do szkół i placówek kulturalnych, produkt, który nie jest ani filmem ani grą. Nie jest grą, albowiem z tego co mogliśmy zobaczyć, nie można tam niczego wygrać. Można tylko przegrać, albowiem główni bohaterowie, kiedy już zdobędą wszystkie sprawności, po prostu giną. Gdzie więc jest tu jakaś frajda z wygrywania? Jest to wyłącznie deprawowanie dzieci, w dodatku w bardzo podstępny sposób, połączony z wpędzaniem w poczucie winy. Każdy kto miał dysfunkcyjnych rodziców wie o co chodzi i jak działa taki mechanizm.

Napiszę teraz kilka słów o postaci, która została w tym głupim filmiku zilustrowana jako pierwsza czyli do Bogusława Szul-Skjöldkrona. Nikt, póki co, nie wyjaśnił skąd się wzięło jego szwedzkie nazwisko. Nikt też nie wyjaśnił, jak to było, że młody bardzo człowiek zebrał kolekcję 25 tysięcy owadów. Ja, w szkole średniej miałem zebrać ledwie 30 okazów jako pracę końcową z przedmiotu ochrona lasu. To jest poważne wyzwanie, nie da się tak po prostu znaleźć w bezpośrednim otoczeniu 30 gatunków owadów, które nie są pospolitymi muchami. A gdzie mówić o 25 tysiącach? Jeśli więc ta kolekcja istniała, musiała być jakimś poważnym projektem, zleconym przez placówkę naukową. Bogusław Szul zaś mógł być jednym jej twórców. Taki zbiór musi być odpowiednio przechowywany, musi być konserwowany, posiada sporą dokumentację. I co? Szul to wszystko trzymał w domu? Nikogo ten wątek nie zainteresował. Nikogo też nie zainteresował wątek piosenek pisanych przez Szula, które – o czym łatwo się przekonać – mają raczej charakter minireportaży niż utworów do śpiewania. Opisują jakieś zdarzenia, które są pointowane i komentowane. Dla twórców jednak aplikacji, której bohaterem jest Szul, najważniejsze jest, by pokazać, że zabili go bolszewicy, jak szedł po lesie w brytyjskim mundurze. To jest coś niesamowitego – wysłali szpiega w brytyjskim mundurze, by przedarł się przez linię czerwonych! To znaczy, że ktoś miał pewność iż nic złego mu się w tym mundurze stać nie może, prawda? Jakże mogłoby być inaczej? Jeśli więc słyszymy, że Szul został schwytany i przekonał bolszewików, że szpieguje dla nich w oddziałach brytyjskich, musimy dojść do wniosku, że ktoś z nas robi idiotów. Może konkretniej – IPN robi z nas idiotów. Doradzam ludziom, którzy w to wierzą, ponowną lekturę Józefa Mackiewicza, a szczególnie opisy traktowania jeńców podejrzanych o szpiegostwo, którzy dostali się do bolszewickiej niewoli. Szul musiał być jakoś kryty inaczej by się stamtąd nie wydostał.

Teraz krótka dygresja. Pobieżny nawet przegląd produkcji filmowych o niezwykłych ucieczkach z gułagu, czy też niewoli, pozwala nam dojść do wniosków jednoznacznych. Pamiętamy historię ucieczki grupy Polaków do Indii, która została opisana, a następnie zdemaskowano autora, jako złodzieja, który podkradł tę historię swojemu koledze. Ten kolega przez całe życie bał się pisnąć słowo, że to on był bohaterem tej ucieczki, albowiem nie był pewien, czy nie porwą go z powrotem do ZSRR. Niemcy w 2001 wyprodukowali film zatytułowany Jeniec. Tak daleko, jak nogi poniosą. Całkowicie wyssaną z palca brednię o tym, że z niemiecki jeniec ucieka w gułagu, który mieści się na najdalszym krańcu Azji. Dzięki pomocy Czukczów, psów, wilków, poszukiwaczy złota, polskich żydów i kogo tam jeszcze, udaje mu się mylić pogonie i dostaje się wreszcie do Iranu, gdzie biorą go za sowieckiego szpiega. Na szczęście w sąsiedniej Turcji, w ambasadzie pracuje jego wujek, który go rozpoznaje i wszystko kończy się dobrze. Ten film jest oczywiście demaskatorski. Demaskuje podwójną strukturę władzy w tak zwanych państwach demokratycznych, a także sposoby legendowania agentów, których ZSRR instalował na terenie Europy. Demaskuje też świecką martyrologię, która od bardzo dawna już jest elementem pop kultury i produktem sprzedawanym w coraz to ciekawszych opakowaniach.

W co opakowują martyrologię ludzie z IPN dobrze było widać wczoraj – w grafikę z lat dziewięćdziesiątych, z czasów kiedy na rynek wchodziła gra Age of Empires. Czyni z niej w dodatku produkt niedostosowany do rynku, albowiem – o czym wspomniałem na początku – nie zamierza go w ogóle na rynku umieszczać. Produkt ten jest bowiem niekonkurencyjny i niezrozumiały dla użytkowników produktów rynkowych. Co oni niby mieliby z tym zrobić? Bez przerwy przegrywać?

Czy IPN, nie mógłby wyprodukować gry, która konkurowałaby na rynku z takimi projektami jak Assasin’s Creed? Oczywiście, że jest to możliwe, ale wtedy trzeba by było podjąć wyzwanie i ryzyko prawdziwe. To znaczy nadepnąć na docisk wielkim koncernom. Nie można też mieć cienia wątpliwości, że produkt taki jak Assasin’s Creed to polityka. Ma on za zadanie utrzymać i wzmocnić obowiązującą wersję wydarzeń, ta zaś jest dla Polski i Polaków wyjątkowo niekorzystna. Z tego też właśnie powodu, tak zwana edukacja, popularyzacja i wizualizacja polskiej historii będzie mieć zawsze charakter objazdowego kina puszczanego w zapadłych górskich wioskach albo w obozach resocjalizacji dla pogubionej młodzieży. Niestety z miejsc tych nie można uciec, choć nie są ani za bardzo oddalone od cywilizacji, ani szczególnie dobrze pilnowane. Nie można z nich uciec, ale zawsze się z nich wyrasta, jak z ciasnego ubranka. Kiedy jednak już to nastąpi nikt nawet nie pomyśli o tym, by choć jednym słowem, czy życzliwą myślą wspomnieć czasy kiedy kazano mu oglądać patriotyczne produkcje puszczane przez objazdowe kino z napisem IPN na budzie samochodu. Zorientuje się bowiem, że całe to kino nie służy widzom, ale operatorom. Ci zaś mają jakichś dziwnych wujków w Ankarze, czy gdzieś i w żaden sposób nie można im ufać.

Prawdziwy produkt edukacyjny, czy to na rynku książki czy to na rynku multimediów musiał by mieć charakter bardzo demaskatorski i pokazać taką sytuację, w której Polacy i Polska odnoszą zwycięstwo i ono jest w dodatku niekwestionowane. Inną, poza zwycięstwem opcją, jest aranżacja tak uwodzicielska, tajemnicza i zagadkowa, że wszyscy użytkownicy programu czy aplikacji nie mogą się od niej oderwać. Reszta to śmieci i przekręty. Czy na coś takiego nas stać? Moim zdaniem tak. No, ale kto miałby w tej sprawie podjąć decyzje? Nawet jeśli dyrektor IPN by ją podjął, z miejsca poszłyby donosy we wszystkie możliwe miejsca, oskarżające go o wszelkie możliwe zbrodnie, ze zdradą stanu na czele. Wszyscy bowiem ludzie, zajmujący się edukacją historyczną, rozumieją doskonale, że ważne jest tylko to, kto będzie kierowcą budy, w której mieści się objazdowe kino. I nic więcej.

Nie można więc spokojnie słuchać bredni o tym, że badania wykazały iż rynek multimediów jest głębszy niż rynek książki. Liczby zaś nie kłamią i w związku z tym, IPN ma obowiązek produkować aplikacje i programy atrakcyjne dla młodzieży. IPN tylko udaje, że to czyni. Jeśli zaś idzie o liczby, to one kłamią przede wszystkim. Sukces na rynku książek, multimediów, na rynkach artystycznych, zależy przede wszystkim o wiary, intuicji, talentu i determinacji autora, autorów, i decydentów, którzy biorą na siebie odpowiedzialność za dystrybucję, nie zaś od liczb, które są pretekstem do wydawania wielkich pieniędzy na coś, czego nie można sprzedać.

Na koniec jak zwykle reklama książek

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-i-2/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-ii/

No i zasygnalizowana wczoraj wrześniowa promocja

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/basn-jak-niedzwiedz-socjalizm-i-smierc-tom-i/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/basn-jak-niedzwiedz-socjalizm-i-smierc-tom-ii/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/miedzy-altransztadem-a-poltawa-stolica-apostolska-wobec-obsady-tronu-polskiego-w-latach-1706-1709/

W zasadzie tekst ten powinien nazywać się Bohaterowie naszych czasów II, bo chyba już taki tytuł kiedyś dałem. No, ale niech zostanie to co widać. Na różnych kanałach telewizyjnych reklamują teraz film pod tytułem Najmro, kocha, kradnie, szanuje. Jest to podana w sosie romantycznym historia wyszkolonego agenta, który pełnił jakieś misje, ale się urwał ze sznurka i zaczął kraść. Nazywał się Zdzisław Najmrodzki i już tu kiedyś o nim pisaliśmy. Przyznam, że wszystkiego mogłem się spodziewać, ale nie tego, że o Najmrodzkim powstanie film. A do tego jeszcze, że scenariusz do niego napisze Łukasz M. Maciejewski. No, ale mniejsza o scenarzystę. Mamy instytucje kultury, które wykładają ciężkie pieniądze na produkcje, których celem jest degradacja widza, bo inaczej tego nazwać nie można. Owa degradacja nosi nazwę rozrywki. Już lepiej gdyby PISF dofinansował jakieś produkcje o potworach, niż tego Najmrodzkiego, ale tego nikomu wytłumaczyć się nie da. Dlaczego? Otóż dlatego, że Najmrodzki to produkt rodzimy, który dodaje kolorytu okolicznościom w jakich przyszło nam żyć. I to usprawiedliwia jego istnienie w kulturze masowej. Faktem, że film o nim to jedna kpina z widza, nikt się nie przejmie, albowiem każdy wie, że widz kinowy w Polsce to młodociana ludożerka, która uwielbia takie klimaty.

Można rzec, że ja akurat nie powinienem się takimi kwestiami ekscytować, albowiem takich filmów powstaje masa. To prawda, ale większość z nich to fikcje, w stylu Patryka Vegi. Ten zaś oparty jest na życiorysie prawdziwym. Wypada więc się zastanowić, czy nie jesteśmy czasem w przeddzień ogłoszenia jakiejś kolejnej legendy miejskiej, która – tak, jak w przypadku Bagsika i Gąsiorowskiego – wykreuje nam nowego bohatera, całkiem w dodatku „autentycznego”. Nikt nie wie bowiem, na razie przynajmniej, co takiego jeszcze kryje w sobie życiorys Najmrodzkiego. Na razie mamy jakąś rzewną historię o romantycznym złodzieju, który ucieka z więzień, albowiem lubi się zabawić w towarzystwie pięknych kobiet. Jest co prawda przestępcą, ale jeśli idzie o uczucia, stałość w miłości, to jego drugie imię i nazwisko. Tak to chyba tam wygląda, choć przyznam, że nie chce mi sprawdzać.

Istotne jest to, że taki format bohatera: niegrzecznego, ale szlachetnego, tworzony jest z premedytacją i celowo kolportowany. Można się tym oczywiście nie przejmować, ale tylko do momentu, kiedy człowiek nie zorientuje się, że sposób ten, wzbogacony lub zubożony o jakieś elementy, dominuje w całym rozrywkowo edukacyjnym przekazie. To zaś pozwala nam zadać pytanie kluczowe, czy państwowe pieniądze mogą być wydawane na mieszaninę rozrywki i edukacji? A także inne – czy taka mieszanina jest komuś w ogóle potrzeba i do kogoś trafia? Twórcy zapewne myślą, że tak, ale pewność tę daje im jedynie wysokość własnych wynagrodzeń, a nie respons z rynku. Ten bowiem nikogo nie interesuje. Porzućmy teraz Najmrodzkiego i przejdźmy do spraw poważniejszych, ale tylko z pozoru. Jak wiemy jeden obraz wart jest tysiąca słów. I proszę bardzo oto obraz ilustrujący powstanie Biura Nowych Technologii w IPN i zainicjowanie projektu multimedialnego Bohaterowie niepodległej. Czy ten projekt i jego wymowa różnią się czymś istotnym od filmu ukazującego burzliwe dzieje Zdzisława Najmrodzkiego? Moim zdaniem ani na jotę. A jakby tego było mało przygody Najmrodzkiego i towarzyszące im emocje przenoszone są do rzeczywistości. Widzimy do dokładnie w obrazie mówiącym więcej niż tysiąc słów, na tym pierwszym zdjęciu. Ilustracja ta daje nam też wyjaśnienie, dlaczego dyrektor Szarek nie chciał kandydować na drugą kadencję w IPN. Zrozumiał, tak sądzę, że nadchodzą czasy, których on zrozumieć nie potrafi. To tylko z pozoru skomplikowane. No, a teraz macie już ten link

https://ipn.gov.pl/pl/aktualnosci/150068,Powolanie-Biura-Nowych-Technologii-oraz-premiera-projektu-multimedialnego-Bohate.html?fbclid=IwAR39FEhKdOefVBPcKNdROcI7MFHPFrtum_EGpNK8AF1VGPJ5zK_0gfQGthY

Poniżej mamy pierwszy odcinek cyklu multimedialnego opowiadającego o bohaterach, którzy mają być wzorem dla młodzieży współczesnej. Ta zaś została w zalinkowanym tekście nazwana pokoleniem, którego nie dotyczą kwestie lustracyjne, a w dodatku takim, które czeka na skuteczny przekaz edukacyjny.

Powiem krótko: to się nie mieści w pale. Po raz kolejny oglądamy to samo, tylko, że zrobione po jeszcze większej taniości, a całą rzecz firmuje pani dyrektor, która wcześniej grała chyba w Słonecznym patrolu, albo występowała w programie Wyspa miłości. Wszystko zaś po to, by trafić z przekazem podprogowym wprost w męskie emocje, dorastających, przyszłych bohaterów. Nie wiem kto wymyśla te sztuki, ale powinien przestać. Pierwszym multimedialnym bohaterem naszych czasów jest, według IPN, Bogusław Szul-Skjöldkrona, którego sylwetka przedstawiona jest w sposób tak infantylny, że bardziej już nie można. Polska instytucja państwowa nie może bowiem konkurować w przekazie z wielkimi firmami produkującymi gry na zagraniczne rynki, albowiem zawsze w tej konkurencji przegra. Czyniąc to, jej zarząd daje, poza wszystkim, wyraźny sygnał, że nie wie czym jest twórczość, ani technologia i nie rozumie wyzwań, jakie stoją przed takimi instytucjami, a jedyne co może czynić to bardzo nieudolnie naśladować mega-produkcje. No i zadawać szyku na konferencjach prasowych. To jednak za mało, by uzyskać pożądany efekt. No, ale czy ten efekt jest rzeczywiście pożądany? Czy on jest tylko deklarowany? To jest kwestia do rozstrzygnięcia w czasie kadencji obecnego prezesa. Okaże się za cztery lata. Jeśli zaś idzie o bohatera pierwszej animacji, za Chiny ludowe nie możemy się dowiedzieć skąd się wzięło jego szwedzkie nazwisko. Ono zaś, jak mniemam, zdeterminowało jego karierę. Możemy za to dowiedzieć się z filmu, choć nie wprost, że został on na północy, w okolicach Murmańska, zwerbowany przez brytyjski wywiad, odznaczony jakimś brytyjskim medalem, a następnie wysłany z misją na tereny opanowane przez bolszewików. Mówi się o tym mimochodem, albowiem dla młodzieży jest to sprawa nieistotna. Ważne, że bohater był wytrzymały, szybko biegał, zbierał sprawności i nie bał się ryzyka. Oczywiście w pewnej chwili nadszedł kres jego życia, ale co się chłopina nalatał, to jego. No i zostawił fantastyczny zbiór piosenek legionowych, których uczył swoich żołnierzy. Mam w związku z tym jedno, podchwytliwe pytanie – czy IPN wyda ten zbiór ze stosownym komentarzem? Czy wojsko polskie zakupi nakład tego śpiewnika i czy pamięć o Bogusławie Szulu będzie żyła, w sercach współczesnych żołnierzy, którzy przecież muszą coś śpiewać po ćwiczeniach, bo w wojsku zawsze się śpiewało? Przypuszczam, że nic takiego nie nastąpi. To bowiem nikomu nie kojarzy się z sukcesem, wyklucza też obecność w projekcie istot, tak inspirujących wizualnie, jak ta pani na zdjęciu. Oglądalność zaś krótkich, imitujących gry, filmików będzie – idę o zakład – bardzo słaba. Zastanawiam się też kto będzie dla młodzieży ciekawszym wzorem do naśladowania: sfinansowany przez PISF Najmrodzki czy sfinansowany przez IPN Bogusław Szul-Skjöldkrona? A Wy jak myślicie?

Na koniec jak zwykle reklama książek

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-i-2/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-ii/

No i zasygnalizowana wczoraj wrześniowa promocja

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/basn-jak-niedzwiedz-socjalizm-i-smierc-tom-i/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/basn-jak-niedzwiedz-socjalizm-i-smierc-tom-ii/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/miedzy-altransztadem-a-poltawa-stolica-apostolska-wobec-obsady-tronu-polskiego-w-latach-1706-1709/

Bruk może nie pamięta naczelnika Kościuszki, ale na pewno jest bardzo stary i całe szczęście nie zalany asfaltem. Jeśli ktoś myśli, że prócz skacowanych weselników na tym rynku nie ma nikogo o tak wczesnej porze w dzień święty, ten myli się srodze. Miejscowa żulia już zjeżdża się rowerami i zajmuje swoje stałe miejsca. Życie zaczyna się tu bardzo wcześnie.

Poszedłem do kościoła, który jest właściwie obok rynku. Piękne nabożeństwo, ale organista fatalny. Na rynku lekka mgiełka i ten lśniący w słońcu, jak wypolerowany, bruk. Piękna pogoda. Mgła powstaje dlatego, że niedaleko jest Wisła, a miasteczko położone jest w dolinie. Kiedy jedzie się tam od strony Życzyna, czego nigdy wcześniej nie próbowałem, droga opada w dół, tak stromo, że mamy wrażenie, jakbyśmy byli w górach, a nie na mazowieckiej równinie.

Piękne miejsce, choć zapuszczone. Dowiedziałem się dziś z rana co jest najbardziej pociągającego w byciu autorem. Otóż chodzi o to, że jak człowiek ma przymus pisania, a zalał się poprzedniego wieczora, ciąży mu łeb i ma całkiem zdarte gardło, a nie ma przy tym żadnego pomysłu na tekst, zawsze może napisać impresję,

Wrześniowy upał, mgła ciągnąca od Wisły, pustka – no prawie – na rynku. Miejsce gdzie 10 października, dawno, dawno temu skończyła się Polska.

Nie będzie to tekst o pośle Mikke, jak się może pewnie komuś już zaczęło wydawać. Zaczniemy od pewnego fenomenu, który tu omawiałem czasem, ale bardzo rzadko. Oto Igor Janke były właściciel platformy salon24, cudownego narzędzia wpływu, którym można było swego czasu kształtować opinię publiczną, ogłosił, że zamierza tworzyć podcast. Nie chcę się wypowiadać na temat salonu24, bo zaraz zlecą się jakieś śmieci, żeby publicznie kłamać mówiąc, że ktoś mnie z tego salonu wyrzucił. Chodzi o to, że mając w ręku takie narzędzie Igor Janke, pozbył się go, najpierw niszcząc je dokładnie i metodycznie. Potem wdał się w jakieś afery, z których musiał tłumaczyć się publicznie, a teraz ogłosił, że powraca do dziennikarstwa. Będzie to polegało na tym, że za pieniądze zebrane z patronite, przez dwie godziny będzie robił to co potrafi najlepiej – pieprzył bez sensu na tematy, o których nie ma najmniejszego pojęcia. Dołączy do tego oczywiście jakieś ukryte dziś intencje, którym już na samym początku zaczął przeczyć. Posłuchajcie zresztą sami. Podcast nazywa się Układ otwarty, a tytuł ten został wymyślony z przekonaniem, że jest niezwykle interesujący, uwodzicielski i zagadkowy.

https://www.salon24.pl/newsroom/1164259,igor-janke-wraca-do-dziennikarstwa-jego-podcast-uklad-otwarty-bedzie-hitem

W salonie już napisali, że jego podcast będzie hitem. Nie wiem doprawdy co powiedzieć. Człowiek, który miał do dyspozycji nowoczesną maszynę, obsługiwaną za darmo zupełnie, przez dobrych autorów, zamienił ją na furmankę, którą prowadzi zawodowy wozak. Wartością dodaną jest w tym układzie profesjonalizm wozaka. On i konia zaprzęgnie i wiśta wio zawoła, i batem strzeli. To się Igorowi Janke bardzo podoba, albowiem świadczy o wysokich standardach i kwalifikacjach. A jest jeszcze szansa, że uda się wziąć udział w jakimś wyścigu furmanek.

No, ale miało być o realizmie. Proszę bardzo, oto zaczyna Igor Janke swoją nową przygodę od słów:

Żyjemy w trudnym czasie. Podziały rosną, polaryzacja ciągle postępuje. Im bardziej nasila się walka między dwoma obozami, tym mniej jest przestrzeni do rzetelnego opisywania rzeczywistości. Chcę wyjść poza naszą plemienną wojnę. W tym programie nie będę o nic walczył, do niczego przekonywał, a jedynie próbował zrozumieć, co się dzieje.

Co to, przepraszam bardzo, jest? Co znaczy zdanie: podziały rosną, polaryzacja postępuje? Brakuje tylko dopisku: krzywa bandytyzmu zbiega w dół, ewentualnie krzywa bandytyzmu pnie się w górę. Powyższe świadczy o tym, że Igor Janke nie ma pojęcia gdzie żyje. Intencje zaś twórcy podcastu demaskuje inne zdanie, a raczej jego część – będę próbował zrozumieć co się dzieje. To jest zdanie wewnętrznie sprzeczne, opisujące stan, który zaistnieć nie może. Na koniec, w zalinkowanym nagraniu, dodaje Igor Janke, że nie będzie w tym podcaście żadnych ukrytych treści biznesowych, marketingowych, ani politycznych. Jeśli coś takiego mówi Igor Janke, możemy mieć 100 procent pewności, że będą tam wyłącznie treści marketingowe, zarówno biznesowe, jak i polityczne. Ze wskazaniem na tę ostatnią opcję, albowiem wnosić należy, że Igor Janke szykuje się już do objęcia jakichś funkcji w nowym politycznym układzie, który nastąpi po kolejnych wyborach. Na szczęście on nic nie rozumie, więc nie ma sensu przejmować się deklaracjami, które składa i komunikatami, które emituje.

Zaczął pan Igor swój podcast z przytupem, od spraw niezwykle ważnych, to znaczy od pedofilii w Kościele i od piłki nożnej w Polsce. Oczywiście nie wysłuchałem tego do końca, bo jest ów program tak atrakcyjny jak mój duży palec u nogi. Przecież nikt nie będzie przez dwie godziny słuchał Terlikowskiego i Rosiaka, którzy są obecni wszędzie, na wszystkich, tak zwanych poważnych, platformach. Po co pokazywać ich jeszcze raz? No jak to po co? Bo muszą być wyścigi furmanek. Ludzie nie mający nic interesującego do powiedzenia, zanurzeni w banale po czubek głowy, nudni i przewidujący, mają robić program, którego najatrakcyjniejszym elementem jest czołówka. Czekam aż do programu zostanie zaproszony Warzecha i zacznie opowiadać o boeingach.

To co opisałem wyżej nosi nazwę realizmu medialnego. Tak się ludziom mediów jawi rzeczywistość. Ona jest kształtowana przez jakieś budżety, które powiększane są o zbiórki na patronite i emitowana z nadzieją, że jakaś gromadka pogubionych ludzi będzie tego słuchać. No, a jak nie będzie tym gorzej dla nich. Ogłosi się, że jest oglądalność i słuchalność, tak jak dawnymi laty robiło się w salonie24 klikalność różnym politycznym gwiazdom – z zaplecza.

Porzućmy teraz te przykre okoliczności i przejdźmy do opisów prawdziwie realistycznych. Oto na YT umieszcza swoje nagrania młoda Rosjanka imieniem Awelina. Ja tego czasem słucham, choć niewiele rozumiem. Awelina jeździ po południowej Polsce i opowiada swoim rodakom, jak cudownie się żyje w naszym kraju. To jest coś niezwykłego. Gdybym miał dwugodzinny podcast, studio i budżet, zaprosiłbym do programu przede wszystkim Awelinę. Dlatego, że ona daje nam pojęcie, jak realnie wygląda nasz kraj. To znaczy, że jest cudowny. My sami tego nie widzimy, albowiem większość z nas okadzana jest realizmem medialnym, a la Igor Janke, czyli skondensowanymi bredniami.

Awelina nie opowiada o tym, że podziały rosną, że coś się tam polaryzuje, ale w nieustającym zachwycie objeżdża jakieś zadupia i opowiada, jak cudownie się tam żyje. I nie ma w tym grama fałszu. Awelina nie mówi o prześladowaniach LGBT, jakich dopuszcza się faszystowski rząd, ani nie chrzani o tym, że PiS próbuje zniszczyć wolne media. Ona uważa, że w Polsce jest po prostu fantastycznie. Ostatnio nagrała podcast pod tytułem Bajkowe miasto w Polsce. – Co to za bajkowe miasto – myślę sobie – pewnie Kazimierz Dolny, albo może jakieś miasteczko dolnośląskie. A gdzie tam, bajkowe miasto w Polsce, według młodej Rosjanki, to Rybnik. Mieszkańcy Rybnika pewnie by się nieźle zdziwili, gdyby tego posłuchali. Uważam jednak, że powinni posłuchać, w ramach terapii. Każdy, w ramach terapii i odtrutki na medialne brednie powinien posłuchać kilku odcinków nagranych przez Awelinę. Nie chodzi mi teraz o banalne potwierdzenie prawdy zwartej w słowach – cudze chwalicie, swego nie znacie, ale o coś znacznie, znacznie poważniejszego. O to, że wielu z nas nie zasłużyło, żeby żyć teraz w Polsce. Oczywiście wiem, że można być niezadowolonym, co się się tam nie układa. Posłuchajcie jednak tego co i w jaki sposób mówi Awelina. Ona nie jest ani biedna, ani nie przyjechała gdzieś z głębokiego interioru. To jest normalna dziewczyna, z jakiegoś dużego miasta w Rosji, która mówi do nas – żyjecie w fantastycznych okolicznościach, nie zmarnujcie tego. Na to wychodzi Igor Janke i mówi – podziały rosną, polaryzacja postępuje…Tylko ja, Rosiak, Terlikowski i Warzecha możemy temu zaradzić. Musicie się zdecydować – rzetelny opis rzeczywistości, czy polityczne kłamstwa. Odin, dwa, tri, czetyrie….

To jest po prostu przykre. I znacznie gorsze niż występy Kaszpirowskiego, bo tamten przynajmniej umiał zrobić dwadzieścia pompek. Tutaj mamy zgraję starzejących się facetów, którzy bardzo nieudolnie, szukają dla siebie jakiegoś atrakcyjnego tła.

Teraz przechodzimy do pointy, która będzie miała charakter artystyczno-literacki. Oto dowiedziałem się wczoraj, że Ignacy Jan Paderewski skomponował w swoim życiu jedną operę. Nosi ona tytuł Manru, a libretto powstało na podstawie powieści Józefa Ignacego Kraszewskiego pod tytułem Chata za wsią. Jak wiecie ja się trzymam zawsze w bezpiecznej odległości od zjawisk opisywanych takimi wyrażeniami jak: Chata za wsią, Nasz szkapa, Jaś nie doczekał, W piwnicznej izbie. To są tytuły podcastów, prawie tak samo szkodliwych jak podcast zatytułowany Układ otwarty. Wydaje się Wam, że ich treść jest już nieważna i dawno zdezaktualizowana? Aha, przypomnijcie sobie treść powieści Chata za wsią. To jest nowoczesna powieść o problemach współczesnego świata, o nietolerancji, wykluczeniu i presji jaką otoczenia wywiera na innych, lepszych i wrażliwszych ludzi. Oto Cygan żeni się z chłopką i chce ustabilizować swoje życie. No, ale ojciec tej chłopki podjudza wieś i palą temu Cyganowi chałupę. Wsparcie Cyganowi i jego chłopskiej żonie Mortunie (skąd on te imiona brał?) pomaga tylko jedna osoba. Uwaga! Jest to francuska kochanka miejscowego dziedzica. Niestety pani owa umiera szybko i prześladowania powracają. Po wielu perypetiach Cygan się w końcu wiesza z rozpaczy, ale zostaje po nim dziecko imieniem Marysia. Tą Marysią, której matka też umarła, bo nie wytrzymała prześladowań, opiekuje się upośledzony Janek i uboga znachorka Sołoducha. Jej mąż – niewidomy starzec imieniem Rataj – pomaga dziewczynie w nędznym gospodarstwie po rodzicach. No, ale przychodzi w końcu świt i nadzieja wraca. Zagrodowy szlachcic Tomko Choiński chce się ożenić z Marysią i obronić ją przed nienawiścią wsi. To się, przepraszam, nie mieści w pale. Powieść Kraszewskiego, czego łatwo się domyślić, została okrzyknięta szczytem realizmu. Czego my tam nie mamy: Cygan, nieszczęśliwa miłość, ojciec nienawistnik, nie rozumiejący spraw serca, aha, była jeszcze Cyganka Aza, kochanka dziedzica, do tego cały zestaw kalek i niedorobieńców, którzy okazują się być jedynymi sprawiedliwymi w tej odseparowanej od świata Sodomie. Na koniec przybywa wybawca, który nie jest co prawda rycerzem, ale jednak kimś „w podobie”. To, jak widzimy jest identyczny format, jak te stosowane w propagandzie dzisiaj. Nic się nie zmieniło poza statystami. Dziś zamiast Cygana mamy Murzyna, a zamiast miłości pomiędzy dziewczyną i chłopakiem, mamy związki jednopłciowe. Reszta, czyli cały mechanizm, została bez zmian – nienawiść, żądza zemsty, współczucie, itp., itd…a wszystko to jest nazwane realizmem. Podziały zaś, stale rosną, a polaryzacja postępuje. Całe szczęście upośledzony Terlikowski zabierze się za zwalczanie pedofilii w Kościele, a niedowidzący starzec Rosiak pomoże stworzyć wolne media…Szeptuch mamy cały zestaw, a wszystkie one mają mężów z różnymi kwalifikacjami. Kłopot tylko z tą szlachtą zagrodową, nie ma kogo wytypować do odegrania tej roli. No, ale jak wesprzecie na patronite projekt Igora Janke, to on z pewnością temu jakoś zaradzi.

Na koniec jak zwykle reklama książek

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-i-2/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-ii/

No i zasygnalizowana wczoraj wrześniowa promocja

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/basn-jak-niedzwiedz-socjalizm-i-smierc-tom-i/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/basn-jak-niedzwiedz-socjalizm-i-smierc-tom-ii/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/miedzy-altransztadem-a-poltawa-stolica-apostolska-wobec-obsady-tronu-polskiego-w-latach-1706-1709/

Zacznę od wielkiego sukcesu Polski na zagranicznych rynkach. Oto niebawem, w Japonii rozpocznie się sprzedaż komiksu na podstawie utworu zatytułowanego Wiedźmin. Firma, która sprzedaje ten produkt ogłosiła zbiórkę, chyba wczoraj, i już ma półtora miliona złotych. Jeśli to nie jest wskazówka jak powinno się inwestować w kulturę, nie wiem co innego może przekonać ministra Glińskiego do zaprzestania wywalania pieniędzy w błoto, czyli na dofinansowania coraz bardziej idiotycznych filmów. Ja nie lubię Wiedźmina, o czym już wielokrotnie pisałem, ale z faktami się nie dyskutuje. Oto link do zbiórki i projektu https://www.kickstarter.com/projects/witcherronin/the-witcher-ronin-a-hard-copy-collectors-edition-manga?&utm_source=newsletter_pl&utm_medium=email&utm_campaign=ronin

Jest on jak widzimy bardzo słaby, zarówno w warstwie graficznej, jak i narracyjnej. Kurczaki atakujące Wiedźmina- ronina wyglądają żenująco, a tajemnicza kobieta w śniegu, to daleka kuzynka Dużej Mimbli z Muminków. No, ale chyba wszyscy macherzy od dystrybucji są przekonani, że taki produkt może się sprzedać i może wywołać jakiś szum wśród konsumentów komiksów w Japonii. Zobaczymy. Od tego wstępu, gładko przechodzę do konserwatyzmu. Wiedźmin był bowiem i jest nadal produktem, który inspiruje młodzież męską opowiadającą się za wartościami konserwatywnymi. Wszyscy wiemy co to znaczy w praktyce. Tak zwane wartości konserwatywne, to suma deficytów wyniesionych z rodziny, gdzie matka była postacią dominującą, a ojciec był całkiem wycofany lub wręcz nieobecny. W dorosłym życiu zaś konserwatyzm polega na tym, by odzyskać w relacji z płcią przeciwną pozycję, której nigdy nie miał ten ojciec. Co z tego wychodzi wszyscy mniej więcej wiemy – suma kompromatów, służąca lewicy do tego, by oskarżać konserwatystów o hipokryzję. Konserwatyzm tak rozumiany i stosowany w praktyce, zawsze kończy się klęską. Czy te bezsporne fakty dają komuś do myślenia i jakieś siły próbują zmienić intelektualny look formacji konserwatywnych w Polsce? Oczywiście, że nie. Polityka w tym zakresie jest zupełnie inna. Jeśli ktoś przyłapie na czymś młodego konserwatystę, na przykład, na pisaniu listów do seksworkerek, to znaczy, że należy uznać to za atak na najświętsze wartości, a w środowisko wysuwa na front jeszcze więcej facetów w kraciastych garniakach i muszkach. Oni zaś zapewniają wszystkich o autentyczności swoich przekonań, wiary i czego tam jeszcze. I tak do następnego razu. Obiecuję, że ostatni już raz wracam do poruszonej tu sprawy konserwatywnego autora z salonu24, ale wiąże się ona ściśle z tym, co będzie dalej. Jestem całkowicie przekonany, że to co miało być kompromitacją, podniesie towarzyskie notowania tego pana na nieznane, nawet jemu samemu, wyżyny. Jestem też przekonany, że – jeśli już nie jest zwerbowany do jakiejś struktury – niebawem zostanie mu złożona jakaś propozycja. Gdzie bowiem szukać chętnych do tak niewdzięcznej roboty, jak nie w szeregach młodych, zdolnych konserwatystów, którzy mają pióro ostre jak szpada?

Chciałbym na tym przykładzie i na przykładzie słabego bardzo produktu, jakim jest japońska wersja Wiedźmina, wskazać, że pomiędzy deklaracjami do tyczącymi emocji i związanych z nimi wartości, a tak zwaną rzeczywistością zieje przepaść. Jest ona stale pogłębiana, a zasypanie jej nie jest możliwe. Przepaść ta znajduje się bowiem w duszy. Wszyscy o tym niby wiemy, ale za każdym razem kiedy ona się ujawnia, udajemy zaskoczenie. Za każdym razem też udajemy, że wierzymy w różne deklaracje składane przez osoby za kogoś przebrane – na przykład za konserwatystów, albo muzyków – a dotyczące chęci natychmiastowego zasypania tej przepaści, bądź też jej nieistnienia. Dobra, przechodzę od tej filozofii do konkretów. Mamy chyba ciągle jeszcze ten festiwal w Opolu, gdzie śpiewa się jeszcze raz te same piosenki, które już znamy i mowy nie ma, by zaśpiewać inne, bo publiczność mogłaby nie zrozumieć o co chodzi. Ilość tych piosenek jest ograniczona. Nie tylko na festiwalu, ale także w radio, chodzi bowiem o to, by ciągle zarabiali ci sami wykonawcy. Fakt ten, podobnie jak deficyty konserwatystów, ukrywa się za nostalgią i emocjami. I teraz patrzcie, mając świadomość tych wszystkich, jakże oczywistych zależności, badacze kultury średniowiecznej i jej popularyzatorzy każą nam wierzyć, że pieśni trubadurów były wyrazem gorących uczuć do wybranej damy. Opiszmy rzecz w kategoriach liczbowych. Tych pieśni zostało bardzo dużo. Nie wiemy, czy czasem część z nich nie została spreparowana na użytek czasów późniejszych, żeby coś tam udowodnić w jakichś akademickich sporach. Po samym tylko Vidalu pozostało z pięćdziesiąt utworów. A ile ich zaginęło?! Ilu było trubadurów na samym Południu, ilu w Italii, w Niemczech, a także na Śląsku i Morawach!? Bardzo wielu. Pieśni, które się zachowały, przeznaczone były do kolportażu. Nie mogło być inaczej, bo nie zostałyby zapisane po prostu. Policzcie teraz ile piosenek puszcza bez przerwy Polskie Radio, ile ich zostało zaprezentowanych w Opolu i zastanówcie się, w jaki sposób Vidal organizował kolportaż swoich utworów na najważniejszych dworach Europy, wliczając w to dwór papieski? Pomyślcie o ich wykonaniu, które nie mogło być przecież byle jakie, ale wymagało zespołu profesjonalnych muzyków, którzy aranżowali jakieś przedstawienie z muzyką i tekstem. Ile czasu trzeba by odśpiewać pięćdziesiąt, wcale przecież nie krótkich utworów. Oczywiście, one wszystkie powstawały w czasie, nie rozprowadzano ich w pakietach, ale pojedynczo. Napisanie ich jednak także zajmowało czas. Potrzebne były przybory do pisania, inkaust, pióra i cała kancelaria. Naprawdę wierzycie w to, że służyły one temu, by zdobywać serca dam? Chybaście poszaleli. Kiedy więc ktoś pisze, że ten czy inny trubadur wzdychał do Indii de Tolosa, powinien się chyba trochę nad sobą zastanowić. I przemyśleć, czy zamiast słowa „wzdychać” nie powinien czasem użyć zwrotu „smalić cholewki”. Byłoby to jeszcze bliższe konserwatywnym wartościom.

Gorsi o znawców poezji trubadurów są tylko poszukiwacze Świętego Graala, którzy nie są w stanie pogodzić się z tym, co niesie treść utworów, gdzie opisany został zamek Graala, król Rybak i inne ciekawe postaci, żywiące wyobraźnię konserwatywnych mężczyzn z deficytami. Przepaść cały czas się pogłębia, a oni poprawiają muszki i ocierają pot z czoła. Odnalezienie Graala bowiem uczyni z każdego z nich prawdziwego Galahada, nawet jeśli ktoś im tam wyciągnie jakieś listy do seksworkerek. Z faktu, że Parsifal miał mauretańskiego brata, a jego rodzony ojciec służył na dworze kalifa w Bagdadzie nie wyciągną ci ludzie żadnego wniosku, albowiem wierzą w to, że europejscy rycerze wyruszali na wschód po przygodę. Tak samo, jak trubadurzy, którzy pisali na drogim pergaminie swoje utwory, po to, by zainteresować sobą żonę hrabiego posiadającego w swoich dobrach dwie stocznie, mennicę i kawał pola zasianego dziwnymi, żółtymi kwiatkami, które odziani w szaty koloru indygo ludzie obrabiali cztery razy do roku.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-i-2/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-ii/

I jeszcze promocja

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/basn-jak-niedzwiedz-socjalizm-i-smierc-tom-i/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/basn-jak-niedzwiedz-socjalizm-i-smierc-tom-ii/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/miedzy-altransztadem-a-poltawa-stolica-apostolska-wobec-obsady-tronu-polskiego-w-latach-1706-1709/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/emmanuel-malynski-nowa-polska-reforma-agrarna-przeciwko-wlasnosci-prywatnej/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/proces-eligiusza-niewiadomskiego/

Jak dowiódł dzisiejszy tekst, gotowi jesteśmy zaakceptować to, że oszukuje się nas na pewnych stałych zasadach. Do tego jesteśmy przyzwyczajeni i o tym możemy rozmawiać, rozkładając bezradnie ręce. Kiedy się jednak dowiadujemy, że ktoś robi nas systemowo w trąbę, według reguł dotychczas nie rozpoznawalnych, nie wiemy jak się do tego odnieść i po prostu milczymy. Stąd popularność narracji covidowych i opowieści o upadku gospodarki w Polsce. Można się tym bezpiecznie oburzać i mówić o depopulacji.

Rozmawiałem przed chwilą z Juliuszem, który szuka wykonawcy dla swojego serwetnika w kształcie żaglówki. Niestety nie można takowego znaleźć, albowiem wszyscy są obłożeni robotą i najbliższe terminy realizacji wypadają w lutym. To zaś oznacza, że realnie pewnie w maju. Dowiedziałem się też, że drewniana kulka, o średnicy 10 cm, kosztuje w hurcie 30 zł. Ja zaś sprzedaję książki w twardych, lakierowanych oprawach za 40 zł. I jeszcze muszę wysłuchiwać, że u mnie jest drogo. Kulka jest fajniejsza od książki, bo można się nią pobawić z kotem, a książką nie bardzo. Poza tym treści zawarte w moich książkach nie wywołują ani jednoznacznego oburzenia, ani też euforii, jak to było na przykład z powieścią Czterej pancerni i pies Janusza Przymanowskiego. Powodują jednak pewien dyskomfort i wywołują dziwne reakcje. Głównie takie, że ten czy inny komentujący usiłuje mi wytłumaczyć co i jak mam pisać, żeby było dobrze. Ja dobrze wiem, co mam pisać i nie potrafię tego zmienić, a jeść muszę, tak jak wszyscy. Poza tym niektóre tytuły leżą u mnie już długo i przed kolejnym rokiem dobrze by było się ich pozbyć. Chcąc nie chcąc muszę organizować promocję. Niech się na mnie nie obrażają pośrednicy, szczególnie ci zalegający w zapłatą, ale nie powieszę się po to, by ułatwić im handel na allegro. Przeciwnie, prędzej sam się tam zainstaluję i zacznę sprzedawać niektóre swoje tytuły na aukcjach. Taki los mi przypadł w udziale i tak, jak wszyscy chciałbym przeżyć. W branży drewnianych kulek wszystko hula, podobnie jak w bimbrownictwie, czego też się dowiedziałem niedawno, albowiem jeden kolega produkuje coś, co się nazywa kolumny rektyfikacyjne. To są domowe destylatornie. Za jedną bierze 2 kawałki. Jak zrobi trzy dziennie to ma niezłą dniówkę i nie musi się martwić czy zrobić promocję czy nie. U mnie jest inaczej. Stąd właśnie ta obniżka, która potrwa do końca września.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/basn-jak-niedzwiedz-socjalizm-i-smierc-tom-i/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/basn-jak-niedzwiedz-socjalizm-i-smierc-tom-ii/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/miedzy-altransztadem-a-poltawa-stolica-apostolska-wobec-obsady-tronu-polskiego-w-latach-1706-1709/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/emmanuel-malynski-nowa-polska-reforma-agrarna-przeciwko-wlasnosci-prywatnej/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/proces-eligiusza-niewiadomskiego/

O teorii systemów- światów już tutaj dyskutowaliśmy i wiadomo dobrze kto ją wymyślił i w jakim celu. Stało się to po to, żeby można było wskazywać kto jest szurem, a kto nie. Teoria systemów-światów to nic innego, jak uwikłanie uwagi i potencjału całych grup w jałowe i pozbawione kontekstów rozważania, oparte na kilku ciągle przywoływanych źródłach. Na podstawie tej teorii, powstają różne szalone hipotezy, ale nie można w żaden sposób wyjaśnić takich choćby kwestii, jak ta poruszona w jednym z pierwszych rozdziałów drugiego tomu Kredytu i wojny – dlaczego biskup krakowski za Bolesława Krzywoustego miał na imię Maur? I dlaczego tenże Bolesław opisywany jest przez polskich badaczy, jako patriota, w stylu Gomułki, który zrezygnował z mianowania duchownych obcego pochodzenia na stolice biskupie? Tymczasem w Poznaniu biskupem był Francuz, a w Krakowie Maur. Po co to wymyślać takie historie, które są nie do utrzymania? Nie wiem. Nie wiem także do czego teoria systemów światów, może służyć dziś, kiedy można sobie na allergo kupić książkę pod tytułem Listy żydowskich kupców w średniowieczu i tam przeczytać o faktorach z Egiptu urzędujących na Jawie.

Wyspa ta została w pewnym momencie podbita kulturowo, przez Indie. Stało się to za sprawą kolonizacji kupieckiej, a rzecz miała miejsce we wczesnym średniowieczu. Ponieważ mało wiem i mało rozumiem z historii Indii będę się posługiwał ogólnikami. Zacznę od tego, że tanie jak barszcz książki o historii Indii, nie interesujące absolutnie nikogo są do kupienia na allegro po cztery złote. Ilość inspiracji, jakie pobudzają ludzki umysł, już po otwarciu takiej książki na dowolnej stronie, jest porażająca. Ja otworzyłem swoją na początku rozdziału dotyczącego reformy hinduizmu i przeczytałem tam sformułowanie, które posłużyło mi za tytuł – systemy popularnej etyki. Oto, w opozycji do buddyzmu, hinduizm, w oparciu o tron i władzę dynastii Guptów, zredagował treść świętych i starych ksiąg i wypełnił je treścią strawną dla tak zwanego prostego człowieka. To oznacza jedno – wszyscy w Indiach VIII i IX wieku potrafili czytać. Księgi te były następnie kolportowane, a także składowane w wielkich świątyniach, a losy ich bohaterów były treścią rozmów i modlitw. Do hinduskiego panteonu wciągnięto także Buddę i zrobiono z niego, o ile dobrze zrozumiałem, jedno z wcieleń Kriszny. Był to początek końca buddyzmu w Indiach, buddyzmu, który z przyczyn nie do końca dla nas zrozumiałych przeszkadzał władzy rodzimej i był traktowany jako ideologiczna dywersja. Nie można było z nim walczyć tak po prostu, a więc za pomocą tego, co dziś nazywa się soft power, wypchnięto go poza granice subkontynentu. Co się za tym wszystkim kryje jeszcze, nie mamy pojęcia, a wobec ubóstwa źródeł i niedostępności opracowań poza najbardziej podstawowymi, pewnie nigdy się nie dowiemy. I teraz wróćmy do teorii systemów światów. Arabowie podbijają północne rejony Indii, czyli dzisiejszego Pakistanu, w na początku VIII wieku. Zajmują także Pięciorzecze, czyli Pendżab. Ten podbój jest dobrze zorganizowany, a świadczy o tym fakt, że po wymordowaniu męskiej populacji głównych miast Muhammad ibn Kasim, dowódca wyprawy, każe wytyczyć w tych miastach nowe działki pod arabskie osadnictwo. Niestety z powodu dywersji na tyłach, czyli zmiany rządów w stolicy kalifatu, został on odwołany z Pendżabu i zamordowany. Czy Indie jakoś się przejmują tym najazdem? W mądrych książkach piszą, że wcale. Indie, przeżyły dwieście lat w pokoju, a sławny arabski najazd, o którym mówią kroniki Bliskiego Wschodu i Persji obszedł je mało. Dopiero kolejne najazdy muzułmańskie, w X wieku, nieco otrzeźwiły Hindusów, ale też nie za bardzo. W popularnej, starej i pewnie zdezaktualizowanej książce pod tytułem „Dzieje Indii” przeczytać możemy, że kraj przeżył 500 lat bez głębokich niepokojów. To jest duża rzecz, nawet jeśli tych lat byłoby 300, a brak niepokojów oznaczałby lekkie niepokoje na granicach północnych. Przez te setki lat Indie zajmowały się rozwojem kultury. Niestety jest ona dla nas rozpoznawalna tylko poprzez teksty poetyckie i owe systemy popularnej etyki, czyli zmienione w epoce Guptów Bhagawadghitę i Mahabharatę. Przez 500 lat względnego pokoju, który panował na prawie całym obszarze subkontynentu Indie żyły, rozwijały się, produkowały mnóstwo niezwykłych przedmiotów, które następnie, zostały zrabowane przez muzułmanów i wywiezione na zachód. Ostateczny triumf Arabów w północnych Indiach datowany jest na początek XIII wieku, kiedy to powstaje sułtanat Delhi. Trudno przypuścić, by w czasie tego podboju zamarł handel. Przeciwnie, myślę, że świetnie się rozwijał, zarówno na zasadach wojennych – transport łupów do miast Bliskiego Wschodu, jak i na zasadach pokojowych – wybrańcy handlowali na warunkach preferencyjnych. Wobec ogromu tego co można było z Indii wywieźć po 500 latach pokoju, oczywistym wydaje się, że dochodziło do poważnych konfliktów wewnętrznych wśród grup owym wywozem zainteresowanych. Handel indygo, nie zamarł chyba nigdy, nawet w czasach największej zawieruchy, a prócz tego przecież handlowano złotem, wyrobami jubilerskimi i wyrobami hutniczymi. Dzisiaj wielu ludzi uśmiecha się z politowaniem, oglądając puszczane na fejsie filmy, gdzie widać kilku Hindusów, jak w godzinę wykonują nową chłodnicę do autobusu, który wozi ludzi gdzieś po pustkowiach stanu Kerala. Czynią to z wprawą, entuzjazmem i wielką fachowością. No i my, Europejczycy uważamy, że to jest archaiczne. Wyobraźmy więc sobie teraz, że w X wieku, w Indiach w każdej, najmniejszej nawet dziurze istnieje kilka takich warsztatów, które nie muszą borykać się z żadnym, znanym Europejczykom problemem. Nie ma kłopotu z transportem drewna opałowego do palenisk i hut, wokół jest bowiem pełno złóż węgla, nie ma problemów z ogrzewaniem w czasie zimy, bo nie ma zimy, nie ma kłopotów z magazynowaniem towarów, albowiem wszystko jest od razu odbierane przez pośredników. Nie potrafimy sobie tego wyobrazić, albowiem nasza wizja historii, wbita nam do głowy w czasie nauki w szkole i czytania pism popularyzatorskich wyklucza takie wizje. Wyklucza też porównania. Z łatwością akceptujemy informację, że Arabowie podbili Indie, kraj stojący tak wysoko w zaawansowaniu technologicznym wobec Europy, jak dziś Japonia wobec Bangladeszu. Nie zadajemy sobie jednak trudu by zastanowić się jaka była skala importu technologii z Indii, przez świat arabski do Europy. Przyjmujemy, że takowego nie było wcale, a wszystkie osiągnięcia Europy w zakresie technologii budowlanych, to dziedzictwo antyku. Bo świat europejski istniał sam dla siebie i przez się, a Azja była oddzielona górami. To są głupstwa, albowiem musielibyśmy uwierzyć, że wszyscy architekci i majstrowie czynni w średniowieczu czytali Witruwiusza, a przecież wiemy, że była to epoka analfabetów. Nie potrafimy też zrozumieć, jak to się stało, że Arabowie, którzy tak łatwo podbili północne Indie, nie poradzili sobie z Europą. A po co mieli sobie radzić? Po co mieli tracić ludzi, wysadzać desanty, zdobywać porty, które posiadały stare, jeszcze rzymskie umocnienia i maszerować na północ, do brzegów lodowatych mórz? Oni stamtąd mogli kupować co najwyżej niewolników, a czynili to przez zainstalowanych na miejscu pośredników. Myślę, że możemy spokojnie nakreślić taką oto wizję – ochrzczenie północnej Europy było koniecznością także z tego powodu, że kultura i cywilizacja, a to znaczy wpływy finansowe świata arabskiego, przenikały daleko na północ, bardzo daleko na północ. Wyrażały się one w intensywnym pozyskiwaniu niewolników, którzy byli napędem cywilizacji muzułmańskiej. Tak więc ochrzczenie Polski i Węgier byłoby początkiem powolnego procesu wypychania arabskiego pieniądza i arabskiej władzy, stanowiącej niejako drugą rzeczywistość wobec tej lokalnej, plemiennej i słabej bardzo jeszcze, chrześcijańskiej, ku południowi. Proces ten zwieńczyły krucjaty i zdobycie Jerozolimy. Ponieważ jednak władza muzułmańska nie posługiwała się w północnej Europie mieczem, a podstępem, bardzo trwałym i trudnym do zwalczenia, trzeba było zastosować coś, jakąś popularną etykę, która podniesie znaczenie każdego mieszkańca chrześcijańskiego uniwersum i będzie dla niego drogowskazem w codziennym życiu. Taką soft power, zastępującą w wyobraźni ludzi nie dający się zrozumieć, brutalny i bezwzględny świat łowców niewolników i pośredników w tym handlu.

Ponieważ Kościół miał takie narzędzie, zostało ono zastosowane, ale kolportaż treści, które się nań składały, był utrudniony albowiem nie było szkół i nie było możliwości kolportowania wizerunków. Ta pojawiła się dopiero w chwili kiedy powstawać zaczęły dekoracje rzeźbiarskie portali wielkich kościołów.

Teraz wypada się zastanowić jakimi systemami popularnej etyki posługujemy się dzisiaj i czemu one służą? Zapewne wypchnięciu poza sferę zainteresowań jakiegoś wcześniejszego systemu. Do systemu popularnej etyki aspirują wszystkie programy publicystyczne i paradokumentalne, których bohaterami są policjanci. Aspiruje do niego także program Elżbiety Jaworowicz. Trochę wyżej znajdują się pogadanki Adama Szustaka, filmy Patryka Vegi i cała działalność Szymona Hołowni, która ma nam zastąpić starą, dobrą moralność opartą na przykładzie płynącym z żywotów świętych. Nimi się już nikt nie przejmuje, albowiem byłaby to – nawet według wielu księży – zwykła szuria. Na koniec przypomnę, że mamy w magazynie książkę, która – gdyby nie była solidnie udokumentowana – uznana zostałaby przez rodzimych naszych mędrców i zawiadowców nowych systemów popularnej etyki – za przykład anachronicznego obłąkania w rozumieniu przeszłości. A do tego za ciskanie nieuzasadnionych oskarżeń na wielką i ważną dla całej ludzkości cywilizację. Nosi ona tytuł Wielki żywopłot indyjski. I opowiada o tym, jak można ukryć instalację polityczną służącą zniewoleniu i wcale nie starą, w sposób tak przemyślny, że nie odnajdzie jej nikt. No chyba, że ma do tego całkowite przekonania i wielką pasję, dla której gotów jest poświęcić życie.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/wielki-zywoplot-indyjski/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-i-2/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/kredyt-i-wojna-tom-ii/