Baśń jak niedźwiedź

Ktoś tu wczoraj wspomniał Sun Tzu, którego cytowanie stało się już memem, w dodatku takim bardziej prześmiewczym. Ja zaś czytając ten komentarz zacząłem się zastanawiać, co to jest strategia na polskim rynku publicystyki politycznej? Jakimi metodami się walczy i o co? Stwierdzenie, że walczą ludzie związani z patriotyczno-katolicką tradycją, przeciwko najemnikom wynajętym przez organizacje globalne jest w jakiejś części prawdą. W tej mianowicie, która nie obejmuje aktywnej polityki Moskwy, ta bowiem zawsze gotowa jest wziąć w obronę najbardziej oddanych sprawie polskiej patriotów, a jeszcze przy tym wskazać im nowe kierunki działania, poszerzyć horyzont do rozmiarów, o jakich im się nie śniło i zaburzyć w ten sposób prostą egzegezę konfliktu. To samo jest z tradycją Kościoła. Do dziś ludzie nie potrafią zrozumieć dlaczego Katarzyna II pozwoliła przetrwać jezuitom. Żeby w ogóle mówić o tym, rzekomym konflikcie, który my widzimy, jako publicystyczny łomot w mediach, trzeba zrozumieć, że nikt tam nie ma żadnej strategii, poza doraźną. Sprawy doktrynalno-strategiczno-gospodarcze są poza zasięgiem wzroku dyskutujących. One są omawiane w gabinetach, gdzie nie mówi się w rodzimym naszym narzeczu. Dyskusja, która się toczy codziennie, od bladego świtu poczynając ma jeden cel – uzasadnić istnienie demokracji i upodmiotowić w ich własnej ocenie, wyborców i w ogóle odbiorców treści. To zaś oznacza ukrycie przed nimi faktu, że nie są podmiotem. Im mniej są oni tym podmiotem, tym większe są aspiracje ludzi, którzy próbują ich – poprzez wskazanie zła i walkę z nim – upodmiotowić. Dotyczy to także duchownych. Aspiracje te, a co za tym idzie pozycja dyskutujących, lub jak kto woli rozgrywających, są powiększane sztucznie. Pisaliśmy o tym już sto razy, ale warto jeszcze powtórzyć. Elementem strategii, która ma utrzymać wiarę w demokrację, jako ustrój, który uszczęśliwia ludzi, są pisarze. Ludzie ci nie są w istocie żadnymi pisarzami, raz czy dwa udało im się poruszyć w sercach czytelników emocje, które zostały tam umieszczone wcześniej, przez inną jakąś zagrywkę taktyczną, prowadzoną na niwie publicystyki. I przez to właśnie kilka osób, dających się zwodzić takim mechanizmom sądzi, że rzekoma twórczość jednego czy drugiego „pisarza” jest wartościowa.

Zanim znów wrócę do pisarzy ważna dygresja: czym strategia i taktyka najemnicza różni się od strategii i taktyki obronnej albo wręcz partyzanckiej? Złudzenie jest takie – ta druga ma moralną legitymację i poparcie lokalne, albowiem walczy o egzystencję i wolność swoją i najbliższych. Moralna legitymacja zasłania nam cały widok, w którym rozgrywają się sprawy niepiękne wcale. Najemnik ma zawsze przewagę. Jest lepiej wyposażony, ma stałe dostawy, jego sukcesem i życiem zainteresowani są inwestorzy, którzy go do wrogiego kraju przysłali. Najemnik nie musi się martwić co o nim napiszą, albowiem każdej inwazji towarzyszy zmasowana akcja propagandowa mająca odczłowieczyć przeciwnika i uczłowieczyć najemnika. Obrońca zaś, to same cholerne kłopoty i najlepiej by było gdyby umarł. Pamięć o nim zaś powinna zaginąć, bo jest czymś wstydliwym i mało malowniczym. Tak było przez wiele lat z powstańcami warszawskimi. Wniosek końcowy jest taki wojna toczona na własnym terenie będzie najprawdopodobniej przegrana. Strategia obronna z prawdziwego zdarzenia polega na wyniesieniu wojny za granicę. I nie chodzi tu bynajmniej o banalne stwierdzenie, że najlepszą obroną jest atak. To jest trochę bardziej skomplikowane. Konkluzja ta dotyczy także wojny publicystycznej i propagandowej. Kolejny wniosek – Stalin nigdy nie obroniłby się przez Hitlerem, gdyby nie drakońskie metody jakie stosowano w jego armii. Nic by mu nie pomogło to, że toczył wojnę na swoim terenie, bo to jest właśnie główna przyczyna klęsk. Tych zaś zatrzymać się nie da bez gwałtownych i nadzwyczajnych działań.

Teraz wracamy do pisarzy. Rekrutuje się ich, tak jak najemników, spośród ludzi o wielkich deficytach, pragnących przede wszystkim uznania i sławy. Im mniej ci ludzie potrafią i im mniej mają zahamowań tym lepiej. Rola ich nie polega na tym, żeby pisać ciekawe książki, ale żeby – napisawszy kilka bezwartościowych gniotów o tematyce moralno-politycznej najlepiej, lub takiej, którą żyją media – zabierać głos w sprawach, o których nie mają pojęcia. To jest słabe i średnio się sprawdza w Polsce, ale jednakowoż działania takie przeciwko nam są podejmowane. Stale wynajmuje się do takich akcji Twardocha. Teraz na przykład wypowiada się on na temat tęczowych flag, którymi owinięto figurę Chrystusa przed kościołem św. Krzyża. Pan ten jest najemnikiem wręcz modelowym. On się nie musi przejmować niczym, bo ma wszystkie gwarancje w ręku. Nawet jak ludzie wyrzucą jego książki na śmietnik, nie będzie kłopotu, bo przecież nie ze sprzedaży się utrzymuje. Jego pozycja jest nienaruszalna, albowiem podpisał cyrograf. Może być obecny w każdym polskim domu w zasadzie o każdej porze, bo publicystyka dla aspirujących jest nasycona jego wypowiedziami. I wszyscy wierzą, że to pisarz. Napisał przecież książkę o problematyce moralno-religijnej. Muszę chyba kiedyś napisać jakiś pastisz na ten temat, ale chyba nie ma szans by ktoś to zrozumiał, bo wszyscy domagają się jednego od autorów – żeby ich traktować serio. Powtórzę tę myśl jeszcze raz, bo pewnie nie każdy zapamiętał – serio traktują ludzi wyłącznie oszuści matrymonialni i ci co siadają do pokera. Uczciwi ludzie pozwalają sobie na luz i delikatne żarty. Wracając do Twardocha, on walczy na nie swoim terenie i ma do dyspozycji wszystko, całe zaplecze. My zaś, nawet w najlepszym razie, możemy mieć szansę na to, by wytłumaczyć się ze swojej nienawistnej wobec postępowych idei postawy. W praktyce zaś nawet o tym nie ma mowy, bo jesteśmy odczłowieczoną masą. I tak będzie do momentu, w którym nie przeniesiemy tej wojny na teren wroga.

Teraz Twardoch zabrał się za polemikę z kardynałem Nyczem i podnosi raz jeszcze kwestię ukrywania przez Kościół pedofilów. Nie docierają do niego statystki osadzonych za to przestępstwo w więzieniach, bo on wie lepiej. Nie ma tu więc mowy o żadnej polemice, jest tylko chamskie grzanie tematu, przy całkowitym zabezpieczeniu jego pozycji medialnej.

I teraz dwie kwestie. Pierwsza – Grzegorz Braun, którego trudno posądzać o to, że jest wrogiem Kościoła, promował kiedyś silnie Twardocha. Po co to robił, nie wiem, bo już na samym początku kariery tego człowieka, powiedziałem osobiście Grzegorzowi Braunowi czym ona się skończy. Oceniam bowiem rzecz według kryteriów niepodważalnych, to znaczy oceniam aspiracje autorów. Te zaś wyrażają się w nieautentycznej problematyce ich utworów i pretensjonalnych tytułach. Myślę, że Grzegorz Braun ciągle ma moc, by Twardocha unieważnić, a przynajmniej spróbować to zrobić. W końcu człowiek ten działa przeciwko Kościołowi, nie mając żadnych argumentów w ręku. Działa na niwie publicystycznej, a to znaczy, że sieje zgorszenie. Dlaczego Grzegorz Braun tego nie robi? Przypuszczam, że powód jest jeden, są nim wyższe cele i ważniejsze problemy, z którymi muszą się borykać politycy Konfederacji. Życzę im powodzenia w walce z przeważającymi i posiadającymi gwarancje i zaplecze wrogami, na swoim terenie. No i wesołej zabawy przy piwie rzecz jasna.

Do czego prowadzi lekceważenie postaw takich jak ta, którą reprezentuje pisarz Twardoch? Oto człowiek w coś przebrany, nie mający dorobku, wystrugany z brukwi wilchelmsburskiej, dyskutuje w najlepsze z kardynałem. Dlaczego? Bo może. Czy ktoś mu odpowie? Nikt, albowiem istnieje obawa, że to go wzmocni. I znów mamy analogię z prawdziwą wojną. Zanim ta się zacznie, siły obrońców są osłabiane i dzielone przez fikcyjne dylematy. Tymczasem na wojnie panuje jedna tylko zasada – trzeba pokonać przeciwnika. To zaś znaczy w naszym przypadku wyniesienie go gdzieś na zewnątrz i pozostawienie tam. W jaki sposób Kościół broni się przed takimi atakami? Jak to w jaki – poprzez świeckie autorytety medialne, których nazwisk nie ma nawet co wymieniać i poprzez księży profesorów, którzy demaskują intencje wroga. Mam dwa pytania w związku z tą strategią: po co demaskować coś, co jest od dawna zdemaskowane? A także: ilu duchownych profesorów zostało kanonizowanych? To drugie pytanie jest ważniejsze. Ilu mamy świętych profesorów? To ważne, bo jeśli jest jeden, albo dwóch, to sprawa jest przesądzona i nic nie trzeba dodawać. Strategia, którą przyjęto w walce ze złem jest wadliwa i prowadzi do klęski, a wcześniej do kompromisów i kompromitacji. Takich jak Twardooch roszczący sobie prawo do dyskusji z kardynałem.

Kolejne pytanie – czy Kościół w ogóle chce, by ta dyskusja zakończyła się sukcesem, by prawda zatriumfowała także w wymiarze politycznym tu i teraz i by wierni nie musieli dręczyć się dętymi dylematami i zastanawiać nad tym, czy tamci nie mają czasem racji? Moim zdaniem nie ma o tym mowy. Ten stan gwarantuje, że ludzie Kościoła tkwiący w skazanych na zagładę hierarchiach, zyskają trochę zainteresowania. To zaś zostanie im udzielone przez fałszywe autorytety medialne i da krótkotrwałe złudzenie uczestnictwa w takim prawie męczeństwie. No, a potem już spokojna emerytura, gdzieś w zaciszu ukwieconej bzem plebanii. Wykładnia zaś tej strategii jest prosta i czytelna, jak sfałszowane usprawiedliwienie ucznia, który nie chce chodzić na WF – przynajmniej wierni będą się interesować Kościołem i przyjdą na mszę.

Ktoś może powiedzieć, że przesadzam. Jasne, ja zawsze przesadzam. I przeważnie nie mam racji.

Teraz też. Stanę sobie obok swojego braku racji w całkowitym spokoju i będę przy nim trwał, aż mnie coś stąd zmiecie. Na dziś to tyle.

Dziś będzie trochę rozrywkowo…

Gabriel Maciejewski

Nie wiem co mnie podkusiło, żeby oglądać wczoraj na Netflixie polski serial zatytułowany W głębi lasu, przypuszczam jednak, że był to diabeł, który postanowił odwieść mnie od intensywnej promocji moich wydawnictw i narazić na straty. Nie mogę bowiem oprzeć się napisaniu recenzji tego dzieła. Zacznę jednak od czegoś innego. Od kilka razy już przypominanego fragmentu książki Marka Hłaski Piękni dwudziestoletni. Konkretnie zaś tego fragmentu, który dotyczy pobytu autora na emigracji w Paryżu. Oto pan Marek zamiast uczęszczać na kurs francuskiego, przesiaduje w restauracji Cher Wania, gdzie w rolach kelnerów występują dawni oficerowie białogwardyjskich pułków. Jeden z nich, mocno już posiwiały, robi wszystko, żeby zniechęcić klientów do zamawiania dań. Opowiada jakie są wstrętne, jak śmierdzą i jak niestarannie zostały przygotowane. Uśmiecha się przy tym diabolicznie i nieszczerze. Oczywiście osiąga efekt odwrotny. Restauracja Cher Wania pełna jest ludzi i wszyscy coś jedzą, popijając przy tym alkohol. Drugi zaś kręcąc się między stolikami, na wszelkie indagacje odpowiada zawsze jednym i tym samym zdaniem – eto wsio czieriez Jewrejew…!

No to teraz możemy lecieć z tą recenzją. Nie wiem tylko czy będziecie mogli uwierzyć w to, co napiszę poniżej. Oto na letnim obozie położonym w środku całkowicie nieatrakcyjnego, sosnowego lasu, suchego jak Sahara, mieści się obóz dla młodzieży. Młodzież pochodzi z różnych stanów i środowisk, a akcja rozgrywa się w roku 1994. W pobliżu jest jakaś woda, ale nie wiadomo dokładnie czy to rzeka czy jezioro. Pomiędzy uczestnikami obozu powstają więzi, które mocno komplikują ich sytuację, co w końcu prowadzi do tragedii. Sprawy mają się tak, kierownik obozu, grany przez faceta, który wygląda jak „ucieknięta” z kreskówki Myszka Miki po radioterapii i występował w roli szefa kancelarii w serialu „Chyłka”, ma romans z lekarką, matką głównego bohatera. Ten bohater z kolei ma na imię Paweł i widzimy go w odsłonach z przyszłości, kiedy jest już prokuratorem i przeżywa różne przygody. Matka ma romans z kierownikiem, a córka kierownika traci cnotę na tych wyschniętych szyszkach i igłach (doradzam scenarzystce by zdjęła majtki i sama przekonała się, co to znaczy bór sosnowy suchy – taka jednostka siedliskowa lasu jest) pewnej, upiornej nocy. Na obozie jest jeszcze seks bomba mącąca w głowie wszystkim chłopakom, syn sprzątaczki, zakochany w niej po uszy, Daniel, który podoba się siostrze głównego bohatera i sama siostra, która ma na imię Kamila i jest zakochana w tym Danielu.

Tu przerwijmy na chwilę, bo jak w każdym polskim serialu wszystkie dowcipy i suspensy popalone są już na samym początku. Pewnie w trosce o nerwy widza. Serial nazywa się W głębi lasu, a na samym początku widzimy scenę jak Adam Ferecy każe ściągać policjantom trupa znalezionego tuż przy ruchliwej drodze. I tak jest ze wszystkim. To niezwykłe, ale wytłumaczyć się tego inaczej nie da, jak tylko uporczywym idiotyzmem i nadużywaniem narkotyków przez scenarzystów. Dziwne jest tylko to, że nikt z ekipy nie protestuje przeciwko tym absurdom. Wszyscy grzecznie pracują, kamerzysta kręci, reżyser reżyseruje, aktorzy grają…

Akcja idzie tak: Laura, córka kierownika obozu, tego co ma romans z matką Pawła idzie z tym Pawłem uprawiać debiutancki seks w stylu jogin/fakir, to znaczy na szyszkach i igłach. Nie mogę, po prostu nie mogę…ludzie przejedźcie sobie dupą po nieheblowanej desce, to może zrozumiecie, co to jest natura i czym ona się różni od kultury. Niestety do spełnienia nie dochodzi, albowiem z lasu dobiegać zaczynają dziwne głosy, a potem słychać straszliwy krzyk młodej kobiety. Laura ucieka w jedną stronę bez gaci całkiem, a Paweł w drugą. Potem przenosimy się w tak zwane „nasze czasy’, które nie przypominają niestety żadnych znanych nam z doświadczenia, choćby pobieżnie, okoliczności. Oto Paweł, posiwiały już prokurator, wdowiec, opiekujący się małą córeczką, prowadzi sprawę zgwałconej na imprezie dziewczyny. Czynu tego dopuścili się dwaj młodzieńcy ze sfer, a dziewczyna była zakochaną w ich koledze siksą z prowincji. Nie ma więc szans, żeby utrzymała swoją wersję wydarzeń, tym bardziej, że na zdjęciach z imprezy widać, że ma tatuaż na tyłku. Tatuaże zaś jak wiadomo są oznaką degeneracji obyczajowej i satanizmu. W dodatku ojciec jednego z gwałcicieli, to znany dziennikarze telewizyjny, grany przez Pazurę. Jest to cynik i cham, który próbuje terroryzować naszego prokuratora. To nie jest trudne, bo cały czas przeżywa on traumę z młodości. A w dodatku, o czym dowiadujemy się niejako przy okazji, matka zostawiła go w dzieciństwie. To nam trochę nie pasuje, bo ta matka ciągle przy nim jest kiedy pokazują te przebitki z dawnych czasów, ale potem okazuje się, że ona zniknęła zaraz po tym obozie, jak jej mąż wykrył, że ma romans z kierownikiem.

I teraz najlepsze. Kierownik, grany przez tego dziwnego gościa, którego widać też w reklamach męskiego odzienia, gdzie wygląda on gorzej niż Twardoch, co przyznacie, jest jakimś tam osiągnięciem, otóż kierownik ten nazywa się Dawid Goldstein i jest żydem. Jego córka zaś, której posuwisto zwrotne ruchy plecami po szyszkach zafundował przyszły prokurator, jest żydówką. Ferency Adam zaś, którego wspomniałem na początku, nosi w filmie nazwisko Lubelski i wygląda jak wcielenie samego siebie z filmu Bitwa warszawska. No i on przesłuchuje Goldsteina w roku 1994 i mówi do niego „ty żydu”, a następnie próbuje coś na nim wymusić. Konkretnie zaś przyznanie się do winy. Bo Goldstein miał klucze do obozu, a okazało się, że czworo uczestników wyszło z tego obozu i gdzieś polazło. Potem zaś, kiedy okazało się rano, że ich nie ma, zrobiła się, przepraszam, zadyma. No i później policja odnalazła dwa ciała – gołej Moniki, obozowej seksbomby i Daniela – obozowego amanta. Ona miała poderżnięte gardło, a on był podziurawiony nożem. Prócz trupów mamy też dwoje zaginionych – Artura, syna sprzątaczki i Kamilę, siostrę głównego bohatera, tego co wiecie, wpadł na pomysł z tymi szyszkami…

W nowszych czasach problem Pawła, prokuratora, który ma do pomocy jakąś androgyniczną istotę wyglądającą, niczym dojrzewający do roli wynajętego grabieżcy, młody wiking, polega na ustaleniu czy Artur i jego siostra Kamila zostali zamordowani, czy nie. To nie daje mu spać. Aha, jego żona umarła na raka, a fundacja, którą prowadziła przeszła w zarząd jej siostry. Co jest mało prawdopodobne, jeśli brać pod uwagę obowiązujące prawo. No, ale kto by się przejmował prawem, skoro bór sosnowy suchy i występujące w nim ograniczenia nie zrobiły na scenarzystach wrażenia.

Sytuacja w przeszłości rozwija się następująco. Pan Goldstein i jego córka zostają przez polskich antysemitów oskarżeni o doprowadzenie do śmierci dwóch osób i zaginięcie kolejnych dwóch. Polscy antysemici rozpoczynają dziką nagonkę na Bogu ducha winnego Goldsteina, polega ona na tym, że malują na jego bloku napis – Polska dla Polaków, a na samochodzie napis – ty żydu. Potem Goldstein przeżywa załamanie nerwowe i płacze, a jego córka nie może chodzić po osiedlu z obawy, żeby jakiś antysemita nie najechał na nią rowerem.

W „naszych czasach” sprawy idą tak – policja, ale już inna, grana przez Jakubika, który nosi nazwisko Jork, zupełnie jak taki mały, piskliwie szczekający piesek, odnajduje trupa, który ma fałszywy dowód. Prokurator Paweł rozpoznaje tego trupa. To Artur zaginiony w epoce komisarza Lubelskiego, syn sprzątaczki zakochany w zarżniętej Monice seks-bombie. Poznać to można po dużej bliźnie na lewym ramieniu. Do kostnicy doprowadzeni zostają także rodzice tego nieboszczyka i oni uważają, że to nie ich syn, bo tamten miał bliznę na prawym ramieniu. No, ale prokurator Paweł ma w domu zdjęcia z dawnych czasów i widzi, że rodzice, szczególnie matka, kłamią, bo dobrze widać, na którym ramieniu była ta blizna. Prokurator Paweł, prócz tego, że usiłuje pomóc zgwałconej przez syna Pazury nastolatce, to jeszcze rozpoczyna prywatne śledztwo w sprawie zamordowania tego gościa z blizną na ramieniu. W międzyczasie wychowuje córkę, albowiem jest wdowcem i kochającym ojcem.

Scenarzysta miał, zdaje się zamiar, przedstawić sprawy tak, by widz miał wrażenie iż wszyscy kłamią, bez porozumienia między sobą. Kłamią, bo przytłacza ich ciężar odpowiedzialności za to co się stało, a o czym widz jeszcze nie wie. Efekt jednak jest inny – widz ma wrażenie, że zarówno w scenariuszu, jak i na planie, wszyscy chlają i poprawiają efekt alkoholowy wciągając nosem inne jakieś substancje.

Nie mogę niestety opisać tu wszystkich wątków, bo musiałbym mozolić się z tym do wieczora. Po latach odnajduje się też Laura, ta żydówka, co to położyła się w tę straszną noc odważnie na wyschniętych szyszkach. Jest wykładowcą czegoś, na jakiejś uczelni i żoną rektora tej uczeni, mocno od niej starszego. Kiedy spotyka po latach prokuratora Pawła wspomnienie szyszek powraca i miłość rozkwita na nowo. Trzeba jednak o tym bez przerwy mówić, albowiem aktorzy nie potrafią w przekonujący sposób oddać tych emocji. A co robi pan Goldstein? Siedzi w domu starców, gdzie opiekują się nim brzydkie, owłosione pielęgniarki w grubych okularach. Coś przeżywa, bo w czasie szkicowania widoczku jakiegoś malarycznego bajora, kiedy ostrzy ołówek, zacina się w palec i nawet tego nie zauważa. A kiedy zauważa, popada w zamyślenie i smaruje tą krwią po czarnym szkicu, co ma wywołać efekt grozy. W dodatku tanio, bo na tym polega produkcja polskich seriali. Są one montowane pod zbiorowym hasłem: Jak za pomocą kotka Mruczka, krzywej Kazi i Józia z procą na nakrętki, zaaranżować polowanie na syberyjskie tygrysy w górach Sichote Alin. Widzimy to w każdej scenie, każdego polskiego serialu.

No, ale….Pazura zaczyna szantażować Pawła, jego szwagierka, która wbrew logice i prawu przejęła fundację żony, okazuje się malwersantką, a policja z Jakubikiem- Jorkiem w roli głównej zaczyna podejrzewać Pawła o to, że on zabił faceta z blizną czyli tego całego Artura.

Kiedy już nam się wydaje, że prześladowani przez polskich antysemitów żydzi są całkiem niewinni na scenę wkracza jeszcze jedna postać – wychowawca Malczak. Widzimy go już wcześniej i jest on tak zrobiony, że od razu rozpoznajemy w nim psychopatę. To znaczy odgadujemy, że to prymitywna małpa nie panująca nad instynktami, która udaje rozedrganego wewnętrznie intelektualistę. Okazuje się, że to Malczak jest mordercą, bo miał jeszcze na sumieniu jedną kobietę, całkiem obcą i sprawa ta została wykryta w dawnych jeszcze czasach przez młodego Pawła, który go śledził i spostrzegł, że rzeczy po tej zmarłem Malczak ukrywa w starej szklarni pod plastikowymi doniczkami do rozsad. Doniósł o tym Lubelskiemu i ten Malczaka aresztował i jeszcze przypisał mu dwa morderstwa z obozu. No i Malczak siedzi, a Paweł już dorosły, próbuje wyciągnąć odeń informacje o tym, czy jego siostra przeżyła czy nie. W tym czasie Laura żydówka ujawnia mężowi, że się zakochała w koledze z dawnych czasów, a on przyjmuje to ze spokojem i smutkiem. Policja czyli Jakubik-Jork „daje dupy”, tak się w tym filmie określa drastyczne zaniedbanie obowiązków służbowych, bo okazuje się, ze pod mostem gdzie znaleziono faceta z blizną na ramieniu są kamery i one nagrały jak ktoś podrzuca tam trupa…Odkrył to Paweł rzecz jasna.

Aha! Byłbym zapomniał! Jeszcze Chinka! Pojawia się tam Chinka, która pracuje w chińskiej restauracji. Ona jest taką samą Chinką, jak kot Mruczek tygrysem syberyjskim spacerującym po ośnieżonych zboczach gór Sichote Alin. To jakaś pani z Targówka w peruce i makijażu, która wskazuje Pawłowi gdzie mieszkał człowiek z blizną na ramieniu, który był jej narzeczonym. On idzie od tego mieszkania i tam spotyka policję czyli Jakubika. Ten zarzuca mu zamordowanie dawnego kolegi, a potem okazuje się, że jednak przesadził. W czasie oględzin miejsca czyli tego mieszkania, wychodzi na jaw, że ktoś umył podłogę, ale zostały na niej ślady krwi, układające się w napis PAWEŁ. No w to, że zamordowany przed śmiercią napisał na podłodze własną krwią imię mordercy, nie uwierzy nawet Jakubik. I od tego momentu sprawa nabiera tempa. To taki żart oczywiście, ona się ciągnie, jak guma z tych majtek co je Laura żydówka pozostawiła w borze sosnowym suchym w noc morderstwa.

Prokurator Paweł postanawia odwiedzić ojca swojej dawnej, rozdziewiczonej na szyszkach dziewczyny, która ma męża rektora. Jadą do tego domu starców, z owłosionymi pielęgniarkami w środku i tam on z nim rozmawia na osobności. I teraz normalnie nie uwierzycie w to co się tam stało. Idą na ten pomost nad bajorem, w lesie i tam rozpoczynają rozmowę. I Goldstein, który został pozbawiony majątku, bo musiał zapłacić odszkodowanie za niedopilnowanie obozu, robi tajemniczą minę i mówi – myślałem, że coś wygadasz, ale nie, trzymałeś język za zębami. No i pokazują retrospekcję. Ciemna noc, wrzaski, majtki Laury na szyszkach, Paweł przerażony tym co słychać w lesie ucieka, odprawiwszy wcześniej swoją dziewiczą kochankę. Idzie wolno przez ten ciemny las i widzi nagle, żyda Goldsteina, kierownika obozu i wychowawcę Malczaka w miłosnym uścisku tak silnym, że słychać prawie pękające kości. Tu Goldstein ma romans z matką Pawła, która wcale nie odeszła odeń kiedy był dzieckiem, ale została zamordowana przez ojca nie radzącego sobie z emocjami i zakopana w lesie, a tu się całuje z Malczakiem psychopatą! I to proszę wycieczki nie koniec, chwilę potem wychowawca Malczak, na oczach nieszczęsnego Pawła zaczyna robić, pardon, laskę żydowi Golsdsteinowi, kierownikowi obozu, którego do tej pory uważaliśmy za niewinną ofiarę nagonki polskich antysemitów! Ale się porobiło, co nie! Kiedy retrospekcja się kończy, żyd Goldstein, osiemdziesięcioletni starzec, po przejściach, który kaleczy sobie palce temperując ołówek, sięga do kieszeni wyciąga z niej pistolet i zaczyna nim wymachiwać w okolicach głowy prokuratora Pawła. Boi się bowiem, że tamten ujawni, jego związek z Malczakiem, który odsiaduje wyrok za podwójne morderstwo. Szamocą się szamocą i widzimy, że staruszek, chyba ćwiczył krav magę, bo radzi sobie lepiej niż 45 letni prokurator. Pada strzał, a prokurator wali się na pomost. Żyje jednak tylko strasznie się męczy. Nadbiega żydówka Laura, córka Goldsteina i wydaje okrzyk grozy, taki sam zupełnie jak tamtej nocy przed laty. Pan Goldstein, który nie ma najwyraźniej zamiaru, mordować prokuratora na oczach zakochanej w nim córki mówi, że Kamila siostra tego Pawła, żyje, a potem strzela sobie w łeb. No dobra, nie mogę tego dłużej ciągnąć, zmęczyłem się bardzo opisywaniem tych elukubracji. Powiem o co chodziło.

Matka nie odeszła, zabił ją ojciec i zakopał w lesie. Potem, z niewiadomych przyczyn policja znalazła przypadkowo kości tej matki w jeziorze czy też stawie. Nie wiadomo dlaczego, może ich przemieszczenie spowodowały jakieś niedostrzegalne dla przyrządów pomiarowych ruchy tektoniczne.

W roku 1994 Malczak psychopata pokazał Arturowi zakochanemu w Monice i Kamili zakochanej w Danielu, jak uprawiają oni seks, nie licząc się zupełnie z uczuciami tych dwojga. Po czym zaproponował, żeby wyjść wieczorem na ognisko, napić się, a później wspólnie kąpać się w rzece bez gaci. Kiedy zaś tamci wejdą do wody, zabrać im ubrania i uciec. Taki żart młodzieńczy. Artur i Kamila, zgodzili się, ale na ognisku sprawy się skomplikowały. Dziewczyny pokłóciły się o to, która jest ładniejsza i Kamila trochę poddusiła Monikę. Malczak zaś, ujawniając swoją prawdziwą naturę, poderżnął jej gardło, po czym poszedł uprawiać seks oralny z kierownikiem Goldsteinem. Uczestnicy imprezy przy ognisku wpadli w panikę i zaczęli latać po lesie bez sensu. I tak Daniel wpadł na Artura, a ten go zadźgał, bo myślał, że to Malczak, co było niemożliwe, bo wiadomo co tamten wtedy robił… Kiedy matki – lekarka i sprzątaczka – dowiedziały się o wszystkim, postanowiły ukrywać swoje dzieci i wrobić Malczaka. To im się udało. Przy okazji ucierpiał też trochę Goldstein, bo choć nikt nie dowiedział się o jego związku z Malczakiem psychopatą, to jednak polscy antysemici nacięli go na parę złotych. Na koniec okazuje się, że Kamila żyje, a matka Artura, ta sprzątaczka z obozu wyjawia mu miejsce gdzie ona się przez te wszystkie lata ukrywała. Jest to klasztor. Paweł tam jedzie i spotyka Kamilę, ale nie widzimy jej twarzy, bo serial na szczęście się kończy. Aha wcześniej finał znajduje ta sprawa zgwałconej z tatuażem na tyłku. Paweł rezygnuje z pracy prokuratora, godzi się zapłacić za malwersacje szwagierki, byle tylko posadzić syna Pazury, który po jego przyznaniu się do nie popełnionej winy, traci możliwość szantażowania go. Zapewniam Was, że opisałem może 1/3 wątków w tym sześcioodcinkowym serialu, jest ich tam znacznie więcej. Nie wiem, co napisać na koniec, może tylko jedno tu pasuje, bo współscenarzystą tego dzieła jest brat Zygmunta Miłoszewskiego, a więc proszę wycieczki oto motto na dzisiejszy dzień – eto wsio czieriez Jewrejew….

Możecie dziś nie kupować książek, wyświadczycie mi tylko przysługę….

Aha, jeszcze jedno – zastanawiacie się pewnie, kto zabił 37 letniego Artura w jego własnym mieszkaniu i przewiózł go pod most, w sam środek miasta, żeby policja mogła łatwiej znaleźć ciało? Otóż zrobił to biseksualny żyd Goldstein, kierownik obozu dla młodzieży. Urwał się jakoś z tego domu starców, pilnowanego przez owłosione pielęgniarki, pojechał do Artura, zamordował go, napisał palcem umoczonym we krwi imię PAWEŁ na podłodze, a następnie umył tę podłogę chlorem. Luminol jednak wykrył napis, a tajemnicze włókna z mercedesa beczki, którym jeździł Goldstein wskazały Jakubikowi-Jorkowi, że to właśnie on jest mordercą. Niezwykłe prawda?

Jarecki, dawno temu sparafrazował znaną patriotyczną pieśń. Słowa, które zaproponował brzmiały

Armaty pod Stoczkiem zdobywała wiara

rękami czarnymi od pługa

Lecz zamiast armaty zdobyła Kuźniara

czy oddać Kuźniara się uda?

Muszę dziś wszystkich poinformować, że przegraliśmy. Kuźniara nie uda się oddać. Więcej, Kuźniar jednym sprawnym ruchem uśmiercił ironię, załatwił nas wszystkich raz a dobrze. I to co zrobił jest tak miażdżące, że wysiadają przy tym wizyty panów Brauna i Michalkiewicza u Moniki Jaruzelskiej. Oto Tomasz Bereźnicki przysłał mi wczoraj zdjęcie, którego tu wkleić nie potrafię. Musicie mi więc uwierzyć na słowo, albo sami przejść się do Biedry na stoisko alkoholowe. Znajdziecie tam pudełko z whiskey Chivas Regal, a na nim zdjęcie Kuźniara Jarosława, który wygląda jak reklama pisma dla gejów-intelektualistów. Zdjęcie to podpisane jest następującymi słowy: odkrywca, opiniotwórca, erudyta. Powinno być jeszcze dopisane administratywista, ale pudełko jest za małe i trzeba by ten napis umieścić w pionie.

Przypomniały mi się dawne czasy podwórkowe, kiedy o tym, kto jest towarzysko najbardziej atrakcyjny decydowało się poprzez jak najdokładniejsze opowiedzenie filmu „Godzilla”. Ja wielokrotnie w tej konkurencji wygrywałem, albowiem matka nigdy nie pozwalała mi tej Godzilli oglądać. Widziałem tylko zajawki. No, ale miałem dryg do gadania i zawsze to, co mówiłem, było ciekawsze. Inni też pewnie nie oglądali, ale bali się przyznać, więc kiwali głowami i moja wersja zwyciężała.

Kuźniar, jak widzimy, metodę tę przeskalował i poszedł na całość. I to jest zupełna miazga. Ludzie kupujący w prezencie Chivas Regal, szczególnie zaś ci, którzy nie rozumieją wyrazów erudyta i opiniotwórca, będą kolporterami fikcyjnych przymiotów Kuźniara. Nie ma mowy, żeby dało się komuś wytłumaczyć iż w języku polskim nie istnieje wyraz opiniotwórca, a wyraz erudyta stosuje się do osób, które przy Kuźniarze nie zatrzymałyby się nawet na sekundę z obawy, żeby nie zostać opiniotwórcą czy tym trzecim.

Przyszło mi też do głowy, że trzydzieści lat propagandy demokratycznej, obróbki skrawaniem dzień w dzień, zabiło w ludziach ducha. Nikt sobie chyba nie wyobraża, że w stanie wojennym, pada rozkaz, żeby na naklejce Żytniej czy Bałtyckiej umieścić wizerunek redaktorów Tumanowicza, Woźniaka czy Wilmana z podpisem „szczery patriota, erudyta, opiniotwórca” albo jakimś podobnym. Toż by dopiero było powstanie narodowe, a trzeba by się było też liczyć z upadkiem państwowego monopolu spirytusowego. Nie wyobrażam sobie bowiem uczciwego alkoholika, który kupuje po 13.00 flaszkę z naklejką gdzie widać Tumanowicza w mundurze. Czasy, jak widać się zmieniły. Ktoś ostatnio, zdaje się Grzegorz Braun, narzekał, że rząd robi z nami co chce. Dodam, że to nie jest tylko problem tego rządu, ale wszystkich rządów. Sposób zaś na robienie z ludźmi „tego co się chce” jest nieprzebrane mnóstwo. Wszystkie one mają jednak to samo, zatrute źródło – jest nim grób ironii, z którego wypływa ten siarkowy, cuchnący strumień. Przy jego brzegach siedzą różne Kuźniary i udając, że to Chivas Regal popijają małymi chochelkami parującą ciecz. Mlaskają przy tym, pierdzą i rozpływają się z zachwytu.

Proponuję więc, byśmy kwestię „robią z nami co chcą” rozstrzygnęli w ten sposób, że przestajemy kupować Chivas regal, dopóki nie zniknie z pudełka Kuźniar. Można się przerzucić na coś innego, na przykład na nalewki taty Valsera, jak ktoś nie ma czasu zrobić sobie własnych.

Z Kuźniarem na razie kończymy. Nie ma dnia, żeby w mediach elektronicznych nie cytowano Twardocha, który wypowiada się dla Onetu, dokładnie w tym samym duchu, w jakim czyni to Grzegorz Braun, ale z innym nieco zaśpiewem. Brzmi to tak, jakby się słuchało muezina, pod wiatr. Ten wiatr zniekształca słowa i człowiekowi niezorientowanemu zdaje się, że głos może dochodzić z jakiejś innej świątyni…to jest jednak ciągle to samo, ten sam muezin.

Nie ma sensu pisać co ten Twardoch nadaje, bo to jest katarynka a nie instrument, tak samo jak Kuźniar, który jest prostym jak przecinak gamoniem, a nie żadnym erudytą. Obecność tych istot w przestrzeni publicznej jest jednak konieczna dla zarządzania tłumem, jest też konieczna do tego, by Grzegorz Braun mógł rozdzierać szaty i mówić głosem drżącym, że „robią z nami co chcą”. Jak wiecie staram się nie poddawać tej psychozie, która jest tłoczona z różnych punktów pod mniejszym lub większym ciśnieniem. Zawsze znajdzie się jakiś jej entuzjasta, który wpadnie w stupor i zacznie powtarzać głosy muezinów zbielałymi ze zgrozy usty. Kuźniarowi i Twardochowi niczego do szczęścia nie brakuje tak bardzo, jak tego, byśmy się tu wszyscy zatrzymali w stuporze i trwali zasłuchani w ich słowa, zastanawiając się czy one są czasem prawdziwe czy nie, a jeśli tak, to w jakim stopniu. Bo przecież każdemu trzeba dać szansę, albowiem warto rozmawiać. Nie warto. Już dziś widzimy, że nie warto, albowiem nikt dialogu nam nie proponuje. Umieszczanie zaś swoich wizerunków i wypowiedzi bez pretekstu i kontekstu w różnych miejscach, to zwyczajne bałwochwalstwo.

Ponieważ wymieniłem w tym tekście nazwisko Grzegorza Brauna, które wyda się wielu całkiem nie a propos tego tekstu, dam kilka słów wyjaśnienia. Jeśli ktoś tu będzie przychodził i twierdził, że wizyta Grzegorza Brauna u Moniki Jaruzelskiej, podobnie jak wizyty innych publicystów i polityków prawicy lub rzekomej prawicy, w jej programie, to promocja programu i samej Moniki Jaruzelskiej, ten wyleci stąd bez prawa powrotu. Można bowiem, w imię bardzo głębokich złudzeń, oddawać cześć bałwanom, ale tylko wtedy kiedy jest się miłośnikiem Chivas regal z Kuźniarem na pudełku. Dla takich jednak miejsca tu nie przewiduję. Staram się bowiem, by portal SN był miejscem, gdzie nie ma ludzi trwających w stuporze, są za to ludzie wymieniający poglądy. Program Moniki Jaruzelskiej to ta sama jakość, co butelka żytniówki z wizerunkiem Grzegorza Woźniaka w mundurze na naklejce. Jeśli ktoś tego nie rozumie musi opuścić to miejsce. Nie wyobrażam sobie bowiem, byśmy się tu mieli zatruwać jakimiś rzekomymi kompromisami promocyjnymi. Jeśli ktoś uważa, że pani Monika coś promuje, proszę wskazać co. Książkę Karonia skreślam na wstępie. Jeśli oni wszyscy poszli tam coś promować, proszę wskazać co to było. Chodzi mi o efekt konkretnej aktywności, na przykład film i Gietrzwałdzie. Jeśli takiego pretekstu nie było, udział w tym programie, to przyklejenie swojej twarzy na flaszkę siwuchy. Nic więcej. Miłej niedzieli.

Postanowiłem odpocząć trochę w święta, poczytać, pospać, etc., tak więc zamiast normalnego tekstu będzie tu dziś coś innego. Najpierw jednak krótki wstęp. Nie ma dnia, żebym nie dostał linka, po otwarciu którego widać, jak jacyś durnie palą kartki i wygłaszają patetyczne mowy nie wiadomo do kogo. Wśród nich zaś – jak baba dziwo, statua falliczna czy coś „w podobie” – siedzi były szef UOP, Niemczyk. Nie ma dnia, żeby ksiądz Lemański nie powiedział, że wybory nas zabiją, po czym, negując logikę i swoje słowa, nie polazł do supermarketu po flaszkę. Nie ma dnia, żeby uwielbiany ostatnio przez „prawicę” Twardoch nie zasugerował, że Kaczyński, tak naprawdę, chce wymordować naród. Pomyślałem więc, że zamiast opatrywać to i tak niesłyszalnym przez nikogo poza naszą tutaj grupą, komentarzem, wrzucę kilka fragmentów książki Hipolita Milewskiego, pod tytułem „Śmiertelne niebezpieczeństwa rewolucji rosyjskiej”. One są pozornie nie związane z tym co się dzieje wokół. Pozornie, powiadam, albowiem w rzeczywistości są. Dotyczą bowiem sposobów kształtowania opinii publicznej i doskonalenia propagandy za pomocą słów, wydarzeń i postaci.

Oto one:

Na pierwszy rzut oka jest coś co najmniej paradoksalnego w fakcie, że kwestię rolną, rzekomo wynikającą z głodu ziemi, przestawia się jako palącą właśnie w tym kraju Europy, który jest najbardziej zasobny w ziemię i w którym zagęszczenie populacji jest najmniejsze. Europejska część Rosji (w części azjatyckiej, gdzie własność ziemska jest całkowicie nieobecna, brakuje raczej ludzi niż ziemi), zajmuje, jak podają książki, powierzchnię 5 390 000 kilometrów kwadratowych przy populacji liczącej 107 milionów, co daje 20 mieszkańców na kilometr kwadratowy. Nawet jeśli odejmie się trzy zlodowaciałe i bagniste gubernie północne: archangielską, ołoniecką i wołogodską – o łącznej powierzchni 1 283 000 kilometrów kwadratowych i niespełna dwóch mieszkańcach a kilometr kwadratowy – to w należącej do rolniczej Europy Rosji obszar 4 107 000 kilometrów kwadratowych przypada 104 600 000 mieszkańców, co daje 25 mieszkańców na kilometr kwadratowy. Tymczasem kwestia rolna, oparta na głodzie ziemi prezentowana jest tu z taką ostrością, że nie można jej było zaradzić inaczej, jak poprzez powszechną konfiskatę i rewolucję agrarną; tymczasem nie mówi się o tym w Belgii, gdzie 29 456 kilometrów wystarcza 7 517 000 mieszkańcom, co daje 255 mieszkańców na kilometr kwadratowy. To pozwoliłoby sformułować następujący aksjomat: „Obszar gruntu wystarczający dla 10 ludzi jest niewystarczający dla jednego człowieka.

Nie będę dodawał do nich słowa komentarza. Niech wszyscy zobaczą, jak można klarownie i jasno można pisać i jak ładnie można to przetłumaczyć na polski, bo pamiętajmy, że Hipolit pisał po francusku. Gdyby publikował w języku polskim nie dożyłby tych lat, które dlań Pan Bóg obliczył.

Finowie mają wiele zalet: są poważni, pracowici, pilni, uporządkowani i systematyczni, wytrwali i niezwykle praworządni i pełni szacunku dla innych, potrafią do tego stopnia nad sobą zapanować, że zostali – będąc skończonymi pijakami – najtrzeźwiejszymi z Europejczyków; jednocześnie są hardzi, chowający urazę i mściwi, a ich uporu nie da się przełamać. Mając do czynienia z typowym Rosjaninem – tylokrotnie już opisywanym, cechującym się nieuleczalną niestałością poglądów, która nabrała w rosyjskim rządzie formy nieuleczalnej złej woli – Fin był oczywiście predysponowany, by przestać znosić sąsiada i pana, którego dała mu historia, gdy tylko przestał doświadczać od niego wyłącznie dobrodziejstw, a tak właśnie było od aneksji aż do ostatnich lat XIX wieku.

(…)

Finlandia została przekształcona w autonomiczne Wielkie Księstwo, obdarzona własnym parlamentem, narodową administracją, osobnym ustawodawstwem, budżetem, własnym systemem monetarnym i celnym; była związana z Rosją wyłącznie osobą imperatora-wielkiego księcia. Jeszcze lepiej: jej krajowcy cieszyli się w Rosji – bez specjalnej naturalizacji – pełnią praw cywilnych i politycznych, tymczasem Rosjanin nie miał nawet prawa otworzyć na terytorium fińskim warsztatu łatacza bez zgody senatu w Helsigforst, a władza imperium tolerowała taką sytuację. Za rządów Aleksandra III Finlandia została zwolniona – i wciąż podczas obecnej krwawej wojny jest zwolniona – z najstraszliwszego z podatków: obowiązkowej służby wojskowej, którą zastąpiono subsydium o wartości ledwie jej udziału, proporcjonalnego do liczby ludności, w budżecie wojska i marynarki.

W wyborach miejskich, w ostatniej chwili ucieczono się do następującego uproszczenia; spostrzeżono, że wielu niepiśmiennych potrafi jednak rozpoznawać numery, przynajmniej od jednego do dziesięciu; wręcza się im więc nie listy, ale cyfry odpowiadające listom, które oni składają potem do urn; do nich należy zapoznać się z tymi listami – w magistracie, albo poprzez prasę, która ostatecznie po jednokrotnym opublikowaniu list ogranicza się do zalecania swoim zwolennikom „Głosujcie na numer X”. Oczywiście olbrzymia większość wyborców, nie mając żadnego pojęcia o zawartości tych list – trzeba by ich poszukać, a do tego umieć czytać – ufnie zagłosuje na wskazaną cyfrę, której znaczenia osobiście nie zna. To będzie triumf tych partii, które dzięki liczebności, zorganizowaniu i energii terenowych agitatorów przekonają wyborców, że „dla nas” najlepiej głosować właśnie na nie.

Heliodor od 1908 roku utrzymywał Carycyn w stanie nieustannego wrzenia. Ten cudownie utalentowany w dziedzinie gminnej elokwencji – patetyczny i szyderczy, wieszczy i zabawny na przemian – mnich, zgromadził wokół swojego monasteru coś w rodzaju „stałego dyżuru”; bez przerwy przewijali się tam mężczyźni i kobiety, a on wielokrotnie w ciągu dnia serwował im homilie, których treść można odgadnąć: zepsucie naszych czasów, powrót do pierwotnego chrześcijaństwa, grzmoty z nieba, prawosławie i samowładztwo, mateczka Rosja, bieda maluczkich, zuchwałość wielkich etc., etc. A wszystko to kończyło się anatemami, wciąż jeszcze bardzo popularnymi w prawosławiu, wciąż tymi samymi, jak „delenda est”: „Niech będą przeklęci Żydzi, ruscy kretyni (to znaczy liberałowie)…i ludzie zamożni. Cały ten tłum, obfitujący w zbójców, poderwany z ciężkiej stepowej nudy i wstrząsany czymś z pogranicza szlochu i czkawki szaleńczego śmiechu, karmiony wiktuałami dobrze uposażonego klasztoru, bawił się niesłychanie. Dałby się pokroić za swego „ojczulka”.

Świadomy gubernator nie mógł tolerować podobnej fabryki demagogii, nawet religijnej. Był nim wówczas młody, szlachetny człowiek, hrabia Siergiej Tatiszczew, przyjaciel, uczeń, ulubieniec i następca na czele guberni samego Stołypina. Jego próby utemperowania zajadłego mnicha z Carycyna poprzez interwencję u JE Hermogena rozbiły się o ewidentny sojusz (duchownych). Wezwał pomocy w Sankt-Petersburgu przeciwko samemu biskupowi. Zyskał na tym…własne usunięcie ze stanowiska. Heliodor mógł triumfalnie ogłosić swoim wiernym, że „wysłał ich gubernatora paść krowy”.

(…)

Co by tu jeszcze wymyślić, by uczcić swój triumf? Heliodor podejmuje – było to zeszłego lata – pielgrzymkę wzdłuż Wołgi, od Carycyna do Niżnego Nowogrodu. Podąża za nim – a to lądem, a to wodą -wielki tłum, który chwilami topnieje, chwilami znów wzbiera. Szturmem zdobywa się statki, obraża podróżnych, dokonuje rekwizycji wiosek, wydziera się, pije, śpi pod gwiazdami – mężczyźni i kobiety w podłym przemieszaniu. Gubernatorzy i policja siedzą cicho. Los Tatiszczewa pouczył ich z kim mają do czynienia. Owe bachanalia stają się w Dumie przedmiotem interpelacji w sprawie bezczynności władz; początkowo zamieciona pod dywan, zostanie ona poddana pod obrady -a to dzięki rozwiązaniu tej tragikomedii, które pozostaje nam opowiedzieć.

Na dziś to tyle, idę odpoczywać. A tu link do książki

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/smiertelne-niebezpieczenstwa-rewolucji-rosyjskiej/

Wczoraj najwyraźniej nie zostałem zrozumiany. Jeśli opisuję specjalnie jakąś książkę, która od dłuższego czasu zalega magazyn i mimo swojej jakości, nie może się sprzedać, to czynię to właśnie po to, by poprawić jej sprzedaż. Piszę to wprost i obcesowo, nie dlatego, że obejrzałem parę odcinków dr House’a i podłapałem jego manierę, ale dlatego, że nie widzę innej możliwości upłynnienia tego co leży w magazynie. Może nie byłoby tego wstępu, gdybym przemawiał do ortodoksyjnych żydów i próbował im, za pomocą jakichś głodnych gadek, wcisnąć książkę katolickiego księdza. No, ale przecież wszyscy wiemy, że jest inaczej. Rozumiem, że ilość tego tytułu mogła niektórych przerazić, bo ze 104 egzemplarzy leżących w magazynie, sprzedałem wczoraj raptem jeden. Pomyślałem więc, że dziś spróbujemy z tytułem, który jest już dostępny w nader skromnej ilości. W zasadzie go nie promowałem, a powinienem. No, ale teraz, jak już prawie nic nie zostało, spróbuję. Zacznę jednak od kwestii bibliotek.

Oto Przemek, który jest wybitnym zupełnie handlowcem postanowił, że spróbuje sprzedać moje książki do wielkopolskich bibliotek. Próbowałem mu tłumaczyć, że to się nie może udać, albowiem biblioteki są dziś narzędziami bardzo perfidnej cenzury. Ich dyrektorzy zaś to po prostu dawni urzędnicy z Mysiej, którzy w dodatku udają, że nie rozumieją swojej roli. I rzeczywiście stało się tak, jak przewidziałem, Przemek został grzecznie bardzo wysłuchany, po czym otrzymał odpowiedź odmowną. Nie lzia, jak mawiają gdzieniegdzie, w różnych okolicach globu. Dziś po prostu niektórych autorów się do bibliotek nie wpuszcza, a wszystko po to, by krzewić wiedzę prawdziwą i prawdziwą wrażliwość. Tę, której próbki ostatnio tu zamieściłem w postaci nagrań przemawiającej Chutnik i Rusinka. Były jednak takie szczęśliwe czasy, kiedy autorów z bibliotek wyrzucano. I bohater dzisiejszej notki, Teodor Jeske-Choiński, ziemianin z Wielkopolski, był właśnie takim pisarzem. Jego książki zostały w roku 1951 usunięte z bibliotek, a jego samego skazano na zapomnienie. Co za szczęśliwy człowiek – muszę to powiedzieć – skazali go na zapomnienie, a nie udawali, że nigdy nie istniał. Coś fantastycznego! Jak widzimy jednak postęp od tamtego czasu odniósł kilka znaczących sukcesów i mowy dziś nie ma o tym, by jakiś autor, na przykład ksiądz Marian Tokarzewski, był skazywany na zapomnienie. Jego po prostu nie ma i nigdy nie było. A skoro tak, nie ma potrzeby interesować się jego książkami. No chyba, że jest w nich coś o Piłsudskim, albo o żydach. Bo tylko to może być dziś bezstresowo przyswojone. Dlaczego? Zaraz wytłumaczę na przykładzie niektórych dzieł naszego dzisiejszego bohatera. Jeske-Choińskiego wyrzucono z ludzkiej pamięci dlatego ponoć, że pisał źle o żydach. Mało tego, on reprezentował jeszcze ortodoksyjny katolicyzm i trendy zwane wstecznymi. Nienawidził rewolucji i postępu, a do tego jeszcze otwarcie występował przeciwko socjalizmowi, także niepodległościowemu. Napisał nawet na tę okoliczność specjalną książkę „Po czerwonym zwycięstwie”. Ktoś powie, że to niesamowite, albowiem on się zajmował dokładnie tym, czym my się tutaj zajmujemy, podpierając się jeszcze do tego pismami księdza Mariana Tokarzewskiego. Tak rzeczywiście jest, a ponieważ ja, spirytus movens tego całego zamieszania, jestem do tego wszystkiego zabobonnym Murzynem, dodam, że Teodor Jeske-Choiński urodził się tego samego dnia co ja – 27 lutego. Co za niezwykły zbieg okoliczności! Nie będę jednak ukrywał, że myśli moje biegną innymi szlakami niż myśli pana Teodora i innych narzędzi używam do opisywania zjawisk, których on nie lubił, a my także z nimi nie sympatyzujemy.

Wyszydzanie Jeske- Choińskiego i mówienie o nim z przekąsem, jest rzeczą bardzo łatwą, albowiem był to człowiek totalnie zaangażowany w swoją pracę i misję, a przez to nieodporny na różne pułapki i emocje. Pisał też w czasach, które miały swoją manierę, nie całkiem dziś akceptowaną. Inaczej niż ksiądz Marian Tokarzewski, który był odporny na czasy, maniery i style, traktując je z lekceważeniem, w masie i pojedynczo.

Teodor Jeske-Choiński był pisarzem przenikliwym i estetyzującym. To się na nim zemściło, bo kiedy już skazano go na zapomnienie, a to w rzeczywistości PRL oznaczało, że stał się autorem przeznaczonym dla ścisłych komunistycznych elit, parę osób postanowiło zrobić na nim kariery, albo trafić parę groszy. Ja nie mówię od razu, że wszyscy ci ludzie byli Żydami, co to to nie. No, ale fakt pozostaje faktem, że w końcu lat pięćdziesiątych wydawnictwo Śląsk wydało dwie jego książki – Gasnące słońce i Ostatni Rzymianie. W roku 1983 nasz ulubieniec Janusz Mikke, wydał, w drugim obiegu rzecz jasna, w swojej Oficynie Liberałów, antysocjalistyczny pamflet Po czerwonym zwycięstwie. No, a po roku 1989 było już z górki. To nie znaczy, że Jeske- Choiński stał się bardzo popularny. Przywrócono go po prostu pamięci. Ponieważ cały jego dorobek, stoi w zasadzie w opozycji do jakości i wartości, którymi karmi się dzisiejszy świat, dalej mówi się o nim półgębkiem. Kiedyś w Poznaniu poznałem wnuka Teodora Jeske-Choińskiego, ale nie było czasu, żeby pogadać. Dziś jego książki wydaje Wydawnictwo Diecezjalne w Sandomierzu, ale książek tych nie ma w bibliotekach. Nie może ich tam być, albowiem socjalizm idąc od sukcesu do sukcesu, podmienił w międzyczasie magicznie pojęcie osobistej wolności i w to miejsce wstawił coś innego. Ja nie będę mówił co, bo nie chcę używać brzydkich wyrazów.

Sami widzicie jaki jest los pisarzy, którzy głośno i bez krępachy wyrażają swoje sympatie i uprawiają krytykę dominujących w kulturze prądów. Albo się ich skazuje, albo się ich okrada. I to jest w zasadzie wszystko. Dziś doszło do tego jeszcze jedno narzędzie – nieistnienie. Nie mam więc złudzeń co do tego, jaki będzie los mój i moich książek, jak już odłożę łyżkę i mnie zakopią. Gorszy. Nie martwię się tym jednak, albowiem nigdy nie planowałem żadnej swojej pośmiertnej kariery. Jedyne co mnie niepokoi to złodzieje, ale z tymi musimy się borykać już teraz, więc może uda się wypracować jakieś instrumenty zapobiegające kradzieży.

Tak się jednak składa, że światem nie rządzą żydzi, ale Pan Bóg i gołym okiem widać, że biblioteczna cenzura, połączona z uporczywym lansem zmanierowanych idiotów, jest dramatycznie nieskuteczna. Jeśli działa to tylko dlatego, że ludzie są uczeni bezwładu i poddawani obróbce poprzez tanie bardzo ekscytacje. Nie da się sprzedać książek do bibliotek, to prawda. No, ale kto dziś chodzi do biblioteki? Przecież Polacy nie czytają, o czym przynajmniej cztery razy do roku informuje nas gazownia.

Opisany wyżej stan może oczywiście trwać dość długo, ale debil prędzej czy później zdemaskuje się na gruncie prostych oczywistości – patrz Mróz Remigiusz – a doświadczenia, także ciężkie, które są udziałem wszystkich unieważnią propozycje płaskie i nieciekawe – patrz Bonda. Wsiową filozofię Twardocha, załatwia lustro w łazience. I nic tu nie trzeba dodawać.

Ja zaś proponuję

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/terror-teodor-jeske-choinski/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/z-kronik-klasztoru-i-kosciola-o-o-bernardynow-w-zaslawiu/

Wiele osób pamięta jeszcze serial „Z archiwum X”, w którym dzielni agenci Mulder i Scully demaskowali podstępy kosmitów. Występował tam też facet o ksywie „Palacz”. Gość nie wyjmował papierosa z ust i był mocno już posunięty w latach. Teoretycznie był zwierzchnikiem głównych bohaterów, ale kim był w istocie, nie wyjaśniono. Palacz przeszedł pewnego dnia na emeryturę i wtedy w jego głowie zaświtał pomysł następujący – trzeba pisać opowiadania do wysokonakładowych tygodników, bo przez to piony administracyjne, które palacz reprezentował będą miały wpływ na masy, a na dodatek wpadnie parę groszy i jeszcze człowiek sobie podniesie samoocenę, bo zostanie przecież pisarzem. No, a któż może być lepszym pisarzem niż taki palacz, co normalnie sam jeden negocjował z Marsjanami problem ekshumacji marsjańskich grobów na zajętym przez ziemian księżycu? Nikt. Palacz zaczął pisać swoje opowiadania, ale redaktorzy z kolorowych pism poświęconych fantastyce wyszydzili go bez litości, albowiem uznali, że nie ma talentu, nie rozumie czytelnika, a historie o tych marsjanach pochowanych na księżycu, a wcześniej zamordowanych orczykami przez złych, pochodzących z Siemiatycz, chłopów, to są jakieś rzewne jaja. Palacz się zdziwił, bo on wiedział, że to przecież szczera prawda, sam tych chłopów z Siemiatycz na księżyc dowoził i sam im orczyki do rąk wciskał. No, ale, jak to mówią, prawda czasu, prawda ekranu….Palacz nie został pisarzem i musiał przejść do zajęć nudniejszych, czyli do tych prawdziwych negocjacji, które wcale łatwe nie były, bo kosmici są niezwykle ciężkim partnerem i stawiają warunki w zasadzie nie do przyjęcia. Ostatnio na przykład zażądali dostawy 20 tysięcy ton sera „Ramzes” z mleczarni w Rykach, w terminie uniemożliwiającym realizację. I co zrobić z takim fantem? Palacz myśli, a my się też musimy zastanowić, czy on jest sam jeden czy może ma jakichś zastępców. Wygląda na to, że ma albowiem – tego się na pewno nie spodziewaliście – patriotyczny miesięcznik „Magna Polonia” opublikował na swoich łamach fragmenty prozy Szczepana Twardocha. Jeszcze nie dostarczono mi linka, ale informuję wszystkich zawczasu. To może oznaczać tylko jedno – ludzie palacza nie odpuszczają i widząc, że treści bliskie ich sercom nie mogą wejść do normalnego obiegu treści – puszczają je kanałami zarezerwowanymi do tej pory dla husarii i rotmistrza Pileckiego. Magna Polonia drukuje Twardocha… to jest naprawdę niezwykłe…no, ale przypomnieć musimy w tym miejscu koniecznie, że były takie czasy kiedy Grzegorz Braun cisnął go ludziom na siłę, niczym palacz te swoje ekshumacje księżycowe miesięcznikowi „Nowa fantastyka”. Może się okazać, że coś przeoczyliśmy i od jutra – bo akurat znalazł się budżet – Szczepan zostanie najważniejszym pisarzem patriotycznym globu. Bo dlaczego w zasadzie nie?

Wiara w to, że uda się dokonać ekshumacji na księżycu rozszerza się, co mnie trochę zaskakuje, w tempie dość szybkim i nawet u Karnowskich pojawiły się jakieś deklaracje dotyczące wyprawy na Morze Spokoju, gdzie tych kosmitów leży najwięcej. To może oznaczać tylko jedno – jesteśmy w pułapce, której mechanizmu na razie nie rozumiemy, a kiedy go zrozumiemy, będzie za późno. Na wszelki wypadek więc piszę – wsadźcie sobie w de…swoje ekshumacje i ekscytacje, a potem dołóżcie do tego Szczepcia Twardocha i Szymka Hołownię. Będzie to w sam raz tak wiarygodne, żeby mógł się pod tym podpisać naczelny „Magna Polonia” wraz całym zespołem.

Zastanawia mnie jedno w tym wszystkim, kiedy oni zrozumieją, że w tej piaskownicy zwanej rynkiem treści wyglądają jak najgrzeczniejszy i najlepiej ubrany chłopiec, którego z daleka pilnuje, starsza i dystyngowana bona. Przez to właśnie, wszystkie siedzące w środku dzieci uważają ich za gamoni, dupków żołędnych i szpicli. I nikt się nie chce z nimi bawić. Im bardziej próbują się upodobnić do innych dzieci, przekrzywiając czapeczkę na bakier i brudząc podkolanówki, tym jest gorzej. Być może chodzi o to, byśmy wszyscy opuścili piaskownicę i zostawili ją dla nich? To jest nawet prawdopodobne. Wtedy wszystkie kolportowane na terenie naszego ogródka jordanowskiego treści będą dotyczyły kosmitów. I to jest chyba najważniejsze. Nie istotne co się mówi, ważne żeby było o kosmitach. A do tego tylko o nich. Ludzie się chętnie na to zgodzą, albowiem upajanie się grozą położenia to jeden z najsilniejszych narkotyków i mowy nie ma, by ktoś go odstawił dobrowolnie. Wielokrotnie to ćwiczyłem. Wielokrotnie próbowałem zwracać uwagę osób postronnych na kwiatki, pszczółki, drzewa i mówić im jakieś ciekawe rzeczy na ich temat. Kończyło się to zawsze tak samo – co ty mi tu pieprzysz o pszczółkach, kwiatkach i drzewach? Ty wiesz co będzie jak przylecą Marsjanie? I w tym momencie mojemu interlokutorowi względnie interlokutorce łzy napływały do oczu. Spieszę więc donieść, że Marsjanie są tu już od dawna. Oni nie przylecą wielkimi statkami, które zaczną walić z laserów wprost w najwyższe budynki. Oni wejdą od zaplecza, bo muszą się zorientować gdzie leży klucz do spiżarki. Potem muszą zorganizować tu jakieś zarządzanie, czyli zrobić tak, by wszyscy o nich mówili, nie widząc ich rzeczywistej obecności. To się da zrobić, jak ktoś uważnie oglądał serial „Z archiwum X” ten doskonale wie jak. Powiem tylko, że wobec realnej obecności Marsjan, dziwne wydaje się namnażanie się ludzi okazujących im jawną wrogość. W dodatku bez lęku. To, zważywszy na nadzwyczajne możliwości kosmitów, nie powinno przebiegać w ten sposób, to znaczy liczba jawnych i ostro najeżonych wrogów Marsa, powinna systematycznie maleć. No, ale ona rośnie. Marsjanie zaś nadal mają się dobrze. Szczepan zaś Twardoch czołowy ziemski ideolog marsjanizmu leninizmu, publikuje w najbardziej prawicowym i niezależnym od nikogo piśmie patriotycznym. Ludziom zaś, którzy wierzą w bohaterstwo antykosmicznych deklaracji szklą się już oczy. O tak…już niedługo nadejdzie wyzwolenie, a na księżycu przeprowadzimy wreszcie te cholerne ekshumacje i udowodnimy, że to nie chłopi z Siemiatycz zamordowali orczykami niewinnych Marsjan, ale górale z Czarnego Dunajca. Zaświta jutrzenka swobody, a ogłosi się nam Szymon Hołownia, prawdziwy katolik, mąż jednej żony i ojciec dzieciom…Aha, nie wiem czy słyszeliście, ale podobno ta żona jest wojskowym pilotem, czy coś podobnego? To aby prawda? Bo ze Szczepanem i „Magną Polonią” na pewno….Niezwykłe. Może ona też latała na księżyc z palaczem?

Wydawnictwa, jak wiadomo od dawna, służą do tego, by uczyć i bawić jednocześnie. Warunkiem, który musi być spełniony, aby misja weszła w fazę realizacji jest atrakcyjność treści i edycji takiego wydawnictwa. Tę zaś można osiągać na najróżniejsze sposoby, z których część ma charakter nieformalnej umowy. To znaczy, grupa osób, posiadających dostęp do kanałów dystrybucji może się umówić, że absolutne śmieci, będą od teraz lansowane jako cud, miód, ultramaryna, bo jest na to budżet. To się wielokrotnie zdarzało i zawsze wiązało się z pojawieniem się na rynku jakichś nowych graczy. W misji wydawnictw jest jednak drugie dno. Za nauką i zabawą, kryje się propaganda, często polityczna, ale częściej obyczajowa. Cechą propagandy jest masowość. Ona musi być dystrybuowana masowo. To zaś unieważnia zarówno budżety jak i umowy przeznaczane na towar o obniżonej jakości i zawyżonej cenie, który sprzedawany jest za pomocą tak zwanych nowych kryteriów estetycznych. Propaganda bowiem współczesna jest propagandą elitarną. Nie ma dziś mowy o tym, by docierać do masowego czytelnika przy pomocy czytelni ludowych, gdzie leżą książki oprawne w gazetę. Do misji takich jak zmiana kryteriów oceny powołuje się znawców, czasem określanych jako krytycy, a czasem jako eksperci, czasem też jako profesorowie. Ich rzeczywistym zadaniem zaś, jest tłumaczenie nieśmiesznych dowcipów. Nic ponadto. I my ów proceder oglądamy w zasadzie bez przerwy. Ma on różne poziomy, od poziomu najwyższego, czyli lansowania grafików z ASP rozmazujących odchody po papierze zaczynając, na autorach nieśmiesznych historyjek rysowanych lub pisanych na zamówienie kończąc. Czy publiczność to widzi? Oczywiście, że widzi, ale nie wie co zrobić, albowiem poczynania te mają jeszcze jeden wątek. Ich powodzenie gwarantowane jest dzięki temu, że z rynku usuwa się jakość, której zaprzeczyć nie można. To łatwe, jeśli ktoś dysponuje kanałami dystrybucji. Po prostu stawia się zaporowe warunki cenowe i mowy nie ma rzecz jasna o tym, by taki ciekawy produkt doczekał się recenzji, a jeśli już to takiej, o jakiej pisałem tu wczoraj. Zaniżanie poziomu wszystkiego wokół ma swoją cenę. To znaczy ludzie, którzy temu patronują, sami nie chcą być zdegradowani, ale uniknąć tego nie mogą. Mogą się tylko łudzić, że zamykając się w coraz szczuplejszych gremiach ocalą swoją pozycję i swoje życie. Nie ocalą. Zdefasonowanie rynku komunikacji, zakończy się ich unieważnieniem. Z prostego powodu – skoro można wykreować z niczego autorów i grafików, to można też ekspertów. Kryteria będą dowolne i płynne, a tworzyć się będą w wyniku walk frakcyjnych w organizacjach dystrybuujących propagandę w Polsce. No, ale to nie jest nasze zmartwienie. My mamy inne.

Jadę jutro na targi do Łodzi, które potrwają do niedzieli. Nie będę miał ze sobą komiksu Sacco di Roma, który przyjedzie tu dopiero w poniedziałek. Będę miał za to dużo książek dobrej jakości, w tym niektóre po mocno zaniżonej cenie. Na tych targach, podobnie jak na wszystkich innych odbywa się prezentacja tego wszystkiego o czym tu mówię. I śmiem twierdzić, że jestem jedynym wydawnictwem, które nie próbuje wciskać tam czytelnikowi kitu. Nie wiem jak to tam będzie w tej Łodzi, bo jadę tam drugi raz dopiero. Liczę, że będzie lepiej niż w zeszłym roku. Obecność moja na tych i innych targach jest konieczna, albowiem tylko takie imprezy – unikające celebryckiego zadęcia, dają jakąś szansę na dotarcie do czytelnika poszukującego, który nie jest w stanie uwierzyć, że Bonda to pisarka, a Twardoch to jej męski odpowiednik. Targi w Krakowie czy w Warszawie na Stadionie takiej szansy nie dają. To jest katastrofa, jak wszyscy wiemy. Mimo to one istnieją i trwają dzięki sile bezwładu jak sądzę. Co jakiś czas bowiem organizatorzy próbują mnie nakłonić do udziału w jednej czy drugiej imprezie – a byłem na obydwu – proponując mi jakieś rzekome stoiska za przystępną cenę. To nie są żadne stoiska, ale kawałki powyginanej blachy postawione na podłodze bez żadnego wspornika, w cenie 1200 zł za sztukę. Nie ma mowy, żebym się dał na to nabrać. Organizatorzy imprez takich jak ta w Łodzi, jak te w Poznaniu czy Białymstoku, mają co prawda przymus zapraszania tych wszystkich celebrytów kanciarzy, ale nie mogą zrezygnować z wydawnictw takich jak moje, bo impreza straci sens. Wszystkich zaś nie uda się przekonać, że od tego i tego dnia, nie ma już w Polsce innych autorów niż ci lansowani przez gazownię. Ponadto treści produkowane przez tych ludzi mijają się zwyczajnie z praktyką dnia codziennego. Pisaliśmy już o tym wielokrotnie i nie ma się co powtarzać.

Doświadczenia jednak dni ostatnich skłaniają mnie ku takiej oto refleksji – ludzie dystrybuujący propagandę masową mogą pokładać nadzieję w tak zwanych grupach fanów. Fanów, których miłość i przywiązanie ciągnie się, hen, hen, poza grób. Zaglądałem wczoraj, dla przykładu na forum fanów Zbigniewa Nienackiego. Bardzo ciekawe doświadczenie, muszę przyznać. Ciekawe, bo pokazuje nam jak treści nędzne, oszukane, spreparowane, nieautentyczne, utrzymywane są przy życiu samym tylko ogniem serc. To jest w mojej ocenie dziwne, zważywszy na słabość tych treści i wygląda po prostu jak kult czasów dawno minionych i takich samych wzruszeń, które były od samego początku skłamane. Czy to jest metoda na utrzymanie przy życiu współczesnych pisarzy celebrytów? Moim zdaniem nie. Jeśli ktoś pisze powieści musi spełnić kilka warunków. Musi mieć wyrazistą postać w centrum i trochę mniej wyraziste postacie wokół. Musi też serwować ludziom wzruszenia, które tkwią głęboko w ich sercach, jak kryształki oliwinu w bryłach bazaltu. Potrzebna mu więc jest jakaś intuicja. I tym, co by o nim nie mówić, zajmował się Nienacki. Czynił to po swojemu, ale ludziom, szczególnie samotnym i skrzywdzonym nie trzeba wiele, by wymyślić sobie cały świat. Na tym właśnie bazują słabi pisarze i oszuści matrymonialni. Żaden ze współczesnych autorów realizujących wytyczne propagandowe nie jest w stanie wymyślić, ani bohatera ani intrygi. Może to co najwyżej od kogoś przepisać, ale i tak nie ma to znaczenia, albowiem ich celem jest coraz to szybsze i coraz to bardziej powierzchowne opisywanie przeniewierstw Polaków, dokonywanych w czasie II wojny i tuż po niej. Nic innego nie ma znaczenia, całe te setki stron zasmarowywane przez Bondę, to masa tabulettae. Chodzi tylko o to, by przemycić w tym treści dotyczące Burego. To samo jest z Twardochem i innymi. Jestem pewien, że im się nie uda. Ci ludzie od Nienackiego mnie o tym wczoraj przekonali. To jest niemożliwe, żeby powstało kiedyś jakieś forum wielbicieli Twardocha. No chyba, że Bundestag wyasygnuje na to specjalny budżet i zatrudni Mroza do moderacji. Inaczej to nie pojedzie. Wszyscy ci ludzie unoszą się w przestrzeni jak za wcześniej obudzone motyle – w przeczuciu śmierci. Niby świeci słońce i niby jest ciepło, ale to przecież dopiero luty.

Ja zaś mogę Wam obiecać, że nigdy nie zniżę się do tego, by wymyślić coś tak pretensjonalnego i powtarzalnego jak serie literackie, postaram się też, by nigdy, do samej mojej śmierci, nie zabrakło tu różnych niespodzianek.

Przyrzekam, że nie napiszę nic o Donaldzie Tusku i jego politycznych planach. Postaram się także nie pisać nic na tak zwane tematy bieżące, a przynajmniej na razie.

Zastanawiałem się wczoraj po czym poznać będziemy mogli, czy Nobel dla Olgi Tokarczuk jest ważny czy nie? I pomijam tu nasze oceny tego smutnego faktu. Otóż poznamy to, po wielkości konduktu idącego za trumną pani Olgi. Wielu z nas tej chwili nie doczeka, ale ci, którzy doczekają będą mogli zaświadczyć o wadze tej nagrody. I niech mają w pamięci to, co tu teraz napisałem.

Dziś zaś odpowiemy sobie na pytanie, jak się konstruuje literatów w Polsce, czyli na czym polega ta cała autentyczność w przekazie i postawie, o której tyle mówiliśmy. Pomijając kreacje służbowe, czyli wszystkich starzejących się tajniaków, którzy muszą nam dziś opowiedzieć o romantycznej stronie swojej natury, do stworzenia literata potrzebne są następujące elementy – pasja, trudne dzieciństwo i przemiana duchowa. Proporcje tych elementów, wszystkich jak jeden wyciągniętych z d…i całkiem w prawdziwym pisaniu nieważnych, decydują o tym, czy literat będzie rozlazłą ciotą, czy może twardzielem, co z wdziękiem potrafi przeładować karabin. Zacznijmy od pasji, nie może ona być byle jaka, musi być szczególna, znacząca i wskazywać na kierunek rozwoju duchowego autora. Pisarze mieli kiedyś prawdziwe pasje, Nabokov na przykład był entomologiem i specjalizował się w motylach. No, ale dziś takie histerie są nie do zaakceptowania przez rynek i pośredników na nim działających, bo oni chcą od literatów aspirujących otrzymywać komunikaty zrozumiałe przede wszystkim przez nich samych. No, a jeśli przyjmiemy, że wszyscy pośrednicy na rynku książki to zdemobilizowani stójkowi, to cóż oni mogą, do cholery rozumieć z otaczającego ich świata? Jakie relacje są w zasięgu ich percepcji? Tylko te związane z prokreacją i strzelaniem. To jest oczywiste. I tak rośnie popyt na pisarstwo deprawacyjne, albo romantyczne, a także rośnie popyt na autorów deklarujących zainteresowanie bronią palną. I tu dochodzimy do Szczepana Twardocha. Ktoś powie, że on przecież zaczynał od znakomitej książki, zatytułowanej „Epifania wikarego Trzaski”, która wielu ludziom się podobała. Jesteście naiwni jak dzieci. Chodziło tylko o to, by zestawić pięknie brzmiące słowo Epifania ze swojsko brzmiącym słowem Trzaska. To wystarczy, by przekonać wszystkich sfrustrowanych mężczyzn, którzy nie są w stanie decydować sami o sobie, że ten Trzaska, choć ksiądz, to właśnie ich alter ego. A objawienie, o którym pisze Szczepan dotyczy ich właśnie i wydumanych religijnych dylematów, które mają ich wyzwolić z licznych ciążących na ich garbach opresji. To czysta socjotechnika. Kiedy okazało się, że na Trzasce za dużo się nie natrzaska, Szczepan ogłosił, że fascynuje go broń i daleka północ. Tu już można mnożyć przykłady i analogie – Centkiewiczowie, Jack London, Curwood itp., itd., cała ta produkcja pełna nieprawdziwych emocji, fikcyjnych dylematów, rzekomych inspiracji i tanich wzruszeń. Jeśli zaś idzie o opresję, to Szczepan znajduje się w polskiej, nędznej opresji, która przeszkadza mu robić prawdziwą karierę. I już, pisarz gotowy.

Chciałbym teraz, dla przykładu wprost, żeby pokazać wszystkim jak wygląda pasja, głębia i zaskoczenie, i zacytować moją rozmowę z prof. Ostaszewskim, taką krótką wymianę zdań jaka odbyła się na fejsie. Dotyczyła ona kwestii tu omawianej, czyli tego, dlaczego Leo Perutz nie dostał Nobla. – To pan nie wie – zapytał mnie Krzysztof Ostaszewski. – No nie wiem – rzekłem. – Bo był aktuariuszem ubezpieczeniowym, a żaden aktuariusz ubezpieczeniowy nie może być sławny. Jego kuzyn Max też nie dostał Nobla z medycyny, a powinien…Tyle.

Moim zdaniem to jest początek trzech przynajmniej ciężkich od znaczeń powieści. Nikt tego jednak nie rozumie, albowiem pośrednicy decydujący o sprzedaży i aspirujący do tego, by kształtować umysły czytelników, operują na poziomie sierżanta Kloca z jednostki specjalnej w Orzyszu i wyżej nie wzlecą, bo im pełne portki przeszkadzają. Mogą tylko strugać kolejnych Szczepanów z tego samego kaczana kukurydzy i wraz z nimi delektować się kawą latte pitą na tarasie hotelu, gdzieś w Toskanii. Bo to akurat kojarzy im się z wyrafinowaniem.

Jakby ktoś chciał pogadać z prof. Krzysztofem Ostaszewskim, aktuariuszem ubezpieczeniowym, o literaturze, to informuję, że będzie on uczestnikiem konferencji w Kazimierzu Dolnym. Będzie tam gościem, nie wygłosi wykładu. Przelatuje akurat wtedy obok i postanowił się zapisać.

Kreacja autorów zaczyna się wcześnie, zwykle już na studiach. Nie ma takiego młodzieńca z pretensjami do ilorazu, który nie chciałby zostać pisarzem. Usiłuje on odgadnąć, czego też chcieć mogą odeń pośrednicy i albo robi jakiś skandal, albo modli się w miejscach publicznych z nadzieją, że ktoś zwróci na to uwagę, albo też deklaruje miłość do określonego rodzaju publikacji, które ubogacają i uwznioślają go duchowo. I tu z miejsca tworzy się pewna hierarchia, bardzo dodajmy powierzchowna. Bo skąd student historii sztuki ma wiedzieć jak się rzeczywiście sprawy miały z tymi pisarzami i ich książkami? Tylko z Gazety Wyborczej i z pokątnych rozmów jakie prowadzą jego starsi koledzy liczący na to, że też zostaną zainstalowani na rynku literackim. No, a jeśli hierarchia, to są w niej obiekty ważne i ważniejsze. Zwykle, za moich czasów, na samej górze, była książka „Człowiek bez właściwości Musila”, o której już mówiliśmy. Książka, nie czytana przez nikogo i przez wszystkich omawiana ze szczegółami. No, ale o to właśnie w tym chodzi, żeby już na wstępie wyselekcjonować tych, co mają największe zdolności do konfabulacji i łatwość przeskakiwania z tematu na temat. Jak sobie przypomnę tych wszystkich aspirujących kolegów, którzy chcieli zostać sławnymi pisarzami, to muszę jasno stwierdzić, że wszyscy przegrali. Żaden nie został pisarzem, za to wielu usiłuje przekonać otoczenie, że to przez fakt, iż literatura prawdziwa nie istnieje, są tylko oszuści, którzy się nie poznali na geniuszu. To jest słabe usprawiedliwienie, a ja dodać od siebie mogę taką radę dla wszystkich studentów – lepiej chlać i zabawiać dziewczęta dowcipami, nawet nie szczególnie wyszukanymi, niż czytać te nikomu niepotrzebne idiotyzmy, z nadzieją, że ktoś zwróci na człowieka uwagę. Większa jest wtedy szansa zostania pisarzem. Naprawdę.

Wróćmy jednak do przemian duchowych. Najważniejsze na rynku przemiany dotyczą odkrycia przez człowieka młodego i wrażliwego antysemityzmu w narodzie, bądź pedofilii w Kościele. Od tego zaczynają się dziś kariery prawdziwe i mowy nie ma, żeby to wyszydzić, bo wszyscy, którzy głoszą prawdziwość tych dylematów, są opłaceni tak ciężkimi kwotami, że prędzej odrąbią sobie rękę niż przestaną o tym mówić. Przykład młodego Stuhra jest tu najbardziej znamienny. Lepszy odeń jest tylko Hołownia Szymon, który ogłosił przedwczoraj, że trzasnął kiedyś jakiegoś księdza z tak zwanego liścia, albowiem ten objął go zbyt czule.

Powyższe przykłady nazwałem diagramem literackim, a diagram to uproszczony schemat. To nie jest dobry tytuł, albowiem na naszym rynku nic, poza tym diagramem nie ma. Jest tylko uproszczony schemat. Od czasu do czasu, ktoś włącza jakiegoś bęcwała i ten wygłasza w TV napisane przez kogoś innego kwestie, które akurat korespondują z trendami publicystyczno-propagandowymi. Czy to znaczy, że nie ma prawdziwych problemów, które do literatury się nadają i nie zalatuje od nich polityką i propagandą? Są, ale nie mogą się przebić, albowiem tak zwana sfera intymna życia człowieka, a nie mam tu na myśli dylematów związanych z tym, jak i z kim spędzić sobotni wieczór, została zagospodarowana przez politykę. Najlepszym przykładem może być ostatnie arcydzieło kina czyli film „Joker”. Normalny, oklepany amerykański socjalizm, mający uspokoić biednych, słabych i chorych, a także utrzymać ich na swoich miejscach, przebrany w kostium wariata. To wszystko.

Powtórzmy jednak raz jeszcze – czy nie ma prawdziwych problemów? Są, mają je aktuariusze ubezpieczeniowi, którym odmawia się Nobla, mimo że są wrogimi Kościołowi żydami, okultystami, matematykami rodem z magicznej Pragi, pomieszkującymi w Wiedniu, o mało nie wylądowali w komorze gazowej, a ich największym wielbicielem był Kazio Borges. A Nobla nie dostali. Można? Oczywiście, że można.

Tokarczuk zaś dostała, a w kolejce czeka Szczepan i tak się denerwuje, że mu się ta kawa toskańska na spodeczek wylała, bo jej do ust nie doniósł.

A propos, czy ktoś może wie, co tam słychać i zapomnianego geniusza, specjalisty od opisów delirycznych, Jerzego Pilcha?

To czym się tu od wielu już lat zajmujemy, czyli rynek treści, podlega obróbce podobnej do tej, jaką stosowało się dawniej w kuźni wobec różnych elementów metalowych. Może dlatego tak wiele inicjatyw kulturalno-intelektualnych, tak często nazywanych bywa kuźnicami. Formatowanie poprzez zmiękczenie i ukształtowanie młotkiem jakiegoś elementu to etap wstępny, potem następuje utrwalanie, czyli stopniowe chłodzenie i opukiwanie innym młotkiem kształtu, już przedmiotowi nadanego. Elementem kluczowym jest młotek. Bez młotka w prawdziwej kuźnicy ani rusz, ale lewicowi intelektualiści nie idą w swoich porównaniach aż tak daleko. Kuźnica to dla nich przede wszystkim ogień i sypiące się iskry. O młotkach nie chcą słyszeć.

Formatowanie i utrwalanie odbywa się na dwóch obszarach – publicznym i rodzinnym, który jest uzupełnieniem tego pierwszego. Ten drugi oswaja i uwiarygadnia pierwszy. Zaraz podam przykłady, ale najpierw muszę opowiedzieć o tym, jak młotki działają w tym pierwszym obszarze. Jeszcze tylko słowo o celu takiej obróbki – jest nim całkowite usunięcie ze świadomości i dyskusji problemów innych niż te, które certyfikuje kuźnica. To jest dobrze widoczne i zaraz zostanie udowodnione. Zacznijmy od spraw najbardziej ogólnych, ale nie zauważalnych. Oto II wojna światowa obudowana została dwoma wydarzeniami propagandowymi, które ostatecznie przekonać miały całą populację globu, że wartości i jakość, a także humanizm i dobro jednostki realizowane mogą być tylko przez lewicę. Wydarzenia owe to Międzynarodowy Kongres Obrony Kultury, który odbył się w Paryżu w roku 1935 i Światowy Kongres Intelektualistów w Obronie Pokoju, który odbył się we Wrocławiu w 1948 roku. To jest aż dziwne, że tak istotne dla propagandy globalnej eventy umknęły naszej uwadze. Oto już w roku 1935 w Paryżu zebrano tę bandę oszustów, która miała firmować nieodwracalne zmiany na świecie, czyli po prostu powstanie człowieka sowieckiego. Przed kim ludzie ci bronić chcieli kultury? Był rok 1935, Hitler był u władzy dopiero dwa lata i nic nie zapowiadało jeszcze holocaustu, a także oddania połowy Europy we władanie Stalina, a oni już debatowali o nowym humanizmie. Z naszego punktu widzenia na kongres ten przyjechały najgorsze elementy, synowie policyjnych prowokatorów z III republiki, tacy jak Malreaux, komunistyczni agenci tacy jak Brecht i brytyjscy urzędnicy deklarują jawnie homoseksualizm, tacy jak Forster. Nie było Picassa, co dziwne, ale do Wrocławia już go ściągnęli. Wszyscy ci ludzie byli pisarzami, ale żaden z nich nie utrzymywał się z pisania. Brecht był na żołdzie partii, Malreaux policji, a Forster korony brytyjskiej. Wszyscy oni deklarowali poglądy lewicowe, co powinno ostatecznie lewicę skompromitować, ale jak widać nie kompromituje i wszyscy nadal się świetnie bawią. Po co zorganizowano te kongresy? Po to, by rozgrzać umysły i rozpocząć ich formatowanie. Odbyło się to na wielką skalę, z przytupem, bo jak wiemy pomiędzy tymi imprezami była wojna i nawet jeśli w roku 1935 nikt za bardzo nie wiedział przed kim ma bronić kultury, to już w roku 1940 posiadł tę wiedzę w całej jej pełni – przed Hitlerem. W roku 1948 zaś wyjaśniło się, kto będzie na najbliższe pół wieku depozytariuszem wartości humanistycznych – będzie to ZSRR.

Ku jakim kształtom zmierzało formatowanie mas było widać już w roku 1935. Widać takie było dokładnie jakimi metodami będzie się uwiarygadniać autorów przez najbliższe stulecie. Piszę to śmiało bo posługując się fragmentami biografii takiego E.M Forstera łatwo to udowodnić. Po pierwsze – podróże do Włoch i Grecji, których efektem są eseje z przemądrymi passusami, udowadniającymi niezwykłą wrażliwość autora. Szczepan Twardoch już był we Włoszech i pił kawę w Toskanii, o czym nam opowiedział, a teraz pojechał na Spitsbergen. Kolejna zaś kwestia to literatura homoseksualna. Forster nie tylko był gejem, był do tego jeszcze złodziejem, bo jeździł po Indiach kradnąc różne artefakty dla National Gallery. Dziś funkcje te oddzielono i Twardoch ma swoje do zrobienia, Dehnel swoje, a o złodzieju już pewnie myślą i zaraz jakiegoś wystrugają.

Metody się nie zmieniły i one są nadal w użyciu, dziwi tylko to niekończące się frajerstwo ludzi, którzy ten kit łykają.

Tak wygląda, mniej więcej, formatowanie, w zakresach publicznych. Jeśli idzie o sprawy rodzinne, jest podobnie i każdy kto miał w ręku jakąkolwiek publikację wspominkową Andy Rottenberg wie o co chodzi. To jest znane dobrze manifestowanie wyższości poprzez nadludzką prawie wrażliwość i przynależność do nieformalnych grup, które mają niejasną co prawda, ale szlachetną misję do spełnienia. Z tymi nieformalnymi grupami jest dokładnie tak, jak z intelektualistami w Paryżu na kongresie – jeden pracuje w policji, drugi w partii, a trzeci jest agentem korony.

Tak się złożyło, że wpadły mi w ręce wspomnienia Eryka Lipińskiego, którego pamiętam dość dobrze z telewizora, bo za komuny pokazywano go często. To jest niezwykła rzecz te wspomnienia, bo ilość demaskacjo-stron w nich zawartych po prostu poraża. Ojciec pana Eryka – Teodor – był artystą plastykiem i opiekował się w czasie rewolucji i wojny bolszewickiej zagrabionymi przez cara i jego siepaczy dziełami sztuki polskiej. To jest coś fantastycznego – bolszewicy, wojna, wrogość i zawziętość po obu stronach – Teodor zaś Lipiński opiekuje się kulturą i nie wsadzają go do tiurmy wcale, jak tych wstrętnych polskich panów. Syn zaś Teodora – Eryk chadza do szkoły, w której uczy żona Feliksa Dzierżyńskiego. Wyrzucają go w końcu z internatu tej szkoły za odmawianie pacierzy i demonstracje patriotyczne. Musi więc do niej dojeżdżać tramwajem. W szkole poznaje też jeńca polskiego, kilkunastoletniego chłopaka, który został wzięty do niewoli, a następnie skierowany do tej szkoły, gdzie uczyła Dzierżyńska i on to właśnie wzbudził te patriotyczne uczucia w Eryku i innych dzieciach. Potem przygotowano mu, w tajemnicy przed wszystkimi, ucieczkę i ona się udała. A jak Eryk wracał z rodzicami do Polski, po podpisaniu traktatu ryskiego, to rozpoznał go w jednym z podoficerów wydających komendy na stacji w Baranowiczach. Ja nie wiem właściwie co powiedzieć, ale mam nadzieję, że mnie rozumiecie. Prócz walenia młotkiem w tematy ogólnoludzkie, które mają nadać wiarygodność propagandzie, opukuje się także, mniejszymi młotkami historie rodzinne, zakłamane od góry do dołu, ale wzruszające i ciepłe, które mają dodatkowo te hagadę uwiarygodnić. I tak od stu ponad lat. To nie wszystko jednak, formatowaniu bowiem ulega także ideowy przeciwnik, który reaguje wyłączanie na to co mu sformatowana lewicowa propaganda podsuwa. Nie umie inaczej i wpada w te same bez przerwy pułapki. Oto wczoraj dostałem link do wywiadu z Jakubem Kijucem, autorem komiksu o Janie Hardym, który kiedyś, dawno temu, sprzedawaliśmy w naszej księgarni. https://wpolityce.pl/spoleczenstwo/463909-nasz-wywiad-nagonka-na-artyste-za-komiks-o-lgbt?fbclid=IwAR1znGYfrXoUBKSVt2298a7LWjyZnRGpoNjvIWMzfQwtZ_4vnIa96vWqIK0

Pan Jakub w dobrej wierze, z dziecięcą naiwnością, opowiada o swoim przywiązaniu do wartości i o tym, że nie atakuje żywych ludzi, ale pewne zbrodnicze idee. Rysuje więc Jana Hardego zwalczającego tęczową ideologię, a jakby tego było mało rysuje jeszcze nowy komiks, gdzie Hardy walczył będzie z eutanazją, czy in vitro, już nie pamiętam. To jest bardzo wygodna postawa dla kowali naszego wspólnego losu, bo od razu mają gotowego przeciwnika, który w dodatku jest rozpoznawalny, słaby i zależny całkowicie od nich, bo to oni, a nie pan Jakub kreują koniunktury na rynku. Ja nie mówię, że Jakub Kijuc ma przestać rysować, chce tylko wskazać na czym polega nieskuteczność – na tym, że miarą sukcesu jest współpraca z Egmontem i wskazywanie tych problemów, które są już dawno przez lewicę rozgryzione, załatwione i teraz będzie się je tylko przepychać ku realizacji, przy udawanej dezaprobacie tak zwanych środowisk prawicowych.

Zastanawia mnie to, dlaczego, widząc działania lewicy, tak zwani „nasi”, niczego nie są w stanie się nauczyć. Dlaczego widząc te emocjonalne histerie i sentymentalne opowieści, które trafiają do wyobraźni wielu ludzi, nie napiszą czegoś, co by je unieważniło i zdemaskowało. Dlaczego zabierają się za aborcję, eutanazję, in vitro? I idą pod sznurek, jak barany do rzeźni. Moim zdaniem wystarczyłoby napisać prawdziwą historię rodziny Andy Rottenberg, bez nazwiska, w formie opowiadania i kilka innych, pogłębionych psychologicznie historii dotyczących nie polityków bynajmniej, ale ideologów lewicy i osób uwikłanych w lewicę na poziomie bardzo prymitywnych emocji. Potem szeptana propaganda jako promocja i można iść do salonu po nowy samochód. No, ale jakoś nie można, bo młodzież spod znaków patriotycznych uporczywie, na rozkaz Terlikowskiego szturmuje kliniki aborcyjne, nie ruszając się sprzed swoich komputerów, rzecz jasna. Chodzi bowiem o to wyłącznie, by nasycić przestrzeń sformatowanymi komunikatami, które mają tę właściwość, że przy jednorazowym z nimi zetknięciu wyłącza się ludzki mózg. I cholernie trudno go potem włączyć.

Teraz ogłoszenie – w dniach 18 – 22 września trwa w Lublinie zjazd historyków, będzie tam także targ z książkami i ja na tym targu będę. Zapisałem się jeszcze wiosną.

Zapraszam do księgarni www.basnjakniedzwiedz.pl do sklepu FOTO MAG, do księgarni Przy Agorze i na stronę www.prawygornyrog.pl

Tak się niestety składa, że dynamika rynku (a nie mówiłem, a nie mówiłem) w związku z okrągłymi rocznicami politycznych sukcesów Polski, jest tak słaba jak nigdy chyba do tej pory. Mamy wielkie plany dotyczące tłumaczeń, które od kilku lat są realizowane z budżetów, generowanych bieżącą sprzedażą. Niestety budżety te nijak nie pokryją dalszych, będących w trakcie realizacji projektów. Jeśli więc ktoś ma taki kaprys, żeby wspomóc mnie w tym dziele i nie będzie to dla niego kłopotem podaję numer konta. Ten sam co zwykle

47 1240 6348 1111 0010 5853 0024

i pay pal gabrielmaciejewski@wp.pl

Jestem tą koniecznością trochę skrępowany, ale ponieważ widzę, że wielu mniej ode mnie dynamicznych autorów nie ma cienia zahamowań przed urządzeniem zbiórek na wszystko, od pisania książek, do produkowania filmów włącznie, staram się odrzucić skrupuły. Jak nic się nie zbierze trudno, jakoś sobie poradzę…

Bo co do tego, że będąc dziś człowiekiem, udziału w takim polowaniu brać nie można to chyba jasne. Żaden człowiek nie będzie gonił biednego lisa wraz ze zgrają innych, sobie podobnych zwyrodnialców, aż do momentu kiedy ten lis padnie z wyczerpania. No, ale jeśli ktoś myśli, że jest psem i to jest jego świadomy i jawny wybór? Dlaczego zabraniać mu typowo psiej rozrywki, czyli gonitwy za dalekim kuzynem, z rudą kitą, po jesiennym polu? Czy to nie jest aby moralnie podejrzane? Jeśli ktoś jest psem, nie może słuchać „ludzkich” argumentów, bo one go z istoty nie obchodzą. Musi słuchać argumentów „psich”, a ludzie, którzy mu taką możliwość – przemiany w psa – stworzyli nie mają innego wyjścia, jak te jego wybory zaakceptować. Opowiadam więc już na samym początku – człowiek, który myśli, że jest psem, może wziąć udział w polowaniu par force. I nikomu nic do tego.

Kiedy wymyśliłem ten tytuł, a stało się to wczoraj z rana, pomyślałem, że pasuje on w zasadzie do wszystkiego. Ot choćby wczoraj – znalazłem w skrzynce zdjęcia przedstawiające bulwary nad Dunajem w cesarskim mieście Wiedniu. Wszystko, każdy kawałek trawy zajęty był przez rodziny tak zwanych uchodźców. Dokoła walały się śmieci i nikt z tych ludzi nie przejmował się tym, że spokojne do niedawna miasto, dzięki ich postawie zamieniło się w przedsionek piekła. Najmniej zaś obchodziło to urzędników, albowiem oni, nie mogą zabraniać człowiekowi, który myśli, że jest psem, udziału w polowaniu par force. No, ale niechby jakiś mieszkaniec Wiednia, taki co pamięta jeszcze kanclerza socjalistę Kreisky’ego wyrzucił jakiś papier obok kosza…Policja zaraz by mu wytłumaczyła, że popełnia wielki błąd i daje zły przykład zaśmiecając miasto. Tam, na tych bulwarach nie było widać ani jednego Austriaka, który wyglądałby na zasiedziałego w Wiedniu, Niemca socjaldemokratę. Wszyscy wyglądali jak terroryści, żony terrorystów, albo ich dzieci. I mieli w oczach tę charakterystyczną wyższość, która daje im poczucie bezpieczeństwa i bezkarności. Zupełnie jak psy goniące samotnego lisa.

Propaganda polityczna i obyczajowa zorganizowana jest dokładnie, kropka w kropkę na zasadach polowania par force. To znaczy aranżuje się okoliczności, w których istoty posiadające co prawda zęby i pazury, ale owych okoliczności nie rozumiejące, stają się całkowicie bezbronne. Zwróćcie uwagę, że każda afera polityczna i każda prowokacja jest tak zorganizowana. Przypomnę choćby aferę Dreyfusa. Kapitan, a potem pułkownik Dreyfus dożył swoich dni w spokoju, otoczony liczną rodziną, szacunkiem i poważaniem, wcześniej spędził kilka lat na atlantyckiej plaży, na wyspie zwanej Diabelską, w domku z pni palm kokosowych. Pisał tam i czytał książki dostarczane mu przez strażników. Wszyscy jego oskarżyciele i przeciwnicy zaś poumierali w niewyjaśnionych okolicznościach, nikt nie zapamiętał ich imion, a pamięć o nich nie jest kultywowana. Inaczej niż w sforze psów, które gonią za lisem – tam każdy ma swoje imię, jest hierarchia, właściciel ma ulubionego gończego, ale są też inne, które dobrze rokują. Lis jest bezimienny, a jego śmierć cieszy wszystkich, nie tylko sforę, ale także jeźdźców.

Dostałem także ostatnio zdjęcia tak zwanego marszu równości w Białymstoku. Marsz ten wyglądał – a mam ujęcie z góry – jak demonstracja dworskiej sfory asekurowanej przez szczwaczy i pachołków, którzy pilnie baczą, by żadnemu psu, a szczególnie temu, któremu pan okazuje najwięcej względów nic się nie stało. Oczywiście, dzikie bestie z krzaków, wyskakiwały co jakiś czas, ale przecież polowanie par force i jego zasady to jest rzecz dla mieszkańców lasu i pół niezrozumiała. Oni nawet mogą myśleć, że uda im się tym zachowaniem coś zdziałać, ale my wiemy przecież, że nie. Nic się nie uda, bo polowanie ma swoje zasady, a jego najważniejszą częścią jest propagandowy folklor, ten zaś każe uważać bezbronnego lisa, za groźnego drapieżnika, a w najlepszym razie za istotę, która – przez własną głupotę czy też przereklamowany spryt – straciła prawo do życia.

Czy wobec tego – ważne pytanie moim zdaniem – zasady i hierarchia sfory, obowiązują także ludzi, którzy biorą udział w polowaniu? Rzecz jasna nie. Zasady sfory są dla sfory i tylko ulubieńcom pana wydaje, się, że one obowiązują wszystkich, także samego pana. To jest złudzenie, a o tym jak bywa ono bolesne przekonał się już niejeden krnąbrny pies. Całe szczęście zasady szkolenia psów są twarde, brutalne i jedna czy dwie pokazówki z biciem szpicrutą po grzbiecie załatwiają sprawę. No, ale prócz bicia są także nagrody za wierność, mięso, kości i takie tam, inne frykasy. Dla najlepszych jednak jest sława i zainteresowanie organizatorów innych polowań. Często bywa tak, że zalety psa muszą być podkreślone jakimś szczególnym rysem, to znaczy muszą być nieco podrasowane, bo nie zawsze organizuje się polowania par force, nie zawsze jest okazja, żeby się wykazać. Sława zaś musi trwać, żeby można było powiększać sforę, dając nadzieję innym psom na to, że mogą, poprzez wierną służbę, zapracować na mięso i kości. Oto proszę przykład, jak propagandowa gawęda idzie za wiernym psem i czyni zeń, bohatera polowań, choć on sam już w żądnych polowaniach udziału nie bierze.

https://kultura.onet.pl/ksiazki/szczepan-twardoch-ciesze-sie-z-tych-kilku-snow-z-trwoga-bo-one-mnie-czegos-nauczyly/8k7ms7e

Widzimy tu wyraźnie, że pogoń za bezbronnym lisem, z całkowitą gwarancją bezpieczeństwa została nagrodzona. Pies zaś będzie miał od tej pory nad swoim legowiskiem tabliczkę z napisem – dzielny Funio.

Rodzi się pytanie – dlaczego widząc to wszystko nikt nie daje adekwatnego do sytuacji opisu? Myślę, że powodem jest ten niezwykły urok, jaki ciągle tkwi w polowaniach par force. Tym, którzy je aranżują, oczywiście niczego tłumaczyć nie trzeba, ale gromadzące się na polach i przy miedzach chłopstwo, co pozostawiło swoje sprawy i problemy w chałupie, albo ich nie rozumie i współczuje lisowi, albo – i tych jest większość – czuje, że trzeba tego lisa zagonić na śmierć, bo taka jest poetyka chwili i taka jest mądrość etapu. I nawet jeśli ktoś dostrzeże istotny sens polowań par force, pary z gęby nie puści, bo może się okazać, że pan zabroni mu wypasać bydło w lesie.

My tutaj, całe szczęście nie mamy takich dylematów i przejmować się niczym nie musimy. Na koniec jeszcze jedno pytanie – czy kreowanie króla sfory, to znaczy pardon, chciałem rzec, dynamicznego, twardego i nie lękającego się bezbronnych lisów pisarza, zawsze wygląda w ten sam sposób? Myślę, że tak. My jednak pochłaniając dawniejsze publikacje podobnych temu tutaj Funiowi, spryciarzy, wierzymy w urok dawnych polowań i sądzimy, że wtedy, ho, ho, wtedy na pewno było inaczej. Prawdziwie, wzniośle i godnie, a także romantycznie i niebezpiecznie. Nie było. Zawsze było tak samo. A to z tego względu, że utrzymanie psiarni kosztuje i nikt nie będzie ryzykował utraty dobrych gończych. Co innego lisy…te mnożą się ponad miarę, każdy to wie.

Zapraszam do księgarni www.basnjakniedzwiedz.pl a także do księgarni Przy Agorze i do sklepu FOTO MAG

Zapraszam też na stronę www.prawygornyrog.pl

Cytowano tu wczoraj obficie fragmenty recenzji Szczepana Twardocha, który zachwalał nam książkę Lejba Fogelmana. W zasadzie w czasach powojennych ludzi którzy mając coś za pazurami poznać można po tym, że aspirują do tego, by być smakoszami i estetami. Ja nie mogę już od dawna, przyznam się od razu, słuchać argumentu wziętego z Herberta, tego sławnego zdania – to kwestia smaku. Nigdy Herberta nie lubiłem i nigdy, nawet przez moment, nie uwierzyłem w to, że był on niepokornym i antysystemowym poetą. Wszystko przez to, że kiedy byłem w siódmej czy ósmej klasie, a był to rok 1983 albo 1984, na samym początku podręcznika do języka polskiego znalazłem jego wiersz zatytułowany „Pan od przyrody”. Wiersz dość nachalny i utrzymany w klimacie fikcyjnym, nie istniejącym nigdzie poza marzeniami pewnych osób o określonej konstrukcji psychicznej, którą przyjdzie nam tu jeszcze kiedyś opisać. Estetą jest także Michał Komar, który pomagał Lejbowi Fogelmanowi pisać książkę, a parę lat wcześniej napisał swoją estetyzującą książkę o kulturze Włoch czy innej jakiejś bzdurze. Rozumiecie o co mi chodzi – jak ktoś nie ma nic do powiedzenia, to zaczyna publicznie zachwycać się Toskanią. Tak robi Janda, tak robi Michał Komar i tak robi Twardoch. To jest w zasadzie demaskacja, ta uporczywa chęć przypodobania się publiczności, poprzez demonstrowanie, przepraszam za wyrażenie, faz wzmożenia estetycznego. Obstawiam w ciemno, że ani Janda, ani Twardoch, ani tym bardziej Komar ni diabła z tej Toskanii nie rozumieją, ale to im nie przeszkadza sadzić te dyrdymały o wyjątkowym smaku kawy pitej o poranku na tarasie hotelu z widokiem na winnicę. Nie wiemy dokładnie o co chodzi Lejbowi Fogelmanowi i o jaki rodzaj popularności zabiega. Niech sobie zabiega. Niech jednak wynajęci przez niego ludzie, rozumiem, że opłaceni, wzbiją się na poziom wyższy nieco i nie kokietują nas tą rozpaczliwą nędzą. Okay, ja nie będę czytał książek Fogelmana, nawet do nich nie zajrzę, a sam Lejb posłużył mi tylko za pretekst do rozważań innego rodzaju. Mamy z jednej strony ludzi pragnących za wszelką cenę zostać autorytetami w dziedzinach związanych ze sztuką i szeroko rozumianym pięknem. I to, jako rzekłem, jest demaskacją samą w sobie. W zasadzie nie trzeba się nimi zajmować, ani przejmować, bo prędzej czy później wywrócą się o własne nogi, a ich zachwyty i projekcje zamienią się we własną karykaturę. To nie jest w zasadzie groźne. Mamy jednak także estetyzm innego rodzaju. Mam na myśli przemożną chęć ratowania ojczyzny w godzinie próby. Za to zabierają się także ludzie o określonej formacji estetycznej i to jest szalenie ważne, albowiem mówi nam, że poza tym co określa się słowem look, nie ma tych pustych łbach niczego. I tak właśnie jest z panem o nazwisku Dariusz Fax Mielonko, który postanowił założyć partię polityczną. Celem tej partii będzie, a w zasadzie już jest przekazanie władzy w Polsce w ręce narodu. Niestety lider ugrupowania nie doprecyzował o który naród mu chodzi. Pan, o którym mówimy służył na politycznej i publicystycznej scenie do tego, by robić dobre wrażenie. To znaczy takie, by politycy i publicyści chcieli go naśladować. I rzeczywiście takich naśladowców znajdował. Widzieliśmy w sejmie, jak pewien poseł partii Kukiz 15 powoływał się na niego i próbował zachowywać się tak samo jak on, albowiem uważał, że takie wyczyny spowodują iż jego popularność wzrośnie. Ja nigdy nie miałem serca do pana Faxa, podobnie jak nie miałem serca do Herberta. Jak wiecie lubię tylko jednego poetę, a jest nim Tadeusz Nowak. Wiem jednak z całą pewnością, że człowiek ten na wielu ludziach robił dobre wrażenie, wręcz zachwycał. No i teraz planuje założyć partię polityczną. Nie wiem czy wyjaśnię wyraźnie i precyzyjnie o co mi chodzi, ale będę próbował. Oto nieodmiennie, kariery kuriozalne, zaczynają się od kreacji estetycznych. Bo trudno za taką nie uznać pana Faxa. Jego styl, jego sposób wyrażania myśli, jego mimika, to wszystko zostało wykreowane, podkreślone i wylansowane. Możemy więc śmiało powiedzieć, że pan Fax to pewien projekt. Z takimi projektami mamy do czynienia w zasadzie ciągle. Co jakiś czas pojawia się kolejny uwodziciel mas, który mrugając zawadiacko okiem, mówi, że tym razem to już naprawdę zrobi porządek z tą hołotą, że tym razem kapitalizm, który wprowadzi, będzie najprawdziwszym kapitalizmem na świecie. Dowodem zaś na prawdziwość jego słów ma być fakt iż mieszka on w Ameryce. Tym co te projekty wyróżnia jest próba dotarcia do aspiracji estetycznych odbiorcy. Te zaś są wyselekcjonowane w wyniku badań sondażowych i ankieterskich. Nie wierzę, żeby było inaczej. W grę wchodzi też intuicja i indywidualny zachwyt, to znaczy na większości ludzi włoskie malarstwo robi wrażenie i jak człowiek obejrzy jeden czy drugi obraz to mu się wydaje, że nie ma już piękna poza Toskanią, nawet jak obraz będzie z Wenecji. A niech jeszcze do tego spotka na swojej drodze istotę myślącą i czującą podobnie, to koniec. Nie ma ucieczki. Pozostaje tylko Toskania i zachwyty nad tą tanią kawą pitą na tarasie, a stamtąd już prosta droga do tego, by każdą postać i każdą kwestię oceniać według kryteriów estetycznych. I to się może podobać, a także może być akceptowane przez większość ludzi, którym marzy się wyjazd do Toskanii. Może też wydawać się niegroźne, ale tylko do momentu kiedy na myśl nie przyjdzie nam jeszcze jeden znany, polski esteta, który granice ocen estetycznych przesunął tak daleko, że nie zawędruje tam nawet Jonasz Koran Mekka z kolegami. Mam na myśli Kajetana P. Jak wyglądał autorski, estetyzujący projekt tego człowieka, każdy mniej więcej wie i powtarzać tego nie trzeba. Nie wiemy jednak jak będzie wyglądało rozliczenie Kajetana z tego projektu, albowiem wczoraj miał zapaść wyrok w tej sprawie. Nie zapadł jednak, a to każe nam wnioskować, że obrońcy będą próbowali – bazując na kryteriach estetycznych i deklaracjach głównego bohatera – zamienić jego czyn w szaleństwo. Tak to już bowiem zawsze (podkreślam) jest, że poważne projekty, czy to indywidualne czy zespołowe, które u podstawy mają estetyczną kokieterię, kończą się szaleństwem. Nieskuteczność jest bowiem wpisana w nie na stałe, a kiedy autor projektu, jego sponsor czy realizator dojdą – kolejny już raz – do tej ściany i skonstatują, że znowu się nie udało, zaczynają udawać wariata. Czynią to na różne sposoby, akurat Kajetan P, był tym człowiekiem, który uwierzył w siebie. Reszta nie będzie taka konsekwentna i zatrzyma się gdzieś po drodze, udając prostych, wioskowych głupków, którym trzeba wybaczyć, bo tak i już. Możemy to obserwować od dawna. I tylko Szczepan, mały pisarczyk z Florencji, nie ustanie w produkcji swoich wychwalających smakoszów i piękno życia, recenzji. Musimy przywyknąć. Nie ma rady.

Zapraszam na stronę www.prawygornyrog.pl

Przez cały wczorajszy wieczór zastanawiałem się, po co kupiłem w Rossmanie książkę Remigiusza Mroza zatytułowaną „Zerwa”. I nagle doznałem olśnienia – kupiłem ją po to, żeby zareklamować raz jeszcze ukraiński numer Szkoły Nawigatorów. W książce tej bowiem, podobnie jak w innych, książkach Mroza, narracja układa się tak, jak w opowiadaniu o fikcyjnym ruchu partyzanckim na Ukrainie po wojnie, które zamieściłem w nawigatorze. Opowiadanie napisał Charles Merrill, oficer prowadzący Miłosza i Giedroycia, który przed paru laty zmarł w Polce, w małym mieszkaniu położonym na pewnym osiedlu w Nowym Targu. Narracja jest prowadzona w ten sposób, że dwóch kanciarzy, którzy w Europie zajmowali się sprzedażą „luksusowych” edycji różnych dzieł literackich, postanawia wypłynąć na szerokie wody. Wyjeżdżają do Teksasu i tam opowiadają miejscowym milionerom o swoich walkach w ukraińskiej partyzantce, zmagającej się z sowiecką okupacją. No i rzecz jasna zbierają pieniądze na tę walkę. Żeby opowiadanie ich było wiarygodne musi zawierać mnóstwo nieprawdopodobnych, ale urzekających szczegółów. Te zaś muszą być wpisane w ramy globalnej narracji tworzonej od dawna przez różne spec-organizacje, a dotyczącej metod prowadzenia walki partyzanckiej, ale tak konkretniej to raczej emocji tej walce towarzyszących. Chodzi bowiem w końcu o pieniądze, a te zdobywa się robiąc najpierw wrażenie na kobietach. I tym dokładnie zajmuje się Remigiusz Mróz. Stwarzaniem atmosfery, która pomoże ludziom nie rozumiejącym dlaczego słońce świeci, łyknięcie tego całego, przygotowanego przezeń pasztetu. Najlepsze jest to, że opinie o książkach Mroza publikowane w komentarzach na portalu „lubimy czytać” są miażdżące i negatywne, ale nikomu to nie spędza snu z powiek. Zupełnie jak w tym opowiadaniu, oszust musi grać swoją rolę do końca, nawet jeśli widzi już biegnących po płycie lotniska agentów FBI, nie może przestać, bo stanie się nikim. Dopóki zaś kłamie jest kimś. I to jest prawdziwy dramat Remigiusza Mroza, Bondy i Twardocha. Oni nie mogą przestać. No chyba, że zostaną wycofani z pierwszej linii, ale to się nie stanie, albowiem granica kompromitacji została przesunięta tak daleko za horyzont, że nie dotarliby do niej nawet Innuici z zaprzęgiem najbardziej wytrzymałych i odpornych psów.

Dam może przykład tego do czego zdolny jest Mróz, niektórym się bowiem zdawało, że z tą pogodną na Wyspach Owczych to była taka wpadka. W tej książce co tu leży znaleźć można inne rewelacje dotyczące pogody. Oto główny bohater zastanawia się, leżąc w szpitalu, po ciężkim i zagadkowym wypadku, ile waży burzowa chmura nadciągająca znad pasma Tatr. To jest moim zdaniem niezwykłe, ten sposób kierowania uwagi, na rzeczy pozornie zaskakujące, ale nie mające znaczenia dla narracji, która sama w sobie nie jest istotna również dla Mroza. Chodzi jedynie o to, by przekonać ludzi, że to wszystko prawda mnożąc tak zwane realistyczne szczegóły. Tak jak to czynili ci kanciarze w opowiadaniu Charlesa Merrilla. Najlepsze jest jednak później. Na szczycie Rysów, dokładnie na granicy Polski i Słowacji, znajdują trupa, a na jego ciele napisane jest krwawo – Revertar ad Ierusalem in misericordiis. Jak wiemy każda porządna ćwierćinteligencka narracja musi zawierać słowo Jeruzalem i różne łacińskie sentencje. Nie inaczej jest u Mroza. I teraz spróbujcie napisać tę sentencję na piasku, zwyczajnie patykiem. Zobaczycie ile miejsca Wam to zajmie. A gdzie tu mówić o pisaniu na trupie? Przecież trzeba mu to wyciąć na skórze nożem. Po co? Żeby ułatwić policji trafienie a ślad? Żeby się popisać? Oczywiste jest, że nie ma to żadnego znaczenia dla spójności i jakości narracji. Mróz sadzi te gnioty, żeby zainfekować wyobraźnię ludzi, którzy nie sięgnęli jeszcze po żadne książki, a zaczynają swoją przygodę w bibliotece od Mroza właśnie. Nie jest prawdą, to co piszą niektórzy, że jak ktoś zacznie czytać taką literaturę, to potem się przerzuci na rzeczy lepsze. Nic takiego nie nastąpi. Jak ktoś zaczyna słuchać disco polo, nie wejdzie później za nic w świecie do filharmonii. No, ale nie będziemy się już rozwodzić nad Mrozem, bo nie o niego chodzi, ale o metodę rozpoznawania oszustów. Ta zaś jest skuteczne wtedy kiedy uświadomimy sobie, że rolą oszusta jest zajęcie czyjegoś, ważnego miejsca w wyobraźni i świadomości oszukiwanego. I to jest dość łatwe do zdemaskowania, nie tylko na rynku literackim, ale także w polityce. Mieliśmy ostatnio tę całą konwencję partii Biedronia, która się nazywa „Wiosna”, albowiem chce wielu ludziom zastąpić wiosnę. Ta zaś rzeczywiście przyjdzie, ale później nieco. Na razie Biedroń powiedział, że on jest tą wiosną. No, ale my, podobnie jak Mróz, interesujemy się zjawiskami pogodowymi i choć nie zastanawiamy się nad tym ile też może ważyć chmura, to pamiętamy, z dobrej literatury przygodowej, że na prerii występowało i pewnie nadal występuje zjawisko wiosny fałszywej. I to jest właśnie Biedroń i jego ludzie – w lutym zawsze pojawiała się na dzikim zachodzie fałszywa wiosna, a u nas pojawił się Biedroń. I co powiedział? Nie wiem czy dokładnie to słyszeliście, on powiedział bowiem – zmienimy oblicze tej ziemi. Tak właśnie. Biedroń bowiem chce uchodzić za proroka w bieli. Nawet sobie włosy popiołem z kominka oprószył w tym celu. Środowisko Biedronia, nie dość, że składa się z aspirujących kanciarzy, to jeszcze usiłuje jawnie szydzić z momentów w najnowszej historii ważnych. Biedroń uprawia po prostu działalność świętokradczą, a to z kolei świadczy, że nie jest biednym, ogłupiałym gapciem, zmanipulowanym przez kogoś, ale narzędziem służącym do bardzo agresywnego ataku. Świadczy o tym także obecność w jego otoczeniu Janusza Palikota, którego uruchomiono ponownie, żeby – z wyżyn swojej pozycji – człowieka który zrobił sukces w biznesie – wspierał słowem i postawą tych, którzy będą tłuc się z policją na ulicach w imię swoich świętokradczych racji. Ja bym Palikota nie lekceważył, ale zdetonował go już na samym początku. Bo jeśli on znów zacznie robić to co wcześniej i mówić to co wcześniej, dojdzie do utrwalenia podwójnych standardów. To znaczy telewizja Kurskiego będzie sobie mogła w nieskończoność piętnować mowę nienawiści, a tamci będą ją lansować z uporem twierdząc, że to jest normalna narracja służąca polemice politycznej. Albowiem oszust musi do końca udawać, jeśli bowiem przestanie, jest nikim. I o tym musimy zawsze pamiętać. Nie można liczyć na opamiętanie tych ludzi i nie można wchodzić z nimi w układy, bo to są gracze w trzy karty. Mam na myśli Biedronia i Palikota, ale także Mroza i resztę tej bandy. Ich rolą i celem jest utrwalanie fałszywych narracji i podkładanie fałszywych wzorów. Biedroń nie odnowi oblicza tej ziemi, a jedzenie drogich wegańskich potraw nie jest wyrazem żadnych poglądów. To jest jedynie element emocjonalnego sterowania grupą, która musi poczuć się lepsza od innych, żeby realizować swoje, przepisane instrukcją, zadania. Palikot zaś będzie co jakiś czas wrzucał wulgarne i agresywne wpisy na twitterze, a potem je usuwał. Za kolejnym jednak razem nie usunie i nikt nie zwróci na to uwagi, albowiem to przecież jest pan Janusz, nasz drogi, kochany, pan Janusz, który potrafi co prawda rzucić czasem ciężkim słowem, ale to wszystko w dobrej wierze i dla dobra sprawy. I do tego właśnie nie można dopuścić, albowiem od tego zaczyna się triumfalny pochód oszustwa. W naszym przypadku jest to oszustwo zorganizowane i groźne, a nie kabaretowe i komiczne jak w opowiadaniu starego agenta CIA Charlesa Merrilla.

Wczoraj zamknąłem listę uczestników konferencji w Baranowie. Już nie można się zapisywać. Można rzecz jasna zapisywać się na konferencję w Kliczkowie, która odbędzie się 29 czerwca. Wczoraj umówiłem się z Dariuszem Adamczykiem, autorem książki „Srebro i władza”, że na jednej z kolejnych konferencji wygłosi wykład o tych srebrnych dirhemach.

Zapraszam na stronę www.prawygornyrog.pl