Baśń jak niedźwiedź

Niedawno na twitterze pojawił się wpis Macieja Świrskiego, reprezentującego instytucję znaną jako Reduta dobrego imienia, o treści mniej więcej takiej – od 10 lat mówię, że oskarżanie Polaków o współudział w holocauście to przygotowywanie rosyjskiej inwazji. Ja, przyznam, aż podskoczyłem, jak przeczytałem to zdanie, bo chcąc nie chcąc, musiałem się zgodzić z taką tezą. Zaraz sobie jednak przypomniałem, że przecież kolegą Macieja Świrskiego jest wicepremier i minister kultury Piotr Gliński, który zapewne zna poglądy szefa Reduty dobrego imienia. Mimo to dokładał pieniądze to takich filmów jak Pokłosie i Wołyń, których celem było – według Świrskiego – przygotowanie rosyjskiej inwazji na Polskę. Jestem przekonany – podkreślę – że Maciej Świrski ma rację. Co wobec tego zrobimy, mając już tę niewesołą świadomość, że przez ostatnie dwie dekady za pieniądze polskiego podatnika kręcono sznur, na którym ten podatnik miał zawisnąć kiedy już Moskwa upora się z Ukrainą i przyjdzie kolej na nas? Co zrobimy kiedy przyjdzie czas, by rozliczyć nas za niepopełnione zbrodnie, które zostały przecież tak pięknie pokazane w filmach, ale nie tylko w filmach? Przecież wszyscy pamiętamy o czym pisali lansowani od dekad autorzy, tacy jak Twardoch czy Miłoszewski, no, ale także inni, słabsi – jak Wielgucki choćby. Ludzie ci nie kojarzą się dzisiaj nikomu z niczym, albowiem ich nazwiska gdzie zniknęły, choć przecież promowano ich we wszystkich możliwych obszarach komunikacji. Czy Świrski tego nie widział? Zapewne widział, nie słyszałem jednak, by w tej sprawie napisał jakiś memoriał i przedstawił go choćby swojemu dobremu znajomemu ministrowi Glińskiemu. A tak należałoby zrobić.

Do czego zmierzam? Do tego, że nawet jeśli doszłoby do inwazji Rosji na Polskę, co nie jest wcale wykluczone w przyszłości, zarówno ci, którzy przed nią ostrzegali, jak i ci, którzy ją przygotowywali pozostaliby ze sobą w najlepszej komitywie. Dla czego? Dla kogo bardziej – dla nas i dla naszego dobra. Żebyśmy się czuli odpowiednio zaopiekowani. Od dłuższego już czasu tłumaczę tutaj wszystkim, że czas dyskusji w półtonach i szarościach skończył się definitywnie, właśnie dlatego, że aktywność wielu ludzi w sferze publicznej była i jest nadal przygotowywaniem gruntu pod rosyjską inwazję. Rzekłbym nawet, że im bardziej lekki i swobodny nastrój towarzyszy tym poczynaniom, tym są one groźniejsze. Owo przekonanie biorę wprost z uważnej obserwacji twittera, prowadzonej codziennie. Iluż tam jest bystrych obserwatorów, bezstronnych tropicieli fejk newsów i szczerze zainteresowanych prawdą poszukiwaczy faktów lekceważonych przez przekaz oficjalny.

Powtórzę może – przez ostatnie dwie dekady, wszystko co dotyczyło relacji polsko-żydowskich, a w co siłą rzeczy zaangażowani byli urzędnicy państwowi, było przygotowywaniem gruntu pod rosyjską inwazję. Gdyby do tej inwazji doszło, najbardziej zdziwiliby się ci, którzy 19 kwietnia przypinają sobie żółte żonkile do marynarek i żakietów.

Żeby jakiś przekaz był ugruntowany i mogła wokół niego toczyć się demaskatorska dyskusja, potrzebne są wyraziste osie, wręcz słupy milowe, wokół których mogą gromadzić się prowokatorzy i frajerzy moderujący przekaz. W Polsce najważniejszą osią takiej dyskusji jest Jedwabne. Nie ma takiego prawicowego polityka, który by nie chciał skompromitować się w Jedwabnem, obiecując wszystkim wyborcom, że on właśnie zmieni całkowicie spojrzenie na kwestie Jedwabnego i przywróci Polakom honor. To jest oczywiście niemożliwe, albowiem w tę kwestię zaangażowana jest rosyjska i niemiecka propaganda, której celem jest przygotowanie inwazji Rosji na Polskę, do czego potrzebny jest dobry pretekst. Tym zaś może być tylko mordowanie Żydów, potwierdzone w licznych epickich dziełach, tak filmowych, jak i literackich.

Teraz ważne pytanie – dlaczego my o tym nie rozmawiamy publicznie? Dlaczego kwestia ta ogranicza się do wpisu Świrskiego i umiera niczym jętka jednodniówka? Zapewne dlatego, że wśród potencjalnych komentujących jest tylu rosyjskich i niemieckich agentów wpływu, że skutecznie blokują oni dyskusję na ten temat. To nie wszystko jednak. Ludzie, którzy mogliby tę kwestię podjąć, rozwinąć ją i zbudować jakąś strategię przeciwdziałania takim, jakże przecież niebezpiecznym trendom, są kompletnie infantylni. Nie można ich nazwać osobowościami medialnymi, ani politycznymi, choć starają się nimi być. Taki Rokita, który zamienił się w starca Zosimę z kart powieści Biesy, napisanej przez Fiodora Dostojewskiego, lamentuje od wczoraj nad niełatwą historią Polski i Ukrainy, i pisze o zdradzonych przez Rzeczpospolitą kozakach. Reszta nie jest wcale lepsza, a ci którzy mają jako tako poukładane w głowie zajmują się po prostu bieżącą polityką. No, ale mnie dziś interesuje komunikacja, która była preparowana celowo po to, by zmienić Polaków w zwierzęta. To się nie stało, albowiem Pan Bóg nad nami czuwa. I my właśnie pokazaliśmy wszystkim jak należy się zachowywać w czasie naprawdę poważnych kryzysów. Czy wpływowi komentatorzy polityczni docenią to kiedy będzie już po wojnie? Czy postawa narodu zostanie utrwalona przez dzieła literackie, filmowe, przez reportaże i komentarze, przez dni pamięci i solidarności? Przypuszczam, że nie, albowiem już dziś widać, że jedyne co tak zwanych elitariuszy interesuje, to zwracanie na siebie uwagi za wszelką cenę. To zaś czyni z nich łatwy łup dla niemieckiej i rosyjskiej propagandy. Jeśli porównać postawę polskich elit i elit ukraińskich, porównanie to będzie wprost koszmarne. Nasi nie potrafią nawet wyartykułować jednego sensownego komunikatu, który tamci by zrozumieli i wzięli sobie do serca. Zełenski, kiedy już wygra wojnę, oprze się z całą pewnością na armii, a nie na oligarchach, których już przed wojną zdążył ustawić. Mam nadzieję, że jeśli będzie rozmawiał z kimś w Polsce, to tylko z ludźmi najbardziej przytomnymi, mam też nadzieję, że rozmowy te nie przenikną gdzieś na dół, gdzie Terlikowski, Gadowski, Warzecha i reszta będą mogli się pastwić nad ich treścią, nie rozumiejąc w cholerę nic z tego o czym było mówione.

Od wczoraj grzany jest temat unii polsko ukraińskiej. Czyni się to w jednym celu – by zdewastować wszystkie poważne propozycje, które mogłyby paść w tym zakresie. O żadnej unii na razie nie ma mowy. I żadna kwestia jej dotycząca nie powinna wyjść poza sfery rządowe. Nie można pozwolić na żadne dyskusje dotyczące przeszłości i przyszłości obydwu narodów, albowiem rzeczywista przeszłość Ukrainy jest ludziom w Polsce całkowicie nieznana. Wszyscy zaś, ze szczególnym wskazaniem na osobników takich, jak wymienieni wyżej plus Cejrowski, chcieliby się na niej lansować i przekonywać tak zwanych maluczkich, że troszczą się o przyszłość Polski i Polaków. To są kłamstwa. Nie będziemy podejmować takich tematów, albowiem należą one do kompetencji polityków. Wszystko zaś, co wywołuje dyskusję na temat tej niby unii, ma taką samą wagę i konsekwencje jak ekscytacje wokół Jedwabnego. Zaczynają w niej rządzić postkomunistyczne wieszczki, którym się zdaje, że bez nich ten świat nie może istnieć.

Na targach we Wrocławiu, kolega umami uświadomił mi pewną istotną rzecz. Mianowicie, to iż próbujemy tu konkurować z autorami, którzy są popierani przez media, przez media wylansowani i opłacani. Autorzy ci udają tylko biednych poetów co chodzą bez butów lub obieżyświatów, bez dachu nad głową, udają wrażliwców, którym drga serce na widok zziębniętego kotka, a także udają specjalistów w swoich dziedzinach dodając sobie czasem przed nazwiskiem litery dr.

Czy ta konkurencja ma jakiś sens? Moim zdaniem tylko ona ma sens, choć stoimy na pozycji wyraźnie słabszej. Przekonałem się o tym ostatecznie wczoraj, kiedy to – po poruszeniu tematu, który uznałem za zapchajdziurę – zhakowano stronę sklepu. Być może sprawy te nie mają ze sobą związku, ale skąd ta koincydencja? Nikt nigdy nie zamachnął się jeszcze na tę stronę, to był pierwszy raz, przy takiej akurat okazji. Nie pozostaje więc nam nic innego, jak tylko kontynuować ten temat, albowiem jest to znak, że ma on swoją wagę.

We wczorajszych komentarzach zdemaskowany został mechanizm wyłaniania najlepiej zarabiającego pisarza w Polsce. To jest tak żałosne, że nie wiadomo co powiedzieć. Wyniki sprzedaży ze specjalnie wytypowanych księgarń, w liczbie 250, gdzie na pewno są książki wszystkich biorących w konkursie udział autorów są mnożone przez osiem. Następnie zaś procentowy udział w sprzedaży egzemplarza poszczególnego autora jest podwajany lub potrajany. Autorzy bowiem powiedzieli organizatorom rankingu, że nie dostają 5 procent od ceny pojedynczej książki, ale aż 15 procent. Ja myślę, że dostają 3 procent. Reszta jest milczeniem lub, jak kto woli beką. Ja też mogę pomnożyć wyniki swojej sprzedaży przez osiem, a zabieram 100 procent ceny egzemplarza i nie muszę się, na upartego, z nikim nią dzielić. Czynię to jedynie dlatego, by ci z czytelników, którzy mają opory przed kupowaniem u mnie, mogli się zaopatrzyć w te książki gdzieś na mieście.

W ten sposób można zrobić poczytnego autora z każdego, nawet z Mroza. Jasne jest, że mechanizm ten służy lansowaniu innych produktów, które są uwiarygodniane przez tak zwanych pisarzy. Wczoraj zalinkowano tu reklamę Wólczanki, w której wystąpił Max Czornyj, znajdujący się w pierwszej dwudziestce najlepiej zarabiających pisarzy. Człowiek ten demonstrował tak zwany perfekcjonizm, czyli smarował coś w zeszycie piórem ze złotą stalówką. Przyznam, że się zdziwiłem, pamiętam z dzieciństwa, nieliczne amerykańskie i niemieckie komiksy, jakie docierały do mnie gdzieś ze świata. Przeważnie były w stanie opłakanym. Na ostatnich stronach tych komiksów, w czterech, pięciu obrazkach pokazywano jak żyli kowboje na Dzikim Zachodzie. Otóż żyli tak, że jak się zmęczyli jazdą na koniu, to przysiadali na kamieniu pośrodku pustkowia i czytali książki. No więc pisarz Czornyj jest takim samym pisarzem, jak tamci byli kowbojami. To samo jest zresztą. Nie wiem dlaczego ten układ się broni. Być może już zdycha, ale ja o tym nie wiem, a jeśli tak jest trzeba mu pomóc zejść z tego świata. Lansowanie najlepiej zarabiających pisarzy ma taki oto sens marketingowy. Nie można sprzedawać luksusowych ubrań męskich bez mężczyzn, którzy tego luksusu potrzebują. Trudno przekonać kogoś, że komentator sportowy, albo gwiazdor estrady, która służy do tego, by się raczej ubrań pozbywać niż je zakładać, był zainteresowany taką ofertą. Pisarz to co innego. On musi wyglądać, choć przecież wiemy, że dawniej pisarze nie dbali przesadnie o swój wizerunek, a taki Hemingway był wręcz abnegatem. No, ale dziś wymuszono na nich, by chodzili modnie odziani. Samotni pisarze lub nieliczna ich grupa nie przekonają nikogo do noszenie żadnych łachów, szczególnie zaś drogich. Do tego potrzebne jest tło pisarzy aspirujących, na którym wyróżniać się będą ci najlepiej zarabiający, w domyśle – wybitni. Oni wcale tacy nie są, ale łączy ich coś innego. Zamiłowanie do transakcji wiązanych mianowicie. Prócz łachów sprzedają jeszcze antypolską i antyludzką propagandę i wtedy sposób, w ich mniemaniu, przyjemne łączy się z pożytecznym. Cała czereda pomniejszego pisarskiego płazu pracuje w pocie czoła na to, by Mróz z Twardochem mogli się zaprezentować w nowych płaszczach. I tyle. Nic więcej tam nie ma. Należy sobie teraz zadać ważne pytanie – czy w ogóle kiedyś było? Tego nie wiemy i trzeba raczej założyć, że to my karmimy się złudzeniami, a oni są realistami. No tak, ale dziwni z nich realiści, albowiem uporczywie pragną oni utrzymywać mit o misji i wybraństwie pisarza. Wnoszę więc, że mit ten jest komuś potrzebny, nawet bardzo, a cały problem polega na tym, że go ukradziono, przerobiono na maść przeciwko grzybicy stóp, którą Twardoch z Mrozem smarują się codziennie od stóp do głów w nadziei, że może zaczną świecić w ciemnościach. Nic takiego się oczywiście nie stanie, albowiem w procesie przerabiania wybraństwa na szuwaks zdewastowano kryteria oceny. I teraz najlepszym pisarzem jest ten, co ma najładniejsze ubranie. Albo nawet nie, najlepszy jest ten co ma najdroższe łachy. Wszystko zaś zmierza w tym kierunku, by nawet propaganda była dodatkiem do tekstyliów. Degradacja postępuje wolniej lub szybciej, ale nieuchronnie. Oto okazało się, że osoba podająca się za pisarkę i goszcząca wielokrotnie na licznych imprezach targowych, czyli Sylwia Chutnik, została sprzedawcą bezpośrednim w Amazonie https://blog.aboutamazon.pl/zakupy-na-amazon/sylwia-chutnik-poleca-ksiazki-na-wakacje . Coś niezwykłego doprawdy. Nie pomogły zastrzyki, recenzje i pomniki, jak mówią słowa piosenki. Nie pomógł nawet comingout, wszystko na marne. To samo czeka niestety innych, no chyba, że mają jakieś wyuczone zawody. Czas biegnie bowiem nieubłaganie i nie można w nieskończoność udawać młodego odkrywcy nowych obszarów wrażliwości. Tym bardziej, im więcej autorów z tak zwanego tła zaczęło traktować swoją twórczość serio i serio wzięło te idiotyczne rankingi ustawiające listę najlepiej zarabiających autorów. Oni też chcą zarabiać. I nie rozumieją dlaczego im akurat się odmawia, choć są przecież tam bardzo podobni do topowych gwiazd rynku anglojęzycznego. Używają tych samych schematów, tych samych bohaterów i tych samych żartów. Dlaczego więc, ktoś tak beznadziejny jak Mróz jest lansowany przez media i zarabia pieniądze, a oni nie? No właśnie, dlaczego?

Powiem Wam coś, zainspirował mnie ten Stanowski. Myślę, że czas przejść na zawodowstwo. Nie stanie się to prędko, ale stanie się na pewno. Odwrotu nie ma. Mamy dobrą pozycję, albowiem ja nigdy nie kokietowałem młodzieży i w ogóle nie celowałem w ten target. To dobrze wróży na przyszłość. Taki obrazek wrzuciłem dziś na Instagram https://www.instagram.com/p/CXQMmwuqDvb/?fbclid=IwAR2zFhEgepkxhz-QUIyF29lx_qpN2x0Bft47GLd7lzTG_wqH1-PFLhJWh28

Dzisiejszy tekst miał być kontynuacją wczorajszego, ale ślamazarna dyskusja pod tym wczorajszym felietonem i to co dzieje w sieci w związku z nowym filmem genialnego Wojtka Smarzowskiego skłoniło mnie do zmiany planów. Oto przed nami kolejna odsłona fantastycznego zupełnie obrazu pod tytułem Wesele, który demaskował i obnażał wszystkie wady i przywary narodu, którego mienimy się być członkami. I członkiniami oczywiście bo nie należy zapominać o kobietach. Ten nowy film, zapowiedziany jako wydarzenie roku niesie ze sobą jeszcze głębsze i jeszcze boleśniejsze przesłanie, albowiem wszyscy widzowie będą się musieli zmierzyć z traumami przeszłości, które – dzięki Wojtkowi właśnie – nie mogą zarosną błoną podłości. Obejrzyjmy ten film i spójrzmy na siebie potem, a następnie do wnętrza własnego serca. Co tam znajdziemy? Nie odpowiem na to pytanie, albowiem wielu bardzo recenzentów już to uczyniło. Nie mogę się z nimi równać i nie mogę swoim, jakże ułomnym piórem, sprostać temu wielkiemu zadaniu. Mam na myśli pośredniczenie pomiędzy twórcą a widzem, które pomaga w zrozumieniu tego pięknego, ale jakże przecież bolesnego obrazu.

Chciałbym więc, skromnie i na swoją miarę, zająć się opisem tego, co zawsze udaje mi się najlepiej, to znaczy kwestii technicznych związanych z promocją i produkcją tego filmu. Jak wiemy Wojtek Smarzowski ma genialne wręcz wyczucie sytuacji. Moment, kiedy po premierze filmu Wołyń, umieścił na allegro rekwizyt używany często w tym obrazie – okrwawioną siekierę – zasługuje na osobny akapit w wielkich dziejach kina polskiego. Te jeszcze nie zostały co prawda napisane, ale jestem przekonany, że ktoś się za tą monumentalną robotę w końcu weźmie. Być może będzie to któryś z laureatów nagrody NIKE, a może sam Szczepan Twardoch. Któż to może dziś zgadnąć? Niestety to genialne posunięcie promocyjne zostało zgaszone przez jakiegoś bałwana, jakiegoś prawicowego, czarnosecinnego głąba, który napisał na swoim blogu, że pomysł ten jest niesmaczny. I wyobraźcie sobie – co za zdziwienie i jakie zaskoczenie – że dziennikarze GW podchwycili tę myśl i również ten pomysł skrytykowali! No i siekiera została zdjęta z aukcji! Nie zdążyłem nawet zalicytować, a tak bardzo chciałem ją mieć! Na tym przykładzie dobrze widać, że tylekroć wspominana przez Adama Michnika błona podłości, może zarosnąć nawet bystre i czujne oczy postępowych dziennikarzy. Nie wolno dopuścić więcej do takich sytuacji. To jest pierwsza i najważniejsze zadanie recenzentów, którzy będą opisywać wszystkie zdarzenia po premierze filmu. Powtarzam – nie wolno dopuścić do takich sytuacji. Ten ciemny tłum, którym ciągle jesteśmy, hołubiąc w sercach zwierzęcy antysemityzm, musi wreszcie zrozumieć do czego został przeznaczony i jakie jest jego miejsce. Ludzie zaś, którzy podjęli wielki trud oświecania nas, tacy jak Wojtek Smarzowski i dziennikarze z GW, nie mogą iść na żadne kompromisy. Powinni być jeszcze bardziej drapieżni i jeszcze precyzyjniej wskazywać wszystkie, jakże straszliwe przywary Polaków. I nie powinni się przy tym łudzić, że one nie są dziedziczone, że nie przechodzą z pokolenia na pokolenie. Gdyby w to uwierzyli ich misja, jakże ważna, straciłaby sens. O tym zaś nie wolno nawet pomyśleć. Dlatego, jak przypuszczam, Wojtek Smarzowski umieścił w swoim nowym filmie, który tak naprawdę jest próbą rozliczenia kolejnego pokolenia Polaków za zbrodnię w Jedwabnem, scenę w której aktorka kopuluje z knurem. Nie widziałem filmu, ale tak to opisał jeden z recenzentów. Cóż za wspaniała scena, chciałoby się rzec. I jaka prawdziwa. Nie wiemy niestety jak nazywa się ta aktorka. A szkoda, bo należałoby jej przesłać kwiaty ze stosowną dedykacją. Przy tej okazji chciałbym zwrócić uwagę na to, że jednak lata całe edukacji, jakiej nasz ciemny naród poddawany był i jest nadal, przez filmowców, przyniosły jakieś efekty. Oto po emisji zapomnianego nieco filmu Borowczyka Dzieje grzechu, aktorka, która wystąpiła w scenach seksu została skazana na środowiskowy ostracyzm. To samo było z Jadwigą Jankowską-Cieślak po filmie Inne spojrzenie, opowiadającym o związku dwóch lesbijek. Dziś te straszne czasy mamy już za sobą, albowiem kopulacja z knurem w filmie Smarzowskiego otwiera dziewczynie drogę do naprawdę wielkiej kariery. Muszę też rzec słowo o tym, jak bardzo od czasu emisji dwóch wspomnianych filmów poprawiła się moralna i intelektualna kondycja środowiska aktorskiego. Żaden już nawet nie śmie pisnąć, żaden nie wyrywa się z niewczesną krytyką odważnej koleżanki. Wszyscy trzymają gęby na kłódkę i zgodnie kiwają głowami. I to jest, proszę Państwa, wielki sukces i wielka zasługa Wojtka Smarzowskiego.

Kolejna sprawa techniczna to świetne zgrania premiery filmu Wesele 2, z niszową i niby demaskatorską produkcją firmowaną przez Sumlińskiego. To jest po prostu majstersztyk. I wyobraźcie sobie, że ten film Sumlińskiego, już został ściągnięty z YT, a cała ta prawicowa banda baranów, rzuci się teraz do obrony tego śmiecia, nie rozumiejąc, że wszystko to jest elementem promocji filmu Wojtka. Nie wiadomo co powiedzieć o tych durniach. Łapią się na każde plewy i ustawiają się wręcz tak, by można ich było łatwiej kopać po tyłkach. Niech sobie bronią tego gniota, będzie ich można wtedy wskazać wprost i na ich tle, na tle tych nędznych istot, pokazać jeszcze więcej wartościowych treści. Chciałbym w tym miejscu wyrazić uznanie dla ludzi, którzy ten manewr opracowali i wdrożyli w życie. Powinni awansować w trybie natychmiastowym, co najmniej o dwa stopnie w górę.

Śledząc przygotowania do zdjęć i całą produkcję filmu Wesele 2 miałem pewne obawy co do tego, że pisowski reżim nie zablokuje finansowania filmu Wojtka przez PISF. Zgodnie z przewidywaniami podjęto takie próby, a pretekstem miały być konsultacje historyczne. To znaczy reżimowi historycy nie chcieli wydać opinii dotyczących autentyczności scen widocznych w tym filmie. Genialny Wojtek znalazł jednak takich historyków, w dodatku w gronie naukowców oddanych PiS, którzy wystawili pozytywną opinię jego filmowi. I dzięki temu PiSF mógł przeznaczyć miliony na produkcję. Niestety nie znam nazwisk tych odważnych uczonych, których prace powinny znaleźć się w kanonie lektur szkolnych. Być może nie można ich ujawniać z obawy przez zemstą prawicowej tłuszczy? Sam nie wiem co o tym myśleć.

Zastanawiam się, na jaki odważny pomysł promocyjny wpadnie tym razem Wojtek Smarzowski. Bo naprawdę ciężko będzie przebić tę okrwawioną, wołyńską siekierę. Może na premierze każda kobieta dostanie wysuszone prącie knura? Takie wiecie, które się kupuje psom do zabawy? To by było naprawdę odważne i nowatorskie. I na pewno podniosłoby ciśnienie antysemickiej, katolickiej, ciemnogrodzkiej masie. Nie ma jednak pewności, czy wszystkie postępowe organizacje dobrze by ów gest odebrały. Nie wiemy bowiem, czy posłanka Spurek nie zechce oprotestować filmu ze względu na dość bezceremonialne wykorzystanie tego knura. No, ale może jej ktoś, na przykład poseł Palikot, albo inna osoba równie zasłużona dla walki z ciemnotą i antysemityzmem, wytłumaczy, że knur miał orgazm, więc nie ma się o co pieklić i wszystko jest w porządku. Zwierzęciu zapewniono także, prócz satysfakcji, godne warunki bytowania na planie oraz – co oczywiste – wiadro parujących kartofli.

Na tym kończę. Myślę, że wszyscy już dokładnie zrozumieli jak ważne miejsce w naszych sercach zajmuje Wojtek Smarzowski i jego twórczość. Kochamy Cię Wojtku! Żyj długo i szczęśliwie! Twój film rozsławi Polskę w świecie. I na pewno nie zostanie nigdzie zakazany. Nie dopuścimy do tego! Możesz być spokojny!

Naprawdę rzadko się zdarza, żebym obudził się, bez żadnego pomysłu na tekst. To się w zasadzie nigdy nie zdarza, ale dziś się zdarzyło. Staram się nie opowiadać na blogu o swojej działalności autorskiej, o tym co robię, ile czasu mi to zajmuje, czy jestem przy tym śpiący czy może rozsadza mnie entuzjazm. Piszę rano tekst, zostawiam go Wam i zajmuję się książką. I tak do 14 z minutami. Czasem robię jakąś przerwę. I wierzcie mi, że staram się nie naprzykrzać nikomu tymi swoimi zajęciami, ani nie podnosić przesadnie ich znaczenia. Wczoraj jednak czy przedwczoraj ktoś mnie zapytał – a kiedy będzie kolejny tom przygód komisarza Zdanowicza?

To jest trochę irytujące, albowiem miałem wrażenie, że wszyscy komentujący „wiedzą jak jest” i nie zgłaszają żadnych uwag, zachowując taką samą dyskrecję jak ja. Wczoraj skończyłem 19 rozdział II tomu Kredytu i wojny. Muszę napisać pewnie jeszcze z osiem, jeden mam już zaczęty, ale żeby go skończyć muszę przekopać się przez masę tekstów. Zawsze gdzieś pod koniec pracy nad książką przychodzi kryzys. Żart polega na tym, że trzeba go jakoś przetrzymać, bo nie można zwolnić. Jestem już trochę stary, a więc ten kryzys dziś wygląda inaczej niż na przykład w roku 2012, kiedy chciało mi się tylko spać, albo kręciło mi się w głowie i musiałem się położyć. Teraz coś mnie boli w oku, albo mam jakieś pulsowania w głowie, no i też w zasadzie powinienem się położyć, pewnie na dzień, albo dwa. No, ale nie mogę, bo ludzie pytają – a kiedy będzie to, a kiedy będzie tamto? Kiedyś będzie szanowni Państwo, naprawdę, ja tu nie leżę do góry brzuchem i nie zadowalam się odpowiadaniem na komentarze i maile pisane do mnie w różnych istotnych sprawach. Mam co robić. Najważniejsze w kryzysie jest to, że w tekście znalazło się już bardzo dużo istotnych szczegółów, które tworzą pewien niewidoczny dla niewtajemniczonego czytelnika system. Przy 19 rozdziale, albo gdzieś w okolicy, co jest normą, łapię się na tym, że te szczegóły, rzucone mimochodem, nie będą do siebie pasowały, że to wszystko się nie zgra. Myślę też przez cały czas ile błędów zrobiłem i czy przy każdej istotnej informacji powołałem się na źródło. Staram się nie robić przypisów, bo mnie bardzo irytują, po prostu piszę w tekście skąd pochodzi taki czy inny cytat albo informacja. To co robię ma wymiar rozrywkowy, a nie naukowy i chodzi o to, by wszyscy mieli frajdę z czytania, a nie próbowali odczytywać coś tam na dole strony, wydrukowane maczkiem. Samo myślenie o tym, co napisałem wyżej, jest po prostu rozwalające. A jeszcze będę musiał to wszystko raz przeczytać, czego bardzo nie lubię robić. Czytanie po sobie to prawdziwa udręka. Jak nadmieniałem, ale może niezbyt wyraźnie i niezbyt głośno, nie zamierzam na tym poprzestać. Za chwilę muszę zabrać się za kolejną książkę, która jest już zaczęta, napisałem pełne osiem rozdziałów w międzyczasie, przygotowując kwartalnik i pisząc II tom Kredytu i wojny. Potem zaś muszę zrobić kolejny numer nawigatora, który ukaże się pod koniec sierpnia. Wyznam Wam w tajemnicy, że jest trochę nerwów i napięcia w tym wszystkim. Jeśli więc ktoś ziewając z rana pyta mnie – a kiedy będzie to, a kiedy będzie tamto – nie wyświadcza mi żadnej przysługi. Tym mniej to pomaga, im słabiej wygląda sprzedaż. Ona nie jest tragiczna i dajemy radę, ale wiadomo, że nie jest taka, jak w poprzednich latach kiedy nie było covida. To wszystko powoduje, że nie mogę, choć bardzo się staram, spokojnie odpowiadać na takie pytania. Podobnie, nie mogę z miną dojrzałego mentora udzielać nikomu żadnych rad. Dobre rady nie istnieją. Jak ktoś chce coś pisać musi po prostu pisać, najlepiej codziennie jeden tekst, a potem przez pięć godzin z przerwami na kawę i śniadanie jakąś książkę, którą ma zamiar sprzedać. Nie może się przy tym koncentrować na tak zwanej sławie, bo ona jest, pardon, gówno warta, musi się koncentrować na zwiększaniu sprzedaży w takich zakresach, które są mu dostępne. No i jednak wlazłem w buty mentora – zwiększanie sprzedaży na rynku książki to nie jest zwiększanie sprzedaży telefonów komórkowych. Jak ktoś wchodzi do salonu, nie wołamy doń z uśmiechem – witamy pana/panią serdecznie czym możemy służyć. Zwiększanie sprzedaży internetowej książek polega, w wielu wypadkach, choć nie we wszystkich, na wyrzuceniu gościa za drzwi z największym możliwym hukiem i obserwowaniu jego reakcji. To tyle tytułem wstępu. Ponieważ nie mam już dwudziestu lat i pisaniem zawodowo, czyli zarobkowo zajmuję się w zasadzie od ćwierć wieku, jestem już właściwie zabezpieczony przed pokusami. Nie wpadam w żadne pułapki, nie rusza mnie kokieteria, nie słucham dobrych rad, nie patrzę na boki, czy wszyscy mi się przyglądają, gdy pracuję. Nie poświęcam czasu żadnej z tych aktywności. W zasadzie cały czas planuję i liczę czy wystarczy mi czasu w tym roku na zrobienie tego co zaplanowałem. Chyba nie wystarczy, ale to jest w zasadzie norma. Czasu nie starcza nigdy. Najważniejsze, żeby starczyło cierpliwości.

Staram się też nie zajmować innymi autorami, a jeśli już, czynię to w ramach rozrywki, żebyśmy tu mieli trochę zabawy, jak zrobi się zbyt nudno. Nie irytują mnie sukcesy grafomanów, albo naśladowców, nie drażni mnie popularyzacja historii w wersji dla kretynów. Nic mnie to nie obchodzi, choć mam świadomość, że nie wpisując się w trendy, tracę kontakt z tak zwanym masowym czytelnikiem. No, ale zastanówcie się z drugiej strony, co bym zyskał, wpisując się w te trendy? Musiałbym konkurować z tymi wszystkimi durniami opowiadającymi historie o dupie Maryni i huzarach. Też mi frajda. Mamy tu swoją metodę, ona jest powszechnie ważna, nie można tego zakwestionować, albowiem historia w połączeniu z ekonomią i przemysłem jest interesująca i mówi o kwestiach istniejących i bezwzględnie autentycznych. Pozostawia jednak spory margines do interpretacji i dyskusji. A kiedy się to jeszcze połączy z historią świętych Kościoła Powszechnego, robi się tak zwany czad. Tego nie zrozumie czytelnik masowy, bo on musi dostać codziennie swoją porcję papki wymieszanej z glutami wyciśniętymi z jakiejś tubki. Tak, jak Twardoch musi udawać geniusza, Mróz przenikliwego śledczego, a Bonda wrażliwą milicjantkę opiekującą się pogubionymi dziećmi i psami. Dwadzieścia pięć lat codziennej pracy uwolniło mnie od konieczności uczestnictwa w tym, a także od konieczności przejmowania się treściami zamieszczanymi w książkach zwanych pracami naukowymi. Tym bardziej, że przy tym nowym projekcie raz po raz przekonuję się, że ich istotna rola polega na utrwalaniu hagad i unieważnianiu istotnych informacji. Takich, których nie da się już ukryć.

Mogę spokojnie sobie handlować książkami i pisać to co chcę. Mnóstwo osób uważa, że cała ta aktywność jest absurdalna, bo faceci w moim wieku są już jakimiś dyrektorami, prezesami, albo mają za sobą inne rodzaje karier. Ja nie chciałem być nigdy dyrektorem, prezesem, milicjantem ani politykiem. Chciałem być autorem i oto sny moje stały się prawdą. I wierzcie mi, że robię co mogę, żeby czytelnicy byli zadowoleni. Myślę, że jeszcze pięć lat takiej aktywności i będę musiał nieco spuścić z tonu. Jeśli ktoś chce się teraz przejmować tym, że wszystko to nie ma sensu, bo nie zdobyłem sławy i nie pokazują mnie w rankingach empiku czy innej jakieś sieci, nie kręcą filmów i seriali na podstawie tego co napisałem, niech się puknie w głowę.

Wszystko co robię jest jednym wielkim dowodem na to, że ludzie nie są szarą, powolną masą, którą można manipulować w dowolny sposób. Wystarczy jeden odrębny, zmieniający się stale, bardzo plastyczny, autorski format i wszystkie te schematy operacyjne speców od masowej propagandy można sobie wsadzić, pardon, w puzon. Powtórzę: sprzedajemy formaty, których tytuły nie kojarzą się nikomu z niczym, w środku znajdują się treści absolutnie niekompatybilne z żadnym propagandowym, politycznym czy popularyzatorskim formatem dostępnym na rynku. I mamy wyniki. Nie takie jak autorzy lansowani w mediach, no ale oni bez tych mediów by nie istnieli. My zaś istniejemy. I to jest sukces. Bardzo więc proszę o niezadawanie głupich pytań, albowiem cierpliwość każdego człowieka, nawet moja, ma swoje granice.

Jak to już było wspomniane kluczem do zrozumienia rynku treści jest słowo format. Dotyczy to nie tylko treści fabularyzowanych, ale także tych zwanych autentycznymi, czy też publicystycznymi. Od nich właśnie zacznę. Otrzymałem oto niedawno link, gdzie jeden z najważniejszych, prawicowych komentatorów wypowiada się na temat tak ważki, że hej. Oto ów link https://www.tysol.pl/a64517-Tylko-u-nas-dr-Rafal-Brzeski-UFO-sledzi-US-Navy-Nie-to-nie-jest-zart?fbclid=IwAR0stvcK23ORPBqF2wEVV0VLQ4sPx2QbN9N2AVFsHDmT_Qk05CbYPejL1A4

Ktoś mógłby powiedzieć, że sprawa jest prosta, starszy pan odleciał do Wylatowa i już tam pozostanie. No niestety, nie jest wcale tak łatwo. Moim zdaniem istota tego przekazu wskazuje iż tak zwana publicystyka, podobnie jak wielkie kino i rynek książki trzyma się na wielkich gwiazdach. Tyle, że w publicystyce niektóre gwiazdy kreują się same. No, może nie do końca same, ale chcą, by to tak właśnie wyglądało. Fakt, że tak jest w istocie potwierdza ten artykuł w Tygodniku Solidarność, który może na swoje łamy wpuszczać jedynie certyfikowanych autorów, choćby nie wiem jakie idiotyzmy wygadywali. Nie ma to znaczenia, albowiem chodzi o to, by stale pokazywać tych samych ludzi. Pan Brzeski jest po prostu ujęty w scenariuszu i musi być obecny w mediach i na YT, jako ekspert, bo tak…jak zaś jest ze scenariuszem, wszyscy wiedzą, napisałem o tym w tytule. I to, jak się zdaje nie zmieni się w najbliższym czasie, nawet jeśli jakimś cudem scenarzysta wytrzeźwieje.

Nie ma rzecz jasna żadnego przymusu, by zwracać na takie rzeczy uwagę, ale można wyrazić zdziwienie, że one istnieją, zanim człowiek oddali się do swoich codziennych zajęć, czyli czytania tekstów w portalu Szkoła nawigatorów.

Są jednak ludzie, którzy zawodowo zajmują się krytyką rynku treści, albo poszczególnych jego segmentów i oni czują się zawsze jakoś pokrzywdzeni przez tych scenarzystów. Występują więc w imieniu widzów i starają się naprawić zło, wskazując co takiego ci pijacy znowu schrzanili. Obejrzałem sobie ostatnio kilka odcinków programu na kanale sfilmownani.pl, który lata na YT. Występuje tam para sympatycznych młodych osób, zdaje się z Krakowa, omawiających najlepsze i najgorsze filmy, polskie i zagraniczne. Jeśli idzie o najlepsze, to ludzie ci się wyraźnie męczą przy ich promocji, bo po pierwsze łatwiej się krytykuje, po drugie ładunek chamskiej propagandy, jaki w tych produkcjach się znajduje sparaliżowałby słonia. Oni zaś nie mogą go wskazać, albowiem ich ambicją jest, by mówić wyłącznie o kwestiach estetycznych i warsztatowych. Trzeba ich oczywiście za to pochwalić, ale tak się niestety nie da. Kino bowiem, podobnie jak książka, to przede wszystkim propaganda. To zaś wymusza tworzenie pewnego rodzaju kodów, systemu znaków i mrugnięć, którymi porozumiewają się twórcy propagandy. Oni działają mimo takich entuzjastów, jak ta para, o której piszę. Mają bowiem swoje do ugrania. Przede wszystkim muszą zdegradować widza, do którego swój przekaz adresują. I to się odbywa niezależnie od tego czy sympatyczna para krytyków klasyfikuje film jako dobry czy jako zły. Nie ma to żadnego znaczenia, albowiem filmy polskie są po to, by dewastować wrażliwość widza i wgniatać go w podłogę. Z tymi złymi jest łatwiej, albowiem one rzeczywiście urągają wszystkim możliwym zasadom. Nie oznacza to jednak, że ktoś się będzie przejmował ich krytyką. Są one bowiem częścią programu przeznaczonego dla naszego bantustanu.

Sympatyczna para krytyków wyraża czasem zdziwienie, że w takim a takim filmie zagrał jakiś wybitny aktor i pierniczył tam różne dyrdymały. Oczywiście, że zagrał, dali mu zarobić i zagrał. Aktor jest do grania, a film jest do krojenia budżetu. Wszyscy muszą się najeść, a widz musi dostać swoją sensacyjno-pornograficzną papkę. Oburzenie na nic się nie zda, albowiem złe filmy służą temu by drożny był kanał dystrybucji, one go nie zamulają wcale, a internetowi krytycy są właśnie od tego, by ruch w tej arterii nigdy nie ustawał. Można by oczywiście, niewielkim kosztem wyprodukować jakąś ciekawą, niezbyt skomplikowaną historię, która po prostu by się spodobała i nie byłaby wyciągnięta z przysłowiowej du..y, jak na przykład obraz Boże ciało. No, ale właśnie nie można, bo wtedy najistotniejszy aspekt rynku treści – degradacja widza za pomocą wydumanej, krzywej, idiotycznej, zaprzeczającej faktom propagandy – zostałby zanegowany. A do tego jeszcze wskazano by w ten sposób kierunek zmian i mogłoby się zdarzyć, że pojawią się jacyś naśladowcy. Oczywiście nie mieliby oni żadnych szans w filmie, bo dystrybucja jest opanowana przez właściwych ludzi, ale na rynku książki i publicystyki czemu nie? To jest poważne zagrożenie, dlatego Rafał Brzeski może ze spokojem pieprzyć o kosmitach w najpoczytniejszym prawicowym tygodniku. Nikt mu nie zwróci uwagi. Z tego samego powodu Olbrychski może pokazywać zadek w filmie Vegi, a Blanka Lipińska może być najpoczytniejszą polską autorką. Wbrew opiniom dwójki sympatycznych krytyków filmowych, koherencja rynku nie cierpi na tym wcale, dzieła nie dzielą się na lepsze i gorsze, wszystko do wszystkiego pasuje i jest na swoim miejscu. O ile oczywiście zaakceptujemy istotne zasady tym rynkiem rządzące. Problem polega na tym, że musimy to robić w całości, jeśli ktoś czyni inaczej, staje się promotorem badziewia niestety. Choćby bardzo tego nie chciał.

Trzy niezależne osoby wysłały mi ostatnio informację o tym, że wreszcie zrobił się jakiś ruch na rynku książki i Polacy zaczęli czytać. Co to znaczy? No tyle, że machina propagandowa uznała wreszcie iż wszystkie istotne miejsca na rynku książki są obsadzone przez swoich. Można więc ogłaszać sukces. W rankingach zaś umieszczać Tokarczukową obok Mickiewicza, Twardocha obok Sienkiewicza i można otwierać szampana. I oby tak pozostało. Rynek treści bowiem to wielkie gwiazdy, które muszą cały czas powtarzać te same nieautentyczne brednie. To się może udać, w przypadku książki raz, może trzy. Jak ktoś jest ciężko zaburzony, jak Bonda, będzie to ciągnął dłużej. Przyjdzie jednak taki moment, że bez flaszki na śniadanie się nie obejdzie, a wtedy zobaczymy takie cuda, że nawet pan Brzeski nie będę mógł się z nimi równać. Na koniec zostawię Wam piosenkę, która mnie do napisania tego tekstu zainspirowała. https://www.youtube.com/watch?v=kE87oI5rdew

We wrześniu 1982, konkretnie trzydziestego dnia miesiąca, z pociągu który przyjechał do Mediolanu z Zurichu, wyniesiono ciało sześćdziesięcioośmioletniego mężczyzny. Zmarł on w czasie drogi, a przyczyna zgonu nie została dokładnie ustalona. Na dworcu mediolańskim nikt dokładnie nie orientował się kim był zmarły. Jego tożsamość jednak została wkrótce ujawniona. Był to sławny, znany wśród wszystkich, jak świat długi i szeroki, uczonych humanistów, profesor Horst Waldemar Janson, autor monumentalnego dzieła zatytułowanego po prostu Historia sztuki. Dzieło to uchodzi do dziś za najczęściej wznawiane kompendium wiedzy o sztuce. Podpisane zaś zostało inicjałami imion i nazwiskiem uczonego – H.W. Janson. W sieci można znaleźć informację, że wydano je, za życia autora, w łącznym nakładzie, czterech milionów egzemplarzy (niektórzy piszą, że dwóch), przetłumaczono zaś na czternaście języków. Czy tych milionów było dwa czy cztery, nie ma w sumie większego znaczenia, albowiem i jedna i druga liczba wskazuje, że urodzony w Petersburgu 1913 roku profesor uniwersytetu w Nowym Jorku, pół Łotysz pół Niemiec z rosyjskim paszportem, był człowiekiem bardzo zamożnym. Jego dzieło zaś stanowi wzorzec dla wszystkich opracowań na temat sztuki i w zasadzie nie podlegało ono krytyce aż do czasów najnowszych, kiedy to środowiska feministyczne wytknęły Jansonowi, post mortem, seksizm i mizoginizm, albowiem w swoim opracowaniu pominął artystki, wspominając jedynie artystów. Jak to dobrze, że nie pominął gejów, bo wywlekliby go dziś z grobu.

Dzieło profesora Jansona stoi u mnie na półce od lat i na palcach jednej ręki mogę policzyć te momenty, kiedy do niego zaglądałem. To nie jest wcale straszne, uważam, że to jak najbardziej naturalna reakcja, albowiem nie ma nic bardziej nudnego, nic bardziej fałszywego i pretensjonalnego, jak teksty dotyczące wielkiej sztuki i wielkich artystów. Nie wiem, jak to się stało, ale wczoraj coś mnie podkusiło i położyłem na kolanach ten opasły tom, a następnie odnalazłem wstęp do rozdziału poświęconego renesansowi. Przeczytałem dwa pierwsze akapity i zastygłem w bezruchu. Zacytuję je teraz, żebyście też mogli poczuć ten dreszcz.

Przy omawianiu okresu przejściowego pomiędzy klasyczną starożytnością a średniowieczem wskazaliśmy na istotny punkt zwrotny, jakim było pojawienie się rozdzielającego obydwie epoki islamu. Pomiędzy średniowieczem a renesansem podobna sytuacja nie miała miejsca, choć wieki XV i XVI były świadkami dalekosiężnych w swych skutkach wydarzeń, takich jak upadek Konstantynopola i podbój południowo-wschodniej Europy przez Turków, wyprawy odkrywcze, które doprowadziły do powstania zamorskich imperiów w Nowym Świecie, Afryce i Azji, a w następstwie – do rywalizacji Hiszpanii i Anglii jako głównych potęg kolonialnych, a także głęboki przełom reformacji i kontrreformacji. Żadnego z nich, mimo ogromnych konsekwencji, jakie za sobą pociągnęły, nie można jednak nazwać czynnikiem sprawczym nowej epoki, wystąpiły bowiem w czasie gdy renesans był już w pełnym rozkwicie.

Nie wiem w zasadzie od czego zacząć. Może od tego, że nawet ludziom najbardziej bystrym zdarza się pomylić skutek z przyczyną. Jeśli chcielibyśmy oceniać profesora Jansona po tym fragmencie, musielibyśmy stwierdzić, że był idiotą. Zacznę od końca jego wywodu. Zanim doszło do rywalizacji Hiszpanii i Anglii na Atlantyku przez dwa stulecia toczyła się walka na śmierć i życie pomiędzy Hiszpanią a Turcją na Morzu Śródziemnym. Walka ta miała za tło przemiany w sztuce i kulturze zwane renesansem. Trudno doprawdy tego nie zauważyć, tak samo jak trudno nie zauważyć, że sułtan Mehmet został ogłoszony nowym Aleksandrem w czasie kiedy Florencja szczyciła się tym, że jest niczym nowe Ateny. Trudno nie zauważyć florenckich agentów na dworze sułtańskim, ani nie skojarzyć, że Węgry, które za pośrednictwem i na kredyt wzięty u Medyceuszy, implantowały u siebie kulturę renesansu, to znaczy zrujnowały się w imię idiotycznych celów, zostały następnie napadnięte i zniszczone przez potomka „nowego Aleksandra” czyli Sulejmana zwanego Wspaniałym. Zupełnie tak samo, jak Lorezno de Medici zwany il Magnifico. Wszystkie te zbieżności mało interesują profesora Jansona, podobnie jak Unia Florencka, albowiem uwydatniły się one już wtedy kiedy renesans istniał. Co to znaczy istniał? To znaczy, że drzwi do baptysterium florenckiego zostały już wykonane i Donatello, a także Nanni di Banco zdołali już wykonać swoje pierwsze projekty. Myśl, że owe projekty, których wykonanie trwało nieraz całe dekady, i które w morzu realizacji artystycznych Italii, stanowią jakieś drobne okruchy, zostały zaliczone do nurtu renesansowego post factum, „wbrew factum”, a także na zasadzie wskazywania prostackich bardzo podobieństw i różnic, nie postała w głowie mądrego profesora Jansona, albowiem on miał, w swoim dziele potwierdzić i utrwalić na kolejne pięć pokoleń, to co zostało przed nim napisane przez autorów takich jak Aby Warburg i Erwin Panofsky. Ci zaś byli kontynuatorami piśmiennictwa, które rozpoczął, w XVI wieku Vasari. Metoda ta polega z grubsza na tym, by uciec jak najdalej od okoliczności powstawania dzieł i uwikłań, w jakich żyli artyści, zająć się rzekomymi podobieństwami poszczególnych, nieraz bardzo od siebie w czasie i przestrzeni oddalonych obiektów, a także anegdotami z życia artystów, którzy jawić mają się nam, jako istoty ekscentryczne i wyalienowane. Nic się w tej kwestii nie zmieniło do dziś.

Popatrzmy teraz jak to wygląda w wykonaniu Horsta Waldemara Jansona.

Na przykładzie fragmentu tego dzieła – jednego z aniołów podtrzymujących mandorlę wokół Madonny możemy obserwować zadziwiające i gwałtowne zmiany, jakie w ciągu kilku lat nastąpiły w twórczości rzeźbiarza (Nanni do Banco). Stylem bowiem figura odbiega zarówno od stylu Quatro Coronati, jak i od gotyku międzynarodowego, przywodzi natomiast na myśl szybujące anioły Mistrza z Flemalle, zaliczanego do twórców późnego gotyku. Obaj artyści, niezależnie od siebie i w tym samym czasie , odkryli przekonujący sposób wyobrażenia aniołów w locie – obaj przyodziali je w zwiewne , obszerne szaty, o niespokojnych draperiach, sugerujących silny podmuch wiatru. Jednakże gdy sylwetka niderlandzkiego anioła gubi się w fałdach szaty, ciało anioła z płaskorzeźby Nanniego, zaokrągla się pod materią tak sugestywnie, iż odnosimy wrażenie, jakby postać ta wznosiła się dzięki własnej energii, miast poddawać się biernie prądowi powietrza, wzorem swego północnego odpowiednika.

I tak jest przez całą książkę. Nanni do Banco nie miał pojęcia, że istnieje mistrz z Flemalle, był uczniem Donatella, żył krótko i miał poważne braki warsztatowe jeśli porównać go z jego mistrzem, ale „odkrył” i to w tym samym czasie, co jego kolega z Niderlandów, sposób malowania aniołów w locie. O zadziwiających i gwałtownych zmianach zachodzących w obszarze wymagającym takiej pracy jak rzeźba, nie chce mi się nawet wspominać.

Błogosławię Pana Boga za to, że zamiast na wykłady ze sztuki nowożytnej kierował moje kroki do lokalów z wyszynkiem, i będę go za to sławił do końca dni swoich. Kto wie, co by się ze mną stało gdybym marnował czas na tych wykładach.

Zainteresowałem się kim był ten Nanni do Banco, bo facet miał ciekawe nazwisko. Zajrzałem do Vasariego, który też stoi tu obok i do którego nie zaglądałem chyba nigdy. Napisane tam jest, że Nanni pochodził z bardzo zamożnej rodziny. Informacja ta jednak opatrzona jest przypisem, który dołączył prof. Karol Estreicher, przygotowujący do druku dzieło Vasariego i tłumaczący je na polski, w przypisie tym zaś jest informacja, że to chyba jednak nieprawda, bo nie ma nigdzie potwierdzenia że facet nazwiskiem di Banco był zamożny. Ja wiem, że po włosku banco to ławka, nie musicie mi niczego tłumaczyć. Wiem także, że te wszystkie miło brzmiące w naszych uszach nazwiska sławnych mistrzów, to po prostu ksywy gangsterów wymuszających na klientach wielkie honoraria za swoje, nieraz bardzo problematyczne dzieła. Taki Sandro Botticelli, autor sławnego obrazu Narodziny Wenus, to po polsku Olek Beczułka.

Zacząłem przeglądać tego Vasariego i było tam jednak coś, co mnie zainteresowało. Donatello, nigdy nie umawiał się dokładnie co do wysokości honorarium. Potem dochodziło na tym tle do różnych scysji, które nie są przez badaczy zajętych sposobem malowania aniołów w locie, interpretowane w żaden sposób. I tak pokłócił się pewnego dnia Donatello z jakimś genueńskim kupcem, którego nazwiska Vasari nie wymienia. Zrobił dlań głowę nieznanego z imienia świętego, a zaprotegował go u owego kupca sam Kosma de Medici. Po ostrej kłótni o pieniądze, Donatello, zwalił głowę ze schodów, a ta się rozbiła. Kiedy mu proponowano, by za podwójną stawkę zrobił nową, odmówił. Później zaś pojechał pracować dla Wenecjan, wykonywał różne rzeczy w Padwie.

Proszę Państwa jeśli można napisać, że dwaj artyści oddzieleni od siebie tysiącem kilometrów i wielkimi górami jednocześnie „odkryli” sposób malowania aniołów w locie, to chyba mogę tu zasugerować, że ów nowy, rzekomo antyczny, sposób traktowania artystów, polegający na ich upodmiotowieniu, służył dewastacji budżetów przeznaczonych na sztukę i ponoszeniu cen do wysokości wcześniej nieznanej. To zaś było mechanizmem pozwalającym na rozwalanie budżetów całych państw, takich jak Węgry i Polska. Można też chyba napisać, że rodzina de Medici zajmowała się stręczeniem swoich mistrzów wszystkim wokoło, stanowili oni bowiem taki sam segment towarów eksportowych Florencji, jak wyroby tekstylne. Zostawmy na razie Donatella i Nanniego di Banco i spróbujmy znaleźć, w języku polskim, cokolwiek, co ułatwiłoby nam zrozumienie stosunków politycznych i gospodarczych w Italii XV i XVI wieku. Kiedy wpisujemy w wyszukiwarkę allegro słowa historia Florencji, czarodziejski ten mechanizm ujawnia przed nami niezliczone ilości przewodników po tym mieście i jedną, starą bardzo książczynę, zatytułowaną Życie codzienne we Florencji. Tyle, nic więcej nie ma. Kiedy w tą samą wyszukiwarkę wpiszemy słowa historia Mediolanu, ujrzymy wyłącznie przewodniki i jakieś nowelki pisane w latach pięćdziesiątych przez komunizujących, włoskich autorów. Nie ma nic więcej. Całe piśmiennictwo dotyczące Italii renesansu, czasów jej przemożnego wpływu na całą Europę, czasów upadku Węgier i tajemnych związków republik z „nowym Aleksandrem” jego dworem i jego następcami, obraca się wokół malowania aniołów w locie i draperii układających się na ciałach tych bezcielesnych ponoć istot. I niech mi kto powie, że rodzina de Medici to nie byli mistrzowie długofalowej propagandy.

Piśmiennictwo takie ma długą tradycję, a jego ciągła żywotność, wręcz potworna i nie dająca się niczym zwalczyć, opiera się na głębokich, chorobliwych frustracjach autorów. Oto fragment wznowionej niedawno pracy XIX wiecznego publicysty polskiego Juliana Klaczki.

Wczesną jesienią roku 1872 zwykło było zbierać się w willi hrabiny Albanii pod Florencją małe doborowe kółko gości, z którymi bez wstępów i ceremonii(senza complimenti, jak się mówi za Alpami) pozwolimy sobie zaznajomić czytelnika. Bywał tam więc nasamprzód książę Silvio z wielkiego domu Canteranich, który się chlubił tym, że dał chrześcijaństwu niejednego nawet papieża….

Nie mogę. Chciałem cytować dalej, ale nie mogę, coś rośnie mi w gardle. Sami rozumiecie…Produktem współczesnym tej hucpy jest oczywiście Twardoch sączący latte na tarasie hotelu pod Florencją i podziwiający mgły snujące się między cyprysami. To jest nie do wytrzymania. I nie do zabicia. Nie można bowiem wytłumaczyć durniowi, że jest durniem. Tym mniej to jest możliwe, w im większej liczbie języków obcych dureń potrafi prawić komplementy. I nie chodzi bynajmniej o komplementy skierowane do pań, chodzi o komplementy skierowane do sponsorów, którzy nie mogą być przecież nikim innym, jak tylko współczesną wersją rodziny de Medici.

Powróćmy teraz do Donatella i jego ucznia nazwiskiem di Banco. Ten ostatni wyrzeźbił, jak twierdzi Janson, jedną z pierwszych rzeźb, które można nazwać renesansowymi – Quatro Coronati, tłumaczonych na polski, jako Czterej święci ukoronowani. To są czterej mężczyźni stojący w niszy, w kościele Or san Michele we Florencji. Nikt nie wie kim są, nazwa została im nadana na wyrost, żaden nie ma korony i nie jest podpisany, żaden też nie ma atrybutów chrześcijańskiego świętego. Nie wiemy więc, czy nie są to jacyś poganie, specjalnie umieszczeni w tym miejscu, by zmienić jego wymowę i charakter.

Vasari cytuje anegdotę następującą: Nanni skończył to dzieło, ale okazało się za wielkie i nie mógł tych świętych czy też rzekomych świętych ustawić we wnęce. Poprosił o to Donata. Ten, który był, jak można wnosić s opisu Vasariego, wielkim zgrywusem, zgodził się na to. Poprzycinał figurom ramiona i łokcie, poustawiał je tak, by wyglądali, jak gadający ze sobą znajomi i wepchnął do niszy. Janson jednak o tym nie pisze, ekscytując się ich monumentalnym charakterem, wykraczającym daleko poza ramy nakreślone przez średniowiecznych twórców.

Nikt nie wie kim jest sławny Zuccone, czyli Łysek. Facet bez włosów wyrzeźbiony przez Donatella. Vasari pisze, że to Giovanni di Barduccio Cherichini, o którym ani pół słowa nie można znaleźć. Estreicher i inni za nim poprawiają jednak Vasariego, albowiem wiedzą lepiej, nie wiadomo na jakiej podstawie, i piszą, że to wyobrażenie Hioba lub proroka Habakuka.

Najlepszy jest jednak opis stojącego w płytkiej niszy kościoła Or san Michele św. Jerzego, dłuta Donatella. Powściągana energia odbija się w oczach świętego, bacznie obserwującego horyzont w oczekiwaniu nieprzyjaciela. Rzeźba ta powstała kilka lat po ustawieniu w tym samym kościele, w podobnej niszy figury św. Marka wykonanej przez tegoż Donatella.

Oczywiście skojarzenie tych dwóch wizerunków z polityką Florencji wobec dwóch najważniejszych sojuszników republiki – Wenecji i Genui, z którymi rodzina de Medici wspólnie zwalczała Viscontich z Mediolanu, przekracza funkcje poznawcze prof. Jansona. Tak by się mogło zdawać, ale my też rozumiemy to i owo i wiemy, że Janson, a także inni historycy sztuki, choć en masse robią wrażenie idiotów, w rzeczywistości nimi nie są. Oni po prostu wykonują prace zlecone i biorą pieniądze za to, by odwracać naszą uwagę od spraw istotnych.

Powtórzę: nie ma po polsku ani pół słowa o historii Mediolanu i są jakieś strzępki istotnych informacji o historii Florencji. Wszystko to podawane jest w sosie z draperii i monumentalizmu nawiązującego do nigdy przez artystów florenckich nie widzianych dzieł starożytnych.

Tradycja prokurowania tych kłamstw, przeinaczeń i iluzji jest silniejsza niż wszystko. Dlatego, jak sądzę, trzeba będzie poświęcić kilka lat, na wydawanie numerów kwartalnika poświęconych wyłącznie sprawom włoskim.

Na razie mamy Genuę.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/szkola-nawigatorow-nr-27-genuenski/

Kościół dzisiaj przypomina oszukanego zawodnika, którego ktoś zmusił do szaleńczego biegu, przekonując, że tylko w ten sposób odzyska dawną formę. Na końcu wyścigu czekać go ma to całe oczyszczenie, a zawodnikami konkurencji są wyłącznie ludzie na sterydach, albo wręcz hologramy. Tego nikt jednak nie ujawnia, bo nie taki jest cel imprezy.

Okoliczność ta, dotyczy w zasadzie całej dyskusji publicznej, która formatowana jest na chama, za pomocą podstawionych autorytetów. Z tym, że autorytety duchowne lub quasi duchowne, jak Obirek, ze względu na swoją sytuację, mogą po prostu pieprzyć trzy po trzy, korzystając z faktu, że kiedyś nosiły lub nadal noszą habit albo sutannę. Autorytety świeckie muszą być – aby wziąć udział  w zabawie – tak zwanymi pisarzami. No chyba, że są kobietami, wtedy wystarczy iż przed rozpoczęciem swojego występu wspomną, iż czytały książkę Szczuki „Milczenie owieczek”. I już. Faceci muszą się przedstawiać jako pisarze. W żadnym wypadku nie poeci, bo poeta to śmieć, nawet jak jest z Krakowa. Cóż on może powiedzieć istotnego w kwestiach tak ważnych jak krycie pedofilii przez Jana Pawła II? Nic. No, a poza tym – u poety cztery żony, a z każdą dawno rozwiedziony – jak mówią słowa piosenki. To się nie może podobać feministkom. No i istnieje ryzyko, że któraś nie zrozumie poezji, bo nie będzie tam akurat nic o niej. Sam kłopoty. No dobrze, ale wracajmy do myśli głównej.

Co jakiś czas pojawia się na naszym blogu jakiś człeczyna i woła już od progu – a bo pan przegrał, zazdrości innym i dlatego pan pisze tak krytycznie. Teksty te umieszczają ludzie nasłani, oni też, w innych wymiarach redagują narracje które zmuszają normalnych z pozoru księży do tłumaczenia się z win niepopełnionych. Ja ich nawet kiedyś tu wpuszczałem, dla tak zwanych jaj, ale teraz wywalam każdego na zbitą mordę. Bez jednego słowa. Szczególnie jeśli wspomni taki coś o papierowej Szkole nawigatorów. Od razu wiadomo, że to złodziej z konkurencji, który sam niczego napisać ani znaleźć nie potrafi, ale chętnie się pożywi cudzym wysiłkiem. Na tym właśnie, na korzystaniu z owoców cudzej pracy opiera się cały publiczny dyskurs.

Jest on formatowany w następujący sposób. Najpierw, mimo pozorów wolności, internetu, blgosfery, twittera itp., odbiera się prawo do zabierania głosu wszystkim, którzy nie są wyznaczeni. To znaczy ludziom z jakimś dorobkiem, także akademickim, którzy występują pod własnym nazwiskiem i chcą coś powiedzieć od siebie. Przy czym uruchamia się tak zwaną ludożerkę, czyli wypowiedzi osób anonimowych, które mają przymus zabierania głosu na każdy temat. Równolegle działa mechanizm wskazywania swoich, to znaczy tych osób, które zostały do prowadzenia dyskusji publicznej wyznaczone. Na przykład Jakuba Żulczyka. Kim jest ten pan nikt nie wie, a większość, widząc go traci zainteresowanie dla niego i wszystkiego co w życiu stworzył. No, ale nie ma dnia, żeby człowiek po odpaleniu komputera nie dowiedział się co Żulczyk myśli o Janie Pawle II, wyborach w USA, czy marszu niepodległości. Dziś na przykład dowiedziałem się, że Żulczyk poparł Bidena. To niezwykłe, za komuny przedmiotem szyderstw był sławny działacz  KPP Marian Buczek, który po uwolnieniu z więzienia, w pierwszych dniach września 1939 ruszył na pomoc walczącej Warszawie. Dziś czasy się nieco zmieniły i Żulczyk popiera Bidena, choć przecież nie może głosować w USA. Czekam na informację, o tym że Żulczyk własnym ciałem zatkał dziurę ze ściekami co leciały z oczyszczalni Czajka.

Serial ten idzie na poważnie i nikt nawet nie mrugnie. Ja zaś spotykam się z zarzutami, że umieszczane tu przeze mnie szydercze treści są może trochę, a może całkiem niestosowne, bo trzeba jednak jakąś powagę zachować. To właśnie jest pułapka. Jakiś obsraniec będzie co rano ogłaszał kogo popiera w wyborach prezydenckich w Ameryce, a ja nie mogę z nich poszydzić, albowiem trzeba serio odnosić się do poważnych problemów.

W ten sposób podpisujemy zgodę na udział w wyścigu, w którym my mamy związane nogi i musimy biec, a cała reszta nawet nie bierze w tym realnie udziału tylko puszcza jakieś nagrania z joggingu uprawianego w butach kupionych w Lidlu. Potem zaś przychodzi tu jakaś łachudra i mówi – a bo pan jest zawistny.

To jest format. Dziwi mnie więc, że świadomi tego formatu autorzy z tak zwanej prawicy, myślą tylko o tym, by dopisać się do udziału w tej imprezie. Ludzie ci nie mogą – w mojej ocenie – traktować swojej publiczności serio. W grę wchodzą więc dwie opcje – albo są w zmowie z tamtymi, albo są tak głupi, że inwestowanie w nich czegokolwiek, od złamanego patyka poczynając, nie ma najmniejszego sensu. No, ale co kto woli i lubi.

Pisałem o tym wielokrotnie, ale widać za mało. Może więc przyda się jakieś powtórzenie. Nie można odnieść sukcesu w dyskusji z przeciwnikiem, który ma zagwarantowane zwycięstwo, opłaconą klakę i sformatowanego przeciwnika. Celem zaś całego przedsięwzięcia jest przyciągnięcie uwagi jak największej liczby osób i sprzedaż reklam, formatów publicystycznych i fabularnych. Wszystkie one są i będą wrogie Kościołowi, a ludzie, którzy z głupoty lub przez umiłowanie powagi i rzeczowych argumentów będą brali w tym udział, tylko się do demontażu Kościoła przyczynią. Na koniec zaś wyrażą zdziwienie, że znowu się, kurczę nie udało. Znowu nie trafiliśmy do młodzieży, która przecież jest nadzieją Rzeczpospolitej.

Powtórzę – nie ma innego sensu kreowania tak zwanych pisarzy niż walka z Kościołem Katolickim. Ludzie, którzy pisarzy udają są pułapkami na wchodzących w życie aspirujących młodzieńców i dziewczęta. To oni będą za 10 lat dyskutować o tym czy Twardoch jest lepszy od Mroza czy na odwrót, a jeśli tak to dlaczego. I to załatwia sprawę. Jeśli nie widzą tego ludzie za przytomnych się uważający, jeśli sądzą oni, że mogą konkurować i dyskutować z tamtymi, jak równy z równym, to niestety powinni się leczyć.

Codziennie można przeczytać, na małych paskach Onetu, umieszczanych przy informacjach nie mających z tym żadnego związku, że Szczepan Twardoch jest królem polskiej literatury. Wszyscy wiemy, że to szmaciarz. A jego promowanie służy wymienionym wyżej celom, a dodatkowo jeszcze dewastacji rynku. To jest gaz musztardowy sprzedawany w kubkach po lodach waniliowych. I na to wychodzą różni mędrcy i mówią – no wie pan, ale to taki miły chłopak. Jasne. A powinni wziąć niemiłego, żeby można było – atakując go – zarobić parę towarzyskich punktów i błysnąć sznytem i kulturą. O to właśnie chodzi, prawda?

Do tego dochodzą jeszcze pieniądze, z którymi pisarze, szczególnie lewicowi lubią się obnosić. Końcowy argument w dyskusji w kręgach postępowych jest zawsze ten sam – ile masz. I to wielu osobom szalenie imponuje, a przeciwnikom powinno, co dość oczywiste, wytrącić argumenty z ręki. Pieniądze bowiem są argumentem ostatecznym.

Goebbels powiedział kiedyś, że Polaków nie można do niczego zmuszać, ale wystarczy im trochę pochlebstw i zrobią wszystko co trzeba. I to się powtarza i w każdym pokoleniu. No i jeszcze będą się za wszelką cenę chcieli przypodobać swoim nowym panom. To jest wiecznie żywa cecha narodowego charakteru, którego wady tak kochają piętnować modni pisarze.

Tak, jak wczoraj napisałem – mamy do czynienia z bardzo nieuczciwą ofertą. Możemy się do niej odnieść na różne sposoby. Niekoniecznie z entuzjazmem. No, ale żeby to pojąć najpierw trzeba zrozumieć, że jest to oferta, że może się ona zmienić i że zmiana ta zależy także od nas. To jest najtrudniejsze, albowiem najważniejszymi jakościami, o które zbiega każdy konsument treści internetowych, literackich, publicystycznych są święty spokój i akceptacja towarzyska. I za to naród polski gotów jest ponosić wszelkie ofiary.

Trend to poważna sprawa. Jeśli na przykład rządzi trend, by rzeczy serio ogłaszać z głupim uśmiechem lub półgębkiem, a taki mamy właśnie, wszelkie poważne pozy i nadęcia z miejsca zdradzają, nie tyle idiotę, co człowieka, który jest źle poinformowany i nie rozumie, że go wkręcają. Nie rozumie trendu po prostu. I tak jest ze wszystkimi naszymi prorokami mniejszymi, wieszczącymi upadek cywilizacji, w razie jeśli nie wykupimy nakładu ich książek. Można jednak próbować trend odwrócić, to znaczy udając blagę i powagę na przemian, poinformować człowieka o czymś bardzo istotnym dla jego życia. Numer ten oglądaliśmy w radzieckim (nie poprawiać) filmie pod tytułem Spaleni słońcem, gdzie wyrok i zsyłkę poprzedzoną torturami oznajmiono głównemu bohaterowi na wesoło. Numer ten odwalał (nie poprawiać) za każdym razem, w każdej swojej książce prof. Umberto Eco. Podejrzewam jednak, że on czynił to nie tylko dlatego, by kogoś porządnie wystraszyć, bo takie rzeczy właśnie na wywołanie strachu są obliczone, ale także po to, by ukryć własne braki i lenistwo. Umberto Eco, jak pamiętamy objawił się światu, jako człowiek, który na temat kultury średniowiecza wie wszystko i nie ma tam dlań zagadek, a jeśli czegoś akurat zapomniał, to zawsze może popatrzeć ironicznie na rozmówcę, zażartować, albo coś odegrać. Nikt mu jednym słowem nie podskoczy. Ponieważ Eco był również wybitnym filologiem, jak nikt przed nim i po nim, posługiwał się fikcją, w której znajdowała się taka ilość odniesień, jawnych i ukrytych, do wszystkich możliwych tekstów kultury, z każdej epoki, że od ich wyszukiwania głowa rozbolałaby najzdolniejszych studentów historii sztuki. Ktoś powie – ale to nudy panie….Nudy, nie nudy, nie było intencją profesora rozbawianie, choć taką właśnie pozę przybierał. Jego intencją i tych, którzy go wynajęli, było straszenie, a także utrwalanie. Czego? Trendów i narracji. Ja wiem, że nie sposób tej prostej zależności nikomu wytłumaczyć, bo pokusa, by udać, że się coś rozumie i czyta wszystkie kody, a także inna – by roześmiać się w tym samym momencie co uznany autor – są nie do zwalczenia. No, ale my tu nie takie rzeczy zwalczaliśmy.

Po co została napisana powieść Wahadło Foucault nikt nie ma wątpliwości. Autor, a pomyślcie ile było z tym zachodu, na samym początku epoki komputerowej, kiedy jeszcze nie ma internetu w każdym biurze, ostrzega swoich czytelników, że niedobrze jest wierzyć pochopnie w spiski i tajne stowarzyszenia. Tych bowiem nie ma, wszystkim rządzi przypadek i kreacja. Z nią jednak trzeba uważać, bo jak ktoś ma za dużo talentu i zbyt łatwo dodaje dwa do dwóch, tworząc całkiem zaskakujące kombinacje, może sobie napytać biedy, albowiem stworzy spisek, który unicestwi jego samego. Dziś, kiedy dwa razy na dzień ogłaszają koniec świata, a Krajski opowiada na YT, że Giertych Roman to wnuk Jędrzeja i to jest wielka tajemnica, możemy się z takich rzeczy pośmiać. Moim zdaniem jednak nie ma powodów do śmiechu. Trzeba wrócić do tej powieści i zastanowić się, czy Pan Bóg, albo może ten drugi nie spłatał profesorowi Eco, jakiegoś psikusa. Trzeba też wskazać nieuważnym i powierzchownym czytelnikom, że jednak przy lekturze, szczególnie jeśli człowiek jest w pewnym wieku i nie ma już dwudziestu lat, dobrze jest wyłączyć emocje i choć na chwilę posłużyć się rozumem.

Jestem, po latach, na samym początku tej lektury i już widzę, że uśmiechy i nonszalancja profesora Eco, są jakby to rzec, mocno nieszczere. Będę teraz trochę jak ci chłopcy, którzy omawiają wojenne filmy w kategoriach realizmu pola bitwy, na którym nigdy nie byli. Oto trzech erudytów, dwóch redaktorów z wydawnictwa, zajmującego się edycją nikomu niepotrzebnych naukowych dysertacji i jeden badacz dziejów templariuszy, omawiają w lokalu, gdzie gromadzą się lewackie męty ( a co mi tam!) historię tych templariuszy. I wszyscy zachowują się tak, jakby nie rozumieli o co chodzi. Być może ten mit nie jest we Włoszech i Francji tak trwały, ale w Polsce tłumaczenie komuś, kto skończył humanistyczne studia, jak to było z tymi templariuszami, byłoby wybrykiem i nietaktem. No, a profesor Eco poświęcił temu cały, długi rozdział. Kilka rzeczy zwróciło tam moją uwagę. I bardzo proszę, by nikt się nie uśmiechał. Mamy do czynienia z tekstem człowieka, który szyfrowanie przekazu miał w małym palcu, a przynajmniej takiego udawał. W pewnym momencie jeden z bohaterów mówi – to był typowy proces inkwizycyjny. Ja zaś myślę – no właśnie nie. To był proces, który był zaprzeczeniem procesów inkwizycyjnych, a to przez fakt, że oskarżonych zwodzono kilka razy obiecując im łaskę, a potem okazywało się, że to tylko taki żart, kolejne piętro śledztwa. Za tą konstrukcją stał oczywiście Nogaret, syn patarena, co zostało powiedziane nie raz i nie dwa, bardzo wyraźnie. Bohaterowie książki profesora Eco, nie wspominają o tym jednak ani słowem. Szkalują za to św. Bernarda, który – lekkomyślnie, bez zrozumienia i pochopnie ponadawał ziemi i zamków, kilku biednym rycerzom-wyrzutkom, którzy zgodzili się przyjąć jego regułę. To jest koncepcja, co tu kryć, jak na erudytę tej klasy, co Eco, dosyć zaskakująca. Kiedy czytałem tę powieść po raz pierwszy, a było to jeszcze na studiach, mogłem ten fragment pominąć, ale dziś? Tak mógłby napisać Mróz Remigiusz, Twardoch, albo Bonda, Gretkowska mogłaby tak napisać, ale nie profesor uniwersytetu w Mediolanie. A jednak. Mamy oczywiście całe akapity rozważań do czego też służyć mogły inicjacje połączone z pocałunkami w części intymne i pluciem na krzyż. Niestety nie ma ani jednego słowa o targach w Szampanii, które templariusze chronili z polecenia papieża i Bernarda. Nie ma też ani jednego słowa o wspomnianym tu wczoraj Arnoldzie de Villanova, który był w tych trudnych dniach przy papieżu Klemensie. Są jedynie rozważania na temat tego, dlaczego papież zgodził się wydać królowi rycerzy, którzy już wyznali niepopełnione winy, skazując ich jeszcze raz na okrutne śledztwo. Ja nie wiem, ale mam taką sugestię – może ktoś mu doradził? Nie twierdzę, że od razu Arnold. Dalej jest jeszcze lepiej, powtarza prof. Eco gawędę o tym, że wielki mistrz rzucił ze stosu klątwę na króla, Nogareta i skarbnika de Marigny. To jest hagada wymyślona nie wiadomo kiedy, ale utrwalona w ukochanym przez wszystkich rozemocjonowanych wielbicieli średniowiecza, cyklu powieści zatytułowanym Królowie przeklęci. Znam bardzo niewiele osób, które ten cykl przeczytały w całości, ale wszyscy zgodnie twierdzą, że jest świetny. No właśnie nie. Nie jest, albowiem wihajster zastosowany do otwarcia puszki z templariuszami w rzeczywistości okazał się lutownicą, która tę puszkę zamknęła na amen. I dziś nie ma nawet sensu tłumaczyć komukolwiek, że mogło być inaczej. Prof. Eco zaś utrwala narrację wprowadzoną na rynek przez Maurice’a Kessela, używającego w literaturze pseudonimu Maurice Druon. Pisałem już o tym, ale jeszcze przypomnę, pan Kessel, wraz ze swoim wujem Józefem i jego koleżanką z Rosji napisali w Londynie hymn francuskiego ruchu oporu, czyli pieśń pod uwodzicielskim tytułem Partisan, przetłumaczoną na polski przez Macieja Zembatego. Trudno doprawdy o bardziej zakłamaną i fałszywą figurę niż ten tekst i okoliczności w jakich powstał. No, ale wracajmy do templariuszy. Profesor uniwersytetu nie wie, że Nogaret umarł w 1313? Rok przed spaleniem wielkie mistrza Jakuba? Nie rozumie, że żadnej klątwy nie było? Ależ to tylko potwierdza jego intencję, która – jasna od tego momentu – będzie się ciągnąć jak guma od majtek przez kolejne trzysta stron. Nie chodzi bowiem o prawdę, ale o pokazanie czytelnikowi wała z uśmiechem i tym charakterystycznym błyskiem w oku. Okay, przyjmujemy wyzwanie i patrzymy co się dzieje w tej książce i jakie też pułapki przygotowała na profesora Eco siła nieznana i przemożna.

Znalazłem taki oto fragment, który ktoś podkreślił w tekście wielkim, narysowanym ołówkiem wykrzyknikiem.

Z systemu zakazów można wywnioskować, co ludzie zwykle czynią – oznajmił Belbo – daje to pojęcie o codziennym życiu.

Zdanie to wieńczy długi opis szczegółowych zakazów, którym podlegali templariusze i ma być początkiem żartobliwych demaskacji dotyczących braci. Ja zaś czytając je, nie wiedzieć czemu, do razu pomyślałem o osiemnastu synodach toledańskich. Takie to myśli człowiekowi chodzą po głowie.

Nie to jest jednak najlepsze. Oto narrator w tej powieści nosi nazwisko Casabuon. Oczywiście, nikt już nie pamięta o co chodzi. Przecież czytamy te książki za pomocą emocji i jeśli autor nie położy nam czegoś przed nosem, albo wręcz na nosie, to nie zauważymy nic. Po prostu nic. A nawet jeśli zauważymy to wzruszymy ramionami.

Podaję linki do istotnych i interesujących nas osób o tym nazwisku.

https://en.wikipedia.org/wiki/M%C3%A9ric_Casaubon

https://en.wikipedia.org/wiki/Isaac_Casaubon

Ponieważ cały czas mówimy o książce Umberto Eco, mowy nawet nie ma by to nazwisko było przypadkowe. I nie jest. Widzimy też jednak, albo niektórzy z nas widzą, a inni nie, że pobłażliwy uśmiech na twarzy profesora powinien był zniknąć już dawno. Oto bowiem w zapomnianej całkiem powieści Zbigniewa Nienackiego zatytułowanej Worek judaszów, dzielny oficer UB przybywa do Radomska, by tam zastawić pułapkę na partyzancki oddział, który likwiduje agentów i konfidentów, a także walczy o wolną Polskę. Przykrywką dla tej misji jest chęć poznania starego profesora, lewicującego od przedwojny historyka, który posiada nieznane materiały dotyczące XVII wiecznego filologa nazwiskiem Casabuon. Główny bohater montuje prowokację, w wyniku której dowództwo oddziału dobrowolnie oddaje się w ręce przebranych za agentów Lodynu ubeków. Następnie zaś zostaje wprowadzone w pułapkę. Potem zaś rozpoczyna się – jakby to powiedział Belbo z powieści Wahadło Foucaulta – typowy proces inkwizycyjny. No właśnie nietypowy, ale karykaturalny, co uznałem za stosowne powtórzyć. A żeby śmiechu i zagadek było jeszcze więcej przypomnę, że tenże Nienacki napisał powieść dla młodzieży Pan Samochodzik i templariusze.

Można oczywiście powiedzieć, że to jest przypadek, nazwisko zaś Casabuon to kuszący kąsek dla ludzi piszących o spiskach. Kochani, nie ma żartów, macie dwóch autorów, którzy całe swoje życie zajmowali się dwojaką aktywnością – kokietowali i straszyli na przemian. Teraz okazuje się, że przypadkiem wpadali na te same koncepty, a jeden z nich w dodatku uchodził za mistrza narracyjnych pułapek, w które wciągał wielbiących go czytelników. Czynił to ze znawstwem, swadą i tym charakterystycznym uśmiechem.

Można tego wszystkiego nie traktować poważnie, ale przypominam, że jesteśmy w lesie fikcji, który wymyślił nie kto inny tylko Umberto Eco. Jeśli ktoś ma zamiar ślizgać się tylko po powierzchni znaczeń, łatwo może sobie rozbić głowę o jakiś pieniek. Radziłby zmienić tryb pracy. Michał Radoryski opisał już tę sprawę w swojej pierwszej powieści, a teraz zaczął kolejną – Zbigniew Nienacki vs Umberto Eco. Napisał już pięć rozdziałów. Na nic Wam się nie zdadzą sposoby czytania stosowane przy prozie Moryca Kessela, porzućcie to.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/zbigniew-nienacki-vs-charles-dickens/

Postanowiłem dziś objechać cmentarz, zanim je zamkną. Nie będzie mnie cały dzień.

Nie wiem z jakiego powodu, ale prawdopodobnie z przepracowania, dopadł mnie wczoraj taki kryzys, że musiałem po prostu przeleżeć prawie cały dzień. Nic podobnego nie zdarzyło mi się wcześniej. Poczułem nagle, bez powodu zupełnie, bo siedziałem jak zwykle przed komputerem, wielki ubytek energii i niemożność zrobienia czegokolwiek. Uważam, że warto o tym wspomnieć, mam bowiem już trochę lat i jakoś się tak tu wszyscy dobrze znamy.

Nie mam za bardzo siły, żeby pisać jakieś poważne analizy, więc może umieszczę tu kilka spostrzeżeń powierzchownych.

Oto z samego rana, drugi już raz w ciągu tygodnia rzuciła mi się w oczy fotka Matyldy Damięckiej, która staje się na powrót medialną gwiazdą. Nie wiem bowiem czy pamiętacie, ale dekadę temu pani Matylda jeździła po szkołach całego kraju i opowiadała o swojej karierze. Żeby tego posłuchać, trzeba było zapłacić pięć złotych od łba. Byli chętni. Dziś artystka powraca i zajmuje się już trochę poważniejszymi sprawami, a mianowicie publicystyką. Polega to na tym, że umieszcza w mediach społecznościowych jakieś obrazki i one są komentarzem do wydarzeń bieżących, albo do czegoś tam, co akurat plącze się w głowie pani Matyldy. Ostatnio narysowała dwa kościoły, jeden z krzyżem na wieży, a drugi bez. Ten pierwszy podpisała słowem świątynia, a drugi słowami świątynia sztuki. Taki żarcik dla spostrzegawczych. Pod tymi rysunkami, które wyświetliły mi się na portalu WP zauważyłem właśnie napis Media podają, że kobiety w Polsce czują się coraz bardziej wyzwolone (albo jakiś w podobnym sensie). Od razu też przypomniał mi się pewien stary wywiad, który Monika Jaruzelska przeprowadziła z Kamilem Sipowiczem. Kamil siedział na tle swoich dzieł, czyli wielkich kartonów, na które ponaklejał jakieś powycinane z gazet zdjęcia i opowiadał coś o filozofii. Monika zaś z poważną miną, dopytywała go o różne szczegóły. Wczoraj zaś jeden z kolegów wrzucił tu link do programu reklamującego nową linię ciuchów, które zaprojektowano w ramach promocji książki Twardocha zatytułowanej „Król”.

Dlaczego ja łączę te trzy sprawy i wszystkie kręcące się wokół nich postaci? Otóż dlatego, że mamy do tu do czynienia ze zorganizowaną dystrybucją. Czego – zapyta ktoś niezorientowany. Można odpowiedzieć, że idei, książek, filmów, ciuchów…Lista ma kilka pozycji, ale najważniejsze jest poza nią. To jest promocja dziedziczenia wpływów i funkcji niejawnych. Można oczywiście stwierdzić, że rzecz odbywa się na gruncie rozrywki i nie ma się czym przejmować. No, ale wszyscy wiemy, że jednak trochę się poprzejmować trzeba, albowiem obecność tych ludzi w przestrzeni publicznej, degraduje innych, choćby takich jak my. Ludzie ci bowiem pilnują tego, żeby rynek treści wypełniał się określonymi, wyraźnie sprofilowanymi jakościami. Choć przecież słowo jakość nie jest tu wcale na miejscu. Lepsze byłoby słowo antyjakość, ale jest trochę dęte. Można powiedzieć wprost – syfami, ale musimy zachować przecież pewien poziom.

Czynią to przez formuły i postawy, a także poprzez demonstrowanie czegoś, co przyjęło się nazywać fascynacją, a co w rzeczywistości jest wyrażonym przez osoby popularne przymusem sprzedażowym. I tak, w tym wczorajszym linku jedna pani opowiada o tym, że fascynuje ją Marlena Dietrich, a inna podkreśla, że jest analogowa, to znaczy, że swoje projekty wykonuje nie w komputerze, ale węglem na zwykłych kartkach. Przyznam, że w to nie wierzę. Uważam, że to jest zabieg marketingowy, który ma podkreślić autentyczność tej pani, jako osoby serio przejętej swoją pracą. Czekałem tylko aż pojawi się sam Twardoch i opowie o tym, że swoje książki pisze na starej maszynie Remington, bo tylko taka maszyna zapewnia właściwą atmosferę w czasie pracy. Inne typy maszyn nie wchodzą w grę. No, ale jakoś się powstrzymali i Szczepana nie było. Może wystąpi w kolejnym odcinku.

Pozorowanie autentyczności jest jedynym modus operandi jaki ci ludzie rozumieją i potrafią zastosować. Niestety nie rozumieją, co to jest autentyczność w sztuce i w jaki sposób człowiek stale coś tworzący może przekonać do sobie publiczność. Myślę też, że co głupsi z nich są przekonani, że zajmą w świadomości odbiorcy miejsce tych wszystkich przedwojennych gwiazd kina i estrady.

Teraz istotna kwestia – czy możliwa jest sprzedaż ciuchów bez tego całego cyrku? No i sprzedaż tych ludzi, bo nimi też się handluje. Zapewne tak, ale nie za ceny, które zostały przewidziane dla tych produktów. Mamy tu więc w istocie próbę narzucenia ekstra cen na jakieś śmieci. Tak to należy odbierać i w ten sposób należy też traktować książki naszych współczesnych geniuszy. Jako element organizacji dystrybucji. Kolejnym etapem tej organizacji będzie ubranie w ciuchy z filmu sześciu profesorów i dyskusja o książce Twardocha w TVN czy Polsacie. W całym tym programie tkwi jednak pewien hak, którego oni nie są w stanie dostrzec. Otóż target do którego kierują swoją gawędę, mam tu na myśli zarówno tych z reklamówki, jak i Sipowicza oraz Damięcką, ma głęboko w plecach to kim była Marlena Dietrich, a także jak wyglądała Warszawa przez II wojną światową.

Na jedną osobę jeszcze chciałbym zwrócić uwagę. Występuje w tym programie człowiek nazwiskiem Jerzy S. Majewski. Dokładnie pamiętam pana Majewskiego z początków jego kariery, czyli z początku lat dziewięćdziesiątych. Pamiętam, bo kilku moich kolegów ze studiów zastanawiało się, czy nie zostać tak zwanym warsawianistą. To jest ktoś, kto łazi po mieście w towarzystwie kamerzysty lub sam i opisuje jak ciekawe i niezwykłe są fasady kamienic, a także jakie niesamowite historie kryją się w przeszłości miasta. Jasne jest, że to fucha, której nie może dostać każdy. Żeby być warsawianistą piszącym stałe felietony w gazowni, trzeba być przynajmniej czyimś bratankiem. Bo to jest stała, nieźle płatna praca, a książki, które z tych felietonów powstają, nie muszą wcale nikogo interesować, a i tak maja zapewnioną dystrybucję. No i Jerzy S. Majewski został włączony, co nie powinno nikogo dziwić, w promocję nowej serii ciuchów. Jest w końcu firmą, obecną na rynku od ponad trzydziestu lat.

Nie trzeba wcale przyjmować do wiadomości istnienia wymienionych osób, szczególnie jeśli człowiek nie jest wydawcą czy autorem. Oferta rynkowa jest bowiem szeroka. No, ale ominięcie ich jest trudne, bo prędzej czy później ktoś w towarzystwie zacznie opowiadać o tych łachach, książkach i filmie. I trzeba będzie zająć jakieś stanowisko. Z mojego punktu widzenia sprawa wygląda tak – cała ich aktywność, to znakomity sposób, żeby stworzyć własny system dystrybucji i własną, komunikację wokół swoich produktów. Tym łatwiej można to zrobić, że te produkty są już na rynku. Oczywiście respons nie będzie taki sam, albowiem nie mamy do dyspozycji mediów, a Tomek nie jest grafikiem analogowym. Rysuje w komputerze. No, ale Hubert i Rafał jakoś dają radę. Może więc coś na tej ich dętej histerii zarobimy.

Dziękuję za uwagę. Muszę naprawdę odpocząć.

Proszę Państwa, zacznę od konferencji w Kazimierzu Dolnym, która – mam nadzieję – dojdzie do skutku. Niestety nie będzie na niej prof. Andrzeja Nowaka, który nie mógł, choć bardzo się starał, zgodzić tego terminu z innymi swoimi zajęciami. Naszym gościem będzie za to prof. Anna Filipczak Kocur, autorka książki „Skarbowość Rzeczpospolitej w latach 1587-1648”. Pozostały skład zostaje bez zmian. Pozostaje mieć nadzieję, że rząd nie podkręci potencjometru z pandemią i będziemy mogli wszyscy wysłuchać wykładów.

Doznałem dzisiaj olśnienia, które nie ucieszyło mnie wcale. Oto, jak wszyscy dobrze wiedzą, książki Michała Radoryskiego, zostały przygotowane z myślą o tym, by znaleźć się na rynku poza internetowym. To znaczy, mają być one dostępne w hurtowniach. Dziś wszedłem na stronę hurtowni, gdzie jest wysłałem i zorientowałem się, że są one tam sprzedawane w detalu, tak samo jak w moim sklepie. Do tego jeszcze znalazły się one także w księgarni Bonito, która nie jest żadną księgarnią internetową, ale ekspozyturą hurtowni z ulicy Kolejowej. Nie przeszkadza mi to wcale, albowiem ceny ustawione są tak, bym na tym nie stracił. Niestety, zapaść na rynku, która wydusiła księgarnie jak kraj długi i szeroki, spowodowała, że hurtownie przejęły funkcję detalistów, narzucając przy tym wydawcom rabaty właściwe dla rynku hurtowego, którego już nie ma w Polsce od dłuższego czasu. To jest pułapka, której hurtownie nie rozumieją, bo na razi wszystko jest świetnie. Hurtownia wykorzystuje sytuację na rynku, za którą nie jest przecież odpowiedzialna. Jej właściciele zareagowali po prostu na odmienne warunki i na tym zarabiają. Sam bym tak robił. No, ale….nie wszyscy, ale część wydawców już sprzedaje samodzielnie. Mali wydawcy nie mają szans na to, by zaistnieć bez hurtowni, chyba, że połączą swoją działalność z jakąś inną, na przykład z prowadzeniem bloga o modzie, zdrowiu, albo czymś jeszcze. No, ale to jest droga przez mękę, jak wiemy. Jeśli wydawcy zaczną sami sprzedawać i promować swoje produkty w sieci, hurtownie zaczną się dusić, tak jak dwa lata wcześniej księgarnie. Pośrednik przestanie być potrzebny, bo wydawca będzie niczym właściciel taniej jatki mięsnej w Lubartowie za cara, na miejscu się szlachtuje, kawałkuje i sprzedaje na sztuki i kilogramy. Po co gdzieś wozić? Po co pośrednik…? No, ale na razie jest jak jest. Ja mam specjalną ofertę dla hurtowni, nie wszystkie moje książki się tam znajdują i uważam, że jest to polityka słuszna. Czas pokaże czy miałem rację.

Jako wydawca mam następujący cel: wypełnić rynek produktami, na których będę zarabiał, ale których nie będę musiał firmować własnym nazwiskiem. Stąd właśnie wziął się Michał. To jest pomysł twórczy, tani i wart zachodu. O wiele łatwiej bowiem zarabia się na książkach pastiszach i polemikach z wydawcami, którzy ładują ciężkie pieniądze w promocję propagandystów zwanych pisarzami, takich, jak Twardoch, Mróz czy Bonda, a także polemikach z nimi samymi, niż na kreowaniu, bez pieniędzy, siebie samego, czy innych autorów. To jest w przypadku mojego wydawnictwa niewykonalne z przyczyn oczywistych – medialne polemiki i promocje są ustawkami, o czym nie raz już mówiliśmy. I dopiera się do nich osoby wyznaczone i przeszkolone. Nie ma sensu w nich uczestniczyć, bo chodzi tam tylko o to, by ten czy ów oszust wypowiedział zadane mu przez zleceniodawce kwestie. Jedyną więc uczciwą misją, uczciwą wobec czytelnika, jest polemika z tymi opiniami poprzez szyderstwo. Jeśli mamy do dyspozycji zdolnego autora, który potrafi zrealizować się w formule preferowanej przez rynek, niech to będzie kryminał albo fantastyka, nie ma na co czekać. Trzeba wydawać i patrzeć co się będzie działo.

Ktoś może powiedzieć, że niepotrzebnie o tym mówię, bo można mi podkraść pomysł. Po pierwsze nie jest tak łatwo napisać coś „w podobie”, po drugie, próba powtórzenia tego numeru, natychmiast spowoduje, wzrost zainteresowania i sprzedaży moich produktów. Tak to wygląda i nie chce być inaczej.

Następna w kolejności książka Michała będzie nosić tytuł „Zbigniew Nienacki vs Umberto Eco”. Michał już zaczął czytać książki pana Eco, uważnie, od deski do deski, jak to on, bez żadnego pomijania wątków i dłużyzn. Męczy się z tym okropnie, ale napisał już jeden rozdział nowej powieści, która – mam nadzieję – będzie jeszcze lepsza niż pierwsza. Odgraża się także, że kolejnym superbohaterem cyklu będzie Erich von Daeniken.

Wróćmy do handlu hurtowego. Jeśli on nie istnieje, co jest łatwe do zaobserwowania gołym okiem, to znaczy, że wskaźniki sprzedaży gwiazd literackiego firmamentu są wyssane z palca, żeby nie powiedzieć gorzej. Podobnie jest ze stanami magazynowymi podawanymi przy konkretnych tytułach na stronach hurtowni i księgarni bonito. Nie są autentyczne. Mi to nie przeszkadza, niech sobie będą jakiekolwiek. Nie ja je ustawiam i nie ja wprowadzam w błąd czytelników. Rodzi się jednak pytanie, czy menedżerowie poszczególnych autorów puszczają te wskaźniki na żywioł, czy negocjują konkretną wysokość nakładu, która wyświetla się przy tytule? Nie mam pojęcia. Mam nadzieję, że do takiego, pardon, gównozjadztwa jeszcze nie doszło.

Sprzedaż detaliczna, a istnieje tylko taka, wyklucza wskazywane ilości upłynnionych egzemplarzy książek Mroza i całej reszty. Niech im tam idzie na zdrowie i niech zawalają tymi gniotami meblościanki w segmentach na strzeżonych osiedlach, ale my musimy mieć świadomość, że to jest dęte. No i służy promocji. Ciekawe jak długo? Do chwili, kiedy hurtownie nie zaczną się dusić. Potem coś z tym ambarasem trzeba będzie zrobić.

Nie twierdzę, że jestem ostatnią nadzieją białych, ale przyszłość handlu książkami, to autorzy potrafiący ogarnąć sprzedaż, będący stale w kontakcie z czytelnikami. Oby było ich coraz więcej. Tylko taka bowiem formuła gwarantuje, że przybywać zacznie pisarzy z rzeczywistymi zainteresowaniami i pasją, a ubywać zacznie kanciarzy, którzy robiąc doktorat u Łazarskiego z komputeryzacji biur w korporacjach pisać będą o sobie per „doktor prawa”.

Na dziś to tyle. Mam parę spraw na mieście.

Dostałem dziś z rana link z informacją o tym, jakie seriale wejdą do telewizji na jesieni. Zaskoczeń raczej nie było, prócz adaptacji prozy trójki najwybitniejszych współczesnych twórców literatury popularnej czyli Mroza, Bondy i Twardocha, mamy w zasadzie same obrazy feministyczne o tym, jak kobiety przejmują kontrolę nad swoim życiem i całym światem.

Każdy zapewne się domyśla, że produkcje te są częścią większego projektu, którego nazwa brzmi „Jak wykorzystać wzmożone wariatki, żeby przypieprzały za pół darmo”. Oficerem zaś wdrażającym założenia projektu w życie, jest dobrze nam znany z prozy historycznej i uwspółcześnionej pan Behemot. Jego postać jest raczej niewidoczna dla uczestniczek projektu, ale unoszący się na tym wszystkim odór krwi i siarki wskazuje jasno, że nie może to być nikt inny. Kim są bohaterki seriali feministycznych, podkreślających kluczową rolę kobiety w mechanizmach obracających ten świat? Są to albo manipulantki, które rozwalają życie innych, dla ich dobra rzecz jasna, albo morderczynie. Mieści się to oczywiście w pewnej tradycji, dlatego jest tak łatwe w dystrybucji i w zasadzie nikogo nie trzeba przekonywać by jeden czy drugi serial o labilnej emocjonalnie, ale w gruncie rzeczy szlachetnej morderczyni, obejrzał. Ojej, byłbym zapomniał, jest jeszcze trzeci rodzaj bohaterek, są nimi szlachetne policjantki z rozwalonym życiem osobistym, które próbują naprawić i wyprostować życie innych osób. Jak widzimy motyw prostowania i naprowadzania jest kluczowy dla zrozumienia o co w tym chodzi. O przymuszenie ludzi do zmiany swojego życia. Nie o zaproponowanie im zmiany, ale o przymuszenie ich do jej dokonania. Innej funkcji te seriale nie mają. Nie jest to produkcja rozrywkowa, albowiem nie można nazwać rozrywką całkowitej wewnętrznej rozwałki, którą czuje każdy kto obejrzy choć pięć odcinków jakiegokolwiek serialu. Nie tylko podkreślającego szczególną rolę kobiet.

Jak to już zostało wielokrotnie powiedziane na tym blogu produkcja rozrywkowa służy nakręcaniu spirali emocji. Kłopot w tym, że mają owe seriale także funkcję propagandową, a to oznacza, że muszą wskazywać na inne emocje niż przyrodzone i towarzyszące człowiekowi w naturalnej drodze od narodzin do śmierci. Choć może wyraz „naturalny” nie jest właściwy, albowiem to co uważamy za naturalne, jest po prostu nawykiem stworzonym przez kulturę, w której się wychowaliśmy. Seriale dla ludożerców prezentowałby inny rodzaj wrażliwości i inne emocje byłyby w nich dewastowane. Tytuły też miałby inne, na przykład takie „Po czemu porcja rosołowa!”, albo „Flaki z olejem II, sezon 7”.

Funkcja produkcji serialowych została zmieniona na naszych oczach właściwie, ale myśmy tego nie zauważyli. Żeby ową podmianę dostrzec, trzeba wrócić myślą do takich seriali jak „Lalka” czy „Noce i dnie”. Moje dziecko zaczęło właśnie oglądać serial „Lalka”, ja zaś od razu przypomniałem sobie jaką funkcję pełnił on w moim życiu. Istotną. Oto w okolicznościach kiedy moimi emocjami i emocjami rówieśników rządziły fobie szkolne, z którymi nikt nie mógł sobie poradzić, w okolicznościach stałego właściwie zagrożenia i różnych dziecięcych obaw, serial „Lalka” był rodzajem terapii. Zasiadałem przed telewizorem na półtorej godziny i wyciszało mnie to oraz uspokajało całkowicie. Niestety emitowano ten serial raz z w tygodniu jedynie, w niedzielne popołudnie. Dziś, produkcje, które nie służą celom terapeutycznym, ale czemuś wręcz przeciwnemu można oglądać na okrągło. I niech ktoś powie, że to nie jest wynalazek szatana.

Produkcje, w których prezentowana jest szczególna rola kobiet i ich nadzwyczajne zalety, są oczywiście najgorsze. Nie ma bowiem wątpliwości co do tego, że za każdą ostentacyjną kokieterią wobec osób z emocjonalnymi deficytami, kryje się nieszczera, wręcz podła intencja. Nie mówię, że wszystkie kobiety mają deficyty emocjonalne, ale seriale służą także do wywoływania tych deficytów. Podobnie jak cały przemysł filmowy od początku swojego istnienia. W zasadzie źle postawiłem tę kwestię. Przemysł filmowy, a dziś serialowy, to jedynie część operacji polegającej na wykorzystywaniu emocji istot słabszych, pogubionych lub dotkniętych jakąś niezdrową ambicją. Kobiety są naturalnym celem tych zabiegów, albowiem różnią się od mężczyzn wrażliwością i oczekiwaniami.

Jeśli przypomnimy sobie pewną szczególną postać, która występuje w II tomie Baśni socjalistycznej, przyjdzie nam zastanowić się czy od samego początku, w ową manipulację wpisany był handel żywym towarem. Nie mówię od razu o masowym sprzedawaniu przewrażliwionych osób do sieciowych domów publicznych. Choć od tego się przecież zaczęło. Pamiętacie doktora Wacława Radeckiego, prawda? Tego co ukradł wagon cukru z bocznicy w Pruszkowie i opylił go pokątnie. Tak, tego samego, którego ciotka wiki nazywa pionierem polskiej psychologii, człowieka w niesławie uciekającego do Argentyny najpierw, a potem do Brazylii. W ramach prac Towarzystwa Naukowego Warszawskiego założył on koło psychologiczne, w którym prócz niego, były same dziewczyny. Potem niektóre z tych dziewczyn umieścił w burdelach i wziął za to pieniądze. Zdobył sławę, rozgłos i opinię człowieka niezwykłego, który odkrywa przez ludźmi tajemnice ich duszy. I wszystkim wszystko sztymowało, albowiem czas był taki, kiedy kobiety wkraczały na arenę dziejów w nowych zupełnie rolach. Tak im się przynajmniej wydawało. I tylko Radecki, stary oszust, a także ludzie, którzy wynajęli go jako pośrednika – Fajfer Dratwa i Ludwik Die Schwarce Schyje Tannenbaum – tak pięknie opisani przez Michała Radoryskiego w jego nowej powieści wiedzieli co się tak naprawdę święci.

Radecki musiał w końcu przenieść się ze swoją działalnością za ocean, a to za sprawą pewnego ziemianina, który ożenił się z panią, będącą wcześniej pod przemożnym wpływem pana Wacława. Ona to, ze łzami w oczach wyznała mu, do jakich to serialowych scen doprowadziła ją znajomość z pionierem polskiej psychologii. Małżonek, słysząc to, załadował rewolwer i wyruszył wprost do siedziby Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, by omówić z doktorem Wacławem Radeckim te, jakże poważne kwestie. Nie poszło mu łatwo, ale w końcu udało się zmusić Radeckiego do emigracji.

Takie jest źródło współczesnych produkcji serialowych, w których podnosi się rolę kobiet i ich szczególne walory, wśród których wrażliwość i empatia plasują się na czołowych miejscach. W przeciwieństwie do ludzi, którzy mogli obcować z Radeckim i systemem przezeń reprezentowanym, my dzisiaj nie wiemy, gdzie dokładnie rezydują panowie kręcący tym interesem, czyli Fajfer Dratwa i Die Schwarce Schyje. Z całą pewnością jednak są w pobliżu i kiedyś się ujawnią.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/basn-jak-niedzwiedz-socjalizm-i-smierc-tom-ii/

Mam wrażenie, że tak, choć coś się jednak zmienia. Nie na tyle niestety, by z tego powodu otwierać szampana. Oto na profilu Jacka Bartosiaka, najbardziej chyba zatroskanego o bezpieczeństwo naszego kraju, widnieje taki oto wpis.

https://twitter.com/BBS41316041/status/1298300280455548929

Jak widzimy, niewiele brakowało, by nasze tutejsze, sztandarowe hasło zostało wpisane do sztambucha pana Jacka, a on nawet by przy tym nie mrugnął. Cóż to bowiem jest, jakaś tam blogosfera, w porównaniu z jego poważnymi badaniami, przemyśleniami, publikacjami i wnioskami? Nic. Betka po prostu. Tam na dole ktoś, jakiś entuzjasta pana Bartosiaka, dołączył garść cytatów jego autorstwa. I patrząc na to zdanie, które kiedyś pojawiło się w mojej głowie w trakcie lektury wspomnień Wojciecha Kossaka – władza może być tylko święta albo tajna – a potem na te cycaty z Bartosiaka (nie poprawiać), myślę sobie – zupełnie jak Bach w sztuce „Kolacja na cztery ręce” pytający Haendla – panie, ale jak można? Jak można pisać tak nędzną muzykę? To jest nie do wyobrażenia. Mam na myśli ten poziom komunikacji z odbiorcą. To jest coś strasznego w sensie podstawowym, bo ów sposób przekazywania myśli po prostu czytelnika degraduje. Wypełnia jakieś jego deficyty, ale go degraduje. Dlaczego tak właśnie jest? Odpowiedź mam gotową i ona jest niestety banalna. Ludzie tacy jak Jacek Bartosiak, nie sprzedają treści, oni sprzedają siebie. Gdyby nagle pan Jacek zaczął śpiewać jakieś kuplety, niewiele by się zmieniło w postrzeganiu go przez publiczność – ot kiedyś mówił, a teraz śpiewa…o co chodzi? Najważniejsze, że jest dostępny w tym samym paśmie co zawsze i możemy się pokiwać w rytm jego słów. Reszta się nie liczy.

Metoda pana Jacka Bartosiaka, została twórczo zmodyfikowana i rozwinięta przez posłów Konfederacji. Już wiadomo, przy okazji, kto będzie następcą Mikkego na skrajnej prawicy. Z pewnością nie Grzegorz Braun. Będzie to Konrad Berkowitz. Który tym się od Brauna różni, że wpisuje się w ten sam zakres fal, co Bartosiak, tyle, że jeszcze może zaśpiewać i zatańczyć. Jako gwiazda medialna jest więc cenniejszy niż Braun, który wchodzi w pewnym momencie w rejestry niesłyszalne przez znerwicowanych i szukających odpowiedzi na jakieś pytania korpoludków. Berkowitza zrozumieją wszyscy, bo on, nawet jak się pogubi, zawsze przypomni sobie jakiś mizoginiczny żart o dupie i będzie wesoło. Tak, jak na przykład tutaj

https://twitter.com/KonradBerkowicz/status/1297647528175964164?s=20

Wszyscy są zadowoleni i wiedzą o co chodzi. Rząd źle rządzi, a Berkowitz chce to poprawić i wie, że to wcale nie jest trudne. Ponadto, w czasie kiedy on będzie tańczył, panowie Mentzen i Dziambor będą częstować ludzi piwem, kupionym za swoje pieniądze. Jak to zwykle czynią wolnościowcy. Najważniejsze bowiem, to znaleźć wspólny język z wyborcami. Ci zaś słuchają tylko tych piosenek, które już znają. Nie ma więc mowy o tym, by śpiewać jakieś inne. No, czasem ktoś tam, nie posiadający nazwiska, bałaknie coś w blogosferze i można o tym wspomnieć. Tyle, że to są marginalia, bez wpływu na pracę silnika. Najważniejsze jest, by cała sala śpiewała z nami.

Słowo o pracy silnika. Trudno znaleźć formację odznaczającą en masse mniejszą skutecznością niż ta cała Konfederacja. Fakt, że weszli do sejmu, ma takie samo znaczenie, jak wejście do sejmu Samoobrony i tak samo się skończy. Walka, którą ci ludzie prowadzą jest w istocie walką o indywidualne kariery polityczne w innych niż Konfederacja ugrupowaniach. I to ma swoją mechanikę, sznyt i koloryt. I jest bardzo dobrze rozpoznawalne.

Co tymczasem słychać z drugiej strony, gdzie także przecież są ludzie sławni, posiadający nazwiska, a wymienianie tych nazwisk to celebracja sama w sobie i prawdziwe, małe misterium. Oto okazuje się, że sławne jak nie wiem co Stowarzyszenie Pisarzy Polskich, chce opuścić grupa literatów. Nie mogą się oni bowiem pogodzić z tym, że Stowarzyszenie wzięło od Glińskiego jakieś grosze na wydanie kilku tomików wierszy. To jest doprawdy niezwykłe. Ministerstwo Kultury i jego agendy finansują wydawanie tomików wierszy, pisanych przez osoby, których nie rozpoznaje nikt. Przypuszczam, że nawet bliscy sąsiedzi mieliby kłopot z identyfikacją ich jako autorów. No, ale oni są przecież poetami, literatami…Skąd się wzięli? Jak to skąd? Z komuny. Nie ma innego źródła talentów przecież niż komuna i jej struktury, które wymagały od pisarzy i poetów posłuszeństwa, lojalności i wierności. Z PiS-em jest o tyle łatwo, że rząd obecny nie wymaga od autorów niczego. Świadom zapewne, że to, co określa się zwykle mianem soft power nie ma najmniejszego znaczenia i jest kolejną modą przybyłą z Ameryki. Tam zaś służy temu, by gracze polityczni nie powyrywali sobie tchawic i żołądków w czasie debat i dyskusji. U nas, cała ta miękka sfera komunikacji, jest bez znaczenia. To tylko niewielkie budżety, które muszą być rozdysponowane. No i to właśnie się czyni.

https://www.onet.pl/?utm_source=poczta.wp.pl_viasg_kultura&utm_medium=referal&utm_campaign=leo_automatic&srcc=ucs&pid=d88f3c69-8af2-45d9-b01d-a503e95f3d9b&sid=bf78661f-61f7-40de-becc-94f65255b9ae&utm_v=2

Kto odszedł? Sami najlepsi: Kral, Tokarczuk, Rudnicki i Kronhodl. Dwóch ostatnich nie znałem do dzisiaj, pierwsza nie napisała niczego od pięciu lat, a druga to osoba zaburzona. Prezeska zaś tego dziwnego stowarzyszenia mówi, że chce wydawać literaturę niskonakładową, a do tego potrzebne są dotacje. Mam wrażenie, że znajdujemy się w centrum jakiegoś obłędu. Ludzie wydający literaturę niskonakładową, powinni to robić za własne pieniądze, jak ja na przykład, i adresować swój przekaz do wąskiej grupy pewnych odbiorców. Dotacje są na pokrycie części kosztów literatury wysokonakładowej, która ma stać się wizytówką kraju i nadawać charakter całej społeczności mówiącej po polsku. To co mówi pani prezeska jest fałszywe, bo ona w rzeczywistości chce powiedzieć iż ludzie, którzy wyszli z komuny, a mają jakieś pozycje i ambicje, chcieliby istnieć jako literaci, albowiem to nobilituje. Nie każdy może być niemieckim szpiegiem jak Twardoch. A więc mili faszyści i homofobi z PiS-u, wyskakiwać z kasy, bo nie będzie kultury. Ci co dostaną pieniądze od zagranicznych fundacji, albo mają resortowe emerytury, jak pan Kronhold na przykład, utrzymają się jakoś. A reszta? Tragedia. I jeszcze istnieje podejrzenie, że ten cholerny rząd chce dzielić ludzi według jakichś fałszywych zasad. A podziały prawdziwe przebiegają inaczej. Oczywiście, że inaczej. Podziały prawdziwe przebiegają tak, by nikt absolutnie, kto ma coś w głowie i potrafi napisać jakiś składny kawałek nie został nawet zauważony przez literatów ze stowarzyszenia. Całe szczęście dla nas uczeni radzieccy wymyślili internet i możemy spać spokojnie, w przeciwieństwie do nich.

Popatrzmy jeszcze na listę tegorocznych kandydatów do nagrody Nike

https://kultura.onet.pl/ksiazki/nagroda-literacka-nike-2020-znamy-finalistow-lista-nazwisk/plwzhje

Moim zdaniem należałoby ich wszystkich wysłać na jakieś zajęcia z papieroplastyki, za karę, że zgodzili się na takie okładki.

Niestety nie mam dobrej pointy do tego tekstu. Napiszę więc jeszcze raz: wszyscy ci ludzie nie są sprzedawcami i promotorami treści, choć chcą za takich uchodzić. Oni są sprzedawcami siebie, dlatego tak uważają, by nie wymieniać żadnych innych nazwisk, poza tymi, które znajdują się w kanonie stworzonym dawno temu przez czerwonych.

Aha, byłbym zapomniał – Maria Janion umarła.