Baśń jak niedźwiedź

W wojnie najbardziej zdumiewające jest to, co się dzieje po niej. Nie mamy o tym pojęcia, albowiem nikogo te sprawy nie interesują. Jak jednak mogliśmy się przekonać wczoraj, są ludzie, którzy już w trakcie trwania ostatnich walk wiedzą, kto będzie odbierał kombatanckie renty za pół wieku. Ich zadaniem zaś jest zrobienie wszystkiego, by plan ten i te renty nie przepadły i nie dostały się w czyjeś niepowołane ręce.

My w Polsce jesteśmy w o tyle słabej sytuacji, że siły, które rządzą na naszym terenie wmawiają nam iż trzeba afirmować wojnę. Inaczej niż widać to na amerykańskich filmach, kiedy wszyscy zachowują się tak, jakby chcieli żyć w pokoju, ale niestety przez wroga, tego całego Hitlera czy innego Hiro Hito muszą walczyć. Po czym na koniec dowiadujemy się, że wszyscy byli ochotnikami, a jak ktoś trafił do oddziału z poboru miał przechlapane. U nas jest odwrotnie, wszyscy walczą z przymusu, a potem dorabia się do tego kombatanckie legendy, które powielane w milionowych nakładach tworzą obraz wojny. Ten następnie, poprzez inne formaty, publicystyczne, filmowe gawędziarskie, jest wchłaniany przez konsumentów treści. Nie twierdzę, że przez tłumy, ale wystarczająco wielu wariatów afirmuje wojnę, nie mając zamiaru brać w niej udziału, żebym się tym zaniepokoił.

Internet pełen jest wpisów ludzi, którzy siedząc wygodnie w fotelach, mając jakieś zasoby na koncie, a także dobre auta, zastanawiają się co to będzie, jak już zostaniemy zaatakowani, jak też wróg się z nami obejdzie, kiedy ostatecznie pokona naszą armię. Są też inni, którzy radzą, jak przygotować się do okupacji. Nad tym wszystkim jest państwo, które deklaruje chęć obrony obywateli, a w rzeczywistości jest akwizytorem sprzętu wojennego. Jego rolą jest wybór dostawcy, a cała polityka Polski koncentruje się na tym, żeby przedstawiciele handlowi jednej grupy zbrojeniowej wypchnęli z rynku przedstawicieli drugiej grupy zbrojeniowej. W tych warunkach afirmacja wojny i jej reklama wydają się koniecznością. Wpisy zaś wariatów, którzy szykują się na okupację i uważają, że ją przeżyją, bo mają krzesiwo w latarce i pół tony konserw zakopane za garażem, nabierają innego kolorytu. Wszyscy ci ludzie zapominają o jednym – wojna jest kreacją, ale to nie oni ją kreują. W czasie wojny naprawdę wiele rzeczy da się zaplanować i przeprowadzić z zimną krwią, a opisujące wojnę formaty publicystyczne i artystyczne starannie te momenty omijają. Tak, byśmy się nawet nie domyślili tego, jak machina wojenna działa naprawdę. Z publikowanych tu ostatnio tekstów można już ułożyć jakieś podsumowanie, które nie będzie oczywiście żadnym początkiem antywojennej strategii, bo my jesteśmy wobec wojny bezradni, będzie tylko pewnym schematem, który pozwoli, być może, żyjącym po nas czytelnikom nie nabierać się na plewy. No i bardziej uważać co i do kogo się mówi, a także jak trzeba pilnować ważnych rzeczy.

Wrócę do filmu „Kompania braci”, do tych odcinków, które rozgrywały się w Ardenach. Nie dość, że najlepiej wyposażona armia świata nie dostała zimowych mundurów, nie dość, że nie było leków, a sanitariusz latał po stanowiskach i żebrał o morfinę, to jeszcze dowódca uciekał z pola walki i chował się w sztabie. A na dodatek w czasie natarcia dostał ataku paniki i trzeba go było odstawić na tyły. Nie wiemy czy atak paniki był prawdziwy czy udawany, nie wiemy czy pan ten znalazł się na swoim stanowisku, bo był czyimś znajomym, czy też dlatego, że ktoś dobrze rozpoznał jego deficyty. Stawiam na to drugie, albowiem znajomi ważnych ludzi robią kariery na tyłach, a nie siedzą ze zmarzniętymi tyłkami pomiędzy oczekującymi na śmierć spadochroniarzami. Jestem więc przekonany, że operacja ardeńska była dobrze przygotowaną prowokacją, którą koordynowali agenci sowieccy czynni w amerykańskim sztabie, a także u Niemców. Jej istotnym celem nie było wyeliminowanie USA z wojny, ale ofiarowanie sowietom bezcennego czasu, który pozwoliłby im zbliżyć się do Berlina i przyczynił się do ostatecznego pogrzebania polskich mrzonek o niepodległości. Gdyby Amerykanie doszli do Turyngii, żaden sowiecki komisarz nie byłby w Polsce bezpieczny, a wszyscy lewicujący partyzanci, nawet ci przekonani do komunizmu, mieliby nielichy dylemat – do kogo strzelać? I nie dałoby się tak łatwo wykrzesać entuzjazmy dla nowych idei, zwłaszcza, że trwały już prace nad bombą. Minęło ponad osiemdziesiąt lat od tamtych wypadków, a my dopiero dziś zaczynamy coś tam kojarzyć, a i to tylko dlatego, że jakieś lewackie szuje, postanowiły się trochę polansować na bohaterach i po raz kolejny dorobić gębę generałowi Pattonowi.

W filmie „Pacyfik” widzimy bohatera, sierżanta, potomka włoskich migrantów, który otrzymuje Krzyż Kongresu. To jest jedno z najwyższych odznaczeń. Od razu odsyłają go z frontu i kierują do sprzedaży obligacji wojennych w kraju. Staje się jednym z wielu, którzy pozyskują pieniądze na wojnę. Można rzec, że awansuje ze stopnia sierżanta, na stopień akwizytora. Bo akwizycja na wojnie jest najważniejsza, tylko trzeba dobrze wiedzieć kto i co sprzedaje. Bo ryzyko jest duże. Oczywiście nikt w tym filmie nie nazwał tego wprost, ale jego rola do tego się sprowadzała. Ludzie narażający życie w okopach, byli następnie kierowani do kraju, by promować wojnę. Tyle, że kraj ten był całkowicie bezpieczny i na tyle potężny, by nic sobie nie robić nawet z prowokacji tak grubych, jak Ardeny.

W Polsce akwizycja wojny jest zabójcza. W zasadzie wszyscy powinniśmy się zajmować promocją pokoju, świętego spokoju oraz wszystkiego co się z tym wiąże, każdego najmniejszego drobiazgu, który ułatwia nam życie i czyni go bezpieczniejszym. No, ale wtedy rozsiani w narodzie akwizytorzy wojny nie mieliby pola do popisu. Nie mogliby pieprzyć tych wszystkich bredni, które emitują codziennie, przekonując słuchaczy, widzów i czytelników, że wojna jest wybawieniem z codziennych kłopotów, że stawia przed nami czyste i klarowne wyzwania, którym musimy sprostać. Ewentualnie, że będziemy mieli tak źle jak jeszcze nigdy i trzeba się na to wszystko przygotować. Całość tych działań ma swoją nazwę – to jest sabotaż i zabijanie ducha walki. Ten zaś bierze się z chęci do obrony urządzeń stworzonych w czasie pokoju. Ameryka nie brała udziału w wojnie dlatego, że jej mieszkańcy widzieli w wojnie jakieś swoje szanse. Oni poszli walczyć, żeby nie utracić tego co już mieli. I na tym założeniu opierała się amerykańska propaganda wojenna.

Polska propaganda wojenna jest tworzona przez pensjonariuszy Tworek. Jej najważniejszym założeniem jest pogarda dla tego co już mamy i dlatego co można by jeszcze zrobić. Najważniejsza wytyczna zaś brzmi – porzuć wszystko i giń. Co tam się kryje na spodzie? Jaka obietnica? Wszyscy domorośli, a w mojej ocenie wynajęci za pieniądze, promotorzy i akwizytorzy wojny, chcą, żeby im oddać władzę nad cywilami. To oni chcą być okupantami. I to oni chcą zniszczyć nasze życie, wzbogacić się na tym zniszczeniu, albo chociaż tylko podnieść sobie samoocenę. Głoszą bowiem pogardę dla dóbr doczesnych, świętego spokoju, urządzeń działających w czasie kiedy nie ma wojny, godnego wypoczynku i tego niewielkiego luksusu, na który mogliśmy sobie pozwolić w ostatnich latach. To właśnie jest u spodu wszystkich patriotycznych narracji, jakimi karmi się polskie społeczeństwo od wojny. To komuniści stworzyli wszystkie wojenne mity i sformatowali je tak, byśmy nawet nie śmieli zastanawiać się nad ich sensem. Przez cały PRL nie powstał żaden uczciwy film o wojnie, ani dokumentalny, ani fabularny. Nie było czegoś takiego, co widzieliśmy w opisanych tu filmach amerykańskich – autentycznych bohaterów, którzy wypowiadają się, już jako starcy, o swoich wojennych przeżyciach.

W PRL bohaterami wojennymi byli aktorzy – Mikulski, Pieczka, Gołas, Gajos, Press. I nikt nie zastanowił się dlaczego tak się dzieje? Ta sytuacja miała przełożenie 1:1 na literaturę i publicystykę wojenną. Stworzono fikcyjnych bohaterów, których istnienia i działań nikt nie kwestionował. Do dziś w nich wierzymy. Kiedy przyszła postkomuna, piszę to z przykrością, ale to prawda, całkowicie odcięła się od tych dętych formatów i zaproponowała narodowi rozrywkę. Może nędzną, ale jednak rozrywkę i jakąś tam konsumpcję. Kiedy przyszła nasza, patriotyczna władza pisowska, uznała, że stare, wymyślone ze złą intencją, formaty wojenne są znakomite do tego, by promować patriotyzm. Nigdy nie zapomnę, jak na pewnym spotkaniu, tu niedaleko, jeden działacz PiS namawiał wszystkich zebranych do oglądania filmów Poręby, żeby wzmocnić w sobie ducha patriotycznego. I nie rozumiał ten nieszczęśnik, że niczego nie wzmocni, bo nie można dążyć do prawdy żyjąc w kłamstwie. Przekonanie to jest jednak powszechne. I cała działalność propagandowa „naszych” sprowadza się dziś do tego, by za wszelką cenę utrzymać patriotyczne wzmożenie, oparte o legendy różnych bohaterów. Są oni co prawda jak kalkomania i obłażą, kiedy się ich wizerunki poskrobie, ale nie ma to znaczenia, albowiem wiara w moc formatów komunistycznych jest niezłomna. Poznajemy to choćby po tym, że wojenne formaty są dzisiaj tworzone na tej samej zasadzie, co w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, to znaczy żaden z prawdziwych bohaterów nie doczekał się ani książki ani filmu o sobie. Mamy za to hierarchię, w której mieszczą się ci, co zostali złamani przez komunę i siedzieli przez wiele lat, jak mysz pod miotłą, a wraz z nimi ci, co całą tę powojenną hucpę wymyślili u żyli z niej całkiem nieźle. Nowe pokolenia zaś, wyczuwając dziwny zapach tego konglomeratu, nie chcą mieć z nim nic wspólnego. Do tego możemy dołożyć cały, rzekomo wojskowy folklor, który lansuje postawy wprost upiorne i ministra Macierewicza na koniec, awansującego do stopni wojskowych istoty zaburzone i dysfunkcyjne. Wszystko dla podtrzymania bojowych tradycji. A także po to byśmy nie zapomnieli o bohaterach. Nie widać szans, byśmy z tego wyszli. Zatrzymaliśmy się bowiem w tym momencie dziejowym, w którym – na ostatniej, przedpowstaniowej naradzie – ktoś, nie pamiętam kto, usiłuje tłumaczyć Okulickiemu, że zasoby miasta powinny być ocalone. On zaś śmieje mu się w twarz i mówi, że na wojnie nie ma to żadnego znaczenia. Jesteśmy więc cały czas w permanentnej, wojennej prowokacji, w samym jej środku. Dookoła zaś mamy wyłącznie takich, co próbują wyciszyć nasze niepokoje lub takich, którzy uczą nas, jak przetrwać w piwnicy dwa tygodnie oblężenia.

Telewizja Polska potrafi mnie naprawdę zaskoczyć. Oto przedwczoraj na TVP Info leciał serial dokumentalny „Resortowe dzieci”. Mówili tam o tym, że bez kontaktów w SB nie można było w Polsce zrobić prawdziwej kariery i zostać dyrektorem w TVN. Jako przykład posłużyła Katarzyna Kieli, wielka fisza tej stacji, której powiązania rodzinne pokazano do drugiego pokolenia wstecz. To oczywiście wzbudziło wielkie emocje, które wylały się następnego dnia w mediach społecznościowych. Ja oczywiście podzielam to oburzenie, ale jestem świadom, że w ogóle na żadne stanowiska nie można awansować nie mając poparcia organizacji. W przypadku pani Kieli były to, jak wykazali autorzy programu, struktury państwa komunistycznego, które nie ma dziś zbyt wielu zwolenników, ale ciągle ma ich tyle, by bohaterka programu nie przejmowała się tym, co o niej gadają. W innych przypadkach są to inne organizacje i chyba nikt nie myśli, że można sobie tak po prostu, gdziekolwiek awansować. W pewnym momencie jeden z prowadzących, redaktor Maciejewski, powiedział, że w przypadku tych wszystkich osób, które awansują poprzez dawną strukturę SB, największą tajemnicą okryte jest ich dzieciństwo. Wszyscy wiemy, że to dotyczy także mniej decyzyjnych ludzi niż ta cała pani Kieli. No, ale ich obecnością nikt się nie przejmuje. Zajrzałem sobie nawet do biogramu redaktora Maciejewskiego, dla żartu zupełnie. I tam też nie ma nic o jego dzieciństwie. No, ale on jest młodszy ode mnie więc i też nie ma za bardzo czego chować. No i nie ma notki w wiki, za co należy go pochwalić. Po wczorajszej emisji serialu „Reset” zajrzałem też – całkiem dla żartu i bez złej intencji – do biogramu Michała Rachonia. I tam jest napisane, że urodził się, a następnie od razu zaczął grać w koszykówkę. Dalej jest co prawda informacja, że pracował przy turniejach tenisowych organizowanych przez Ryszarda Krauze i coś tam robił przy imprezach firmowanych przez ś.p. Pawła Adamowicza, ale od 2002 roku jest już pełną gębą nasz. O dzieciństwie jednak tam także nic nie ma.

No, ale o „Resecie” napiszę później. Tego samego dnia bowiem, kiedy redaktor Maciejewski i redaktor Kania zdemaskowali Katarzynę Kieli, na TVP 1 wyemitowano spektakl teatru telewizji zatytułowany „Mord w hurtowni”. Obejrzałem to z otwartymi ustami. Takiego szajsu nie widziałem dawno. Tak słabych aktorów też nie. Najgorsze jednak było to, że ten spektakl to przerobiona lekko „Kobra” z roku 1967. Na jednym programie redaktor Maciejewski zwalcza esbecką hydrę, a na drugim leci ramota o morderstwie w hurtowni handlu uspołecznionego, której pointa jest taka, że to jedyny uczciwy został zamordowany przez tych co nie rozumieją idei gospodarki planowej. W zamyśle spektakl miał być komedią, ale nie sądzę, by w roku 1967 ktoś się z niego śmiał. Nie sądzę też, by ktoś mógł się na nim uśmiechnąć choć półgębkiem dzisiaj. Mam więc pytanie – kto zdecydował o wyemitowaniu tego szajsu? Czy to nie było czasem jakieś resortowe dziecko?

Oglądam tylko państwową telewizję. W wakacje próbowałem obejrzeć TVN, ale się nie dało. I widzę, że promocje coraz gorszych gniotów, które znajdują się w ramówce, zajmują coraz więcej czasu antenowego w Wiadomościach. Co to może oznaczać? Moim zdaniem tyle, że zbliżamy się do momentu, kiedy dalej nie będzie można zwolnić pani Kieli, ani w ogóle nic jej zrobić, a mam tu na myśli znalezienie innego, mniej dewastującego świadomość widzów zajęcia, za to łatwo będzie można nazwać zdrajcą każdego komu nie spodoba się serial „Dewajtis”, film o Kościuszce, co jeździ po Polsce z Murzynem, czy nowa wersja „Chłopów”, gdzie Baka, który występował przed Miedwiediewem gra starego Borynę. Widzimy bowiem wyraźnie, że akcenty tych produkcji, przesuwane są z obszaru, w którym artysta chce czymś zainteresować widza w kierunku takim, kiedy to widz ma przymus interesowania się artystą. Bo jeśli nie…

Na razie sprawa ta nie ma żadnego znaczenia, albowiem uwaga wszystkich skupiona jest na kwestiach naprawdę poważnych. No, ale tak to zwykle jest – wszyscy skupiają się na tych poważnych, a poniżej krasnoludki przeflancowują te całkiem niepoważne na swoje pole. Kim był autor sztuki „Mord w hurtowni” i czy w jego biogramie napisane jest coś na temat dzieciństwa. Sami sprawdźcie. https://pl.wikipedia.org/wiki/Marek_Doma%C5%84ski

Pan ten debiutował w roku 1951 jako prozaik. Czyli debiutował jeszcze przed śmiercią Stalina. Super. I dziś TVP wpada na pomysł, żeby – dla ciemnego ludu, bo jak inaczej to interpretować? – przygotowywać ponownie jego produkcję. To jest lepsze niż Aleja Zasłużonych na Powązkach.

Teraz o „Resecie”. Zupełnie zapomniałem o tym Zakajewie i jego aresztowaniu w Polsce za rządów Tuska. Achmed Zakajew przyjechał do Polski na kongres czeczeński. Najpierw dostał wizę w GB, a kiedy już był pod Warszawą, ktoś do niego zadzwonił i ostrzegł go przed aresztowaniem. On jednak nie zawrócił, ale postanowił zostać. Doszło do zatrzymania, a następnie sąd nie znalazł powodów do aresztowania i Zakajew wyjechał. Miał on i ma do dziś brytyjski paszport. O czym to może świadczyć, choć nie musi? Że agenturalna działalność sędziów jest zjawiskiem o wiele bardziej złożonym niż nam się zdaje. Pan Zakajew był całkowicie świadom tego, że wydanie go w ręce Rosjan oznacza tortury i śmierć, ale był też całkowicie pewien, że nikt go w te ręce nie wyda. Wczoraj w filmie opowiadał o tym z uśmiechem. Być może, po latach, ma tę lekkość i odwagę, że może sobie na taki styl pozwolić. Ja bym nie mógł, jestem tego pewien. Sprawa Zakajewa jest ponura i demaskuje – po raz nie wiem już który – Tuska i Sikorskiego. Tak, jak serial „Resortowe dzieci” demaskuje wierchuszkę TVN. Było jednak w tym odcinku „Resetu” coś jeszcze. Pokazali tam leciwego kibica Legii Warszawa, pana o pseudonimie kelner, który został zapuszkowany na Rakowieckiej na pięć i pół miecha za to, że przez telefon źle się wyrażał o Rosji. I to jest rzecz naprawdę duża, bo on w przeciwieństwie do Zakajewa nie miał żadnej osłony. No i cały wyrok odsiedział, a sprawie kibiców – jak powiedzieli – Putin osobiście zadzwonił do Tuska i nakazał mu tę sprawę rozwiązać. Pan kelner więc, podobnie jak Piotr Staruchowicz, o którym coś ostatnio ucichło, zasługują na miano więźniów sumienia. I nie żartuję wcale w tym miejscu. Kłopot tylko w tym, że w czasie dyskusji po filmie redaktor Michał Rachoń powiedział, że ów kelner był wcześniej kierowcą Tuskobusu. Nikt jakoś na to nie zwrócił uwagi, albowiem wszyscy zajęci byli wskazywaniem bohaterskiej postawy redaktora Muchy, który stawiał się kibicom rosyjskim maszerującym na mecz po Moście Poniatowskiego. Ponoć redaktor groźnie potrząsał głową w stronę nadchodzących Rosjan. Podziwiam, bo ja bym tak nie potrafił, jestem bowiem znanym tchórzem.

Zacząłem się jednak zastanawiać nad tym, jak to jest, że kibic Legii, mający tak patriotyczne poglądy i tak nie lubiący Tuska zostaje kierowcą tuskobusu? No i czy ta jego przygoda nie oznacza czasem, że wszyscy tak zwani ludzie Tuska są podsłuchiwani przez razwiedkę? Przecież te resortowe dzieci kiedyś powymierają, a jakoś trzeba będzie tym nadwiślańskim zasobem zarządzać.

I teraz pomyślcie, jakie to szczęście, że mamy swoje sprawy, a po wyborach, które raczej na pewno wygra PiS nie będziemy musieli nawet oglądać telewizji.

Tymczasem w księgarni dwie nowe książki:

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/miedzy-proznia-a-metafizyka-czyli-histerie-starozytnych-grekow-gabriel-maciejewski/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/handel-wolami-w-polsce/

Tytuł taki trochę marksistowski, ale jak najbardziej adekwatny. Oto w odnalezionym przeze mnie na półce i już wspominanym tutaj ostatnim tomie dzieła Pawła Jasienicy „Rzeczpospolita Obojga Narodów”, znajdujemy uroczy i szyderczy fragment opisujący relacje pomiędzy stanami w Rzeczpospolitej doby saskiej. Najlepiej będzie jeśli zacytuję go w całości:

Ale uparte mianowanie ówczesnej Rzeczpospolitej państwem „szlacheckim” to czynność co najmniej dziwna. Właśnie podczas owego bezkrólewia zaczynał wypływać na szersze wody Krzysztof Stanisław na Baksztach i Żyrmunach Kieżgajło Zawisza, w przyszłości wojewoda, na razie starosta miński dopiero. Do magnatów zaliczyć go można było od biedy jedynie, dzięki żonie – Teresie na Łohojsku Tyszkiewiczównie, którą wydała na świat córka samego Pawła Sapiehy. W pięć lat później starosta Krzysztof wsławił się uczynkiem dość znamiennym. Przyrodnia siostra jego połowicy, pochowawszy kolejno dwóch małżonków – Chodkiewicza i Paca – zhańbiła imię własne i wszystkich krewnych, oddając rękę oficjaliście, szlachcicowi nazwiskiem Kaczanowski. Zawisza uznał to za grzech równy sodomii. Po rozmaitych wzajemnych zajazdach i napaściach, w święto Trzech Królu 1702 roku rozpędził na cztery wiatry drużynę szwagra ( „Bóg sprawiedliwy mściciel honoru mego dał mi go atakować…”), jego zaś samego zagnał w podziemia kościoła w Żołudku, nazajutrz wydobył stamtąd, osądził, skazał na śmierć i kazał ściąć. Wybaczył mu przedtem wszystkie winy i pozwolił przyjąć sakramenty. „Taki koniec żeniącym się nierównie i spierającym się  z dostojniejszymi” – napisał w pamiętniku. Władze duchowne zamknęły na pewien czas sprofanowany kościół, świeckie nie uczyniły nic.

Wszyscy widzimy, że Leon Lech Beynar, zwany Pawłem Jasienicą talent miał. Niewielu potrafiłoby stworzyć taki opis, ze wskazaniem winnego, ofiary i nakreśleniem w tak intensywnych barwach okoliczności wewnętrznych, w jakich przyszło żyć poddanym króla Augusta II, którzy – wobec przemocy możnych – zdani byli tylko na łaskę Bożą. Mogli ukorzyć się lub zginąć. Jasienica chce byśmy myśleli, że kraj rządzony był przez rozpasane magnackie gangi i wiele jest przykładów, że tak właśnie było. Najjaskrawszy pochodzi z czasów późniejszego panowania i dotyczy zamordowania Gertrudy Komorowskiej. Można się na nie powoływać do woli, ale mało kto to czyni, albowiem tak zwana „noc saska” nie cieszy się szczególnym zainteresowaniem  historyków i popularyzatorów. Ciekawe czemu? Tyle barwnych postaci, tyle okazji do wyszydzenia szlacheckiego uniwersum, tyle skandali, zbrodni i zdrad.

Może zasugeruję tu dlaczego, choć będzie to tylko opinia. Ma ona jednak pewne podstawy i może stać się inspiracją dla poważniejszych niż ja autorów. Oto cytując fragment pamiętnika Krzysztofa Stanisława na Baksztach i Żyrmunach Kieżgajło Zawiszy, pominął Paweł Jasienica, kilka istotnych szczegółów, które zmieniają w poważny sposób optykę. Oto Kaczanowski, prócz tego, że ożenił się „nierównie”, co Jasienica czyni jego głównym grzechem, miał jeszcze dwie sprawy sądowe. To znaczy, że w Polsce działały sądy. Może egzekucja wyroków była nieco opieszała, ale procesy się toczyły. O co oskarżano imć Kaczanowskiego? Ni mniej ni więcej tylko o sprzeniewierzenie powierzonego mu majątku i o czary. Ha! Nieźle! Na początku XVIII wieku oskarżenie o czary było sprawą poważną. W osobie Kaczanowskiego zaś połączone zostało ono z oskarżeniem o sprzeniewierzenie majątku. Może dodajmy do tego wyrazistego obrazu – złoto, retorty, zaklęcia – jakieś tło. Są nim dobra odziedziczone przez przyrodnią siostrę żony – partycypującą w dziedzictwie Tyszkiewiczów – jak łatwo się domyślić, po dwóch mężach – Chodkiewiczu i Pacu. To są znane nazwiska i dobra owe z pewnością nie były małe. Zawisza zaś – poprzez małżonkę – liczył na to, że będzie miał jakiś głos w dalszym dysponowaniu nimi. Trzeba było wydać wdowę za mąż i musiała to uczynić familia, w sposób zadowalających wszystkich ewentualnych spadkobierców. Powtórzmy – trzy nazwiska najsławniejsze na całej Litwie i do tego jeszcze cień Pawła Sapiehy znanego z powieści Henryka Sienkiewicza stojący za wdową, której rękę zdobył w końcu oficjalista imć Kaczanowski. Wchodzimy teraz na śliski teren i zabieramy się za interpretacje niektórych faktów. Cóż to znaczy oskarżenie o czary w kontekstach opisanych wyżej? Zapewne pan Kaczanowski znając dobrze stosunki panujące w gospodarstwie domowym wdowy wkradł się w jej łaski nie tylko miłym słowem i swoim męskim urokiem. Z oskarżenia o czary wnosić możemy, że dosypał jej czegoś lub dolał do wina, bądź też czynił to wielokrotnie. Efektem tych działań było założenie nowego stadła. Można by się zastanowić kto i na jakiej podstawie oskarżył Kaczanowskiego o te czary i czy czasem nie była to sama jego małżonka. Jej postać bowiem pomija zarówno Jasienica, jak i Krzysztof Stanisław na Baksztach i Żyrmunach Kieżgajło Zawisza. Do czego to jest potrzebne Jasienicy wiemy, ale nie możemy się domyślić, dlaczego fakt ów przemilcza imć Zawisza. Do tego dochodzi jeszcze sprawa sprzeniewierzenia majątku, czy kradzieży pieniędzy żony. Ciekawe na co przeznaczonych? Bo wszak imć Kaczanowski nie umieścił ich na lokacie w jakimś amsterdamskim banku. Choć może…? Któż to zgłębi?

Trudno jest także uwierzyć w to, mając w pamięci historię księcia Marcina Radziwiłła, który także parał się czarami, że Kaczanowski był jakimś ewenementem na tle epoki i działał sam, poganiany jedynie chęcią zysku i posiadania olbrzymich dóbr ziemskich. To jest niemożliwe z racji takiej, że dobrze on zdawał sobie sprawę jakie są okoliczności i wiedział, że ani Zawisza, ani też Tyszkiewiczowie, Chodkiewiczowie i Pacowie, takiej hańby mu nie darują. Można więc założyć, że to co przedstawił nam Jasienica nie jest nawet wierzchołkiem góry lodowej i nie ilustruje też fragmentu nawet realiów życia na początku XVIII wieku w Polsce. Skoro tak, to znaczy, że Kaczanowski był figurantem, a jego rola sprowadzała się do wejścia w związek małżeński z wdową, a następnie, po niedługim pożyciu, złożenia jej do grobu i otwarcia – przez fakty dokonane – sprawy sukcesyjnej. Ta zaś skończyłaby się nie wiadomo jak. Być może wojną pomiędzy Pacami, Chodkiewiczami a Tyszkiewiczami lub jeszcze gorzej. Musimy pamiętać, że wypadki te rozgrywały się w dwa lata po bitwie pod Olkienikami, gdzie wojska Sapiehów zostały pokonane przez siły pospolitego ruszenia szlachty.

W pamiętnikach Krzysztofa Zawiszy przeczytać możemy, że imć Kaczanowski posługiwał się w zajazdach na Zawiszę zaciągami wołoskimi. Identyczne zaciągi stanowiły gros sił hetmańskich pod Olkienikami. Aha, byłbym zapomniał – to Kaczanowski pierwszy zaatakował Zawiszę, a nie na odwrót. To już całkowicie demaskuje, w mojej ocenie, intencje Jasienicy, który wskazując na upiorne stosunki społeczne, daje wyraz całkowitego ich niezrozumienia. Odrywa je od polityki i ekonomii lokalnej chcąc wzbudzić w czytelniku po pierwsze wesołość, bo opis ma charakter satyryczny, a przez nią także refleksje nad zepsuciem i upadkiem szlachty. I to mu się udaje.

My zaś, musimy się zastanowić – kto, tak naprawdę, stał za imć Kaczanowskim i co takiego dosypał on wdowie do wina, że zgodziła się stanąć z nim na ślubnym kobiercu. No i jakich gwarancji mu udzielono, że tak odważnie poczynał sobie wobec Krzysztofa Kieżgajło Zawiszy. No, ale to już temat na osobne śledztwo.

Mamy powyżej opis pewnej metody i widzimy już, do razu w zasadzie, że ma ona ciągle zastosowanie. Możemy ją rozpoznać i dokładnie prześledzić, jak działa także współcześnie. Ja zaś podam jeden przykład, o którym wiele osób wie, ale nie do końca potrafi opisać ten chwyt. Oto Netflix lansuje dwa seriale o najstraszliwszym zbrodniarzu seryjnym w Milwaukee, Jefreyu Dahmerze. Pan ten mordował gejów i zjadał ich, a także marynował w beczkach części ich ciał. Wszystko przez to, że czuł się samotny. Kiedy go w końcu zdemaskowano, okazało się, że większość ofiar to czarni mężczyźni, ale nikt nie zauważył, że powodem tego może być fakt, że Dhamer mieszkał w czarnej dzielnicy i do czarnych gejów miał po prostu najbliżej. Po ujawnieniu skali jego zbrodni oskarżono policję o opieszałość i rasizm. Głównymi oskarżonymi byli policjanci Balcerzak i Garbrysh, co dla nas tutaj jest dość czytelne. Nie ma w filmach zarzutów przeciwko polskiej społeczności, ale być może ten motyw jeszcze jest przed nami. Policjanci nie mieli zamiaru interweniować w sprawie Dahmera, który był notowany, albowiem nie zależało im na życiu czarnych – taka jest wymowa filmu fabularnego i dokumentu, który pojawił się tuż po nim. To nakręciło całą spiralę protestów czarnych w Milwaukee i całych Stanach, włączył się w nią jakiś znany, telewizyjny kaznodzieja, który podkręcił wszystko jeszcze bardziej. Obrona Dahmera oczywiście nie miała szans, ale też nikt nie oczekiwał uniewinnienia. Dhamer dostał wyrok wielokrotnego dożywocia i został zamordowany w więzieniu przez jakiegoś czarnego. Wcześniej zaś nawrócił się, zaczął czytać biblię i liczył, że Pan Bóg wybaczy mu grzechy. Ochrzczono go oczywiście w jakimś protestanckim obrządku. Nic mu to nie pomogło. Jefrey Dhamer przeszedł do historii, jako morderca czarnych, choć z obydwu seriali wynika jasno, że było mu dokładnie obojętne kogo zabija. Istotny w tej historii jest jeden moment. Kiedy policja odkryła pod domem, w którym mieszkał Dhamer odurzonego Filipińczyka, uwierzyła Dhamerowi, że to jego chłopak, który nie dość, że jest pełnoletni (choć nie był) to jeszcze dobrowolnie przebywa z Dhamerem. Nic na to nie wskazywało, dzieciak był odurzony, krwawił z odbytu i miał wywierconą dziurę w głowie, której policjanci nie widzieli. Fakt ten wyszedł na jaw w czasie procesu. Mimo tego, że dwie czarne dziewczyny błagały Balcerzaka I Gabrysha, żeby interweniowali, ci nie zrobili nic. Podobnie jak władze świeckie w historii, którą zrelacjonował nam Jasienica. Dlaczego? Otóż dlatego, a jest to dokładnie powiedziane w serialu dokumentalnym, że policja miała polecenie, by nie wtrącać się w sprawy gejów i nie traktować ich jak przestępców. Kto wydał takie polecenie w latach dziewięćdziesiątych? Nie wiadomo, to nie interesuje twórców seriali. Nie wiemy też czy czasem Dahmer nie miał pełnej świadomości tego faktu, był w końcu notowany i coś tam do niego docierało. Chodzi bowiem wyłącznie o to, by podkreślić rasistowskie zachowania policji. I tu dochodzimy do konstatacji najważniejszej – do czego służy rasizm w Ameryce, a także w Europie i dlaczego nigdy nie zostanie usunięty z przestrzeni publicznej przez naukę katolicką? Otóż dlatego, że jest pożywką dla gangów czarnych kaznodziejów manipulujących ogłupiałym tłumem, a także dlatego, że jest najlepszą przykrywką dla zbrodniczych eksperymentów społecznych, które odbywają się pod nadzorem jawnych i opłacanych przez państwo służb. Dziękuję za uwagę.

Codziennie właściwie musimy na nowo przystępować do opisywania świata, który wydawał nam się dobrze znany, przystępny i bezpieczny. Przez wojnę na Ukrainie, okazało się, że wcale taki nie jest. Przynajmniej dla mnie. Codziennie kilka przynajmniej osób, jawnie na swoich profilach popierających inwazję, wysyła mi zaproszenie do grona znajomych. Jasne jest, że czynią to po to, by emitować potem poprzez mój profil jakieś treści o prorosyjskim charakterze, a przynajmniej takie, które nie będą w oczywisty sposób wrogie Rosji. I czynią to wszyscy ci ludzie mając przecież świadomość metod, jakie stosuję wobec trolli. Nie można więc traktować tego inaczej, jak tylko wykonawstwa jakichś robót zleconych.

Widzimy jak po kolei kompromitują się stręczone nam też tutaj gadające głowy z Internetu, które lansowano na niezależnych publicystów. Na czele stoi oczywiście Sebastian Pitoń, którego kiedyś nieopatrznie wziąłem w obronę, świadom przecież wszystkich jego ograniczeń. Wczoraj koledzy napisali w komentarzach, że filmy Pokłosie i Wołyń były nakręcone za pieniądze rosyjskie. Dlaczego nie wiedzieliśmy o tym wcześniej? Gdzie są dziennikarze od tak zwanej kultury? Patrząc na aktywność sieciowych propagandystów oceniać możemy jak przebiegają linię podziału w Polsce, linię oddzielające zdrajców o ludzi oddanych krajowi. Zdrajcy tym się demaskują, że cała ich uwaga skupiona jest na projekcjach propagandowych. Te zaś mają zerowy związek z okolicznościami i praktyką. Wczoraj zadzwonił tu kolega, żeby mi opowiedzieć o tym, jak na temat wojny wypowiadają się generałowie i czym to się różni od wypowiedzi takiego Bartosiaka, urządzającego 11 godzinny seans bredni i ustawiający operacje wojskowej w skali kontynentu, albo wręcz świata. Tymczasem generałowie wskazują, że wróg na Ukrainie posunął się 150 km w głąb kraju i stanął. Zajął się rabunkiem, sprzedażą paliwa z czołgów, i robieniem tych niby przegrupowań, które może doprowadzą go do jakiegoś sukcesu, a może nie. Generałowie nie mówią o Rimmlandzie i Hardlandzie, ale i niewielkich błotnistych rzeczkach, które zagradzają wrogowi drogę do miast i miasteczek. Ich forsowanie wiąże się z konkretnymi trudnościami. Internetowi stratedzy zaś oddają w swoich planach pół kraju na pastwę wroga, po to, by udowodnić przydatność lansowanych przez siebie koncepcji. Na czyje zlecenie oni je lansują tego jeszcze nikt nie zbadał.

Domorośli ekonomiści nie wytrzymują starcia z ekonomistami z SGH, ale wielu ludziom nie przeszkadza to w powtarzaniu bredni, które opowiadają. Bo tak są zatroskani o los ojczyzny. I to także jest charakterystyczne dla prowokatorów i zdrajców. Warzecha na twitterze na razie się zamknął, ale do zeszłego tygodnia wrzucał jakieś zestawienia cen i komentował to pełnym oburzenia głosem. W trosce oczywiście i Polaków i Polskę, która za chwilę załamie się gospodarczo.

Powtórzę to raz jeszcze – kiedy zaczynamy się przyglądać reakcjom ludzi związanych z opozycją, a także tak zwanym neutralnym obserwatorom i komentatorom, robi się naprawdę strasznie. Podczas wczorajszej konferencji prasowej prezydentów w Kijowie, w zasadzie wszyscy zadający pytania dziennikarze byli prowokatorami. Nie mogłem tego słuchać. Na końcu wystąpił jakiś, który zapytał, czy kraje NATO ze wschodniej flanki i Ukraina planują jakiś wspólny sojusz. Wszyscy z uśmiechami na ustach, świadomi o co chodzi zaprzeczyli. Prezydent Litwy zaś powiedział, że Ukraina także kiedyś wstąpi do NATO. Zełenski, który jest przytomnym człowiekiem i ma odruchowe riposty odparował, że z pewnością tak będzie – jak prezydent Litwy zostanie sekretarzem generalnym sojuszu. Mogliśmy przez moment ogldądać polityków autentycznych, naprawdę przejętych tym co się dzieje, a nie przebierańców, emitujących komunikaty, które ktoś im wcześniej sprokurował i których nauczyli się na pamięć.

Sprawy mają się więc tak – tamci demaskują się poprzez emisję komunikatów propagandowych, nie dających możliwości żadnej riposty. Mogą tylko powtarzać ciągle te same brednie. I to właśnie czynią. Ja zaś zastanawiam się na ile naszym starczy tej autentyczności i czy czasem nie wpadną oni na pomysł, by także posłużyć się jakimi formatami propagandowymi. Oby stało się to jak najpóźniej, albowiem obowiązuje na zasada wyjaśniona tu wczoraj. W zasadzie wszystko co znajduje się pomiędzy władzą a obywatelami zalicza się w Polsce do kategorii postkomuny. Ta zaś musi się bez przerwy uwiarygodniać. Wiemy jak to wygląda – fatalnie i tak autentycznie, jak przemowy Pitonia albo Mentzena.

My tutaj jesteśmy ludźmi, którzy zajmują się analizą warunków geograficznych na niewielkich obszarach, biegiem krętych rzek płynących przez zapomniane krainy i innymi podobnymi kwestiami. Ostatnio na tapecie było barwienie tkanin. Tego, żaden postkomunistyczny ani ruski agent nie ruszy, bo mu to nie doda splendoru i nie ustawi go w takim świetle w jakim chciałby stać. Dla niego muszą szumieć husarskie skrzydła, prezydent Kaczyński musiał być jego mentorem, albo ma on przymus przebierania się w święta państwowe w mundur żuawów śmierci. To jest najwyraźniejsza wskazówka służąca do zbadania kto jest kim w Polsce. I ja jestem bardzo na takie i podobne komunikaty wyczulony.

Wiem jednak, że nawet najbardziej autentyczna autentyczność musi kiedyś zamienić się w normalność, na jej miejsce powinny wejść formaty propagandowe. Żartem więc trochę, a trochę nie, bez nadziei, że ktoś mnie posłucha, powiem tak: uważam, że Ukraińcy powinni wrócić do całkiem zapomnianego już, przedwojennego i niemego jeszcze filmu wyprodukowanego w Hollywood, pod tytułem Narodziny narodu. Film ten opowiadał o wojnie secesyjnej i przez wiele dekad był jednym ze sztandarowych dzieł amerykańskiej propagandy państwowej. Wierzę, że Ukraina wygra wojnę i wierzę, że powstanie wiele przejmujących obrazów opowiadających o tej wojnie. Wszystkie one powinny być sprzedawane w pakiecie z napisem Narodziny narodu. To właśnie bowiem rozgrywa się na naszych oczach. Dla nas zaś stanowią te wypadki materiał do przemyśleń i materiał dla tworzenia własnych formatów, którymi będziemy musieli zmienić narzuconą przez postkomunę rzeczywistość. Mam taką propozycję. Nie tanią bynajmniej, ale też niezbyt drogą. Wielu z nas pamięta dokumentalny film radziecki zatytułowany Nieznana wojna. Była to całkiem kłamliwa seria propagandowa opowiadająca o bohaterstwie żołnierzy sowieckich. Bez jednego słowa na temat Polski, zaatakowania jej 17 września 1939 roku, bez Katynia i wszystkich okropności jakie rozgrywały się na wschodzie. Narratorem w filmie był stary amerykański komuch Burt Lancaster. Był tak przekonujący, że obejrzałem chyba wszystkie odcinki tego serialu. Mimo sugestii ojca, aż nadto wyraźnych, żebym nie słuchał co oni tam mówią. Czas na polską wersję Nieznanej wojny. Którą poprowadzi Leonardo di Caprio, albo ktoś jemu podobny, rozpoznawalny i popularny. No, ale jak mamy to zrobić? Jak wyprodukować taki film, kiedy jedyną naszą bronią jest autentyczność, jakże potrzebująca tego, by oderwać się od spraw poważnych i wrócić do dnia codziennego. Cała zaś wizualna propaganda znajduje się w rękach postkomuny skrycie lub jawnie współpracującej z Moskwą. Jeśli do tego dodamy osobiste ambicje lokalsów i szczere przekonanie, że scenariusz do takiego filmu mógłby napisać tylko Wencel, a wystąpić w nim mógłby tylko Pawlicki, to pozostaje nam tylko czekać na ukraińską wersję filmu Narodziny narodu. I tego wszystkim nam życzę.

Mniej więcej w połowie lat dziewięćdziesiątych szukałem pracy poprzez rubrykę „ogłoszenia drobne” w GW. Wtedy innej metody nie było, a tam można było znaleźć właściwie wszystko. Od wyróżniających się od razu ogłoszeń werbunkowych UOP, które były bez ramki i najmniejszego nawet wytłuszczenia, po ogłoszenia jakichś dziwnych periodyków o zastanawiających profilach. I ja wtedy właśnie, nieświadom całkiem tego jak działa ten świat, pełen wiary w siebie, wkroczyłem do prywatnego mieszkania przy Tamce, gdzie mieściła się – tak napisali w ogłoszeniu – redakcja miesięcznika Militaria. Kiedy stałem w korytarzu nie miałem jeszcze pojęcia co to za pismo, które szuka młodych autorów przez ogłoszenia drobne, ale za minutę, kiedy znalazłem się w gabinecie naczelnego, zrozumiałem wszystko. Mogę się tym szczycić do dziś, albowiem będąc całkowitym i beznadziejnym frajerem, skapnąłem się jednak o co chodzi. Tym naczelnym był człowiek nazwiskiem Feldon, Antoni Feldon. Pan o bardzo charakterystycznych manierach, które później – kiedy rozpoznawałem je u innych ludzi – były dla mnie jasną wskazówką z kim mam do czynienia. O Antonim Feldonie możecie sobie poczytać tutaj

https://zbigniewkozak.pl/wp-content/themes/elements-of-seo_1.4/files/Zbigniew%20Kozak1.pdf

https://warszawa.wyborcza.pl/warszawa/7,54420,1030157.html

Rozmawiając z panem Feldonem, zauważyłem, że w pokoiku obok urzęduje jakiś siwy pan w stopniu pułkownika. Pan Feldon zdradził mi w rozmowie, że reprezentuje środowisko, kultywujące tradycje przedwojennej, antysemickiej organizacji Zadruga, takiej współczesnej Wielkiej Lechii. Miał nawet na podorędziu jakieś materiały propagandowe, autorstwa Antoniego Wacyka, które mi wręczył https://pl.wikipedia.org/wiki/Antoni_Wacyk

Były one ozdobione symbolem toporła, znaku graficznego zaprojektowanego przed wojną jeszcze przez Stanisława Szukalskiego. Wydawało mi się to trochę dziwne iż pan Feldon, o którym można było w ówczesnej prasie przeczytać iż z ZSRR do Polski przybył w latach pięćdziesiątych, a potem że był krewnym Lilpopów i Haberbuschów, reprezentuje faszystowską organizację o charakterze pogańskim. Nie zabawiłem jednak zbyt długo w tamtych okolicach, niczego tam nie opublikowałem, więc i to zdziwienie przeszło mi szybko, a o Antonim Feldonie zapomniałem. Przypomniał mi się niedawno, kiedy oglądałem dokumentalny film o ostatnich latach życia Stanisława Szukalskiego. Polecam ten film wszystkim. Szczególnie sceny, kiedy ojciec – chyba – Leonarda Di Caprio, kręci z niedowierzaniem głową próbuje wyjaśnić widzom i wszystkim zafascynowanym Szukalskim Amerykanom, że był to słowiański faszysta, który uczestniczył w nakręcaniu zbiorowej histerii w Europie, zakończonej zagładą. Absurd tych wstawek jest oczywisty. Stachu był takim samym faszystą jak Ziemkiewicz, był faszystą w stylu „pierwszy chrześcijański handel szmelcem” i nie wiele więcej z relacji pomiędzy Żydami a gojami rozumiał. Dla starego Di Caprio i kilku jeszcze osób występujących w tym filmie kamieniem obrazy było to, że Stach wydał w Polsce 12 numerów jakiegoś nędznego pisemka pod tytułem Krak, w którym umieszczał jakieś swoje wymysły. Wszystko to miało wyjaśnić i usprawiedliwić rzecz najważniejszą – całkowite zdyskredytowanie Szukalskiego. Proszę Państwa, Stach Szukalski był wielkim, niepowtarzalnym, samodzielnym artystą, którego sama tylko obecność demaskowała wszystkie mechanizmy globalnego rynku sztuki, a właściwie globalnego rynku dystrybucji wizerunków. Był to geniusz, który nie mógł żyć bez pracy. Kiedy nie rzeźbił, a przez większość życia nie rzeźbił, mógł wymyślać wyłącznie jakieś niestworzone historie, bo tacy właśnie są artyści. Musiał czymś nakarmić swoją wyobraźnię. Artyści bowiem muszą się nieustająco mierzyć z jakimiś wyzwaniami. Wyzwaniem dla Stacha i jego przeznaczeniem był warsztat rzeźbiarski. Kiedy mu go odebrano, oszalał całkiem i wymyślił alternatywną historię świata. Dziś próbuje się nas przekonać, że jest inaczej, że artysta to ktoś, kto – pardon – pieprzy coś trzy po trzy przed kamerą. Próbuje się nas przekonać, że Kamil Sipowicz jest artystą. Przyjrzyjcie się takiemu rysunkowi Stacha, który nosi tytuł Podwodne miasto. Wszystko od razu zrozumiecie.

Szukalski przyjaźnił się z żydowskim scenarzystą nazwiskiem Ben Hecht, laureatem kilku Oskarów za scenariusze. Faceci zaś w filmie zastanawiają się, co by się stało gdyby Ben dowiedział się, o antysemickich ekscesach Stacha. Jakim trzeba być durniem, żeby wierzyć iż on o nich nie wiedział? Albo inaczej – nie trzeba być durniem, trzeba być bardzo zdeterminowanym oszustem.

Film ten jest próbą zdyskredytowania twórczości Stacha poprzez postawienie go w jednym rzędzie z twórcami, poprawnych warsztatowo i mających wzięcie, amerykańskich komiksów porno. Taki niewinny zabieg, żeby pokazać, gdzie znalazł się on po wojnie gdzie tak naprawdę było jego miejsce. Nie chcę opisywać Wam całej historii, obejrzyjcie sobie film, szczególnie, że teraz bardzo wielu ludzi usiłuje poprawić swoje notowania lansując się na Szukalskim. Czyni to, na przykład, pisarz Pilipiuk.

https://www.youtube.com/watch?v=cW0JqVWJxD0

Z filmu wyprodukowanego przez Netflix, jasno wynika jakie były najcięższe grzechy Stacha, których nie można mu było wybaczyć wtedy i nie można mu zapomnieć dzisiaj. Oto Szukalski, powołując do życia ten swój Szczep Rogate Serce i organizując jego spotkania po lokalach, zajął i miał szansę wypełnić treścią, jeden z najistotniejszych kanałów dystrybucji tej treści, jaki przed wojną istniał. Mam na myśli kawiarnię. Można się w tym miejscu zaśmiać, ale ja będę się jednak upierał. Słabe merytorycznie, ale dobre graficznie pismo Stacha, nie mogło na nikim zrobić wrażenia, ale to, że gromadził ludzi wokół siebie i przemawiał do nich, a także coś im zlecał i to budziło zainteresowanie innych ludzi, którzy do tej grupy dołączali, było już sprawą poważną.

Kolejnym grzechem była – naturalna dla niego, bo nie wymyślona przecież – estetyka. Styl, którym Stachu się posługiwał był nie do podrobienia, choć próbowano tego wielokrotnie. Dlatego zestawiono jego rysunki z pornografią komiksową, by wywołać odpowiednie skojarzenie, choć publicznie Stach żadnej pornografii nie eksponował. Był oczywiście maniakiem seksualnym i rysował jakieś numerasy na listach do żony, ale to były sprawy prywatne. Robienie mu z tego zarzutu jest co najmniej niestosowne.

Szukalski był wrogo nastawiony do Kościoła, ale przychylnie do mediów, był polskim patriotą i tak się identyfikował wobec otoczenia. Nie sposób więc zrozumieć, że taki człowiek – bardzo komunikatywny, choć na swój sposób – nie dostał żadnej propozycji od episkopatu. A dostał – co próbowano wykorzystać jako zarzut – do Hitlera. Niemcy chcieli, żeby Szukalski zaprojektował pomnik Hitlera i Goeringa. No i Stachu wziął zaliczkę, a potem wysłał do Berlina projekt pomnika, gdzie Hitler był przedstawiony jako tańcząca primadonna w spódniczce. Może niech któryś z prawomyślnych, filosemickich, bohatersko broniących żydów i ich spraw pacykarzy wskaże kiedy zdobył się na taki akt odwagi? Niech wstanie i głośno to powie. Kościół nie powinien się oglądać na to, jakim szajbom oddają się ludzie z możliwościami twórczymi, ale powinien zamawiać u nich dzieła. Jak wiecie nic takiego nie nastąpiło i nie nastąpi nigdy, albowiem Kościół za bezdurno, za możliwość prowadzenia nędznych i śmiesznych pogadanek, pozbył się wszystkich możliwości oddziaływania na emocje poprzez wizerunki. Konsekwencje tego będą straszne. I niech mi tu nikt nie wyskakuje z hasłem, że nie przemogą. Niech się każdy zastanowi i przemyśli to co napisałem.

Obecność Stacha demaskowała rynek wizerunków, rynek sztuki. Jego rysunki i rzeźby pokazywały bowiem, że można nawiązać porozumienie pomiędzy artystą a odbiorcą bez pośrednika. Cały zaś rynek treści i wizerunków opiera się na pośrednikach. Jego obecność uniemożliwiała także spekulacje na gówno wartych obrazach, które stanowiły massa tabulettae całego tego rynku. Na tym samym Netflixie możecie sobie obejrzeć filmy o słynnych kradzieżach dzieł sztuki i różnych machlojkach, których ofiarami były zwariowane kuratorki wystaw nie rozumiejące, że dzieła artystów służą do prania pieniędzy, a towarem na rynku są tak naprawdę ci artyści, a nie obrazy które malują po pijanemu chlapiąc farba na płótno. Aktywność Szukalskiego niweczyła sukcesy pośredników i spekulantów ponieważ od razu przykuwała uwagę wszystkich. I każdy kto raz zobaczył rysunek Szukalskiego Podwodne miasto, albo jedną z jego rzeźb, na pewno nie dałby się przekonać, że obrazy Marka Rothko są cokolwiek warte. Nawet jeśli tłumaczyliby mu to najwybitniejsi znawcy i najbardziej elokwentni historycy sztuki. Dlatego trzeba było ze Stacha zrobić faszystę, antysemitę i pornografa, jego zaś znak graficzny, będący symbolem pogańskiej Polski, przejął pan Feldon, potomek Lilpopów i Haberbuschów. Tak się to robi w Chicago.

Przed wojną Stachu mieszkał w Mięćmierzu pod Kazimierzem Dolnym, a dziś w zasadzie w granicach miasta. Jego willa jest dziś w ruinie i porastają ją krzaki. Miasto zaś jest najbardziej znanym w Polsce ośrodkiem gdzie gromadzą się artyści i znawcy sztuki. Nie mam słów. Ta banda oszustów, która tam przyjeżdża co roku i druga banda oszustów zwanych historykami sztuki, która to miejsce zamieszkuje, nie jest w stanie zrobić niczego, co zbliżyłoby ich na odległość 100 lat świetlnych do Szukalskiego. A jednak to oni są artystami i znawcami, a on jest wariatem i antysemitą. To pacykarze paćkający te nędzne akwarelki, z tymi samymi od 100 lat motywami siedzący na kazimierskim rynku uważani są za malarzy. Dom zaś jednego z nielicznych naprawdę wielkich, polskich rzeźbiarzy i rysowników, stoi w ruinie. I w żadnym z tych pustych, aspirujących łbów nie zaświta myśl, by go odnowić i zorganizować tam muzeum. Co by na to powiedzieli potomkowie Lilpopów i Haberbuschów….strach pomyśleć.

Sprawy mają się tak – dopóki nie odzyskamy wyobraźni ludzi i nie zagospodarujemy na nowo ich wrażliwości, na nowo zredagowanymi treściami, będziemy wyglądać tak, jak Pilipiuk lansujący się na Szukalskim, czyli jak dupa zza krzaka. A dodam jeszcze, że w takim kierunku ciągnie nas Sumliński z Zelnikiem. Sukces bowiem polega na tym, by mieć klucze do serc i wyobraźni. My te klucze oddaliśmy za darmo.

https://patronite.pl/Coryllus?podglad-autora

Piosenkę zaczynającą się od słów w Ołomuńcu na Schiesspaltzu znają wszyscy, ale na wszelki wypadek przypomnę, dwie najpopularniejsze zwrotki.

W Ołomuńcu na Schiessplatzu,

jakem raz na warcie stał

Wszyscy mi się, Herr Gott, dziwowali,

jakom, Herr Gott, szablę miał

I kolejna zwrotka:

Jak poszliśmy do ataku,

Wiał przed nami, Herr Gott, wróg,

Teraz, Herr Gott, złote mam medale

Ale Herr Gott nie mam nóg.

Można to śpiewać oczywiście z wymową gwarową i wtedy, moim zdaniem, jest jeszcze śmieszniej.

O co chodzi w tej piosence wszyscy mniej więcej wiedzą. O to mianowicie, że powołany do wojska poborowy, któremu przyszło odbywać służbę w Ołomuńcu, po początkowej fascynacji życiem żołnierskim, przeżywa serię gorzkich rozczarowań. Ich finałem jest szarża na bagnety, w której uczestniczył, zakończona trwałym inwalidztwem. Mimo tragicznej wymowy, pieśń zawiera sporą dawkę bojowego ducha i jest w zasadzie optymistyczna. Moment rozczarowania życiem żołnierskim pozostaje jednak jej najważniejszą częścią. Wszyscy wiemy, że jej tekst powstał w dawnych czasach, kiedy powoływani w Galicji poborowi przysięgali na wierność cesarzowi i walczyli pod jego sztandarami. Czasy były inne i demonstrowanie rozczarowania nie było jeszcze tak wstydliwe, jak dzisiaj. Dziś, w Polsce, w zasadzie nie można nawet myśleć o tym, by napisać podobny w wymowie tekst i zaśpiewać go publicznie, albowiem inne emocje dominują w życiu publicznym. Takie bardziej zbliżone do partyzanckiej pieśni, w której odnaleźć można słowa – my ze spalonych wsi, my z głodujących miast…Ja, przyznam uczciwie wolę tę pierwszą piosenkę. No, ale mamy to co mamy. Wczoraj obejrzałem konferencję prasową posłów Konfederacji, w tym Grzegorza Brauna, tę, na której ogłoszono program Norymberga 2.0. Połączone to było ze wskazaniem miejsca zbiórki funduszy na przyszłe procesy wytaczane politykom odpowiedzialnym za ludobójstwo Polaków, w czasie rzekomej pandemii covid 19. Odzew był oczywiście szalony, prawie tak samo duży, jak przy zbiórce na japońską wersję Wiedźmina. Nie ukrywam, trochę im zazdroszczę. Ludziska bowiem wierzą w Konfederację szczerze i mowy nie ma by w związku z jej działalnością przeżywali jakieś rozczarowania. Poza tym, mają przecież pewność, że po zbudowaniu w każdym powiecie strzelnicy, na której szkolą się przyszli partyzanci ze spalonych wsi i głodujących miast, a także szkoły i kościoła, wytoczenie procesów Niedzielskiemu, a może nawet samemu Kaczyńskiemu to jest betka. One się niebawem zaczną i będą się toczyć tak długo, aż Konfederacja nie wytarguje czegoś poważniejszego niż te 7 procent, które ma teraz. Skuteczność jest najważniejsza. No, a któż jest bardziej skuteczny w Polsce niż poseł Braun? Nie ma takiego drugiego. Poseł Braun potrafi kreować pisarzy, sam jeden robi im promocję, zaraża ludzi swoim entuzjazmem, który – paradoksalnie nieco – zabarwiony jest pesymizmem i determinacją. Nie składa obietnic bez pokrycia, a jeśli zdarzy mu się to czasem, zawsze potrafi się elegancko wytłumaczyć. Norymberga 2.0 zaś to jest projekt, który inspiruje umysły i serca wszystkich znacznie bardziej niż służba w koszarach położonych przy ołomunieckiej strzelnicy, w dawnych, dobrych czasach, kiedy panował Franciszek Józef I. Nie ma człowieka, który nie poczułby się doceniony przez takie postawienie kwestii. To jest lepsze niż szabla przy żołnierskim pasie, kiedy stoi się na warcie w upalny dzień, a obok przechodzą uśmiechnięte dziewczęta, zmierzające na targ warzywny.

Grzegorz Braun nie jest jedyną znaną ze skuteczności personą w życiu publicznym. Niestety nie każdy jednak ma tyle szczęścia co on. Konfederacja bowiem, jeśli rzecz ująć w emocjonalne ramy, zapożyczone z wspomnianej na początku pieśni, stoi na razie na warcie w Ołomuńcu i nuci pod nosem – my ze spalonych wsi.

Ale oto Wojciech Sumliński, który ostatnimi laty toczył zacięty bój z wrogami Polski jest już w innym miejscu. On wie, że okres chwały jest już za nim, teraz zaś przychodzi czas gorzkich refleksji, zupełnie jak w tej zacytowanej na początku zwrotce: teraz Herr Gott złote mam medale, ale Herr Gott nie mam nóg…

https://twitter.com/w_sumlinski/status/1440942333260963841?s=19

Wrogowie nie śpią, czuwają i pilnują naszego bohaterskiego autora, tak, by nie mógł on wygłosić prawdy publicznie i by nie można było docenić jego poświęcenia. Nie wiem czy zauważyliście, ale tam pod spodem wpisał się jakiś komentator o nicku Adam Szangala. Jeśli ktoś nie pamięta o kogo chodzi, przypomnę. Adam Szangala był bohaterem czeskiego serialu emitowanego w latach siedemdziesiątych. Był to czeski heretyk, ścigany przez inkwizycję i cesarskich. Niewiele rozumiałem z jego przygód, albowiem była to propaganda skrojona dla dojrzalszego niż ja wówczas odbiorcy. W każdym razie Adam Szangala zakończył swój żywot tragicznie, został ścięty. To jest znacznie gorsze niż trwałe inwalidztwo, którego można się nabawić w czasie szarży na bagnety, ale też wskazuje, że wielbiciele twórczości Wojciecha Sumlińskiego nie żartują i gotowi są go poświęceń ostatecznych. W dodatku zawsze gotowi są do sporów o Polskę i wskazywania, która z wersji Polski jest lepsza. Czy Polska 39, czy może Polska 2.0, czy też jakaś inna, dajmy na to Polska. 79, kiedy to po raz ostatni puszczono serial o Adamie Szangali.

Cóż my możemy zrobić patrząc na to wszystko, na tych walczących o lepszą Polskę tytanów, którzy gotowi są wyrwać sobie serce, byle tylko szczęście i prosperity zagościły na trwałe na polskiej ziemi? Myślę, że powinniśmy przede wszystkim odczytywać znaki. Oto, bez żadnego właściwie powodu, Onet opublikował wczoraj taki oto tekst.

https://www.onet.pl/informacje/histmag/jedna-z-najbardziej-dotkliwych-klesk-w-historii-oreza-polskiego-w-czasie-powstania/6ddw756,30bc1058

Jasno wskazuje on, że ogłoszona przeze mnie zbiórka na Patronite ma jednak sens. Może nie jest on tak głęboki, jak sens projektu Norymberga 2.0, ale jednak jest. Jeśli ktoś nie wierzy, niech dobrze rozważy w swoim sercu to co teraz napiszę. Oto ze wszystkich projektów, do których przyłożył rękę poseł Braun, ja jestem tym najtrwalszym. Patlewicz zamilkł, Gryguć nie zrobił dwóch filmów dokumentalnych, wszyscy dobrze wiemy, że nie zbudowano żadnych strzelnic, nie ma też szkół i mennic. Teraz zabieramy się za Norymbergę, której los będzie – jestem tego pewien – identyczny. No, a ja, co by o mnie nie mówić, funkcjonuję dalej. W dodatku bez wspomagania. To chyba powinno dać wszystkim do myślenia? Czy nie? Myślicie, że wszyscy już szykują się do szarży na bagnety i nie będą mnie słuchać? Lepiej dla nich, żeby się zastanowili…Teraz Herr Gott złote mam medale…

https://patronite.pl/Coryllus?podglad-autora

Wczoraj okazało się, po raz nie wiem który, że ludzie za chwilę triumfu, w zasadzie nawet nie za nią, ale za jakieś kompletne plewy, są gotowi do wszelkich poświęceń. Wyjaśniono mi tu, co przyjąłem z wielkim niedowierzaniem, że wypowiedzi Lisickiego, Terlikowskiego i całej redakcji TP, dotyczące dokumentu wydanego przez papieża Franciszka, a odnoszącego się do rytu trydenckiego, to prowokacje. Nie wiem w zasadzie co powiedzieć, albowiem nie sposób polemizować z tą opinią. Tak, jak nie sposób polemizować z opinią, że księżyc jest zrobiony z sera. Mamy oto dokument, który wywołał popłoch absolutnie wszędzie, największe zaś oburzenie przeszło nie przez szeregi wiernych uczestniczących we mszy trydenckiej, ale przez szeregi publicystów pochylających się z troską nad problemami Kościoła, a ktoś nazywa to prowokacją. Ktoś inny twierdzi zaś, że cały internet podniósł się przeciwko tradycyjnemu rytowi, choć gołym okiem widać, że jest na odwrót. Dlaczego pojawiają się takie opinie? Żeby ocalić błędne wybory. Podobnie jest ze świętymi, których tu wczoraj przywołałem, cóż oni znaczą wobec opinii wpływowych środowisk dzisiaj? Nic. Zostaną, albo nie zostaną uznani przez przyszłe, ulepszone Magisterium Kościoła, które zabierze głos w ich sprawie, jak tylko tradycja zwycięży.

Nie mam słów. Słuchałem sobie wczoraj pieśni konfederackich Jacka Kowalskiego i przypomniał mi się też ten pan https://pl.wikipedia.org/wiki/%C3%89tienne-Fran%C3%A7ois_de_Choiseul

Przypomnę też, że ludzie rozczarowani i oszukani najłatwiej przechodzą do obozu wroga i najzacieklej zwalczają swoich dotychczasowych sojuszników. Wzywam więc wszystkich do opamiętania. Świadom będąc jednocześnie, że ono nie nadejdzie.

Umieściłem tu wczoraj link do nagrania jakie na fejsie zostawił Grzegorz Płaczek. Nie obejrzeliście go i bardzo źle zrobiliście. Ktoś może powiedzieć, że nabijamy Płaczkowi klikalność, a mieliśmy się już nim nie zajmować. Ja ten link umieszczę tu jeszcze raz, żeby było dokładnie widać co jest grane. I każdy ma to obejrzeć, bo to jest praca na lekcji. Nie można tego odrobić w domu, albo jutro.

https://www.facebook.com/watch/live/?v=898261627711792&ref=watch_permalink

Jest to kolejna osoba, która pochyla się nad losem Kościoła i jego błędami – tak właśnie błędami – z autentyczną troską i wrażliwością. Świadczy o tym płacz, który markuje w tym nagraniu pan Płaczek. Ja zaś zwracam uwagę na to, że Płaczek zapowiada tournée po całej południowej Polsce, a także chwali się dwoma zdjęciami – jednym z Bodnarem, które sobie zrobił, jak mniemam, w ramach akcji tour de konstytucja, a drugim z Jankiem Pospieszalskim.

Płaczek odczytuje w tym nagraniu list osiemdziesięciolatki do biskupa diecezji sosnowieckiej, który został tam wysłany za pomocą organizacji o nazwie Polska siła Jaworzno (albo jakoś podobnie). Musicie to zobaczyć. Dodaje też, że nie ma on nic przeciwko księżom i Kościołowi, albowiem sam otarł się o seminarium. Tak powiedział – otarłem się o seminarium. I teraz dochodzimy do kolejnego punktu wczorajszej dyskusji, którzy ujawnił głębokie zagubienie niektórych osób, czyli do kryzysu powołań. Otóż kryzys powołań nie został wywołany przez zmianę rytu, ale przez wojnę. Po jej zakończeniu bowiem, w Polsce przynajmniej, wstąpiły do seminariów i zakonów rzesze ubogich osób, które być może kochały Pana Jezusa, być może szczerze były oddane Kościołowi, ale także chciały się najeść, wyspać w łóżku i mieć kran z bieżącą wodą gdzieś w pobliżu. Miało to swoje konsekwencje, albowiem grupa ta, umocniona i coraz pewniejsza, zaczęła reprezentować Kościół, nie świadoma wcale swoich słabości. To zostało natychmiast wykorzystane przez komunistów, którzy – systemowo – zorganizowali grupę, nazwijmy to, kościelnych intelektualistów. Oni także wiedzieli lepiej, co należy zrobić. Dziedzictwo tego podziału wydało owoce dzisiaj i one są nadal w sprzedaży na każdym straganie. Biskup Głódź z jednej strony, a Płaczek z drugiej są tego dowodem. Ten ostatni otarł się o seminarium, podobnie jak Hołownia otarł się o nowicjat, jak Terlikowski, który ociera się notorycznie i bez opamiętania o wszystko i cała rzesza ludzi powołujących się na te otarcia, jako na coś, co ich pozytywnie wyróżnia. Sądzę, że papież, albo episkopat, albo jakieś inne ciało kolegialne lub osoba, powinni odebrać, za pomocą dokumentu gdzie to będzie dokładnie opisane, głos takim ludziom. Ktoś kto „otarł się o seminarium” nie może zabierać głosu w sprawach Kościoła. Bo znaczy to tyle, że został tam przysłany na przeszpiegi, albo przyszedł kierowany pychą. Immanentną cechą zaś jego charakteru jest brak wytrwałości i chwiejność. Mamy zaś sytuacją odwrotną. W sprawie kryzysu powołań głos zabierają wyłącznie ci, którzy zawiedli i jeszcze uważają, że mówienie o tym, to jest ich święte prawo. Dlaczego tak czynią? Bo ktoś im na to pozwala i utwierdza w przekonaniu, że właśnie oni – gdyby tylko zostali w Kościele – mogliby go zmienić na lepsze. Nie udało się, bo zło zwyciężyło, ale teraz mogą pomóc Kościołowi z zewnątrz. I Płaczek pomaga. W jaki sposób to czyni, sami zobaczcie. Powyższe wnioski są proste, czytelne i nie mogą być dyskutowane. Jeśli ktoś będzie twierdził inaczej, wyleci.

Jak wiecie, nie mam za grosz przekonania do ludzi, którzy budują zaufanie tak zwanym schludnym wyglądem. Uważam ich za oszustów i jeszcze nigdy się nie pomyliłem. Podobnie jest z demonstracyjnie okazywaną wrażliwością. Zwykle kryją się za nią straszne rzeczy.

Obejrzałem sobie ostatnio dokumentalny serial na Netflixie o sprawie Teda Bundy’ego. Wszyscy wiedzą o co chodzi, wrażliwy konserwatysta w muszce, który skończył psychologię, okazał się mordercą i gwałcicielem. Zabił 36 kobiet w różnych stanach, uprawiając z nimi seks, przed, w trakcie i po samym akcie zabójstwa. Niektórym odciął głowy. W czasie procesu stosował wszystkie możliwe wybiegi i chwyty, które mogły utrzymać go przy życiu. Kiedy okazało się, że jednak przegrał podszedł do kwestii egzekucji w sposób filozoficzny i zyskał sobie na wieki zadeklarowanych zwolenników, którzy dziś zakładają jego fan cluby. Dlaczego? Bo był wrażliwy i być może chciał dobrze. Prawda zaś, z którą go położono do trumny, może jeszcze kiedyś zatriumfować. W prezentowanych materiałach, na zdjęciach, których robiono mu bardzo wiele Ted za każdym razem wygląda inaczej. I za każdym razem jednak wygląda tak samo świetnie. Nawet jeśli jest nieogolony, wychudzony i brudny. To niczego nie zmienia, bo ma w sobie ten wewnętrzny płomień.

W tych filmach puszczanych przez Netflix najważniejsze jest to, co widać w tle. Mamy oto rok 1979, stan Floryda sądzi Bundy’ego. Stan Floryda jest pełen rasistów, niedawno obowiązywała tu segregacja i podobnie jak inne stany południa nie ma dobrej prasy wśród żydowskich intelektualistów Nowego Jorku. Patrzymy na ławę przysięgłych i widzimy, że są tam prawie sami czarni. Jak to jest możliwe? No właśnie jak? Minęło wiele lat od tamtego czasu, Ted Bundy czekał na wykonanie wyroku aż siedem lat, my zaś czekaliśmy na film o nim ponad czterdzieści lat. W tym czasie w USA produkowano dziesiątki tysięcy filmów o tym, jak rasizm się odradza i próbuje znów tłamsić czarnych. Mimo tego, że w dziesiątkach tysięcy ław przysięgłych zasiadali sami czarni, szczególnie na południu. O co chodzi? O to, że nie da się zarządzać krajem bez propagandy. Ta zaś musi być pod totalną kontrolą, która udawać będzie swobodę wymiany poglądów. I tak w USA możesz sobie biedny durniu pogadać o rasizmie, problemach kobiet i o ograniczeniu dostępu do broni. O cenach benzyny jednak, to już raczej ze szwagrem i to bardzo cicho. O tym by dyskutować przyczyny recesji, w dodatku głośno, raczej nie ma mowy. O ile nie stoją za tym rasiści albo mizogini.

Do utrzymania tego stanu potrzebni są seryjni mordercy, albo legendy o nich, albowiem one dają policji komfort i stawiają ją ponad prawem. Wszystkie grube sprawy kryminalne rozwiązuje się dziś za pomocą odkryć z dziedziny biologii czyli poprzez porównanie DNA. Nie zaś dzięki niesamowitym technikom śledczym, które są po prostu zbiorem obowiązujących akurat dogmatów bez pokrycia. Jeśli zaś idzie o sprawy dotyczące grubych malwersacji ciągną się one dopóki gangi nie dobiją targu. Takie wnioski wyciągnąłem po obejrzeniu serialu o Bundym.

W Europie także potrzebne są jakieś kluczowe problemy, za pomocą, których można zarządzać kontynentem. Pierwszym jest Kościół, jego zaniechania, błędy i brak zrozumienia dla nowych czasów. No i holocaust rzecz jasna. Im dalej od holocaustu tym więcej ujawnia się zbrodniarzy, którzy mordowali Żydów. W końcu zaś jest ich tylu, że trzeba zastosować sprawiedliwość grupową i międzypokoleniową. To znaczy oskarżyć dzieci o rzekome przestępstwa dokonywane przez rodziców. I mowy nie ma, by ktoś przeciwko temu zaprotestował. Tak, jak nie ma mowy, by ktoś zaprotestował przeciwko szkalowaniu papieża Franciszka. Ten bowiem zabronił odprawiania mszy w starodawnym rycie, na to zaś ludzie miłujący tradycję, którzy otarli się o seminarium, nie zgodzą się nigdy. Nigdy też ludzie ci nie zgodzą się na to – a Płaczek jest tego najwyraźniejszym przykładem – by księża i biskupi lekceważyli wiernych. Szczególnie w takich sytuacjach, jak dzisiejsza, kiedy mamy pandemię. O właśnie – zapomniałem o pandemii – ona jest kolejnym nośnikiem treści wokół którego polaryzują się opinie i wrze dyskusja. I można do usranej śmierci wołać, żeby się wszyscy zamknęli. Nic to nie da, albowiem ludzie, którzy otarli się o seminarium, chcą, by kościoły były pełne, a także by biskupi nie zabraniali wiernym dostępu do Pana Jezusa.

Błędy i zaniechania Kościoła, holocaust i pandemia – czy to wystarczy? Oby, bo jeśli ktoś będzie coś tam jeszcze brzechał po swojemu i nie weźmie udziału, sam z siebie, w żadnym z proponowanych i wielce pouczających seminariów – a warto przecież rozmawiać – gotowi uruchomić jakiegoś lokalnego Teda Bundy’ego.

Dlatego postanowiłem nie brać udziału w żadnych publicznych zgromadzeniach, także w targach, które już od dawna są opanowane przez poważnych autorów i dyskutantów z troską i wrażliwością pochylających się nad najważniejszymi problemami współczesności.

Mam nadzieje, że zaraza minie i będziemy mogli organizować konferencje. Będą one płatne i zamknięte, tak jak do tej pory. A nagrane tam materiały nie zostaną ujawnione. Ja, jak tylko uporam się z robotą i trochę odpocznę, powrócę do nagrań. Mam nadzieję, że do tego czasu Michał nie zlikwiduje sklepu. I zapewniam Was, że będę opowiadał o samych nieistotnych i całkiem nieważnych sprawach.

Moje dziecko pojechało dziś zdawać maturę. Kasztanowce nie kwitną, jest zimno i człowiekowi nie chce się wychodzić z domu, ale matura to pewna stała, niezależna od pogody. Niestety niezależna też od logiki, prawdy i innych istotnych jakości, przynajmniej ta, która dotyczy przedmiotów zwanych humanistycznymi. Jak wszyscy wiemy w szkole uczą, że konstytucja 3 maja była najważniejszym dokumentem w naszej historii, a do tego drugim takim na świecie. To jest jawne kłamstwo, które powiela się w zasadzie nie wiadomo po co. Jak wczoraj słusznie zauważyli koledzy piszący o tym dokumencie, nie mieści się on w polskiej tradycji prawnej, która wywodzi się wprost z socjalistycznych ustaw II RP i mowy nie ma by sięgnęła dalej. Bo dalej, jak to się pisało kiedyś na obrzeżach map, są już tylko smoki. I my za chwilę z jednym takim się zapoznamy. Czym była konstytucja 3 maja? Prowokacją, jak słusznie zauważył jeden z autorów. Zaaranżowaną przez głupka i człowieka złej woli, czyli przez Ignacego Potockiego i Hugona Kołłątaja. Ten drugi miał na względzie wyłącznie osobiste korzyści i nic ponadto. Spodziewał się chyba, że będzie żył wiecznie. Mało kto pamięta, że po upadku Warszawy, rzezi Pragi i wszystkich okropieństwach, których dopuścili się Rosjanie w Polsce, Hugo potajemnie wyjechał ze stolicy i udał się do Galicji, a stamtąd miał przeniknąć do Wenecji. Niestety plan się nie powiódł, albowiem z rozkazu samego cesarza Kołłątaj został aresztowany. Przypuszczam, że jako pruski szpieg. Ci bowiem, mimo politycznej sztamy, jaką Austria trzymała z Prusami w sprawie Polski, byli traktowani przez Wiedeń bardzo surowo. Przyzwoicie dodajmy, ale surowo. Hugo miał ponoć, a tak to przedstawił swego czasu reżyser Królikiewicz, człowiek chyba obłąkany, w swoim paradokumentalny filmie o konstytucji, przesiedzieć 10 lat w więzieniu, w Ołomuńcu. To nie była prawda, bo siedział w tym Ołomuńcu od 1798 roku, a wypuszczono go po licznych interwencjach rodziny, w roku 1802. Podczas odsiadki Kołłątaj napisał trzytomowe dzieło pod tytułem Rozbiór krytyczny zasad historii o początkach rodzaju ludzkiego. To jest, uważam, wyczyn niezwykły, napisać takie dzieło w austriackiej tiurmie, szczególnie kiedy się jest wyświęconym księdzem. Po uwolnieniu Hugo pojechał na Wołyń, gdzie współorganizował Liceum Krzemienieckie, instytucję fantastyczną, ale mało przydatną dla kraju, albowiem tego kraju nie było. Do jego zaś likwidacji walnie przyczynili się właśnie twórcy owego liceum, będący także twórcami nowoczesnych programów nauczania. Wszystkie te fakty, pozostają ze sobą w ścisłym związku, czego niestety nie ujęto w nowoczesnych programach nauczania. Te bowiem nie służą do poznawania prawdy, ale do odciągania od niej uwagi rzesz młodzieży wchodzącej w życie. Egzamin z tych bredni nazwano właśnie, dla niepoznaki, egzaminem dojrzałości.

Pierwszą konstytucją na świecie była uchwalona w roku 1755 konstytucja Korsyki, marionetkowego państwa, którego przywódcom zdawało się, że uwolnili się od wpływów upadającej Genui, bo znaleźli możnego protektora w Londynie. Anglicy postanowili zrobić z Korsyki swój lotniskowiec, w epoce kiedy nikomu się jeszcze o lotniskowcach nie śniło. I prawie im się udało. Konstytucja korsykańska obowiązywała przez 14 lat, a polska tylko przez rok. Jestem przekonany, że nasza była powtórzeniem tamtej, ale wykonanym w całkiem złej intencji z podpuszczenia Prus, za którymi stał Londyn. Konstytucję korsykańską firmował niejaki Pasquale Paoli, przywódca marionetkowej republiki, wspartej siłą brytyjskiej floty. Pomnik tego człowieka, o czym wspomina Stanisław Karpiński w swoich wspomnieniach zatytułowanych Złe czasy, stał przez jakiś czas w Londynie, ale potem zniknął. Korsykanie mieli tego pecha, że Genua była winna dużo pieniędzy Ludwikowi XV, królowi Francji. No i zgodziła się oddać Korsykę Francuzom w zamian za umorzenie długu. Francuzi zajęli wyspę, w roku 1769 i Napoleon Bonaparte urodził się jako poddany króla z dynastii Bourbon. Dlaczego Anglicy pozwolili sobie wydrzeć tak słodki owoc? Tego nie wiem, ale może Wy na to wpadniecie. Wnioskuję jednak, że wyciągnęli naukę z utraty Korsyki. Gibraltar był już w ich rękach, ale to nie zapewniało panowania na Morzu Śródziemnym. Po wojnach napoleońskich Brytyjczycy uzyskali Maltę, co zapewne osłodziło im gorycz porażki na Korsyce. No i nauczyli się jednego – konstytucja to znakomita pułapka na frajerów, którzy aspirują do tego, by nazywać ich narodem cywilizowanym. Postanowili więc, za pomocą pośrednika w Berlinie przenieść ideę konstytucji na wschód. Prócz pośredników w Berlinie, Londyn miał też swoich ludzi w Polsce, a należał do nich sam król Stanisław August. Do tego byli też agenci w Petersburgu. Jeśli zaś ktoś myśli, że Rzeczpospolita była głuchą prowincją, która nikogo nie interesowała, prowincją, gdzie szlachcic na zagrodzie równy był wojewodzie, niech przeczyta ten tekst. Jest to fragment książki, wydanej w roku 1839, a napisanej dziesięć lat wcześniej.

Podróż Kontryma, urzędnika skarbu polskiego, odbyta w 1829 po Polesiu

W części skarbowej znaczne są jeszcze wały z ziemi sypane, dawnego zamku, gdzie teraz stoi kościół parafialny drewniany; podobnież i wszystkie budowle w całem miasteczku są z drzewa. Część ta dzisiaj skarbowa, z wielu wioskami i z rozległemi z obu stron Przypeci lasami była dziedzictwem Sołohuba, do czasu, kiedy tu zaczęli byli spekulować Anglicy. Mając oni, jak pokazuje się z informacyi Ministra Pitta danej P. Ogińskiemu, który w r . 1790 posłany był w tym interessie z Gdańska, pilne z dawna i rozeznawcze oko na ważność pod względem handlu naszego Polesia, przyłączenie jego w roku 1793 do Rossyi poczytali za sposobną porę do rozwinięcia swoich projektów. Tym końcem wyjednali pozwolenie kupowania dóbr nad Przy – pecią. A zatem kompania Wielko-Brytańska przez kommissanta swego pana Forester nabyła na pierwszy początek od pana Sołohuba Turów, za rubli ośmkroć sto tysięcy, a za pięćdziesiąt sześć tysięcy rubli odkupiła od generała Sielahina, majętności jemu darowane. Assygnacye wtenczas były po 92/100 na srebro. Powiadają , że w planie Anglików było, opuszczając gospodarstwo dworskie, całą robociznę włościańską obracać na wycinanie lasów, od najmniejszego do największego drzewa; a wszystko do Chersonia spławiwszy, pozostałą ziemię z ludźmi za co bądź odprzedawać krajowcom; potem inne w tymże celu nabywając majątki, postępować tak w dół i w górę Przypeci. Wszakże imperator Paweł, z insynuacyi, jak powiadają, samegoż pana Sołohuba, przeciął rozwijanie się tego planu, rozkazując zwrócić Anglikom zapłacone pieniądze, a Turów wziąść na skarb; poczem oni i od Sielahina nabyty majątek samym krajowcom wyprzedali. I na tem skończczyło się trzyletnie gospodarstwo angielskie nad Przypecią. Jednakże nie ustała o niem pamięć w powiecie mozyrskitn, i nie jednemu teraz jeszcze daje się we znaki. Turów bowiem poruczony w administracyą obywatelom, nie przynosząc skarbowi odpowiedniego dochodu, stał się powodem, że jedni administratorowie poszli pod sąd , innych majątki własne wzięto także w administracyą, i sformowało się wielkie o tem jak nazywają dzieło, to jest proces, w który wiele jest wplątanych Mozyranów, i który zrodził wiele komissyi śledztwiennych, jaką i teraz w przejeździe zastaliśmy w Turow ie. Pomimo, że ten majątek nie przynosi skarbowi odpowiedniego dochodu (co atoli może wynikać, z nieczynienia nakładów ), wszelakoż jeden z nabywców części posielahinowskiej, pan Lenkiewicz, powiadał nam, że plan Anglików, jakożkolwiek uważać się może w ekonomii krajowej, na którą bez wątpienia imperator Paweł wzgląd miał zwrócony, dla nich przecie wielkie przynosiłby korzyści. Zdanie znawcy, jako miejscowego, wiele znaczy, jednakże nie dosyć jasno przekonywa; bo jeżeli korzyści p e w n e, za cóżby nikt z krajowców za tym planem nie poszedł? Chyba, że wykonanie jego uskutecznić się nie może inaczej, jak tylko za wyłożeniem wielkich kapitałów, przy dołączonej spekulacyi na wyrobach leśnych, wielkiego tu udoskonalenia jeszcze czekających, jakiemi są : potaż, smoła, węgle, oleje, i różne drewniane artykuły, co w szystk o większego na przerobienie i transport, niż na pierwiastkowy materyał wym ag a nakładu, o który, w znaczniejszych mianowicie ilościach, bardzo trudno w tym kraju, gdzie kredyt niezmiernie mały, a zatem naturalnie nader wysoką prowizyą i lichwą nawet przygnieciony, assocyacye zaś zgoła praktykowane nie są.

Ja w związku z tym fragmentem mam tylko jedno jeszcze pytanie: kim był i po co jechał do Londynu Michał Kelofas Ogiński, urodzony tu niedaleko, w Guzowie. Nawet z jego życiorysu umieszczonego w wiki wynika, że był po prostu zdrajcą stanu, a także wielokrotnym agentem. Jego rzewny polonez zaś to emocjonalna ściema, która ma ukryć, jak podręczniki szkolne, wszystkie deprawacje jakich się dopuścił.

Na koniec jeszcze link. https://wiadomosci.wp.pl/adam-michnik-apeluje-o-wsparcie-ogloszenie-zamiescil-w-szwedzkiej-gazecie-6635955290692352a Michnik, który jak Kołłątaj, pisał w więzieniu opasłe książki, rozpoczął żebraninę w Szwecji. Czyni to, albowiem wolne media w Polsce są krępowane. Uprzejmie informuję nadredaktora, żeby spał spokojnie. One nie są krępowane, ale likwidowane. Ludzie bowiem wyznaczeni przez Kanię do prowadzenia tych mediów nie nadają się nawet do tego, żeby w samych majtkach wyławiać trące się ryby z prażmowskiej odnogi. Jedyne co mogą zrobić, to te media zdewastować. Przed nadredaktorem więc ciągle jeszcze wiele dobrych dni i niepotrzebnie doprawdy wylewa on swoje żale za morzem. Jeszcze każą mu coś kompromitującego podpisać w zamian za te zapomogi? Kto to ich tam wie…

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/lekarz-dusz-film-dokumentalny/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/wino-i-ptaki/

Gabriel Maciejewski jeszcze raz o książce Władysława Jakubskiego – Czerwiec Polski

Chciałem Was dzisiaj prosić o cierpliwość. Zalinkuję bowiem tutaj dwa filmy, których charakter będzie treścią tej notki. Jeden z tych filmów jest ponoć filmem dokumentalnym, a drugi to po prostu relacja z premiery pierwszego. Zacznę jednak od krótkiego wstępu.

Dawno, dawno temu, kiedy pisaliśmy na blogach o sprawach od katastrofy smoleńskiej bardzo odległych, kiedy zajmowaliśmy się drobnymi, ale szalenie ciekawymi kwestiami, napisałem tekst o tak zwanym kinie off. Może ktoś go przypomni, bo ja nie mogę jakoś go znaleźć. Kino off, o czym zapewne wszyscy doskonale już dziś wiemy, to taka sama propaganda jak kino głównego nurtu, tyle że przeznaczona dla serc i głów na ten główny nurt odpornych. Jeśli ktoś nie chce łykać tego co proponują wielcy dystrybutorzy, znajdzie dla siebie coś o wiele prawdziwszego i piękniejszego w innym sektorze. Kino off jest tańsze, nie piszę tanie, bo kino nigdy nie jest tanie. Ono jest tańsze i przez to ma zrobić na nas wrażenie produktu bardziej autentycznego. W Polsce mamy taką sytuację, że kinem nie zajmują się artyści, nie zajmują się nim nawet producenci, którzy mają taki kaprys, by wyrzucić w błoto kilkaset tysięcy złotych, ale zajmują się nim ludzie z poważnymi deficytami emocjonalnymi i psychicznymi. Wielu z nich do kina zostało skierowanych dawno temu rozkazem dziennym i tam pozostało. Inni przyszli sami skuszeni perspektywą łatwej manipulacji ludźmi. To bowiem, a nie pieniądz, jest największą pokusą w kinie. Żuławski został reżyserem, bo myślał, że do końca życia będzie mógł wysysać jakieś substancje z dusz młodych aktorek i to doda mu uroku. O tym samym tylko inaczej myślał patriotyczny reżyser Zalewski, a dziś myśli o tych sprawach wielu innych reżyserów. Władza jaką daje plan filmowy jest podstawowym i najważniejszym motorem pchającym ludzi do kina. Przy czym, co może niektórym wydawać się zaskakujące, wszyscy ci ludzie, tak mocno zakłamani, twierdzić będą, że najważniejszą wartością w kinie jest prawda. No i autentyczność postaci rzecz jasna. A teraz już filmy.

Najpierw danie główne, tylko błagam, wytrzymajcie do końca

https://www.youtube.com/watch?v=O7BDDG9rlUk&feature=youtu.be

A teraz deser czyli pokaz przedpremierowy

https://www.youtube.com/watch?v=kAgoDNmsRZw

Jak widzicie film jest silnie asekurowany. To znaczy producenci zaznaczają, że to jest komedia dokumentalna, choć taki gatunek nie istnieje i istnieć z istoty nie może. Nie może, albowiem komedia to konwencja, a dokument to prawda. Mnie oczywiście nie dziwi fakt, że ani Andrzej Fidyk, rzekomy profesor od filmu, promotor Magdy Piekorz, ani reżyser, ani nikt z osób występujących w tym obrazie, poza może Bohdanem Łazuką, tego nie rozumie. Nie dziwi mnie, bo już po pierwszych minutach filmu wszyscy wiemy gdzie się znaleźliśmy – na korytarzu przed salą przesłuchań w pałacu Mostowskich. Po czym to poznajemy? Nikt w tym filmie nie jest tym za kogo się podaje. Nawet główny bohater. Wszyscy natomiast czegoś się od nas domagają i chcą coś uzyskać. Film jest asekurowany poprzez sklasyfikowanie go w nieistniejącym segmencie, a także poprzez sposób w jaki został zakończony. Zespół Kobranocka śpiewa na koniec znaną piosenkę – I nikomu nie wolno się z tego śmiać. Moim zdaniem to jest groza. Tym większa im głębiej analizować będziemy karierę i dokonania Fidyka oraz braci Bryndalów.

Zacznę od Fidyka. To jest człowiek, który od wielu lat zajmuje się tak zwanym demaskowaniem polskiej rzeczywistości. To znaczy produkuje filmy, w których ma się znajdować sama prawda. Ja pamiętam jeden z cyklów dokumentalnych Fidyka, który zaczynał ciekawym wstępem – z włazu kanałowego wyglądała głowa brudnego nurka w czapce. Był to sam Andrzej Fidyk. Polska Fidyka to kraj popaprańców, którym nikt nie może pomóc, choćby nawet chciał, bo to jest niemożliwe. Ich bowiem wyobrażenia o sukcesie, szczęściu i powodzeniu są tak dalece naiwne, nie przystające do rzeczywistości i głupie, że można się z nich tylko śmiać. No, ale wtedy publiczność może się obrazić, bo kino, żeby odnieść sukces musi wzruszać, a widz powinien utożsamiać się z głównymi bohaterami. A więc trzeba szukać takich konwencji, które z tych bohaterów zrobią mielone, ale jednocześnie zapewnią publiczności komfort oglądania, to znaczy nie będzie się ona czuła wyszydzona i opluta. I tymi właśnie poszukiwaniami zajmuje się przez całe swoje dorosłe życie profesor Andrzej Fidyk.

Jeśli idzie o braci Bryndalów, to ja się o ich istnieniu dowiedziałem wczoraj. To znaczy wiedziałem, że jest Rafał Bryndal i on jest z gazowni, ale o tym, że facet z Kobranocki to jego brat nie miałem pojęcia. Nie wiedziałem też, że jest jeszcze dwóch braci Bryndalów, także szalenie uzdolnionych muzycznie i estradowo. Ja może na dowód, że to nie żarty przytoczę fragment z wiki opisujący dokonania Michała Bryndala – perkusisty. Oto on:

Perkusista posługujący się głównie techniką uderzania specjalnie wyprofilowanymi kawałkami drewna w przedmioty wykonane z mieszanki metalu, drewna i tworzyw sztucznych generując w ten sposób dźwięk.

Jeśli ktoś miał do dziś jakieś wątpliwości czym zajmuje się perkusista, ten może się już ich pozbyć. Oto bowiem prawda o zawodzie perkusisty została nam objawiona. Bracia Bryndale założyli też kiedyś zespół pod nazwą Atrakcyjny Kazimierz i Cyganie, bardzo popularny.

Wróćmy do filmu. Wszystko od początku do końca w tym filmie jest nieautentyczne. Konwencja została wywrócona na nice i autorzy o tym wiedzą, ale domagają się, by widz wziął za to odpowiedzialność na siebie. Jak widzimy, pokazani w filmie emeryci, za nic nie chcą tego zrobić, wychodzą z remizy i machają ze zdenerwowania rękami. Inaczej jest w czasie premiery w kinie, w Grodzisku Mazowieckim. Tam publiczność klaszcze, ale tych klaszczących widzimy tylko przez moment. Stąd, jeśli idzie o zainteresowanie widzów, ciekawszy jest film drugi, czyli reportaż z pokazu przedpremierowego. Na początek mój kolega Łukasz Nowacki mówi o tym, że mieszkańcy Grodziska zobaczą w tym filmie siebie. Jestem mieszkańcem Grodziska od 16 lat i nie zobaczyłem w tym filmie siebie. Być może mieszkam tu za krótko, może za często wyjeżdżam do Dęblina, gdzie za taki pokaz w kinie, z widowni poleciałby na scenę butelki, ale naprawdę nie mogłem się odnaleźć w tym filmie. Być może Łukaszowi, z racji tego, że jest synem ziemi grodziskiej przyszło to łatwiej. Ja, wychowany w mieście, gdzie nie ma tak głębokich tradycji upowszechniania kultury i zwyczaje są nieco inne, nie potrafiłem. Przepraszam.

W czasie pokazu przedpremierowego dziennikarka lokalnych mediów rozmawiała z reżyserem filmu Aleksandrem Dembskim. Pan ten ma na koncie następujące produkcje – Basia z Podlasia, Szkoła uwodzenia Czesława Mozila, nasz film, o którym rozmawiamy, a także obraz, który jest ponoć relacją z wyprawy na K2 i jakiś nie dający się namierzyć film zatytułowany „Anatomia startupu” . We wszystkich tych filmach, a nie musimy ich nawet oglądać, by to stwierdzić, zdemaskowane są intencje. Nie intencje reżysera, nie intencje producenta, bo to są wynajęci ludzie, ale intencje, które zawiera ta konwencja. Wymyślona nie wiadomo gdzie i grzana w Polsce w sposób bezwstydny od bardzo dawna. Intencje te zawierają się w zdaniu – możecie próbować być tacy jak my, ale nigdy tego nie osiągniecie, bo droga, którą wybraliście jest fałszywa i nie o to chodzi. O tym mówi nam film Basia z Podlasia, o tym mówi nam film z Mozilem w roli głównej, a także nasz film Kocham cię jak Irlandię. Tak zdefiniowany ładunek określa od razu wszystkich, którzy w te filmy się angażują. To są funkcjonariusze. Obojętnie jak fajnie, sympatycznie i miło by nie wyglądali, obojętnie jak bardzo staraliby się wypaść dobrze i prawdziwie, to są funkcjonariusze i prawdy tej nie zmieni żadna czołówka przed kolejnymi programami Fidyka.

Pokaz ten, oraz osadzenie głównych bohaterów, określa też funkcję takich miast jak Grodzisk Mazowiecki czyli miast z aspiracjami. To są obszary gdzie testuje się doświadczenia socjologiczne. Przy całkowitym i nie skłamanym entuzjazmie miejscowych działaczy od kultury i pewnym zdziwieniu władz. Ja oczywiście wiem, że burmistrz Piotr Galiński odegrał tu swoją rolę. Mam jednak do niego prośbę, by więcej, przynajmniej do momentu, kiedy ja i mi podobni się stąd nie wyniosą, nie czynił takich rzeczy. Podniesiemy bowiem tę kwestię publicznie. W mojej ocenie udział władzy samorządowej w tym przedsięwzięciu to jest hańba. Nie będę się wypowiadał na temat intencji głównych bohaterów filmu, bo one są dość łatwe do określenia. Zarówno w przypadku pana Krzysztofa, który występuje w reportażu z pokazu przedpremierowego, jak i pana Adama, który się tam nie zjawił. Wszystko tam jest jasne.

Dla nas tutaj, ludzi dla których bohaterem tego przedsięwzięcia nie jest pan Adam, jako jedyny odznaczający się jakąś autentycznością, ale Bryndale, Kobra, Fidyk, Dembski i jeden z głównych bohaterów motto tego filmu brzmi tak jak tytuł tekstu – wszystkie maszyny mogą latać pod warunkiem, że nie są samolotami. Na dowód cytuję jeszcze raz fragment z artystycznej biografii młodszego Bryndala, tym razem rozszerzony

Podwójny magister sztuki, absolwent Wydziału Sztuk Pięknych na UMK w Toruniu (2007) i Instytutu Jazzu na Akademii Muzycznej w Katowicach (2009). Oba dyplomy z wyróżnieniem. Perkusista posługujący się głównie techniką uderzania specjalnie wyprofilowanymi kawałkami drewna w przedmioty wykonane z mieszanki metalu, drewna i tworzyw sztucznych generując w ten sposób dźwięk.

Przyszło mi teraz do głowy, że ten cały Fidyk, to ariergarda rewolucji. Po zagarnięciu własności, struktur państwowych i w ogóle wszystkiego rewolucja wysyła w pole takich ludzi, by fałszowali i kradli emocje. Jeśli zaś ktoś się będzie mocno bronił, to zamiast niego w autentycznym reportażu z autentycznego pokazu przedpremierowego wystąpi dubler i powie, że film jest znakomity. Tak, po prostu znakomity, a jak ktoś się z tym nie zgadza, to jest po prostu smutasem i nie ma poczucia humoru. A od humoru to mamy tu przecież specjalistów, którym nikt nie podskoczy, na przykład Rafała Bryndala. On jak coś powie, to już powie, nie dość, że będzie to śmieszne to jeszcze prawdziwe. Zresztą sami mogliście to widzieć w tym filmie.

Uprośćmy to wszystko na koniec w jakiejś syntezie o charakterze ostatecznym. Po co oni to robią? Ostatni motyw jest taki – żeby ukryć własną nędzę i nicość, a także zamaskować drogi swoich karier i uratować status quo. Inne powody nie istnieją.

Chciałem jeszcze tylko, już na sam koniec pogratulować Markowi Sierockiemu oraz Bohdanowi Łazuce. Od razu widać, że budżet filmu był za mały, żeby kupić Sierockiego, a Bohdan Łazuka okazał się lepszym aktorem niż burmistrz Galiński. To pocieszająca konstatacja.

Aha, przed nami ciekawy występ w grodziskim kinie. Ma tu przyjechać kabaret, w którym razem na jednej scenie wystąpią: Ibisz, Wiśniewski, Ross, Pągowski i ten mały Bercik z Katowic. Reżyseruje Stefan Firedman, a menedżerem projektu jest bohater naszego filmu pan Krzysztof. Jak ktoś ma ochotę, to bilety są jeszcze do nabycia w kasie kina.

Przypominam, że na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl trwa promocja książek i czasopism. Baśń czeska i amerykańska po 10 zł, Baśń III po 15, tak samo Łowcy księży oraz Straż przednia. Nawigatory także po 10, ale ubywa ich w zastraszającym tempie, więc trzeba się spieszyć. Budowa jachtów po 35, Berecci, Irlandzki majdan i Kroniki klasztoru w Zasławiu po 10. Sanctum regnum po 30 zł. Na tej samej stronie dostępny już jest nowy komiks Tomka Bereźnickiego zatytułowany „Kościuszko. Cena wolności”. W sprzedaży jest już także książka „Czerwiec polski” zwana tu książką o pluskwach

Wczoraj wreszcie dotarł do mnie film Grzegorza Brauna o Lutrze. Obejrzałem go i mam w związku z tym trochę przemyśleń, które tu zaraz zaprezentuję. Zacznę od tego, że jest to film znakomity. Ma wszystkie znamiona profesjonalnej, a nawet artystycznej roboty. Montaż jest perfekcyjny, animacje świetne, muzyka znakomita. W ogóle cały dźwięk jest świetnie zrobiony. Od razu widać, że kiedy Grzegorz Braun robi to co chce, a nie to co mu każą lub proponują, rzecz wychodzi jak spod igły. To jest najlepszy film Brauna, ma największą moc i niesie najważniejsze przesłanie. Film jest drogi, zawiera mnóstwo ujęć z powietrza, panoram, widoków, dziwnych ujęć. Zaproszeni eksperci są bardzo dobrze dobrani. Można im co nieco zarzucić i ja zaraz do tego przejdę, ale w porównaniu z innymi filmami dokumentalnymi to jest po prostu klasa. Wszystko, od pierwszych ujęć po pointę jest przemyślane i celowe. Nie ma tam miejsca na jedno choćby potknięcie jeśli idzie o robotę reżyserską. Podobnie jest z montażem i animacją. Wszystko gra i pędzi jak ekspres „Niebieska strzała”. A teraz napiszę co mi się w tym filmie nie podoba i powiem jakie będą konsekwencje jego dystrybucji.

Zacznę od ekspertów. Najlepiej odebrałem wypowiedzi ekspertów włoskich, w ogóle Włosi mają coś takiego, że chce się ich słuchać i robią zawsze wrażenie osób przytomnych. To znaczy, ci których widziałem i z którymi zdarzyło mi się rozmawiać. Nie miałem poczucia, że chcą za wszelką cenę oczarować słuchacza. W tym filmie także wygląda to w ten sposób. Włosi są najmniej pretensjonalni. Jednak kiedy pan historyk z Italii omawiać zaczyna rolę papieży renesansowych popełnia pewien błąd, którzy rzutuje na całą wymowę filmu i domaga się polemiki. Wiadomo bowiem, że o korekcie w filmie nie może być mowy. Mówi ów znakomity ekspert, że zburzenie liczącej sobie 1200 lat bazyliki św. Piotra i rozpoczęcie budowy nowej, było rewolucją, a do tego rewolucją mentalną. To nie jest prawda. Bo nie ma żadnych mentalnych rewolucji. To była rewolucja przede wszystkim estetyczna. Już widzę to zdziwienie w oczach i to ziewanie….coryllus…znowu będziesz przynudzał, to nie jest w ogóle ważne. Otóż to jest najważniejsze, bo od rewolucji estetycznych wszystko się zawsze zaczyna. My jednak nie rozumiemy ich wcale albowiem odbieramy je wyłącznie powierzchownie, poprzez gawędę, jaką od lat serwują nam historycy sztuki. Rewolucja estetyczna zaś przekłada się natychmiast na rewolucję w edukacji i w produkcji. Trzeba bowiem wykształcić rzeszę nowych rzemieślników, znaleźć nowych dostawców i podpisać nowe kontrakty. Z kim? Tego nie wiemy, bo to z zasady nie interesuje ludzi żyjących czystymi ideami lęgnącymi się w umysłach jednostek wybitnych. No więc powtórzę – cały ruch prowadzący wprost do reformacji, ruch poważny i rokujący na sukces zaczyna się od rewolucji estetycznej. Dokładnie tak samo jak w III republice, o której tu od dwóch tygodni piszę.

Pozostańmy przy Włochach, choć zaburzy nam to nieco tok narracji. Profesor De Matei nie może opowiadać, że Karol V zirytował się na papieża Klemensa i przez to spalił Rzym, bo to jest wprost infantylne. No, a właśnie tak powiedział. No, ale to jest zapisane w podręcznikach dla księży nawet, więc możemy mu to wybaczyć. Reszta wypowiedzi profesora świetna.

Nie podobał mi się ten pan ze śladami trądziku młodzieńczego na twarzy, podpisany jako publicysta i mówiący po angielsku. Nie podobał mi się właśnie przez tę swoją stylizację obliczoną na zrobienie wrażenia na dziewczynach. To się całkiem nie zgrywało z obyczajowym aspektem narracji filmowej. Może ja się czepiam, ale akurat wygląd tego pana mnie uderzył.

Nie mogę niestety słuchać jak profesor Kucharczyk mówi o ewolucji w szesnastowiecznej bankowości. Nie ma czegoś takiego jak ewolucja w bankowości, podobnie jak nie ma czegoś takiego jak ewolucja imperiów. Reszta wypowiedzi bardzo dobra. Bez zarzutu właściwie. Nawet to gadanie o furerze utrzymuje standard.

Świetną zagrywką było zaproszenie Skandynawów wypowiadających się w obronie Kościoła Katolickiego. To jest mistrzostwo świata po prostu. I doprawdy nieważne jest czy ludzie ci mają jakieś znaczenie na macierzystych uczelniach, czy są marginalizowani. Skandynawia mówiąca takim głosem to jest coś absolutnie genialnego.

Podobnie jest z Niemcami. Uważam, że skonfrontowanie starszych, niemieckich ekspertów z entuzjazmem i niewiedzą tych młodszych było znakomitym zabiegiem.

Film ma rzecz jasna wymowę propagandową, ale każdy film ma taką wymowę, albowiem kino jest najważniejszą ze sztuk, jak powiedział klasyk. Uważam, że zbyt duży nacisk położył Grzegorz Braun na obyczajowe i rodzinne aspekty luteranizmu. Ja wiem, że widz tak zwany przeciętny, ma w nosie rewolucje estetyczne. Interesuje go ile Luter miał kochanek i czy rzeczywiście chciał mordować kobiety za cudzołóstwo. Uważam, że ten sposób prowadzenia narracji, to serwitut spłacony pewnym złudzeniom. One zaś wynikają wprost z niezrozumienia dystrybucji. Bo co do tego, że Grzegorz Braun nie rozumie dystrybucji, nie mam żadnych wątpliwości.

Powiem jeszcze tyle, że bardzo dobrze odebrałem wypowiedzi księdza profesora Tadeusza Guza, znacznie lepiej niż jego wykłady, których ostatnio słuchałem. Chciałbym się tylko dowiedzieć, skąd ksiądz Guz wziął informację, że stary Luter tłukł Marcina orczykiem po łbie. To bardzo ciekawe i inspirujące. Tak jak przypuszczałem, po obejrzeniu zajawki, Grzegorz Braun, nie powstrzymał się przed porównaniem Lutra do Hitlera, ale zrobił to z wdziękiem, w dwóch miejscach jedynie. Jedno to właśnie owa wypowiedź profesora Kucharczyka, a drugie to cała gawęda i stosunkach rodzinnych, w której stary Luter zamienia się w Alojza Hitlera, celnika, który łoi skórę swojego małego synka Adolfa. No, ale tak zwany przeciętny widz tego nie wyłowi za nic na świecie, a nawet jak wyłowi, to uzna to za walor, a nie za wadę.

Nie potrafią odrzucić eksperci fałszów związanych z zatrudnieniem starego Lutra. To nie był żaden pracujący rękami górnik, który przywędrował na miedzionośne tereny. To był inwestor i kapitalista, być może oszust.

W pewnym momencie, ale to tylko ze względu na przyjęcie takiego a nie innego punktu widzenia Grzegorz Braun i zaproszeni przez niego historycy wykonują dziwny krok do tyłu. Mówią mianowicie, że katolicy także popełniali błędy i byli grzeszni, ale nie należy tego oceniać poprzez kłamstwa na temat rzekomej czystości intencji Lutra i reformacji. Ten ukłon jest całkiem niepotrzebny, tym mniej ma on uzasadnienia im wyrazistsza jest pointa filmu, a ona jest po prostu wstrząsająca. Jeśli zmienilibyśmy podłoże narracji, z moralno-ideologicznego, na estetyczno-finansowe, nie trzeba by było wykonywać takich ruchów. Można by było wprost powiedzieć jaki był sens tego skoku na kasę i jakie możliwości otwierały się przed ludźmi którzy rozhermetyzowali społeczność christianitas. To byłoby bardzo łatwe do przekazania, tym bardziej, że Grzegorz Braun wprost buduje analogie pomiędzy Lutrem, hitleryzmem, komunizmem a gender. Otóż społeczności hierarchiczne i zamknięte otwiera się po to, by łatwiej je penetrować. Taki jest też sens dzisiejszych gawęd o społeczeństwie otwartym. Śmiem twierdzić, że jest to jedyny sens tej gawędy. Każdy zaś wie co się stanie z dżemem, nawet najsłodszym, kiedy się go pozostawi na słońcu w rozhermetyzowanym słoiku. Wierzch spleśnieje, reszta nabierze dziwnego posmaku. Wierzch się potem wyrzuca, a tą resztą można karmić tych, co wierzą, że to taki sam dżem jak przedtem.

No więc powiem to wprost – katolicy nie muszą się w żaden sposób usprawiedliwiać przed protestantami. Cała bowiem herezja ma wymiar gospodarczy i jest próbą zrobienia majątku na dewastacji społeczności chrześcijańskiej rządzonej przez tradycję. Ów skok na kasę osłania się zwykle gawędą o rewolucji estetycznej, od której się wszystko zaczyna, a która ma zadanie kluczowe – usunięcie z rynku tych majstrów i tych dostawców, którzy realizują swoje zlecenia w formach tradycyjnych. To się wiąże automatycznie z przesunięciami budżetów do innych gangów, które natychmiast chwytają za broń w obronie swoich nowych zleceń. No i mamy rewolucję jak ta lala. Z czasem kwestie rewolucji estetycznych także zostały uregulowane i nie przebiegały tak gwałtownie jak w czasach renesansu.

W kilku momentach film ten mnie całkowicie zaskoczył. Nie miałem na przykład pojęcia, że wysłannik papieża, kardynał Kajetan, spotkał się z Lutrem i debatował z nim w banku Fuggerów w Augsburgu. To jest informacja kluczowa, która rozwiązuje większość politycznych zagadek ówczesnej doby. Dlaczego w banku Fuggerów? No dlatego zapewne, żeby Jakub Fugger czołowy inwestor epoki mógł się zorientować na czyją szalę położyć gotówkę, w co zainwestować. Czy w Lutra, a był to rok 1518, czy może we współpracę z Medyceuszami. Myślę, że w roku tym, podczas tej debaty ostatecznie zdecydował się los Węgier. Ponoć jest zapis z tego spotkania, ale niestety nie udostępniono w filmie ani jednego jego fragmentu. Jakub podjął, jak mniemam, decyzję kunktatorską, bo Luter się utrzymał, a sądzę, że nikt w owym czasie w Niemczech, nie mógł się utrzymać na powierzchni bez zgody Jakuba Fuggera. Myślę więc, że Luter był przez cały czas potrzebny Fuggerom, a to znaczy, że był potrzebny cesarstwu. Żeby wyjaśnić do czego, trzeba by zrobić kolejny taki film, tym razem o wojnie chłopskiej.

W ogóle mam wrażenie, że film ten powinien być początkiem całej serii realizacji, które mogłyby zapoczątkować prawdziwą wojnę propagandową. Jest tam tyle wątków do do rozwinięcia, że starczyłoby pracy dla dziesięciu reżyserów. No, ale tak się nie stanie i to jest dla mnie oczywiste. Tak samo jak oczywiste jest, że film ten nie odniesie żadnego sukcesu dystrybucyjnego i nie będzie w żaden sposób dyskutowany przez opiniotwórcze gremia. No dobrze, powie ktoś, ale są jeszcze gremia nie opiniotwórcze, które mogą sobie o tym filmie porozmawiać. Mogą, ale to nic nie da, albowiem – to przypuszczenie, mogę się mylić – zarówno promotorzy tego filmu, jak i publiczność nie chcą takiej dyskusji. Ludziom film ten potrzebny jest do adoracji, a nie do rozważań. I tak zostanie odebrany. To nie jest wina ludzi bynajmniej, ale jest to wina dystrybucji. To znaczy nikt w obszarze, w którym działamy nie dysponuje odpowiednio szerokimi kanałami dystrybucji, którymi dałoby się ten film sprzedawać i promować. Powtórzę – jestem prawie pewien, że nikt też tego nie chce. Już wyjaśniam dlaczego. Prawdziwa wojna propagandowa, o której wielu z nas myśli nie może być przeprowadzona z sukcesem bez rewolucji estetycznej. Tej zaś film Grzegorza Brauna nie zrobi, albowiem jest pojedynczym wydarzeniem. Rewolucję zaś, i dowodzić tego nie trzeba, robi masa. Podobnie jak kontrrewolucję. I jedna i druga zaczyna się od edukacji. Przyjrzyjmy się więc tej edukacji, a więc temu obszarowi, w którym z jakim takim zrozumieniem poruszają się wielbiciele treści prawicowych, zapewne też promotorzy filmu Grzegorza Brauna i innych filmów o tematyce antysystemowej. – Czy to, panie, trafi do młodzieży – zadają sobie takie pytanie i na tym kończą, albowiem uważają, że „trafienie do młodzieży”, rozumiane jako prymitywna kokieteria osób nie posiadających pojęcia o niczym, jest równoznaczne z sukcesem. Tak rozumiana jest edukacja na tej całej, zabarwione ideologicznie prawicy. Jak ją rozumieli papieże renesansowi, o których mowa w filmie? No wiecie przecież, oni chcieli wykształcić setkę Michałów Aniołów. Taki jest bowiem właściwy sens edukacji, która ma być podłożem poważnej wojny propagandowej. Czy ktoś dziś usiłuje choć w najmniejszym stopniu naśladować Grzegorza Brauna, nie w taki sposób, żeby go udawać, albo podkradać mu pomysły, ale żeby tworzyć coś z jego inspiracji? Oczywiście, że nie, bo to jest poza zasięgiem umysłów osób aspirujących do walki z systemem. Im się wydaje, że jak będą gadać jak Braun, to sukces będzie ich udziałem.

Dlaczego nie będzie dystrybucji tego filmu w skali, o której myślę? Bo nie ma komu otworzyć nowych, nie kontrolowanych przez system punktów tej dystrybucji. Żeby takie punkty i kanały powstały ludzie, którzy je otwierają muszą widzieć w tym swój osobisty zysk. Nie mogą li tylko się poświęcać dla sprawy. To samo jest z promocją. Ponieważ film Brauna jest pojedynczym wydarzeniem, w dodatku rażąco odbijającym się jakością od całej prawicowej nędzy, nikt nie będzie zainteresowany dyskusją nad nim, z obawy, żeby mu nie ubyło. Myślę też, że zarówno producent, jak i sam Grzegorz Braun także nie będą zainteresowani dyskusją, albowiem obawiać się będą o to, czy nie stracą w ten sposób rzesz tak zwanych zwykłych widzów. Oni bowiem, kiedy usłyszą jakąś polemikę mogą zrozumieć ją opacznie, to znaczy mogą zacząć podejrzewać, że film nie jest dobry, albo może, że Grzegorz coś w nim pokręcił….I co? Pójdą sobie. Film bowiem, w tej bliskiej doskonałości formie, jest dziś widzom potrzebny do adoracji. I to jest dramat prawdziwy. Formuła ta bowiem, podobnie jak brak uczciwych naśladowców Brauna oraz innych, jakościowo zbliżonych produktów, definiuje nasze położenie jeśli idzie o front wojny propagandowej. Wiecie gdzie jesteśmy? W leju po bombie. Albo gorzej, jesteśmy w obszarze pojedynczych, nieraz jakościowo doskonałych eventów, który po jednym przekręceniu wajchy może się zamienić w obszar czynnych prowokacji. Jeśli ktoś nie rozumie, to bardzo mi przykro.

Czy rozumiecie teraz dlaczego przez dwa tygodnie pisałem o impresjonistach? Jeśli nie, wyjaśnię…Nie ma rewolucji propagandowej i zwycięstwa w niej bez rewolucji estetycznej na masową skalę. Podkreślam – na masową skalę. Nie ma tego zwycięstwa bez jakości. Braun pokazał w tym filmie co to jest jakość. No więc oczekuję, że inni reżyserzy też pokażą. Kto był gwarantem jakości na rynku sztuki w III republice i kto jest tym gwarantem zawsze? Pośrednik, który zarabia pieniądze. Vollard. To on przekonuje inwestorów, że warto, że wydając swoje miliony czy groszaki na produkt podejmują dobrą decyzję. I on, ten pośrednik, im to gwarantuje, samą swoją obecnością. Co mogą zagwarantować odbiorcom pośrednicy czynni na rynku treści antysystemowych? Kompromitację jedynie. A może oni mogą coś zagwarantować Braunowi? No skąd. Brauna oni nawet nie zauważają, bo ich horyzont kończy się znacznie bliżej. Im się zdaje, że Polacy sprzedając swoje męczeństwo mogą tym kogoś uwieść. To nieprawda. Braun pokazał tym filmem jak można przygotować ofensywę na wrogim terenie. I ja upatruję w tego rodzaju działalności jedyny sens. No, ale – powie ktoś – co z publicznością? Ona się odwróci zaraz, bo nie zechce coryllus kupować twoich formuł, publiczność chce gawędy o wędrówce obrazu jasnogórskiego i o tym, że wszystko samo się zrobi, jeśli tylko Pan Bóg zechce. Odpowiadam – rewolucje i kontrrewolucje to nie jest kwestia lat, ale dekad. Niedługo minie pierwsza dekada odkąd zacząłem prowadzić bloga. Wam się wydaje, że Vollard zrobił majątek w jeden sezon? Albo, że Renoir namalował dziesięć obrazów i resztę życia spędził na wciskaniu ich ludziom?

Uważam, że takich filmów jak ten o Lutrze powinno powstawać w Polsce 100 rocznie, do tego 100 książek o podobnej tematyce i 100 komiksów. Po pięciu latach takiej produkcji mielibyśmy szansę, że ktoś nas zauważy i ruszy na nas z impetem. No, ale my wtedy mielibyśmy już takie zaplecze i taką awangardę, żeby by sobie kark skręcił już po kilku krokach. To się nigdy nie stanie, jestem tego pewien, albowiem żaden z wymienionych przeze mnie aspektów nie jest rozumiany. Nie tylko przez pojedynczych ludzi, ale także przez organizację. Żadna diecezja nie zacznie promować filmu Brauna, to jasne, z chęcią za to wszystkie diecezje promować będą książkę Rogozińskiej. To bowiem gwarantuje wszystkim, że nie ubędzie wiernych w kościołach. Co prawda nie przybędzie ich także, ale o to mniejsza…troską podstawową dziś jest, żeby nie ubyło. Po pokazaniu zaś filmu Brauna mogłoby być różnie.

Podsumujmy teraz wszystko – film jest świetny, powinien być początkiem szerokiej ofensywy propagandowej Kościoła. Nie będzie bo – edukacja rozumiana jest jako wypas baranów, a nie jak szkolenie elit radzących sobie z twórczością, brak ludzi podejmujących ryzyko związane z dystrybucją, brak wsparcia instytucji takich jak diecezje czy państwo. Zostaje nam lej po bombie i adoracja prostaczków lub aspirujących inteligentów. To wszystko, dziękuję.

Bardzo dziękuję wszystkim, którzy przez ostatnie miesiące wspierali ten blog dobrym słowem i nie tylko dobrym słowem. Nie będę wymieniał nikogo z imienia, musicie mi to wybaczyć. Składam po prostu ogólne podziękowania wszystkim. Nie mogę zatrzymać tej zbiórki niestety, bo sytuacja jest trudna, a w przyszłym roku będzie jeszcze trudniejsza. Nie mam też specjalnych oporów, wybaczcie mi to, widząc jak dziennikarskie i publicystyczne sławy, ratują się prosząc o wsparcie czytelników. Jeśli więc ktoś uważa, że można i trzeba wesprzeć moją działalność publicystyczną, będę mu nieskończenie wdzięczny.

Bank Polska Kasa Opieki S.A. O. w Grodzisku Mazowieckim,

ul.Armii Krajowej 16 05-825 Grodzisk Mazowiecki

PL47 1240 6348 1111 0010 5853 0024

PKOPPLPWXXX

Podaję też konto na pay palu:

gabrielmaciejewski@wp.pl

Przypominam też, że pieniądze pochodzące ze sprzedaży wspomnień księdza Wacława Blizińskiego przeznaczamy na remont kościoła i plebanii w Liskowie, gdzie ksiądz prałat dokonał swojego dzieła, a gdzie obecnie pełni posługę nasz dobry znajomy ksiądz Andrzej Klimek.

Zapraszam też do sklepu FOTO MAG, do księgarni Przy Agorze, do Tarabuka, do antykwariatu Tradovium w Krakowie, do sklepu GUFUŚ w Bielsku Białej i do sklepu HYDRO GAZ w Słupsku i do księgarni Konkret w Grodzisku Mazowieckim.

Jeśli idzie o komunikację z bliźnimi jestem jak wiedzie nieco upośledzony. Może nawet więcej niż nieco i często niewinni ludzie ponoszą konsekwencje tej mojej dysfunkcji. Na swoją obronę mam jednak to, że się staram, może nie za bardzo, ale od czasu do czasu próbuję. Idzie mi różnie, ale czasem odnotowuję jakiś sukces i mogę się pochwalić tym, że komuś coś wyjaśniłem. Jeśli nie wprost, to może ogródkiem, albo przez jakiś pokaz. Z wielkim za to zainteresowaniem obserwuję próby komunikowania się bliźnich, a także te momenty kiedy ktoś czegoś ode mnie chce i jest tak silnie przekonany o swoich racjach, że aż drży na całym ciele kiedy okazuje się, że mało kto go rozumie. W Gdyni mieliśmy dwa takie przypadki. Najpierw przyszła pani, której próbowałem wyjaśnić ideę jaka przyświecała mi kiedy zdecydowałem się wydać książkę „Zielone rękawiczki”. Obok mnie stał Rafał, grafik, który robił do tej książki rysunki. Nie będę streszczał sporu politycznego, od którego rozpoczęła się gawęda, ale opowiem o clou. Oto pani, silnie przekonana o własnej racji, otworzyła książkę na stronie z obrazkiem, gdzie widać śnieg, psa w czarne łaty i chłopca, a potem powiedziała do Rafała – a dlaczego pan takie ciemne te obrazki rysuje? Zamarliśmy. Wydawało nam się bowiem, że śnieg jest biały. Okazało się jednak, w ten upalny lipcowy dzień, że nie, myliliśmy się. On jest ciemny i ponury. Potem przyszedł jeszcze pan, który po zerknięciu na okładkę książki o socjalizmie powiedział, że kapitalizm też jest zły, nie można tak psioczyć na ten socjalizm bez przerwy. A w ogóle to przez tego Trumpa zaraz wprowadzą w USA na powrót niewolnictwo. Niełatwo było, powiem Wam, komunikować się z niektórymi czytelnikami w Gdyni. Nie byli to na szczęście moi czytelnicy, ale z tak zwanego ogólnego kontekstu wynikało, że ludzie ci bardzo chętnie poczytaliby Biedronia, czy innego jeszcze gnębionego przez reżim autora, albo może jakiegoś piewcę tolerancji w typie Jacek Dehnel. Ja się już nie chciałem nad nimi znęcać, naprawdę, ale oto dostałem link do imprezy, o której istnieniu nie wiedziałem. Okazuje się, że w sierpniu, na Roztoczu, w samym Szczebrzeszynie, w dawnych czasach zwanym Cebulowem, odbywa się festiwal literacki pod nazwą „Stolica języka polskiego”. Kontekst jest, mam nadzieję, zrozumiały, ale nie o chrząszcza tutaj chodzi. Szczebrzeszyn to polska prowincja, taka na którą do niedawna jeszcze nikt nie chciał zaglądać i nic o niej wiedzieć, poza oczywiście jakimiś ponurymi historiami dotyczącymi bestialskich bądź kuriozalnych zachowań tamtejszych mieszkańców. I oto okazuje się, że został Szczebrzeszyn stolicą języka polskiego, a tegoroczna impreza organizowana jest pod hasłem „Cała nadzieja w literaturze”. Zjadą do Cebulowa same gwiazdy z Masłowską i Żulczykiem na czele, a kuratorem imprezy została, co za niespodzianka, Justyna Sobolewska. Na stronie festiwalu zamieszczona jest jej deklaracja dotycząca właśnie komunikacji. Oto ona:

W czasach niepokojów politycznych pozostaje nam kultura (a szczególnie literatura) jako najlepszy sposób komunikacji. Varunjan Vosganian, Ormianin, odbierając we Wrocławiu Środkowoeuropejską Nagrodę Angelus powiedział: „Jeśli mamy uleczyć ludzkość, to nie będzie to droga przez politykę ani historię, ale przez kulturę”. W tej edycji festiwalu chcemy zająć się literaturą jako rozmową, kontaktem człowieka z człowiekiem, sposobem porozumienia wspólnot i społeczeństw.

Ciężko dociec o jakie niepokoje polityczne chodzi pani Justynie, ale zgaduję, że raczej o sprawy dotyczące ustawy o sądach, a nie o wyczyny uchodźców we Francji czy w Niemczech. Nie to jest jednak ważne, chodzi o komunikację. O to w jaki sposób sfromatowany przez nie wiadomo kogo zespół tak zwanych twórców będzie się komunikował z mieszkańcami Roztocza. Nie mogę tam niestety pojechać, a szkoda, bo chętnie bym to zobaczył. Co na przykład taka Masłowska, która niedawno jeszcze wyśpiewywała różne kuplety szydzące z tej wstrętnej, polskiej prowincji i jej brzydkich nawyków, powie mieszkańcom Szczebrzeszyna, czym ich będzie chciała uwodzić? Rozumiem, że raczej empatią niż intelektem, bo gdyby chodziło o intelekt Justyna Sobolewska wystąpiłaby sama albo w towarzystwie Magdy Ogórek.

Każdy kto wie jak wygląda Szczebrzeszyn musi zadać sobie pytanie – jak to jeździ? Dlaczego ten cały cyrk zatrzymuje się tam akurat? Otóż moim zdaniem dzieje się tak ponieważ ludzie w wielkich miastach mają już dosyć tego towarzystwa. Wielkie miasta, jak to zwykle bywa, są o krok do przodu przed Szczebrzeszynem, a nawet przed Zamościem i nikogo tam już Masłowska nie uwiedzie. A jak się pokaże, może wywołać jedynie wybuch śmiechu, jeśli nie wściekłości. Interes jednak musi się kręcić i dlatego postępowi publicyści, oraz dotowani literaci muszą ruszyć na podbój prowincji, tylko tam bowiem mogą jeszcze znaleźć naiwnych, którzy kupią ich gawędę, tylko tam bowiem są jeszcze ludzie, wierzący w zbawczą moc literatury oraz w jej funkcje komunikacyjną. Ta jednak, jak wiemy jest inna. Funkcją literatury nie jest komunikacja, ale zaprzeczenie komunikacji, oddanie władzy nad ludem kłamcy, żebyż on jeszcze był samozwańczy, ten kłamca, ale o tym mowy nie ma. On jest zawsze obudowany jakimś środowiskiem, a gdzieś tam z tyłu, zza jego pleców wychyla się znajoma postać Bronisława Natansona, sponsora Stefana Żeromskiego.

Wszelkie festiwale literackie służą temu jedynie by trucizna miała lepszy smak i ładniejsze opakowanie, choć w Gdyni z tym opakowaniem i smakiem było różnie, szczególnie jeśli się słuchało Daukszewicza czy patrzyło na Przybylika, albo może na odwrót. Myślę, jednak, że niebawem i ten aspekt zostanie dostrzeżony przez organizatorów biesiad i imprez literackich, a co za tym idzie istoty tak dziwaczne jak Sylwia Chutnik oraz Dorota Masłowska zostaną z tych rozgrywek wyeliminowane, żeby nie peszyć wyrobionej publiczności swoim emploi. Na ich miejsce wejdą jakieś prawdziwe gwiazdy, które nie dość, że będą pisać kontrowersyjne książki, to jeszcze będą do późnego wieku wyglądać tak, jak Ewa Minge, a niektóre z nich, żeby trochę oszczędzić na gażach, będzie można wprost w tym Szczebrzeszynie zaangażować do jakiejś antykościelnej, postępowej produkcji filmowej. Czego ani z Chutnikową, ani z Masłowską przeprowadzić się niestety nie da. Musi kiedyś do tego dojść, bo na każdym rynku tnie się koszta i maksymalizuje zyski, na rynku literackim też. Czekajmy więc na ten moment cierpliwie.

Teraz trochę ogłoszeń. Sprawy związane z jesiennymi targami książek komplikują się mocno moi drodzy. Nie mogę przyjechać na targi do Wrocławia, bo ich termin pokrywa się z terminem targów historycznych w Warszawie. Może zorganizujemy za to we Wrocku jakieś spotkanie. Być może, nie wiem, bo jeszcze tam nie dzwoniłem, a jedynie otrzymałem ustne zaproszenie organizatora, będę na Festiwalu Filmów Dokumentalnych w Gdyni, który odbywa się pod koniec września w Gdyńskim Centrum Filmowym. Na początku października będę na targach jubilerskich w Warszawie, w centrum Expo przy Kolejowej (chyba). To jest pierwsza tego typu impreza, na której będę. Tam panują nieco inne zwyczaje. Pierwsze dwa dni są tylko dla zaproszonych gości, a dla osób spoza branży otwarty jest tylko dzień ostatni. Organizatorzy przysłali mi ostatnio taki oto link, z którym ja nie bardzo wiem co zrobić, zamieszczam go jednak tutaj, bo może ktoś zechce wpisać się na listę gości.

http://goldexpo2017.registration-online.pl/

Zapraszam na stronę www.basnjakniedzwiedz.pl Michał idzie na urlop, więc FOTO MAG będzie na razie zamknięty. Zapraszam jednak do Tarabuka, do księgarni Przy Agorze w Warszawie. Do antykwariatu Tradovium w Krakowie, do sklepu Gufuś w Bielsku Białej, do sklepu Hydro Gaz w Słupsku i do księgarni Konkret w Grodzisku Mazowieckim.