Baśń jak niedźwiedź

Puszczam mimo uszu gawędy, które umieszczają tu niektórzy komentatorzy przywiązani do technikaliów. Mam na myśli tekst o bitwie pod Dien Bien Phu. Żaden sprzęt nie może zdecydować o wyniku starcia, jeśli jedna ze stron prowadzi działania w ramach strategicznego błędu. A tak właśnie czynili Francuzi, nie wykonując rozpoznania, ufając przy tym, że zajęcie wielkiego przyczółku na wrogim terenie i rozszerzanie go poprzez posiłki wysyłane z powietrza, jest świetnym pomysłem. Nic by im nie pomogło, nawet najlepszy sprzęt. Stąd też rozważali użycie bomby atomowej w tym starciu, do czego ostatecznie nie doszło.

Z pojęciem błędu strategicznego nieodmiennie wiąże się pojęcie histerii. Im większy błąd strategiczny tym większa histeria w czasie jego ujawniania się, albo w czasie ukrywania, bo nie zawsze każdemu zależy na tym pierwszym. Histeria zaś to wzmożone działania propagandowe, które powinny w zasadzie demaskować stronę histeryzującą, ale nie zawsze tak jest. Napisałem, jak wszyscy wiedzą, książkę o mało znanym epizodzie czyli o starciu polsko- szwedzkim pod Gniewem. Napisałem ją, albowiem byłem w Gniewie i bardzo mi się tam podobało, a także dlatego, że bitwa ta będąca kompromitacją husarii jest jednocześnie zwycięstwem histerii propagandowej. Dodam, że wrogiej Polsce. Nikt nie opisuje tego starcia, albowiem w myśl kolportowanej po kraju propagandy było ono porażką, kompromitacją króla Zygmunta, a do tego jeszcze najbardziej zasłużyli się w niej Lisowczycy, na których należy pluć, bo tak nam każe czynić wroga, histeryczna propaganda.

Tymczasem – Szwedzi mając drastyczną przewagę, bo i moment zaskoczenia był po ich stronie, sprzyjający teren i do tego jeszcze miejscowych protestantów za sobą, nie osiągnęli celu strategicznego. Cóż to znaczy? Tyle, że przegrali bitwę. Jedyną reakcją na wycofanie się z Polaków z pola pod Gniewem było natężenie histerii, uwolnienie załogi Gniewu i Order Podwiązki, który Gustaw Adolf otrzymał od Anglików. Okoliczność ta demaskuje także popełniony przez rzekomo genialnego króla Szwecji, w rzeczywistości uzurpatora, błąd strategiczny. Nie bierze się pieniędzy z Paryża, po to by realizować interesy Londynu i kolonii angielskiej w Elblągu, a wszystko w celu podniesienia ciśnienia kupcom z Amsterdamu. Tak nie postępuje geniusz, ale kretyn. W dodatku łapczywy. I trzeba by się teraz zastanowić nad okolicznościami śmierci Gustawa Adolfa w sławnej bitwie pod Lutzen, a także prześledzić każdą z jej wersji, bo jest kilka. Pod kątem – czy czasem gdzieś za plecami kirasjerów Pappenheima nie stał jakiś francuski snajper. Bo co do tego, że Richelieu miał w nosie geniusz wynajmowanych przez siebie ludzi i traktował ich instrumentalnie, możemy być pewni. Jak również tego, że nie puszczał zniewag płazem.

Czego dotyczyć miała operacja w ujściu Wisły? Zajęcia Gdańska. Tyle. Gdańsk nie został zajęty, więcej – nikomu w tym mieście nawet nie przyszło do głowy, żeby wpuścić do miasta Szwedów. A Lisowczyków wpuścili. Wobec tego faktu, wszystko inne nie miało znaczenia. Bardzo szybko też okazało się, że Paryż musi wspomóc swojego najwierniejszego sojusznika, albowiem sam nie da on sobie rady nad Wisłą i należy zastawić na Polaków jakąś pułapkę. Tą był rozejm w Sztumskiej Wsi, którzy zapoczątkował dwudziestoletnie przygotowania strony francusko-protestanckiej do ostatecznego zniszczenia Rzeczpospolitej. Tego się w ten sposób w Polsce dziś nie przedstawia, albowiem wszyscy w masie i każdy z osobna, jesteśmy ofiarami siedemnastowiecznej histerii propagandowej, powtórzonej później kilka razy – z całą powagą – przez dziejopisów rodzimych i niemieckich.

No to teraz przejdźmy do premiera Morawieckiego, który – co tu ukrywać – jest największym przegranym ostatnich wyborów. A miał być gwarantem sukcesu. Tak nam został przedstawiony, my uwierzyliśmy i przez całe osiem lat nikt tu, z nielicznymi wyjątkami, złego słowa na premiera nie powiedział. No to teraz – na podstawie mikrych bardzo przesłanek, bo co my możemy wiedzieć – spróbujmy zdemaskować błąd strategiczny, w którym działał premier i cała formacja oraz przeanalizować towarzyszącą dziś tej klęsce histerię.

Uczynimy to, że się tak wyrażę, punktowo, z pominięciem opisywanych tu już dwa razy moich własnych doświadczeń z otoczeniem Mateusza Morawieckiego.

Kiedy Grzegorz Braun wyszedł z więzienia, urządzono we Wrocławiu, w lokalu o nazwie „Konspira” spotkanie z udziałem Kornela Morawieckiego i tegoż Grzegorza Brauna. Zostało ono nagrane i jest pewnie dostępne gdzieś w sieci. Był to czas natężenia różnych dyskusji historyczno-politycznych, które w przestrzeni publicznej inicjował także Braun. Część z nich dotyczyła Jana Amosa Komeńskiego, którego na tym spotkaniu Kornel Morawiecki zaczął nagle wychwalać. Braun aż mu zwrócił uwagę, ale to nic nie pomogło. Dziś możemy się z tego śmiać, albo wzruszyć ramionami, albowiem cóż takie głupstwa mogą znaczyć wobec spraw rozgrywających się za naszymi oknami przez ostatnie lata. Myślę, że coś jednak one znaczą. Kiedy ostatni raz rozmawiałem z Braunem, a było to w roku 2016, on powiedział, że Mateusz Morawiecki, który nie był wtedy jeszcze premierem, uważa, iż te nasze spory o historię to jest nic nie znacząca przeszłość, albowiem dziś co innego jest grane. Podobnie nieważne są już podziały na lewicę i prawicę. Być może Braun coś pokręcił, albo ja źle zrozumiałem. No, ale jeśli to prawda, wszystko wskazuje na to, że premier, dziś już były, uwierzył iż jest częścią jakiejś międzynarodowej społeczności wybrańców, którzy mieszą się z zagadnieniami intelektualnymi i politycznymi znacznie przekraczającymi możliwości zarządzanej przez niego populacji. Na to wskazywałaby jego wizyta w Poznaniu, w czasie kiedy był tam pisarz Harari mierzący się z najważniejszymi wyzwaniami współczesnego świata. Do tego jeszcze można dodać informację, że premier Mateusz Morawiecki był ponoć, bo wiem to z trzeciej ręki, kreacją profesorów Krasnodębskiego i Legutki. To oni mieli namówić Jarosława Kaczyńskiego na zastąpienie Beaty Szydło Mateuszem Morawieckim, albowiem był on bardziej światowy.

Powróćmy teraz do pierwszej części naszych rozważać – Gdańsk w roku 1626 nie wpuścił Szwedów za mury, choć mieli oni liczne gwarancje, ale wpuścił tam Lisowczyków, którzy mieli jak najgorszą i stale ugruntowującą się sławę. Dlaczego? Może Gdańszczanie wiedzieli coś, o czym nie wiedział Gustaw Adolf? Może mieli też gwarancje z miejsca, do którego jego uzurpatorska władza nie sięgała? Może wiedzieli też, że Lisowczycy nie są tak straszni, jak ich maluje wroga propaganda? Zapewne tak było. Trudno bowiem uznać, że kupcy w Gdańsku byli ludźmi działającymi pochopnie.

Co miał Mateusz Morawiecki? Zdawało nam się, że wszystko. No, ale tak się tylko zdawało. Nie miał gwarancji, co było do okazania niedawno. Ludzie zaś, którzy mu doradzali utwierdzali go w przekonaniu, że na świecie zaszły daleko idące zmiany, które unieważniają narracje, jakimi żyje cały naród i poszczególne, składające się nań grupy. Tymczasem okazało się – co nie było żadnym zaskoczeniem, bo wszyscy to przecież widzieli – że PiS jest ofiarą wrogiej, oczerniającej propagandy, dokładnie tak samo, jak elearzy polscy w XVII wieku. Ilość kłamstw wyprodukowanych w przestrzeni publicznej przeciwko partii i jej poszczególnym przedstawicielom przerażała. I nadal przeraża. Jaka była reakcja PiS na tą zmasowaną, dobrze przygotowaną akcję?  Jest nią próba wytłumaczenia, na gruncie racjonalnym, że to wszystko nieprawda. Jaka była reakcja Lisowczyków pod Gniewem na różne szwedzkie wyskoki? Było nią spalenie zaplecza wrogiej armii. Ja celowo – dodam dla niezorientowanych – posługuję się tutaj metaforami będącymi całkiem nie na miejscu w ocenie pana premiera i jego otoczenia. One bowiem precyzyjnie określają gdzie jesteśmy i co się dzieje. Nie istnieje żadna nowoczesna komunikacja, wszystko nadal jest starą dobrą polityką, opartą o nachalną propagandę i odwracanie kota ogonem. Kornel Morawiecki był może entuzjastą i człowiekiem walecznym, ale rozeznanie w rzeczywistości miał słabe. I to pewnie też jakoś ukierunkowało jego syna. Harari nie jest żadnym wizjonerem, ale kuglarzem z jarmarku, na którym kahał chce zarobić grubszą forsę. Wiara w misję takich osobników, jest co najmniej dziwna. Jakby tego było mało, na ostatnich targach książki we Wrocławiu, które organizuje przecież Anna Morawiecka, siostra premiera, gościem specjalnym byli Aleksander Kwaśniewski i Katarzyna Nosowska.

Cóż tu można rzec – polityczne pułapki są rozstawione szeroko i bardzo, bardzo długo w ogóle ich nie widać. Kiedy już je jednak dostrzeżemy, trzeba za wszelką cenę starać się wyskoczyć z tej sieci i znaleźć na otwartych wodach. Ani premier, ani nikt z PiS do końca nie spróbował tej sztuki. Teraz to będzie ćwiczone przy okazji obrony telewizji. Przypomina mi się od razu obrona „Życia Warszawy” przez ekipę Tomasza Wołka, całkowicie przekonaną, że bronią wartości bliskich konserwatywnej prawicy. Biedni ludzie.

A to przecież nie koniec, bo mamy jeszcze prezydenta, który uprawia sport o nazwie „narodowe czytanie”. Poprawcie mnie jeśli się mylę, ale chyba nigdy nie było tam czytane nic z Sienkiewicza. Prezydent zaś ma stać na straży praworządności, o czym warto dziś przypomnieć. No zobaczymy…W każdym razie uśmiechy, jakie w kierunku Mateusza Morawieckiego słały różne panie-polityczki nic nie pomogły. Karty, które dostał on w talii może nie były blotkami, ale gra do której zasiadł okazała się nie być brydżem. To raczej rozgrywka znana z naszej młodości jako Historyczny Upadek Japonii, albo może Dureń, w każdym razie nie był to też preferans. Czekamy na kolejne rozdanie z udziałem prezydenta.

Opowiem pokrótce. Zacznę od dnia dzisiejszego, kiedy to, przed chwilą właśnie, przeczytałem na portalu WP tytuł Wstydliwa przeszłość żony posła PiS. Kliknąłem w to i okazało się, że ta żona bez wiedzy męża zgłosiła się do programu Top Model. On zaś ma inną wizję rodziny. Tak piszą. Co program Tom Model ma wspólnego z rodziną? I co to za mąż, któremu żona może wykręcać takie numery? Przecież ten To Model pokazują w telewizorach. I wszyscy by ją tam zobaczyli. Nie istotne. Chodzi o to, że w różnych kanałach telewizyjnych pokazują, bez przerwy właściwie życie kurew i złodziei, w najlepszym razie obmierzłych leni, które jest wręcz widzom stręczone. A jak żona posła PiS zgłosiła się do programu telewizyjnego, to jest jakiś problem. Z czego on wynika? Że nie zapytała o zgodę redaktora Miszczaka, czy jak on się tam nazywa?

Internet, ten który do mnie dociera przynajmniej, pełen jest nagrań oburzonych rolników, którzy protestują przeciwko reżimowi pisowskiemu. Najpierw tej koleś z Agrounii opowiada, że zamierza iść w politykę, bo sprawy zaszły już naprawdę za daleko i nie da się tego wytrzymać, a potem puszczają jakiegoś spasionego wieprza, którzy krzyczy do kamery, że rolnicy mają już dość, niech rząd do nich strzela, bo tego wszystkiego jest już za wiele. No i ten wieprz przeklina przy tym okropnie, a także daje wyraz temu iż nie rozumie istoty spraw wizerunkowych. Prześladowany rolnik nie może wyglądać tak, jak on, bo jest niewiarygodny. Prześladowany rolnik nie może nawet wyglądać tak, jak ten szczur z Agrounii, bo rolnicy się tak nie zachowują i nie używają takich formuł w komunikacji. To są wszystko kłamstwa rzecz jasna, a ludzie ci nie mają nic wspólnego z wsią. Ich rolą zaś jest rozwalenie kraju i postawienie go w sytuacji kryzysowej, która umożliwi jakąś interwencję. Powstrzymanie ich to w tej chwili chyba najważniejsza sprawa, ważniejsza niż rosyjskie manewry na Białorusi.

Sądzę, że pomysł, by wprowadzić stan wyjątkowy na Podlasiu i części Lubelszczyzny jest dobry i powinien być zrealizowany jak najszybciej. Nie potrafię bowiem zrozumieć, dlaczego ktoś taki jak Kramek nie został jeszcze deportowany i nie wręczono mu wilczego biletu, zakazującego wstępu do Polski. Aktywność tych tak zwanych posłów i posłanek opozycji na granicy polsko-białoruskiej powinna być ukrócona jak najszybciej. Obawiam się jednak, że tak się nie stanie, albowiem istnieje w PiS jakaś nieformalna organizacja wewnętrzna, która czuje się wobec tych osób zobowiązana i lojalna. Ciekawe dlaczego? Konsekwencje z tego wypływające są takie, że łatwiej przychodzi władzy narazić kraj na jakieś zagrożenie niż, pardon, narazić na wytrzęsienie w policyjnej furgonetce tłuste dupy tych posłanek.

Ilość informacji opisujących przeniewierstwa rządu, a także bohaterstwo prowokatorów przekroczyła masę krytyczną. Żyjemy od jakiegoś czasu w świecie przenicowanym, ale udajemy, że wszystko jest w porządku, bo weszło nam w nawyk pisanie i mówienie o głupim rządzie. Naprawdę, nie mam najmniejszego powodu, by okazywać cień sympatii Mateuszowi Morawieckiemu. To jednak co dzieje się w mediach powoduje, że zamieniam się powoli w jego szczerego sympatyka. Szczególnie kiedy widzę osoby pokroju Frasyniuka rzucające wyzwiskami w kierunku umundurowanych funkcjonariuszy państwowych. To jest niemożliwe do zaakceptowania i powinno skończyć się całkowitym ostracyzmem dla tego człowieka. Czy może raczej bałwana, bo ten wyraz bardziej do niego pasuje.

Czasy współczesne przypominają nieco pierwsze lata funkcjonowania blogosfery, kiedy to autorzy lewicowi, posiadający wszelką władzę i rząd na duszami, usiłowali przekonać czytelników, że są prześladowani i za chwilę w Polsce zatriumfuje faszyzm. Widzimy to choćby w wypowiedziach Adama Michnika, który wypowiada się u Wojewódzkiego w jakimś radio na temat niszczenia Polski przez Kościół. Ten wstrętny Kościół niszczy nie tylko Polskę, ale także całe chrześcijaństwo. I tu chciałbym zwrócić uwagę na rzecz szalenie ważną – dla Michnika jest oczywiste, że istnieje kilka rodzajów chrześcijaństwa i nie chodzi tu bynajmniej o obrządki heretyckie. On widzi kilka rodzajów chrześcijaństwa w samym Kościele Katolickim i chce wskazywać na te, które według niego są są chrześcijaństwem prawdziwym. Nazywa przy tym Tadeusza Rydzyka biznesmenem, a to znaczy tyle, że czuje się zagrożony w swoich poczynaniach biznesowych. Wojewódzki zaś mówi o setkach tysięcy dzieci molestowanych na plebaniach. I to przy – według tego samego Wojewódzkiego i istot jemu podobnych – przekonaniu, że w Polsce do kościoła nikt nie chodzi, a najmniejszą popularnością cieszy się ta aktywność wśród dzieci i młodzieży. Michnik gadał też coś ostatnio o doniosłej roli kobiet w życiu publicznym. I to jest doprawdy niezwykłe. Jak to się człowiek zmienia kiedy zostaje wreszcie starcem. Mimo nachalnego charakteru tej propagandy i nieudolnego bardzo charakteru propagandy rządowej, moja sympatia dla Mateusza Morawieckiego nie maleje. Przeciwnie – powoli rośnie. Nie czuję się z tym najlepiej, ale będąc osobą z natury przekorną, nie mogę zapanować nad tym odruchem. Do tego jeszcze wrzeszczący pastor Chojecki, który najwyraźniej postanowił zająć w polskim życiu publicznym miejsce Bartoszewskiego. Wszyscy ci ludzie sprawiają, że myślę coraz cieplej o premierze i całym rządzie. Nawet o Czarnku myślę ciepło, choć jest on wręcz kwintesencją nieudolności i zaniechań propagandowych rządu.

Jeśli do tego wszystkiego dołożymy zatroskanego Piotra Kraśkę, który opowiada w telewizji o losie uchodźców, jakże niepewnym, mogę się spodziewać, że zacznie we mnie narastać chęć wzięcia udziału w prorządowych demonstracjach.

Wczoraj dowiedziałem się, że istnieje w sieci ktoś, kto podpisuje się nickiem babka od histy. Jest to jakaś pani, która ponoć wsławiła się występami przeciwko Czarnkowi. Próbowałem znaleźć jeden z tych występów, ale jakoś nie mogłem. Babka od histy jest bowiem zapośredniczana jedynie przez dziennikarzy z „wolnych” mediów, a my mamy wierzyć w jej autentyczność. Wczoraj zaś dostała jakiś medal za wolność słowa czy coś podobnego. Podobnie jak więziony na Białorusi działacz Andrzej Poczobutt. I to jest zdumiewające, ludzie którzy wpływają na mój stosunek do Mateusza Morawieckiego, nagradzają więźnia reżimu, a jednocześnie chcą by funkcjonariusze tego reżimu przeniknęli na terytorium UE. I nikt nie potrafi tego fenomenu wyjaśnić. No, ale to już przecież było. Mało kto pamięta, że niedawno przecież Sikorski Radosław uruchomił bezwizowy ruch z Obwodem Kaliningradzkim. Nie wiem czy ten ruch nadal działa, ale jak na antykomunistycznego działacza i mudżacheddina walczącego w Afganistanie z rosyjską agresją, była to duża ekstrawagancja. Ta z nagrodą dla Poczobutta i obroną „uchodźców” jest trochę mniej widowiskowa, ale pokazuje kierunek działań. Wielu ludzi, szczególnie młodych go nie rozumie. Pewnie dlatego, że cała ich uwaga skupiona jest na tych parafiach gdzie setki tysięcy ich kolegów jest molestowanych przez księży. Samych księży, przypomnę, jest w Polsce około 20 tysięcy. Każdy z nich musiałby być więc pedofilem i dzień w dzień molestować dziesięciu ministrantów. Takie numery nie udałby się nawet Wojewódzkiemu, a gdzie tu mówić o jakimś wiejskim proboszczu. Jeszcze tydzień tych wygłupów i zacznę wielbić premiera.

Wygląda na to, że rozchorowałem się na dobre. Nie mam siły pisać. Zostawiam Wam więc fragment tekstu z najnowszej Szkoły nawigatorów. Napisała go Ewa Rembikowska i jest to jeden z lepszych materiałów w tym numerze. Mnie się spodobał także dlatego, że nasz nowy minister od szczęścia, zdrowia i pomyślności, Mateusz Morawiecki, publicznie deklaruje, że wprowadzi nam dziś różne przedwojenne luksusy, takie jak pociąg lux torpeda. Ciekaw jestem czy na tym poprzestanie, czy może pójdzie dalej i zatrzyma się dopiero przy monopolu zapałczanym. Oby nie, oby premier Beata Szydło powstrzymała go we właściwym momencie. Ja – nie wiem jak Wy – nie tęsknię też za Lux torpedą. Wystarczy już to pendolino.

Idę chorować. Całość tekstu w najnowszej Szkole nawigatorów.

Właściwy człowiek

Patyczek, główka, draska. Jednym słowem zapałka. I któż by mógł przypuszczać, że tak banalne urządzenie do krzesania ognia stanie się w Polsce międzywojennej przedmiotem niezliczonych sporów polityków oraz artykułów w prasie codziennej i fachowej. Od zapałki zależeć będzie stabilizacja walutowa, budżetowa, polityczna. Ulicznicy będą o niej układać rymowanki i dowcipy, a niejeden wisus za zbliżenie się do pudełka zapałek w rodzinnej kuchni dostanie ścierką po głowie.

Przed pierwszą wojną na terenach Królestwa Kongresowego egzystowało 6 fabryk zapałek pokrywających 30% zapotrzebowania. Do roku 1922 powstało 16 fabryk, których produkcja znacznie przekroczyła zapotrzebowanie rynku wewnętrznego. Słaba waluta pozwalała na opłacalny eksport do Anglii, Francji i Holandii. W roku następnym wybudowano jeszcze 3 zakłady. Wyprodukowano 170 693 skrzynie po 5000 pudełek, w każdym pudełku 60 zapałek. Wywieziono za granicę 21226 skrzyń, zaś Monopol Rumuński zamówił 15 tysięcy skrzyń z dostawą na rok 1924.

Wraz ze stabilizacją waluty, czyli wprowadzeniem złotego polskiego eldorado się skończyło. Polska oferta okazała się za droga podczas licytacji dostaw zapałek dla Rumunii i Turcji. Ale nie to było największym niebezpieczeństwem. Ono przyszło ze Szwecji, gdzie pomimo konieczności importu surowców tutejsi inżynierowie postawili przemysł zapałczany na bardzo wysokim poziomie technologicznym. Natomiast w organizacyjne i finansowe karby ujął produkcję i sprzedaż zapałek Ivar Kreuger, gdy z jego inicjatywy powstała w roku 1917 „Svenska Tändsticks Aktiebolaget” (Szwedzka Akcyjna Spółka Zapałczana). Ivar Kreuger miał wówczas 37 lat i w swej megalomanii postanowił zmierzyć się z potęgą bankierów amerykańskich. Firma jego rozpoczęła działalność z kapitałem akcyjnym wynoszącym 45 milionów koron szwedzkich, niebawem dołączyło do niej kilka fabryk zagranicznych. Eksport ruszył z kopyta. Tej ofensywie Kreugera tamę położyły cła ochronne kolejno wprowadzane przez poszczególne państwa. Popyt na szwedzkie zapałki drastycznie zmalał, koncern zaczął się chwiać. Wydawało się, że jedynym sposobem ekspansji będzie wykup zakładów w poszczególnych krajach. Kreuger wymyślił jeszcze trzecią metodę. Pożyczka dla rządów w zamian za oddanie monopolu zapałczanego w jego dzierżawę. Jeśli chciał zostać bankierem, musiał mieć stały dostęp do pieniędzy. Szwedzkie kapitały były na to zbyt mikre. W roku 1919 założył pierwsze szwedzko-amerykańskie towarzystwo, w 1922 r. przyciągnął do współpracy kapitały angielskie związane z bankiem „Higginson & Co”, a w 1923 r. utworzył w Stanach Zjednoczonych „International Match Corporation”. Ze strony amerykańskiej do IMC weszły takie tuzy finansowe jak Rockefeller, „International City Co.”, „Guarantee Trust Co.”, „Bank Lee Higginson”, „Bank Dillon, Read & Co”, firmy Clark Dodge, Brown Brothers.

W tym samym roku pojawił się w Polsce, by rozeznać się w sytuacji. Polskę potraktował jako przyczółek do dalszej ekspansji. Umowa z rządem polskim na dzierżawę monopolu zapałczanego miała stanowić dla niego lewar w jego dalszej ekspansji kapitałowej. Wybrał Polskę, bo było w niej wszystko to, czego potrzebował. Rosła tu osika – drzewo idealne na zapałki, były komponenty chemiczne, tania siła robocza, brak kapitałów na rozwój produkcji, inflacja, chwiejne rządy, kłócący się posłowie oraz urzędnicy chętnie nadstawiający fartuszka.

Dzięki całej armii dobrze opłacanych informatorów doskonale orientował się, że w styczniu 1925 wygaśnie nałożona na Niemcy w traktacie wersalskim klauzula najwyższego uprzywilejowania wobec towarów z państw Ententy, w tym z Polski, no i Polska może wpaść w kłopoty. Wiedział, że Polska choć odzyskała państwowość jest krajem niesuwerennym walutowo. Ponieważ nie miała własnych rezerw złota, nie miała zdolności emisyjnej. Zabezpieczeniem emisji były dolary, które rząd pożyczał od USA na 7% w skali roku. Nieustająco szukał więc pieniędzy na spłatę odsetek dla bankierów.

Aby bardziej skomplikować sprawę, nie były to jedyne zobowiązania. Polska została również obarczona długami międzysojuszniczymi, zaciągniętymi w latach 1914-1919 wobec USA i Wielkiej Brytanii odpowiednio w wysokości 31 978 000 funtów szterlingów i 4 489 000 funtów szterlingów.

Mając taką wiedzę przystąpił Kreuger niczym pająk do tkania sieci, w którą w stosownym momencie wpadnie ofiara.

Kreuger początkowo wykupił 45% akcji największej polskiej fabryki zapałek o zdolności produkcyjnej 46 000 skrzyń rocznie, czyli Towarzystwa Akcyjnego dla Wyrobu Zapałek „Silesia” w Czechowicach i przystąpił do ataku. Wprowadził ceny dumpingowe i jednocześnie złożył propozycję wybranym właścicielom odkupu i akcji. On miał kapitał nieograniczony, oni stanęli pod ścianą. Wkrótce w rękach Szweda znalazło się 45% akcji spółki z o.o. „Watra” w Stryju oraz Zakład Przemysłu Zapałczanego „Płomyk” w Warszawie. W II połowie 1924 r. zakredytował Zjednoczone Polskie Fabryki Zapałek („Błonie”, „Mszczonów” i „Bracia Stabrowscy”). W Towarzystwie Akcyjnym „Iskra” wykupił urządzenia maszynowe. W sumie przejął 72% zdolności produkcyjnej polskich zakładów.

Byłych właścicieli zatrudnił jako zarządców w ich byłych zakładach z bardzo dobrymi wynagrodzeniami, jednocześnie nawiązywał kontakty w sferach urzędniczych i wśród posłów.

Rozmowy trwały przez cały rok 1924. Ze strony polskiej największymi optantami na rzecz ustanowienia monopolu państwowego na produkcję zapałek, a następnie wydzierżawienia go spółce szwedzkiej byli: premier Władysław Grabski, dyrektor departamentu Akcyz i Monopoli w Ministerstwie Skarbu Marian Głowacki oraz jeden z dyrektorów przejętej przez Kreugera fabryki Henryk Rewkiewicz, którzy jak taran łamali argumenty przeciwników ustanowienia monopolu.

8 lipca 1925 roku Sejm przyjął w trzecim czytaniu ustawę o monopolu zapałczanym, pomimo że ustawa była procedowana niezgodnie z obowiązującymi ówcześnie zasadami. Przeważyły argumenty premiera Grabskiego, iż 6 mln dolarów pożyczki w zamian za ustanowienie monopolu pójdzie na pomoc dla powodzian oraz górników z zamykanych kopalń, w związku z załamaniem się eksportu do Niemiec po rozpoczęciu przez kraj ten wojny celnej oraz na import zboża spowodowany klęską nieurodzaju.

Dziwnym trafem 1 maja 1925 roku, czyli na chwilę przed sformalizowaniem prawnym monopolu, weszła w życie nowa taryfa kolejowa, w której wprowadzono specjalne ulgi dla przewozu drzewa osikowego do fabryk zapałek. Kreuger był jednak dzieckiem szczęścia. Transakcja, którą przeprowadził z władzami Polski w pełni potwierdziła jego filozofię życiową, iż kapitał ludzkiej głupoty jest nieograniczony, zaś drobne podarki cementują przyjaźń.

W kilka lat później, już po samobójczej śmierci Kreugera, w tajnym notesie szwedzcy śledczy znaleźli dwa polskie nazwiska osób, które szczególnie się zasłużyły przy przeforsowaniu ustawy monopolowej, za co otrzymały porękawiczne w wysokości 2 milionów dolarów. Ale być może były to tylko plotki niemieckiej prasy. W każdym razie władze polskie wykazały daleko idącą powściągliwość w tej sprawie i nie nawiązały kontaktu z władzami szwedzkimi. Główny negocjator ze strony polskiej, czyli doktor Marian Głowacki opuścił ten padół łez w dniu 27 września 1925 roku w wieku zaledwie 44 lat, zabierając wszelkie tajemnice ze sobą do grobu.

Natomiast Henryk Rewkiewicz rok później już jako jeden z dyrektorów „Spółki Akcyjnej dla Eksploatacji Państwowego Monopolu Zapałczanego w Polsce” napisał z rozbrajającą szczerością tak: „Nie należy się łudzić: zagraniczny kapitał przychodzi do nas, aby zarobić, my zaś go potrzebujemy, gdyż go nam brak. Należałoby raczej życzyć Spółce, aby interesy jej w Polsce były jak najlepsze i aby mogła, nie naruszając interesów konsumenta, wygospodarować obie, a przez to również Skarbowi Polskiemu, jak największy zysk.” (Henryk Rewiewicz: „Obecne położenie w przemyśle zapałczanym” [w:] Przegląd Gospodarczy, nr 16/1926, s.792)

Dla Kreugera uzyskanie wyłącznej koncesji na produkcję i sprzedaż zapałek w Polsce było tak ogromnym sukcesem, że odtrąbił zwycięstwo, wygłaszając w dniu 28 kwietnia 1926 roku oświadczenie radiowe do akcjonariuszy amerykańskich, których zachęcał do zakupu akcji jego firmy, w założonej w roku 1924 pod nazwą „Swedish-American Investment Corporation”, której celem miało być pośredniczenie przy sprowadzaniu kapitałów amerykańskich do Europy. Firma ta za kapitały pozyskane na giełdzie amerykańskiej tworzyła następnie banki w krajach, w których Kreuger zdobył prawo dzierżawy monopolu.

Ustawa z dnia 15 lipca 1925 roku o monopolu zapałczanym przewidywała następujące zasadnicze warunki:

1. Czas dzierżawy trwa dwadzieścia lat.

2. Umowa zobowiązywała Spółkę do pokrycia całkowitego zapotrzebowania zapałek ludności Rzeczypospolitej oraz wyeksportowania w pierwszym roku po objęciu monopolu najmniej 15 tysięcy skrzyń po 5000 pudełek, w następnych zaś latach 33% krajowego zapotrzebowania rocznego.

3. Spółka zobowiązana była złożyć do dyspozycji ministra skarbu dolarów 5 500 000 z przeznaczeniem na wykup istniejących fabryk zapałek, wszelkich zapasów, surowców, półfabrykatów, maszyn, narzędzi i urządzeń do wyrobu zapałek oraz na inne cele inwestycyjne, jako też na wypłatę przewidzianego odszkodowania dla pracowników.

4. Spółka miała udzielić Skarbowi Państwa pożyczki na lat dwadzieścia w wysokości dol. 6.000.000 w formie zakupu 7% biletów skarbowych al pari, czyli zgodnie z ich wartością nominalną.

5. Od inwestowanego kapitału Spółka miała zatrzymywać 12% czystego zysku, z ewentualnej nadwyżki zysku ponad 12% połowa należała do Skarbu Państwa.

6. Czynsz dzierżawny miał wynieść 5 milionów złotych w złocie rocznie; w razie zwiększenia się konsumpcji wewnętrznej czynsz ten proporcjonalnie wzrastał.

Przypominam wszystkim zainteresowanym zyskami wydawcom, że w dniach 4-5 czerwca odbywać się będą w Bytomskim Centrum Kultury targi książki, dla których pretekstem jest 1050 chrztu Polski. Uczestnicy nie płacą za stoisko, zgłaszać zaś swój udział w imprezie mogą pod adresem info@rozetta.pl

Ja zaś zapraszam na stronę www.coryllus.pl, do sklepu FOTO MAG, do księgarni Tarabuk i do księgarni Przy Agorze.

Miałem dziś pisać o czymś innym, o śnie pewnej naszej czytelniczki, która często tu zagląda, ale wobec wydarzeń bieżących muszę ten plan odłożyć. Mam nadzieję, że Pani Beata mi wybaczy. Obudziłem się dziś rano bez świadomości tego co wydarzyło się we Francji, zasnąłem zaś ze świadomością, że Igor Janke dostał nagrodę za swoją pretensjonalną i nieprawdziwą książkę. Skąd wiem, że nieprawdziwą, skoro jej nie czytałem? Dzwonią tu czasem różni ludzie i piszą do mnie listy. Stąd właśnie. Informacja o nagrodzie dla naszego gospodarza była ukoronowaniem całej dyskusji jaka się tu od kilku dni toczy, dyskusji dotyczącej roli Mateusza Morawieckiego, nie tylko w rządzie, ale także w polityce europejskiej. Ja nie miałem tego szczęścia i nie poznałem Mateusza Morawieckiego, rozmawiałem tylko z jego pracownikami, bo jeden z nich zagadnął mnie kiedyś na targach. Podszedł do mnie ten chłopak i powiedział, że jego szef czyta moje książki, że mu się podobają i chciałby dofinansować następną. Ja się bardzo ucieszyłem, ponieważ poszukiwałem wtedy pieniędzy na wydanie II tomu Baśni. Poszedłem więc na spotkanie do tego biura i tam poznałem jeszcze jedną pracownicę pana Morawieckiego. Pogadaliśmy i ja opowiedziałem im o czym będzie II tom Baśni, oni zaś powiedzieli mi, że pierwszy im się bardzo podobał. No więc ja dalej swoje, że drugi będzie inny, bo nie czas teraz na pisanie rzewnych kawałków, jak się ciekawsze sprawy ujawniają. Na co oni powiedzieli, żebym wszedł na jakąś taką stronę, skąd się pobiera kwity, na których następnie wypełnia się prośbę o stypendium, dotację czy coś podobnego. Ja o tej stronie słyszałem już wcześniej od tego faceta co mnie zagadnął na targach i próbowałem tam wchodzić, ale za każdym razem okazywało się, że strona jest w przebudowie. Powiedziałem to moim rozmówcom, oni pokiwali głowami i rzekli, że w tym tygodniu rzecz będzie naprawiona. No więc ja jak głupi klikałem w tę stronę przez cały tydzień i ciągle było to samo, zadzwoniłem jeszcze parę razy do tego chłopaka i on mi ciągle obiecywał, że lada moment wszystko się wyjaśni. Nie wyjaśniło się i dałem sobie z tym spokój. Baśń tom II wyszła na moje osobiste ryzyko, koszta druku pokryłem ze sprzedaży bieżącej. Od tamtej pory postanowiłem nigdy więcej nie zadawać się ze sponsorami. Szczególnie tymi wyrażającymi szczery entuzjazm dla mojej pracy. Wczoraj zaś dowiedziałem się z blogu mojego znajomego klesa, że Mateusz Morawiecki dofinansował wydanie książki, a może książek, Brixena. A więc on tu był i być może nadal jest z nami przez cały czas i obserwuje naszą tutaj aktywność bawiąc się Pana Boga, który jednych wynagradza, a drugich karze. Tak tylko sobie myślę, bo to nie musi być prawda, nie zdziwiłbym się jednak gdyby się okazało, że Mateusz Morawiecki to niewidziana tutaj od dawna Panna Wodzianna. To taki żart, to przecież nie jest możliwe. No, ale gdyby było, to znaczy, że nasza biedna blogosfera to coś w rodzaju obozu filtracyjnego, gdzie ludzie światli, mądrzy i posiadający możliwości finansowe wybierają tych, którzy mają później, niejako z ich nadania kształtować wyobraźnię użytkowników sieci. Jeśli stoi za tym taka myśl, to wolę nawet nie zastanawiać się jaką katastrofą się to skończy. Takie rzeczy bowiem zawsze kończą się katastrofą, albowiem mały demiurg nigdy nie uwierzy w to, że może mieć nad sobą większego demiurga, który ma poważniejsze plany niż wydawanie książek Brixena.

Nasze tutaj rozważania od jakiegoś czasu krążą wokół kwestii rozwalania zachodniej Europy, jej całkowitej dekompozycji, co wiąże się z aktywnością tak zwanych uchodźców, separatyzmów lokalnych, oraz zwiększeniem roli Londynu w polityce światowej. My wszyscy, zgromadzeni na tym blogu, wnioskując poprawnie, jak sądzę, po wystąpieniach księdza Charamsy, po referendum wokół niepodległości Szkocji, które było podpuchą i pułapką na Hiszpanów, po fali uchodźców, że kontynent musi się zmienić, stolice kontynentalne zostaną zmarginalizowane, sytuacja ulegnie pogorszeniu, w dodatku gwałtownemu, co było do okazania dzisiejszej nocy, a środek ciężkości kontynentu, przesunie się na wschód. To znaczy zwiększy się rola Polski, Czech i Ukrainy. No i oczywiście Londynu, który właśnie zaczął narzucać francusko-niemieckiej Europie swoje warunki. Wykonawcami tego planu będziemy między innymi my i to jest dla wielu ludzi powodem do radości. Dla mnie jest to powód do umiarkowanego sceptycyzmu. Środek ciężkości, o którym tu napisałem, będzie miał pewien specyficzny charakter, do końca nie rozpoznany, bo władza istotna będzie przecież gdzie indziej. U nas coś się będzie organizować, w związku z coraz droższą pracą chińskiego robotnika stawiam na jakąś produkcję. Już nie można jak w XIX wieku wywoływać rewolucji w krajach takich jak Włochy i po zdestabilizowaniu sytuacji przerzucać mas robotników za ocean by pracowały w brytyjskich kopalniach saletry i miedzi. To się skończyło, bo wszystko jest podzielone. Teraz pracę zorganizuje się na miejscu, na tym terenie, gdzie jest coś istotnego do zrobienia. No i tak się przytrafiło, że w najbliższych dziesięcioleciach będzie to Polska i Ukraina plus Czechy. Rosjanie dostali jakąś bułkę z masłem jak sądzę i będą siedzieć cicho. Na zachodzie zaś powrócą dawno niewidziane kontrole graniczne i każde państwo będzie musiało zadbać o siebie, i zmierzyć się z nowymi, starymi kłopotami, które niektórzy pamiętają jeszcze z lat siedemdziesiątych, takimi jak organizacja ETA na przykład i inne podobne, związane z lokalnymi separatyzmami. Minus oczywiście IRA, ta się już nie podniesie i to jest oczywiste. To się właśnie zaczęło dzisiejszej nocy. Tuż po tym jak Igor Janke dostał nagrodę za książkę o Solidarności walczącej, która jak nic na świecie nadaje się na symbol dla nowych mas robotniczych, które za chwilę namnożą się w Polsce jak bakterie w laboratorium. Ho, ho, tak, tak, jak powiedział klasyk. Nie dość, że „nasi” z Gazety Polskiej chcą się porozumiewać z Zandebrgiem to jeszcze Instytut Wolności i jego szef wystrugali dla nas taki symbol – Solidarność Walcząca, podziemna armia. Za wszystkim zaś stoi uśmiechnięty Mateusz Morawiecki, dyrektor banku i spogląda tajemniczo w stronę blogosfery zastanawiają się komu tu jeszcze pomóc, kto byłby potrzebny, ale tak naprawdę, serio i na poważnie, w tym zbożnym dziele budowania nowej Polski. Kłopotu ze znalezieniem odpowiednich osób nie będzie, co łatwo zauważyć śledząc komentarze pod informacją dotyczącą nagrody na Igora Janke, nie ma chyba nikogo, kto nie dziwiłby się ten zaskakującej koincydencji – tu wybierają Kornela Morawieckiego na marszałka seniora, a tu trzask prask nagroda dla książki o Solidarności walczącej. Co za niezwykły zbieg okoliczności. Będzie dobrze, zobaczycie.

Zapraszam na stronę www.coryllus.pl Właśnie kończymy skład najnowszego numeru Szkoły Nawigatorów, tym razem francuskiego, który niebawem będzie w sprzedaży, najpewniej na targach we Wrocławiu, w całości poświęcony jest on rewolucji i katastrofie jaką za każdym razem rewolucja i lewica ściąga nam na głowy. Zapraszam.

Wczoraj odbyło się pierwsze spotkanie katakumbowe, w pałacu w Ojrzanowie. Gościem był Piotr Naimski. Dwie godziny zleciało jak z bicza trzasnął, a potem jeszcze przez kolejną godzinę trwały rozmowy kuluarowe. Formuła jest udana i chyba się sprawdziła, choć liczyłem na nieco więcej pytań z sali. No, ale najważniejsze, że uniknęliśmy formatu znanego jako gadające głowy, to znaczy, że dwóch siedzi i coś rozważa, a reszta patrzy się na nich jak sroka w gnat. Będziemy to kontynuować. Nie wiem jeszcze w jakiej dokładnie formule, bo chyba pomysł, żeby odwiedzać duże miasta nie do końca się sprawdzi. To znaczy mam na myśli takie miasta jak Łódź. Jest ona po prostu za blisko i na krótką bardzo, łódzką listę spotkań katakumbowych zapisały się dokładnie te same osoby, które były wczoraj w Ojrzanowie. A przypominam, że spotkanie to jest w Pabianicach, nie w Łodzi, w dodatku w środku tygodnia. Nie ma szans, żeby ktoś na nie przyjechał. Musimy to zmienić. W czerwcu zaś sprawdzimy ile osób zapisze się na spotkanie w Kielcach, a po wakacjach zorganizujemy wieczorek w Poznaniu, to jest trochę dalej, więc może zapiszą się inne osoby.

Spotkanie wczorajsze przebiegało w atmosferze przyjacielskiej i spokojnej, choć rozmawialiśmy na tematy poważne i kontrowersyjne. Po zakończeniu pozostał niedosyt, ale nie można takich imprez przeciągać, albowiem na omówienie wszystkiego zawsze zabraknie czasu. Mi, na przykład, zabrakło czasu na konkluzję, która powinna zakończyć wczorajszy wieczorek. Jest ona następująca – nie ma chyba w Polsce urzędnika, polityka, dziennikarza-propagandysty, który myślałby o czymś w perspektywie dłuższej niż kadencja aktualnej władzy. Nawet własne życie jest zbyt długą perspektywą dla tych ludzi. A co dopiero wieczność. Piotr Naimski podkreślał wczoraj konieczność realizacji kluczowych dla państwa inwestycji, bez względu na to, kto sprawuje władzę. I nawet udało się wskazać polityków, którzy nie są w PiS a deklarują chęć takiej kontynuacji. Pytanie czy to jest tylko deklaracja, czy może też jakaś sprawa głębsza? Tego nie jesteśmy w stanie sprawdzić dopóki osoby te nie znajdą się przy władzy, a tego wielu z nas by nie chciało.

Moja konkluzja jest zaś następująca – żeby w ogóle żyć, musimy otworzyć przed sobą i naszymi dziećmi jakąś szerszą perspektywę niż tylko kolejna kadencja partii. To znaczy musimy mieć taką organizację, która znajdzie sensowne zajęcie dla wszystkich lub da im taką inspirację, że nie będą oni w stanie myśleć o niczym więcej niż realizacja wspólnego sukcesu. W takie perspektywie kształtował kiedyś wiernych Kościół i dzięki temu, przy relatywnie krótkiej średniej życia jednostki, można było budować katedry. Oczywiście, potrzebne były na to także pieniądze, ale ich pozyskanie leżało w gestii organizacji, które te inwestycje planowały. Nasza perspektywa, w której planujemy przyszłość państwa, to perspektywa kilku karier najwyższych urzędników i tych trochę niższych, którzy są w oczach wielu gwarantami sukcesu Polski i Polaków. To jest myślenie katastrofalne, bo jak wczoraj ustaliliśmy, przy ogólnej zgodzie całej Sali, to prosperity każdego z nas jest gwarantem sukcesu państwa, nie zaś sytuacja, kiedy aspirujący do władzy, wyniesieni tam przez nie wiadomo kogo ludzie, pląsają w rytm piosenki o oczach zielonych, a reszta patrzy i słucha. Potem zaś idzie do domu „po dawnemu się męczyć nad nieswoją rolą” jak napisał poeta. Wszyscy byliśmy zgodni co do tego, że komunikacja władzy z narodem jest fatalna, PiS zaś robi wyniki wyborcze mimo tej fatalnej komunikacji, której strażnikami są nasze rzekomo media, a nie dzięki postawie tych mediów. Czyli w zasadzie nic nowego, ale warto było tę konkluzję raz jeszcze ujawnić na żywo, w gronie zaufanych osób.

Co stoi na przeszkodzie do stworzenia organizacji lub sieci organizacji, które swoją działalnością otworzą pespektywę dla przyszłych pokoleń? Aspiracje, pycha i kokieteria, to są największe przeszkody, które – na szczęście można zwalczać w sobie – lub, jeśli komuś przyjdzie taka wola wskazywać je w zachowaniu bliźnich. To jest trochę trudniejsze, albowiem trzeba mieć przy tym jakiś argument realny czyli dorobek. Inaczej będzie to szukanie drzazgi w oku kolegi i nie zauważanie belki w swoim. No, ale  mamy tę aspirację i kokieterię, a do tego jeszcze chęć sprawowania władzy nad duszami bliźnich czy w ogóle kogokolwiek stać na przełamanie takich przeszkód? Kiedy jest on całkowicie przekonany o słuszności swojej postawy? Raczej wątpię. Nie będę tu wymieniał nazwisk, ale może zwrócę uwagę na pewien ruch widoczny w od pewnego czasu w Internecie. Oto pojawiły się podcasty, nagrane przez Jana Pospieszalskiego, w których domaga się on, by prezes Kaczyński usunął z partii Jacka Kurskiego i Mateusza Morawieckiego. I wiecie co Wam powiem? My wczoraj, dyskutując przez dwie godziny nie wymieniliśmy ani jednego nazwiska, poza nazwiskami dawno zmarłych polityków niemieckich i Ursuli von de Leyen. O przepraszam, padło nazwisko Czarnek, w kontekście – czy zaprosić go na jakieś spotkanie czy nie. Byłem przeciw, a poza tym jestem przekonany, że i tak by nie przyszedł. Tutaj zaś, mamy znaną z mediów postać, która powraca nie wiadomo skąd, albowiem koledzy z jego własnego środowiska poddali ją ostracyzmowi i od razu zaczyna od personaliów. To ciekawe. My wczoraj potrafiliśmy dyskutować o komunikacji, także tej prowadzonej przez TVP, którą na sali reprezentowało kilku jej pracowników oraz osoby zajmujące tam stanowiska kierownicze, i ani razu nie padło nazwisko Kurski. Nawet ja go nie wymieniłem. Zaryzykuję więc tezę, że działania, które podjęły środowiska niechętne Mateuszowi Morawieckiemu i Jackowi Kurskiemu, można nazwać zwalczaniem dżumy poprzez zarazki cholery. Nie można jednych aspirujących i nadmiernie pewnych siebie panów zamienić na innych aspirujących i nadmiernie pewnych siebie panów. To się musi skończyć katastrofą, a jej nadejście poznamy poprzez ujawnienie nowych formatów komunikacji z wyborcą. Będą one równie fałszywe, równie pogardliwe i równie głupkowate, jak te poprzednie. No chyba, że ktoś jednak pójdzie po rozum do głowy. Nie sądzę jednak, albowiem pomiędzy władzą, a narodem zalega gruba warstwa proroków większych i mniejszych, którzy – tak naprawdę – powinni zacząć karierę w cyrku lub stand upie. Tam by się sprawdzili. No, ale – powie ktoś – ich zachowanie wywołuje odzew i ludziom się podoba. Oczywiście, podobnie jak podobało się im zniknięcie statuy wolności, czego dokonał słynny magik David Copperfield. Choć wszyscy doskonale wiedzieli, że żadna statua nie znikła. No, ale zabawa była przednia i oglądalność kanału emitującego te pokazy skoczyła. Nasi magicy mają identyczny jak David Copperfield pogląd na kwestie komunikacji z narodem w sprawie przyszłości tegoż narodu i kraju, takiego, jaki znamy dzisiaj. Trzeba pokazać w telewizji, że coś znika lub coś się nagle pokazuje. Nieważne czy to prawda i nieważne czy kogoś to obejdzie w pół godziny po seansie. Liczy się złudzenie mocy jakie dają wyniki oglądalności. Dopóki się tego złudzenia nie pozbędziemy, nikt poważny nie będzie traktował nas jak ludzi. Mam na myśli poważnych polityków, czyli tych z Rosji, którzy chcą naszego unicestwienia. Wczoraj jeden czytelników, Pan Antoni, człowiek doświadczony i realista powiedział rzecz istotną – Niemcy piastujący wysokie, menedżerskie stanowiska w ogóle nie traktują nas jak ludzi. Dzieje się tak, albowiem oni dobrze wiedzą, że perspektywa w której żyjemy może się zamknąć jutro. Oni zaś mają swoją, dobrze zaplanowaną, długą i zabezpieczoną przed katastrofami na wszelkie sposoby. My zaś nie potrafimy się obronić przed ich propagandą, rozsiewaną tu na wszelkie sposoby i korzystającą z tego o czym napisałem wyżej – z pychy, aspiracji i kokieterii. A do tego jeszcze z głupoty. Jeśli tego nie zmienimy, będzie po nas.

Niebawem wygłoszę taką oto pogadankę we Wrocławiu. Może przyjść każdy, ale trzeba wrzucić na tacę.

Ogłoszenia dotyczące dalszych spotkań podam wkrótce. Można się na razie zapisywać na Kielce – spotkanie 28 czerwca w willi Hueta w Kielcach

Ponieważ znów wybieram się na Podlasie, zajrzałem dziś na stronę Polskiego Radia Białystok, żeby sprawdzić kto wygrał wybory w moim ulubionym mieście. Okazało się, że ten sam, co był do tej pory – Tadeusz Truskolaski. Zerknąłem na bok strony a tam był plakat reklamujący nowe przedstawienia Filharmonii Podlaskiej. Na nim zaś widniał napis: PAJACE/RYCERSKOŚĆ WIEŚNIACZA. I trudno doprawdy o lepsze podsumowanie tych wyborów.

Miałem ten tekst nazwać inaczej – Przewagi sarmatów i legendy Solidarności, ale wybrałem to pierwsze. Dlaczego taki pomysł wpadł mi do głowy? Mam na myśli ten linijkę wyżej. Bo do nieszczerych lansów na Sarmatach i do fałszywych legend Solidarności sprowadzona jest komunikacja wyborcza, nie tylko w czasie wyborów samorządowych. Pajace jednak skonfrontowani z cavalleria rusticana to jednak coś znacznie lepszego.

PiS oczywiście wygrał wybory, tak to zostało przedstawione na konwencji w Przysusze. Dlaczego tam Chyba po to, żeby wskazać jaki jest dokładnie target tej partii – małe miasteczka i wsie. Dlaczego nie wielkie miasta? Bo tam cavalleria rusticana nie ma wstępu, a kupienie sobie tego wstępu drogo kosztuje. To może by zmienić komunikację i przez pięć lat wychować sobie elektorat w miastach? Oj tam, oj tam, próbowalim panie, wystawilim tego Szafarowicza, ale nie zażarło…No właśnie…nie zażarło, bo pan Szafarowicz w swojej przydługiej, trwającej ponad rok kampanii wyborczej powtarzał wszystkie przemielone dawno banały, czego nikt nie próbował nawet dostrzec, albowiem nikt w partii reklamowanej jako rycerskość wieśniacza nie ma pojęcia o czym można by z tym ludem prostym rozmawiać? Na tym tle pajace wypadają całkiem, całkiem. Po pierwsze zmontowali sobie lustro, które zwielokrotniło optycznie ich przewagę. Nazwali je „trzecią drogą”, choć mogli jakoś inaczej. Idealnie byłoby nazwać tę grupę „Nędznicy”, bo i proza Wiktora Hugo została wszak przeniesiona na operową scenę. I to by pasowało jak ulał. Manewr ten, który ma charakter szlagieru, zadziałał 15 października i zadziałał teraz. Rycerze wieśniacy mają co prawda przewagę, ale może się ona jeszcze zmniejszyć. Pajace zaś dysponują dwoma opcjami i mogą wmawiać ludziom, że razem tworzą spójny front. Tworzą ale tylko do momentu, kiedy są podzieleni. Ewentualna próba wchłonięcia nędzników przez pajaców, spowoduje, że wszystko rozleci się w cholerę. I to będzie ten paradoks Schroedingera – nie ma co prawda kota, ale kto by się tym przejmował – będzie podzielnie poprzez zjednoczenie. Lustro jest tylko lustrem i nie można doń wejść, szczególnie, że „Alicja w krainie czarów” nie jest jeszcze przerobiona na operę.

Zwolennicy rycerskości wieśniaczej już ostrzą miecze o przydrożne kamienie, a premier Morawiecki pisze, żeby wszyscy sprawdzili, jaki był wynik wyborów samorządowych przed sukcesem parlamentarnym jego partii, tym sprzed lat oczywiście. Ponoć zbliżony do obecnego, co dobrze wróży. Nie wiem co rzec w takiej chwili. Premier, historyk, ekonomista, człowiek kierujący poważnymi instytucjami, wskazuje na powierzchowne podobieństwa i wróży z nich sukces. To jest doprawdy niezwykłe.

Rycerskość wieśniacza nie stworzyła sobie lustra, które zwielokrotniałoby przewagę partii, ale za to stworzyła sobie całą gromadę wrogów, którzy tę przewagę optycznie zmniejszają. Najważniejszym jest Konfederacja, czyli „Straszny dwór”. To jest miejsce, gdzie zamieszkują freaki werbowane przez posła Brauna, który przed samymi wyborami puścił w sieci nagranie, gdzie widać to na tle młodzieży robiącej pompki na radomskim deptaku. Zachęcał w ten sposób do głosowania na swojego kandydata zamierzającego zdobyć władzę w tym mieście. Nie wiem, jaki będzie tego efekt, ale podejrzewam, że mizerny.

Rycerze wieśniacy i mieszkańcy strasznego dworu mają ten sam format komunikacyjny, jednakowo nieszczerze traktowany przez wszystkich i służący temu tylko, by zachować pakiet stołków dla tych samych osób, co zwykle. Nazwijmy ów format „Przewagi Sarmatów”, nie ma takiej opery co prawda, ale nie jest wykluczone, że kiedyś będzie. Za pomocą tego formatu, całkowicie już zdefasonowanego, źle użytego, skompromitowanego, rycerze wieśniacy i „Straszny dwór” próbują się porozumiewać z wyborcą. Żeby nie było za bardzo nudno i banalnie, jedni dokładają do swojego przekazu Smoleńsk, a drudzy emocje towarzyszące młodzieży próbującej uprawiać jakiś sport całkiem bez powodzenia, ale za to w miejscach publicznych.

Cavalleria rusticana nigdy nie stworzy sobie takiego lustra jakie mają pajace, albowiem nie ma odpowiedniego przekazu. No i nie ma w ludziach tej partii autentycznych emocji, które grają po drugiej stronie. Oni by chcieli, żeby było jak w mieście, ale do miasta ich się nie wpuszcza, a prezes organizuje konwencję w Przysusze. Tamci zaś wiedzą o co walczą – o miasta właśnie i o cały pakiet znaczeń jaki jest do pojęcia „miasto” podłączony. I w walce tej odnoszą same sukcesy. Nie wiem czy zgadniecie co tam grają w Rzeszowie, w Filharmonii Podkarpackiej. Na pewno nie…Otóż idzie tam program pod tytułem „Charlie Chaplin’s smile”. Jakby ktoś to wszystko zaplanował normalnie, aż się boję zaglądać do repertuaru w Szczecinie. No dobra, dla Was się poświęcę…o matulu…Misha Maisky ponownie w złotej Sali filharmonii – tak się nazywa program. Już nawet nie trzeba czekać na ogłoszenie oficjalnych wyników.

We Wrocławiu to chyba „Szczury Paryża”, ale na wszelki wypadek nie sprawdzam.

Pajace swoje szczere pragnienie zdobycia władzy w miastach, napełnione emocjami jak najbardziej autentycznymi, maskują legendami Solidarności. Na pierwszym miejscu oczywiście jest Wałęsa, a kolejnym Henryka Krzywonos, a na trzecim Niesiołowski. Ktoś powie, że Niesiołowski nie jest legendą Solidarności…On jest kimś znacznie ważniejszym niż taka legenda. A w dodatku nie ma niebezpieczeństwa, że kiedyś się wybierze do filharmonii i coś mu się tam z czymś głupio skojarzy. Patrząc na te wstępne wyniki przypuszczam, że nikt w miastach, gdzie zwyciężyły pajace, nie chodzi do filharmonii, bo coś by mu jednak w tedy w tej biednej głowinie zaświtało. A nie świta…Co ja się nasłuchałem skarg na Zdanowską, która doprowadziła Łódź miasteczko do stanu zapaści. I patrzcie ludzie – wygrała! W Krakowie żadna Cavalleria rusticana nie sforsuje Bramy Floriańskiej, to oczywiste. Na pierwszym miejscu jest tam pajac, co sobie wyrysował trzy gwiazdki na czole swego czasu. O czym to świadczy? O tym, że żaden istotny przekaz wyborczy nikogo nie interesuje, zwycięzców zaś w miastach można by typować, układając wróżby z repertuaru miejscowych filharmonii.

Co zmieni się po tych wyborach? Myślę, że będzie jedna zmiana istotna – Szarafowicz wpisze się na listy do PE. Reszta pozostanie po staremu. Mam tylko nadzieję, że wśród wieśniaczych rycerzy nikt nie wpadnie na pomysł, by wzmocnić pozycję i wyniki partii za pomocą lustra, którego płaszczyzna wykrzywia się w lewo. Mogłoby się wtedy okazać, że kolejną konwencję prezes zorganizuje w Zawierciu i wszyscy tam zgromadzeni będą śpiewać na głosy pieśń zaczynającą się od słów – My ze spalonych wsi, my z głodujących miast. Tak nie będzie, prawda? Nie wymyślą tego…Choć przecież człowiek nie wie co takiemu Zybertowiczowi może chodzić po głowie…jest piosenka, jest tekst, a w nim na samym początku pojawiają się wyrazy „wieś” i „miasto”. A Zybertowicz to socjolog przecież, zwraca uwagę na takie rzeczy…Dlaczego nie zrobić z tego punktu wyjścia dla podstawy programowej nowej koalicji? To żart taki, żart, naprawdę…nie traktujcie tego serio…Na dziś to wszystko, dzień będzie słoneczny, przeżyjcie go dobrze.

Bo to, że czekamy na fosylizację, a nie na przyjście Parakleta okazało się niespodziewanie wczoraj. Andrzej z Gdańska to odkrył, odnajdując najpierw na stronach z dorobkiem dr hab. Michała Wyrostkiewicza, tytuł konferencji przez niego organizowanej, którzy brzmi Teologia w dobie antropocenu: w stronę prawdziwej katolickiej ascezy ekologicznej

Potem zaś kolega Andrzej zdemaskował, za pomocą wiki, samo pojęcie antropocenu.

Otóż antropocen jest to:

Antropocen – proponowana epoka geologiczna, charakteryzująca się znacznym wpływem człowieka na ekosystem i geologiczny system planety Ziemia. Wpływ ten będzie widoczny w przyszłości w śladach kopalnych. Antropocen nie jest oficjalnie uznany za epokę geologiczną, jednak jest postulowany przez wiele środowisk naukowych.

Niestety nie udało się ustalić, które to środowiska naukowe uznają, nieuznawane przez inne środowiska naukowe, pojęcie antropocenu.  Rozumiem, że środowisko naukowe KUL, uznaje to pojęcie. Super. Zastanówmy się więc, kto będzie oglądał sfosylizowane ślady obecności człowieka na ziemi, kiedy już wszystkie one ostatecznie i nieodwołalnie skamienieją? Sztuczna inteligencja? Kosmici? Czy kto? Ja nie wiem, ale może się okazać, że środowiska akceptujące pojęcia antropocenu, akceptują także inne jakieś koncepcje. Na przykład taką, że z organizmów uznawanych dziś za niższe od ludzi wyewoluują stwory, które zbudują cywilizację na innych niż znane nam zasadach, a potem – przekopując się przez tony odpadów i antropocentrycznych śmieci, zobaczą skamieniałego prof. Wyrostkiewicza, w trakcie organizowania konferencji poświęconej antropocenowi właśnie. I co? Czy go z czymś skojarzą? To zależy z jakiej podstawy będą ewoluować. Jeśli z niżej uorganizowanych ssaków, może tak, ale jeśli z owadów, to już niekoniecznie. I skąd pewność, że jakieś sfosylizowane organizmy będą w ogóle w zasięgu zainteresowań tych istot? O Panu Bogu nie mówię nawet, bo pojęcie antropocenu wyklucza jego istnienie. Wszak Bóg, który jest dobry, nie dopuściłby do takiej hańby, jak zamiana jego dzieła – powstałego na obraz i podobieństwo – w skamielinę.

Mam nadzieję, że wszyscy widzą, jakim absurdem jest przenoszenie metodologii naukowej na grunt wiary. Jest to tym większa brednia, że nikt nie myli o tym, by za pomocą tej metody rozwiązywać problemy, które do tej pory czekają na rozwiązanie i badać dokumenty, których nikt nie badał, czyli zajmować się dostępnymi, niełatwo co prawda, ale jednak, realiami. Metodologia naukowa, co dla nas tutaj jest jasne, stała się podstawą kolportażu nowych formatów propagandy. Na wszelkie zarzuty zaś jej prorocy odpowiadają – pan się nie posługuje metodą naukową! No, ale ci co się posługują występują przeciwko doktrynie. I chyba mają na to zgodę. A skoro mają zgodę, nie ma się czym się przejmować. Wierni i tak niczego nie rozumieją, ciemny lud to kupi. Jeśli któryś ksiądz w to wierzy, nie mogę mu niestety pomóc. I żeby potem nie było, że nie ostrzegałem, jak po raz kolejny przyjdą mordować księży i zarzucać im, że mamią lud kłamstwami. A oni przecież tylko nie mogli przejść obojętnie obok oferty, którą złożył im antropocen. Jakie to smutne. Chcieli dobrze, a wyszło jak zawsze. A wszystko to dzieje się po to, byśmy się nie zajmowali historią Kościoła i traktowali ją jak zbiór legend i bajduł dla dzieci i starców. Antropocen to co innego, otwiera drogi do kariery naukowej i urzędniczej, można przy założeniu, że istnieje, promować nowych naukowców, którzy będą powtarzali te same brednie. I tak w koło Wojtek, aż do ostateczne fosylizacji, bo przecież nie do Ponownego Przyjścia, które fosylizację wyklucza.

I popatrzcie teraz jakie to zaskakujące, ten blog i całe środowisko istnieje już 15 lat, a żyjemy w czasach, kiedy każde, najlżejsze, przepraszam, pierdnięcie, opisane jest przez sześciu przynajmniej „naukowców”, którzy za jego pomocą chcą coś udowodnić. A do mnie nie zgłosił się jeszcze żaden „badacz”, który by chciał się dowiedzieć, jak to wszystko tutaj jeździ, jakie cele nam przyświecają i czego chcemy. To jest jedna z demaskacji ostatecznych. Nie sklasyfikowano nas też w żadnej grupie zjawisk internetowych. Chyba na samym początku blogowania kolega Budyń napisał swój doktorat i coś tam bąknął o tym blogu, ale było to w czasach, kiedy nie istniała jeszcze SN. Dawne dzieje, a świat idzie do przodu. Znajdujemy się więc całkowicie poza horyzontem zainteresowań naukowców, którzy – o czym wiem na pewno – korzystają z naszej tutaj pracy pełnymi garściami. I nawet się nie zająkną. Ja nie będę wskazywał o kogo dokładnie chodzi, bo wpływu na to i tak nie mam.

Weźmy teraz takiego dr Rafała Brzeskiego, specjalistę od służb specjalnych. Udzielił on ostatnio wywiadu Jakubowi Augustynowi Maciejewskiemu, który pyta go: czym agentura wpływu różnie się od tradycyjnych szpiegów? Jak to czym? Szpiedzy wyglądają jak tajemniczy don Pedro z bajki o smoku wawelskim, a agenci wpływu są podobni do Bartłomieja Bartoliniego herbu zielona pietruszka mamma mia! Któżby tego nie wiedział? Całego wywiadu nie można przeczytać jeśli się za to nie zapłaci, a ja nie zamierzam. No, ale można tam przeczytać zdanie:

Agentura wpływu prowadzi obliczoną na długie lata dywersję informacyjną. Dyskretnie sączy jad w środowiskach decyzyjnych i opiniotwórczych powoli pchając je w kierunku samozniszczenia lub zniszczenia struktur państwa.

Niesamowite. A czy w innych strukturach i instytucjach niż państwowe, ta agentura wpływu też działa? W Kościele, na przykład? Czy tam jej akurat nie ma? A może to nie jest przedmiotem analiz badawczych dr Brzeskiego? Ciekawe, tak swoją drogą, co dr Brzeski sądzi o antropocenie?

Skupmy się na tej dyskrecji agentury wpływu. Cały twitter pełen był niedawno nagrań gdzie można było obejrzeć Lejba Fogelmana jak gada z Mazurkiem. W czasie tych rozmów dzwonili do Lejba ludzie i zadawali mu różne podchwytliwe pytania. Na przykład: proszę pana, proszę pana, a co pan sądzi o ustawie 447? Albo: proszę pana, proszę pana, a wie pan kim był ojciec Aleksandra Kwaśniewskiego? Na co Lejb odpowiadał – nic nie sądzę, albo – nie wiem.

Widzimy więc, że w takich okolicznościach żadna dyskrecja nie jest agenturze wpływu do niczego potrzebna. Zajmuje się ona bowiem profilowaniem całych dyskusji, albo wręcz bloków tematycznych, w których wszystko kręci się według ustalonego i niezmiennego od lat schematu. W opanowanym przez agenturę wpływu społeczeństwie nie ma potrzeby utrzymywać jakichś dyskretnych Jamesów Bondów, którzy coś tam dyskretnie sączą, no chyba, że chodzi o Martini wstrząśnięte, niezmieszane. Władza zmienia się co jakiś czas i wszystko zostaje wywrócone do góry nogami, instytucje zmieniają program i każda działać zaczyna na nowych zasadach. Nie mają one żadnego znaczenia. Dyskrecja jest agentom wpływu potrzeba o tyle, o ile obawiają się oni innych agentów wpływu. To wszystko. Reszta dzieje się w ramach programów badawczych i medialnych realizowanych przez ludzi, którzy wcale nie są dyskretni. Przeciwnie, pokazują nam codziennie jakieś nowe sztuki, a my czekamy na więcej, albowiem nie możemy już żyć bez tych wygibasów. Do tego jeszcze wmawiają nam, że uczestnictwo w organizowanych przez nich zabawach doprowadzi nas do odkrycia czegoś istotnego, na przykład prawdy. Do niczego nie doprowadzi, to jasne. Tylko skończony idiota może uwierzyć, że Lejb Fogelman odpowie na jedno z tych całkiem głupich pytań. Chodzi tylko o to, żeby ktoś je stale i nieodmiennie zadawał, właśnie wtedy kiedy zobaczy Lejba w telewizji. Czyli, żeby czekał na zdemaskowanie Kwaśniewskiego, jak nie przymierzając Wyrostkiewicz na fosylizację antropocenu.

A jak już byśmy tego Kwaśniewskiego zdemaskowali, to co? Mielibyśmy satysfakcję – odpowie jakiś ortodoksyjnie wierzący w demaskację człeczyna. I co poza tym? Nic. A co miałby Kwaśniewski? – też satysfakcję, że zrobił w bambuko miliony ludzi, pożył sobie, popił i zakąsił. Idąc dalej za tą myślą, dochodzimy do wniosku, że agenci wpływu to ludzie dostarczający natychmiastowych, całkiem niedyskretnych, ale ulotnych jednak satysfakcji. I od tych satysfakcji uzależniają miliony. Oczekujące już później wyłącznie na powtórkę, potem na kolejną i jeszcze jedną. Instytucje nie mają tu nic do rzeczy, bo gdyby tak było Brzeski musiałby oskarżyć o agenturalność Mateusza Morawieckiego, podpisującego różne upokarzające dokumenty w czasie ostatniego roku kadencji PiS, a tego przecież nie zrobi.

Z grubsza podsumowując – agentura wpływu oczekuje, że na widok Lejba Fogelmana każdy uczciwy Polak wykrzyknie – ty Żydu! I poleci zaraz namalować gwiazdę Dawida na szubienicy. Potem zaś rozpłacze się nad losem wyklętych, a przechodzący obok przypadkiem reporter GW zrobi mu zdjęcia i sprzed to potem do Jeusalem Post z odpowiednim komentarzem.

Agentura wpływu oczekuje, że pojęcie antropocenu zrobi odpowiednie wrażenie na karierowiczach, którzy wyczuwając koniunkturę, zaczną tworzyć piramidalne brednie, których podstawą będzie tenże antropocen i za pomocą tego formatu robić będą kariery naukowe i polityczne. Tworząc nową jakąś kastę wtajemniczonych.

Polacy zaś – dawno straciwszy wiarę w Ponowne Przyjście – będą się zastanawiać w jakich to ciekawych pozach skamienieją i co na ich widok powiedzą do siebie kosmici, którzy za miliony lat wylądują na Ziemi. Bo wylądują prawda? Wszak niektórzy mówią, że już wylądowali…Prawie jak Bartosiak z Ziemkiewiczem, co opowiadają, że III wojna światowa już trwa. Po co oni to mówią, jak myślicie? Może chcą opanować dyskretnie jakąś instytucję i doprowadzić ją do samozniszczenia?

Teraz ogłoszenia. Ludzie mnie pytają czy spotkanie z Piotrem Naimskim 12 kwietnia to konferencja? Nie, to wieczorek. Spotykamy się, gadamy i wyjeżdżamy, no chyba, że ktoś sobie wykupił pobyt w hotelu. No, ale to jest już indywidualny wybór. Jedzenia też nie będzie tylko kawa. Impreza, jak wielokrotnie pisałem, ma charakter prywatny, wchodzą na nią ludzie z listy.

IX konferencja LUL Odbędzie się, zgodnie z zapowiedzią, w hotelu Polonia w Krakowie. Termin 8 czerwca tego roku. Ilość miejsc ograniczona do 50, bo sala jest mała. Wpłata – 380 zł od osoby. Na pewno wystąpi prof. Andrzej Nowak. Tytuł wykładu poda nam później.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/udzial-w-9-konferencji-lul/

Prócz prof. Nowaka potwierdzili swój udział: Piotr Kalinowski, czyli nasz kolega Pioter, który wygłosi wykład pod tytułem „Zaginione imperia”, kolejnym wykładowcą będzie Piotr Grudziecki, czyli nasz kolega Grudeq, który wygłosi wykład pod tytułem „Prawo spadkowe”. Sorry querty, ale z nimi o tym rozmawiałem już rok temu. Kolejnym wykładowcą na konferencji w Krakowie będzie prof. Ewa Luchter-Wasylewska, która wygłosi wykład „Enzymy – niezwykle biokatalizatory”. Wczoraj swój udział potwierdził dr Adam Witek, który wygłosi wykład pod tytułem „Kto się boi CO2 ? Albo co ma laser (molekularny ) do wiatraka”. Ostatnim wykładowcą będzie pan Michał Chlipała z Collegium Medicum UJ, który wystąpi z prelekcją zatytułowaną „Historia ewakuacji medycznej z pola walki”. Zostało już tylko 32 miejsca.

W dniach 6-7 lipca 2024 odbędą się Targi Książki i Sztuki. Tym razem w pałacu w Ojrzanowie.

Jeśli nic nie stanie na przeszkodzie, w dniach 10-11 sierpnia będziemy z Hubertem na festiwalu Vivat Waza w Gniewie. To duża impreza a my będziemy mieć tam spotkania autorskie w związku z książką „Gniew. Bitwa Wazów” oraz kolejną – „Porwanie królewicza Jana Kazimierza”. Dostaniemy też stragan w rynku, gdzie wystawimy nasz towar – książki i ilustracje, a także koszulki.

Wizyta we Wrocławiu zaowocowała tym, że znalazło się tam trochę egzemplarzy Wspomnień księdza Bliźnińskiego. Ja zaś odnalazłem jeszcze 6 egz. III tomu Baśni polskich. Sprzedaję drogo. Nie ma przymusu kupowania, to tylko oferta.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/waclaw-blizinski-wspomnienia-mojego-zycia-i-pracy/

Do najinteligentniejszych, najbardziej zdecydowanych i skutecznych ludzi, jacy kiedykolwiek chodzili po polskiej ziemi należy zaliczyć towarzysza Ignacego Rosenfarba, który pod koniec życia był głównym dowódcą Służby Ochrony Kolei. Trudno sobie wyobrazić lepszą nagrodę za wierną służbę i właściwe wypełnianie obowiązków. Synekura, spokój, cisza, a jednocześnie do dyspozycji tysiące ludzi pod bronią, którzy strzegą infrastruktury krytycznej. Aż strach pomyśleć z jakimi propozycjami przychodzili poważni ludzie do towarzysza Rosenfarba, kiedy ten pełnił swoją odpowiedzialną służbę. I jakie zaufanie musieli mieć doń towarzysze radzieccy. Nieprzekładalne na żadną walutę. Niestety towarzysz Rosenfarb zmarł bardzo młodo i zdecydowanie za wcześnie. Jego idea jest jednak ciągle żywa. Jak pamiętamy był on gorącym zwolennikiem przejęcia przez Gwardię Ludową wszystkich symboli AK, zjawił się nawet w tym celu w Oblęgorku, w towarzystwie obstawy, żeby zaprezentować rodzinie Henryka Sienkiewicza, nowy krój munduru Gwardii Ludowej, który, nie licząc detali był jeszcze szykowniejszy niż mundury przedwojenne. No i, jak nas informują Internety spotkał się on z ciepłym przyjęciem rodziny, która zapewne nigdy nie zapomniała tej wizyty. Nie wiemy w jakich okolicznościach zmarł towarzysz Rosenfarb, ale nie można wykluczyć, że były one dramatyczne. Nie każdemu bowiem podobały się pomysły towarzysza w trudnych latach czterdziestych i pięćdziesiątych. Potem przyszła kolej na ich eksploatację, kiedy okazało się, że towarzysze radzieccy i przyjaciele Ignacego Rosenfarba nie potrafią jednakowoż zrobić nad Wisłą nic, co choć trochę przypominałoby kołchoz i należy grać inaczej.

No, ale ja akurat uporczywie wracałbym do tej wizyty u Sienkiewiczów, która obfitowała w różne konsekwencje. Takie, na przykład, że książki Henryka Sienkiewicza nie zostały usunięte z bibliotek, jak książki innych autorów. Choć były przecież w wymowie arystokratyczno-burżuazyjne. No, ale talent i masa dzieł przytłoczyły towarzyszy. Lepiej było Sienkiewicza zagospodarować niż próbować go unieważnić. To było też chyba niemożliwe, ze względu na sławę przedwojenną i nagrodę Nobla.

Popatrzmy teraz na tę sprawę inaczej. Jeśli towarzysz Rosefarb podbił serca rodziny Henryka Sienkiewicza i, w pewien sposób, zawłaszczył dla władzy ludowej Oblęgorek, to można też rzec, że potomkowie Lewisa Namiera, w podobny sposób – wszyscy rozumieją, że symboliczny – zawłaszczyli Wolę Okrzejską. Dziś już bez żadnych obaw, bo każdy był wcześniej ostrożny, można mówić, że Lewis Namier to stryjeczny dziadek braci Kurskich, a Gaon z Wilna to ich praprzodek. Jacek Papis-Rosenbaum umieszcza na twitterze zdjęcia, gdzie widać, jak stoi przy popiersiu Gaona w Wilnie i podpisuje to właśnie tak – prapraprapradziadek braci Kurskich.

Mamy więc już dwa istotne symbole, na których opiera się wielki obszar znaczeń czytelnych w Polsce. I teraz zastanówmy się czy one są w jakiś sposób czytelne także gdzie indziej? Zapewne tak, ale nie tak, jak sobie wyobrażamy. Czyli – przyjmijmy takie założenie – kiedy żył towarzysz Rosenfarb i mówił on z innymi towarzyszami o Sienkiewiczu, to słowa te znaczyły coś innego niż nam się zdaje. Wyrazy: Potop, Ogniem i mieczem, Oblęgorek, Połaniecki, pryncypał, miały dla tego środowiska inne, o wiele cięższe znaczenie. Tak samo jest ze środowiskiem zagranicznych profesorów, których starszy z braci Kurskich zwoził, tak słyszałem, do Woli Okrzejskiej, by im pokazywać miejsce narodzin autora i myśliciela tak wybitnego jak Lewis Namier.

Widzimy więc, że można używając języka polskiego i pojęć, jakby to powiedział Piotr Semka w rozmowie z Antonim Macierewiczem – arcypolskich – prowadzić całkowicie antypolski dialog. I nikt się nie pokapuje. Bo niby jak? Czy ktoś był z tym Rosenfarbem w Oblęgorku w roku 1943? No nie. A czy ktoś chodził z tymi profesorami z Oksfordu po parku w Woli Okrzejskiej? Też nie. O czym więc gadać? Można ująć rzecz jeszcze inaczej: większość Polaków dziś w ogóle nie rozumie Sienkiewicza, nie utożsamia się z jego bohaterami i szuka jakichś innych sposobów na porozumienia kulturowe. Jakich? Nieważnych, słabych, o charakterze lokalnym, nie rokujących i niezrozumiałych w żadnym innym miejscu poza Polską. Dających jednak jakieś satysfakcje i konsolidujących wspólnotę. Wokół czego? Głównie wokół podcastów i telewizji. Laskowik, Cezary Pazura, to jest oferta dla ludzi ambitnych. Jest też oferta dla mniej ambitnych, są to patostreamy i głupie filmy, na których widać faceta jak sobie przykłada zapalniczkę do gołego tyłka. Potem jest eksplozja i tak zwana beka. W ten sposób komunikują się Polacy dzisiaj i to daje wszystkim wiele satysfakcji. Pozostaje jednak pewien niedosyt i wielu próbuje wrócić do starych, nieco już zapomnianych narracji. No, ale one mają już innego gospodarza i żadnego powrotu nie ma. Jest wręcz tak, że wszystkie ambitne, porzucone przez nas gawędy, natychmiast zostają przejęte i zaczynają służyć do komunikacji bynajmniej nam nie przyjaznej. Nawet Nobel już nikomu nie może przeszkadzać, bo dostała go Tokarczuk, osoba pozbawiona słuchu literackiego i całkowicie niesamodzielna do tego.

Wszelkie istotne, a to znaczy robiące dobre wrażenie i gwarantujące sukces narracje są w zasadzie poza nami. Co zostało? Patostreamy, jak wspomniałem i narracje rzewne. Te zaś zawsze są oszukane, o czym nigdy nie należy zapominać. Narracje rzewne rozpleniły się ostatnio niesłychanie i wszędzie mamy te dziecięce śpiewy, teledyski wojenne, gdzie odziani w archaiczne, bynajmniej nie szykowne, mundury panowie z brzuszkami żegnają się ze swoimi zapłakanymi dziewczynami. To wszystko ma budzić ducha. Czyli co robić? Tego do końca nie wiemy, ale możemy się domyślać. Wczoraj trafiłem na wypowiedź pana Zakajewa, jednego z bohaterów filmu „Reset” powiedział on, że jeśli Polska nie będzie pomagać Ukrainie, też zostanie ogarnięta wojną. Doprawdy? Przypomniałem sobie ten cały „Reset”, pokazywali tam takiego charakterystycznego pana z wąsami, który dużo mówił o patriotyzmie, Polsce i ratowaniu Zakajewa z rąk Tuska. On też był arcypolski. W końcu Zakajew się uratował bez jego pomocy. No i zastanowiłem się, że to jest jednak trochę dziwne. Robią demaskatorski film, który nie ma żadnych konsekwencji, poza tym, że pokazują ciągle Lecha Kaczyńskiego i nagrania ze Smoleńska, przeplatane wstawkami, których nikt nie rozumie, bo prowadzący nie potrafią ich widzowi wyjaśnić. Ciągną to w nieskończoność, dochodzi do przegranych wyborów, główni źli pokazani w tym filmie wracają na swoje stanowiska, a na koniec okazuje się, że prof. Cenckiewicz to kolega Kosiniaka-Kamysza.

Wiadomo też było i jest nadal, że jedyny rząd, który chciał pomagać Ukraińcom to rząd Morawieckiego. Z obecnym rządem sprawa nie jest tak oczywista, a Zakajew mówi, że powinniśmy pomagać Ukrainie. Czyli komu konkretnie? Holdingom? Oligarchom? Ilu z nich jawnie współpracuje z Moskwą? Ilu historyków ukraińskich jawnie współpracuje z Moskwą i jest przez Moskwę finansowanych? To jest jeszcze lepsze pytanie. Oni bowiem, czego możemy się domyślić z niektórych wypowiedzi prof. Nowaka, nie przyjmują do wiadomość naszej wersji historii i w ogóle nie chcą o niej dyskutować. Mamy przyjąć ich wykładnię dziejów i się zamknąć. To zaś przypomina czasy, sprzed uaktywnienia się towarzysza Rosenfarba, czyli czasy niezrozumienia całkowitego.

Wobec takich okoliczności nic nas nie zwalnia z obowiązku samodzielnego dociekania prawdy. Kiedy bowiem tego zaniechamy, a tak już bywało, dochodzi do sytuacji następującej – elitarne narracje zostają przejęte. Naród jest szykowany do wojny, ale o tym nie wie, albowiem zajmuje się porównywaniem genitaliów pod wierzbą rosochatą, co daje mu mnóstwo satysfakcji. O strategiach zaś rozmawiają – jawnie – wyłącznie zdrajcy. Mają oni różne kostiumy na sobie i różnie modulują swoje wypowiedzi. Jeden jest przebrany za kogoś, kto mógłby uchodzić za bon vivanta w latach czterdziestych, inny za żołnierza, jeszcze inny za profesora. Nie zmienia to najważniejszego – to są kostiumy, a oni wszyscy są zdrajcami. Im bardziej arcypolsko lub choćby tylko przekonująco wyglądają tym większa jest ich zdrada. My dzisiaj jesteśmy w trakcie procesu destylacji. Powstaje nowy rodzaj komunikacji, a w tym całym procesie destylacji chodzi o to, żeby oddzielić idiotów i entuzjastów od zimnych drani. Tym ostatnim przekaże się cały zestaw gadżetów, który upodobni ich do husarii, lotników z dywizjony 303, czy kogo tam chcecie. Dlatego na miejscu każdego z Was mili czytelnicy dobrze bym się zastanowił, zanim zaangażowałbym się z głową i uszami w te prezentacje. No, ale co kto lubi. Ja nikogo nie wychowam. A i sam jestem już wystarczająco stary, żeby się za wychowywanie nie zabierać. Miłej niedzieli.

Ludzie niczego się nie uczą, przede wszystkim zaś nie uczą się polityki. Wszystko przez to iż uważają siebie samych za ostatnią wyrocznię w jej sprawach, a przeszłość za panoptikum, nie mające już żadnego znaczenia. Ufają poza tym we własną moc. I to – za każdym razem – prowadzi ich na manowce, ku śmieszności i nieskuteczności.

Oto, a pewnie nie wiecie, przylatuje do Polski Elon Musk. Odwiedzi Oświęcim i będzie spacerował po muzeum, oglądając baraki i bloki śmierci. Wszystko po to, żeby żydowscy finansiści nie mówili o nim iż jest antysemitą. I na to wyskakuje minister Czarnek i pisze na twitterze list do Elona zapraszając go pod więzienie, gdzie siedzą Kamiński z Wąsikiem. Tu jest cały list:

zaraz po wizycie w Auschwitz zapraszamy w imieniu Wolnych Polaków do więzień w Radomiu i Ostrołęce, gdzie przetrzymywani są polscy parlamentarzyści. Po raz pierwszy od 1989 roku mamy w Polsce więźniów politycznych. Już w miesiąc po objęciu władzy świat usłyszał, jak nowa koalicja rządowa łamie prawo na każdym kroku. Trwa atak na polskie media, sądy i szeroko rozumianą wolność.

Muszę przyznać, że wobec takiego postawienia sprawy Bosak rzeczywiście wyrasta na męża stanu. Czarnek zaś mógłby co najwyżej zagrać cześnika Raptusiewicza w szkolnym przedstawieniu „Zemsty”.

Nie wiadomo co powiedzieć, albowiem wielu osobom taki list wyda się znakomitym pomysłem. Będą go bronić ci, którzy przedkładają prezentację czy też demonstrację nad skuteczność. I w demonstracjach się wyżywają. Takich mamy niestety większość. I wcale nie powoduje tymi ludźmi szlachetność, ale chęć zwrócenia na siebie uwagi, albo wręcz zarobienia paru groszy, jak to się notorycznie zdarza posłowi strażakowi. Wskazywanemu potem jako wzór do naśladowania. Pozostaje tylko mieć nadzieję, że uda się wydobyć posłów Kamińskiego i Wąsika z więzienia w dobrym zdrowiu. Bo jak, nie daj Boże, któryś z nich umrze, wielu kolegów zacznie pozować przy zwłokach, w celi i będą sobie cykać selfie.

Wkraczamy w fazę niebezpiecznego obłędu, czyli demonstracji nieskuteczności. Jeśli nic nie można zrobić, a najwyraźniej nie można, trzeba dokonać serii bezskutecznych wygłupów, która podniesie cieśnienie narodowi. Wszyscy, póki co twierdzą, że naród demonstrujący na ulicach może obalić Tuska. Oby tak było. Ja jednak zawsze w takich razach mam przez oczami opis pogrzebu generałowej Sowińskiej. Podczas składania ciała do grobu, ktoś zerwał na pamiątkę gałązkę bzu rosnącego przy grobie. Po godzinie, wszystkie okoliczne krzaki były ogołocone z gałęzi i liści. Tylu relikwii potrzebował naród, by znieść podniesione na niewyobrażalną wysokość emocje.

Nie jestem przekonany czy to się sprawdzi dzisiaj, szczególnie, w wykonaniu ministra Czarnka. Oddano bowiem wszystkie narzędzia propagandy w ręce tamtych. I nawet jeśli oni posługują się nimi słabo, to i tak mają przewagę. Tym bardziej, że strategią po naszej stronie rządzi przemożne pragnienie autoprezentacji. Myślę, że jest to tak przemożna siła, że po śmierci prezesa PiS się nie utrzyma. My zaś skazani zostaniemy na wybór, który wskazał tu wczoraj jeden z komentatorów – pomiędzy Morawieckim a Wiplerem.

Ja wiem, że przywoływanie przykładów z przeszłości spotyka się co najwyżej ze wzruszeniem ramion, albowiem cała komunikacja polityczna opiera się na kilku, w sumie świeżych, i nic nie mówiących o istocie intryg przykładach. Przeważnie z II wojny światowej, ale jednak spróbujmy. Jak stworzyć i utrzymać w obiegu kłamstwo i jak zmusić przeciwnika do oddawania mu czci? Coś mnie podkusiło i zajrzałem sobie ostatnio do wiki, pod hasło Magdeburg. Konkretniej zaś chodziło o złupienie Magdeburga i wymordowanie jego ludności przez katolickie wojska. Zacznijmy od tego, że cała komunikacja polityczna owego czasu przechodziła przez Gazette de la France, którą czytał nawet cesarz Ferdynand. Do tego w obiegu były pisma autorów protestanckich, którzy opisywali z wielką swadą przebieg rzezi ludności w Magdeburgu. Czy tam byli? Rzecz jasna nie. Nie ma ani jednej relacji naocznego świadka, poza jakimś wyjętym z kontekstu fragmentem wypowiedzi Pappenheima. Jest za to mnóstwo relacji późniejszych, które opisują straszliwą rzeź i niszczenie miasta. Piszą nawet, że Magdeburg nie podniósł się z upadku aż do początku XVIII wieku. I nie przeszkadza to nikomu, że obok publikowana jest rycina Magdeburga z roku 1640, wraz ze wszystkimi kościołami i gmachami, rzekomo spalonymi i zburzonymi w roku 1631.

Rzeź Magdeburga jest w Niemczech takim samym memem, jak w ZSRR wielka wojna ojczyźniana. Ludzie nie mający nic wspólnego z Rosją, ginęli za Stalina, który zmusił ich do wierzenia, że to Rosja jest ich ojczyzną. Podczas gdy wojna toczyła się – w większej części – na terenach Ukrainy i Białorusi, czyli dawnej Rzeczpospolitej. To są poważne polityczne i propagandowe paradoksy, których opisami i konsekwencjami nikt się nie przejmuje, a to ze względu na konieczność natychmiastowego przybrania pozy na tle bieżących wydarzeń. No i wyemitowania stosownego komunikatu.

Wróćmy jeszcze na chwilę do Magdeburga, zanim przejdziemy do ministra Sienkiewicza. Miasto zostało oblężone – tak piszą, choć ja mam coraz więcej wątpliwości co do tego – a potem zdobyte szturmem i zniszczone. Miało w nim zginąć ponad 20 tysięcy ludzi. Wydarzenie to opisywali wszyscy niemieccy geniusze poezji i dramatu. Kłopot w tym, że wszyscy oni żyli ponad sto lat po tych wydarzeniach. Zasugerujmy  teraz jak było naprawdę. Kiedy Szwedzi wkroczyli do Niemiec, protestanccy książęta Rzeszy, nauczeni doświadczeniem poprzedniej fazy Wojny Trzydziestoletniej, stanęli przy cesarzu. Za nic mając nawoływania swoich protestanckich braci, by odstąpili go i przyłączyli się do Szwedów. Ci zaś oblegli kluczowe dla Brandenburgii i Śląska miasto Frankfurt nad Odrą. 13 kwietnia 1631 roku doszło do szturmu miasta i wojska szwedzkie, a także szkoccy najemnicy, wymordowali trzy tysiące osób. I są na to dowody w postaci bezpośrednich relacji. Nie zapłacono najemnikom i oni wdarłszy się do miasta wybili mieszkańców i zabrali ich mienie. Podpalili też budynki. Tylko, że opis ten został przeniesiony wprost do opisu zdobycia Magdeburga, którego, jak przypuszczam, w ogóle nie było. Johan von Tilly dowódca wojsk katolickich maszerował przeciw Szwedom pod Frankfurt, ale zatrzymał się pod Magdeburgiem. Gustaw Adolf zaś, król Szwecji, miał przyjść miastu z pomocą. Był jednak zajęty plądrowaniem Frankfurtu, poza tym zależało mu, żeby protestanci opuścili cesarza i przyłączyli się do niego. W tym celu rozpuszczono plotkę o zniszczeniu Magdeburga, który stał sobie w najlepsze. Król Szwecji wydał jeszcze oświadczenie, jakbyśmy dziś powiedzieli, gdzie stwierdził, że mieszkańcy miasta sami są sobie winni, albowiem nie przygotowali murów do obrony. Tymczasem załoga w Magdeburgu była słaba, albowiem część tej załogi odeszła pod Frankfurt, a pozostali mieszkańcy otrzymali od króla Szwecji gwarancje. Te zaś nie zostały wypełnione, albowiem Gustaw Adolf, Francuzi i Londyn stojący wtedy jeszcze po stronie protestantów, domagali się ofiary, która odwróci sojusze w Niemczech. Nie wiemy co się stało w Magdeburgu. Przypuszczam, że nic. Cesarscy zajęli miasto, a potem wycofali się na wieść o triumfie Szwedów we Frankfurcie. Propaganda jednak zrobiła swoje i dziś nie ma nikogo, kto kwestionowałby tamte wydarzenia. Choć gołym okiem widać cały szwindel.

I mamy teraz ministra kultury, który wychodzi na mównicę sejmową i daje popis taki – w przejęciu telewizji nie chodziło o telewizję, ale o dwa nazwiska – Adamowicz i Filiks. Przyznam, że mnie zatkało. Widzimy bowiem co jest grane – chodzi o zatarcie pamięci o Smoleńsku i zdegradowanie tego wydarzenia. Chodzi o przerzucenie odpowiedzialności z winnego i odpowiedzialnych za okoliczności śmierci tych dwóch osób, na partię polityczną i całą formację ideową. I to jest robione na zimno, z całkowitym wyrachowaniem według najlepszych wzorów.  O których minister kultury ma najwyraźniej jakieś pojęcie. I na to wyskakuje Czarnek ze swoim listem do Elona Muska, gościa, który wyrzuca ludzi ze swojej platformy, jak ktoś tam coś niepochlebnego o LGBT napisze.

Jeszcze raz utwierdzam się w przekonaniu, że jakiekolwiek zabiegi o popularność i sławę to pułapka. I musimy, w promocji naszych książek, przejść do formuł i formatów zamkniętych. Czyli spotkań o charakterze prywatnym, na które przychodzą ludzie nie wstydzący się własnego nazwiska. Na razie jeszcze nie zacząłem ustalania terminów spotkań katakumbowych, bo muszę skończyć dwie książki, do których Tomek i Hubert rysują ilustracje. Poza tym czekam, aż się trochę ociepli.

Jeśli ktoś może mnie wspomóc w zbiórce pieniędzy na mieszkanie dla Saszy i Ani, będę wdzięczny.

https://zrzutka.pl/shxp6c?utm_medium=mail&utm_source=postmark&utm_campaign=payment_notification

Herbert George Welles, w powieści „Wojna światów”, przemawia do nas głosem narratora. Ten zaś musi jakoś uspokoić żonę w związku z najazdem Marsjan, który się właśnie rozpoczął. I coś tam jej tłumaczy, że stacjonujący w pobliżu królewski regiment artylerii rozprawi się z nimi raz dwa. Po czym sam z siebie szydzi – mówiąc – jesteśmy jak ptaki Dodo na Nowej Zelandii obserwujące z klifu lądujących marynarzy z maczetami i karabinami. Mąż Dodo mówi do żony Dodo – za chwilę się z nimi rozprawimy kochanie, patrz jakie mamy mocne dzioby.

Wczoraj ujawniliśmy tu istnienie człowieka nazwiskiem Unger. Nie wiemy dokładnie kogo reprezentuje, prócz demokratycznych kół amerykańskich i narko-komunizmu z Ameryki Południowej. Zapewne też jakieś środowiska z Niemiec, bo jak ustalił to jeden z komentatorów, istnieje plan by Europa żywiła się tym, co zostanie wyprodukowane w Ameryce Południowej. To jest wprost plan zagłodzenia i uzależnienia od dostaw niemieckich całej Europy Wschodniej, gdzie zapewne produkcja żywności zostanie zabroniona. Pan Unger, jak można przeczytać był mentorem Obamy, celowo nie piszę – prezydenta Obamy, bo to nie był żaden prezydent. Był także ponoć mentorem obecnego papieża, o czym nie mówi się w Polsce, ale mówi się w Hiszpanii i Kolumbii. Być może także w Argentynie.

Pan Unger jest kolejną, w długim szeregu zbrodniczych małp z tytułami profesorskimi, która usiłuje uzasadnić systemowe niewolnictwo, podział kastowy i rasowy według nowych zasad i kolorów, a także powszechny rabunek i głód. To nie są sprawy nowe, on je tylko inaczej ponazywał. I tak dyktaturę proletariatu nazwał wzmocnioną demokracją. Tymczasem chodzi o to, co już dobrze znamy z lat powojennych – żeby na cały powiat były dwa sklepy spożywcze z importowaną żywnością, a na miasto wielkości Lublina dwie piekarnie produkujące chleb z trocin. Nie wierzę więc, konstatując powyższe, że za Ungerem nie stoją Niemcy. Postuluje on też, by unieważnić całkowicie ciała ustawodawcze, a w ich miejsce powołać coś, co określa jako „formy niesformalizowane”. Nie wiem, jak formy mogą być niesformalizowane, ale widocznie nie rozumiem nowych czasów. Te niesformalizowane formy zastępujące izby reprezentantów narodu, to po prostu gangi interpretujące prawo tak, jak jest im wygodniej i podejmujące – na rozkaz z góry – decyzje, które mogą się spotkać wyłącznie z gwałtowną, być może krwawą reakcja ludu, uważanego do tej pory za suwerena, a teraz zamienionego w nawóz historii, jak za towarzysza Stalina.

Pod moim wczorajszym tekstem, stale tu obecny prof. Krzysztof Ostaszewski wpisał krytyczny komentarz dotyczący Ungera i natychmiast został zbanowany. Czasowo oczywiście, ale jednak. To o czymś chyba świadczy, nie?

Rozmawiałem wczoraj z kolegą o tym Ungerze i zgodziliśmy się, że system dystrybucji tych nowych idei, które nie są wcale nowe, wygląda następująco. Kontent główny produkują tacy jak Unger, którzy przeszli procedurę uwiarygadniającą i zdobyli stopień naukowy pozwalający na nowe opakowanie starych herezji. Ponieważ nie wszyscy z tego wszystko rozumieją, a nowe idee należy propagować, kontent ten dzieli się na mniejsze pakiety, co czynią ludzie zwracający na siebie uwagę samą tylko postawą, tacy, którzy przez tę postawę zachęcają do sięgnięcia po treść. I to jest pan Harari, który jest gejem, żydem i weganinem chyba. To jest tak oryginalne, że poszukujący wrażeń mężowie i żony Dodo, nie mogą przejść obok lansowanych przez pana Harari treści obojętnie. Ma on załatwioną centralnie dystrybucję, a do tego jest stale w trasie promocyjnej, którą załatwił i opłacił sponsor. Nie wiemy kim jest on dokładnie, ale możemy przypuścić, że ma związek z uniwersytetem Harvarda. Być może luźny, ale jednak. I teraz na spotkanie z panem Harari jedzie – zafascynowany produkowanym przez niego kontentem – premier Mateusz Morawiecki.

Rozumiecie? Pan Unger dostał zadanie – oszukać posiadających cokolwiek ludzie po raz kolejny. Pan Harari został wyznaczony do propagowania tych treści, wprost do infekowania nimi umysłów, premier zaś polskiego rządu, jedzie oddać temu funkcyjnemu hołd. Bo wierzy, że emitowane przezeń treści to przyszłość świata. I wreszcie obejdzie się  bez tych archaicznych pojęć – prawica, lewica, konserwatyzm, tradycja, Bóg, honor, ojczyzna. Wszystko będzie jedną wielką przyszłością, dobrze zaplanowaną i celowo zrealizowaną.

Ta zaś ujawniła się w zaskakującej dla premiera Morawieckiego formie, bo okazało się, że formuła „niezformalizowane formy” triumfuje. A nie tak on sobie przecież wyobrażał realizację nauk swojego idola Harariego. Oto w Polsce, niejako samoczynnie, owe niesformalizowane formy rozpoczęły działania zmierzające do likwidacji starego porządku. Na naszym blogu zaś, co mnie przyznam zaskoczyło, niektórzy zaczynają przygotowywać się na nowe czasy mówiąc – na przykład – złoto nie jest już takie ważne w ekonomii. Poczekajcie, jak przed wejściem do wagonów ściągną wam z rąk pierścionki i obrączki, a z uszu wyrwą kolczyki. Wtedy będziecie się mogli zorientować czy złoto jest czy nie jest ważne i wartościowe.

Wszystko jest ważne i wartościowe, bo wszystko będzie poddane destrukcji w najbliższych miesiącach. Obrony przed tym nie ma żadnej, albowiem przez osiem lat rządów PiS, najważniejsi i najbardziej wpływowi politycy tego rządu wierzyli w przyszłość, deklaracje ludzi, za którym stał pan Unger i w to, że Polska zastąpi Niemcy na arenie europejskiej. To znaczy, że będzie miała dla Ameryki – czyli demokratów i narko-komuny większe znaczenie niż Niemcy. Ludzie opowiadający takie dyrdymały nie zadali sobie nawet trudu by poczytać coś o związkach niemieckiego biznesu z Ameryką Południową, szczególnie zaś Argentyną. Uznali bowiem, że wiedzą już wszystko, a żonglowanie kilkoma pojęciami i wydumanym schematem działania, załatwi cały, potrzebny do rządzenia kontent.

Jeszcze raz – profesor, który był doradcą prezydenta Luli, Obamy i papieża kreuje doktrynę. Jest ona kolportowana przez wylansowanych na lokalnych rynkach autorów, do których łaszą się premierzy rządów dużych państw. Polska zaś – przez osiem lat – brnie w głupkowatą publicystykę, sylwestry marzeń i demaskacje moskiewskiej agentury traktowane jak rozrywka dla upośledzonych umysłowo. Dlaczego? Żeby wybrani i mianowani do odegrania ról na lokalnej scenie mogli w spokoju skonsumować ten swój sukces. Czy to się udało? Nie, albowiem nie było takiego planu. Był inny, o czym wczoraj poinformował wszystkich prezydent Joe Biden. I ten plan będzie realizowany.

Efektem tego w Polsce jest oczywiście fala sarkazmu w związku z postawą USA i oglądanie się na Rosję. To z kolei wynika z niemożności wyprodukowania dość silnego kontentu na miejscu, który pomógłby ludziom przetrwać tę falę szaleństwa. Być może możliwą do wygaszenia. Mamy za to pana Janka i jego piosenki oraz jeszcze więcej pocieszającej i sarkastycznej publicystyki w wykonaniu gwiazd dziennikarstwa. Te gwiazdy zaraz zaczną się wypowiadać dokładnie jak ptaki Dodo z powieści Wellesa.

W zasadzie już się wypowiadają. Oto – znienacka – wychyną wczoraj z odmętów Instytut Wolności Igora Janke, który jak wiemy działa dla dobra kraju ponad podziałami. Pan Igor zapraszał wszystkich na jakiś panel czy też wykłady, a jednym z gości był Tomasz Siemoniak. Na co pojawił się – wszystko odbywało się na twitterze – prof. Cenckiewicz, znany demaskator moskiewskiej agentury i pełnym oburzenia głosem zapytał – Jak to Igor Siemoniaka zapraszasz? Pan Igor spokojnie odpowiedział, że on stara się, by każda opcja polityczna mogła się wypowiedzieć – cytuję z pamięci. Gotów był też zaprosić prof. Cenckiewicza, ale ten chyba nie miał ochoty tam chodzić.

Ja się tą wymianą zdań szczerze ubawiłem. Jeszcze bardziej się ubawiłem kiedy okazało się, że pewien poseł z PSL powiedział, iż pary homoseksualne lepiej wychowują dzieci niż pary heteroseksualne. I dał do tej wypowiedzi swoje uśmiechnięte zdjęcie. Wieczorem zaś ogłoszono, że w programie „Rolnik szuka żony” będą występować geje i w ogóle osoby LGBT, albowiem miłość nie wyklucza. Hołownia z Kosiniakiem ogłosili zaś, że wspólnie idą do wyborów samorządowych. Czekam teraz aż nowy dyrektor Lasów Państwowych każe przychodzić leśnikom do pracy w stringach. Oni zaś, ponieważ nie są tymi ludźmi, za których ich bierzemy, grzecznie te stringi założą. I będą je jeszcze kokieteryjnie prezentować na powierzchniach zrębowych.

Postawa prof. Cenckiewicza świadczy o tym, że ludzie wyznaczeni przez okoliczności, albo kogoś wpływowego do odegrania istotnych ról na lokalnej scenie zostali zrobieni w bambuko. O takich istotach jak profesorowie Legutko i Krasnodębski w ogóle nie chce mi się mówić. Zmarnowali lata na tłumaczenie swoim wrogom w Brukseli spraw, które tamci doskonale znali, bo byli odpowiedzialni za ich wdrożenie i działanie. Nasi zaś nie zauważyli nawet w co się gra.

Jaki pomysł ma teraz PiS, albowiem telewizja już jest zdobyta, za chwilę zdobyta będzie prokuratura krajowa? Mamy śpiewać – nic się nie stało, Polacy nic się nie stało, a złoto nie ma takiej wartości jak sądzicie? Marsjanie właśnie wylądowali. Ostrzcie swoje dzioby…

Zastawiono na tych naszych bieda-myślicieli pułapkę autoprezentacji, oni zaś wpadli w nią, jak prof. Pimko w romans z Zutą, w powieści Fredyrurke. Celowo używam tej metafory, bo to jest kontent zrozumiały przez naszych. Nic innego nie wchodzi w grę, jak się nie wspomni o Gombrowiczu, Herbercie, albo Miłoszu, oni nic nie rozumieją. Stoją jak te pniaki i gapią się bezmyślnie w ścianę. I stąd właśnie mamy to zdziwienie Sławomira Cenckiewicza.

My tutaj oczywiście niczemu się nie dziwimy, bo od wielu już lat wiemy kim jest Igor Janke. Przypomnijmy może na koniec gdzie to, do jakiej stolicy, skierował jego żonę były już minister spraw zagranicznych Zbigniew Rau? Ach przecież! Do Brazylii…! I dziwiliśmy się, że pani Bogna, germanistka, nie zna wszak portugalskiego. Być może w ogóle nie będzie jej to potrzebne. Być może wszystkie istotne dla jej misji osoby mówią tam po prostu po niemiecku. Czy nie jest to interesująca koncepcja? A Wy? Jak myślicie?

Na koniec chciałbym, żebyście posłuchali pewnego profetycznego tekstu sprzed wielu lat. Napisał go i zaśpiewał artysta wrocławski Olek Grotowski

https://www.youtube.com/watch?v=aGF8AS-z5mI

Bardzo dziękuję wszystkim, którzy pomogli mi zebrać pieniądze na wynajęcie lokalu dla Saszy i Ani, wdowca z terenów okupowanych i jego dziesięcioletniej córki. Zostali sami na świecie i muszę im pomagać, bo akurat tutaj skierował ich dobry Bóg. Sam zaś, bez Was sobie nie poradzę

https://zrzutka.pl/shxp6c?utm_medium=mail&utm_source=postmark&utm_campaign=payment_notification

Wygląda na to, że naród znów uratował PiS. Nie wiadomo jeszcze komu zostanie przypisana personalnie ta zasługa, ale my nie musimy owijać niczego w bawełnę. To ludzie uratowali honor partii przybywając wczoraj na demonstrację w takiej ilości. I to mimo złej pogody, kontroli drogowych i dnia roboczego.

Tamci najwyraźniej się przestraszyli. Było to widać na twitterze, gdzie próbowano odwrócić uwagę od wielkości zgromadzenia, albo powoływano się na świadków, którzy byli i widzieli, że nie jest takie wielkie. Gdula chciał wskazać iż zgromadzili się tam barbarzyńcy, bo ktoś miał go rzekomo nazwać ku…ą. Sumliński napisał mu, że niepotrzebnie się odwracał, bo może tak ku…a nie była do niego. Generalnie ludzie bawili się dobrze. Lis Tomasz, człowiek po dwóch udarach, twierdził, że był obok demonstracji i widział, że jest mała. Wrażenie zostało zrobione. Zniknął sygnał TV Republika, ale trochę transmitowała TV Trwam. Nie ma to jednak żadnego znaczenia, albowiem widać, że media nie mogą wiele. Jest Internet i ludzie porozumiewają się w pół słowa i rozsyłają własne relacje. Stacje o słabej oglądalności, jak TVP i TVP Info, która chyba nie działa, nie mają z tym szans. Unieważniły się na własne życzenie. To oczywiście nie oznacza, że już jest sukces. Było bowiem trochę niepokojących momentów. Początek był dobry, bo przemawiali sędzia Majchrowski i minister Czarnek. Przemawiali, jak trzeba, a poza tym są oni stosunkowo nowi i o wiele bardziej dynamiczni niż prezes czy Antoni Macierewicz, który na szczęście nie zabierał głosu. Ich wypowiedzi zrobiły bardzo dobre wrażenie. Potem przemawiali jeszcze inni ludzie, w tym prezes, ale to już nie było tak dobre. Trzeba powiedzieć wprost – prezes jest naczelnikiem, ale niech mówią inni. I niech oni robią dynamikę na sali. Wszyscy na tym skorzystamy. I koniecznie trzeba odsunąć gdzieś pana Janka, żeby nie zawodził tak strasznie, bo nie idziemy na pogrzeb. Demonstracja musi być kulturalna, ale też wzbudzać respekt. Najsłabiej, co nie dziwi, wypadł Mateusz Morawiecki, który – jak zwykle – opowiadał jakieś socjotechniczne dyrdymały, nie umiejąc nawiązać kontaktu z publicznością. Ktoś mu powiedział, że trzeba namówić ludzi na zapalenie latarek i namówił. Potem gdzieś poszedł.

Wróg – bo co tu owijać w bawełnę – wyraża oburzenie i krzywi się z niesmakiem. Czyni tak, albowiem – jak w latach tuż powojennych – najważniejszą zdobyczą komuny jest kultura. Kiedy się wymorduje politycznych przeciwników, kiedy zakopie się ich ciała w nieznanych miejscach, a obok zbuduje aleję zasłużonych, wtedy można zacząć wydawać pisma poświęcone kulturze. I organizować pogadanki na jej temat. Oraz wskazywać jakie zachowania są kulturalne, a jakie nie. Zniszczenie archiwum TVP Info miało zdaje się na celu usunięcie nagrań ze wszystkich demonstracji ośmiu gwiazdek. Na szczęście ludzie mają te nagrania i teraz konfrontowali je z zachowaniem wczorajszych demonstrantów. Tamci mogą tylko kłamać, albo strzelać. Wkroczyli na drogę bez odwrotu, a w związku z tym nie można się cofać, o czym wczoraj mówił sędzia Majchrowski.

Dziennikarze wroga zachowywali się w sposób dziwaczny. W zasadzie przypieprzali się, pardon, do spraw, które nie leżały i nie leżą w obszarze ich zainteresowań – a dlaczego jest zbiórka na Kamińskiego, skoro syn Kamińskiego jest bankierem? I takie tam…Zaskakujący był brak prowokatorów w tłumie. Nie doszło do żadnego kontrowersyjnego wydarzenia podczas demonstracji. Za to doszło po niej, ale o tym za chwilę. To oczywiście nie powinno nas uspokajać. Uważam jednak, że ministrowie resortów siłowych są w tej chwili mniej groźni niż ludzie, wyglądający na miłych gapciów, posiadający jednak w psychice pewien niepokojący rys. No i nie mający nic do stracenia. Do takich ludzi zaliczam ministra Bodnara i marszałka Hołownię. No i ministra kultury, rzecz jasna. Kierwiński i Kosiniak nie przekroczą wyznaczonych przez przepisy, prawo i cywilizację granic, tak przypuszczam. Z tamtymi nie wiadomo. Szczególnie, że minister Czarnek wskazał w swoim przemówieniu personalnie, kto powinien najpierw odpowiedzieć za całe wyrządzone do tej pory zło – Szymon Hołownia. I ja się akurat w tym punkcie z ministrem Czarnkiem zgadzam.

Po demonstracji, o czym pisała córka Toyaha, która była na miejscu, jeden z kierowców Flixbusa, jeżdżącego do Katowic, widząc powracających z demonstracji ludzi zaczął wrzeszczeć coś o pierdo…ych pisiorach, wyjął klucz do kół czy też jakiś inny klucz, i powiedział, że będzie nim napi…alał. Córka Toyaha wdała się z nim w dyskusję. Nie wiemy jak się to skończyło, ale chyba w końcu się uspokoił. Nie wiem jak Wam, ale mi wymachiwanie kluczem przed drzwiami autobusu kojarzy się ze Zbrodnią Połaniecką. Wyguglajcie sobie co to takiego było. Moim zdaniem trzeba było wezwać policję, bo nikt trzeźwy nie mógł się tak zachowywać. Widzimy do czego doprowadziła przedwyborcza eskalacja KO. Pan ten powinien być w trybie natychmiastowym usunięty z pracy. Takich przypadków będzie więcej i za każdym razem trzeba je nagłaśniać, najlepiej w zagranicznych mediach, nawet w pozornie nic nie znaczących. To ważne, albowiem strategia naszych mediów, które dziś składają się wyłącznie z TV Republika i TV Trwam jest fatalna. I polega w zasadzie na ochronie legendy pana Janka.

Powtórzę – to ludzie, a nie media uratują PiS. Strategia medialna powinna być natychmiast zmieniona. Nie można wszystkiego przeciskać przez wąskie gardło TV Republika i TV WPolsce. Choć pewnie to właśnie będzie czynione. Powtórzę – wokół PiS powinno przez te osiem lat rządów narosnąć tyle ważkich i głębokich treści, by każdy, od młodego do najstarszego Polaka mógł, nie grzebiąc z nich specjalnie głęboko, znaleźć coś dla siebie. To jest podstawą sukcesu. I tak przez całe lata zachowywała się Wyborcza. Ludzie nie kupowali tej gazety dla Michnika, ale dla dodatków, gdzie znajdowali coś dla siebie, poza polityką. Coś co stworzyli inni ludzie, specjalnie dla nich z pewnym wysiłkiem. Zjazd w dół rozpoczął się kiedy Wyborcza otwarcie zajęła się samą tylko propagandą obyczajową i polityczną. Zapewne dostali taki rozkaz i nie mogą go nie wykonać. No, ale to stwarza pewną szansę. Niestety nie zostanie ona wykorzystana, bo jedyny kontent po naszej stronie to pan Janek, Marcin Wolski i Magda Ogórek. Ludzie ci niczego nie robią, a nawet gdyby robili byłoby tego tyle, co kot napłakał. Chodzi wyłącznie o to, by mogli się lansować, po pierwsze na prezesie, po drugie na narodzie. Ja się, osobiście, na to nie zgadzam i wyrażam tu swój indywidualny sprzeciw. Być może kogoś to rozśmieszy, ale co mi tam…

Słowo o błędach jakie popełniono w zakresie mediów przez osiem lat. Wczoraj na twitterze jeden z komentujących celnie to wskazał. Nie było żadnej pisowskiej, ogólnopolskiej rozgłośni, która emitowałaby program ciekawy i trafiający do serca. Nie wiem czy zwróciliście na to uwagę, ale wszystkie stacje radiowe tworzą kontent antypisowski. Tam są najczerwieńsze złogi komuny, albowiem to radio jest najważniejszym medium, a nie telewizja. W radio jednak nie można się pokazać i to waży ciężko na strategii PiS, realizowanej przez ludzi, którzy z pokazywania się uczynili priorytet. I z mówienia jeszcze. W radio nie ma miejsca na publicystykę znaną nam z TVP Info sprzed wyborów. Wszystko jest prostsze, słyszalne, wymaga pewnej kultury. I nie mówcie mi, że były programy Polskiego Radia, bo to są smęty, których nikt nie potrafi znieść. Oczywiście, gdyby ktoś zlecił stworzenie takiej rozgłośni natychmiast zlecieliby się tam godni i godniejsi, którzy musieliby dostać etaty i gadać na antenie to, co wcześniej powiedzieli już w TV. Ktoś musi odwrócić ten trend, bo będzie źle. Naprawdę źle. Próba skonsumowania całego tortu przez znanych nam dobrze milusińskich skończy się fatalnie. Naprawdę, nic by się nie stało, gdyby w jednej choć rozgłośni z dobrą muzyką i nienachalnym prowadzącym nie było Rachonia. Nic by się nie stało…Zwłaszcza, że skuteczność tego pana jest bliska zeru, co poznajemy po efektach wyborów, przed którymi dzień w dzień puszczano film „Reset”. Ktoś powie, że to nie czas na to teraz, bo mamy sytuację frontową. To prawda, ale przez osiem lat mieliśmy sytuację komfortową i co z tego? Nikt nawet nie pomyślał o czymś takim, albowiem wszyscy byli zajęci konsumpcją swojego sukcesu, którego sami przecież nie osiągnęli. Narodowi zaś zostawiono Zenka Martyniuka, sylwester marzeń i głupkowate seriale. Całkowicie lekceważąc jego wrażliwość. Dziś, ponieważ sytuacja jest zero-jedynkowa pan Janek nawołuje do boju. Niech on się wreszcie zamknie. Podobnie jak i kilku innych. Niech mówią ludzie tacy jak Majchrowski. Może do czegoś w końcu dojdziemy.

Bardzo dziękuję wszystkim, którzy pomagają mi zebrać pieniądze na mieszkanie dla Saszy i Ani. Trochę jeszcze nam brakuje. Przypominam, że oni nie mają gdzie wrócić. Sasza zaś nie może iść do pracy, choć ma fach w ręku, jest elektronikiem, bo musi zajmować się Anią, zastąpić jej matkę. Pracuje więc dorywczo, a kiedy jest taka potrzeba siedzi w domu. Odrabia z Anią matematykę i inne przedmioty z których coś rozumie, bo polski Ania odrabia sama. I tak sobie tu żyją. Tak się złożyło, że Bóg na moje barki włożył odpowiedzialność ze nich, a ja bez Was jej nie dźwignę. Jeśli ktoś może pomóc, będę wdzięczny.

https://zrzutka.pl/shxp6c?utm_medium=mail&utm_source=postmark&utm_campaign=payment_notification

Słuchałem sobie wczoraj podcastu pewnego popularnego youtubera. W pewnym momencie pan ten wyłożył prawdę tak oczywistą, że aż się wyprostowałem. I zdziwiłem do tego, że nikt wcześniej tego tak nie ujął. Oto najważniejszą sprawą jest dla nas dziś zachowanie powagi sejmu. Bo raz zdewastowana powaga sejmu nie daje się łatwo odbudować, a przykłady z przeszłości uczą, że nie daje się ona odbudować nigdy. Po czym człowiek ten dokładnie wskazał, w jakim momencie zniszczono powagę parlamentu włoskiego. Było to w chwili kiedy zasiała w nim Cicciollina. Wszyscy lub prawie wszyscy to pamiętamy, było wesoło i nikt się za bardzo tym nie przejmował. Ja zaś nawet pamiętam wypowiedź jednego z polityków, którą przeczytałem gdzieś w gazecie, że lepsza ku…wa w parlamencie niż poseł złodziej. Takie i podobne opinie spowodowały, że mamy dziś w Italii to co mamy, czyli państwo w rozkładzie, które usiłuje ocaleć wybierając na premiera kobietę…Bo mężczyźni albo latają za dziwkami, albo kradną.

Czy uda się ocalić powagę naszego sejmu? Tego nie wiem. Wpisy pod moim wczorajszym tekstem na fejsbuku wskazują, że będzie to trudne, albowiem poseł od gaśnicy zahipnotyzował ludzi zrzutką, którą urządził po swoim evencie i oni już nic innego nie widzą poza wyświetlającymi się na tej zrzutce cyframi. Przy tym tradycyjnie domagają się ode mnie, żebym ich szanował i pisał „Pan” wielką literą kiedy się do nich zwracam, a także bym pozwolił na pluralizm dyskusji. Oczywiście nie wyszedłem naprzeciw tym oczekiwaniom. Od czasów kiedy poseł Mikke miał jeszcze resztki włosów i zasiadał w sejmie wygłaszając tam różne brednie minęło trochę czasu i w zasadzie przez ten czas udawało się obronić powagę zgromadzenia mimo tego, że zasiadali tam ludzie tak zdeprawowani jak Leszek Miler. Ostatnie wybory to kontrofensywa szaleństwa, czyli atak konferansjerów. Tak to trzeba określić. Publiczność zaś, wychowana na podcastach, nie ogląda się już na nic poza wynikami zrzutek. A czyni tak, bowiem uważa, że podobne sukcesy mogą też być jej udziałem, wystarczy, że stanie po właściwej stronie. A która to jest ta właściwa? No ta, co się posługuje zgrywą w sposób sprawniejszy. Czyli strona pana posła strażaka i strona marszałka brzuchomówcy. I to właśnie jest powtórzenie przypadku Ilony Staller. Nie łudźcie się, że u nas degradacja będzie przebiegała tak wolno, jak w Italii. Będzie na odwrót, sprawy potoczą się błyskawicznie, a ulubiony strażak wszystkich Polaków, kiedy zrobi to, do czego został powołany, zniknie, jak sen jaki złoty i nawet się nie zorientujecie kiedy to się stanie. No, ale żeby nie wskazywać jednego tylko winnego, czy też dwóch, bo wyczyny marszałka brzuchomówcy są równie spektakularne, choć mniej widowiskowe, trzeba by pokazać jakie jeszcze instytucje państwowe dalekie są od powagi, a co za tym idzie znajdują się blisko ostatecznego upadku.

Ja może, jako obserwator twittera, wskażę na rzeczy, które mnie ostatnio tam najbardziej zszokowały. Oto kilka razy prof. Cenckiewicz wyzwał człowieka nazwiskiem Kosiniak-Kamysz, odgrywającego w sejmie rolę Pimpusia Sadełko, do porzucenia służby u Tuska. Powoływał się przy tym nasz dobry profesor na rzekomą propaństwowość Pimpusia i jego zdrowy kręgosłup moralny. W porównaniu, rzecz jasna, do innych kręgosłupów osób tworzących obecną koalicję. Przypomnę, że prof. Cenckiewicz jest jedną z głównych postaci serialu „Reset”, które demaskują w tym serialu zdradę i zaprzaństwo funkcjonariuszy państwowych. No i wzywa tego Pimpusia i wzywa…ze trzy razy go wezwał…aż tu dziś zaglądam na ten twitter, a tam piszą, że stryj Kosiniaka-Pimpusia to człowiek odpowiedzialny za wysłanie prezydenckiego samolotu na przegląd do Rosji. Tego samolotu, co to wiecie…Jak na człowieka, który ze wszystkich sił stara się robić na publiczności wrażenie zorientowanego we każdej kwestii, prof. Cenckiewicz wykazał się w przypadku Kosiniaka-Sadełko zaskakującą ignorancją. Dlaczego jego akurat wytypował na państwowca? Może dlatego, że Sadełko objął szefostwo MON? No, ale to chyba – zważywszy na tego stryja – powinno w głowie profesora zapalić wszystkie ostrzegawcze lampki i wywołać efekt odwrotny – wskazanie go jako najważniejszego zagrożenia dla państwa, wilka w owczej skórze, Pimpusia-Godzilli, niszczyciela światów i powagi instytucji państwowych?! Nie? Źle myślę?

Trwa zajazd kaowców na TVP i ja się tym przejmuje bardzo, szczególnie, że wczoraj dzień cały Tomasz Łysiak i inni współpracujący z TVP Info twórcy lamentowali iż archiwum TVP Info zostało skasowane. To jest coś nieprawdopodobnego…na takie rzeczy nie poważył się do tej pory nikt…a zaraz, przepraszam…poważył się wcześniej Tusk, sprzedając Polskie Nagrania za dwajścia złotych jakimś żulom. Dziś już nawet nie o sprzedaż chodzi, ale o zniszczenie. Ten przypadek jasno wskazuje co się stanie z innymi archiwami, na przykład IPN, kiedy tamci utrzymają się przy władzy. Żarty się skończyły, bo gdzie się jeden z drugim twórca odwoła, jak się okaże, że pieczołowicie archiwizowana na nośnikach elektronicznych twórczość jego została wypimpusiowana i wysadełkowana w sam środek kosmosu, z którego przybyła na ziemie Godzilla? Na milicję pójdzie? Do dyżurnego kaowca Sienkiewicza? A przypominam, że są jeszcze muzea, a w nich różne zbiory, które też mają swoją wagę i rynkową wartość. I być może kaowcy już ją przeliczają na flaszki Jasia Wędrowniczka.

Żeby nie było za słodko – przeżyłem wczoraj jeszcze jeden poważny szok, z którego nie mogę się otrząsnąć. Widzimy co się dzieje w TVP, nasi powołali na prezesa jakiegoś pana, bo Chuligan Literacki zdecydował się wreszcie ustąpić ze stanowiska i odejść do jakiejś pustelni, gdzie wygląda z tą brodą znacznie stosowniej. Na jego miejsce powołano człowieka, który w pierwszym ujęciu zrobił na mnie wrażenie starego ubeka, co się, pardąsik, nie opieprza. Potem jednak zobaczyłem inne jego zdjęcia i na nich już wyglądał jak Ciocia Chrum Chrum ze sławnej bajki o Misiu Uszatku. Pod wieczór więc nasi zdjęli go ze stanowiska i powołali kogoś innego – Michała Adamczyka. Było to słuszne, albowiem temu poprzedniemu ktoś wytknął, że zapisał się do PZPR w latach siedemdziesiątych jeszcze. No, tak – myślę sobie – to lepiej, żeby go wycofać. O tym Adamczyku godajom co prawda, że naprał kochanicę czy też małżonkę po ust koralach, ale przecież od tego czasu już się uspokoił i nikogo bił nie będzie, a w starciu z kaowcami temperament może być nawet zaletą. No i wtedy właśnie coś mnie podkusiło, żeby sprawdzić kto zasiada w Radzie Mediów Narodowych…Zamarłem. Otóż jedną z czterech osób tworzących te radę jest Robert Kwiatkowski. Ten sam Robert Kwiatkowski, który w każdym programie publicystycznym walił w rząd Morawieckiego ile wlazło, wymądrzał się, okazywał lekceważenie i chamstwo wręcz wobec posłów i posłanek PiS. Był przy tym prostacki i bardzo wulgarny, a z przeszłości pamiętamy go ze sławnego sms-a, którego wysłał doń kolega, gdzie każdy wie co było napisane. Przepraszam, ale co tego człowieka łączy z partią, na którą głosujemy i dlaczego zajmuje on miejsce w Radzie Mediów Narodowych? Ktoś to może wyjaśnić? Chodzi bowiem o powagę instytucji państwowych, którą naruszają nieodpowiedzialni posłowie latający po sejmie z gaśnicą. Jakie są powody, że prócz Joanny Lichockiej w RMD siedzi ten pan? Ktoś mi to może wyjaśnić zanim redaktor Sakiewicz poderwie wszystkich do insurekcji i zanim zaczniemy wspólnie śpiewać – hej chłopcy wraz nad nami orzeł biały?

Musiałem znów ogłosić promocję, albowiem mój syn miał wypadek. Jakaś Ukrainka skasowała mu auto. Trzeba to naprawić, czym prędzej, a nie wiadomo kiedy ubezpieczalnia wyceni szkodę i wypłaci pieniądze, a także ile tych pieniędzy będzie. Tak więc zostałem zmuszony do obniżenia ceny książek drogich. Jeden tytuł już się wyprzedał, więc dołączam kolejny.

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/handel-wolami-w-polsce/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/bitwa-o-warszawe-1944-major-zbigniew-sujkowski/

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/zle-czasy-pamietnik-stanislawa-karpinskiego-z-lat-1924-1943/