Baśń jak niedźwiedź

Zanim przejdę do sedna sprawy, chciałbym coś ogłosić i zaprezentować dwa cytaty z naszego ulubionego Edwarda Woyniłłowicza. Cytaty, które korespondują z wczorajszą notką oraz sytuacją, w jakiej się cały czas znajdujemy.

Najpierw ogłoszenie – wygląda na to, że ilość demaskacji w naszych wydawnictwach będzie narastać i to w skali do tej pory niespotykanej. Ja wiem, że demaskacja jest marnym narzędziem poznania, ale skoro fakty się ujawniają same, trudno bym udawał, że ich nie ma. Tym bardziej, że dostajemy wszystko na piśmie. Wprowadzenie będzie łagodne, ale w pewnym momencie dojdziemy do rzeczy naprawdę przykrych, których wielu może zwyczajnie nie wytrzymać nerwowo.

Teraz pierwszy cytat z Woyniłłowicza, wspomnienie z gorących lat 1863-1864 – voila, dla tych, którzy nieuważnie czytają:

To też każdy z nas nie zawsze umiał lekcje, ale miał szpilkę z orzełkiem w krawacie i spinki u koszuli z fotografiami Kościuszki, Zamoyskiego, Kronenberga lub Hiszpańskiego, któremi nas hojnie zaopatrywał handel i przemysł warszawski.

Koniec cytatu. Jeśli ktoś nie wie, o jakiego Kronenberga chodzi, wyjaśniam – chodzi o Leopolda Kronenberga, bankiera, który w czasie powstania czmychnął za granicę, a kiedy wrócił odebrał od najjaśniejszego pana order za wzorową postawę wobec jego majestatu. Idźmy dalej.

Kobiety, jako wrażliwsze, zawsze ofiarne i gorące patriotki, we wszelkich demonstracjach przodowały i młodzież za sobą pociągały, więc pierwsze intonowały „Boże coś Polskę!” i „Z dymem pożarów” w kościołach. Przemycały literaturę nielegalną, przechowywały broń, a niekiedy i samych powstańców, a że przy tem urozmaicały „żałobę narodową” efektownemi kontusikami, konfederatkami, kokardami narodowemi i wielkimi krzyżami na piersiach, to trudno im mieć to specjalnie za złe. Jedno co miałem wówczas za złe i obecnie mam nie do darowania, to że ogół był tak nie wyrobiony, czy zahypnotyzowany, iż zbyt mało reagował na te rządy niewieście. Kobiety pociągnąwszy młodzież, decydowały o wszystkiem: dawały np. palmę posług obywatelskich agitatorom i demonstrantom, a stawiały pod pręgierzem opinii publicznej ludzi głębiej myślących i dalej patrzących, niż emisariusze „Rządu Narodowego” nieraz bardzo domniemani. Mogę zacytować przykłady: hr. Emerykowi Czapskiemu, fundatorowi Muzeum Czapskich w Krakowie, a ówczesnemu dyrektorowi departamentu leśnego, pobito okna. Szwagier mój, Jerzy Mogilnicki, zesłany na katorgę, nie miał miru u twórczyń opinji publicznej, które i dalej popijały herbatkę z obwarzankami gdy mu majątek skonfiskowano. Pamiętałem to wszystko i ta niesprawiedliwość wpłynęła zapewne na to, że zbyt może lekceważyłem opinie publiczną i nie ubiegałem się nigdy o popularność.

Koniec cytatu. Zwracam uwagę na zwrot – bardzo domniemani emisariusze rządu narodowego. Oznacza on, że każdy oszust, który potrafił uwieść swoją gawędą jakąś mińską czy wileńską wariatkę w konfederatce na głowie, mógł liczyć na sławę i zaszczyty, a także uznany mógł być za wskrzesiciela ojczyzny. To tego dostawał w pakiecie ciasteczka i herbatę, a jak był bardzo namolny to pewnie i inne jeszcze atrakcje w grę wchodziły.

Tym były owe sztuki łatwiejsze im głębiej rząd narodowy, pisany przez Woyniłłowicza w cudzysłowie brnął w dalekie obszary politycznej fikcji wydając oświadczenia, że granice państwa odrodzonego będą tam, gdzie się poleje polska krew. Jak wiemy deklaracje te nie sprawdziły się ani w pokoleniu Woyniłłowicza, ani później.

Teraz o podziale władzy, o którym już wspomniałem. Fikcja, w którą wierzymy opisywana jest w podręcznikach do WOS-u. Władza dzieli się na ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą, a jej gwarantem jest naród, który głosuje w powszechnych wyborach. Naród ten nazywany jest czasem suwerenem. Realnie władza dzieli się na flotę, armię i bojówkę lub bojówki. Te ostatnie mają nadrzędny w stosunku do armii i floty charakter, albowiem za ich pomocą dyscyplinuje się generałów i admirałów. W obecnym świecie bojówka ma charakter oficjalny i nosi nazwę tajnych służb. Ponieważ każda kolejna władza musi mieć pewność, że bojówka jest wierna, bo od niej zależy wszystko, tworzy nowe służby, które kontrolują poprzednie. Tamte zaś rozwiązuje, albo i nie, jeśli okaże się, że nazbierali oni tyle haków na władzę, że nic im nie można zrobić. W takiej sytuacji wszyscy siadają do negocjacji i coś ustalają. A co z suwerenem? Nic. Naród już od dawna ma w nosie wybory, głosuje tylko 30 proc. społeczeństwa i tak jest dobrze. Nikt nie chce tego zmieniać, bo gdyby wszyscy uprawnieni poszli do wyborów, zmieniły by się w sposób istotny realia polityczne, a to pociągnąć mogłoby za sobą rozruchy, w wyniku których ktoś musiałby zginąć. A ci co giną, zawsze są wcześniej do śmierci wyznaczeni. Nie informuje się ich jednak o tym, bo ta śmierć jest przedmiotem targów, pomiędzy władzą aspirującą, mającą do dyspozycji nową bojówkę, a starą bojówką i częścią władzy, która nie ma sił, by utrzymać się na powierzchni i szuka nowych rozwiązań. U nas jeszcze do takich rzeczy nie doszło, ale one są znane z historii. Przykład wielkiego pensjonariusza Niderlandów – Jana de Witt i jego brata Cornelisa jest tu najbardziej wyrazisty.

W opisanym wyżej układzie potrzebny jest jakiś stabilizator czyli gwarant. I to zawsze jest bank, który daje zabezpieczenie aktywom starej bojówki i nowej władzy. Ten bank może przez to wpływać realnie na to kto będzie rządził. I to jest clou systemu, ale o tym się nie mówi. To znaczy nie mówi się dziś, w epoce rozbuchanych mediów, wolnego słowa i różnych innych fikcji jakże podobnych do konfederatek i kontusików oszalałych mitomanek biegających ulicami polskich miast w latach 1863-64. Dawniej pisało się o tym otwarcie w gazetach.

Ot choćby sprawa wojny domowej w Chile, w roku 1891. W tym przypadku opisany przeze mnie schemat jest najbardziej wyrazisty. Oto zbuntowany kongres przeciwstawił się prezydentowi nazwiskiem Balmaceda. Władzą podzielili się tak, że ludzie z kongresu zabrali flotę, a prezydentowi została armia – albo na odwrót, nie ma to w zasadzie znaczenia. Jeśli zajrzymy do wiki, to aż podskoczymy z radości. Balmaceda, stary mason, promotor robót publicznych, sprzeciwiał się obecności w Chile kapitału brytyjskiego. Oczywiście nie zadbał o to, by zorganizować sobie bojówkę, ale zadbał o kredyt finansujący jego szerokie i ważne inwestycje. Zaciągnął go w banku niemieckim. No, ale przegrał. Kongres i jego flota zapędzili pana prezydenta do argentyńskiej ambasady w Santiago, gdzie polityk ten, z rozpaczy, strzelił sobie w łeb. To ci dopiero demaskacja. Znowu ci cholerni Brytole. No, ale uważna lektura ówczesnych gazet, a prasa była wówczas naprawdę wolna, Chile zaś naprawdę bogate, co oznacza, że polityka tam prowadzona była serio, daje nam jeszcze jedną odpowiedź na pytanie – dlaczego Balmaceda się zastrzelił. Otóż wcześniej zdeponował on duże ilości gotówki u Alfonsa Rotszylda. Na wszelki wypadek, gdyby coś się stało. Jakby jakiś bunt wybuchł albo coś. -Wtedy – pomyślał spryciarz Balmaceda – zadzwonię do Alfonsa i powiem – oddaj mi moje pieniądze, a jak on już je odda zaciągnę nową armię i pomaszerujemy do tej dziury, gdzie schowali się ci tchórze z kongresu. I wyobraźcie sobie, że do buntu rzeczywiście doszło, Balmaceda rzeczywiście zadzwonił do Rotszylda, a ten odebrawszy słuchawkę rzekł – Balmaceda? Balmceda? Nie przypominam sobie nikogo takiego….Stropił się prezydent Balmaceda, ale nie dał tego po sobie poznać. Dopiero potem, kiedy okazało się, że Rotszyld wydał jego pieniądze buntownikom z kongresu wpadł w prawdziwą rozpacz. Dlaczego uczciwy bankier postąpił tak niegodnie i podstępnie? Miał dobre powody, chciał razem z Kronenbergiem i Hiszpańskim, to jest chciałem rzec, razem z Goldsmithem i Hirschem zorganizować osadnictwo żydowskiej w Chile i przesiedlić do tego kraju Żydów w Polski i Ukrainy. Balmaceda nie odpowiedział na propozycję Rotszylda w sposób zadowalający, a przez to postawił pod znakiem zapytania swoją polityczną karierę. Zabijać jednak się nie musiał….chyba….

Dzięki opisanym tu wypadkom do Chile trafiła rodzina Chorodowskich, Żydów z Ukrainy, a dziś żyje tam ich potomek, najsłynniejszy scenarzysta komiksowy świata – Alejandro Jodorowski. Jest on znany z tego, że pisze scenariusze do najbardziej obscenicznych i antykościelnych komiksów jakie powstają. Sami zresztą możecie je sobie obejrzeć w sieci. Jego zresztą też, to bardzo malownicza postać. Na dziś to tyle. Dziękuję za uwagę

A oto najnowsze nagranie „u Michała” w księgarni Foto-Mag, tym razem:

O kwartalniku Szkoła Nawigatorów o protestantyzmie:
https://www.youtube.com/watch?v=mPtOH0VMOq0

poprzednie nagrania:

O filmie Grzegorza Brauna „Luter i rewolucja protestancka”:

https://www.youtube.com/watch?v=69RcKACAUZI

O książce Hanny Koschenbahr-Łyskowskiej „Zielone rękawiczki”:

https://www.youtube.com/watch?v=PBIz5asguCA

O Bibliotece Historii Gospodarczej Polski:

https://www.youtube.com/watch?v=8xpy8i8nV6U

O kwartalnikach: Szkoła Nawigatorów o bolszewikach, herezji  i in.

https://www.youtube.com/watch?v=5cXv6kzVA9A

Przypominam o promocjach na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl

Co jakiś czas ktoś, usiłując przekazać mi jakąś prawdę o sobie mówi – wiesz nie mam przymusu pisania. Nie wiem co na to odpowiedzieć, bo ja taki przymus mam. Od bardzo dawna, od chwili kiedy zacząłem się z pisania z dobrym skutkiem utrzymywać. Zanim do tego doszło upłynęło wiele lat, w czasie których, tak jak wszyscy, przechodziłem różne stopnie edukacji. W moim przypadku było to o tyle dziwne i niestandardowe, że na każdym etapie zajmować się musiałem czynnością zwaną rozpoznawaniem. Od tego czy coś rozpoznam, czy też nie zależała moja ocena na półrocze, na koniec roku, a potem oceny semestralne na studiach. Nie należałem nigdy do czołówki mistrzów rozpoznawania, ale miałem swoje wyniki i one nie były najgorsze. Zanim opowiem głębiej o tej niełatwej sztuce wymienię może w jakich zakresach ją uprawialiśmy w szkole, a w jakich na studiach. No więc w szkole średniej rozpoznawaliśmy pędy bezlistne, ulistnione, rośliny zielne i takie, które mają zdrewniałe pędy, owady, ptaki w locie i ptaki preparowane, nasiona drzew i krzewów, profile gleb, gatunki drewna w korze i bez kory. Jeśli wydaje się Wam, że to ostatnie jest najtrudniejsze, mylicie się. Najgorsze są owady i nasiona. Gatunki drewna bez kory to pikuś. Na studiach oczywiście trzeba było rozpoznawać przedstawienia ikonograficzne w malarstwie średniowiecznym i nowożytnym, architekturę, którą znaliśmy wyłącznie ze zdjęć, a także inne dzieła, nieraz nie posiadające cech sztuki, jak na przykład prace Josepha Beusa. To był obłęd i do niczego mi się do dzisiaj nie przydaje. Podobnie jak większość spraw związanych ze studiami. Co innego szkoła średnia, z wiedzy tam zdobytej korzystam często i ma owo korzystanie charakter prestidigitatorski. Nie mogę zdradzić dlaczego, bo mało kto zdradza swoje tajemnice, ale wychodzi to zawsze dobrze i ciekawie, choć o wielu rzeczach już nie pamiętam. Cały czas mam jednak świadomość, że wszystko to ma charakter sztuczki. Po co o tym piszę? Ponieważ są ludzie, którzy penetrują rzeczywistość na poziomach głębszych, tak głębokich że nie ma mowy, by dokonać prezentacji swoich dokonań i zebrać za to oklaski. Pozostaje jednak chęć takiej prezentacji, z którą nie wiadomo co zrobić. Ja to rozumiem, tak jak rozumiem przymus pisania. Sam zostałem nim dotknięty. I doprawdy nie ma znaczenia fakt, że często, w zasadzie co drugi dzień, budzę się z pustą głową i myślą, że nigdy więcej już nic nie napiszę. Cała sztuka polega właściwie na tym, by pokonać tę myśl. Reszta robi się sama. Pisanie bowiem też jest rodzajem sztuczki, a do jej wykonywania potrzebna jest zręczność. Jeśli ktoś oglądał kiedyś filmy o cyrkowcach, magikach, albo innych ludziach zarabiających na scenie, wie, że trening jest wszystkim. W zasadzie nie ma możliwości zatrzymania się. Dla niektórych postojem jest dopiero wózek inwalidzki, albo cela w domu wariatów. Tutaj jest identycznie. Jest tak samo jak z umiejętnością rozpoznawania nasion drzew lub ptaków w locie. To jest fascynujące i znakomite, ale trzeba się tego nauczyć, pod presją niestety. I wyobraźcie sobie, że byli tacy koledzy, którzy się tego nie nauczyli nigdy. Po prostu nigdy. A nie byli idiotami. Kiedy myślałem o tym wczoraj przyszło mi do głowy, że cała ta sztuczka polega na tym, by ograniczyć swoje myśli wyłącznie do świata widzialnego i to w dodatku tego z najbliższego naszego otoczenia. Żeby nie wybiegać myślą nigdzie naprzód, nie kierować jej w głąb zjawisk, ale patrzeć i widzieć wyraźnie rzeczy nam najbliższe. Każdy kto próbuje zrobić krok dalej i coś w zakresie tego widma zmienić, przegrywa. Nie wiem czy jasno się wyrażam, może więc spróbuję jeszcze raz. Jeśli z poziomu przemożnej chęci opowiedzenie ciekawej historii, przechodzimy na poziom uporczywych próba zainteresowania czytelnika swoją osobą, poprzez tekst, osiągamy efekt odwrotny od zamierzonego. Bo tego co chcemy pokazać nie widać i nikt nie zweryfikuje tej treści na miejscu, a przez to nie poczuje tej dziwnej radości w sercu, którą każdy czytelnik musi odczuć, by się do autora przywiązać. Pisanie ma więc bezpośredni związek z jarmarcznymi sztuczkami i trzeba zawsze o tym pamiętać. Podobnie jak rozpoznawanie motyli i innych owadów.

To nie wszystko jednak. Nawet na tej drodze czekają na człowieka różne pułapki. Generalnie pisze się pod presją. W redakcjach na przykład jest tak, że wszyscy mają w nosie nasze wysiłki i człowiek nigdy nie czuje się doceniony. Nigdy – podkreślam. Nie ma takiej możliwości. Poza tym redaktorzy wyrzucają mu teksty do śmieci, zmieniają je po swojemu, nie licząc się z jego koncepcjami i okazują mu lekceważenie. Ja przyznam się, nie wyobrażam sobie dziś siebie, bez praktyki redakcyjnej. Uważam, że każdy powinien przez nią przejść, bo inaczej nic nie zrozumie. Im więcej zaś jego tekstów wyląduje w śmieciach tym per saldo dla niego lepiej. Dlatego też lepiej zaczynać pisanie w młodym wieku, a nie później, bo później trudniej znosi się upokorzenia.

Kiedy już się człowiekowi zdaje, że wszystko wie i rozumie przychodzą próby i pułapki prawdziwe. Nie wiem jak to wygląda w innych zakresach emisji treści, ale w naszym sprawy maja się stosunkowo prosto. Skończyłem książkę o Żydach, która dziś idzie do drukarni. Jest to cienka książka, z serii z białą sową, pod koniec marca będzie w sprzedaży. Napisałem ją z dwóch powodów – po pierwsze, sierżant Daniels robi promocję za darmo, po drugie muszę czasem napisać coś inaczej niż to czyniłem do tej pory i nie może się to odbyć przy asekuracji. Wiem to na pewno, trzeba zaryzykować, napisać, wydać, sprzedać i zobaczyć co się stanie. Jak się okaże, że nie chwyci, trudno, nie będziemy tego kontynuować. Nie ma jednak mowy o jakikolwiek miarodajnych próbach tu na blogu, bo ani komentarze, ani ilość odsłon, nie dają żadnej wiążącej informacji dotyczącej popularności tekstu. I dziwi mnie czasem, że koledzy związani zawodowo ze skomplikowanymi nieraz rachunkami nie rozumieją tej prostej prawdy. Liczy się tylko sprzedaż i tylko ona daje nam jakieś pojęcie o tym, czy teksty się podobają czy nie. Dlatego tak niemiłosiernie traktowałem zawsze komentatorów. Oni nie mają wpływu na nic. Im się tylko zdaje, że mają. I teraz uwaga do autorów – nie ulegajcie żadnym presjom ze strony komentujących. Pamiętajcie jednak, że bez komentujących nie ma bloga. To jest łatwe do zrozumienia, choć wydaje się trudne.

Powiem teraz coś o poważnych pułapkach i pokusach. A także o tym jak rozpoznać dobre i ciekawe historie. Niektórzy autorzy, ale nie tylko oni, także dzieci i ludzie nie rozumiejący tajemnic zawodu prestidigitatora, uważają, że wystarczy powtórzyć z jakąś tam dokładnością ruchy magika, żeby sztuczka okazała się tak samo dobra. Nie wystarczy. To jedna kwestia. Druga dotyczy sensu tego co tu robimy. Już o tym pisałem, ale jak widać nigdy dość powtarzania. My tutaj nie dokonujemy żadnych demaskacji, my się tu zajmujemy zabawianiem czytelników używając do tego narzędzi ze świata widzialnego i dla tych czytelników dostępnego. Za ich pomocą preparujemy tekst, który wzbudza emocje, nieraz bardzo żywe. Taka jest formuła misji. Żeby ją realizować dobrze, należy nauczyć się rozpoznawania. Trzeba przede wszystkim rozpoznawać dobre historie, które potem możemy wykorzystać. Lepiej, wiem to z własnego doświadczenia, chodzić zakrzaczonymi ścieżkami i nie korzystać z gościńców. To znaczy lepiej nie naśladować Łysiaka, czy Stanisława Michalkiewicza, a pisząc o Żydach nie drążyć w nieskończoność roli Żydów w budowie imperium brytyjskiego. Można pisać o czymś innym. Można sobie zadać pytanie – jak już ktoś się upiera na tych Żydów – czy dynastia sabaudzka to Żydzi. To ważne pytanie, ale nikt się jeszcze z nim nie zmierzył, bo temat wydaje się wielu autorom nieatrakcyjny. Nie „robi ich” ten temat. Podobnie jak inne, miałkie i nic nie znaczące tematy. Jest odwrotnie niż myślą niektórzy – to autor robi temat, a nie temat autora. Tu tkwi podstawowy błąd i wobec tej kwestii zawsze demaskują się grafomani. To jest próba generalna. Jak gabinet luster w filmie „Wejście smoka”. Zrobić tekst z dobrego tematu potrafi nawet bardzo marny magik. Zrobić tekst bez tematu jest o wiele trudniej. Są jednak tacy, którzy uważają, że można zrobić temat w ogóle bez tekstu, samymi tylko linkami. To jest niemożliwe, to jest Groucho Marks bez wąsów i okularów. Nie idźcie tą drogą.

Kolejna kwestia to pokusy. Na tym blogu pojawiało się już wielu takich, którzy domagali się, bym tę swoją jarmarczną metodę pisarską przyłożył do tematów biblijnych. Czynili to z nadzieją na jakieś bluźnierstwo z mojej strony, albo może po to, bym zdemaskował wreszcie Chrystusa i apostołów jako grupkę oszustów. Ja się w końcu złamałem i napisał dwa teksty na tematy biblijne w tej książce o Żydach. Mam jednak wrażenie, że w pułapkę nie wpadłem. To się zresztą okaże niebawem. Tak się składa, że pokusa demaskacji, a mnie się już naprawę nie chcę pisać o tych demaskacjach, bo to jest z punktu widzenia dobrego prestidigitatora nędza, jest pokusą płytką. Oto dowód – dwie postaci. Najpierw Ernest Renan. To jest coś fascynującego ten facet. Człowiek z tradycyjnej, katolickiej rodziny, znawca Pisma, historyk i ekspert, a do tego wielki erudyta. Niesamowity człowiek po prostu. Tak się jednak przejął tymi demaskacjami, że na starość stał się wyznawcą darwinizmu, a jego książka o Chrystusie była przez wiele lat hitem wydawniczym i wszyscy lewicowi autorzy i publicyści pokazywali Renana palcem i mówili – zobaczcie, wierzył, a zwątpił. Poddał tę całą biblię krytyce rozumu i wyszło mu, że Jezus nie był wcale Bogiem, ale zwykłym człowiekiem i do tego trochę kłamał. Czy to nie jest niezwykłe?! Zapewne jest. Literatura francuska pełna jest postaci zdeprawowanych, odchodzących od religii duchownych i młodzieńców, którzy kończą swoja karierę albo na uniwersytecie wygłaszając jakieś antykościelne kalumnie, albo w burdelu przy kartach, względnie w kasynie przy rulecie. I to jest koniec, szczyt demaskacji lewicowych. My jednak mamy inne – przeglądamy stare gazety, które podsyła Georgius i szukamy w ogłoszeniach rzeczy naprawdę ważnych. I tak dochodzimy do informacji, że najbliższy przyjaciel Renana, młody Dumas, ten od Damy kameliowej, wyznał iż za „Żywot Jezusa” Renan wziął niemałe wcale pieniądze od Alfonsa Rotszylda. Tenże Alfons Rotszyld pilotował również jego karierę. Ja nie mówię, żeby każdy od razu rzucał się na demaskowanie Żydów i ich ciemnych sprawek, chcę tylko pokazać, że jest sporo spraw do opisania w różnych obszarach. Ludzie zaś, którzy od dzieciństwa wychowali się w tradycyjnych rodzinach katolickich i znają na pamięć całą biblię, a do tego jeszcze komentarze, nie są przez to mniej narażeni na pokusy. Być może jest tak, że tylko wśród takich jak oni szuka się odstępców. Nie wiem, bo nie pochodzę z dobrej katolickiej rodziny.

Weźmy teraz inną postać, baroneta Montefiore, imieniem Moses. Boson o nim ostatnio coś wklejał, bo przecież nie pisał. Po co się zajmować tym człowiekiem? Dopóki nie ma po polsku jego wspomnień umyka mi sens tych demaskacji. Mamy jednak, tuż za jego plecami inną postać. Oto Edgar Mortara, w sprawie którego Montefiore występował i interweniował u papieża. Służąca ochrzciła chore, żydowskie dziecko, z obawy, że umrze ono bez łaski chrztu. Rzecz działa się na terenie państwa kościelnego i źli, papiescy strażnicy odebrali rodzinie chłopca. Potem zaś umieścili w domu prowadzonym przez księży wraz z innymi ochrzczonymi Żydami. On się tam łatwo zaaklimatyzował, potem uwierzył szczerze, jeszcze później wstąpił do zakonu i przyjął imię Pio. Przez cały czas jego pobytu w Rzymie wszyscy wpływowi Żydzi interweniowali w jego sprawie i chcieli by powrócił do rodziny. Bez skutku. Papież nie godził się na to.

Kiedy zlikwidowano państwo kościelne, rodzina jeszcze raz próbował odzyskać swoje dziecko, ale 19 letni już wówczas Edgar za nic nie chciał wrócić. Wolał rozpocząć działalność misyjną. Niezwykłe prawda?

Sporo rzeczy jest jeszcze do opisania i naprawdę jest się czym zająć. No, ale jest też ryzyko, że pisząc zdemaskujemy mimowolnie nasze intencje. A są, wierzcie mi, istoty, które zawodowo zajmują się wyłącznie rozpoznawaniem i klasyfikowaniem intencji. Potem zaś będą nas z nich rozliczać.

Na koniec jeszcze jedno – cały nasz widzialny świat, który tak pracowicie próbujemy opisać, może się rozlecieć w sekundę. Myślę, że misja polega też na tym, by go ocalić, pokusa zaś na tym, by całkiem go zlekceważyć. Całe to pisanie to przyklejanie na nowo odpadających od ściany jarmarcznej budy dekoracji, w taki sposób, by widz nie zorientował się, że to nie jest element programu.

Michał przygotował nowe nagranie, reklamę filmu Grzegorza Brauna o Lutrze

https://www.youtube.com/watch?v=69RcKACAUZI

Na koniec umieszczam tu nagranie promujące książkę Hani, nominowaną do Nagrody Literackiej Miasta Stołecznego Warszawy.

https://www.youtube.com/watch?v=PBIz5asguCA

Zaczynamy sprzedaż nowego, specjalnego numeru Szkoły nawigatorów, poświęconego protestantyzmowi. Numer w całości złożył i przygotował do druku nasz kolega Rotmeister. Wykonał wielką pracę. Cześć mu i chwała. Dziś w sklepie znajdzie się także książka eski o architekturze drewnianej.

Michał zaś zmontował moją pierwszą pogadankę nagraną w jego sklepie. Niebawem będzie kolejna. A potem następne. Na ile czas pozwoli oczywiście.

Oto link https://www.youtube.com/watch?v=8xpy8i8nV6U

Przypominam, że na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl trwa promocja książek i czasopism. Baśń czeska i amerykańska po 10 zł, Baśń III po 15, tak samo Łowcy księży oraz Straż przednia. Nawigatory także po 10, ale ubywa ich w zastraszającym tempie, więc trzeba się spieszyć. Budowa jachtów po 35, Berecci, Irlandzki majdan i Kroniki klasztoru w Zasławiu po 10. Sanctum regnum po 30 zł. Na tej samej stronie dostępny już jest nowy komiks Tomka Bereźnickiego zatytułowany „Kościuszko. Cena wolności”. W sprzedaży jest już także książka „Czerwiec polski” zwana tu książką o pluskwach

Michał zmontował kolejne nagranie, które niniejszym prezentuję

https://www.youtube.com/watch?v=5cXv6kzVA9A

I jeszcze informacja o najnowszej promocji

Mam dwie wiadomości – dobrą i złą. Pierwsza to taka, właśnie na podwórko wjechał nakład Wspomnień Edwarda Woyniłłowicza, w miękkich oprawach ze skrzydełkami. Każdy tom dostępny jest już teraz w cenie 35 zł za egzemplarz. Zła wiadomość jest taka, że muszę rozpocząć wyprzedaż Wspomnień Hipolita Korwin Milewskiego, w twardej oprawie, a co za tym idzie muszę też obniżyć cenę tych wspomnień do 35 zł za tom. Nie mam wyjścia, za dużo nowych projektów realizujemy, żebym mógł sobie pozwolić na jakieś sentymenty. Nie koniec na tym. Komiks polemiczny Zamah, który jest głosem w dyskusji o zamachu na Heydricha będzie dostępny w cenie 25 zł za egzemplarz, a Historia Katalonii w cenie 20 zł za egzemplarz. Musimy zrobić miejsce w magazynie. Taki lajf, jak mawiają niektórzy…rabota takaja…

Pozdrawiam

Coryllus.

Wczoraj dowiedziałem się, że giełda warszawska ma zamiar wykupić pakiet kontrolny giełdy w Telavivie. To jest moim zdaniem najgrubszy kaliber newsa jaki się w polskich mediach pojawił do czasu tak zwanego obalenia komunizmu. Nawet jeśli okaże się fejkiem. Nikt tak naprawdę bowiem nie wie kto kogo zamierza połknąć i gdzie są ci mityczni Żydzi z pieniędzmi, a gdzie Polacy bez pieniędzy. Ja wczoraj, po usłyszeniu tej wiadomości powiedziałem do słuchawki – no to co? Mamy unię….Mój rozmówca zaś rzekł – była unia krewska, a ta będzie….- kurewska – dokończyłem za niego, a on się roześmiał. Czas pokaże czy się myliliśmy czy mieliśmy rację i która giełda będzie na wierzchu. Nie sądzę jednak, by można było inaczej interpretować te doniesienia. To jest próba połączenia interesów Polski i Izraela i stworzenia nowego, większego rynku. Takie próby, jak uczy historia kończą się zwykle katastrofą. Mam nadzieję jednak, że nasza jest próbą obliczoną na chwilę, to znaczy ktoś chce zrobić jakiś grubszy deal i do tego potrzebna mu ta fuzja. Jak się już naje odsprzeda te akcje i wszystko wróci do normy. Ponieważ ja sam nigdy w życiu nie byłem w budynku giełdy, wszystkie powyższe dywagacje mają charakter przypuszczeń. Pomyślałem jednak, że warto z nimi zapoznać czytelników, choćby z tego względu, że od wczoraj media grzeją temat rzekomego zerwania stosunków między USA a Polską. To jest coś niesamowitego. Dziennikarze Onetu, niemieccy agenci, wszyscy jak jeden, nie próbują się już nawet kryć ze swoją misją. W Polsce zaś nie ma żadnej instytucji, która przywołałaby ich do porządku. Bo co może zrobić Onetowi jakieś Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich? Nic. Za taką aferę jednak należy się wszystkim biorącym w niej udział ludziom solidny kop w tyłek i wyjazd na bezrobocie. Poziom bowiem komunikatów, adresowanych do aspirującej inteligencji, zjechał już poniżej rozmów prowadzonych dawno temu pod prysznicami w dęblińskiej parowozowni – łumułeś się? – Łumułem…I wszyscy udają, że nic się nie dzieje. To jest bardzo zły objaw, bo oznacza, że poziom dyskusji ustalany będzie w wyniku wcześniejszego modrobicia. Musimy się na to przygotować.

Sprawa dotyczy nie tylko szmatławych newsów, ale także tak zwanych spraw poważniejszych. Gazownia uporczywie przekonuje swoich czytelników, że afery wokół Grossa mają wymiar międzynarodowy. No, a jak pracownic niższego szczebla wydawnictwa Agora przeczyta, że Gross to międzynarodowy wymiar, a tu go Kaczyński atakuje, to nie będzie przecież spał po nocach. Nie inaczej jest w kulturze i tak zwanej sztuce. Ja do wczoraj, do momentu, w którym przeczytałem tekst Toyaha, o filmie Szumowskiej, nie wiedziałem co jest treścią tego dzieła. I do dziś nie mogę uwierzyć w to, że znajdujemy się w takich okolicznościach. Myślę bowiem o tych wszystkich studentach i studentkach kulturoznawstawa, filmoznawstwa, historii sztuki i pokrewnych kierunków, którzy rozpoczynali studia dwadzieścia lat temu, popadając w zamyślenie nad każdym filmem jaki się na jesiennym, warszawskim festiwalu pojawiał. Wszyscy ci ludzie stoją dziś wobec rzeczywistości żywcem przeniesionej z ZSRR lat pięćdziesiątych, a nawet wcześniejszych i nie mogą nawet mrugnąć. – To wszystko miało cel i otom jest u celu – mogą jedynie zanucić smętną tę pieśń, a potem przekonywać jeden drugiego, że to przez tych pisowców i Kaczyńskiego i prawicę w ogóle. Od wczoraj właściwie wszystko jest jasne. Nie ma żadnego dziennikarstwa. Ja napisałem kiedyś tekst pod takim tytułem. Wykazałem w nim, że nie dość, że dziennikarstwa nie ma, to jeszcze nigdy go nie było. Ono było potrzebne po to jedynie, by zniszczyć ostatnie europejskie monarchie przez I wojną, a następnie wynieść do władzy bolszewików i Hitlera. Potem rola dziennikarstwa ograniczała się do promowania mody i trzymania za mordę polityków kreowanych przez banki w tak zwanym wolnym świecie. Oczywiście utrzymywanie złudzenia, że dziennikarstwo istnieje i jest potrzebne trochę kosztuje, ale jak widzimy Niemcy mają już dosyć ponoszenia tych kosztów i usiłują usprawnić system poprzez kreowanie propagandy a la Goebbels. Ja nie wiem, czy odpowiedzią na to nie powinno być – jak to kiedyś wyraził Grzegorz Braun – publiczne powieszenie paru niezależnych dziennikarzy, przez rozjuszony tłum. To by z całą pewnością wzbogaciło lokalny światek mediów o tak potrzebny w dziennikarstwie nerw i element ryzyka. Oczywiście, oczywiście, to jest prowokacje i nawoływanie do zbrodni…ja wiem, bo już raz zeznawałem w sprawie mowy nienawiści. Uprzejmie więc informuję prokuraturę na Ochocie, że to tylko taki żart. Nikogo nie chcemy przecież wieszać.

Chciałbym jednak powiedzieć ważną rzecz. Najgorsze co można w tej chwili zrobić to rozpocząć dyskusję nam motywacjami tych chamów oraz intencjami. Oni tylko na to czekają. Niestety nie ma żadnego publicznego forum, gdzie można by ich napiętnować, albo po prostu przeciągnąć batem po pysku. Wszystkie programy publicystyczne, tak zwane nasze, te różne otwarte studia i temu podobne, są ustawkami prowadzonymi przez takich samych cwaniaków, jak ci z Onetu. Nie łudźcie się. To my jesteśmy wrogami ich wszystkich, a im więcej mamy do powiedzenia, im bardziej rozbudowujemy nasze komunikaty i wzbogacamy ofertę, tym wrogość wobec nas bardziej narasta. Psujemy bowiem interes. Nie ten dotyczący wykupu większościowego pakietu akcji giełdy w Telavivie, ale inny, w którym przewidziano dla nas rolę ciemnego tłumu, który klaszcze na rozkaz. Jeśli się postawimy i nie będziemy klaskać, może dojść do najgorszego. Wszyscy bowiem już dawno przyzwyczaili się do myśli, że poza sferą manipulacji medialnych świat zamieszkany jest przez troglodytów, gorszych niż armia radziecka wkraczająca na tereny jej wrogie a już nie bronione. Nie wiem czy wiecie, bo news ten umknął naszym dziennikarzom, pokazano go tylko w kilku serwisach, ale w Dublinie okradli Lidla. W czasie zamieci jakieś cwaniaki podjechały koparką pod sklep, maszyna usunęła dach, a tak zwany rozszalały tłum kulturalnych i dobrze wychowanych Irlandczyków rzucił się na towary. Wynosili wszystko co się da, całymi rodzinami. Na zasobnym i sytym zachodzie się to zdarzyło. Wyobrażacie sobie taką sytuację za komuny? Trybuna ludu dałaby to na pierwszej stronie. Dziennik telewizyjny trąbiłby o tym przez dwa tygodnie. A dziś cisza. Albowiem trzeba nadawać komunikaty o złych Polakach, co chcieli zamordować dobrych Żydów, a dziś nie chcą przyjmować uchodźców. A do tego nie lubią Grossa i gotowi są poświęcić dobre stosunki z USA, byle przejąć tą giełdę w Tel Avivie

Michał przygotował nowe nagranie, reklamę filmu Grzegorza Brauna o Lutrze

https://www.youtube.com/watch?v=69RcKACAUZI

Na koniec umieszczam tu nagranie promujące książkę Hani, nominowaną do Nagrody Literackiej Miasta Stołecznego Warszawy.

https://www.youtube.com/watch?v=PBIz5asguCA

Zaczynamy sprzedaż nowego, specjalnego numeru Szkoły nawigatorów, poświęconego protestantyzmowi. Numer w całości złożył i przygotował do druku nasz kolega Rotmeister. Wykonał wielką pracę. Cześć mu i chwała. Dziś w sklepie znajdzie się także książka eski o architekturze drewnianej.

Michał zaś zmontował moją pierwszą pogadankę nagraną w jego sklepie. Niebawem będzie kolejna. A potem następne. Na ile czas pozwoli oczywiście.

Oto link https://www.youtube.com/watch?v=8xpy8i8nV6U

Przypominam, że na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl trwa promocja książek i czasopism. Baśń czeska i amerykańska po 10 zł, Baśń III po 15, tak samo Łowcy księży oraz Straż przednia. Nawigatory także po 10, ale ubywa ich w zastraszającym tempie, więc trzeba się spieszyć. Budowa jachtów po 35, Berecci, Irlandzki majdan i Kroniki klasztoru w Zasławiu po 10. Sanctum regnum po 30 zł. Na tej samej stronie dostępny już jest nowy komiks Tomka Bereźnickiego zatytułowany „Kościuszko. Cena wolności”. W sprzedaży jest już także książka „Czerwiec polski” zwana tu książką o pluskwach

Michał zmontował kolejne nagranie, które niniejszym prezentuję

https://www.youtube.com/watch?v=5cXv6kzVA9A

I jeszcze informacja o najnowszej promocji

Mam dwie wiadomości – dobrą i złą. Pierwsza to taka, właśnie na podwórko wjechał nakład Wspomnień Edwarda Woyniłłowicza, w miękkich oprawach ze skrzydełkami. Każdy tom dostępny jest już teraz w cenie 35 zł za egzemplarz. Zła wiadomość jest taka, że muszę rozpocząć wyprzedaż Wspomnień Hipolita Korwin Milewskiego, w twardej oprawie, a co za tym idzie muszę też obniżyć cenę tych wspomnień do 35 zł za tom. Nie mam wyjścia, za dużo nowych projektów realizujemy, żebym mógł sobie pozwolić na jakieś sentymenty. Nie koniec na tym. Komiks polemiczny Zamah, który jest głosem w dyskusji o zamachu na Heydricha będzie dostępny w cenie 25 zł za egzemplarz, a Historia Katalonii w cenie 20 zł za egzemplarz. Musimy zrobić miejsce w magazynie. Taki lajf, jak mawiają niektórzy…rabota takaja…

Pozdrawiam

Coryllus.

Musimy trochę zmienić taktykę. Czasem po prostu zamiast jednego tekstu dziennie ukazywać się będą dwa. Ten tutaj jest fragmentem wspomnień Jerzego Bandrowskiego zatytułowanych „Przez jasne wrota”, które właśnie wstawiłem do sklepu. Myślę, że wielu czytelnikom spodoba się ten nowy sposób prezentacji, mnie zaś sprawi on wyraźną ulgę. 

Kiedy na Syberję przybył przeznaczony na głównodowodzącego całym frontem Wschodnim jenerał francuski Janin z ministrem wojny czesko-słowackim, zacnym jenerałem Sztefanikiem i z odpowiednim sztabem, wyjechali na jego spotkanie do Władywostoku także i jenerałowie rosyjscy, więc jen. Chorwat, jen. Iwanow-Rynow, który wówczas, o ile pamiętam, Griszyn-Ałmazowie był syberyjskim ministrem wojny, jen. Romanowskij i jeszcze inni. Jen. Janin przyjął ich zimno, a zwłaszcza źle obszedł się z jen. Iwanowem-Rynowem, któremu w porcie podczas oficjalnego powitania nie podał ręki. Mimo to jenerałowie ci postanowili jakoś się wobec Francuzów postawić i wydali dla nich i dla innych jeszcze sojuszników wielki bankiet w sali tego tam tynglu. W obiedzie tym wzięli udział oficerowie przeróżnych armij rosyjskich – więc byli: Syberyjczycy, oficerowie Chorwata, Siemionowa i Kałmykowa, jenerałów prowadzących głównie operacje nie tyle wojenne, ile finansowe. I tak: Chorwat, oprócz żołdu od sojuszników, zarabiał przez to, że miał kolej w swych rękach mandżurską, Siemionow zrobił miljony na spekulacji cukrowej, przy czem w puch rozbił giełdę charbińską, Kałmykow znów, biorąc pieniądze od Francuzów, Anglików i Amerykanów, szachrował z Japończykami i eksploatował kolej amurską – jednem słowem każdy tu miał swe interesy mało polityczne. Rozumie się, że różnice zdań, jakie na tak konkretnym gruncie powstawały, miały charakter znacznie ostrzejszy, niż różność poglądów politycznych, a przeto i bankiet z uroczystej biesiady zamienił się zwolna w jedną straszną kłótnię. Szlachetni wodzowie sojuszników starali się z początku pogodzić rozindyczonych, gdy im się to nie udawało, uciekli; wówczas niektórzy z biesiadników dobyli szabel i ciężko się poranili, zaś reszta skończyła bankiet jeneralnym „bojem kułacznym”.

Były to w ogóle watażki straszne, mogące iść w porównanie chyba tylko z meksykańskim dyktatorem Villą. Siemionow znany już jest jako zwykły rabuś i bandyta, ale nawet wówczas, kiedy był u szczytu potęgi, nikt się co do niego nie łudził. Pamiętam bardzo dobrze w któremś z charbińskich pism pseudonaiwny artykuł o „tajemniczem zaginięciu” jakiegoś kupca, który wprosił się na pociąg pancerny Siemionowa, chcąc bezpiecznie przewieźć gdzieś na Zachód parę pudów złota. Po jakimś czasie w Bajkale wyłowiono zwłoki tego kupca bez głowy. Oczywiście, „gubiono się w przypuszczeniach”, kto mógłby biedaka zamordować, zaś opinję publiczną oburzała nonszalancja, z jaką Siemionow, mogąc zamordowanego kazać pochować, wrzucił go do Bajkału, nie licząc się z tem, że przecie wszystko wydać się musi.

Kałmykow, niski, suchy, młody człowiek, lat dwudziestu ośmiu, ataman kozaków amurskich, był po prostu dzikim człowiekiem. Widziałem go raz na stacji we Władywostoku. Był okrutny, a jego oficerowie wyglądali jak zwykli zbóje. Dla niego krew była wodą. Ale porównać go nie można było z Siemionowem, który mordował dla zysku. Kałmykow rozstrzelał Bogu ducha winną orkiestrę jeńców, a bolszewików obdzierał ze skóry. Siemionow rozbijał i oszukiwał.

Jedynym, rzekomo przyzwoitym jenerałem był jenerał Chorwat, wysoki, siwy już, z białą, długą brodą i „poczciwem” wejrzeniem wąskich, niebieskich oczu – chytry lis, wyga stary, spekulant niezrównany i pochlebca. Pamiętam go, jak pochlebiał się naszym żołnierzom, z którymi rozmawiał „po bratersku”, „szczerze”, podziwiając ich dyscyplinę i wojskowe zachowanie się. Widząc, jak nasi chłopcy salutują, rzekł: – Ja wiem, dawniej salutowało wojsko polskie całą dłonią, a te trzy palce, złączone w trójkąt, to od czasów Kościuszki, znak konspiracji wojskowej.

Na ogół było to straszne towarzystwo bandytów, okrutników i chytrych, podstępnych geszefciarzy. Naprawdę przyzwoitym i czystym człowiekiem był jenerał Romanowskij, ale ten znów uniemożliwiał sobie pozycję przez swe monarchistyczne, zbyt wyraźnie akcentowane przekonania – bo monarchistą był i Chorwat, ale tego nie rozgłaszał. Jenerał Romanowskij i nas Polaków uważał za monarchistów, a nie znosząc Czechów, chciał wejść z nami w bliższe stosunki. Adjutantem jego był Polak amerykański, swego czasu poddany rosyjski, nazwiskiem Kulesza. Był to porządny człowiek, zakochany w swym jenerale. Prowadził z nami bezowocne pertraktacje i przejęty duchem i poglądami jenerała Romanowskiego, bardzo się zdziwił, kiedyśmy oświadczyli, że jesteśmy republikanami i „platformy monarchistycznej” nie uznajemy. Ten jenerał Romanowskij, profesor piotrogrodzkiej Akademji wojskowej, człowiek młody jeszcze i ponoć bardzo zdolny, został w 1920 roku skrytobójczo zastrzelony w Stambule. Był to człowiek wzrostu więcej niż średniego, blondyn o orlim nosie, niebieskich oczach i pociągłej, sympatycznej, jasnej twarzy. Cieszył się opinją jednego z najzdolniejszych jenerałów rosyjskich, zaś we Władywostoku pełnił funkcję łącznika między armją rosyjską a armjami sojuszniczemi.

Nie można powiedzieć, aby i sojusznicy bardzo się tam elegancko zaprezentowali. Wszyscyśmy na Syberji spodziewali się, że po ostatecznem opanowaniu przez nas kolei syberyjskiej, znajdziemy we Władywostoku przygotowane już dla nas składy amunicji, broni, dział, mundurów i innych potrzebnych rzeczy. Przypuszczaliśmy, że może poinformowane o nas władze nasze, to jest polskie i czeskie, przyślą swych ludzi dla utrwalenia sytuacji. Tymczasem przyjechało mnóstwo jenerałów, a broni ani amunicji nie było. Chętnie obiecywano pieniądze, zwłaszcza ruble, ale pieniędzy nikt nie potrzebował, bo za nie nic nie mógł dostać. Przypominam sobie, że już wówczas jeden pułk czeski uzbrojony był w karabiny japońskie, do których w głębi Syberji nie mógł dostać amunicji. Nadchodziła jesień, na gwałt potrzebne były płaszcze, kożuchy, myśleliśmy, że już są —obiecywano nam zamówić te rzeczy w Szanghaju, cośmy też bez niczyjej pomocy i żadnym oficerom francuskim nie wypłacając prowizji, sami zrobić mogli. Słowem – sojusznicy zrobili klapę, skompromitowali się i ułatwili nadzwyczajnie sytuację bolszewikom. Zaś wojska sojusznicy nie przysłali prawie wcale. Na froncie stali głównie Czesi, jeden pułk polski i wojska rosyjskie, niepewne i łatwo poddające się do niewoli. Japończycy i Kanadyjczycy siedzieli w Irkucku, ci pierwsi obsadzili też linję kolejową aż do Mandżurji. Tam znowu stali również i Chińczycy. Jeden pułk włoski, bardzo pięknie ekwipowany, a organizowany swego czasu z jeńców w Pekinie, stał w Charbinie. We Władywostoku garnizon był silny, ale utrzymywany właściwie przeciw Japończykom. Linję amurską zajęli Amerykanie, Amur patrolowała rzeczna flotylla japońska. Francuzi mieli parę bataljonów alpinów i anamickich strzelców, prócz tego oddziałek piechoty morskiej. Frontu to wszystko nie oglądało, wyjąwszy Japończyków, którzy wraz z Czechami strasznie rozbili gdzieś na Dalekim Wschodzie bolszewików.

Czesi nie posiadali się z oburzenia. Myśleli, że jak tylko się droga uwolni, jeden za drugim polecą na front eszelony sojuszników, że nadpłynie jakich kilkadziesiąt tysięcy ludzi, którzy albo zluzują Czechów albo wraz z nimi i nami pójdą na Moskwę i rozbiją w puch bolszewików, nacisnąwszy na nich z czterech stron. Tymczasem sojusznicy zajmowali miasta, w nich co najlepsze koszary i domy i rządzili, wszystko wiedząc zawsze lepiej od innych, zaś Czesi po staremu musieli trzymać front. Jen. Sztefanik zorjentował się łatwo w tej sytuacji. Wojsko na froncie burzyło się. Austrja rozpadła się, powstawała wolna Polska, wolne Czechy – wszyscy chcieli wracać do domu, nikomu nie chciało się umierać w dalekiej i tak już znienawidzonej Rosji. Wojsko czeskie, mające wprawdzie swą własną, oryginalną dyscyplinę, ale w gruncie rzeczy karne, tak się tem zaczęło jątrzyć, że wreszcie w jednym pułku na froncie przyszło do poważnych zaburzeń. Komenderujący pułkiem pułk. Szwec, z głębi duszy nienawidzący wojny i militaryzmu, z patrjotyzmu jeden z najdzielniejszych oficerów bojowych czeskich, chcąc do przytomności i opamiętania doprowadzić pułk, który mu się już z rąk wymykał, zastrzelił się, co też poskutkowało; żołnierze się uspokoili. Nic jednakże dziwnego, że Czesi denerwowali się coraz bardziej, a jen. Sztefanik raz na sojuszniczem posiedzeniu we Władywostoku, kiedy oficerowie ententy w czułych słówkach znowu przyrzekali pomoc, nic zresztą konkretnego nie dając, rzekł podrażniony:

— Co wy mówicie o pomocy! Kiedy nas Niemcy gnietli, 300 lat nie chcieliście o nas słyszeć. Chcecie nam pomagać, kiedy już mamy broń w rękach? Teraz my sobie sami pomożemy.

Bo na Dalekim Wschodzie wówczas nie myślano bynajmniej o wojnie z bolszewikami, lecz o opanowaniu ekonomicznem nowych terenów. Kupcy amerykańscy w mundurach oficerów, włoscy, angielscy, japońscy, wagonami przeróżnych misyj jeździli po Syberji, skupując co się gdzie da, kopalnie, domy, lasy, fabryki. Pod tym względem rozwinięto działalność niestrudzoną. Równocześnie bardzo zazdrośnie strzeżono sfery swych wpływów, zwalczając jak najbardziej stanowczo Japończyków. Jedni drugim płatali przeróżne figle, robiono intrygi, szpiegowano się wzajemnie. Władywostok roił się od wywiadowców wszystkich państw ententy.

Powiedzmy to po prostu: dzięki istnieniu na Syberii wojsk polskich, eliminowanych zręcznie przez jenerała Janina z pod wpływu Polskiego Komitetu Wojennego i Komitetu Narodowego w Paryżu, opuszczonych przez jen. Hallera, a potem zlekceważonych przez rząd polski pod zarzutem, że to są „wspólnicy Kołczaka”, Francuzi nie potrzebowali wysyłać na Syberję własnych wojsk. Wystarczyła im dywizja polska, która wówczas najzupełniej ustaliła ich stanowisko na Dalekim Wschodzie, co Francuzi z pewnością wyzyskali, aczkolwiek nasi dyplomaci nie tylko nie skorzystali z tego atutu i nie uzyskali żadnego wynagrodzenia, ale dopuścili do tego, że za pomoc, jaką Francuzi w postaci dywizji polskiej na Syberji otrzymali, państwu polskiemu kazano zapłacić pięćdziesiąt milionów franków. Faktem jest, że dywizję polską na Syberji zgubili Francuzi. Że jednak mogli to zrobić, że potrafili sobie te dywizję po prostu przywłaszczyć, to stało się tylko skutkiem zbyt wielkiej pewności siebie zarozumiałych oficerów oraz niedbalstwa czynników polskich. Potem całą winę zwalono na Czechów.

Miało być o Bagsiku, ale będzie o czymś innym. Mamy dziś bowiem dzień pisarza. Taki mi Juliusz z rana zapodał komunikat. Pogadamy więc trochę o artystach i trochę o rynku, czyli będzie raczej standardowo, z pewnymi nowymi i mam nadzieję atrakcyjnymi elementami.

Tomek Gwinciński napisał wczoraj ważny tekst. Rozpoczęła się pod nim, całkowicie bezsensowna i unieważniająca jego istotę dyskusja. Nie rozumiem dlaczego koledzy zareagowali tak nerwowo. Prawdopodobnie dlatego, że nigdy nie byli na żadnym wykładzie z historii sztuki. Są oczywiście usprawiedliwieni, ale ja im taki event szczerze polecam, tylko niech nie idą do byle kogo. Tomek ma oczywiście rację, a ja dodam jeszcze tyle, że artysta nie powinien ponosić żadnej odpowiedzialności za to co robi. Tak właśnie. Albowiem działa on przez cały czas w obszarze wykreowanym przez kogo innego, działa także wśród narzuconych kryteriów i podsuniętych znaczeń. Wartością dodaną, która jest po jego stronie jest warsztat i talent. To jest mechanizm rynku sztuki i on się nie zmienia. Lewica o tym oczywiście wie i dlatego mówi – mili artyści, możecie robić co chcecie, byle tam było tylko pokazane, że księża to pedofile, Polacy zbrodniarze, a pedały super goście. To wszystko. W ten sposób lewica stwarza rynek sztuki i pozory wolności na nim. Do tego dochodzi cały system finansowania sztuki, który porządkuje rynek pod dwoma aspektami – treści, czyli ideologicznym oraz formy czyli sprzedaży. Na straży tych dwóch aspektów sadza się cwaniaków, którzy nie są bynajmniej wolni. Oni wykonują polecenia. I tyle. Tak wygląda całość rynku sztuki dziś. Kiedyś wyglądał inaczej, ale różnił się tylko kierunkiem wektora. Biskupi, księża i zakonnicy mówili – messer Caravaggio, nie interesuje nas czy pan jest zboczeńcem, pijakiem, a także czy zabił pan tego chłopaka, czy nie. To są sprawy pomiędzy panem, a pańskim spowiednikiem. Nas interesuje, żeby pan dobrze i najlepiej jak potrafi, namalował św. Mateusza przy pracy. – Ale ja nie mam spowiednika – mówi Caravaggio. – Czy może się pan już zamknąć? Tu jest kontrakt, proszę podpisać – odpowiada osoba duchowna.

Cały problem z oceną działań artystów zaczął się na dworach, albowiem tam zamiast chwały bożej, trzeba było pokazać jak świetnie wygląda jakiś brzuchaty pajac w peruce, tytułujący się księciem. No, a potem jak świetnie wygląda jego kochanka. Na pewnym etapie rozwoju tej tendencji pojawił się Georges Clemenceau i rzekł – zaraz, to może im pokażemy jak wygląda Francja? Bo co do tego, że ładnie wygląda nikt nie ma chyba wątpliwości? Masoni pokiwali głowami i zgodzili się ze swoim szefem. – Ty – wskazał pan Jurek na pierwszego z brzegu pacykarza – jak się nazywasz. – Monet proszę pana – odpowiedział wysmarowany farbami brodacz. Okay, Monet – rzekł pan Jurek – choć ze mną na zaplecze, coś ci powiem. – Aha – dodał wskazując palcem innego brodacza – ty też chodź. – Jak się nazywasz, bo zapomniałem? – Zola proszę pana, Emil Zola. – Ładnie, nie ociągaj się, no już, na zaplecze.

I tak pan Jurek wykreował nowy rynek sztuki, który na pozór tkwił korzeniami w dziełach dawniejszych pejzażystów, ale w istocie był kontynuacją sztuki dworskiej. Rynek ten i jakości na nim promowane były gwarantowane przez państwo. To ważne, ale o tym zapominają wszyscy. Były też gwarantowane osobiście przez pana Jurka, z którym nikt nie zadzierał, bo wszyscy się go bali. Najważniejszą cechą tego rynku, także przez pana Jurka gwarantowaną, był szum. To znaczy był to rynek samopromujący się i polityczny w sensie przez nas tutaj wypracowanym. To znaczy, że koszta promocji przerzucone były na przeciwnika. Im więcej szydery było na rynku tym notowania promowanych przez pana Jurka artystów stały lepiej. Po aferze Deryfusa zaś zrobił się na tym rynku młyn prawdziwy i wszyscy już tylko sprawdzali, który pacykarz jest za Dreyfusem, a który przeciw. Oczywiście, ktoś spostrzegawczy powie, że na tym rynku był rzeczywiście tylko jeden prawdziwy artysta – pan Jurek. To jest jednak łatwizna i nieprawda. Nie znaczy to jednak, że rynek sztuki może istnieć bez pana Jurka. Nie może. Rynek sztuki nie może istnieć bez papieża Juliusza, bez Medyceuszy i bez pana Jurka. Żeby zaistniał jednak pod ich patronatem plany tych ludzi muszą być absolutnie i bezwzględnie poważne a także zaplanowane jako nieodwracalne w skutkach. Ktoś powie, że ja tu niepotrzebnie komplikuję sprawę mecenatu. Nieprawda. Po zdewastowaniu rynku sztuki sakralnej i zepchnięciu go w niebyt sprawa mecenatu zaczęła śmierdzieć nieprzyjemną bardzo tajemnicą. Na placu boju bowiem zostały – państwo i bank. Ten pierwszy byt przegrał swoją propagandową walkę z bankiem, widzimy to dziś, ale w czasach pana Jurka nic tego jeszcze nie zapowiadało. I teraz dochodzimy do naszych dzisiejszych komplikacji – państwo nasze zabiera się za mecenasowanie, nie mając pojęcia o co w ogóle w tym chodzi i obarczając artystów odpowiedzialnością za organizację rynku. Artystom tym nie daje się ani pieniędzy, ani wytycznych, a to są tylko artyści, oni – jak słusznie napisał Tomek – nie wiedzą. Im trzeba powiedzieć jaki jest trend i czego się od nich oczekuje. Zanim jednak padnie jakaś sugestia ze strony urzędników państwowych oni sami muszą mieć plan. Bardzo ogólny, zawarty w jednym, dwóch zdaniach. Potem ten plan muszą przedstawić artystom, którzy rozpoznani są jako ludzie posiadający stosowne do podjęcia wyzwań atuty, czyli talent, warsztat i dorobek. Nie musi być duży ten dorobek. Musi być taki, by można było wydać ocenę lub mieć nadzieję. Do tego powinien być dołączony klarowny sposób finansowania, który promuje jednych, a odbiera szansę innym. Tak jak to było w czasach pana Jurka, wielu dobrych, rokujących malarzy się nie załapało. Wielu zarobiło miliony, a wielu tylko tysiące franków. No, ale tysiąc franków to także jest pieniądz i da się go na coś wydać. Dramat obecnej sytuacji w Polsce polega na tym, o czym napisał Tomek. Nikt nie wie po co mamy kręcić filmy inne niż „Smoleńsk”. Nikt nie pozwala żadnemu artyście pokazać jakie są jego propozycje w zadanych tematach, bo urzędnik dzielący kasę wie lepiej. Do tego zaś mamy cały olbrzymi rynek sztuki lewicowej, który jest kontrolowany od spodu, od najmarniejszego satanisty piszącego poezję gdzieś w przycmentarnych krzakach, do Sasnala, który jak już coś namaluje, to zamiast sprzedać to i się upić, idzie do telewizji i zapowiada swój wyjazd z Polski. Już ze sześć razy zapowiedział i ciągle bydlę jedno tu siedzi….Czy to nie dziwne? Aha, jeszcze jedno – forsę na tym naszym rzekomym rynku trzyma Świrski i boi się ją wydać, bo nie wie jakie będą konsekwencje. Rację ma Tomek także jeśli idzie o odbiorcę. Nie ma dla kogo robić tej sztuki, bo odbiorca jest po prostu niewychowany. Ja to powiem wprost, ściągając na swoja głowę różne odia. Mam to w nosie. Odbiorca jest niewychowany, bo jak już doznaje olśnienia i widzi, że jednak telewizja kłamie, a gazownia jeszcze gorzej, zaczyna myśleć, że pokazanie w filmie męczeństwa Pileckiego, albo jakiegoś innego oficera sprawi, że pryszczaci młodzieńcy zaczną przeprowadzać staruszki przez ulicę. Ja się z tak wyrażonym pragnieniem spotkałem wprost. I teraz ważna kwestia. Czy odbiorca ma coś do powiedzenia na rynku? Nie ma. To trzeba jasno wyrazić. Dobrze to widać, na rynku organizowanym przez lewicę, gdzie od ponad stu lat odbiorcę traktuje się jak śmiecia, a on wyje z zachwytu. U nas odbiorca to święta krowa, a jak jest do tego jeszcze ten odbiorca emerytowaną nauczycielką polskiego, albo historii, spokrewnioną z jakimś ważnym socjalistą, to koniec. Opinie takiej osoby mają wagę proroctw. I nie ma od nich odwołań. Idźmy dalej. Rynku nie robi się poprzez poszukiwanie akceptacji odbiorców. Rynek sztuki to część biznesowego planu jakiejś organizacji, w przypadku pana Jurka, część planu państwa. Rynek to cześć planu propagandowego jakiejś organizacji, w przypadku pana Jurka, część planu państwa. To wszystko jednak jest tak zorganizowane, by aspektów tych odbiorca nie dostrzegał. By stał tylko w niemym zachwycie i nie mógł otworzyć ust.

Nie ma więc mowy o żadnej prawicowej sztuce dopóki rynek nie zostanie zorganizowany według opisanych tutaj zasad. By tego dokonać trzeba najpierw sterroryzować odbiorcę. Tylko kto ma to zrobić, jak żyjemy w demokracji i każdy polityk trzęsie się, że go nie wybiorą następnym razem? Czy pan Jurek się nie bał o to samo? Nie, albowiem on miał gwarancje na swoją karierę, podpisane daleko, daleko, od Paryża. Jego dintojra była w Waszyngtonie i tam też lansował swoich podopiecznych. I doskonale przy tym wiedział, że demokracja jest fikcją.

Jak widzicie mówimy tu o sprawach poważnych, z którymi żaden z polskich polityków nie może się zmierzyć. Nie ma mowy, bo to są, przepraszam, za wyrażenie siurki. Tak więc w Polsce katolickiej i prawicowej można co najwyżej zorganizować rynek gęsiego smalcu. I to wszystko.

Teraz o Kościele. Biskupi dobrowolnie oddali masonom, państwu, lewicy, czy komu tam chcecie rynek artystycznej propagandy i siedzą cicho jak myszy pod miotłą, sugerując wiernym, że to wszystko nie ma znaczenia, albowiem liczy się słowo, a poza tym nie wiadomo czy Paruzja nie nastąpi jutro. Nie wiem czy nie nastąpi, tak samo jak nie wiedzieli tego jezuici rozpoczynajac kontrreformację i promując w jej ramach nową sztukę. Nie wiedzieli ale nie zawahali się. Postawa zaś Kościoła i sposób wychowania wiernych jaki dziś jest dominujący to festiwal lęków połączonych z kokieterią. I tak jak w socjalizmie rządzą tam stare wariatki. Jak słusznie wczoraj zauważył Grzeralts one nie muszą być wcale stare, nie muszą być też kobietami. Chodzi o pewną figurę zaopatrzoną w charakterystyczne i rozpoznawalne emocje, które maja na duchownych wpływ paraliżujący. Tak się sprawy mają. Bardzo dziękuję Tomkowi, że napisał ten wczorajszy tekst.

Na koniec umieszczam tu nagranie promujące książkę Hani, nominowaną do Nagrody Literackiej Miasta Stołecznego Warszawy.

https://www.youtube.com/watch?v=PBIz5asguCA

Zaczynamy sprzedaż nowego, specjalnego numeru Szkoły nawigatorów, poświęconego protestantyzmowi. Numer w całości złożył i przygotował do druku nasz kolega Rotmeister. Wykonał wielką pracę. Cześć mu i chwała. Dziś w sklepie znajdzie się także książka eski o architekturze drewnianej.

Michał zaś zmontował moją pierwszą pogadankę nagraną w jego sklepie. Niebawem będzie kolejna. A potem następne. Na ile czas pozwoli oczywiście.

Oto link https://www.youtube.com/watch?v=8xpy8i8nV6U

Przypominam, że na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl trwa promocja książek i czasopism. Baśń czeska i amerykańska po 10 zł, Baśń III po 15, tak samo Łowcy księży oraz Straż przednia. Nawigatory także po 10, ale ubywa ich w zastraszającym tempie, więc trzeba się spieszyć. Budowa jachtów po 35, Berecci, Irlandzki majdan i Kroniki klasztoru w Zasławiu po 10. Sanctum regnum po 30 zł. Na tej samej stronie dostępny już jest nowy komiks Tomka Bereźnickiego zatytułowany „Kościuszko. Cena wolności”. W sprzedaży jest już także książka „Czerwiec polski” zwana tu książką o pluskwach

Michał zmontował kolejne nagranie, które niniejszym prezentuję

https://www.youtube.com/watch?v=5cXv6kzVA9A

Zanim przejdę do spraw ważnych chciałbym żebyśmy wszyscy wspólnie zastanowili się nad porządkiem jaki od dawna przestał panować na naszym portalu. Ponieważ ja dość łatwo, po dziewięciu latach pisania dzień w dzień i komentowania, odgaduję o co komu chodzi, opowiem teraz o tym w słowach prostych i klarownych. Dobrze radzę, by wszyscy mnie posłuchali.

Nie chcę, żeby Szkoła nawigatorów zamieniła się w śmietnik, gdzie będą wrzucane stare teksty, linki, odnośniki, bez śladu refleksji. Nie piszę tego do Toyaha, który ma teraz różne kłopoty i radzi sobie jak może, ale do bosona. Ja doskonale wiem o co ci boson chodzi i dlaczego umieszczasz tu po trzy teksty dziennie. Jak pewnie jednak zauważyłeś, nie przynosi to spodziewanego efektu, przeciwnie wywołuje zażenowanie i zakulisowe dyskusje, o których cię tu informuję, żebyś miał świadomość błędu, który popełniasz. Nie rób z tego portalu śmietnika – taka prośba. Jak chcesz coś napisać. To po prostu to napisz, weź się do roboty i napisz. Proszę Państwa – uwaga do wszystkich – jeśli komuś się zdaje, że wystarczy umieścić tu cokolwiek, żeby zyskać cień popularności, ten się myli. Ja tu pracuję codziennie, tak jak przez dziewięć lat pracowałem na blogu w salonie i na swojej stronie, a do tego piszę i wydaję książki. Jest mi niezmiernie przykro, że jedynym efektem tej pracy jest to krępujące złudzenie – a skoro jemu klikają, więc jak wrzucę jakieś gówno to i do mnie przyjdą. Tak się nie robi. Strategia zdobywania czytelników nie zna słowa skróty. Dobrze, żeby wszyscy to sobie to zapamiętali. Teraz Maryla. Nie życzę sobie, by były tu linkowane jakiekolwiek teksty z salonu24, ze szczególnym wskazaniem na teksty mistrza pługa. Mistrz pługa dostał ode mnie propozycję pisania w Szkole Nawigatorów, napisałem do niego list i poprosiłem, żeby się już na mnie nie gniewał. Odpowiedział mi na to wysyłając całą listę grzechów i zaniechań jakie wobec niego popełniłem, a na koniec tego listu dał mi ostrzeżenie i naukę. Ja to sobie przeczytałem i dobrze zapamiętałem. Jak to się dawnymi laty mawiało – i do łoża, i do stoła, jeden tylko raz się woła. Ja oczywiście nie jestem taki zawzięty, ale nie ma mowy o tym, by linkować tu teksty z salonu, szczególnie po tym co on mi napisał. Tak więc jeśli chce pisać w Szkole nawigatorów, powinien mistrz pługa, założyć sobie tutaj blog. Jeśli z jakichś powodów nie chce, niech robi klikalność Jankemu.

Mam nadzieję, że wszyscy zrozumieli co mam na myśli i dostosują się do moich próśb. Wątek zaś ten, jako poboczny, nie będzie komentowany. A kolega boson, nie będzie się do wieczora dopytywał o co mi chodzi, ale tak wiecie, naprawdę, bez ściemniania.

Idźmy dalej. Wczoraj nagrywałem u Michała różne materiały. Reklamowałem między innymi film Grzegorza Brauna. Był to ostatni raz kiedy reklamowałem ten film. Mam też prośbę do Grzegorza, żeby już nie czuł się zobowiązany i nie wspominał o mnie i moich wydawnictwach, w swoich publikacjach. Dziękuję mu za wszystko, co dla mnie zrobił, ale już wystarczy. Dlaczego tak? Zajrzałem sobie wczoraj na stronę wydawnictwa 3 DOM, gdzie reklamowane są książki Patlewicza i tego drugiego. Przeczytałem też co napisał wczoraj nasz nieoceniony Wolfram na temat zakresów działań wydawnictwa Zona Zero, które za dotacje państwowe drukuje książki Magdy Ogórek. Mamy oto zespół cały bytów propagandowych, który rozciąga się od Magdy Ogórek poprzez Marcina Rolę do Grzegorza Brauna promującego zarówno Patlewicza, jak i tego drugiego, Pana Nikt. Sprawdziłem też jak wygląda oferta tych wydawnictw i ile tam jest produktów. A także kto prócz postaci tak kontrowersyjnej jak Grzegorz Braun, promuje jeszcze te książki. Otóż czyni to profesor Jan Żaryn. Ciekawie brzmią słowa, a jakich to czyni:

Zachęcam do czytania książki pana Radosława Patlewicza. Po pierwsze dlatego, że jego podręcznik nie przypomina żadnego z dotychczas wydanych, i nie dlatego, by autor kompromitował się nieznajomością faktów. Należy on do zupełnie innego środowiska ludzi niż metodycy szkolni, pracownicy ministerialni, nauczyciele, edukatorzy np. IPN czy autorzy podręczników. Jest propozycją zewnętrzną w stosunku do świata dydaktyki, który od dziesięcioleci narzuca cele kształcenia i wychowania młodzieży. Szkoła polska składa się oczywiście z wielu wybitnych nauczycieli historii, ale jakże wielu z nich – z racji gonitwy za programem – nie jest w stanie poruszyć szarych komórek swoich podopiecznych, by wykazały się jakimkolwiek „aktem strzelistym” czy odchyleniem od normy interpretacyjnej. Ten podręcznik jest skierowany do uczniów, którzy – po jego lekturze – będą mogli wzbogacić lekcje historii swoim intelektualnym sprzeciwem, swoją porcją pytań, wątpliwości i niestandardowym widzeniem przeszłości Polski. I o to chodzi!

A teraz Grzegorz Braun:

Nie wiem, czy ktokolwiek już tak pisał u nas o geopolityce: z tak okrutną (aż do sadyzmu) szczerością – na którą pozwolić może sobie tylko człowiek całkowicie wyzbyty poprawiających samopoczucie złudzeń, a jednocześnie niepodlegający politycznym uzależnieniom odejmującym śmiałość. Z tak kompletną dezynwolturą – do której pełną legitymację daje tylko nieprzeciętna erudycja, kultura literacka i żelazna logika analizy. (…)

Pan Nikt jest żołnierzem Wielkiej Polski– żołnierzem z własnego zaciągu, samotnym szermierzem, a nie kondotierem użyczającym niebagatelnych zasobów swego intelektu tej czy innej sitwie, temu czy innemu mocodawcy. W jego osobie polska polityka zyskała jednego z najtęższych analityków, a polska literatura polityczna jedno z najlepszych piór

Ja niestety nie posiadam w sobie aż tylu talentów, ile łączą w jednym ciele Patlewicz z panem Niktem, powiem więc tylko wprost co myślę – to jest próba narzucenia przez urzędników, byłych funkcjonariuszy i akademię sposobu narracji, całej tej grupie zwanej prawicą. Po czym ja to poznaję? Po seplenieniu Patlewicza. Tak już bowiem jest, że jeśli za coś biorą się organizacje, których korzenie tkwią hen, hen, w Polsce ludowej, dokonują one selekcji negatywnej. Równają, jak to mówi, do siebie i sądzą według siebie. Jestem szczerze zdziwiony tym, że uczestniczy w tym Grzegorz Braun. No, ale widocznie musi. Jeśli ktoś nie rozumie o czym piszę, wyjaśniam łopatologicznie – w normalnych warunkach, to Patlewicz przypieprzałby ile sił, by reklamować i sprzedawać Brauna, a nie na odwrót. To talent bowiem musi być promowany, a nie beztalencia za pomocą wynajętego talentu. Tak działa świat rzeczywisty, z którym nie mamy do czynienia, niestety. Grzegorz Braun bowiem nie osiągnął jeszcze żadnego sukcesu, on jedynie dał znać, że może osiągnąć sukces i natychmiast został wprzęgnięty w machinę propagandową, złożoną z ćwoków, którym się zdaje, że są demiurgami zmieniającymi świat.

Chciałem też, rzec słowo o sposobie promowania tych autorów. Jak czytam – żołnierz z własnego zaciągu, to myślę – onanista. I nic tego nie jest w stanie zmienić. O tym komu swojego intelektu użycza Pan Nikt orzekał nie będę, bo Grzegorz Braun wie to lepiej ode mnie.

Teraz uwaga do wszystkich, także do troli, którzy ostatnio pojawiali się zarówno w Szkole nawigatorów, jak i na stronie coryllus.pl. Zwróćcie łaskawie uwagę na dysproporcję pomiędzy ilością produktów, na stronach wymienionych wydawnictw, a ilością nagrań i festynów z udziałem promowanych tam autorów. Zwróćcie też uwagę jak ta proporcja wygląda w naszym przypadku. O sposobie finansowania tamtych mówił już nie będę, bo wszystko jest jasne. Niech więc, po zbadaniu tej sprawy, nikt tu nie przychodzi i nie pieprzy mi o jedności prawicy. Niech wszyscy też zwrócą uwagę na to, jak wyglądają próby stworzenia środowiska tam i u nas. To jest rzecz najważniejsza, bo jak sądzę, kiedy już nam się uda stworzyć to środowisko, zostaniemy zaatakowani. Wszyscy, którzy mają zamiar pisać i wydawać u mnie książki, muszą mieć tego świadomość. Teraz sprawa najistotniejsza. Przygotowujemy się do wydania ważnych bardzo książek, wszystkie one ukażą się w serii gospodarczej. I teraz tak – jeśli zauważę cień, choćby inspiracji pochodzącej z naszych książek u kogokolwiek z wymienionych tu osób, zajmiemy się w Szkole nawigatorów analizą treści prac profesora Żaryna. Nie Patlewicza, nie pana Nikta, a właśnie profesora Żaryna. I wtedy dopiero okaże się, co to jest zewnętrzna propozycja w stosunku do świata dydaktyki.

Wątek ten uważam za szalenie ważny, dlatego będę kontynuował go jutro. Teraz słów kilka o ogłoszonej wczoraj ofensywie. Niestety zabuksowała na samym początku, w drukarni epidemia grypy, a więc nie było komu okleić naszych książek. Przyjadą dopiero w przyszłym tygodniu. Tak to bywa. Nie martwmy się jednak, bo wszystko będzie dobrze.

Na koniec umieszczam tu nagranie promujące książkę Hani, nominowaną do Nagrody Literackiej Miasta Stołecznego Warszawy.

https://www.youtube.com/watch?v=PBIz5asguCA

Zaczynamy sprzedaż nowego, specjalnego numeru Szkoły nawigatorów, poświęconego protestantyzmowi. Numer w całości złożył i przygotował do druku nasz kolega Rotmeister. Wykonał wielką pracę. Cześć mu i chwała. Dziś w sklepie znajdzie się także książka eski o architekturze drewnianej.

Michał zaś zmontował moją pierwszą pogadankę nagraną w jego sklepie. Niebawem będzie kolejna. A potem następne. Na ile czas pozwoli oczywiście.

Oto link https://www.youtube.com/watch?v=8xpy8i8nV6U

Przypominam, że na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl trwa promocja książek i czasopism. Baśń czeska i amerykańska po 10 zł, Baśń III po 15, tak samo Łowcy księży oraz Straż przednia. Nawigatory także po 10, ale ubywa ich w zastraszającym tempie, więc trzeba się spieszyć. Budowa jachtów po 35, Berecci, Irlandzki majdan i Kroniki klasztoru w Zasławiu po 10. Sanctum regnum po 30 zł. Na tej samej stronie dostępny już jest nowy komiks Tomka Bereźnickiego zatytułowany „Kościuszko. Cena wolności”. W sprzedaży jest już także książka „Czerwiec polski” zwana tu książką o pluskwach

Michał zmontował kolejne nagranie, które niniejszym prezentuję

https://www.youtube.com/watch?v=5cXv6kzVA9A

Na początek dziękuję wszystkim, którzy przesłali mi wczoraj życzenia. Czy to za pomocą sms-a, czy też maila, albo facebooka. Na szczęście do końca wczorajszego dnia nie wydarzyło się nic nadzwyczajnego. Powiem Wam jednak coś niewesołego. Słabo jakoś ze mną. Gdyby mi ktoś wczoraj z rana próbował wytłumaczyć, że podłączam plus do minusa, a minus do plusa i w ten sposób mogę spalić obydwa samochody, na pewno bym mu nie uwierzył. Przecież sprawdziłem i wyraźnie widziałem ten plus na akumulatorze. Dopiero po południu, jak pan Wojtek przyjechał z warsztatu, żeby mi pomóc, okazało się, że to nie plus, ale minus. No więc przekrzywiłem tylko czapkę, odsłoniłem lewe ucho mimo mrozu, jak to zwykle czynię w chwilach zaambarasowania i milczałem. To jednak nie wszystko. Jest gorzej. Oto dzięki nieocenionemu Georgiusowi mam tu teczkę z napisem Rotszyldowie, a w niej same w zasadzie rewelacje, które muszę zaraz obrobić. Próbowałem już wcześniej i znalazłem tam niesamowity wycinek, w którym była mowa o początkach fortuny starego Rotszylda, tego z Frankfurtu, co miał pięciu synów. Zapamiętałem ten wycinek, wiedziałem gdzie są obrazki, a gdzie tekst i wydawało mi się też, że zapamiętałem tytuł gazety, z której go wziąłem – Goniec Chikagoski. Oznaczyłem go też po swojemu żeby nie zginął. Wczoraj zabrałem się za robotę i chciałem zacząć kolejny rozdział. Od tego wycinka właśnie. I wiecie co…zginął. Nie ma go. Przejrzałem wszystko po dziesięć razy. Wygląda na to, że go wymyśliłem. Na dokładkę jeszcze obejrzałem sobie wcześniej film Piękny umysł. O tym wiecie, gościu, co widział swojego współlokatora, a potem agenta FBI i małą dziewczynkę, ludzi, których w rzeczywistości nie było. No nic…może się znajdzie ten wycinek. Będę spokojniejszy. A plus na akumulatorze poznaje się po tym, że czerwony kabel od niego odchodzi. Piszę to, bo mam nadzieję, że jednak to tylko zmęczenie.

Teraz idźmy w stronę naszego ulubionego starszego sierżanta. Daniels jak wiemy ma na imię sierżant. Po Dęblinie zaś, dawnymi laty krążyła taka anegdota. Oto w kasynie na Twierdzy, był stół bilardowy, a nad nim bywający tam oficerowie, powiesili kartkę z napisem – podoficerowie, kobiety i zwierzęta nie grają. Sentencja ta, mocno niesprawiedliwa wobec dziewczyn, ma jednak swoją głębię i porządkuje świat w wyraźny i nie dający się zakwestionować sposób. Dziewczyny w tym lokalu nie bywały, jak mniemam, psów nikt nie wpuszczał, do rozegrania pozostawali jedynie aspirujący podoficerowie. No to ja się pytam – skoro nie grają, to o czym my gadamy z Danielsem?

Sierżant powiedział, że Oświęcim powinien być wyłączony z terytorium Polski, Polacy nie powinni utrzymywać tego obiektu, a zarządzać nim winna jakaś specjalna straż. To ja mam jeszcze jedno pytanie – czym wobec tak postawionego problemu Grota Narodzenia Pańskiego w Betlejem i Golgota – miejsce męki, też powinny mieć status obszarów eksterytorialnych, zarządzanych przez gwardię papieską i utrzymywanych ze składek wiernych na całym świecie? Ja jestem za. Niech Szwajcarzy z Rzymu obstawiają te miejsca i nie wpuszczają tam na wszelki wypadek żadnych izraelskich żołnierzy, ze szczególnym wskazaniem na podoficerów. Żydzi zwyczajni, cywilni i tak nie przyjdą, to jasne. Podoficerowie zaś, co zostało udowodnione ponad wszelką wątpliwość, nie grają. Nie ma więc o czym z nimi gadać.

Ponieważ w Polsce nie da się niestety nikomu wbić do głowy tej prostej prawdy – że nie grają, wszyscy, z ojcem Rydzykiem na czele usiłują Danielsa lansować. Do tego jeszcze ludzie przeprowadzający z nim wywiad, tacy jak Karnowski, piszą potem, że są pełni podziwu dla Polaków, którzy wśród takich propagandowych nacisków zachowują spokój i nie dają się wciągać w żadne prowokacje. Ja bardzo przepraszam, ale skoro stwierdzamy fakt istnienia prowokacji, to znaczy że nie ma przymusu robienia wywiadów z Danielsem. Bo podoficerowie nie grają. Skoro zaś ktoś się tym zajmuje to robi politykę reaktywną czyli szkodliwą. To znaczy, że uważa wszystkie wrzucane na rynek fejki zaś ważne i potrzebne, o ile mogą zrobić sprzedaż. I tak właśnie za pomocą motywacji ekonomicznych robi się rzeczywistość polityczną dla mas. Jeśli Polacy nie dają się wkręcić w prowokacje, to znaczy, że prowokacje istnieją, są faktem, a jedynym zadaniem polskich mediów jest ich demaskacja. Albowiem podoficerowie, kobiety i zwierzęta nie grają.

Kiedy widzimy o poranku nagłówki gazet i hot spoty na portalach, mamy wrażenie, że za chwilę wybuchnie prawdziwa wojna. Pogoń za sensacją, przemożna chęć uzyskania wyniku sprzedażowego lub klikalności pcha redaktorów i właścicieli mediów w stronę autentycznego zidiocenia, dużo gorszego niż moje, które każe mi źle podłączać kable do akumulatora i kładzie przed moimi oczami nieistniejące wycinki z polskich gazet wydawanych w USA. Nie ma bowiem mowy o sensacji prawdziwej w spreparowanej rzeczywistości. Tę zaś preparuje Daniels o imieniu sierżant. Nie oznacza to jednak, że sensacje nie istnieją. One są i można o nich pisać. Nie czyni się tego jednak z obawy, że naruszenie zasad gry narzuconych przez Danielsa spowoduje katastrofę i nikt nie będzie czytał newsów, wywiadów i reportaży. Kur…a! Jakich zasad!!!!? Jakiej gry!!!!? Ile razy mam powtarzać, że podoficerowie nie grają!!!!? Nie ma żadnej gry, a poczytne, opiniotwórcze tygodniki powinny zajmować się demaskacją prowokatorów, a nie ich lansowaniem. Uczestniczą bowiem w bardzo brzydkim procederze urabiania czytelników, nie dla swojego ani ich dobra. Uczestniczą w procederze urabiania czytelników dla dobra Danielsa i jego dalszej, dynamicznej kariery.

Dziś na WP pojawił się sensacyjny materiał, o liście środowisk Żydowskich z USA do Polaków. Tytuł był taki, że sądziłem iż falcony już nadlatują. Okazało się, że nie, że Żydzi napisali bardzo stonowany list, z którego jasno wynika, że oni mają dokładne, bliskie doskonałości, pojęcie o tym co się działo w Polsce w latach 1939-1945 i ono w zasadzie jest zbieżne z naszym pojęciem. Różnimy się tylko w jednym. My uważamy Żydów kolaborujących z Niemcami za grzeszników i zbrodniarzy, a oni uważają, że nic się nie stało. Różnimy się też oczywiście w ocenie komunizmu i armii czerwonej, ale to jest inny zupełnie temat. I co? Czy ktoś spróbował umówić się na wywiad z jednym z tych facetów co podpisali ten list? Nie. Dlaczego? Bo oni pisząc to robią propagandę dla siebie i chcą mieć pewność, że w sferze deklaracji zrobili wszystko co można. Wiedzą też, że wobec takiego listu należy się zachować stosownie i z godnością coś odpowiedzieć. Do nas jednak przysyłają Danielsa o imieniu sierżant, który zagaduje redaktorów naczelnych i mąci im obraz świata pierdołami o eksterytorialności Oświęcimia. Mam prośbę, czy moglibyśmy już z tym skończyć? Czy ktoś może porozmawiać z jakimś poważnym Żydem? I żeby to nie był Lejb Fogelman. Dziękuję….

Zaczynamy sprzedaż nowego, specjalnego numeru Szkoły nawigatorów, poświęconego protestantyzmowi. Numer w całości złożył i przygotował do druku nasz kolega Rotmeister. Wykonał wielką pracę. Cześć mu i chwała. Dziś w sklepie znajdzie się także książka eski o architekturze drewnianej.

Michał zaś zmontował moją pierwszą pogadankę nagraną w jego sklepie. Niebawem będzie kolejna. A potem następne. Na ile czas pozwoli oczywiście.

Oto link https://www.youtube.com/watch?v=8xpy8i8nV6U

Przypominam, że na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl trwa promocja książek i czasopism. Baśń czeska i amerykańska po 10 zł, Baśń III po 15, tak samo Łowcy księży oraz Straż przednia. Nawigatory także po 10, ale ubywa ich w zastraszającym tempie, więc trzeba się spieszyć. Budowa jachtów po 35, Berecci, Irlandzki majdan i Kroniki klasztoru w Zasławiu po 10. Sanctum regnum po 30 zł. Na tej samej stronie dostępny już jest nowy komiks Tomka Bereźnickiego zatytułowany „Kościuszko. Cena wolności”. W sprzedaży jest już także książka „Czerwiec polski” zwana tu książką o pluskwach

Michał zmontował kolejne nagranie, które niniejszym prezentuję

https://www.youtube.com/watch?v=5cXv6kzVA9A

Będziemy tu dziś gadali o sposobach promocji. Ja sam idę dziś na 14.30 do telewizji, co jest oczywiście świetną promocją, a potem mam na dokładkę wywiad z redaktorem czegoś co się nazywa „Encyklopedia Osobistości RP”. Wszystko po to, by mnie umieścić w kolejnej edycji tej encyklopedii, jako osobistość rzecz jasna. Kiedy zadzwonili ucieszyłem się bardzo, bo nie spodziewałem się czegoś takiego. Potem jednak przeszukałem internet i okazało się, że nie jest tak fajnie jak sądziłem. No, ale na wywiad się zgodziłem, bo niby dlaczego nie? Czy ktoś mnie będzie za darmo promował w jakimś miejscu? Zastrzegłem tylko, żeby mi nie próbowali niczego sprzedawać, bo od sprzedawania to jestem ja sam. Okazało się też, że wydawcą tej encyklopedii jest Britishpedia, redakcja krajowa z siedzibą w Alejach Jerozolimskich 96. To mnie też zastanowiło, ale nic to. Idę. Jakby się jutro z rana tekst nie pokazał, to znaczy, że leżę na dnie Kanału Francuskiego. To taki żart….dla niezorientowanych…..

Kolega przysłał mi dwa dni temu taki oto link https://pik.wroclaw.pl/narysuj-swoja-cipke-warsztat-z-olga-budzan/ Jak widzimy artystka Budzan, wobec niewystarczającej ilości pieniędzy w jaką zaopatrzyły ją instytucje państwowe, postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce. No i wzięła. Kolega mój niepokoi się o to, czy aby te warsztaty nie są także finansowane przez ministra Glińskiego, który ma różne niekonwencjonalne pomysły na promocje Polski. A na obrazku widać wyraźnie, że dłoń jest biała, a ta no…cipka…to znaczy wagina…amarantowa…Każdy zaś pamięta pieśń patriotyczną zaczynającą się od słów – barwny ich strój, amaranty zapięte pod szyją….No, ale gdzie tu szyja – zapytacie. Nie wiem, może pojawi się w czasie kolejnych warsztatów artystki Budzan.

Tak jak to zwykle czynię zastosuję i w tym tekście metodę heglowską. To była teza. Teraz antyteza. Oto wczoraj kolega onyx zalinkował nam tutaj dwie informacje. Obydwie dotyczyły oratorium zatytułowane „Szlakiem Ikara”. Inspirowanego katastrofą smoleńską. Może jeszcze raz je tu wrzucę: http://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/7,114883,23067764,premiera-oratorium-szlakiem-ikara-o-katastrofie-smolenskiej.html

http://www.torun.pl/pl/oratorium-szlakiem-ikara-w-toruniu

Jeśli o mnie chodzi, to jest to ostateczny dowód na to, że władza nasza obecna nie wie do kogo przemawia. Po raz kolejny także okazuje się też, że rządzi, również w muzyce, tak zwana estetyka treści. Nie jest istotne czy muzyka jest dobra, ważne żeby było o przeniewierstwach Moskwy i mataczeniu przy śledztwie. To jest przygoda niesłychanie krępująca. Być może wrażliwość polityków PiS nie wykracza poza te obszary, ale trzeba rzecz nazwać po imieniu. To są manifestacje deficytów, które w końcu doprowadzą do nowej tragedii, albo jeszcze większej kompromitacji. Nikt tego na oficjalnych galach nie zauważy, bo tam się takich rzeczy nie zauważa, a artyści służą jedynie jako pretekst do odbycia kilku zakulisowych rozmów. No, ale to jest także dla publiczności. Ta zaś, pozbawiona możliwości decydowania o czymkolwiek poważnym, interesuje się różnymi rzeczami, często dalekimi od zainteresowań polityków. No i porównuje jedne z drugimi. Taki Toyah dla przykładu, interesuje się muzyką i widzi z całą pewnością, jaka to jest nędza. O tym jednak by wyjaśnić komukolwiek z polityków szkodliwość takich działań nie może być mowy. Plan jest bowiem taki, by tożsamość, czyli ten cały pakiet, o którym już tu pisałem, budować na Smoleńsku. To jest nie do wykonania z jednego prostego powodu. Zachowania polityków PiS na każdym właściwie poziomie w żaden sposób nie korespondują z emocjami, jakie ludzie musieli dźwignąć po tej tragedii. My się tu przejęliśmy naprawdę proszę państwa i wielu przejmuje się nadal. Dlatego między innymi nie możemy spokojnie patrzeć na Adama Hofmana i za każdym razem jak go widzimy mamy ochotę dać mu po mordzie.

Politycy PiS zaś, za pomocą lansowanej zaś przez siebie artystycznej nędzy, chcą nam powiedzieć, że ową tragedię odbierać mamy w tych jedynie rejestrach, które oni wskażą. To znaczy z naciskiem na zdradę i zamach, a nie na żałobę i cierpienie. A takiego wała…Przepraszam za tak gwałtowną zmianę nastroju, ale – sam nie wiem dlaczego – przypomniały mi się pełne botoksu usta Marty Kaczyńskiej. Ja naprawdę lubię panią Martę, a za to że kiedyś tam na jakiejś gali wspomniała o internautach i ich roli w zwycięstwie, jestem jej bardzo wdzięczny. Nie można jednak pozwolić się fotografować w takich ujęciach. Nie można, bo my się tym wszystkim jeszcze przejmujemy naprawdę.

I teraz synteza. Wiadomo, że tak zwany meinstream zdycha. Pierwsi zaś zdechną meinstreamowi poeci i literaci z tak zwanej górnej półki. No i oni to wiedzą rzecz jasna. Jedynym zaś ratunkiem jaki widzą, jest zwalenie się wraz z całym swoim dorobkiem, czyli tą krępachą nie nadającą się do czytania, na naszą stronę. Bo tylko tutaj ludzie skłonni są do wydawania pieniędzy na książki, na tej całej prawicy. Tamci mają w dupie książki i ich treść, chcą tylko kolejnych potwierdzeń, że nienawidząc Kaczyńskiego, dobrze wybrali. Nic poza akceptacją towarzyską ich nie interesuje. No, ale to nie robi wyniku, a jeść trzeba. Stypendia też nie są dla każdego. Taki Wencel, poeta patriotyczny, dostanie zawsze, Aneta Prymaka, autorka książki o cierpieniach ludności prawosławnej, w wyniku rozkazu prawosławnego cara, też dostanie żeby nie drażnić mniejszości. Taki jednak Świetlicki już niekoniecznie. Nie dość bowiem, że schlewa się on regularnie, to jeszcze cienki jest jak polsilver w tym swoim pisaniu. Cóż więc robi nasz wieszcz? Wdaje się w awantury z feministkami, wymyślając im od swoich kochanek, te zaś nazywają go kryptofaszystą i wrogiem wolności. Może coś pokręciłem, ale w zasadzie nie ma to znaczenia. Rozumiecie o co chodzi. Świetlicki jest w tym wieku, że do szczęścia brakuje mu już tylko dwudziestoletniej partnerki. No, ale taki układ w Polsce, w sferze literatury nie wchodzi w grę. Co innego w sporcie. Apoloniusz Tajner może się pokazywać ze swoją dziewczyną, która mogłaby być jego wnuczką i nic się nie dzieje, bo skoczkowie wygrywają. Świetlicki nie może, więc szuka różnych kompensacji i sugeruje, że ta czy inna leci na niego, a on ma z tym kram. Potem zaatakowane przezeń niewiasty, odwijają się publicystycznie i mamy z tego artykuł na hot spota. O taki jak ten: https://opinie.wp.pl/maja-stasko-odrzucona-kochanka-marcina-swietlickiego-przerywa-milczenie-tylko-u-nas-6222091115153537a

Tu jest wyraźnie napisane, że Świetlicki to faszysta. Należy się więc spodziewać, że przy okazji kolejnego oratorium on będzie występował jako gwiazda pierwszej wielkości.

I tak oto udało nam się połączyć cipkę…to jest, przepraszam, vaginę i jej promocję z promocją Polski. Masa roboty przede mną. Książka o Żydach prawie gotowa, ale jeszcze trochę trzeba dopisać.

To tyle na dziś. Na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl mamy już drogą jak jasna cholera Encyklopedię jezuityzmu.

Zaczynamy sprzedaż nowego, specjalnego numeru Szkoły nawigatorów, poświęconego protestantyzmowi. Numer w całości złożył i przygotował do druku nasz kolega Rotmeister. Wykonał wielką pracę. Cześć mu i chwała. Dziś w sklepie znajdzie się także książka eski o architekturze drewnianej.

Michał zaś zmontował moją pierwszą pogadankę nagraną w jego sklepie. Niebawem będzie kolejna. A potem następne. Na ile czas pozwoli oczywiście.

Oto link https://www.youtube.com/watch?v=8xpy8i8nV6U

Przypominam, że na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl trwa promocja książek i czasopism. Baśń czeska i amerykańska po 10 zł, Baśń III po 15, tak samo Łowcy księży oraz Straż przednia. Nawigatory także po 10, ale ubywa ich w zastraszającym tempie, więc trzeba się spieszyć. Budowa jachtów po 35, Berecci, Irlandzki majdan i Kroniki klasztoru w Zasławiu po 10. Sanctum regnum po 30 zł. Na tej samej stronie dostępny już jest nowy komiks Tomka Bereźnickiego zatytułowany „Kościuszko. Cena wolności”. W sprzedaży jest już także książka „Czerwiec polski” zwana tu książką o pluskwach

Michał zmontował kolejne nagranie, które niniejszym prezentuję

https://www.youtube.com/watch?v=5cXv6kzVA9A

Przepraszam za ten tytuł, niczym z pudła salonu24, ale mam trochę zajęć i nie zawsze do głowy przyjdzie mi coś oryginalnego, czy choćby kontrowersyjnego. Wymyśliłem więc to co widać, a inspiracją była wczorajsza rozmowa z Michałem. Zacznę jednak od początku. Spodziewałem się, że wczorajszy tekst wywoła większy odzew. Oto okazało się, że pomiędzy rekordzistką świata wiadomo w czym, a sędzią Trybunału Stanu nie ma nikogo. Ona bowiem była jedną z asystentek tego sędziego, a pomiędzy nimi nie było nawet przepierzenia.

Okazało się, że ludzie którzy wychodzili przez ostatni rok na ulicę i protestowali tam przeciwko reformie sądownictwa, to są wszyscy jak jeden, osobnicy pokroju Jerzego Sławomira Maca i wszyscy dokładnie tak jak on rozumieją sukces medialny. Okazało się, że ojciec tej pani, dziś już świętej pamięci, był stale obecny nie tylko pod krzyżem smoleńskim, ale także pod namiotem Solidarni 2010. A tu nic. Cisza. Jakieś śmichy chichy tylko. Kochani, sprawa jest poważna, bo ten wczorajszy przykład pokazuje nam wyraźnie w czyich rękach jesteśmy i nie są to bynajmniej ręce tuhajbejowego syna, jak napisał kiedyś klasyk. To jest coś o wiele gorszego. Dlaczego ja tak twierdzę? Byłem raz jeden na demonstracji i raz jeden pod namiotem Solidarnych. Wrażenia odniosłem mocno mieszane. Nie umiałem do wczoraj postawić żadnej diagnozy w związku z tym, ale dziś już umiem. Powiem tak – nie można całe życie kreować się na polityka gabinetowego, a potem robić polityki jako trybun ludowy, a tak właśnie postępował przez ostatnie lata Jarosław Kaczyński. Tak samo też postępował i chce postępować nadal Antoni Macierewicz. W związku z taką postawą okazuje się, że najważniejszą siłą polityczną w Polsce, siłą ulicy, można rzecz, są niespełnione histeryczki. Będę do tego powracał, albowiem projekcja filmu Smoleńsk w Klubie Ronina i dyskusja po niej zrobiła na mnie wrażenie wstrząsające. Podobnie jak nasza, wspólna z Toyahem wizyta pod namiotem Solidarnych. To był rok, o ile pamiętam 2013, albo 2012 nawet. I wszystkim się zdawało, że blogerzy porobią zaraz jakieś kariery, a na pewno przydadzą się do czegoś pożytecznego. Ponieważ byliśmy najbardziej rozpoznawalnymi blogerami, ktoś, nie bez trudności, załatwił nam ten występ na Krakowskim Przedmieściu. Kiedy tam przyszliśmy okazało się, że jesteśmy intruzami i generalnie przeszkadzamy. Ludzie bowiem, którzy tego namiotu pilnowali stale, poczuli, że odbieramy im pięć minut sławy, a ci, którzy przyszli popatrzeć na kolejnych gości Solidarnych 2010 byli zdziwieni, że to my, a nie na przykład generał Polko. W czasie naszego występu, wokół namiotu cały czas kręcił się pan Kaczanow, którego pamiętałem jeszcze z Klubu Ronina, ze spotkania z Sellinem. Nie wiedziałem wtedy jeszcze kim on jest. Do wczoraj nie wiedziałem, choć człowiek ten nie żyje już od paru lat. On mnie wtedy zaskoczył takim pytaniem mniej więcej – dwa, albo trzy lata temu powiedział pan w wywiadzie, że najważniejsze dla pana są pieniądze, pieniądze i jeszcze raz pieniądze czy nadal pan tak twierdzi? Ja sobie to pytanie dobrze zapamiętałem, podobnie jak człowieka, który je zadawał. Odpowiedziałem mu zgodnie z prawdą, że dwa lata wstecz nie wydałem jeszcze żadnej książki, a trzy lata wstecz nie prowadziłem bloga, nie wiem więc o czym on mówi. Odpowiedź ta nie zrobiła na nim wrażenia, nie speszył się, ani nie zawstydził. Do czego zmierzam? Oto mamy tę politykę demonstracji, politykę świętego gniewu ludu, nasyconego patriotycznymi treściami, ludu, który jeśli nie jest sterowany z trybuny głosem Janka Pospieszlaskiego, to jest rozgrywany z dołu przez prowokatorów o wyglądzie świętych pańskich, na pięć minut przez męczeńską śmiercią. I nie ma od tego alternatywy. To jest pierwszy sposób komunikacji jaki ma nam do zaproponowania władza. Antoni Macierewicz po ośmiu latach od katastrofy, znów zaczyna mówić o bombie podłożonej w Rosji, która zniszczyła prezydencki samolot. Premier zaś Gliński tłumaczy nam, że niesprawiedliwie i opacznie oceniliśmy działania Polskiej Fundacji Narodowej, która chciała dobrze. Nie rozpoznaję w tych wypowiedziach żadnej szczerej intencji i nie widzę w nich śladu dobrej woli. Widzę za to dziecinne pragnienie, które daje się streścić w słowach – chcę, żeby było jak dawniej! Nigdy nie jest jak dawniej i na tym polega dojrzałość, żeby się z myślą tą oswoić. Osiem lat po katastrofie, po serii kompromitacji, po obydwu stronach, należałoby może popracować nad nowym sposobem komunikowania się ze społeczeństwem. No, ale kto ma to robić? Świrski? Żarty. Władza ma dwa sposoby na tę komunikację – wypędzanie ludzi na ulicę, albo do kina. Są też debaty telewizyjne, organizowane na takiej samej zasadzie, jak maraton tańca w filmie „Czyż nie dobija się koni”. Liczy się dynamika dyskusji i prezentacja prowadzących. O tym ostatnim aspekcie wiedzą wszyscy i stąd tak wielki pęd do publicznych występów, ludzi którzy powinni się już dawno nimi nasycić, mam tu na myśli Aleksandrę Jakubowską.

Nie wiem jak Wy, ale ja mam odczucie, że powoli zamieniamy się w bydło, albo może inaczej, powoli odkrywamy za co uważa nas obecna władza. Nie zgadzam się na taki sposób komunikacji. Chcę żeby to się odbywało inaczej i na innych zasadach. Oczywiście, ja nic nie mogę i nikt mnie nie będzie słuchał. No, ale mam ten komfort, że mogę tutaj wyrazić protest. Osiem lat prowadzenia polityki ulicznych demonstracji kończy się właśnie, przepraszam za wyrażenie, jakimś popierdywaniem o bombach w samolocie, w które mamy uwierzyć na słowo. Polityka historyczna właśnie doznaje porażki i jest całkowicie skompromitowana. Najwięksi nasi sojusznicy kopią nas po tyłku, a politycy w Polsce nie potrafią nawet sformułować odpowiedzi na postawione przez nich aż nadto wyraźnie kwestie. To są sprawy poważne i niepokojące. Myślę nawet, że sytuacja, a nie jest to wcale śmieszne, zmierzać będzie w kierunku takim, by w polskiej polityce znalazło się miejsce dla kogoś, kogo można będzie widowiskowo i bezpiecznie zlikwidować, bez szkody dla starych, ugruntowanych jeszcze wspólną walką o socjalizm układów. Nie wierzycie? Poczekajcie. Po co likwidować zapytacie? Żeby na tym nieboszczyku łatwiej można było się dogadać z naszymi największymi sojusznikami. Jeszcze raz powtórzę – polityka to sztuka prowadzenia negocjacji z sojusznikami, którzy są nimi tylko ze względu na okoliczności geopolityczne, a nie ze względu na miłość płynącą z serca. Gdyby mogli utopiliby nas w łyżce wody. Antoniemu Macierewiczowi zaś zdaje się, że polityka to sposób na ułożenie sobie stosunków z Rosją za pośrednictwem USA w taki sposób, żeby łatwiej można było manipulować tłumem. To nie jest prawda. Choć nie wykluczam, że tak sprawy mogą wyglądać z punktu widzenia pana, byłego już, ministra. No, ale dla nas, po tych ośmiu latach, to jest wyłącznie manifestacja bezradności i przyrodzonych deficytów.

Nie da się niestety zbudować polityki historycznej wokół Smoleńska, to widać od dawna. Nie da się, albowiem wszyscy usilnie pracowali nad tym, by zdegradować ten epizod i uczynić go polityczną blotką. Najmocniej zaś pracowali nad tym tak zwani prawicowi publicyści. Uważam, że pozwolenie na uliczną histerię z udziałem prowokatorów było błędem. To klasyczny przykład mącenia wody, w której z nieczystym sumieniem chce się coś łowić. Co z tego wyszło widzimy wszyscy i dziwię się tylko, że trzeba było czekać aż taki szmat czasu, żeby to zauważyć.

Spróbujmy teraz zrobić tu taką, prawie wizualną symulację. Jak rzeczywistość polityczna wygląda od strony naszych, jak od tej strony wyglądają tak zwane doły? One są moderowane przez ludzi takich jak pan Kaczanow i na to jest zgoda, nie wierzę, żeby było inaczej. Treści emitowane przez lud w kierunku władzy są więc preparowane na poziomie ulicy przez podstawione osoby, a władza, bo jest jej tak wygodnie, bierze to za rzeczywistość. Do tego są organizacje, takie jak Forum Żydów Polski, biorące aktywny udział w dyskusji politycznej – preparowanej – podkreślam. W tych organizacjach i reprezentujących je redakcjach, sędziowie Trybunału Stanu mogą poznawać niezobowiązująco różne asystentki. To jest krajobraz, który ogląda władza i na tej podstawie buduje swoje strategie. I na to wchodzimy my i mówimy – to wszystko jest ściema. Nas jednak nikt nie zauważa, bo nie jesteśmy wpisani w grafik. A nawet jeśli ktoś nas zauważy to nie będzie to miało żadnego znaczenia. Tłumy zaś, które głosują bardzo łatwo da się wcisnąć w opisany przeze mnie prowokacyjną organizacyjny schemat. Hej synu – zawołają – jesteś za Polską czy za Żydami?! I załatwione. W zasadzie na zawsze. To tyle na dziś. Na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl umieszczę dziś drogą jak jasna cholera Encyklopedię jezuityzmu.

Zaczynamy sprzedaż nowego, specjalnego numeru Szkoły nawigatorów, poświęconego protestantyzmowi. Numer w całości złożył i przygotował do druku nasz kolega Rotmeister. Wykonał wielką pracę. Cześć mu i chwała. Dziś w sklepie znajdzie się także książka eski o architekturze drewnianej.

Michał zaś zmontował moją pierwszą pogadankę nagraną w jego sklepie. Niebawem będzie kolejna. A potem następne. Na ile czas pozwoli oczywiście.

Oto link https://www.youtube.com/watch?v=8xpy8i8nV6U

Przypominam, że na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl trwa promocja książek i czasopism. Baśń czeska i amerykańska po 10 zł, Baśń III po 15, tak samo Łowcy księży oraz Straż przednia. Nawigatory także po 10, ale ubywa ich w zastraszającym tempie, więc trzeba się spieszyć. Budowa jachtów po 35, Berecci, Irlandzki majdan i Kroniki klasztoru w Zasławiu po 10. Sanctum regnum po 30 zł. Na tej samej stronie dostępny już jest nowy komiks Tomka Bereźnickiego zatytułowany „Kościuszko. Cena wolności”. W sprzedaży jest już także książka „Czerwiec polski” zwana tu książką o pluskwach

Michał zmontował kolejne nagranie, które niniejszym prezentuję

https://www.youtube.com/watch?v=5cXv6kzVA9A

Już wszyscy zapewne obejrzeli klip wykonany na zlecenie jakiejś żydowskiej fundacji, w którym przypadkowe jakieś osoby, plus staruszek co przeżył zagładę, mówią głośno do kamery, bardzo spokojnymi głosami – polish holocaust. Kiedy to widzę, przypomina mi się dawny projekt promocji Polski, który wyglądał tak – widzimy łąkę i słyszymy jak chór męskich głosów śpiewa Mazurka Dąbrowskiego, kamera przesuwa się i nagle staje przed naszymi oczami dwudziestu Żydów w chałatach. To oni właśnie śpiewają hymn. Ta promocja nie została wykorzystana, bo politycy się przestraszyli. Sam nie wiem czego. Myślę, że dziś można do niej powrócić w związku z tym klipem. Polski holocaust bowiem, to taki holocaust, w którym zginęli Polacy. Ja od dawna podejrzewałem, że gawęda o przyrodzonej inteligencji Żydów jest mocno naciągana, co widać choćby po wpisach Eli Barbura, a także po wyczynach premiera Netanjahu. Ci zaś co zrobili ten klip domagają się jeszcze by USA zawiesiły stosunki z Polską. Bardzo dobrze, niech zawieszają. Co to może oznaczać w praktyce? Może przywrócą dla nas obowiązek wizowy? Zaraz, zaraz, ale oni nigdy go nie cofnęli. No właśnie, więc co może oznaczać owo zawieszenie stosunków? Nie obronią nas przed Rosją? I tak by nie obronili. Niech spieprzają. W znakomitym, masońskim filmie „Żywot Briana” jest scena kiedy kapłani wydają wyrok na jakiegoś biedaka, który powiedział głośno słowo Jehowa. Tłum szykujący się do kamienowania zaczyna szemrać, a oskarżony stoi przytrzymywany przez straże. Kapłani dyskutują o jego losie. I on nagle mówi raz jeszcze – Jehowa. Na co oni – zamknij się bo pogorszysz swoją sytuację. A on – jak mogę pogorszyć swoją sytuację? Jehowa, Jehowa, Jehowa – krzyczy i zaczyna podskakiwać. No więc pytam – jak możemy pogorszyć swoją sytuację? Żydzi zrobią klip w którym Hitler będzie mówił po polsku głosem Piłsudskiego, a na koniec jakieś podejrzane dziady będą syczeć do kamery – polish furer, polish furer…..? Powiem wprost – pocałujcie nas w dupę! Polish holocaust, polish holocaust, polish holocasust! I co? Zerwaliście już te stosunki dyplomatyczne czy jeszcze nie?

Na naszych oczach nakręcana jest bardzo poważna koniunktura na sprzedaż treści dotyczących Żydów. Ową koniunkturę nakręcają żydowskie fundacje, rząd Izraela, a także sam premier Netanjahu. I powiem Wam, że tylko idiota nie skorzystałby z okazji i nie popłynął na tej fali. W związku z tym mam kilka ogłoszeń. Od dłuższego już czasu pracuję, jak to mawia Pan Marek, na zawał i próbuję pisać dwie książki naraz. Tym razem było to już szóste chyba podejście i wygląda na to, że tym razem się uda. Prócz drugiego tomu Baśni socjalistycznej powstanie bowiem mała książka z serii z białą sową, zatytułowana „Żydzi i imperia”. Mam zamiar skończyć ją w weekend. Nie jest lekko, ale nie sposób pozostawić taką koniunkturę niezagospodarowaną – polish holocaust, polisg holocaust, polish holocaust.

Jak wiecie nie chadzam prostymi drogami. Jeśli zaś coś przynosi mi sukces i satysfakcję od razu mam ochotę to zmienić, ulepszyć, albo się od tego oddalić. Tak było z formułą pierwszego tomu Baśni polskich, które stały się w pewnym momencie ciężarem. Nie dało się tej formuły rozwinąć w nic sensownego, dlatego właśnie kolejne tomy przybrały inną formę. I to się sprawdziło. Książka Żydzi i imperia, będzie – prócz oczywiście promowania unikalnych treści – także próbą zmiany pewnej formuły, która może zaowocuje w przyszłości jakimś większym dziełem. Nie jest łatwo napisać coś inaczej, jeśli człowiek codziennie utwierdza się w starych nawykach, które w dodatku bardzo się podobają publiczności, ale ja jestem głęboko przekonany, że to jest jedyna droga. Nie mogę czynić tak jak inni autorzy, czyli Łysiak, czy Stanisław Michalkiewicz, eksploatujący ten sam schemat. Nie mogę, bo się przy tym zanudzę na śmierć. Będzie więc coś innego. A potem jeszcze coś innego i jeszcze coś innego. Polish holocaust, polish furer, polish holocaust, polish furer…..

Kolega Tomasz Gwinciński poruszył tu wczoraj w komentarzu niezwykle ważny problem – rozumienie sztuki i potrzebę obcowania z nią na tak zwanej prawicy. Jak wiemy film i cała nowoczesna sztuka to obszar lewicowej propagandy, która już zaczyna zjadać własny ogon. Poziom tych gawęd i obrazków jest coraz bardziej żenujący, a chodzi już tylko o to, by pokazać wszystkim, że Żydzi i pedały to korona stworzenia i nic doskonalszego Pan Bóg już nie wyprodukuje. Będziemy polemizować z tą formułą, w takich zakresach, jakie są nam dostępne. Problem jednak rozumienia sztuki, w tym książek przez prawicę jest problemem poważnym. Zamyka się on w dwóch formułach, które tu podali nasi znakomici koledzy. Ostatnia z nich to syntetyczna niezwykle formuła Tomasza Gwincińskiego, która opisuje pewien szczególny sposób myślenia i brzmi – po co nam jakaś sztuka, jak już mamy mszę świętą. Ja dodam od siebie, że nie dość, że mamy tę mszę, to jeszcze mamy specjalistów od wyjaśniania o co we mszy chodzi. Terlikowski, Tekieli, Pawlicki to są te prawicowe mózgi, które najpierw wyjaśnią wszystkim, że sztuka jest niepotrzebna, bo jest msza, a oni są tu powołani do tego, by nam mszę tłumaczyć. Sztuki zaś uprawiać nie potrafią, więc lepiej niech jej nie będzie. Poza tym jest za droga w utrzymaniu. To jeden kraniec. Drugi znakomicie opisał nasz kolega valser w formule – jak ktoś nie może zrobić dziesięciu pompek od razu zaczyna pisać od nadczłowieku.

Jak wiemy popularność tak zwanej literatury dla prawdziwych mężczyzn jest na prawicy wprost porażająca. Im kto ma więcej deficytów, im głębiej siedzi pod pantoflem, im się bardziej boi szefa i nie rozumie o co chodzi en masse we wszystkim, tym chętniej sięga po książki autorów prawicowych lansujących treści naprawdę twarde i kontrowersyjne. Takich jak choćby Jacek Piekara. Onyx podesłał mi dzisiaj link do dyskusji na twiterze, jaką Piekara wiedzie ze swoimi fanami. Jestem wobec takich treści bezradny i mogę Wam obiecać jedno – nigdy nie pójdę tą drogą. Oto ten link

https://twitter.com/JacekPiekara/status/966188247402647552https://twitter.com/JacekPiekara/status/966188247402647552

Pan Piekara ma dobry sposób na promowanie swoich publikacji, sposób którego nikt z nas się tutaj nie chwyci. On mianowicie, mając wszystkie potrzebne do zaistnienia w przestrzeni sprzedażowej certyfikaty, będąc one of the gang, obraża swoich kolegów i koleżanki. Pisze na przykład coś brzydkiego o Dorocie Wellman, ta go pozywa do sądu, a on potem nie odbiera pozwów i sąd mu każe zapłacić 50 tysięcy za spostponowanie dziennikarki. Ktoś powie, że Wellman nie jest koleżanką Piekary, bo ona jest z mainstreamu, a on to prawicowy bojowiec. Oczywiście, że jest, podobnie jak jest koleżanką Łysiaka. Są to bowiem ludzie z obszaru, na którym można zabierać głos w sprawach do dyskusji przeznaczonych. Można gadać o wyższości mężczyzn nad kobietami, o brzydocie lesbijek, lub o ich tajemniczym uroku. Można gadać o księżach pedofilach i jednocześnie uchodzić za polskiego patriotę, co to szykuje się do szarży na wrogów. Można też gadać bez skrępowania o tym kto, ile i z kim odbył stosunków płciowych i na te tematy żartować. Można – syntetyzując – obrabiać tematy bezpieczne, które służą lasowaniu mózgów publiczności. Piekara o tym wie, ale nie przewidział, że Wellman go pozwie do sądu. Zapomniał też gdzie jest oficjalnie zameldowany, a więc wezwania przychodziły na stary adres. No i on ma teraz kłopot, ale może mu się zwróci ze sprzedaży tej książki o bestiach gorszych niż ludzie, czy też ludziach gorszych niż bestie. Miesza mi się już to wszystko…Polish hiolocaust, polish holocaust, polish holocaust….

My zmierzamy w innym kierunku. Będziemy pisać o Żydach, żeby wykorzystać maksymalnie koniunkturę nakręconą przez premiera Netanjahu, a także będziemy postponować ideę odzyskania niepodległości, szczególnie zaś te jej fragmenty, które ukochał Piekara, czyli dotyczące życia moczo-płciowego bohaterów ojczyzny naszej. Tak nam dopomóż Bóg i Święty Krzyż. Dobra, dość tych żartów, muszę kończyć dwie książki, które tak lekkomyślnie zacząłem pisać jakiś czas temu. Nie będę obrażał otyłych kobiet z telewizji, żeby zrobić sobie promocję i sprzedaż, możecie być spokojni.

Zaczynamy sprzedaż nowego, specjalnego numeru Szkoły nawigatorów, poświęconego protestantyzmowi. Numer w całości złożył i przygotował do druku nasz kolega Rotmeister. Wykonał wielką pracę. Cześć mu i chwała. Dziś w sklepie znajdzie się także książka eski o architekturze drewnianej.

Michał zaś zmontował moją pierwszą pogadankę nagraną w jego sklepie. Niebawem będzie kolejna. A potem następne. Na ile czas pozwoli oczywiście.

Oto link https://www.youtube.com/watch?v=8xpy8i8nV6U

Przypominam, że na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl trwa promocja książek i czasopism. Baśń czeska i amerykańska po 10 zł, Baśń III po 15, tak samo Łowcy księży oraz Straż przednia. Nawigatory także po 10, ale ubywa ich w zastraszającym tempie, więc trzeba się spieszyć. Budowa jachtów po 35, Berecci, Irlandzki majdan i Kroniki klasztoru w Zasławiu po 10. Sanctum regnum po 30 zł. Na tej samej stronie dostępny już jest nowy komiks Tomka Bereźnickiego zatytułowany „Kościuszko. Cena wolności”. W sprzedaży jest już także książka „Czerwiec polski” zwana tu książką o pluskwach

Po całym dniu pracy nad rozdziałem Baśni obejrzałem wieczorem film zatytułowany Dżungla. Obejrzałem go w wersji angielskiej, więc nie wszystko zrozumiałem, ale chyba wystarczająco dużo, by zabrać głos w sprawie konstruowania narracji w tak zwanych filmach przygodowych.

Od dawien dawna przekonuje się ludzi, że podróże w dalekie strony, a także niebezpieczne wyprawy ludzie podejmują wiedzeni jakimś ukrytym pragnieniem, instynktem i wiarą, że za horyzontem jest coś niezwykłego. Pragnienie przygody wyrasta wprost z potrzeby niezaspokojonego serca i jest zawsze szlachetne. Nie inaczej jest w tym filmie. Mamy tam grupę trzech podróżników, z których główny bohater jest Izraelczykiem, świeżo po odbyciu służby wojskowej. Facet wyjeżdża do Boliwii, ponieważ chce przeżyć coś ekscytującego i tam spotyka Marcusa, sympatycznego pierdołę ze Szwajcarii, a potem dołącza do nich Kevin, Amerykanin zajmujący się amatorsko fotografią, który chce zrobić karierę w National Geografic. O tym, że narracja ta jest dęta przekonujemy się nie tylko na podstawie dialogów w języku angielskim, które nawet ja zrozumiałem, ale poznajemy to także po opowieściach głównego bohatera. Najpierw bowiem wyszedł z wojska i pojechał do dżungli, a potem okazuje się, że po drodze zaliczył jeszcze Las Vegas, jego luksusowe kasyna i burdele jak z marzeń pryszczatych nastolatków. Z kolegami wybierają się do Peru, żeby zobaczyć wymarłe miasta Inków, ale na swoje nieszczęście, w zapyziałym La Paz, gdzie jak gdyby nigdy nic znajduje się lokal z żydowskim jedzeniem, spotykają Karla. Ten wygląda jak Lian Neeson dla ubogich, na plecach nonszalancko nosi strzelbę i opowiada dzieciakom niestworzone historie o dziewiczej dżungli, która rozciąga się gdzieś przy peruwiańskiej granicy. A przypomnę tylko, że jeden z tych dzieciaków jest byłym izraelskim żołnierzem. I on właśnie przekonuje resztę, że trzeba olać Machu Picchu i iść w las z tym przypadkowo poznanym facetem. Z pewnymi oporami, ale wszyscy się na to godzą. Najwięcej obiekcji ma Marcus, podługowaty stwór w okularach, z wiecznie otwartymi ustami. W końcu i on się decyduje. No i potem mamy już w tym filmie same nudy i dręczące duszę widza, całkiem nieautentyczne konflikty. Karl ma jakąś dziwną mapę, bez przerwy pieprzy o tym, że człowiek chce zniszczyć dżunglę i jest wrogiem przyrody i ma jakieś obiekcje do Kevina. Ja zaś patrząc na to zastanawiałem się dlaczego ekologowie nigdy nie opowiadają o tym, że człowiek chce zniszczyć pustynię. Zawsze tylko ta dżungla, albo Antarktyda….o pustyniach cicho jakoś.

Potem chłopcy mają w dżungli różne przygody, ale takie bardziej dla dzieci, a to jedzą małpę, a to widzą motyla, nie dzieje się nic szczególnego. Jeśli ktoś pamięta sławną książkę Raymonda Maufrais zatytułowaną Zielone piekło, wie, że z dżunglą nie ma żartów. Jeśli zaś ktoś myśli, że znajdzie w dżungli coś do jedzenia, bo to jest kipiący życiem las, ten chyba zwariował. Maufrais zginął w Gujanie, w dzienniku zapisał, że raz natknął się na wielkiego żółwia, którego zabił i zjadł. Potem umarł, najpewniej z głodu.

Nasi bohaterowie zaś idą sobie dziarsko, każdy ze swoim plecaczkiem, aż nagle okazuje się, że Marcus poobcierał sobie nogi i dalej nie pójdzie. No i wtedy się zaczyna. Marcus, chłopiec emocjonalnie niedojrzały – pewnie dlatego, że nie był w wojsku – chce, żeby Karl się nim opiekował. Dwaj pozostali zaś widząc, że przyjętym przez Karla systemem nigdzie nie dotrą chcą wszystkich przekonać, do tego, by zbudować tratwę i spłacić się rzeką do najbliższej osady. Rzeka jest oczywiście niebezpieczna i po pierwszej przeprawie przez progi, grupa się rozdziela. Marcus i Karl idą piechotą przez las, a Kevin i Yossi, bo tak nazywa się główny bohater płyną tratwą. Są jednak na tyle głupi, że nie zauważają plaży, na której mieli wylądować. Wpadają więc wprost w kipiel i tracą wszystko. Yossi zostaje sam w lesie, a los Kevina jest nieznany. Dalej mamy już to co zawsze jest w podróżniczych filmach, czyli inicjację młodego człowieka, który musi zmierzyć się z nieznanym. W przypadku Yossiego oznacza to pożarcie węża, zjedzenie pisklaków wydobytych z jaj na surowo, walkę z larwą, która zagnieździła się w otorbieniu na jego czole i inne podobne historie. Aha, są jeszcze zwidy, Yossi ma halucynacje. Najpierw wydaje mu się, że widzi Marcusa, a potem spotyka całkiem żywą, młodą Indiankę o nieco ekstrawaganckim usposobieniu, która okazuje się być złudzeniem.

Kevin zostaje odnaleziony przez miejscowych i rozpoczyna poszukiwania kolegi, ale są one z góry skazane na klęskę. Bo nikt z tych cholernych dupków nie chce mu pomóc tak naprawdę. Yossi zaś przypomina sobie, jak ojciec, który miał na przedramieniu wytatuowany obozowy numer, przepędza go z domu, kiedy tylko dowiaduje się, że syn miast studiować prawo będzie podróżował po świecie. Mamy więc w tym filmie zestaw typowy i ogrywany wiele razy. Kiedy w końcu przyjaciele się odnajdują Yossi jest wyczerpany, a my w napisach końcowych dowiadujemy się, że Marcus i Karl nigdy nie dotarli do cywilizacji. Dowiadujemy się także, że Karl był poszukiwany. Nie mówią nam jednak przez kogo. To jest moim zdaniem dziwne. Podobnie jak losy dwójki ocalałych bohaterów. Kevin bowiem zamieszkał w Izraelu, a Yossi wrócił nad tę rwącą rzekę i razem z miejscowymi Indianami zmienia tam przyrodę niczym towarzysz Stalin za swoich najlepszych lat. Czyli najlepsze co można było pokazać w tym filmie zostało ukryte. Postać najbardziej ciekawa – Karl – została przesunięta do tyłu i robi tło. My zaś wiemy, że nigdy, w całej historii świata, nikt nie ruszał po przygodę wiedziony li tylko chęcią przeżycia czegoś niezwykłego. Najtrudniej zaś przychodzi nam uwierzyć, że wyzwanie takie podjął były izraelski żołnierz. No więc po co oni tam pojechali? Kim był Karl i kto go poszukiwał? Co się naprawdę stało z Marcusem? To są ważne pytania, na które powinien odpowiedzieć poważny filmowiec. No, ale nie odpowie, bo walka z larwą prowadzona za pomocą pęsety jest ważniejsza. Ważniejsza jest także goła baba spotkana w dżungli. No i te wszystkie pierdoły o inicjacji. Ciekawe są też zdjęcia wychudzonego Yossiego po dwutygodniowej wędrówce po dżungli. Yossi bowiem wygląda na nich mniej więcej tak jak ja teraz kiedy zdejmę koszulkę. To oczywiście nie musi być żaden trop, ale takie skojarzenie mi się nasunęło. Dziwny film o śmierci dwóch ludzi, którą nikt się nie zainteresował. Ponoć Yossi przez wiele tygodni penetrował dżunglę w poszukiwaniu Karla i Marcusa, ale nic nie znalazł. To dziwne, bo kiedy sam zabłądził w lesie, bez trudu trafił do miejsca, gdzie wcześniej pożarł pisklaki z jaj i od razu zauważył ślad swojego buta odciśnięty w glinie.

Przypominam, że na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl trwa promocja książek i czasopism. Baśń czeska i amerykańska po 10 zł, Baśń III po 15, tak samo Łowcy księży oraz Straż przednia. Nawigatory także po 10, ale ubywa ich w zastraszającym tempie, więc trzeba się spieszyć. Budowa jachtów po 35, Berecci, Irlandzki majdan i Kroniki klasztoru w Zasławiu po 10. Sanctum regnum po 30 zł. Na tej samej stronie dostępny już jest nowy komiks Tomka Bereźnickiego zatytułowany „Kościuszko. Cena wolności”. W sprzedaży jest już także książka „Czerwiec polski” zwana tu książką o pluskwach

Chciałem Was dzisiaj prosić o cierpliwość. Zalinkuję bowiem tutaj dwa filmy, których charakter będzie treścią tej notki. Jeden z tych filmów jest ponoć filmem dokumentalnym, a drugi to po prostu relacja z premiery pierwszego. Zacznę jednak od krótkiego wstępu.

Dawno, dawno temu, kiedy pisaliśmy na blogach o sprawach od katastrofy smoleńskiej bardzo odległych, kiedy zajmowaliśmy się drobnymi, ale szalenie ciekawymi kwestiami, napisałem tekst o tak zwanym kinie off. Może ktoś go przypomni, bo ja nie mogę jakoś go znaleźć. Kino off, o czym zapewne wszyscy doskonale już dziś wiemy, to taka sama propaganda jak kino głównego nurtu, tyle że przeznaczona dla serc i głów na ten główny nurt odpornych. Jeśli ktoś nie chce łykać tego co proponują wielcy dystrybutorzy, znajdzie dla siebie coś o wiele prawdziwszego i piękniejszego w innym sektorze. Kino off jest tańsze, nie piszę tanie, bo kino nigdy nie jest tanie. Ono jest tańsze i przez to ma zrobić na nas wrażenie produktu bardziej autentycznego. W Polsce mamy taką sytuację, że kinem nie zajmują się artyści, nie zajmują się nim nawet producenci, którzy mają taki kaprys, by wyrzucić w błoto kilkaset tysięcy złotych, ale zajmują się nim ludzie z poważnymi deficytami emocjonalnymi i psychicznymi. Wielu z nich do kina zostało skierowanych dawno temu rozkazem dziennym i tam pozostało. Inni przyszli sami skuszeni perspektywą łatwej manipulacji ludźmi. To bowiem, a nie pieniądz, jest największą pokusą w kinie. Żuławski został reżyserem, bo myślał, że do końca życia będzie mógł wysysać jakieś substancje z dusz młodych aktorek i to doda mu uroku. O tym samym tylko inaczej myślał patriotyczny reżyser Zalewski, a dziś myśli o tych sprawach wielu innych reżyserów. Władza jaką daje plan filmowy jest podstawowym i najważniejszym motorem pchającym ludzi do kina. Przy czym, co może niektórym wydawać się zaskakujące, wszyscy ci ludzie, tak mocno zakłamani, twierdzić będą, że najważniejszą wartością w kinie jest prawda. No i autentyczność postaci rzecz jasna. A teraz już filmy.

Najpierw danie główne, tylko błagam, wytrzymajcie do końca

https://www.youtube.com/watch?v=O7BDDG9rlUk&feature=youtu.be

A teraz deser czyli pokaz przedpremierowy

https://www.youtube.com/watch?v=kAgoDNmsRZw

Jak widzicie film jest silnie asekurowany. To znaczy producenci zaznaczają, że to jest komedia dokumentalna, choć taki gatunek nie istnieje i istnieć z istoty nie może. Nie może, albowiem komedia to konwencja, a dokument to prawda. Mnie oczywiście nie dziwi fakt, że ani Andrzej Fidyk, rzekomy profesor od filmu, promotor Magdy Piekorz, ani reżyser, ani nikt z osób występujących w tym obrazie, poza może Bohdanem Łazuką, tego nie rozumie. Nie dziwi mnie, bo już po pierwszych minutach filmu wszyscy wiemy gdzie się znaleźliśmy – na korytarzu przed salą przesłuchań w pałacu Mostowskich. Po czym to poznajemy? Nikt w tym filmie nie jest tym za kogo się podaje. Nawet główny bohater. Wszyscy natomiast czegoś się od nas domagają i chcą coś uzyskać. Film jest asekurowany poprzez sklasyfikowanie go w nieistniejącym segmencie, a także poprzez sposób w jaki został zakończony. Zespół Kobranocka śpiewa na koniec znaną piosenkę – I nikomu nie wolno się z tego śmiać. Moim zdaniem to jest groza. Tym większa im głębiej analizować będziemy karierę i dokonania Fidyka oraz braci Bryndalów.

Zacznę od Fidyka. To jest człowiek, który od wielu lat zajmuje się tak zwanym demaskowaniem polskiej rzeczywistości. To znaczy produkuje filmy, w których ma się znajdować sama prawda. Ja pamiętam jeden z cyklów dokumentalnych Fidyka, który zaczynał ciekawym wstępem – z włazu kanałowego wyglądała głowa brudnego nurka w czapce. Był to sam Andrzej Fidyk. Polska Fidyka to kraj popaprańców, którym nikt nie może pomóc, choćby nawet chciał, bo to jest niemożliwe. Ich bowiem wyobrażenia o sukcesie, szczęściu i powodzeniu są tak dalece naiwne, nie przystające do rzeczywistości i głupie, że można się z nich tylko śmiać. No, ale wtedy publiczność może się obrazić, bo kino, żeby odnieść sukces musi wzruszać, a widz powinien utożsamiać się z głównymi bohaterami. A więc trzeba szukać takich konwencji, które z tych bohaterów zrobią mielone, ale jednocześnie zapewnią publiczności komfort oglądania, to znaczy nie będzie się ona czuła wyszydzona i opluta. I tymi właśnie poszukiwaniami zajmuje się przez całe swoje dorosłe życie profesor Andrzej Fidyk.

Jeśli idzie o braci Bryndalów, to ja się o ich istnieniu dowiedziałem wczoraj. To znaczy wiedziałem, że jest Rafał Bryndal i on jest z gazowni, ale o tym, że facet z Kobranocki to jego brat nie miałem pojęcia. Nie wiedziałem też, że jest jeszcze dwóch braci Bryndalów, także szalenie uzdolnionych muzycznie i estradowo. Ja może na dowód, że to nie żarty przytoczę fragment z wiki opisujący dokonania Michała Bryndala – perkusisty. Oto on:

Perkusista posługujący się głównie techniką uderzania specjalnie wyprofilowanymi kawałkami drewna w przedmioty wykonane z mieszanki metalu, drewna i tworzyw sztucznych generując w ten sposób dźwięk.

Jeśli ktoś miał do dziś jakieś wątpliwości czym zajmuje się perkusista, ten może się już ich pozbyć. Oto bowiem prawda o zawodzie perkusisty została nam objawiona. Bracia Bryndale założyli też kiedyś zespół pod nazwą Atrakcyjny Kazimierz i Cyganie, bardzo popularny.

Wróćmy do filmu. Wszystko od początku do końca w tym filmie jest nieautentyczne. Konwencja została wywrócona na nice i autorzy o tym wiedzą, ale domagają się, by widz wziął za to odpowiedzialność na siebie. Jak widzimy, pokazani w filmie emeryci, za nic nie chcą tego zrobić, wychodzą z remizy i machają ze zdenerwowania rękami. Inaczej jest w czasie premiery w kinie, w Grodzisku Mazowieckim. Tam publiczność klaszcze, ale tych klaszczących widzimy tylko przez moment. Stąd, jeśli idzie o zainteresowanie widzów, ciekawszy jest film drugi, czyli reportaż z pokazu przedpremierowego. Na początek mój kolega Łukasz Nowacki mówi o tym, że mieszkańcy Grodziska zobaczą w tym filmie siebie. Jestem mieszkańcem Grodziska od 16 lat i nie zobaczyłem w tym filmie siebie. Być może mieszkam tu za krótko, może za często wyjeżdżam do Dęblina, gdzie za taki pokaz w kinie, z widowni poleciałby na scenę butelki, ale naprawdę nie mogłem się odnaleźć w tym filmie. Być może Łukaszowi, z racji tego, że jest synem ziemi grodziskiej przyszło to łatwiej. Ja, wychowany w mieście, gdzie nie ma tak głębokich tradycji upowszechniania kultury i zwyczaje są nieco inne, nie potrafiłem. Przepraszam.

W czasie pokazu przedpremierowego dziennikarka lokalnych mediów rozmawiała z reżyserem filmu Aleksandrem Dembskim. Pan ten ma na koncie następujące produkcje – Basia z Podlasia, Szkoła uwodzenia Czesława Mozila, nasz film, o którym rozmawiamy, a także obraz, który jest ponoć relacją z wyprawy na K2 i jakiś nie dający się namierzyć film zatytułowany „Anatomia startupu” . We wszystkich tych filmach, a nie musimy ich nawet oglądać, by to stwierdzić, zdemaskowane są intencje. Nie intencje reżysera, nie intencje producenta, bo to są wynajęci ludzie, ale intencje, które zawiera ta konwencja. Wymyślona nie wiadomo gdzie i grzana w Polsce w sposób bezwstydny od bardzo dawna. Intencje te zawierają się w zdaniu – możecie próbować być tacy jak my, ale nigdy tego nie osiągniecie, bo droga, którą wybraliście jest fałszywa i nie o to chodzi. O tym mówi nam film Basia z Podlasia, o tym mówi nam film z Mozilem w roli głównej, a także nasz film Kocham cię jak Irlandię. Tak zdefiniowany ładunek określa od razu wszystkich, którzy w te filmy się angażują. To są funkcjonariusze. Obojętnie jak fajnie, sympatycznie i miło by nie wyglądali, obojętnie jak bardzo staraliby się wypaść dobrze i prawdziwie, to są funkcjonariusze i prawdy tej nie zmieni żadna czołówka przed kolejnymi programami Fidyka.

Pokaz ten, oraz osadzenie głównych bohaterów, określa też funkcję takich miast jak Grodzisk Mazowiecki czyli miast z aspiracjami. To są obszary gdzie testuje się doświadczenia socjologiczne. Przy całkowitym i nie skłamanym entuzjazmie miejscowych działaczy od kultury i pewnym zdziwieniu władz. Ja oczywiście wiem, że burmistrz Piotr Galiński odegrał tu swoją rolę. Mam jednak do niego prośbę, by więcej, przynajmniej do momentu, kiedy ja i mi podobni się stąd nie wyniosą, nie czynił takich rzeczy. Podniesiemy bowiem tę kwestię publicznie. W mojej ocenie udział władzy samorządowej w tym przedsięwzięciu to jest hańba. Nie będę się wypowiadał na temat intencji głównych bohaterów filmu, bo one są dość łatwe do określenia. Zarówno w przypadku pana Krzysztofa, który występuje w reportażu z pokazu przedpremierowego, jak i pana Adama, który się tam nie zjawił. Wszystko tam jest jasne.

Dla nas tutaj, ludzi dla których bohaterem tego przedsięwzięcia nie jest pan Adam, jako jedyny odznaczający się jakąś autentycznością, ale Bryndale, Kobra, Fidyk, Dembski i jeden z głównych bohaterów motto tego filmu brzmi tak jak tytuł tekstu – wszystkie maszyny mogą latać pod warunkiem, że nie są samolotami. Na dowód cytuję jeszcze raz fragment z artystycznej biografii młodszego Bryndala, tym razem rozszerzony

Podwójny magister sztuki, absolwent Wydziału Sztuk Pięknych na UMK w Toruniu (2007) i Instytutu Jazzu na Akademii Muzycznej w Katowicach (2009). Oba dyplomy z wyróżnieniem. Perkusista posługujący się głównie techniką uderzania specjalnie wyprofilowanymi kawałkami drewna w przedmioty wykonane z mieszanki metalu, drewna i tworzyw sztucznych generując w ten sposób dźwięk.

Przyszło mi teraz do głowy, że ten cały Fidyk, to ariergarda rewolucji. Po zagarnięciu własności, struktur państwowych i w ogóle wszystkiego rewolucja wysyła w pole takich ludzi, by fałszowali i kradli emocje. Jeśli zaś ktoś się będzie mocno bronił, to zamiast niego w autentycznym reportażu z autentycznego pokazu przedpremierowego wystąpi dubler i powie, że film jest znakomity. Tak, po prostu znakomity, a jak ktoś się z tym nie zgadza, to jest po prostu smutasem i nie ma poczucia humoru. A od humoru to mamy tu przecież specjalistów, którym nikt nie podskoczy, na przykład Rafała Bryndala. On jak coś powie, to już powie, nie dość, że będzie to śmieszne to jeszcze prawdziwe. Zresztą sami mogliście to widzieć w tym filmie.

Uprośćmy to wszystko na koniec w jakiejś syntezie o charakterze ostatecznym. Po co oni to robią? Ostatni motyw jest taki – żeby ukryć własną nędzę i nicość, a także zamaskować drogi swoich karier i uratować status quo. Inne powody nie istnieją.

Chciałem jeszcze tylko, już na sam koniec pogratulować Markowi Sierockiemu oraz Bohdanowi Łazuce. Od razu widać, że budżet filmu był za mały, żeby kupić Sierockiego, a Bohdan Łazuka okazał się lepszym aktorem niż burmistrz Galiński. To pocieszająca konstatacja.

Aha, przed nami ciekawy występ w grodziskim kinie. Ma tu przyjechać kabaret, w którym razem na jednej scenie wystąpią: Ibisz, Wiśniewski, Ross, Pągowski i ten mały Bercik z Katowic. Reżyseruje Stefan Firedman, a menedżerem projektu jest bohater naszego filmu pan Krzysztof. Jak ktoś ma ochotę, to bilety są jeszcze do nabycia w kasie kina.

Przypominam, że na stronie www.basnjakniedzwiedz.pl trwa promocja książek i czasopism. Baśń czeska i amerykańska po 10 zł, Baśń III po 15, tak samo Łowcy księży oraz Straż przednia. Nawigatory także po 10, ale ubywa ich w zastraszającym tempie, więc trzeba się spieszyć. Budowa jachtów po 35, Berecci, Irlandzki majdan i Kroniki klasztoru w Zasławiu po 10. Sanctum regnum po 30 zł. Na tej samej stronie dostępny już jest nowy komiks Tomka Bereźnickiego zatytułowany „Kościuszko. Cena wolności”. W sprzedaży jest już także książka „Czerwiec polski” zwana tu książką o pluskwach